Για την συμμαχία των εργαζομένων και των ανέργων

Για την  συμμαχία των εργαζομένων και των ανέργων σε κάθε κλάδο εργασίας, την ενιαία δράση στο μέτωπο της ανεργίας και εργασίας και την συντονισμένη προσπάθεια διεκδικητικών αγώνων.

Η ενωμένη ταξική πάλη των ανέργων μαζί με τους εργαζόμενους ανά κλάδο εργασίας είναι ένα θέμα ύψιστης σημασίας, καθώς τα αφεντικά προωθούν την ανακύκλωση της ανεργίας με κύριο στόχο την ανάπτυξη ενός εχθρικού κλίματος ανάμεσα σε ήδη εργαζόμενους και ανέργους, όπου οι άνεργοι συνεχώς χρησιμοποιούνται σαν φόβητρο ενάντια στους εργαζόμενους, οι οποίοι από την μεριά τους φοβούνται για την οικονομική τους κατάσταση. Χαρακτηριστικό της επιτυχίας αυτής της τακτικής είναι η ανυπαρξία συνεργασίας εργαζομένων - ανέργων εδώ και χρόνια, που διαιωνίζεται μέσα από την μη αποδοχή των ανέργων στα συνδικάτα, με αποτέλεσμα ο συνδικαλισμός σε αυτά να διακόπτεται και να ξανά ξεκινά μαζί με την εργασία.

Ποιές είναι όμως οι συνθήκες που επικρατούν ανάμεσα στους ανέργους; Είναι τόσο πολύ διαφορετικοί εκείνοι από τους ήδη εργαζόμενους; Στ' αλήθεια η ανεργία είναι ένα θέμα με το οποίο λίγοι ασχολήθηκαν και ακόμα λιγότεροι μπήκαν σε κάποια πορεία χαρτογράφησης της κατάστασης της στην σημερινή εποχή. Το χειρότερο όλων αυτών όμως, δεν είναι ότι οι συνδικαλιστικές ηγεσίες δεν έχουν κάποιο σχέδιο επ' αυτού, αλλά ότι τα ίδια τα συνδικάτα ενώ μιλούν στο όνομα των εργατών, δεν προτείνουν κανένα μέτρο υπέρ των ανέργων του κλάδου τους. Τέτοιες λογικές επανεμφανίζονται με νέο τρόπο και διαφορετικούς σκοπούς τώρα που επιχειρείται κλιμάκωση της επίθεσης στα δικαιώματα τόσο των εργατών όσο και των ανέργων. Είναι πράγματι λίγες οι φορές όπου εκείνοι που υπερασπίζονται τα κοινωνικά δικαιώματα οργάνωσαν κάποια συγκεκριμένη πρωτοβουλία ή φορέα για τους εργαζόμενους και τους ίδιους τους ανέργους.

Στο εργασιακό τοπίο η κατάσταση χειροτερεύει καθώς εντατικοποιούνται οι ελαστικές συνθήκες εργασίας, οι μισθοί πείνας γίνονται κανόνας και η υπερεκμετάλλευση των εργατών οξύνεται. Οι άνεργοι στο όνομα της καταπολέμησης της ανεργίας, μετατρέπονται σε ένα δούρειο ίππο, διάλυσης των δικαιωμάτων των ήδη εργαζομένων, καθώς αυτοί εισάγονται στην αγορά εργασίας ως ωφελούμενοι, σε καθεστώς εξαίρεσης από το εργατικό δίκαιο και με χαμηλότερους από τις συλλογικές συμβάσεις μισθούς.

Στην περίπτωση των ανέργων, ο ΟΑΕΔ επεξεργάζεται τον τρόπο με τον οποίο να μπορεί να φέρνει σε πέρας αποτελεσματικότερα για τους καπιταλιστές τα προγράμματα ανακύκλωσης της ανεργίας. Το Ποινολόγιο Ανεργίας που προσπαθεί να εφαρμόσει είναι ένας μηχανισμός που στόχο έχει να μειώσει πλασματικά το πλήθος των ανέργων, αποκλείοντάς τους από τα μητρώα και τα όποια επιδόματα. Σύμφωνα με αυτό, οι άνεργοι θα υποβάλλονται σε συνεχείς ελέγχους για το αν ψάχνουν δουλειά ή αν έχουν κάποιον λόγο που δεν αποδέχονται τις προτάσεις εργασίας προς αυτούς. Στόχος είναι η ενοχοποίησή τους, η εμπέδωση της απώλειας των δικαιωμάτων τους, και η αναγκαστική αποδοχή θέσεων μισοεργασίας-μισοανεργίας. Έτσι προωθείται ένας φαύλος κύκλος μισοεργασίας-μισοανεργίας, όπου εργαζόμενος-άνεργος καλείται να είναι και ευγνώμων σε όσα του παρέχονται, καθότι ολόκληρη στρατιά ανέργων αναμένει να τον αντικαταστήσει. Έτσι, ο ΟΑΕΔ είναι ουσιαστικά τώρα πια από την μία όψη ένας οργανισμός παροχής απάνθρωπων επιδομάτων υπό προϋποθέσεις κι από την άλλη όψη ένα γραφείο εύρεσης εργασίας με λειτουργίες που ωφελούν επιχειρήσεις που μόνο σκοπό τους έχουν να εκμεταλλεύονται τους ανέργους σε βάρος των εργαζομένων τους.

Ταυτόχρονα το επίδομα ανεργίας μετατρέπεται σε επίδομα εργασίας (αντικαθιστώντας τον μισθό), με το πρώτο πρόγραμμα τέτοιου τύπου να υλοποιείται αυτήν την στιγμή. Σε αυτό συμμετέχουν ήδη επιχειρήσεις όπου η κάθε μία θα επιδοτείται για να εργάζεται ένας άνεργος σε αυτήν, μία κίνηση που δίνει ξεκάθαρο προβάδισμα απέναντι στον ανταγωνισμό στις επιχειρήσεις που έχουν σαν κανόνα τις ελαστικές σχέσεις εργασίας ή την εκ περιτροπής εργασία. Αποτέλεσμα όλου αυτού είναι να μειώνονται διαρκώς οι μισθοί, λόγω πρώτον της ανασφάλειας των εργαζομένων, αλλά και δεύτερον της έλλειψης συνδικαλισμού.

Όσον αφορά στην κατοχύρωση των δικαιωμάτων των εργαζομένων στην «κοινωφελή εργασία», οι βελτιώσεις δεν είναι τίποτε άλλο παρά ψίχουλα προκειμένου να καλύπτονται κάποιες αυτονόητες ανάγκες των εργαζομένων που θα δουλέψουν σε αυτά. Με τις όποιες αλλαγές, γίνεται προσπάθεια να εξωραϊστεί η εξαθλίωση που υλοποιήθηκε σε όλα τα προηγούμενα προγράμματα, προκειμένου το μοντέλο της κοινωφελούς εργασίας να γενικευτεί και να μονιμοποιηθεί. Μετατρέπουν τους άνεργους σε φτηνό και αναλώσιμο εργατικό δυναμικό για ψίχουλα, ενώ ταυτόχρονα χρεώνουν τους ίδιους και τις μελλοντικές γενιές με χρέη σε διεθνείς ιμπεριαλιστικούς Οργανισμούς, προκειμένου να χρηματοδοτήσουν επιχειρήσεις, να μετατρέψουν τους ανέργους σε ζωντανό εφιάλτη των εργαζομένων. Όλα τα παραπάνω, αναδεικνύουν πόσο αναγκαία είναι η πάλη του αιτήματος της μετατροπής όλων των ελαστικών σχέσεων εργασίας σε πλήρεις και σταθερές με όλα τα εργασιακά δικαιώματα.

Τέλος η κυβέρνηση βρίσκεται σε διαπραγματεύσεις με τους θεσμούς. Στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης βρίσκεται η απελευθέρωση των μαζικών απολύσεων και η θεσμοθέτηση νέων μορφών ελαστικής εργασίας. Η αναθεώρηση του ποσοστού απολύσεων στις μεγάλες μονάδες, νέες ελαστικές εργασιακές σχέσεις, και νέα προγράμματα μερικής και εκ περιτροπής εργασίας, με στόχο να μοιραστεί η ανεργία και η φτώχεια σε όλο και πιο πολλούς. Μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις, αμεταβλητότητα μισθών, απελευθέρωση ατομικών συμβάσεων εργασίας, επέκταση νέων μορφών εργασίας, άρση συνδικαλιστικών δικαιωμάτων, με στόχο την δημιουργία ενός εργαζόμενου πλήρως υπάκουου στον κάθε καπιταλιστή. Ενδεικτικές είναι οι περιπτώσεις εργατικής εκμετάλλευσης όπου οι εργάτες πρέπει να υπογράψουν εξευτελιστικές συμβάσεις εργασίας, να πειθαρχήσουν σε τρομακτικά παράλογες εργοδοτικές απαιτήσεις, είτε να θέσουν ακόμα και την ίδια τους τη ζωή σε κίνδυνο όπως οι εργαζόμενοι που έχασαν πρόσφατα την ζωή τους στα Everest και στα Mikel. Τα ποτάμια αίματος από ανθρώπινες ζωές εργαζομένων δεν έχουν καμία αξία μπροστά στα βουνά από κέρδη των αφεντικών.

Αυτό που πρέπει να κάνουν οι άνεργοι και οι εργαζόμενοι είναι μαζί με τα σωματεία, τις εργατικές πρωτοβουλίες και συλλογικότητες ανέργων, να συγκροτήσουν ένα μέτωπο πάλης και δράσης που θα ανακουφίζει τους άνεργους και θα τους βοηθά, θα διεκδικεί εργασία για όλους, αλλά - πάνω από όλα - θα ενισχύσει την ενότητα ανάμεσα στους εργαζόμενους και τους ανέργους. Ένα μέτωπο μάχης που θα εκκινεί από τα ζητήματα επιβίωσης και θα ολοκληρώνεται σε πολιτικούς στόχους ανατροπής αυτής της εκμετάλλευσης ώστε μαζί να πάρουν τον αγώνα στα χέρια τους πλάι αλλά και μέσα από τα σωματεία τους, έχοντας πάντα υπόψη ότι η ανεργία δεν μπορεί να καταργηθεί στα πλαίσια του καπιταλισμού, γιατί η λύση του προβλήματος προϋποθέτει την κατάργησή του.