Ο νέος Γραμματέας του «Κ»ΚΕ Δ.Κουτσούμπας: μια κλασική περίπτωση χρουστσο-μπρεζνιεφικού σοσιαλδημοκράτη ρεφορμιστή

Ο νέος Γραμματέας του σοσιαλδημοκρατικού «Κ»ΚΕ Δ.Κουτσούμπας, που δεν ήταν ποτέ μαρξιστής, αποτελεί μια κλασική περίπτωση χρουστσο-μπρεζνιεφικού σοσιαλδημοκράτη-τροτσκιστή ρεφορμιστή, κι αυτό γιατί:

Α. Ο σημερινός νέος Γραμματέας του σοσιαλδημοκρατικού «Κ»ΚΕ Δ.Κουτσούμπας βρέθηκε απ’ την αρχή οργανωμένος – αποδεχόμενος το ρεφορμισμό – σ’ ένα αστικό σοσιαλδημοκρατικού τύπου κόμμα, το «Κ»ΚΕ(΄56), το οποίο απ’ την πρώτη μέρα της συγκρότησής του δεν καθοδηγήθηκε απ’ τον επαναστατικό μαρξισμό δηλ. το λενινισμό-σταλινισμό – επιστημονική κοσμοθεωρία του επαναστατικού προλεταριάτου – αλλά αντίθετα απ’ το αντεπαναστατικό σοσιαλδημοκρατικό χρουστσοφικό ρεύμα (= παραλλαγή της αστικής ιδεολογίας).

Το σημερινό «Κ»ΚΕ συγκροτήθηκε, ως γνωστόν, απ’ τους σοβιετικούς χρουστσοφικούς ρεβιζιονιστές στη βάση της σοσιαλδημοκρατικής γραμμής του αντεπαναστατικού 20^ου Συνεδρίου (Φλεβάρης 1956) του ΚΚΣΕ και καθοδηγήθηκε – μα ακόμα και ΣΗΜΕΡΑ καθοδηγείται – απ’ την εχθρική προς το μαρξισμό αυτή γραμμή σ’ όλα τα βασικά ζητήματα της Προλεταριακής Επανάστασης αλλά και του Σοσιαλισμού-Κομμουνισμού.

Η γραμμή του 20ού Συνεδρίου («ειρηνικός κοινοβουλευτικός δρόμος» αντί ένοπλος αγώνας, διατήρηση του «εκδημοκρατισμένου» αστικού κράτους αντί πλήρης συντριβή της αστικής κρατικής μηχανής, «Σοσιαλισμός» χωρίς Διχτατορία του Προλεταριάτου, κλπ.) δεν ήταν καθόλου «νέα» και πολύ περισσότερο «άγνωστη»: ήταν απλά η πασίγνωστη αντεπαναστατική γραμμή της παλιάς προδοτικής σοσιαλδημοκρατίας που επιβλήθηκε βίαια και αυθαίρετα στις γραμμές του διεθνούς κομμουνιστικού και εργατικού κινήματος απ’ την προδοτική κλίκα των ΧΡΟΥΣΤΣΟΦ-ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ, κλπ..

Τα πρώην Κομμουνιστικά Κόμματα που αποδέχθηκαν αυτή τη ρεφορμιστική γραμμή, από επαναστατικά που ήταν μετατράπηκαν σε αντεπαναστατικά αστικά σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, πράκτορες των συμφερόντων της αντιδραστικής αστικής τάξης στις γραμμές του εργατικού κινήματος. Γι’ αυτό και ο Λένιν ορθά χαρακτήριζε τους οπορτουνιστές ηγέτες ως τους καλύτερους υπερασπιστές της αστικής τάξης: «είναι οι καλύτεροι υπερασπιστές της αστικές τάξης παρά οι ίδιοι οι αστοί. Χωρίς την καθοδήγηση των εργατών απ’ αυτούς η αστική τάξη δε θα μπορούσε να σταθεί».

Το επαναστατικό ΚΚΕ 1918-55 με επικεφαλής το μεγάλο προλετάριο επαναστάτη ΝΙΚΟ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ – το μεγαλύτερο επαναστάτη της χώρας στον 20^ο αιώνα και ένας απ’ τους μεγαλύτερους του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος – ΔΕΝ αποδέχθηκε-απέρριψε το προδοτικό ρεύμα του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού καθώς και η συντριπτική πλειοψηφία (85%-95%) των Ελλήνων κομμουνιστών ανταρτών των ΕΛΛΑΣ-ΔΣΕ και πολέμησε αυτό το αντεπαναστατικό αντικομμουνιστικό-αντισταλινικό ρεύμα με ιδιαίτερη σφοδρότητα. Αυτό υποχρέωσε την προδοτική σοσιαλδημοκρατική κλίκα των Χρουστσοφ-Μπρέζνιεφ-Μικογιάν, κλπ. να επέμβει βίαια στο επαναστατικό ΚΚΕ (παρασυναγωγή «6^ης Ολομέλειας, κλπ.)και να το διαλύσει, συγκροτώντας τη θέση του το γνωστό σοσιαλδημοκρατικό έκτρωμα, το «Κ»ΚΕ(’56), με διορισμένη νέα ηγεσία προδοτών δεξιών οπορτουνιστών.

Απ’ το νέο αστικό «Κ»ΚΕ(’56), εγκαταλείφθηκε το παλιό επαναστατικό Πρόγραμμα του ΚΚΕ και όλα τα Προγράμματα των μετέπειτα δεκαετιών ήταν, από πλευράς ουσίας-περιεχομένου, ρεφορμιστικά αντιμαρξιστικά Προγράμματα παρά τις όποιες δημαγωγίες, στηριγμένα στην αντεπαναστατική γραμμή της παλιάς σοσιαλδημοκρατίας: α) στα βασικά ζητήματα της Επανάστασης απέρριπταν το μαρξισμό και τις νομοτέλειες της Προλεταριακής Επανάστασης, και αντικειμενικά ΔΕΝ μπορούσαν να οδηγήσουν – μα ούτε οδήγησαν πουθενά – στην ανατροπή του καπιταλισμού, δεν έθιγαν τα θεμέλια του εκμεταλλευτικού αυτού κοινωνικού-οικονομικού συστήματος, ενώ β) στα ζητήματα του Σοσιαλισμού-Κομμουνισμού είχαν-έχουν μια αντιμαρξιστική αντίληψη (απορρίπτοντας τις γενικές νομοτέλειες οικοδόμησής του) – αντίληψη που δεν μπορούσε να οδηγήσει ΠΟΤΕ στην οικοδόμηση της Σοσιαλιστικής-Κομμουνιστικής Κοινωνίας, και όπου αυτή εφαρμόστηκε, μετά το θάνατο-δολοφονία του ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ, στις τότε σοσιαλιστικές χώρες της Ευρώπης (Σοβ. Ένωση κλπ.) – πλην Αλβανίας – κατέστρεψε προγραμματισμένα το σοσιαλισμό, με την καθοδήγηση των αστικών ρεβιζιονιστικών-σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων («κόμματα όλου του λαού») και οδήγησε ΑΝΑΠΟΦΕΥΚΤΑ σταδιακά στην πλήρη παλινόρθωση του καπιταλισμού σ’ αυτές τις χώρες που ολοκληρώθηκε στα μέσα της δεκαετίας του ΄60.

Και το πρόσφατο Πρόγραμμα του 19^ου Συνεδρίου του σημερινού σοσιαλδημοκρατικού «Κ»ΚΕ(’56) είναι ένα εντελώς ρεφορμιστικό Πρόγραμμα που δεν έχει καμία σχέση με το μαρξισμό, ΔΕΝ οδηγεί στην ανατροπή του καπιταλισμού ούτε στην οικοδόμηση της νέας σοσιαλιστικής-κομμουνιστικής κοινωνίας, παρά τις ακατάσχετες φλυαρίες της σημερινής σοσιαλδημοκρατικο-τροτσκιστικής ηγεσίας των Παπαρηγο-Κουτσουμπο-Γοντικο-Μαϊληδων. Βέβαια και το «νέο» Πρόγραμμα του σοσιαλδημοκρατικού «Κ»ΚΕ είναι μια «δημόσια υψωμένη Σημαία» (Ένγκελς), ακριβέστερα όμως: μια ρεφορμιστική σοσιαλδημοκρατική-τροτσκιστική Σημαία με το χαρακτηρισμό «ο καπιταλισμός της Ελλάδας βρίσκεται στο ιμπεριαλιστικό στάδιο ανάπτυξης του» («Το Πρόγραμμα του ΚΚΕ, το Καταστατικό του ΚΚΕ», σελ. 4, Απρίλης 2013).

Β. Ο αντισταλινικός-αντιζαχαριαδικός ρεφορμιστής Κουτσούμπας βαρύνεται προφανώς μ’ όλες τις προδοσίες της χρουστσοφικής σοσιαλδημοκρατίας γενικότερα (αφού δεν τις αποκηρύσσει) αλλά και με τις προσωπικές ευθύνες για όλες τις προδοσίες του σοσιαλδημοκρατικού «Κ»ΚΕ(’56) από τότε, την εποχή του Πολυτεχνείου, που εντάχθηκε στην ρεφορμιστική «Κ»ΝΕ-«Κ»ΚΕ με πρώτη ευθύνη την προδοτική στάση της «Κ»ΝΕ ΚΑΤΑ της κατάληψης του Πολυτεχνείου και τη συνειδητά ψευδή-συκοφαντική καταγγελία των αντιφασιστών-κομμουνιστών φοιτητών της Νομικής ως «πρακτόρων της CIA και της ΚΥΠ του Ρουφογάλη»(«Πανσπουδαστική Νο 8»), με μεγαλύτερες βέβαια και βαρύτερες ευθύνες από τότε που υπήρξε ηγετικό στέλεχος της «Κ»ΝΕ και του χρουστσοφικού «Κ»ΚΕ. Δεν πρόκειται, ούτε είναι αναγκαίο, να απαριθμηθούν εδώ όλες οι «αμαρτίες» του σοσιαλδημοκράτη Κουτσούμπα ως στέλεχος του «Κ»ΚΕ (ας αναφερθούν ενδεικτικά μόνο οι συνεργασίες του «Κ»ΚΕ με το μεγαλοαστικό ΠΑΣΟΚ και την μεγαλοαστική μοναρχοφασιστικη ΝΔ μα και η συμμετοχή του στις κυβερνήσεις Τζανετάκη και Ζολώτα το 1989). Τεράστιο μερίδιο ευθυνών έχει, πέραν της γενικής ρεφορμιστικής γραμμής, για την κυριαρχία στο χώρο της ηγεσίας εθνικιστικών, ρατσιστικών και θρησκευτικών νεορθόδοξων απόψεων (περίοδος Παπαρήγα), την απουσία μετώπου πάλης κατά των αντιδραστικών αυτών ρευμάτων, την καταγγελία της μεγαλειώδους εξέγερσης, το Δεκέμβρη του 2008, της μαθητικής νεολαίας, τη μετατροπή των δυνάμεων των «Κ»ΚΕ-ΠΑΜΕ σε δύναμη ΚΡΟΥΣΗΣ του ντόπιου κεφαλαίου κατά τη διάρκεια της απεργίας 20-21 Οκτώβρη 2011, κλπ. κλπ..

Γ. Τέλος, τεράστια είναι η ευθύνη της σοσιαλδημοκρατικής ηγετικής ομάδας των Παπαρηγο-Κουτσουμπο-Γοντικο-Μαϊληδων για το πέρασμα του σοσιαλδημοκρατικού «Κ»ΚΕ σε τροτσκιστικές θέσεις σε σημαντικά ιστορικά ζητήματα αλλά και σε επίκαιρα με την παμπάλαια τροτσκιστική φαντασίωση-θέση περί «ιμπεριαλιστικής Ελλάδας» και την άρνηση της ΕΞΑΡΤΗΣΗΣ της χώρας απ’ τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις (ΕΕ,ΗΠΑ, κλπ.) με τις οποίες σήμερα βρίσκεται ΤΑΧΑ σε σχέση «αλληλεξάρτησης»(!) δηλ. έχει «απαλλαγεί» απ’ την ΕΞΑΡΤΗΣΗ-ΥΠΟΤΑΓΗ αλλά και η ολοένα και ΔΕΞΙΟΤΕΡΗ μετατόπιση της ηγεσίας και το ολοκληρωτικό πέρασμα στις θέσεις των δυο μεγάλων αστικών κομμάτων, της μοναρχοφασιστικής ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, που κι αυτά ισχυρίζονται, ότι η Ελλάδα συμμετέχει «ισότιμα» στην ιμπεριαλιστική ΕΕ και δεν βρίσκεται πλέον στο «λάκκο των λεόντων» των ισχυρών ευρωπαϊκών μονοπωλίων. Έφτασαν ακόμα στο πιο ακραίο σημείο της προδοσίας και του πιο ξετσίπωτου λακεδισμού: αρνούνται ανοιχτά τις προδοσίες δυο ολόκληρων αιώνων της κυρίαρχης ΞΕΝΟΔΟΥΛΗΣ-ΕΘΕΛΟΔΟΥΛΗΣ αντιδραστικής αστικής τάξης και διαμαρτύρονται οργισμένα επειδή αυτή απ’ το επαναστατικό ΚΚΕ και το ΝΙΚΟ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ «χαρακτηρίστηκε ξενόδουλη από γεννησιμιού της» («Ρ» 7-8/1/2012, σελ.13).