ΤΑΣΚΕΝΔΗ Σεπτέμβρης '55
-απαρχή και σημαία πάλης των κομμουνιστών όλων των χωρών
κατά του χουρστσοφικού ρεβιζιονισμού
Κανένας δεν μπορούσε να φανταστεί, στα μέσα της δεκαετίας του ΄50 του περασμένου αιώνα, ότι μια μικρή και άγνωστη πόλη, έμελλε να περάσει στην ιστορία του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος σαν ο ΠΡΩΤΟΣ τόπος αντίστασης στο χρουστσοφικό ρεβιζιονισμό και απαρχή της πάλης, σε διεθνές επίπεδο, ενάντια σ’ αυτό το αντεπαναστατικό προδοτικό ρεύμα: ο τόπος αυτός είναι η μικρή πόλη της Τασκένδης, «θαμμένη» στα άγνωστα, για το διεθνές και το ελληνικό προλεταριάτο, βάθη της Ασίας, πρωτεύουσα της Λαϊκής Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας του Ουζμπεκιστάν της Σοβιετικής Ένωσης.
Κανένας δεν μπορούσε να φανταστεί ότι μια χούφτα επαναστάτες, μέλη του Κομμουνιστικού Κόμματος μιας μικρής χώρας, θα ήταν εκείνοι που ΠΡΩΤΟΙ ύψωσαν θαρραλέα το ανάστημά τους στο χρουστσοφικό ρεβιζιονισμό: το Κόμμα της μικρής αυτής χώρας είναι το επαναστατικό ΚΚΕ και η χούφτα των επαναστατών κομμουνιστών ήταν οι μπαρουτοκαπνισμένοι ηρωικοί αντάρτες του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας (ΔΣΕ) – οι σταυραετοί των Γράμμου-Βίτσι-Μουργκάνας – μέλη της Κομματικής Οργάνωσης Τασκένδης του ΚΚΕ, που τότε ζούσαν φιλοξενούμενοι της Σοβιετικής Σοσιαλιστικής Εξουσίας του ΣΤΑΛΙΝ στη μακρινή αυτή ασιατική πόλη και έγραψαν με την πάλη τους αυτή κατά του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού μια ένδοξη επαναστατική σελίδα στην ιστορία του ελληνικού μα και του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, γνωστή με την επωνυμία τα «Γεγονότα της Τασκένδης».
Πριν από τα «Γεγονότα της Τασκένδης» (Σεπτέμβρης 55) και μετά την επικράτηση και ισχυροποίηση της προδοτικής ρεβιζιονιστικής χρουστσοφικής ομάδας στο ΚΚΣΕ, ο αποστάτης και πράκτορας του διεθνούς ιμπεριαλισμού Νικήτα Χρουστσόφ, βολιδοσκοπώντας τους Γραμματείς των Κομμουνιστικών Κομμάτων, διαπίστωσε αρχικά ότι ο Γραμματέας του ΚΚΕ Νίκος Ζαχαριάδης δεν είναι διατεθειμένος να εγκαταλείψει την επαναστατική σταλινική γραμμή, ενώ λίγο αργότερα του ζήτησε να αλλάξει στάση σε 3 βασικά ζητήματα του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος: 1) να θεωρήσει την καπιταλιστική Γιουγκοσλαβία σαν «σοσιαλιστική»(!) χώρα, 2) να στραφεί ενάντια στο ΣΤΑΛΙΝ με άρθρα στην «Πράβδα» αναφερόμενα στο διαβόητο, ιδεαλιστικής προέλευσης, χρουστσοφικό μύθο της «προσωπολατρίας»(!) και 3) να δεχτεί τη διάλυση της ΚΟΜΙΝΦΟΡΜ. Και στα 3 αυτά βασικά ζητήματα του διεθνούς εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος ο μεγάλος και αλύγιστος κομμουνιστής ηγέτης Νίκος Ζαχαριάδης απάντησε αρνητικά.
Μετά απ’ αυτά, και όταν η ρεβιζιονιστική χρουστσοφική κλίκα ήταν πλέον σίγουρη ότι οι πιέσεις δεν αποδίδουν, προχώρησε στη δημιουργία φράξιας στην Κομματική Οργάνωση της Τασκένδης, όμως βρήκε ελάχιστους οπορτουνιστές οπαδούς-υποστηρικτές της. Η ηγεσία του Κόμματος ξεσκέπασε τη φράξια, καθαίρεσε και καταδίκασε τους φραξιονιστές.
Ο Νίκος Ζαχαριάδης μιλώντας το Σεπτέμβρη του ΄55 σε ακτίφ στελεχών του Κόμματος στο θέατρο Μου Κι Μι της Τασκένδης, ανάμεσα στ’ άλλα, είπε: «σύντροφοι, αρκετοί ομιλητές έκαναν επίθεση στο Δημητρίου και λίγο πολύ τον θεωρούν για την κορυφή των αναθεωρητών. Ο Δημητρίου, σύντροφοι, είναι η τρίχα από την άκρη της ουράς, ενός ατζαμίδικα καμουφλαρισμένου ελέφαντα. Σε μας όλους πέφτει το σοβαρό και ιστορικό καθήκον να τραβήξουμε την ουρά αυτήν, για να φανεί σ’ όλο τον κόσμο ο πραγματικός ελέφαντας, δηλ. ο Χρουστσόφ» (Κ. Καρανικόλα: «Μια λευκή σελίδα του ΚΚΕ», σελ. 59).
Όταν και η δημιουργία υπολογίσιμης φράξιας απέτυχε, τότε η ρεβιζιονιστική χρουστσοφική Ομάδα οργάνωσε, με όργανα τους λίγους έλληνες οπορτουνιστές, στις 9 Σεπτέμβρη 1955 «την ανοιχτή προβοκάτσια ενάντια στην αντιπροσωπεία με τη βίαιη, γκανγκστερική επίθεση στα γραφεία όπου παρέμεινε η αντιπροσωπεία της ΚΕ του ΚΚΕ και με τον τραυματισμό 3 μελών της ΚΕ του ΚΚΕ» (5η Ολομέλεια, Δεκέμβρης 1955). Οι 200 περίπου δεξιοί οπορτουνιστές, υπό την ά μ ε σ η καθοδήγηση των σοβιετικών ρεβιζιονιστών, με επικεφαλής τους Υψηλάντη, Δημητρίου, Χείμαρο, Μπαρμπαλιά, κλπ. επιτέθηκαν στις 9 Σεπτέμβρη στα Γραφεία της Κομματικής Οργάνωσης Τασκένδης στην 7η Πολιτεία, αλλά απέτυχαν να τα καταλάβουν. Η επίθεση αυτή ξεσήκωσε χιλιάδες μέλη του κόμματος που έτρεξαν σε υπεράσπιση των Γραφείων της ΚΟΤ και των στελεχών του Κόμματος, ακολούθησαν συγκρούσεις με τους φραξιονιστές, με την αστυνομία και το στρατό, συνελήφθησαν και ρίχτηκαν στις φυλακές πολλές εκατοντάδες έλληνες κομμουνιστές.
Λίγο αργότερα, τον επόμενο χρόνο, στα μέσα Φλεβάρη 1956, και κατά τη διάρκεια του 20ου Συνεδρίου του ΚΚΣΕ, άρχισαν στην Τασκένδη οι σκηνοθετημένες δ ί κ ε ς παρωδία των ελλήνων κομμουνιστών που «δίκασαν»(!) και καταδίκασαν τους συλληφθέντες αετούς των Γράμμου-Βίτσι-Μουργκάνας, με νόμους για χούλιγκανς και αλήτες, μεταξύ των οποίων τους Γιώργη Καλλιανέση, στρατηγό του ΔΣΕ, Δ. Βύσσιο, αντισυνταγματάρχη, Πολιτικό Επίτροπο της 103 ταξιαρχίας, κλπ. Μετά την καταδίκη τους εξόρισαν στη Σιβηρία και μάλιστα επίτηδες σε στρατόπεδο συγκέντρωσης «που συνόρευε με στρατόπεδα συγκέντρωσης γ ε ρ μ α ν ώ ν ε γ κ λ η μ α τ ι ώ ν π ο λ έ μ ο υ, που ήταν καταδικασμένοι με την ανώτατη προβλεπόμενη από τον τότε σοβιετικό ποινικό νόμο της ΕΣΣΔ ποινή σε 25 χρόνια φυλάκιση… οι γερμανοί θεωρούνταν αιχμάλωτοι πολέμου, δεν δούλευαν και έπαιρναν το συσσίτιο του σοβιετικού στρατιώτη και συμπληρωματικά κάθε 10 ημέρες δέματα με τρόφιμα και φάρμακα από τον Ερυθρό Σταυρό της Δυτικής Γερμανίας. Οι καταδικασμένοι αγωνιστές πρόσφυγες τρέφονταν με τις σάπιες πατάτες και το μουχλιασμένο πλιγούρι του στρατοπέδου. Κι αυτή η «δίαιτα», σε συνθήκες βαριάς και εξαντλητικής εργασίας φρουρούμενοι από ένοπλους δεσμοφύλακες και ειδικά σκυλιά…» (Δ. Βύσσιος: «Ανοιχτή επιστολή προς τον Μ.Ν. Πονομαριόφ, πρώην υπεύθυνο του τμήματος Διεθνών Σχέσεων της ΚΕ του ΚΚΣΕ, Ιανουάριος 1991»).
Η αντίσταση των ελλήνων κομμουνιστών ενάντια στο χρουστσοφικό ρεβιζιονισμό υπήρξε μαζικότατη. Η συντριπτικότατη πλειοψηφία, το 95% των μελών της Κομματικής Οργάνωσης της Τασκένδης, τάχθηκε κατά της επέμβασης των χρουστσοφικών στο ΚΚΕ, υπεράσπισε με παραδειγματική συνέπεια, με πρωτοφανή αποφασιστικότητα και απαράμιλλο θάρρος την επαναστατική γραμμή του Κόμματος και την ΚΕ του ΚΚΕ με επικεφαλής τον αλύγιστο επαναστάτη κομμουνιστή ηγέτη Νίκο Ζαχαριάδη. Ανάλογη ήταν η αντίσταση των δεσμωτών κομμουνιστών στις φυλακές και στα στρατόπεδα συγκέντρωσης της χώρας.
Αυτή η μαζική αντίσταση των ελλήνων κομμουνιστών πολιτικών προσφύγων (85-95% στην Τασκένδη και στις άλλες Λαϊκές Δημοκρατίες) ενάντια στο χρουστσοφικό ρεβιζιονισμό εμπόδισε και α π έ τ ρ ε ψ ε τη μετατροπή του ΚΚΕ σε αστικό κόμμα σοσιαλδημοκρατικού τύπου.
Το επαναστατικό ΚΚΕ είναι το μ ό ν ο, απ’ τα κομμουνιστικά κόμματα των καπιταλιστικών χωρών, που π ο τ έ δεν μετατράπηκε σε αντεπαναστατικό κόμμα: σε α σ τ ι κ ό κ ό μ μ α σ ο σ ι α λ δ η μ ο κ ρ α τ ι κ ο ύ τ ύ π ο υ. Αυτό υποχρέωσε τους χρουστσοφικούς ρεβιζιονιστές να συγκροτήσουν ένα ν έ ο κόμμα – στη θέση του παλιού που διέλυσαν με τη βίαιη πραξικοπηματική καθαίρεση της ε κ λ ε γ μ έ ν η ς ηγεσίας και τη σύλληψη του Νίκου Ζαχαριάδη και τις μαζικές διαγραφές – το Μάρτη του ΄56 με τη διαβόητη παρασυναγωγή της «6ης Ολομέλειας», στην οποία καθορίστηκε ν έ α γραμμή, η αντεπαναστατική σ ο σ ι α λ δ η μ ο κ ρ α τ ι κ ή γραμμή του 20ου Συνεδρίου του ΚΚΣΕ («ειρηνικός δρόμος», κλπ.). Το νέο κόμμα με τον ψευδεπίγραφο τίτλο «Κ»ΚΕ (1956) ήταν ευθύς εξαρχής ένα αστικό κόμμα σοσιαλδημοκρατικού τύπου και δεν είχε – ούτε και το σημερινό έχει – καμιά απολύτως σχέση με το ηρωικό επαναστατικό ΚΚΕ 1918-55, επειδή αυτό δεν καθοδηγούνταν πλέον, όπως εκείνο, απ’ τον επαναστατικό ΜΑΡΞΙΣΜΟ, δηλ. το λενινισμό-σταλινισμό αλλά απ’ το αντεπαναστατικό ιδεολογικο-πολιτικό ρεύμα του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού (= παραλλαγή της αστικής ιδεολογίας).
Η μαζική εξέγερση, μαχητική αντίσταση και πάλη κατά της χρουστσοφικής κλίκας των ελλήνων κομμουνιστών πολιτικών προσφύγων της Τασκένδης το Σεπτέμβρη του ΄55, με επικεφαλής το Νίκο Ζαχαριάδη, υπήρξε χρονικά η ΠΡΩΤΗ στην ιστορία της πάλης του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος ενάντια στο χρουστσοφικό ρεβιζιονισμό μα και ΚΟΡΥΦΑΙΑ στιγμή των ηρωικών αγώνων του επαναστατικού ΚΚΕ 1918-55. Υπήρξε – αν παρθεί υπόψη η μεγάλη πρωτοφανής στην ιστορία καταστροφή που, μετά το ΄56, ακολούθησε ως το αναπόφευκτο αποτέλεσμα της επιβολής του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού στα κομμουνιστικά κόμματα (καταστροφή του σοσιαλισμού με την παλινόρθωση του καπιταλισμού στη Σοβιετική Ένωση την περίοδο των Χρουστσόφ-Μπρέζνιεφ, διάλυση και της ίδιας της καπιταλιστικής Σοβιετικής Ένωσης επί Γκορμπατσόφ, διάλυση των κομμουνιστικών κομμάτων) – όχι μόνο η κορυφαία στιγμή της μακρόχρονης πάλης του ηρωικού σταλινικού-ζαχαριαδικού ΚΚΕ μα συνάμα και μια ΜΕΓΑΛΗ και ΜΟΝΑΔΙΚΗ στιγμή της πάλης του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος (ΚΟΜΙΝΤΕΡΝ-ΚΟΜΙΝΦΟΡΜ) κατά του νέου αντεπαναστατικού προδοτικού ρεύματος του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού, που εμφανίστηκε στις γραμμές του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος στα μέσα της δεκαετίας του ΄50: αυτή ακριβώς η στιγμή ήταν που εγκαινίασε την έ ν α ρ ξ η της σφοδρότατης ιεδεολογικο-πολιτικής πάλης κατά του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού σε δ ι ε θ ν έ ς ε π ί π ε δ ο, πάλη που διαρκεί μισό αιώνα τώρα, συνεχίζεται και θα συνεχιστεί και στο μέλλον ως την πλήρη συντριβή του.
Απ’ τα παραπάνω γίνεται φανερό ότι τα «Γεγονότα της Τασκένδης» του ΄55 έχουν τριπλή ιστορική σημασία:
πρώτο, αποτέλεσαν την πρώτη ανοιχτή και ωμή επέμβαση των χρουστσοφικών ρεβιζιονιστών στα εσωτερικά του ΚΚΕ με στόχο τη διάλυσή του,
δεύτερο, εγκαινίασαν την έναρξη της αντίστασης και της πάλης των ελλήνων κομμουνιστών κατά του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού, πριν ακόμα εμφανιστεί ως ολοκληρωμένο ιδεολογικο-πολιτικό ρεύμα στο 20ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ (Φλεβάρης 1956),
τρίτο, αποτελούν α π α ρ χ ή και σημαία πάλης των κομμουνιστών όλων των χωρών κατά του αντεπαναστατικού αυτού ρεύματος. Η εξέγερση και πάλη των ελλήνων κομμουνιστών της Τασκένδης, το Σεπτέμβρη του ’55, εγκαινιάζει τον αγώνα κατά του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού σε δ ι ε θ ν έ ς ε π ί π ε δ ο.
Σε τι όμως οφείλεται αυτή η μαζική αντίσταση των ελλήνων κομμουνιστών πολιτικών προσφύγων της Τασκένδης (95%) και των άλλων Λαϊκών Δημοκρατιών (85-90%) ενάντια στο χρουστσοφικό ρεβιζιονισμό, κομμουνιστών που ήταν διαπαιδαγωγημένοι στο πνεύμα της μεγάλης εμπιστοσύνης, πίστης και αφοσίωσης στη Σοσιαλιστική Σοβιετική Ένωση;
Καταρχήν οφείλεται στον καθοδηγητικό και αποφασιστικό-καθοριστικό ρόλο που έπαιξε ο αλύγιστος, θαρραλέος και αδιάλλακτος επαναστάτης Νίκος Ζαχαριάδης σ’ αυτή την εξαιρετικά δύσκολη και σκληρή μα ηρωική και νικηφόρα πάλη για να μην εγκαταλείψει το ΚΚΕ την επαναστατική του γραμμή, ο οποίος, πέρα απ’ την αντίσταση στη χρουστσοφική ομάδα, στις αρχές του 1956 απάντησε σε κάποιους έλληνες ρεβιζιονιστές, μέλη της ΚΕ του ΚΚΕ, που ζητούσαν να παραιτηθεί: «τώρα δε θα σας κάνω τη χάρη, δε θα σας επιτρέψω να μετατρέψετε το ΚΚΕ σε αστικό κόμμα» (Δ. Βότσικα: «Πορτρέτα κορυφαίων στελεχών του ΚΚΕ», Αθήνα 1999, σελ 21).
Ο σύντροφος Νίκος Ζαχαριάδης είχε προβλέψει την καταστροφή που επακολούθησε – και σ’ αυτό μετριέται το ιστορικό μέγεθός του ως ΜΕΓΑΛΟΥ επαναστάτη κομμουνιστή ηγέτη – σε περίπτωση κυριαρχίας του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού: «προσέξτε σύντροφοι αυτοί είναι διεθνείς προβοκάτορες, θα κάνουν μεγάλη ζημιά στο κομμουνιστικό κίνημα και οι δικοί μας συνεργάτες τους θα κάνουν μεγάλη ζημιά στην πατρίδα μας» (Τασκένδη Σεπτέμβρης 1955, μαρτυρία Δ. Κονδώρου-Έκτορα).
Και όχι μόνο είχε προβλέψει την καταστροφή μα και ΠΡΩΤΟΣ, στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα, ύψωσε το ανάστημά του και καταπολέμησε το αντεπαναστατικό ρεύμα του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού, πάλη που «πλήρωσε» με 17 ολόκληρα χρόνια εξορίας και με την ίδια τη ζωή του, δολοφονημένος απ’ την προδοτική σοσιαλδημοκρατική κλίκα των ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ-ΦΛΩΡΑΚΗ τον Αύγουστο του ΄73 στον τόπο της εξορίας Σοργκούτ της Σιβηρίας.
Έτσι χωρίς αμφιβολία ο Νίκος Ζαχαριάδης αναδεικνύεται, μέσα απ’ τους επαναστατικούς του αγώνες, σε γίγαντα επαναστάτη μπολσεβίκο και μεγάλο κομμουνιστή ηγέτη, σε «μια απ’ τις σημαντικότερες φυσιογνωμίες του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος» (ΝΙΓΙΑΖΟΦ*, Τασκένδη 1955) και παραμένει ως το τέλος της ζωής του πιστός και άξιος μαθητής του ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ, ο οποίος είχε πει γι’ αυτόν στον Νιγιάζοφ κατά τη διάρκεια των εργασιών του 19ου Συνεδρίου του ΚΚΣΕ (1952): «Τον βλέπεις αυτόν; Αυτός είναι μεγάλος ηγέτης. Θα κάνει την επανάσταση όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και στην Ευρώπη» (Π. Δημητρίου: «Εκ Βαθέων», Αθήνα 1997, σελ. 202-203).
* Ο Νιγιάζοφ παλιός μπολσεβίκος, μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΣΕ και γραμματέας της Κομματικής Οργάνωσης του Ουζμπεκιστάν, διώχτηκε αργότερα ως σταλινικός από την ομάδα του Χρουστσόφ.
Ανασύνταξη Αρ. Φύλ. 214 15-31 Οχτώβρη 2005
Κανένας δεν μπορούσε να φανταστεί, στα μέσα της δεκαετίας του ΄50 του περασμένου αιώνα, ότι μια μικρή και άγνωστη πόλη, έμελλε να περάσει στην ιστορία του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος σαν ο ΠΡΩΤΟΣ τόπος αντίστασης στο χρουστσοφικό ρεβιζιονισμό και απαρχή της πάλης, σε διεθνές επίπεδο, ενάντια σ’ αυτό το αντεπαναστατικό προδοτικό ρεύμα: ο τόπος αυτός είναι η μικρή πόλη της Τασκένδης, «θαμμένη» στα άγνωστα, για το διεθνές και το ελληνικό προλεταριάτο, βάθη της Ασίας, πρωτεύουσα της Λαϊκής Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας του Ουζμπεκιστάν της Σοβιετικής Ένωσης.
Κανένας δεν μπορούσε να φανταστεί ότι μια χούφτα επαναστάτες, μέλη του Κομμουνιστικού Κόμματος μιας μικρής χώρας, θα ήταν εκείνοι που ΠΡΩΤΟΙ ύψωσαν θαρραλέα το ανάστημά τους στο χρουστσοφικό ρεβιζιονισμό: το Κόμμα της μικρής αυτής χώρας είναι το επαναστατικό ΚΚΕ και η χούφτα των επαναστατών κομμουνιστών ήταν οι μπαρουτοκαπνισμένοι ηρωικοί αντάρτες του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας (ΔΣΕ) – οι σταυραετοί των Γράμμου-Βίτσι-Μουργκάνας – μέλη της Κομματικής Οργάνωσης Τασκένδης του ΚΚΕ, που τότε ζούσαν φιλοξενούμενοι της Σοβιετικής Σοσιαλιστικής Εξουσίας του ΣΤΑΛΙΝ στη μακρινή αυτή ασιατική πόλη και έγραψαν με την πάλη τους αυτή κατά του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού μια ένδοξη επαναστατική σελίδα στην ιστορία του ελληνικού μα και του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, γνωστή με την επωνυμία τα «Γεγονότα της Τασκένδης».
Πριν από τα «Γεγονότα της Τασκένδης» (Σεπτέμβρης 55) και μετά την επικράτηση και ισχυροποίηση της προδοτικής ρεβιζιονιστικής χρουστσοφικής ομάδας στο ΚΚΣΕ, ο αποστάτης και πράκτορας του διεθνούς ιμπεριαλισμού Νικήτα Χρουστσόφ, βολιδοσκοπώντας τους Γραμματείς των Κομμουνιστικών Κομμάτων, διαπίστωσε αρχικά ότι ο Γραμματέας του ΚΚΕ Νίκος Ζαχαριάδης δεν είναι διατεθειμένος να εγκαταλείψει την επαναστατική σταλινική γραμμή, ενώ λίγο αργότερα του ζήτησε να αλλάξει στάση σε 3 βασικά ζητήματα του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος: 1) να θεωρήσει την καπιταλιστική Γιουγκοσλαβία σαν «σοσιαλιστική»(!) χώρα, 2) να στραφεί ενάντια στο ΣΤΑΛΙΝ με άρθρα στην «Πράβδα» αναφερόμενα στο διαβόητο, ιδεαλιστικής προέλευσης, χρουστσοφικό μύθο της «προσωπολατρίας»(!) και 3) να δεχτεί τη διάλυση της ΚΟΜΙΝΦΟΡΜ. Και στα 3 αυτά βασικά ζητήματα του διεθνούς εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος ο μεγάλος και αλύγιστος κομμουνιστής ηγέτης Νίκος Ζαχαριάδης απάντησε αρνητικά.
Μετά απ’ αυτά, και όταν η ρεβιζιονιστική χρουστσοφική κλίκα ήταν πλέον σίγουρη ότι οι πιέσεις δεν αποδίδουν, προχώρησε στη δημιουργία φράξιας στην Κομματική Οργάνωση της Τασκένδης, όμως βρήκε ελάχιστους οπορτουνιστές οπαδούς-υποστηρικτές της. Η ηγεσία του Κόμματος ξεσκέπασε τη φράξια, καθαίρεσε και καταδίκασε τους φραξιονιστές.
Ο Νίκος Ζαχαριάδης μιλώντας το Σεπτέμβρη του ΄55 σε ακτίφ στελεχών του Κόμματος στο θέατρο Μου Κι Μι της Τασκένδης, ανάμεσα στ’ άλλα, είπε: «σύντροφοι, αρκετοί ομιλητές έκαναν επίθεση στο Δημητρίου και λίγο πολύ τον θεωρούν για την κορυφή των αναθεωρητών. Ο Δημητρίου, σύντροφοι, είναι η τρίχα από την άκρη της ουράς, ενός ατζαμίδικα καμουφλαρισμένου ελέφαντα. Σε μας όλους πέφτει το σοβαρό και ιστορικό καθήκον να τραβήξουμε την ουρά αυτήν, για να φανεί σ’ όλο τον κόσμο ο πραγματικός ελέφαντας, δηλ. ο Χρουστσόφ» (Κ. Καρανικόλα: «Μια λευκή σελίδα του ΚΚΕ», σελ. 59).
Όταν και η δημιουργία υπολογίσιμης φράξιας απέτυχε, τότε η ρεβιζιονιστική χρουστσοφική Ομάδα οργάνωσε, με όργανα τους λίγους έλληνες οπορτουνιστές, στις 9 Σεπτέμβρη 1955 «την ανοιχτή προβοκάτσια ενάντια στην αντιπροσωπεία με τη βίαιη, γκανγκστερική επίθεση στα γραφεία όπου παρέμεινε η αντιπροσωπεία της ΚΕ του ΚΚΕ και με τον τραυματισμό 3 μελών της ΚΕ του ΚΚΕ» (5η Ολομέλεια, Δεκέμβρης 1955). Οι 200 περίπου δεξιοί οπορτουνιστές, υπό την ά μ ε σ η καθοδήγηση των σοβιετικών ρεβιζιονιστών, με επικεφαλής τους Υψηλάντη, Δημητρίου, Χείμαρο, Μπαρμπαλιά, κλπ. επιτέθηκαν στις 9 Σεπτέμβρη στα Γραφεία της Κομματικής Οργάνωσης Τασκένδης στην 7η Πολιτεία, αλλά απέτυχαν να τα καταλάβουν. Η επίθεση αυτή ξεσήκωσε χιλιάδες μέλη του κόμματος που έτρεξαν σε υπεράσπιση των Γραφείων της ΚΟΤ και των στελεχών του Κόμματος, ακολούθησαν συγκρούσεις με τους φραξιονιστές, με την αστυνομία και το στρατό, συνελήφθησαν και ρίχτηκαν στις φυλακές πολλές εκατοντάδες έλληνες κομμουνιστές.
Στα τέλη Δεκέμβρη του ΄55
(26-28.12.1955) συνήλθε η 5η ιστορική Ολομέλεια της ΚΕ
του ΚΚΕ – ιστορική γιατί: 1) πρώτα απ’ όλα
καταδικάζει την αντικομμουνιστική ρεβιζιονιστική
χρουστσοφική επέμβαση στο ΚΚΕ και 2) είναι το
τελευταίο σώμα του ηρωικού μας Κόμματος, πριν την οριστική
διάλυσή του.
Λίγο αργότερα, τον επόμενο χρόνο, στα μέσα Φλεβάρη 1956, και κατά τη διάρκεια του 20ου Συνεδρίου του ΚΚΣΕ, άρχισαν στην Τασκένδη οι σκηνοθετημένες δ ί κ ε ς παρωδία των ελλήνων κομμουνιστών που «δίκασαν»(!) και καταδίκασαν τους συλληφθέντες αετούς των Γράμμου-Βίτσι-Μουργκάνας, με νόμους για χούλιγκανς και αλήτες, μεταξύ των οποίων τους Γιώργη Καλλιανέση, στρατηγό του ΔΣΕ, Δ. Βύσσιο, αντισυνταγματάρχη, Πολιτικό Επίτροπο της 103 ταξιαρχίας, κλπ. Μετά την καταδίκη τους εξόρισαν στη Σιβηρία και μάλιστα επίτηδες σε στρατόπεδο συγκέντρωσης «που συνόρευε με στρατόπεδα συγκέντρωσης γ ε ρ μ α ν ώ ν ε γ κ λ η μ α τ ι ώ ν π ο λ έ μ ο υ, που ήταν καταδικασμένοι με την ανώτατη προβλεπόμενη από τον τότε σοβιετικό ποινικό νόμο της ΕΣΣΔ ποινή σε 25 χρόνια φυλάκιση… οι γερμανοί θεωρούνταν αιχμάλωτοι πολέμου, δεν δούλευαν και έπαιρναν το συσσίτιο του σοβιετικού στρατιώτη και συμπληρωματικά κάθε 10 ημέρες δέματα με τρόφιμα και φάρμακα από τον Ερυθρό Σταυρό της Δυτικής Γερμανίας. Οι καταδικασμένοι αγωνιστές πρόσφυγες τρέφονταν με τις σάπιες πατάτες και το μουχλιασμένο πλιγούρι του στρατοπέδου. Κι αυτή η «δίαιτα», σε συνθήκες βαριάς και εξαντλητικής εργασίας φρουρούμενοι από ένοπλους δεσμοφύλακες και ειδικά σκυλιά…» (Δ. Βύσσιος: «Ανοιχτή επιστολή προς τον Μ.Ν. Πονομαριόφ, πρώην υπεύθυνο του τμήματος Διεθνών Σχέσεων της ΚΕ του ΚΚΣΕ, Ιανουάριος 1991»).
Η αντίσταση των ελλήνων κομμουνιστών ενάντια στο χρουστσοφικό ρεβιζιονισμό υπήρξε μαζικότατη. Η συντριπτικότατη πλειοψηφία, το 95% των μελών της Κομματικής Οργάνωσης της Τασκένδης, τάχθηκε κατά της επέμβασης των χρουστσοφικών στο ΚΚΕ, υπεράσπισε με παραδειγματική συνέπεια, με πρωτοφανή αποφασιστικότητα και απαράμιλλο θάρρος την επαναστατική γραμμή του Κόμματος και την ΚΕ του ΚΚΕ με επικεφαλής τον αλύγιστο επαναστάτη κομμουνιστή ηγέτη Νίκο Ζαχαριάδη. Ανάλογη ήταν η αντίσταση των δεσμωτών κομμουνιστών στις φυλακές και στα στρατόπεδα συγκέντρωσης της χώρας.
Αυτή η μαζική αντίσταση των ελλήνων κομμουνιστών πολιτικών προσφύγων (85-95% στην Τασκένδη και στις άλλες Λαϊκές Δημοκρατίες) ενάντια στο χρουστσοφικό ρεβιζιονισμό εμπόδισε και α π έ τ ρ ε ψ ε τη μετατροπή του ΚΚΕ σε αστικό κόμμα σοσιαλδημοκρατικού τύπου.
Λίγους μήνες αργότερα, όταν ο
αποστάτης Χρουστσόφ συγκρότησε, κατά τη διάρκεια του 20ου Συνεδρίου
τη διαβόητη «Διεθνή Επιτροπή», ο Νίκος Ζαχαριάδης απευθυνόμενος
– τέλη Φλεβάρη-αρχές Μάρτη 1956 – στον «πρόεδρο» της
χρουστσοφικής «Διεθνούς Επιτροπής» ρουμάνο Γκ. Ντέζ, αφού
αρνήθηκε να απολογηθεί σ’ αυτόν, αντέκρουσε την ανάμιξή της στα
εσωτερικά του ΚΚΕ: «ποιος σου έδωσε εσένα το δικαίωμα να
εξετάσεις τα προβλήματα του ηρωικού ΚΚΕ, που τον Αύγουστο του
1944 κοιμήθηκες με το φασισμό και το πρωί ξύπνησες με Λαϊκή
Δημοκρατία, την οποία κουβάλαγαν οι κόκκινοι τανκίστες από το
Στάλινγκραντ όταν σύντριψαν τη φασιστική ρουμάνικη Μεραρχία και
στην παρέδωσαν δώρο. Με ποια πείρα θα μπορέσεις εσύ να κρίνεις
τους αγώνες των ελλήνων κομμουνιστών, που προς τιμήν τους με
τους αγώνες τους, δεν επέτρεψαν ούτε σ’ έναν έλληνα πολίτη να
πολεμήσει στο Ανατολικό Μέτωπο ενάντια στην ΕΣΣΔ» (Κ.
Καρανικόλα: «Μια λευκή σελίδα του ΚΚΕ», σελ. 70-71).
Το επαναστατικό ΚΚΕ είναι το μ ό ν ο, απ’ τα κομμουνιστικά κόμματα των καπιταλιστικών χωρών, που π ο τ έ δεν μετατράπηκε σε αντεπαναστατικό κόμμα: σε α σ τ ι κ ό κ ό μ μ α σ ο σ ι α λ δ η μ ο κ ρ α τ ι κ ο ύ τ ύ π ο υ. Αυτό υποχρέωσε τους χρουστσοφικούς ρεβιζιονιστές να συγκροτήσουν ένα ν έ ο κόμμα – στη θέση του παλιού που διέλυσαν με τη βίαιη πραξικοπηματική καθαίρεση της ε κ λ ε γ μ έ ν η ς ηγεσίας και τη σύλληψη του Νίκου Ζαχαριάδη και τις μαζικές διαγραφές – το Μάρτη του ΄56 με τη διαβόητη παρασυναγωγή της «6ης Ολομέλειας», στην οποία καθορίστηκε ν έ α γραμμή, η αντεπαναστατική σ ο σ ι α λ δ η μ ο κ ρ α τ ι κ ή γραμμή του 20ου Συνεδρίου του ΚΚΣΕ («ειρηνικός δρόμος», κλπ.). Το νέο κόμμα με τον ψευδεπίγραφο τίτλο «Κ»ΚΕ (1956) ήταν ευθύς εξαρχής ένα αστικό κόμμα σοσιαλδημοκρατικού τύπου και δεν είχε – ούτε και το σημερινό έχει – καμιά απολύτως σχέση με το ηρωικό επαναστατικό ΚΚΕ 1918-55, επειδή αυτό δεν καθοδηγούνταν πλέον, όπως εκείνο, απ’ τον επαναστατικό ΜΑΡΞΙΣΜΟ, δηλ. το λενινισμό-σταλινισμό αλλά απ’ το αντεπαναστατικό ιδεολογικο-πολιτικό ρεύμα του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού (= παραλλαγή της αστικής ιδεολογίας).
Η μαζική εξέγερση, μαχητική αντίσταση και πάλη κατά της χρουστσοφικής κλίκας των ελλήνων κομμουνιστών πολιτικών προσφύγων της Τασκένδης το Σεπτέμβρη του ΄55, με επικεφαλής το Νίκο Ζαχαριάδη, υπήρξε χρονικά η ΠΡΩΤΗ στην ιστορία της πάλης του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος ενάντια στο χρουστσοφικό ρεβιζιονισμό μα και ΚΟΡΥΦΑΙΑ στιγμή των ηρωικών αγώνων του επαναστατικού ΚΚΕ 1918-55. Υπήρξε – αν παρθεί υπόψη η μεγάλη πρωτοφανής στην ιστορία καταστροφή που, μετά το ΄56, ακολούθησε ως το αναπόφευκτο αποτέλεσμα της επιβολής του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού στα κομμουνιστικά κόμματα (καταστροφή του σοσιαλισμού με την παλινόρθωση του καπιταλισμού στη Σοβιετική Ένωση την περίοδο των Χρουστσόφ-Μπρέζνιεφ, διάλυση και της ίδιας της καπιταλιστικής Σοβιετικής Ένωσης επί Γκορμπατσόφ, διάλυση των κομμουνιστικών κομμάτων) – όχι μόνο η κορυφαία στιγμή της μακρόχρονης πάλης του ηρωικού σταλινικού-ζαχαριαδικού ΚΚΕ μα συνάμα και μια ΜΕΓΑΛΗ και ΜΟΝΑΔΙΚΗ στιγμή της πάλης του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος (ΚΟΜΙΝΤΕΡΝ-ΚΟΜΙΝΦΟΡΜ) κατά του νέου αντεπαναστατικού προδοτικού ρεύματος του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού, που εμφανίστηκε στις γραμμές του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος στα μέσα της δεκαετίας του ΄50: αυτή ακριβώς η στιγμή ήταν που εγκαινίασε την έ ν α ρ ξ η της σφοδρότατης ιεδεολογικο-πολιτικής πάλης κατά του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού σε δ ι ε θ ν έ ς ε π ί π ε δ ο, πάλη που διαρκεί μισό αιώνα τώρα, συνεχίζεται και θα συνεχιστεί και στο μέλλον ως την πλήρη συντριβή του.
Απ’ τα παραπάνω γίνεται φανερό ότι τα «Γεγονότα της Τασκένδης» του ΄55 έχουν τριπλή ιστορική σημασία:
πρώτο, αποτέλεσαν την πρώτη ανοιχτή και ωμή επέμβαση των χρουστσοφικών ρεβιζιονιστών στα εσωτερικά του ΚΚΕ με στόχο τη διάλυσή του,
δεύτερο, εγκαινίασαν την έναρξη της αντίστασης και της πάλης των ελλήνων κομμουνιστών κατά του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού, πριν ακόμα εμφανιστεί ως ολοκληρωμένο ιδεολογικο-πολιτικό ρεύμα στο 20ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ (Φλεβάρης 1956),
τρίτο, αποτελούν α π α ρ χ ή και σημαία πάλης των κομμουνιστών όλων των χωρών κατά του αντεπαναστατικού αυτού ρεύματος. Η εξέγερση και πάλη των ελλήνων κομμουνιστών της Τασκένδης, το Σεπτέμβρη του ’55, εγκαινιάζει τον αγώνα κατά του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού σε δ ι ε θ ν έ ς ε π ί π ε δ ο.
Σε τι όμως οφείλεται αυτή η μαζική αντίσταση των ελλήνων κομμουνιστών πολιτικών προσφύγων της Τασκένδης (95%) και των άλλων Λαϊκών Δημοκρατιών (85-90%) ενάντια στο χρουστσοφικό ρεβιζιονισμό, κομμουνιστών που ήταν διαπαιδαγωγημένοι στο πνεύμα της μεγάλης εμπιστοσύνης, πίστης και αφοσίωσης στη Σοσιαλιστική Σοβιετική Ένωση;
Καταρχήν οφείλεται στον καθοδηγητικό και αποφασιστικό-καθοριστικό ρόλο που έπαιξε ο αλύγιστος, θαρραλέος και αδιάλλακτος επαναστάτης Νίκος Ζαχαριάδης σ’ αυτή την εξαιρετικά δύσκολη και σκληρή μα ηρωική και νικηφόρα πάλη για να μην εγκαταλείψει το ΚΚΕ την επαναστατική του γραμμή, ο οποίος, πέρα απ’ την αντίσταση στη χρουστσοφική ομάδα, στις αρχές του 1956 απάντησε σε κάποιους έλληνες ρεβιζιονιστές, μέλη της ΚΕ του ΚΚΕ, που ζητούσαν να παραιτηθεί: «τώρα δε θα σας κάνω τη χάρη, δε θα σας επιτρέψω να μετατρέψετε το ΚΚΕ σε αστικό κόμμα» (Δ. Βότσικα: «Πορτρέτα κορυφαίων στελεχών του ΚΚΕ», Αθήνα 1999, σελ 21).
Κατά δεύτερο οφείλεται
στο ότι τα μέλη του ΚΚΕ ήταν μπαρουτοκαπνισμένοι αντάρτες των
ΕΛΑΣ-ΔΣΕ που τα είχαν δώσει όλα απλόχερα στον επαναστατικό
ένοπλο αγώνα κατά της ντόπιας μοναρχοφασιστικής αντίδρασης και
του ιμπεριαλισμού και είχαν στο ενεργητικό τους μια ένοπλη
πάλη μιας ολόκληρης σχεδόν δεκαετίας (1940-1950), που τους
βοήθησε να επιδείξουν στην κρίσιμη ιστορική στιγμή την ανάλογη
πολιτικο-ιδεολογική ωριμότητα, σταθερότητα, συνέπεια και
αποφασιστικότητα.
Ο σύντροφος Νίκος Ζαχαριάδης είχε προβλέψει την καταστροφή που επακολούθησε – και σ’ αυτό μετριέται το ιστορικό μέγεθός του ως ΜΕΓΑΛΟΥ επαναστάτη κομμουνιστή ηγέτη – σε περίπτωση κυριαρχίας του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού: «προσέξτε σύντροφοι αυτοί είναι διεθνείς προβοκάτορες, θα κάνουν μεγάλη ζημιά στο κομμουνιστικό κίνημα και οι δικοί μας συνεργάτες τους θα κάνουν μεγάλη ζημιά στην πατρίδα μας» (Τασκένδη Σεπτέμβρης 1955, μαρτυρία Δ. Κονδώρου-Έκτορα).
Και όχι μόνο είχε προβλέψει την καταστροφή μα και ΠΡΩΤΟΣ, στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα, ύψωσε το ανάστημά του και καταπολέμησε το αντεπαναστατικό ρεύμα του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού, πάλη που «πλήρωσε» με 17 ολόκληρα χρόνια εξορίας και με την ίδια τη ζωή του, δολοφονημένος απ’ την προδοτική σοσιαλδημοκρατική κλίκα των ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ-ΦΛΩΡΑΚΗ τον Αύγουστο του ΄73 στον τόπο της εξορίας Σοργκούτ της Σιβηρίας.
Έτσι χωρίς αμφιβολία ο Νίκος Ζαχαριάδης αναδεικνύεται, μέσα απ’ τους επαναστατικούς του αγώνες, σε γίγαντα επαναστάτη μπολσεβίκο και μεγάλο κομμουνιστή ηγέτη, σε «μια απ’ τις σημαντικότερες φυσιογνωμίες του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος» (ΝΙΓΙΑΖΟΦ*, Τασκένδη 1955) και παραμένει ως το τέλος της ζωής του πιστός και άξιος μαθητής του ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ, ο οποίος είχε πει γι’ αυτόν στον Νιγιάζοφ κατά τη διάρκεια των εργασιών του 19ου Συνεδρίου του ΚΚΣΕ (1952): «Τον βλέπεις αυτόν; Αυτός είναι μεγάλος ηγέτης. Θα κάνει την επανάσταση όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και στην Ευρώπη» (Π. Δημητρίου: «Εκ Βαθέων», Αθήνα 1997, σελ. 202-203).
Η ρεβιζιονιστική ομάδα των
Χρουστσόφ-Μπρέζνιεφ έβλεπε δικαιολογημένα στο πρόσωπο του
Γραμματέα του ΚΚΕ έναν σοβαρό, ικανότατο, ισχυρό και πολύ
επικίνδυνο ιδεολογικο-πολιτικό αντίπαλο, γι’ αυτό έπρεπε πάση
θυσία να τον απομακρύνει δια της βίας απ’ την ηγεσία του ΚΚΕ
και να τον εξοντώσει, πολιτικά και φυσικά, τόσο σοβαρό
και επικίνδυνο που ένας από τους ένθερμους οπαδούς του
Χρουστσόφ, ο γάλλος ποιητής Λουι Αραγκόν, μέλος του «Κ»Κ
Γαλλίας, θεώρησε αναγκαίο να αναφέρει την περίπτωσή του στη
δίτομη «Ιστορία της Σοβιετικής Ένωσης»: «Η καταγγελία της
προσωπολατρίας είχε σαν αποτέλεσμα να καθαιρεθεί από το πόστο
του γενικού Γραμματέα του ΚΚΕ ο Νίκος Ζαχαριάδης» (Λ.
Αραγκόν: «Ιστορία της Σοβιετικής Ένωσης», τόμ. Β΄, σελ.
268, Αθήνα 1963).
* Ο Νιγιάζοφ παλιός μπολσεβίκος, μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΣΕ και γραμματέας της Κομματικής Οργάνωσης του Ουζμπεκιστάν, διώχτηκε αργότερα ως σταλινικός από την ομάδα του Χρουστσόφ.
Ανασύνταξη Αρ. Φύλ. 214 15-31 Οχτώβρη 2005
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου