Τελική Διακήρυξη του 21ου Διεθνούς Σεμιναρίου: Προβλήματα της Επανάστασης στη Λατινική Αμερική

Τελική Διακήρυξη του 21ου Διεθνούς Σεμιναρίου: Προβλήματα της Επανάστασης στη Λατινική Αμερική

Η Οκτωβριανή Επανάσταση, τα διδάγματά της για τους εργάτες και τους λαούς

Πριν από εκατό χρόνια το Ρωσικό προλεταριάτο έδειξε το δρόμο από τον οποίο όλοι οι εργάτες και οι λαοί του κόσμου θα έπρεπε να περάσουν για να κερδίσουν τη χειραφέτηση τους. Τα ίχνη τους είναι ανεξίτηλα, σε πείσμα όλων όσων προσπάθησαν με κάθε τρόπο να εξαλείψουν από τη συλλογική ιστορική μνήμη την ημέρα που οι εργάτες ανακάλυψαν τον ήλιο στη μέση της νύχτας.

Η σοσιαλιστική επανάσταση του 1917 ήταν η ιστορική απάντηση του επαναστατικού προλεταριάτου στον καπιταλισμό και σε κάθε κοινωνία βασισμένη σε καθεστώτα εκμετάλλευσης και καταπίεσης, μετέτρεψε τη λαϊκή προσδοκία, μια πολιτική πρόβλεψη σε πραγματικότητα. Ήταν η πρακτική επιβεβαίωση της εγκυρότητας της θεωρίας του επιστημονικού σοσιαλισμού, Μαρξισμού, ανεπτυγμένη από τον Καρλ Μαρξ και τον Φρέντερικ Ένγκελς, της ανάλυσης τους για την αναπόφευκτη παρακμή και κατάρρευση του καπιταλισμού, του ρόλου που η εργατική τάξη πληρεί σε αυτήν την πτώση και την άνθιση μιας κοινωνίας χαρακτηρισμένης από κοινωνική ισότητα, πρόοδο και πρόνοια για τις εργατικές τάξεις: σοσιαλισμός, το πρώτο βήμα προς τον κομμουνισμό.

Ο Οχτώβρης του 1917 γέννησε μία νέα εποχή, την εποχή του ιμπεριαλισμού και των προλεταριακών επαναστάσεων. Εκεί βρίσκεται ο διεθνής ιστορικός του χαρακτήρας. Έκτοτε ο καπιταλισμός έχει υποστεί πολλές αλλαγές, έχει υπάρξει μια τεράστια τεχνολογική και επιστημονική ανάπτυξη, έχουν υπάρξει καινοτομίες στην παραγωγική διαδικασία, αλλά τίποτα από αυτά δεν έχει αλλάξει την φύση του, τις βασικές του αντιφάσεις, την εκμετάλλευση του ενός ανθρώπου από τον άλλο. Περαιτέρω, οι αντιφάσεις διαρκώς οξύνονται, όπως και οι ενδο-ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις και αυτές μεταξύ του ιμπεριαλισμού και των εξαρτημένων χωρών και εθνών, παράγοντες παρόντες όταν οι Ρώσοι εργάτες νίκησαν πρώτα μια μοναρχία και έπειτα ένα μεγαλοαστικό καθεστώς.

Οι μπολσεβίκοι, υπό τη λαμπρή ηγεσία του Λένιν και του Στάλιν, άφησαν ένα μεγάλο μάθημα για την ιστορία. Έδειξαν ότι η προλεταριακή επανάσταση έχει οργανωθεί, χρησιμοποιώντας τακτική ευελιξία και στοχεύοντας στο στρατηγικό στόχο, παρέχει δημιουργικές αποκρίσεις σε συγκεκριμένες καταστάσεις που εγείρονται στην κοινωνία, βασίζεται στην πρωτοβουλία των μαζών καταπολεμώντας όλες τις εκφάνσεις οπορτουνισμού και ρεβιζιονισμού, χρησιμοποιώντας κάθε μορφή οργάνωσης και αγώνα, αλλά κατανοώντας ότι η εξάλειψη της δύναμης των ταξικών εχθρών είναι δυνατή μόνο με την χρήση οργανωμένης επαναστατικής βίας των μαζών. Με την σειρά τους έδειξαν ότι για όλα αυτά είναι επιτακτικό για το προλεταριάτο να έχει το δικό του αυτόνομο ταξικό κόμμα. Το κομμουνιστικό κόμμα ενός νέου τύπου.

Αυτή η επανάσταση, κατανοητή ως η διαδικασία πριν την απόκτηση της εξουσίας και η περίοδος μέσα στην οποία χτίστηκε ο σοσιαλισμός, έδωσε σημαντικές θεωρητικές συνεισφορές στον Μαρξισμό, τον ανέπτυξε σύμφωνα με τη νέα εποχή. Ο Βλαντίμιρ Ιλιτς Λένιν ύψωσε τον Μαρξισμό σε ένα νέο στάδιο , τον Μαρξισμό-Λενινισμό, ο οποίος έγινε από τότε ο οδηγός για το προλεταριάτο και τους λαούς στον αγώνα για επανάσταση και σοσιαλισμό μαζί με τον Ιωσήφ Στάλιν, τους σχεδιαστές στρατηγικής της επανάστασης και τη δημιουργία του σοσιαλισμού, έδωσαν μια ανεκτίμητη θεωρητική και πρακτική συνεισφορά στο δόγμα του επιστημονικού σοσιαλισμού.

Κατά τα χρόνια όπου οι Μαρξιστικές-Λενινιστικές αρχές οδηγούσαν τη διαδικασία του χτησίματος του σοσιαλισμού, αυτός έδειξε την ανωτερότητα του επί του καπιταλισμού σε όλους τους τομείς: οικονομικούς, κοινωνικούς, επιστημονικούς, πολιτιστικούς, αθλητικούς. Ο σοσιαλισμός έδειξε την ικανότητα του να φροντίζει και να διευθετεί τις ανάγκες των εργατών, ώστε αυτοί να γίνουν η κυρίαρχη τάξη: παρείχε πρόσβαση στη γη για εκατομμύρια χωρικών, χειραφέτησε τις γυναίκες από την πατριαρχική καταπίεση και την αστική φεουδαρχική εκμετάλλευση, απελευθέρωσε τις εθνικότητες από την εθνική καταπίεση μέσω της άσκησης του δικαιώματος της αυτοδιάθεσης ,αναγνώρισε τα συλλογικά δικαιώματα των λαών, δικαιώματα που ως εκείνη τη στιγμή ήταν ανύπαρκτα στον πλανήτη, ελευθέρωσε τις καταπιεσμένες δυνατότητες της νεολαίας, έφερε επιστήμες, γράμματα, τέχνες, πολιτισμό σε αυτούς που πριν ζούσαν μέσα στην άγνοια, με την προγραμματισμένη οικονομία εγκατέστησε τη λογική χρήση παραγωγικών δυνάμεων και των φυσικών πόρων, αφύπνισε έναν ολόκληρο λαό που ένιωσε τον εαυτό του δημιουργό ενός νέου κόσμου, έκανε άλματα εμπρός στην διαδικασία της χειραφέτησης της ανθρωπότητας.

Στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, με τον ένδοξο Κόκκινο Στρατό με επί κεφαλής τον Στάλιν, τσάκισε το Ναζι-φασιστικό θηρίο , μια έκφανση των πιο αντιδραστικών πολιτικών του διεθνούς μεγαλοαστισμού. Σε αυτές τις συνθήκες, διάφοροι λαοί από όλες τις ηπείρους ανέλαβαν την επαναστατική διαδικασία της κοινωνικής και εθνικής απελευθέρωσης που ενίσχυσε το σοσιαλιστικό στρατόπεδο.

Μετά τον θάνατο του Στάλιν το 1953, ο σοσιαλισμός υπέστη μια προσωρινή πολιτική ήττα στην πρώην Σοβιετική Ένωση. Στο 20^ο Συνέδριο του Κ.Κ.Σ.Ε (1956), μια ρεβιζιονιστική κλίκα που κρυβόταν για χρόνια εντός του κόμματος πήρε τον έλεγχο του κράτους, ανέτρεψε την εργατική εξουσία και ξεκίνησε μια διαδικασία καπιταλιστικής αποκατάστασης που οδήγησε στην κατάρρευση της Ε.Σ.Σ.Δ τον Δεκέμβριο του 1990, όταν ο καπιταλισμός δέσποζε απόλυτα. Αυτό το γεγονός με κανέναν τρόπο δεν σημαίνει την αποτυχία του σοσιαλισμού, όπως υποστηρίζεται από τους υπερασπιστές του καπιταλισμού, είναι ένα εμπόδιο που θα υπερπηδήσουν οι εργάτες, επαναστάτες και κομμουνιστές του κόσμου, είναι η επιβεβαίωση ότι αν το επαναστατικό κόμμα του προλεταριάτου αποχωρήσει από τον Μαρξισμό-Λενινισμό, αποδυναμώνει τον πυλώνα του σοσιαλιστικού οικοδομήματος.

Εκατό χρόνια μετά τον θρίαμβο της επανάστασης των σοβιετικών, εμείς οι επαναστάτες και κομμουνιστές του κόσμου δεν βλέπουμε αυτό το γεγονός με νοσταλγία, το τιμούμε με τα μάτια μας στραμμένα στο μέλλον, προς τον αγώνα που είναι μπροστά μας, που θα διεξάγουμε στις χώρες μας ενάντια στις κυρίαρχες τάξεις και ξένες δυνάμεις. Το γιορτάζουμε με αισιοδοξία, γιατί ξέρουμε ότι η ιστορία δεν σταματά, γιατί σε όλες τις ηπείρους οι εργάτες, η νεολαία, οι γυναίκες και οι λαοί αγωνίζονται. Αγωνίζονται για τα δικαιώματα τους, για την πρόνοια, την ελευθερία, τη δημοκρατία, για κοινωνική αλλαγή, για ειρήνη. Αυτοί οι αγώνες θα μεγαλώσουν και θα βελτιωθούν, θα πολεμήσουν ενάντια στο σύστημα της εκμετάλλευσης και τους υποστηρικτές του, ενάντια στην ιμπεριαλιστική κυριαρχία, θα ανοίξουν ένα νέο κύμα σοσιαλιστικών επαναστάσεων, στο οποίο η κληρονομιά των Ρώσων εργατών του Λένιν και του Στάλιν θα είναι παρούσα.

Ο σοσιαλισμός είναι το μέλλον, αυτό το μέλλον σπάρθηκε πριν εκατό χρόνια και υπάρχουν άνεμοι κατά μήκος του πλανήτη που θα το κάνουν να ανθίσει και πάλι. Οι εργάτες, οι λαοί, οι κομμουνιστές αγωνίζονται με τις σημαίες του Μαρξισμού-Λενινισμού ψηλά για να το κάνουν πράξη.

Quito, 28 Ιουλίου, 2017