50 χρόνια απ' τη μαζικότατη εξέγερση των ελλήνων κομμουνιστών της Τασκένδης κατά του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού

50 χρόνια απ' τη μαζικότατη εξέγερση των ελλήνων κομμουνιστών της Τασκένδης κατά του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού

Η ανοιχτή επέμβαση των χρουστσοφικών ρεβιζιονιστών στο ΚΚΕ και η εξέγερση των ελλήνων κομμουνιστών κατά του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού

Τα «γεγονότα της Τασκένδης» και το πογκρόμ σε βάρος των κομμουνιστών

Φέτος το Σεπτέμβρη συμπληρώθηκαν 50 χρόνια απ’ την ανοιχτή βάρβαρη επέμβαση της προδοτικής χρουστσοφικής κλίκας στο ΚΚΕ και τη μαζικότατη εξέγερση των ελλήνων κομμουνιστών πολιτικών προσφύγων της Τασκένδης κατά του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού, δηλ. από τα άγνωστα στους κομμουνιστές, την εργατική τάξη και το λαό μας «Γεγονότα της Τασκένδης» - απ’ αρχή διάλυσης του επαναστατικού ΚΚΕ 1918-55, ηρωικού κόμματος του προλεταριάτου.

Στα τέλη Αυγούστου του ΄49 οι αντάρτες του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας (ΔΣΕ), μετά από 3 ½ σχεδόν χρόνια ένοπλης πάλης ενάντια στον ντόπιο μοναρχοφασισμό και τον αμερικανο-αγγλικό ιμπεριαλισμό και όταν πλέον δεν υπήρχαν προοπτικές νίκης εξαιτίας της τιτικής προδοσίας και το πέρασμα του Τίτο στο στρατόπεδο του ιμπεριαλισμού που άλλαξε το συσχετισμό των δυνάμεων σε βάρος του αγώνα μας, με απόφαση της Κεντρικής Επιτροπής (ΚΕ) του ΚΚΕ, με επικεφαλής το Νίκο Ζαχαριάδη, άφηναν τις ψηλές δοξασμένες και θρυλικές βουνοκορφές των Γράμμου, Βίτσι, Σμόλικα, Μουργκάνας και των άλλων περήφανων βουνών της πατρίδας μας για να περάσουν στην Αλβανία και από εκεί, μετά από λίγο, το μεγαλύτερο μέρος τους να φθάσει στη μακρινή Τασκένδη, πρωτεύουσα της Λαϊκής Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας του Ουζμπεκιστάν της τότε σοσιαλιστικής Σοβιετικής Ένωσης του Στάλιν.

Τα πρώτα χρόνια των ελλήνων κομμουνιστών στην προσφυγιά ήταν χρόνια προσαρμογής στις νέες συνθήκες ζωής, μ’ ανάλογες δυσκολίες, αλλά κυλούσαν ήρεμα μα και με μεγάλο ενθουσιασμό, παίρνοντας δραστήρια μέρος στη σοσιαλιστική ανοικοδόμηση και στην κομματική ζωή – υποστηρίζοντας την επαναστατική μαρξιστική γραμμή του ΚΚΕ με επικεφαλής το ΝΙΚΟ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ και εκείνη του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, καθοδηγούμενου από το μεγάλο κομμουνιστή ηγέτη και κλασικό του μαρξισμού ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ.

Τον Οχτώβρη (10-14.10.) του 1950 πραγματοποιήθηκε η 3^η Συνδιάσκεψη του ΚΚΕ που ξεκαθάρισε σχεδόν το Κόμμα απ’ τους οπορτουνιστές. Έδωσε, για πρώτη φορά στη δεκαετία 1940-1950, συντριπτικό χτύπημα στο δεξιό οπορτουνισμό, στους οπορτουνιστές που είχαν προδώσει κατά τη διάρκεια της Κατοχής το μεγαλειώδες λαϊκό κίνημα με τις συμφωνίες Λιβάνου (20.5.1944), Γκαζέρτας (26.9.1944) και Βάρκιζας (12.2.1945) και επιπλέον είχαν σαμποτάρει την ανάπτυξη και μαζικοποίηση του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας (ΔΣΕ).

Οι αντάρτες του ΔΣΕ είχαν τη μεγάλη τύχη να γνωρίσουν για λίγα χρόνια την οικοδόμηση του σοσιαλισμού στη Σοβιετική Ένωση την εποχή του Στάλιν αλλά και τη μεγάλη ατυχία να ζήσουν, μετά τη δολοφονία του το Μάρτη του 1953, για πολλές δεκαετίες την εξάλειψή του σοσιαλισμού και τη σταδιακή παλινόρθωση του κ α π ι τ α λ ι σ μ ο ύ  επί Χρουστσόφ-Μπρέζνιεφ, που άρχισε στα μέσα της δεκαετίας του ΄50 του περασμένου αιώνα με την  ε π ι κ ρ ά τ η σ η  της ρεβιζιονιστικής χρουστσοφικής αντεπανάστασης και κατέληξε στην κατάρρευση του παλινορθωμένου καπιταλισμού και τελικά στη διάλυση ακόμα και της καπιταλιστικής Σοβιετικής Ένωσης, στις αρχές της δεκαετίας του ΄90, επί Γκορμπατσώφ.

Οι αντεπαναστατικές δυνάμεις που υπήρχαν και δρούσαν στην ταξική (εργάτες, αγρότες, διανόηση) τότε ακόμα αλλά χωρίς εκμετάλλευση σοσιαλιστική κοινωνία της Σοβιετικής Ένωσης αλλά και μέσα στο ΚΚΣΕ – η σοσιαλιστική οικοδόμηση προχωρούσε μέσα από σφοδρότατη  τ α ξ ι κ ή  πάλη – προσπαθούσαν από την αρχή, παρά την ύπαρξη της διχτατορίας του προλεταριάτου, να υπονομεύσουν τη μαχητική ενότητα των ελλήνων κομμουνιστών πολιτικών προσφύγων με διάφορους τρόπους, δυσαρεστώντας τους. Όμως μετά το θάνατο-δολοφονία του Στάλιν και την επικράτηση της ρεβιζιονιστικής ομάδας των Χρουστσόφ-Μικογιάν-Μπρέζνιεφ, κλπ. και όταν αυτή διαπίστωσε ότι η ηγεσία του ΚΚΕ με επικεφαλής το Νίκο Ζαχαριάδη δεν πρόκειται να εγκαταλείψει τον ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ μαρξιστικό-λενινιστικό-σταλινικό δρόμο και να ακολουθήσει τον αντισταλινικό προδοτικό ρεβιζιονιστικό δρόμο επιδίωξε να συγκροτήσει δεξιά οπορτουνιστική φράξια στη μεγαλύτερη κομματική Οργάνωση του ΚΚΕ στο εξωτερικό, την Κομματική Οργάνωση Τασκένδης (ΚΟΤ), φράξια την οποία προώθησε και στην ηγεσία της. Όμως η επαναστατική ηγεσία του ΚΚΕ με επικεφαλής το Νίκο Ζαχαριάδη πήρε μέτρα καθαιρώντας τα στελέχη της φράξιας από την ηγεσία της ΚΟΤ.

Μετά την καθαίρεση της φράξιας από την ηγεσία της ΚΟΤ, στελέχη της χρουστσοφικής ομάδας του ΚΚΣΕ της ΛΣΔ Ουζμπεκιστάν οργάνωσαν, με εντολή του Χρουστσόφ, και καθοδήγησαν επίθεση στα γραφεία της Οργάνωσης που βρίσκονταν στην 7^η Πολιτεία της Τασκένδης. Μάζεψαν γύρω στους 200 δεξιούς οπορτουνιστές με επικεφαλής τους Υψηλάντη, Χείμαρο, Μπαρμπαλιά, κλπ., οι οποίοι, κάτω από την καθοδήγηση του Σαάκοφ, επιτέθηκαν στα γραφεία του ΚΚΕ για να τα καταλάβουν: «στις 4 το απόγευμα, στις 9 του Σεπτέμβρη, συγκεντρώθηκαν στο προαύλιο της Έβδομης Πολιτείας περίπου 200 άτομα με όλη την αφρόκρεμα των φραξιονιστών, οι οποίοι τόνωναν τους οπαδούς τους με βότκα, μπύρα και κρασί» (Κ. Δ. Καρανικόλα: «Μια λευκή σελίδα του ΚΚΕ», σελ. 53).

Πριν την επίθεση στα γραφεία της ΚΟΤ είχαν προηγηθεί προβοκάτσιες των φραξιονιστών σε διάφορες Πολιτείες: «Στις Πολιτείες που οι φραξιονιστές είχαν κάποια δύναμη, όπως η 2^η , 3^η , 7^η , 9^η και 11^η άρχισαν να λεηλατούν τις βιβλιοθήκες των Πολιτειών και να  κ α ί ν ε  βιβλία, ιδιαίτερα όσα είχαν γραφτεί από το Στάλιν, Ζαχαριάδη, Μπαρτζώτα και όσα έγραφαν για τους αγώνες του ΔΣΕ» (στο ίδιο σελ. 46). Τώρα η σοσιαλδημοκρατική ηγεσία της Παπαρήγα καμώνεται πως υποστηρίζει τον αγώνα του ΔΣΕ.

Η επίθεση των οπορτουνιστών στα Γραφεία της ΚΟΤ δεν είχε το αναμενόμενο γι’ αυτούς αποτέλεσμα, δεν κατάφεραν να τα καταλάβουν. Την αποτυχία τους αυτή σχολίαζε ειρωνικά ο πρώην αντάρτης του ΔΣΕ Βαγγέλης Ζούλης από την Ήπειρο: «Τώρα κατάλαβα γιατί δεν πήραμε την Κόνιτσα, η οποία τουλάχιστον είχε χίλια σπίτια, αφού οι αρχηγοί μας με 200 άτομα δεν τα κατάφεραν να καταλάβουν μια μονοκατοικία»!!! (στο ίδιο σελ. 54).

Όταν έγινε γνωστή η επίθεση στα γραφεία της Οργάνωσης χιλιάδες κομμουνιστές έτρεξαν να τα υπερασπιστούν. Επακολούθησαν συγκρούσεις και ξυλοδαρμοί και στη συνέχεια κατέφθασαν τμήματα της Σχολής Ευελπίδων και της αστυνομίας για να σώσουν τους οπορτουνιστές. Πολλοί τραυματίες μεταφέρθηκαν στα νοσοκομεία και επακολούθησαν εκατοντάδες συλλήψεις ελλήνων κομμουνιστών, και κυρίως στελεχών του ΔΣΕ, που ρίχτηκαν στις φυλακές για να δικαστούν στα μέσα Φλεβάρη του ΄56 σαν «χούλιγκανς-αλήτες»(!).

Παρά την ανοιχτή αυτή προβοκάτσια της χρουστσοφικής ρεβιζιονιστικής κλίκας σε βάρος του ΚΚΕ και του Κόμματος, τα στελέχη της Σαάκοφ και Σαφάγιεφ, οργανωτές και καθοδηγητές της προβοκατόρικης επίθεσης και του πρωτοφανούς πογκρόμ που ακολούθησε σε βάρος των κομμουνιστών, διέδιναν ψευδώς ότι «η ηγεσία του ΚΚΕ και ο Νίκος Ζαχαριάδης εξαπέλυσαν μια πρωτάκουστη αιματηρή τρομοκρατία»!!! (στο ίδιο σελ. 55). «Φωνάζει ο κλέφτης να φοβηθεί ο νοικοκύρης»!!!

Όλοι οι πολιτικοί πρόσφυγες της Τασκένδης γνώριζαν και γνωρίζουν ότι οι εμπνευστές και οργανωτές των προβοκατόρικων «Γεγονότων της Τασκένδης» ήταν οι χρουστσοφικοί ρεβιζιονιστές με στόχο να διαλύσουν το ΚΚΕ. Είναι δε πασίγνωστο ότι οι λίγοι έλληνες δεξιοί οπορτουνιστές είχαν μόνιμη επαφή και καθοδηγούνταν  ά μ ε σ α  απ’ τη χρουστσοφική ρεβιζιονιστική προδοτική ομάδα. Ένας απ’ τους γνωστούς οπορτουνιστές, ο Κώστας Γκριτζώνας, ομολογεί-αναφέρει σχετικά: «Κάποια βραδιά, στις μέρες που τα γεγονότα της Τασκένδης βρίσκονταν στο αποκορύφωμά τους, κατεβαίνοντας με τον τότε γραμματέα της Κ.Ο. Τασκένδης Αριστοτέλη Χατούρα (Αρριανός), απ΄την 7^η προς την 9^η Πολιτεία, μου εκμυστηρεύτηκε την  υ π ο σ τ ή ρ ι ξ η  που είχε η αντιζαχαριαδική κίνηση απ’ τους σοβιετικούς. Με άφησε να καταλάβω ότι με τους χρουστσοφικούς της ΚΕ του ΚΚ Ουζμπεκιστάν τα «λέγανε»,  ι δ ι α ί τ ε ρ α» (Κ. Γκριτζώνα: «Μετά το Γράμμο», σελ.18-19, Αθήνα 1986)(υπογραμμίσεις δικές μας).    

Η μεγάλη, η συντριπτικότατη πλειοψηφία των ελλήνων κομμουνιστών, το 95% των μελών της ΚΟΤ, καταδίκασε την επέμβαση των χρουστσοφικών ρεβιζιονιστών στο ΚΚΕ αλλά και τη στημένη προβοκάτσια τους, συσπειρώθηκε και υπεράσπισε το ΚΚΕ με επικεφαλής το Νίκο Ζαχαριάδη. Το ίδιο έπραξε και η ιστορική 5^η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ που συνήλθε στα τέλη Δεκέμβρη 1955, στην απόφαση της οποίας, μεταξύ άλλων, αναφέρεται ότι η φράξια «δε θα μπορούσε να πετύχει τίποτε αν δεν είχε την υποστήριξη ορισμένων σοβιετικών συντρόφων, που ένα μέρος τους είχε πειστεί ότι η φράξια είναι το πιο γερό και φιλοσοβιετικό κομμάτι της ΚΟΤ που πρέπει να το υποστηρίξουν και να το βοηθήσουν».

Τα «Γεγονότα της Τασκένδης», δηλ. η ανοιχτή αντικομμουνιστική επέμβαση των χρουστσοφικών στο ΚΚΕ αποσιωπήθηκαν συστηματικά από όλες τις εκάστοτε, μετά το ΄56, δεξιές οπορτουνιστικές ηγεσίες του σοσιαλδημοκρατικού πλέον «Κ»ΚΕ και συνεχίζουν να αποσιωπούνται και απ’ τη σημερινή ηγεσία της Α. Παπαρήγα. Μετά 40 ολόκληρα χρόνια δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά το 1995 η απόφαση της 5^ης Ολομέλειας (Δεκέμβρης 1955) για την κατάσταση στην Κομματική Οργάνωση της Τασκένδης (ΚΟΤ) απ’ τη σοσιαλδημοκρατική ηγεσία των Φλωράκη-Παπαρήγα στη σειρά των «Επίσημων Κειμένων του ΚΚΕ» (τόμ. 7^ος, Αθήνα 1955).

Το Φλεβάρη του 1956, κατά τη διάρκεια του αντεπαναστατικού 20^ου Συνεδρίου του ΚΚΣΕ, αρχίζουν οι στημένες δίκες των ελλήνων κομμουνιστών πολιτικών προσφύγων στην Τασκένδη, αξιωματικών του ΕΛΑΣ και του ΔΣΕ, στις οποίες καταδικάζονται με νόμους για «αλήτες» και εξορίζονται σε στρατόπεδα (Γιώργος Καλιανέσης, στρατηγός του ΔΣΕ, Δημήτρης Βύσσιος, αντισυνταγματάρχης, Πολιτικός Επίτροπος της 103 Ταξιαρχίας, Νίκος Φράγκος, ταγματάρχης του ΔΣΕ, στέλεχος της Κομμ. Οργ. της 7^ης Πολιτείας, Γιώργος Μακρής, λοχαγός του ΔΣΕ, μέλος της ΚΕ της 6^ης Πολιτείας, κλπ.).    

Στο 20^ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ η χρουστσοφική ομάδα συγκρότησε τη διαβόητη «Διεθνή Επιτροπή» αποτελούμενη από στελέχη των κομμάτων:  Σοβιετικής Ένωσης, Ρουμανίας, Ουγγαρίας, Πολωνίας, Τσεχοσλοβακίας και Βουλγαρίας, με πρόεδρο τυπικά το Ρουμάνο Γκεοργκίου Ντεζ – μαριονέτα του Χρουστσόφ –  αλλά πραγματικό τον πασίγνωστο σοσιαλδημοκράτη Όττο Κουουσίνεν, μέλος του ΠΓ του ΚΚΣΕ που επεμβαίνει ωμά πλέον, απροσχημάτιστα και απροκάλυπτα στο ΚΚΕ, συγκαλώντας τη διαβόητη πραξικοπηματική παρασυναγωγή της «6^ης Ολομέλειας του ΚΚΕ» (Μάρτης 1956), με εισηγητή όχι έλληνα αλλά το Ρουμάνο οπορτουνιστή Ντεζ, στην οποία δεν πήρε μέρος ο εκλεγμένος Γραμματέας του Κόμματος Νίκος Ζαχαριάδης, αλλά συμμετείχαν δεξιοί οπορτουνιστές, πρώην στελέχη, και διαγραμμένοι από το ΚΚΕ.

Σ’ αυτή καθαιρέθηκε βίαια και πραξικοπηματικά η  ε κ λ ε γ μ έ ν η  επαναστατική ηγεσία του ΚΚΕ και μαζί της ο Γραμματέας του Κόμματος ΝΙΚΟΣ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ, που συνελήφθηκε και απομονώθηκε, και διορίστηκε απ’ τους χρουστσοφικούς νέα εγκάθετη δεξιά οπορτουνιστική ηγεσία. Η «6^η Ολομέλεια» υιοθέτησε την αντεπαναστατική αστική σοσιαλδημοκρατική γραμμή του 20^ου Συνεδρίου του ΚΚΣΕ («ειρηνικό πέρασμα στο σοσιαλισμό», κλπ.).

Η μεγάλη πλειοψηφία του συνόλου των ελλήνων κομμουνιστών (85-95%) απέρριψε και αντιτάχθηκε στη νέα προδοτική σοσιαλδημοκρατική αντισταλινική γραμμή του 20^ου Συνεδρίου του ΚΚΣΕ (Φλεβάρης 1956) και της «6^ης Ολομέλειας» (Μάρτης 1956) και υπεράσπισαν το μαρξισμό-λενινισμό-σταλινισμό και τους ΣΤΑΛΙΝ-ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ.

Στο επόμενο χρονικό διάστημα διαγράφτηκαν κατά χιλιάδες οι κομμουνιστές απ’ την νέα εγκάθετη δεξιά οπορτουνιστική ηγεσία των Κολιγιάννη-Παρτσαλίδη-Βαφειάδη, κλπ. και άλλοι αποχώρησαν από το νέο οπορτουνιστικό αστικό κατασκεύασμα των προδοτών χρουστσοφικών, που σφετερίστηκε και φέρει τον τίτλο-όνομα «Κ»ΚΕ, το οποίο ιδεολογικο-πολιτικά καθοδηγείται από το αντεπαναστατικό αστικό ρεύμα του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού.

Οι δεκαετίες που ακολούθησαν μετά το ΄56, ήταν δεκαετίες σκληρών φασιστικών διωγμών των ελλήνων κομμουνιστών πολιτικών προσφύγων σταλινιστών-ζαχαριαδικών απ’ τους χρουστσοφικούς ρεβιζιονιστές, σοβιετικούς και έλληνες, (παρακολουθήσεις, χαφιεδισμοί, συλλήψεις, εξορίες στη Σιβηρία, φυλακίσεις, διώξιμο από τις δουλειές και παιδιών απ’ τα σχολεία, κλπ., κλπ.). Πολύχρονη εξορία δεκάδων στελεχών στη Σιβηρία, με κορυφαία περίπτωση εκείνη του Γραμματέα του Κόμματος ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ, που μετά 17 χρόνια εξορίας, δολοφονήθηκε στον τόπο εξορίας Σουργκούτ της Σιβηρίας απ’ την προδοτική σοσιαλδημοκρατική κλίκα των ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ-ΦΛΩΡΑΚΗ, τον Αύγουστο του 1973, για να μην επιστρέψει ζωντανός στην Ελλάδα και τους χαλάσει τα σχέδια.  

Οι εκάστοτε δεξιές οπορτουνιστικές ηγεσίες του σοσιαλδημοκρατικού «Κ»ΚΕ, μεταξύ των οποίων και εκείνες των Φλωράκη-Τσολάκη («μικρός Παττακός της Τασκένδης» κατά Ζαχαριάδη) και η σημερινή της Παπαρήγα αποσιωπούν τις φασιστικές διώξεις εναντίον των ελλήνων κομμουνιστών. Επίσης 40 ολόκληρα χρόνια αποσιώπησαν την επέμβαση στα εσωτερικά του ΚΚΕ της διαβόητης «Διεθνούς Επιτροπής» και για πρώτη φορά το 1997 δημοσίευσαν ανάλογα κείμενα στον 8^ο τόμο «Επίσημα Κείμενα του ΚΚΕ 1956-61» (Αθήνα 1997).