Νέα εξοντωτικά δυσβάστακτα μέτρα των ιμπεριαλιστών-δανειστών της ΕΕ-ΔΝΤ-Κυβέρνησης

Η πολιτικο-κοινωνική ζωή του τόπου κυριαρχήθηκε τους τελευταίους μήνες από μια ακραία και πρωτοφανή δημαγωγία αλλά και προκλητικά χονδροειδή ψεύδη σχετικά με τη διαβόητη «αξιολόγηση» τόσο από πλευράς κυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ όσο και απ’ την πλευρά του μεγαλοαστικού ΠΑΣΟΚ, ΠΟΤΑΜΙ, Ένωση Κεντρώων ως το σοσιαλδημοκρατικό «Κ»ΚΕ, τη μοναρχοφασιστική ΝΔ και τους Ναζι-φασίστες της εγκληματικής δολοφονικής «Χρυσής Αυγής», ανούσιες ψευτοδιαμάχες εξαπάτησης των πλατιών λαϊκών μαζών. Παρόλο που ερίζουν για τις «συνταγές» τους, κανένα απ’ τα κόμματα αυτά δεν έχει απολύτως τίποτε να προτείνει που θα συνέβαλλε στην «πολυπόθητη έξοδο» της χρεοκοπημένης οικονομίας της χώρας απ’ τη βαθιά κρίση και όταν μάλιστα όλοι οι οικονομικοί δείκτες εξακολουθούν να βρίσκονται στο χειρότερο σημείο.

Οι φαιδρότητες όμως δεν έχουν όριο όταν ο Μητσοτάκης ισχυρίζεται, ότι «διαθέτει» τη «μαγική συνταγή»: «κάθε μέρα εκλογές» για εφαρμογή της ακραίας νέο-φιλελεύθερης οικονομικής πολιτικής, λες και η ΝΔ δεν ήταν το κόμμα που οδήγησε τη χώρα το 2009 σε πλήρη οικονομική ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ, με τον αναπληρωτή καθηγητή Δημόσιας Οικονομικής του Παντείου Πανεπιστημίου Ν.Καραβίτη να επισημαίνει για το 2009: «το οικονομικό πλήγμα Καραμανλή φαίνεται καθαρά, αν απλώς παρατηρήσουμε ότι το 2009 οι δαπάνες χωρίς τόκους είχαν αυξηθεί, 5,5 του ΑΕΠ (χωρίς να υπολογίζουμε τα διάφορα χρέη), ενώ τα έσοδα από 39,1% του ΑΕΠ το 2003 έπεσαν στο 36,9% το 2009. Με άλλα λόγια, οι δαπάνες αυξήθηκαν 40 δισ. και τα έσοδα 20 δισ. αυτό είναι φανερό σημάδι κάκιστης δημοσιονομικής πολιτικής». Αλλά ακόμα και η δεξιά μεγαλοαστική εφημερίδα «Καθημερινή» σε σημείωμα του δημοσιογράφου Κ.Καλλίτση κάνει λόγο για «μοιραία 6ετία», στο οποίο μεταξύ άλλων (παρά τις υπαρκτές επιφυλάξεις από πλευράς υπολογισμού στατιστικών στοιχείων δίνει το μέγεθος του εκτροχιασμού) σημειώνει: «την 6ετία 2004-2009, οι κρατικές (χωρίς του τάκους) δαπάνες αυξήθηκαν 50%, όταν η μέση αύξηση στις 27 χώρες της ΕΕ ήταν 22%. Ιδικά οι καταναλωτικές δαπάνες του Δημοσίου (σχεδόν το 70% των συνολικών) αυξήθηκαν 40%, όταν στις 27 αυξήθηκαν 20%. Τα κρατικά έσοδα επίσης αυξήθηκαν 25%, ενώ στις 27 μόνο 11%. Στο δημόσιο χρέος προστέθηκαν 116 δισ. Ευρώ και εκτινάχθηκε από τα 183 στα 300 δισ. Ευρώ, αυξήθηκε 63%, ενώ στους 27 μόνο 33% . Η Ευρώπη και η Ελλάδα ήταν σε αντίθετες τροχιές» («Καθημερινή», 25/3/2012, σελ.2 «Οικονομία»).

Αξίζει εδώ να υπενθυμιστεί ακόμα εκ νέου, ότι όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις, και η σημερινή κυβέρνηση, αλλά και ΟΛΑ τα πολιτικά κόμματα αμφισβήτησαν-αμφισβητούν, ακόμα και σήμερα, την εντελώς εξόφθαλμη ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ της ελληνικής καπιταλιστικής οικονομίας, παρουσιάζοντάς την, με πρωτοστατούντες τους ρεφορμιστές ηγέτες, όχι ως υπαρκτό αντικειμενικό γεγονός αλλά ως «επιχείρηση «τρομοκρατίας»», ως «στημένο κόλπο» και «φόβητρο»(«Ρ» 13/12/2009,σελ.14) ή ακόμα στη συνέχεια, κατά Παπαρήγα, ως «σκιάχτρο της χρεοκοπίας» («Ρ»23/4/2010, σελ. 6) και κατά Τσίπρα ως «ωραίο παραμύθι με το δράκο της χρεοκοπίας» («Ελευθεροτυπία» 14/3/2010) (εδώ το μέγεθος της γελοιότητας των προδοτών χρουστσοφικών σοσιαλδημοκρατών ηγετών των «Κ»ΚΕ-ΣΥΝ δεν γνωρίζει όρια).

Τα νέα εξοντωτικά και δυσβάστακτα μέτρα που επιβλήθηκαν απ’ τους ιμπεριαλιστές-δανειστές των ΔΝΤ-ΕΕ-ΕΚΤ (και με τη σύμφωνη γνώμη της κυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ) ψηφίστηκαν απ’ την κυβερνητική πλειοψηφία. Αυτά τα μέτρα, όπως και τα προηγούμενα, είναι κάτι παραπάνω από φανερό ότι θα συμβάλλουν στην ακόμα μεγαλύτερη επιδείνωση της κατάστασης των εργαζομένων και στην παραπέρα λεηλασία του τόπου απ’ το ξένο κεφάλαιο (δεν έχει νόημα μια οποιαδήποτε συγκεκριμένη αναφορά σε αυτά). Ισχύουν και για τα τωρινά μέτρα, ότι είχε σημειωθεί παλιότερα: «πρώτο, παραπέρα ασφυκτικότερη οικονομική εξάρτηση απ’ το διεθνές κεφάλαιο, ειδικότερα απ’ τα μονοπώλια της ΕΕ, ενώ τα νέα δάνεια οδηγούν σε μεγαλύτερη υποδούλωση με την αύξηση του εξωτερικού χρέους, δεύτερο, ένταση και παραπέρα δυνάμωμα της ιμπεριαλιστικής εκμετάλλευσης της Ελλάδας, τρίτο, συνεχής αλλά και μελλοντικά πολύ χειρότερη λεηλασία του πλούτου της χώρας, τέταρτο, καθορισμός της οικονομικής πολιτικής κατευθείαν απ’ τα μονοπώλια της ΕΕ και απ’ την «τρόϊκα»: ΔΝΤ-Κομισιόν-ΕΚΤ, πέμπτο, μόνιμη οικονομική επιτήρηση-«εποπτεία» εκ μέρους της ΕΕ, έκτο, διεθνής οικονομικός έλεγχος». Χαρακτηριστική αυτές τις μέρες είναι η περίπτωση του χρέους, κατά την οποία η χώρα συνθλίβεται στον ανταγωνισμό μεταξύ ΔΝΤ –Γερμανίας.

Αυτό που αποσιωπήθηκε στο παρελθόν, αποσιωπάτε και σήμερα, από ΟΛΑ τα κόμματα είναι ότι και τα νέα μέτρα επιβλήθηκαν απ’ τους ιμπεριαλιστές της ΕΕ εξαιτίας της παραμονής σ’ αυτή της Ελλάδας αλλά και της ΕΞΑΡΤΗΣΗΣ της χώρας απ’ αυτή την ιμπεριαλιστική Ένωση – αποσιώπηση που αφήνει εντελώς στο απυρόβλητο τους ιμπεριαλιστικούς Οργανισμούς όσο και το ζήτημα της ΕΞΑΡΤΗΣΗΣ που έχει από όλους κηρυχθεί ανύπαρκτο, με την ρεφορμιστική ηγεσία του «Κ»ΚΕ να πρωτοστατεί. Η ηγεσία του «Κ»ΚΕ επαναλαμβάνει κι αυτή τον παλιότερο ισχυρισμό Καραμανλή, σύμφωνα με τον οποίο «η εθνική ανεξαρτησία της χώρας κατοχυρώνεται»(!) τάχα στα πλαίσια της ΕΕ, όταν, δια στόματος της σοσιαλδημοκράτισσας Α. Παπαρήγα, διακηρύσσει ευθέως,: «ο όρος «εθνική ανεξαρτησία» δεν ανταποκρίνεται στις σημερινές συνθήκες» (Συνδιάσκεψη της ΚΟΑ «Ρ» 1/2/2005, σελ. 15). Έτσι κηρύσσοντας ανύπαρκτο το πρόβλημα της «εθνικής ανεξαρτησίας», επομένως είναι περιττή - «ξεπερασμένη» και η αντιιμπεριαλιστική πάλη για «εθνική ανεξαρτησία». Αργότερα ακολουθεί μια άλλη θέση σύμφωνα με την οποία έχει τάχα ήδη «κατακτηθεί»(!), η «εθνική ανεξαρτησία», αφού η Ελλάδα είναι ήδη «ιμπεριαλιστική χώρα»(!), και επομένως συμμετέχει τάχα «ισότιμα»(!) στην ΕΕ, δίπλα στις ισχυρές ιμπεριαλιστικές χώρες Γερμανία, Γαλλία, κλπ., υιοθετώντας έτσι τη θέση της μοναρχοφασιστικής ΝΔ και του μεγαλοαστικού ΠΑΣΟΚ, κλπ.

Σχετικά με τις πρωτοφανείς και εξοντωτικές επιθέσεις στο βιοτικό επίπεδο αλλά και τα δικαιώματα της εργατικής τάξης και των πλατιών εργαζομένων μαζών, ολόκληρου του ελληνικού λαού, αυτές δεν προέρχονται μόνο απ’ το ντόπιο μεγάλο κεφάλαιο αλλά ΚΑΙ από το ξένο κεφάλαιο με εκπροσώπους τους υπαλληλίσκους των λεγόμενων «θεσμών». Οι συνολικές επιθέσεις δεν περιορίζονται μόνο σε κείνες του ντόπιου μεγάλου κεφαλαίου αλλά έρχονται κατ’ ευθείαν ΚΑΙ από τις Βρυξέλλες δηλ. απ’ τα μεγάλα μονοπώλια της ΕΕ και το διεθνές κεφάλαιο (ΔΝΤ). Επομένως, ΣΗΜΕΡΑ – πέρα απ’ τον αγώνα κατά του εθνικισμού-ρατσισμού και φασιστικοποίησης-φασισμού – Ναζι-φασισμού η πάλη για την απόκρουση όλων αυτών των επιθέσεων και την υπεράσπιση των δικαιωμάτων-ταξικών συμφερόντων της εργατικής τάξης και των πλατιών λαϊκών μαζών δεν μπορεί να περιορίζεται μόνο σε συνδικαλιστικά και οικονομικά αιτήματα, πρέπει να είναι συνάμα ΚΑΙ πάλη κατά του ξένου κεφαλαίου δηλ. να είναι στενά συνδεδεμένη με την αντιιμπεριαλιστική πάλη και πιο συγκεκριμένα: την ΠΑΛΗ για την, ΕΔΩ και ΤΩΡΑ, ΑΠΟΧΩΡΗΣΗ της Ελλάδας από ΕΥΡΩ-ΟΝΕ-ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ, αφού μέρος των προβλημάτων δημιουργήθηκαν-δημιουργούνται ΚΑΙ απ’ την ΕΞΑΡΤΗΣΗ αλλά και οι επιθέσεις προέρχονται άμεσα (προφανώς μαζί με εκείνες του ντόπιου κεφαλαίου) απ’ την ιμπεριαλιστική ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ.

Ο περιορισμός της πάλης της εργατικής τάξης, όπως προβάλλεται απ’ τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα («Κ»ΚΕ-ΣΥΝ, κλπ.) αλλά και τις εξωκοινοβουλευτικές Αριστερές Οργανώσεις (ΚΟΕ-ΝΑΡ-ΑΝΤΑΡΣΥΑ-ΚΚΕμ-λ-Μ-ΛΚΚΕ, κλπ.), μόνο σε συνδικαλιστικά και οικονομικά αιτήματα, έστω και με «αιχμή αιτήματα πάλης για ανατροπή του μνημονίου υποδούλωσης της κυβέρνησης-ΕΕ-ΔΝΤ» («Λαϊκός Δρόμος», 3/7/2010, σελ.13), είναι ολωσδιόλου λαθεμένος επειδή καταρχήν καταδικάζει σε αμυντική στάση, αδρανοποιεί και παραλύει τον αγώνα της εργατικής τάξης, δεύτερο – και σπουδαιότερο – αποσυνδέει, αυτή την αναγκαία και ζωτικής σημασίας πάλη της εργατικής τάξης για την υπεράσπιση των ταξικών της συμφερόντων απ’ την πάλη κατά της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης απ’ την ΕΕ – ΕΞΑΡΤΗΣΗ που έχει προκαλέσει άμεσα σειρά απ’ τα σημερινά προβλήματα της οικονομίας της χώρας, τα οποία χωρίς την πάλη κατά της ΕΕ δεν είναι δυνατόν να συνειδητοποιηθούν στον απαιτούμενο βαθμό απ’ τους εργαζόμενους και το λαό παρά τη χρεοκοπία των συνδεόμενων με την ΕΕ μύθων, τρίτο, κινείται σαφώς στα πλαίσια και ευθυγραμμίζεται πλήρως με την ΤΩΡΙΝΗ στρατηγική ΕΠΙΛΟΓΗ του ντόπιου μεγάλου κεφαλαίου: την ΠΑΡΑΜΟΝΗ της Ελλάδας σε ΕΥΡΩ-ΟΝΕ-ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ.