Η χαμένη ευκαιρία του Ελληνικού

Η χαμένη ευκαιρία του Ελληνικού

Η χρεοκοπία της γραμμής για Μητροπολιτικό πάρκο

Στις 3/10/2017 το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο (Κ.Α.Σ.) με μια απόφαση που ισορροπούσε μεταξύ των πιέσεων των κατοίκων των γύρω περιοχών από τη μία και των επιχειρηματικών συμφερόντων από την άλλη, «έδωσε το πράσινο φως» για την εκκίνηση κατασκευής Καζίνο και πολυτελών κατοικιών στο χώρο του πρώην αεροδρομίου του Ελληνικού στην Αθήνα. Όλα τα μέσα ενημέρωσης που πρόσκεινται στον ΣΥΡΙΖΑ πανηγύριζαν (!) για την απόφαση αυτή (που έρχεται ως συνέχεια του ξεπουλήματος μιας τεράστιας και πολύτιμης, από κάθε άποψη, έκτασης από την κυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου στον όμιλο Λάτση), ενώ, ταυτόχρονα, ΌΛΑ τα μεγάλα αστικά μέσα έκαναν πλάτες στον ΣΥΡΙΖΑ, μιας και έμεναν απλά στην αναφορά της «μεγάλης επένδυσης που διασφαλίστηκε και ξεκινά», αλλά ΚΑΝΕΝΑ δεν αναφέρθηκε στη ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΚΑΖΙΝΟ.

Συγκεκριμένα τα ΜΜΕ, με τον τρόπο που παρουσίασαν την είδηση, ωφέλησαν τον ΣΥΡΙΖΑ και τη ΝΔ στην ψευτο-διαμάχη Αριστεράς - Δεξιάς που προσπαθούν εγκαθιδρύσουν. Κι αυτό γιατί ενώ υπερτόνιζαν την «διαφωνία» τους ως προς το που - μέσα στην έκταση - θα γίνονταν τα έργα, από την άλλη αποσιωπούσαν την ουσία της «επένδυσης», η οποία δεν είναι άλλη από την ανάπτυξη του τζόγου και του μαύρου χρήματος. Η πραγματικότητα όμως είναι αδιάψευστος μάρτυρας. Η κύρια διαφωνία του ΣΥΡΙΖΑ με τη ΝΔ είναι απλά στο αν το Καζίνο θα χτιστεί δίπλα (ΣΥΡΙΖΑ) ή πάνω (ΝΔ) στα αρχαία κτίσματα.

Η χρεοκοπία της γραμμής για Μητροπολιτικό πάρκο

Ο ΣΥΡΙΖΑ ως αντιπολίτευση (από τα χρόνια του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ ακόμα), δεν έθεσε ποτέ αιχμές που να αντίβαιναν στις επιδιώξεις της ΕΕ και των μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Ακόμα και όποτε η ΕΕ γινόταν αντιδραστικότερη, ο ΣΥΡΙΖΑ (όπως και ο πρόγονος του ή και το σημερινό «Κ»ΚΕ) λείαιναν τη γραμμή τους και την επαναπροσάρμοζαν στα νέα δεδομένα των ντιρεκτίβων της ΕΕ και των ιμπεριαλιστών. Χαρακτηριστικά παραδείγματα, στην επιδίωξη του δημοψηφίσματος Παπανδρέου το 2011, το δημοψήφισμα του 2015, η εξόρυξη χρυσού στη Χαλκιδική από την Καναδική Eldorado κ.α.

Για παράδειγμα το 2011, «Η δημοκρατική πρόταση για «δημοψήφισμα» αντί να τύχει στήριξης των δημοκρατικών κομμάτων απορρίφθηκε και καταπολεμήθηκε από όλα τα κόμματα που σήκωσαν τη σημαία των ΕΚΛΟΓΩΝ, που δεν πρόκειται να λύσουν απολύτως κανένα πρόβλημα δηλ. τη σημαία του μεγάλου ντόπιου κεφαλαίου με την οποία επιδιώκει την εκτόνωση των λαϊκών αντιδράσεων, το αποδυνάμωμα και το «σπάσιμο» των λαϊκών κινητοποιήσεων ενάντια στα εξοντωτικά μέτρα και το ξεπούλημα της χώρας.» (Προκήρυξη «Κίνησης για Ανασύνταξη του ΚΚΕ 1918-55» για το Πολυτεχνείο, 2011).

Στο παράδειγμα της εξόρυξης χρυσού στη Χαλκιδική, είδαμε όλοι τη στροφή 180 μοιρών του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος αν και αντιτάχθηκε (τουλάχιστον στα λόγια) μαζί με το λαό της Χαλκιδικής και της Θεσσαλονίκης στην καταστροφική εξόρυξη, συνεχίζει στο ίδιο - αποικιοκρατικού τύπου - καθεστώς που ξεκίνησαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις, αλλά και παρέχει άδειες μέσω Υπουργικών αποφάσεων για επέκταση της εξόρυξης. Στην ίδια γραμμή κινείται και ο γ.γ. του «Κ»ΚΕ, ξεκάθαρα στήριξης της Eldorado, κρυμμένος πίσω από το εργοδοτικό σωματείο των «εργαζομένων», υποστηρίζοντας τα «δίκαια αιτήματά τους» και απαιτώντας να μην σταματήσει η εξόρυξη, παρέα με τον αντιπρόεδρο της ΝΔ Ναζι-φασίστα Α. Γεωργιάδη. Όλως τυχαίως, στο συγκεκριμένο ζήτημα το «Κ»ΚΕ «ξέχασε» (που με τη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ δεν ξεχνάει ποτέ), ότι υπάρχουν και εργοδοτικά - ξεπουλημένα σωματεία, που, τουλάχιστον, είναι χρέος ενός κομμουνιστή να μην τα λάβει υπόψη ή, στην καλύτερη περίπτωση, να τους αντιταχθεί και να αποκαλύψει το βρώμικο ρόλο τους μέσα στην εργατική τάξη.

Πάνω στη γραμμή της υποταγής στα ιμπεριαλιστικά και αστικά συμφέροντα, ο ΣΥΡΙΖΑ ακολούθησε σε ένα σωρό ζητήματα το «δρόμο του πολιτισμού και του περιβάλλοντος». Έναν δρόμο μεσοβέζικο και ρεφορμιστικό που ήταν θέμα χρόνου να χρεοκοπήσει και να περάσει στην αντιδραστική πλευρά. Όταν θέτονταν ζητήματα αξιοποίησης χώρων, ο ΣΥΡΙΖΑ και κατ' επέκταση όλες οι οργανώσεις του (μέσω της γραμμής που κατέβαινε), κινούνταν στη λογική δημιουργίας μουσείων και πάρκων. Μία γραμμή που ίσως με την πρώτη ματιά μπορεί να φαίνεται προοδευτική, όμως τελικά είναι υποταγμένη. Στην πραγματικότητα, ο ΣΥΡΙΖΑ ποτέ δεν έθεσε ζητήματα που έπλητταν την ουσία της εκμετάλλευσης της χώρας από τους ιμπεριαλιστές. Ποτέ δεν αντιτάχθηκε στην αποβιομηχάνιση της χώρας, ποτέ δεν προσπάθησε με πράξεις - εκτός από κάποιες γενικόλογες διακηρύξεις πρώην στελεχών του - να αντιστρέψει αυτή τη πορεία και να επαναβιομηχανοποιήσει τη χώρα, να διατυπώσει προτάσεις για ενθάρρυνση της αγροτικής καλλιέργειας και να διακηρύξει ότι θα διεξάγει αναδασμούς σε βάρος της εκκλησίας και των μεγαλοτσιφλικάδων για το σκοπό αυτό, να προχωρήσει έργα που θα αντιστρέψουν την πτωτική πορεία της αλιείας και της ερήμωσης των Ελληνικών θαλασσών, δηλ όλων εκείνων των διαδικασιών που παράγουν πλούτο και προλεταριοποιούν τον λαό. Ούτε ακόμα και όταν πλέον είχε τις δυνάμεις (οικονομικές και στελέχωσης να το κάνει).

Η γραμμή του Μητροπολιτικού πάρκου του Ελληνικού ήταν μία τέτοια περίπτωση. Μία τεραστίων διαστάσεων έκταση, η οποία θα γινόταν πάρκο και θα έμενε ανεκμετάλλευτη από τον λαό. Ένα αίτημα που εγκλώβιζε το λαό των γύρω περιοχών, αποκλείοντας το ενδιαφέρον, άρα και τη στήριξη του υπόλοιπου λαού της Αθήνας. Αντίθετα, αν θεωρήσουμε ότι χώροι για εργοστάσια υπάρχουν, εκεί που έστεκαν κάποτε αυτά που τώρα έχουν βάλει λουκέτο, η εκ νέου βιομηχανοποίηση της χώρας - που θα έπρεπε να είναι το πρωταρχικό και πιο ουσιαστικό ζήτημα ενός προγράμματος - δεν περνάει άμεσα από το Ελληνικό. Όπως επίσης και η αγροτική ανάπτυξη μιας και ανεκμετάλλευτα αγροτεμάχια υπάρχουν σε όλη τη χώρα.

Η μεγάλη όμως έκταση του Ελληνικού, μπορεί να αποτελέσει μία τεράστια ευκαιρία για αναδιάταξη ολόκληρης της πόλης, που χτίστηκε με θεμελιώδη αρχή την αυθαιρεσία. Δηλαδή, τη μεταφορά ολόκληρων γειτονιών της Αθήνας σε μία ήπιας μορφής δόμηση στο Ελληνικό, αποσυμφορίζοντάς τες, κάνοντας πιο εύκολη τη ζωή των κατοίκων και γλιτώνοντας χρόνο στους εργαζόμενους. Παράλληλα, θα μπορούσε να αποτελέσει απαρχή μιας νέας εποχής για την πόλη της Αθήνας (και γενικά των πόλεων της χώρας) αντιστροφής της τάσης για μπάζωμα και υπογειοποίηση ποταμών και ρεμάτων που θα καθιστούσαν την Αθήνα πιο υγιές και βολικό περιβάλλον για το λαό της.

Η πρόταση όμως αυτή, δεν πρόκειται ποτέ να γίνει αποδεκτή από την ΕΕ, τις αστικές κυβερνήσεις ή την εκκλησία. Διότι πολύ απλά, έχτισαν την κυριαρχία τους πάνω στην αυθαιρεσία και πάνω σε αυτή εκμεταλλεύονται και τους εργαζόμενους. Όχι, γιατί είναι κάποιο επαναστατικό σχέδιο, αλλά ειδικά τώρα που το 8ωρο για τους περισσότερους εργαζόμενους αποτελεί «άπιαστο όνειρο» και ο ξεπουλημένος συνδικαλισμός παραπαίει, που τα αντεργατικά μέτρα διαδέχονται το ένα το άλλο, ένα τέτοιο σχέδιο που θα ανακούφιζε λίγο το λαό της Αθήνας και θα ακύρωνε τις επιδιώξεις για Καζίνο και τα υπερκέρδη που φιλοδοξούν να καρπωθούν οι κεφαλαιοκράτες θα ήταν ένα σοβαρό πρώτο πλήγμα. Γι' αυτό και το Ελληνικό αποτελεί μια ακόμα χαμένη ευκαιρία για το κίνημα.