Matyas Rakosi: «Για την ανάμιξη των χρουστσοφικών υπέρ του Imre Nagy και των αντεπαναστατικών δυνάμεων στην Ουγγαρία»

Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΟΥΓΓΡΟΣ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΗΣ ΗΓΕΤΗΣ MATYAS RAKOSI ΓΙΑ ΤΙΣ ΩΜΕΣ ΕΠΕΜΒΑΣΕΙΣ ΤΩΝ ΑΝΤΕΠΑΝΑΣΤΑΤΩΝ ΠΡΟΔΟΤΩΝ ΧΡΟΥΣΤΣΟΦΙΚΩΝ ΡΕΒΙΖΙΟΝΙΣΤΩΝ ΣΤΑ ΕΣΩΤΕΡΙΚΑ ΤΩΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΩΝ ΚΟΜΜΑΤΩΝ, ΤΗΝ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ ΚΑΙ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΗΣ ΡΕΒΙΖΙΟΝΙΣΤΙΚΗΣ ΑΝΤΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΛΑΪΚΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ ΣΤΙΣ ΤΟΤΕ ΛΑΪΚΕΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΕΣ

«Για την ανάμιξη των χρουστσοφικών υπέρ του Imre Nagy και των αντεπαναστατικών δυνάμεων στην Ουγγαρία»

“Offen-siv” 7/2006

Γράμμα του ούγγρου Ervin Roznyai στο γερμανό Kurt Gossweiler 24/8/2005 ως απάντηση σε ερώτησή του 18/7/2005

«(…) Σε μας η Αριστερά ήταν πάντοτε αδύνατη: η 19-er Raeterrepublik άφησε κυρίως αρνητικά σημάδια στη συνείδηση του πληθυσμού, προπαντός εξαιτίας της φυσικής και ιδεολογικής τρομοκρατίας του φασισμού του Horthy, αλλά και επειδή ο Horthy λόγω Χίτλερ διασφάλισε τον τίτλο του ανθρώπου που «επέκτεινε τη χώρα», επειδή το Μάρτη του 1938 ανακοίνωσε ένα εξοπλιστικό πρόγραμμα εξάλειψης της ανεργίας, επειδή οι μικροί-μεσαίοι αστοί επωφελήθηκαν απ’ τους νόμους κατά των εβραίων, λαμβάνοντας ένα μέρος από την απαλλοτριωμένη περιουσία. Όλα αυτά ευνόησαν τις φασιστικές ιδεολογίες να αποκτήσουν βαθιές ρίζες.

Κατά τη διάρκεια του πολέμου μόλις υπήρχε στην Ουγγαρία παρτιζάνικο κίνημα, έμεινε περιορισμένο στη δράση μιας μικρής και μεμονωμένης Ομάδας. Η βαθιά ριζωμένη σοβιετική και κομμουνιστική εχθρότητα διατηρήθηκε και μετά την απελευθέρωση, εν μέρει δυνάμωσε ακόμα περισσότερο. Παρόλο που η αγροτική μεταρρύθμιση πραγματοποιήθηκε με απαίτηση του Κομμουνιστικού Κόμματος και οι κομμουνιστές κυρίως πρωτοστάτησαν στο μοίρασμα της γης, στις βουλευτικές εκλογές νίκησε το δεξιό κόμμα των μικρο-αγροτών με απόλυτη πλειοψηφία. Ουσιαστικά η στροφή πραγματοποιήθηκε μόνο με την παρουσία του σοβιετικού στρατού και (σε ακραία περίπτωση) με την ανοιχτή παρέμβαση του.

Παρόλα αυτά τα αρνητικά άρχισε μια τεράστια ανάπτυξη μέσω του Κομμουνιστικού Κόμματος και τη δραστηριότητα των διαρκώς αυξανόμενων μελών του. Αυτή η όχι σπάνια ηρωϊκή ορμή διακόπηκε λόγω της δυτικής απειλής παγκοσμίου πολέμου, όταν ένα μέρος των οικονομικών πηγών-πόρων αναγκαστικά και υπό μεγάλη πίεση χρόνου έπρεπε να διατεθεί για την ανάπτυξη της αμυντικής εξοπλιστικής βιομηχανίας της χώρας.

Όμως δεν ήταν αυτό που προκάλεσε το ρήγμα, αλλά η επίθεση του σοβιετικού ρεβιζιονισμού, η οποία δεν πρωτο-άρχισε με το ΧΧ. Συνέδριο, αλλά – όπως γράφει ο Rakosi στις Αναμνήσεις του – πολύ νωρίτερα, δηλαδή την ημέρα της κηδείας του Στάλιν. Τον Ιούνη του 1953 η σοβιετική κομματική ηγεσία κάλεσε στις Ούγγρους ηγέτες στη Μόσχα (μαζί και τον Imre Nagy), και με έναν ως τότε εντελώς ασυνήθιστο και απρεπή τόνο-ύφος τους επέβαλλε να ορίσουν τον Imre Nagy πρωθυπουργό, να καταδικάσουν οπωσδήποτε ολόκληρη την ως τότε πολιτική και επιπλέον, όλα αυτά να δημοσιευθούν σε μορφή «Μανιφέστου». Τους επιβλήθηκε να διαπιστώνεται στο «Μανιφέστο»: στην κομματική καθοδήγηση ως τώρα οι Εβραίοι καταπίεζαν τους μη-Εβραίους (!!!). Τη συνεδρίαση διεύθυνε ο Berija με ένα εξαιρετικά ωμό στιλ. (συνέβη περίπου το ίδιο όπως με την αντιπροσωπία στις DDR). Ο Rakosi γράφει: «όταν βγήκαμε από την αίθουσα, αισθανθήκαμε στην πλειοψηφία σαν να μας χτύπησε κεραυνός».

Η με τέτοιο τρόπο προετοιμασμένη αντεπανάσταση βοήθησε ευθέως μιαν άλλη, την εξαπόλυση μιας ανοιχτής ρεβιζιονιστικής επέμβασης: την αντικατάσταση του Rakosi. Αυτή την διέταξε ο Mikojan που έφτασε στις 13 Ιούλη στη Βουδαπέστη, πολύ πιθανό με απαίτηση του Tito. «Στο πιάτο μετέφερε το κεφάλι μου στον Τίτο», γράφει ο Rakosi. (ο Imre Nagy ήταν μεταξύ άλλων πράκτορας του Berija)».

***

Σημείωση «ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗΣ»: Είναι πρωτίστης σημασίας, για την ανάλυση από μαρξιστική δηλ. λενινιστική-σταλινική σκοπιά – σε σαφή ΠΑΝΤΑ αντιπαράθεση με τα αντιμαρξιστικά ρεύματα χρουστσοφισμού, τροτσκισμού, κλπ. – και για την κατανόηση των αντεπαναστατικών εξελίξεων και τη νίκη της αστικής χρουστσοφικής αντεπανάστασης στις τότε Λαϊκές Δημοκρατίες, η σπουδαία επισήμανση του Ervin Roznyai, ότι το ΠΡΩΤΟ ρήγμα της Λαϊκής Εξουσίας στην Ουγγαρία προκλήθηκε απ’ τη βίαιη επίθεση των σοβιετικών ρεβιζιονιστών, η οποία εξαπολύθηκε την ΙΔΙΑ μέρα της κηδείας του ΣΤΑΛΙΝ, επίθεση που αποτέλεσε την ΕΝΑΡΞΗ της αστικής αντεπανάστασης του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού που κορυφώθηκε στη βίαιη πραξικοπηματική ανατροπή της Λαϊκής Εξουσίας με την επίσης βίαιη απομάκρυνση της επαναστατικής ηγεσίας RAKOSI, που άνοιξε το δρόμο στο αιματοκύλισμα της εργατιάς-αγροτιάς – στο οποίο πήραν μέρος και οι ντόπιες αντιδραστικές φεουδο-αστικές πολιτικές δυνάμεις με τη στήριξη των ιμπεριαλιστών – και την εγκαθίδρυση της ΝΕΑΣ αντιδραστικής αστικο-ρεβιζιονιστικής Εξουσίας με επικεφαλής την αντικομμουνιστική κλίκα των προδοτών NAGY–KADAR που οδήγησε την Ουγγαρία στον καπιταλιστικό δρόμο της Γιουγκοσλαβίας του ΤΙΤΟ – στον ίδιο καπιταλιστικό δρόμο κινήθηκαν και οι άλλες χώρες της Ευρώπης με πρώτη τη Σοβιετική Ένωση, με εξαίρεση την Αλβανία.

Η αστικο-ρεβιζιονιστική κλίκα του KADAR οργάνωσε και καθοδήγησε ΑΜΕΣΑ τη σταδιακή παλινόρθωση του καπιταλισμού στην Ουγγαρία με την εφαρμογή καπιταλιστικών οικονομικών μεταρρυθμίσεων, στις οποίες έδωσαν το όνομα «Νέος οικονομικός μηχανισμός», σύμφωνα με τον οποίο, και οι «κρατικές επιχειρήσεις εργάζονταν στο περιβάλλον της αγοράς και αποκόμιζαν κέρδη» που αποτέλεσαν «πηγή επενδύσεων και μισθών», ενώ «ο σχεδιασμός σοβιετικού τύπου καταργήθηκε» και επιπλέον, «οι ίδιες οι επιχειρήσεις οφείλουν να εκπονήσουν … τα σχέδια των εργασιών τους, τα οποία δεν χρειάζεται καν να επικυρωθούν, αλλά πρέπει συγχρόνως να υποστηρίξουμε τον ενεργό ρόλο των εμπορευματικών σχέσεων και να ξεδιπλώσουμε εκείνον της αγοράς», που συνοδεύτηκε «από μια «συγκεκαλυμμένη» ιδιωτικοποίηση, ειδικά από τις αρχές της δεκαετίας του ΄80» που αγκάλιασε: «έως τα μέσα της δεκαετίας του 1980 το 80% περίπου των κατασκευών, το 60% των υπηρεσιών, το 35% της αγροτικής παραγωγής, και το 15% της βιομηχανικής παραγωγής είχαν παραχθεί απ’ τις ιδιωτικές εταιρίες» (I.T.Berend, 1990 και 2006) σημειώνει ένας απ’ τους Ούγγρους πρωτεργάτες των καπιταλιστικών οικονομικών μεταρρυθμίσεων σ’ αυτή τη χώρα, ενώ το εξωτερικό χρέος της Ουγγαρίας έφτασε τα 20 δισ. δολάρια.

Και ΑΚΡΙΒΩΣ, αυτόν τον παλινορθωμένο καπιταλισμό – τον οποίο η δυτική αντίδραση αποκαλούσε ειρωνικά αλλά και παραπλανητικά «Gulaschkommunismus»(!!!) – τα «γενναία ηρωϊκά παιδιά» των ΤΙΤΟ-ΧΡΟΥΣΤΣΟΦ, οι σοσιαλδημοκράτες ηγέτες του «Κ»ΚΕ προπαγάνδισαν και προπαγανδίζουν και ΣΗΜΕΡΑ, μετά την κατάρρευσή του, ως «υπαρκτό σοσιαλισμό», ως «οικοδόμηση του σοσιαλισμού στην Ουγγαρία» («Ρ» 6/7/1997, σελ.9) με το σοσιαλδημοκράτη Γ.Μαρίνο να δηλώνει το 2010 σε συγκέντρωση στη Βουδαπέστη: «θέλουμε σήμερα να τιμήσουμε μαζί σας τον σύντροφο Γιάνος Κάνταρ, επιφανές στέλεχος του Ουγγρικού και του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος, που συνέβαλε στην οικοδόμηση του σοσιαλισμού στη χώρα σας» («Ρ»6/7/2010), υμνώντας και αποθεώνοντας τον προδότη ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΕΑ του σοσιαλισμού στην Ουγγαρία και ΔΟΛΟΦΟΝΟ του επαναστάτη MATYAS RAKOSI, αντικομμουνιστή ΚΑΝΤΑΡ.

Η «ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ» σημείωνε το 2010: «Εμπνευστές, οργανωτές και πρώτοι καθοδηγητές της αντεπανάστασης στην Ουγγαρία ήταν οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές της προδοτικής κλίκας των Χρουστσοφ-Μπρέζνιεφ-Μικογιάν κλπ., η οποία άρχισε με την ανοιχτή επέμβαση στα εσωτερικά του Ουγγρικού Κόμματος και τη βίαιη ανατροπή της Λαϊκής Εξουσίας που επισφραγίστηκε με την οριστική προώθηση στην ηγεσία του Κόμματος της αντεπαναστατικής σοσιαλδημοκρατικής ομάδας των Nagy-Kadar, ενώ στην αντεπαναστατική πορεία, και μετά τους χρουστσοφικούς, προστέθηκαν και συνασπίστηκαν μαζί τους, σε κοινή και παράλληλη αντεπαναστατική δράση, και οι δυνάμεις της φασιστικής φεουδο-αστικής ουγγρικής αντίδρασης που είχαν την παντοειδή ενίσχυση και υποστήριξη των ξένων ιμπεριαλιστών – αντεπαναστατική πορεία που κόστισε στον ουγγρικό λαό και την εργατική τάξη αυτής της πολύπαθης χώρας ποτάμια αίμα»…

Επιπλέον «επιβάλλεται να σημειωθεί με τη μέγιστη δυνατή σαφήνεια ότι όλες οι, μετά το ΄53, βίαιες αντεπαναστάσεις στην ανατολική Ευρώπη, συμπεριλαμβανομένης και της Ουγγαρίας, ήταν πρώτα και κύρια και αποκλειστικά έργο των προδοτών σοβιετικών ρεβιζιονιστών και των πρόθυμων υποτακτικών τους σ’ αυτές τις χώρες».

***

Η ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ του MATYAS RAKOSI (14.3.1892-5.2.1971) απ την προδοτική αντικομμουνιστική σοσιαλφασιστική κλίκα των ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ-ΚΑΝΤΑΡ και οι ΣΥΝΕΝΟΧΟΙ χρουστσο-μπρεζνιεφικοί σοσιαλδημοκράτες του «Ριζοσπάστη»

Φέτος το Φλεβάρη, για πρώτη φορά μετά σχεδόν 60 χρόνια απ’ τη σύλληψη και γκαγκστερική βίαιη απαγωγή του μεγάλου Ούγγρου επαναστάτη σταλινιστή ηγέτη MATYAS RAKOSI απ’ την πατρίδα του και 43 χρόνια απ’ τη ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ του απ’ τη φασιστική συμμορία των χρουστσοφικών ρεβιζιονιστών σοσιαλδημοκρατών, «θυμήθηκαν», υποτίθεται, οι σοσιαλδημοκράτες ηγέτες του ρεφορμιστικού «Κ»ΚΕ να «ενημερώσουν» τους αναγνώστες τους, ισχυριζόμενοι ότι ο RAKOSI πέθανε απλά από φυσικό θάνατο, και μάλιστα στην πατρίδα του, την Ουγγαρία, όπου δήθεν ζούσε τα τελευταία χρόνια της ζωής του – ξεπερνώντας έτσι, σε ψευδολογίες, κατά πολύ το δάσκαλό τους Joseph Goebels.

Έτσι, λοιπόν, ανερυθρίαστα και με απύθμενο θράσος – χαρακτηριστικό των αντισταλινικών χρουστσοφικών σοσιαλδημοκρατών – γκεμπελίσκων «πληροφορούν» τους αναγνώστες απ’ τη στήλη «ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ» της ρεφορμιστικής κιτρινο-φυλλάδας «Ριζοσπάστης»: το «1971 πεθαίνει ο Ούγγρος κομμουνιστής Ματίας Ράκοσι, μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής της Κομμουνιστικής Διεθνούς, Γενικός Γραμματέας των Ούγγρων εργαζομένων (1945-1956) και πρωθυπουργός της Ουγγαρίας (1952-1953)» («Ρ» 5/2/2014, σελ. 2).

Οι επαναστάτες κομμουνιστές καλούνται να αποκαταστήσουν την ιστορική αλήθεια, αποκαλύπτοντας και καταγγέλλοντας αυτά τα χονδροειδέστατα ΨΕΥΔΗ στην εργατική τάξη και στο λαό. Στο «αθώο» αυτό ελεεινογράφημα περιέχονται ΔΥΟ χονδροειδέστατα ΨΕΥΔΗ: πρώτο, ο MATYAS RAKOSI ΔΕΝ πέθανε από φυσικό θάνατο, άλλα εξοντώθηκε-ΔΟΛΟΦΟΝΗΘΗΚΕ, κάτω από άγνωστες συνθήκες, απ’ την προδοτική σοσιαλφασιστική κλίκα των ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ-ΚΑΝΤΑΡ, δεύτερο, ΔΕΝ ζούσε ΟΥΤΕ πέθανε στην πατρίδα του την Ουγγαρία, όπως αφήνεται κουτοπόνηρα να εννοηθεί, αλλά στον τόπο της ΕΞΟΡΙΑΣ του στην καπιταλιστική χρουστσο-μπρεζνιεφική Σοβιετική Ένωση (στο Gorky-Novgorad, όπως έγινε γνωστό τα τελευταία χρόνια), μετά 15 χρόνια εξορίας, άγνωστο σε πόσα μέρη της Σοβιετικής Ένωσης.

Αυτό είναι ΜΟΝΟ ένα μέρος της ιστορικής αλήθειας για την τύχη του αγαπημένου ηγέτη της ουγγρικής εργατιάς-αγροτιάς. Γιατί είναι γνωστό στους κομμουνιστές αλλά και στους γκεμπελίσκους χρουστσοφικούς σοσιαλδημοκράτες ηγέτες του «Κ»ΚΕ – ΣΥΝΕΝΟΧΟΥΣ-ΔΟΛΟΦΟΝΟΥΣ των GOTTWALT-BIERUT-RAKOSI-ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ – ότι η αντικομουνιστική φασιστική κλίκα των Χρουστσόφ-Μπρέζνιεφ-Μικογιάν, κλπ., επιτέθηκε και ουσιαστικά παραμέρισε την επαναστατική ηγεσία του Ουγγρικού κόμματος, μ’ επικεφαλής τον αδιάλλακτο επαναστάτη κομμουνιστή σταλινιστή MATYAS RAKOSI, ακόμα απ’ την ίδια μέρα της κηδείας του ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ, όπως μας πληροφορεί ο ίδιος στις «ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ» του, ενώ τον Ιούνη του 1953 προχώρησε ανοιχτά πλέον, με ωμό και βίαιο τρόπο στον οριστικό παραμερισμό και στην αντικατάσταση της επαναστατικής ηγεσίας, επιβάλλοντας ως πρωθυπουργό τον Imre Nagy (7.6.1896-16.6.1958)και τον Janos Kadar (26.5.1912-6.7.1989) στην ηγεσία, βγάζοντας τον απ’ τη φυλακή – ΑΝΑΤΡΕΠΟΝΤΑΣ έτσι, βίαια και πραξικοπηματικά τη Λαϊκή Εξουσία στην Ουγγαρία.

Μετά την αυστηρή απομόνωση-σύλληψή του τον απήγαγαν γκανγκστερικά απ’ την πατρίδα του και τον μετέφεραν δια της βίας παράνομα στη Σοβιετική Ένωση στον τόπο ή τόπους εξορίας και το 1971 τον ΔΟΛΟΦΟΝΗΣΑΝ, όπως δολοφόνησαν και τους GOTTWALT-BIERUT-ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ (όλοι τους Αρχηγοί επαναστατικών κομμάτων και μέλη της Εκτελεστική Επιτροπή της Γ’ Κομμουνιστικής Διεθνούς):

KLEMENT GOTTWALT (23.11.1896-14.3.1953). Ο GOTTWALT λίγες μέρες μετά την επιστροφή του στην Πράγα απ’ την κηδεία του ΣΤΑΛΙΝ στη Μόσχα πεθαίνει. Είναι κάτι παραπάνω από φανερό ότι η δολοφονική συμμορία των Χρουστσοφ-Μπρέζνιεφ-Μικογιάν κλπ. τον δηλητηρίασε.

BOLESLAW BIERUT (18.4.1892-12.3.1956). Στη Μόσχα πεθαίνει το 1956 o BIERUT, προφανώς δηλητηριασμένος απ’ τη χρουστσοφική προδοτική συμμορία.

MATYAS RAKOSI (14.3.1892-5.2.1971). Στον τελευταίο τόπο της εξορίας, το Gorky της καπιταλιστικής Σοβιετικής Ένωσης, εξοντώνεται-δολοφονείται, κάτω από άγνωστες συνθήκες, ο RAKOSI, μετά 15 χρόνια εξορίας, απ’ την αντικομμουνιστική σοσιαλφασιστική συμμορία των ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ-KADAR.

ΝΙΚΟΣ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ (27.4.1903-Αυγουστος 1973). ΔΟΛΟΦΟΝΗΘΗΚΕ στον τελευταίο τόπο της εξορίας του, Σουργκούτ της Σιβηρίας, απ’ τη σοσιαλφασιστική κλίκα των ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ-ΦΛΩΡΑΚΗ, μετά 17 χρόνια εξορίας, τον Αύγουστο του 1973, παραμονές της πολιτικής «αλλαγής» στην Ελλάδα, για να μην επιστρέψει ζωντανός στην πατρίδα του και τους χαλάσει τα προδοτικά σχέδια. Οι σοβιετικοί και έλληνες ρεβιζιονιστές ανακοίνωσαν δυο αλληλοσυγκρουόμενες και αλληλοαναιρούμενες εκδοχές θανάτου: «από καρδιά» (1973 )και «αυτοκτονία» (1990), και επομένως ΨΕΥΔΕΙΣ εκδοχές, για να αποκρύψουν απ’ την εργατική τάξη και τον ελληνικό λαό το ΜΕΓΑΛΟ ΕΓΚΛΗΜΑ της ΔΟΛΟΦΟΝΙΑΣ που διέπραξαν, στερώντας τους τον ικανότατο ΜΕΓΑΛΟ xιλοτραγουδισμένο ηγέτη τους. Ορθότατα σημείωνε ο κομμουνιστής ΝΙΚΑΝΔΡΟΣ ΚΕΠΕΣΗΣ: «Την 1^η Αυγούστου 1973 ο χρουστσωφικός ηγέτης Λ. Μπρέζνιεφ προχώρησε σε ένα έγκλημα που δεν το τόλμησαν ούτε οι χιτλερικοί κατακτητές….Ο Χαρ. Φλωράκης φαίνεται ότι συναίνεσε με τη χρουστσωφική ηγεσία αν δεν της το ζήτησε εκείνος για τη δολοφονία του Ζαχαριάδη. Όπως και νάχει το ζήτημα ο Χαρ. Φλωράκης υπήρξε ηθικός αυτουργός της δολοφονίας του Ν. Ζαχαριάδη»( ΝΙΚΑΝΔΡΟΥ ΚΕΠΕΣΗ: «Προβληματισμοί γύρω από γεγονότα και πρόσωπα», σελ.45-46, Αθήνα 2006).