Δεν έχουν περάσει παρά λίγα μόνο χρόνια από τον Οκτώβριο-Νοέμβριο του 2006 που πραγματοποιήθηκε η μεγάλη και σημαντική απεργία των Δασκάλων που κράτησε 6 εβδομάδες μαχητικών συγκεντρώσεων, συλλαλητηρίων και διαδηλώσεων και 5νθήμερων επαναλαμβανόμενων απεργιών, ενός κλάδου που βρέθηκε στην πρωτοπορία της πάλης ενάντια στα τότε αντιδραστικά μέτρα για την Παιδεία της αντιδραστικής κυβέρνησης της μοναρχοφασιστικής ΝΔ.
Τότε οι Δάσκαλοι, μολονότι δεν πέτυχαν την άμεση ικανοποίηση των αιτημάτων τους, κυρίως των οικονομικών, παρόλα αυτά πέτυχαν να εξαναγκάσουν, με την ισχυρή πίεσή τους, τον πρωθυπουργό της συμμορίας των «γαλάζιων κουμπάρων» μαφιόζων να δεχθεί τους Δασκάλους – ισοδυναμεί με πολιτική ήττα της κυβέρνησης αφού ως τότε αρνούνταν πεισματικά σύσσωμη η κυβέρνηση κάθε υποχώρηση για να τους δεχθεί. Ανέδειξε και έθεσε στο κέντρο της πάλης τα οξυμένα, μεγάλα και σοβαρά προβλήματα της Παιδείας. Παράλληλα διέλυσε το κλίμα της ηττοπάθειας και έθεσε στο κέντρο της πάλης όχι μόνο τα οικονομικά αιτήματα και προβλήματα των Δασκάλων (μισθός 1400 ευρώ, κ.λπ.) αλλά και εκείνα της εργατικής τάξης και όλων των πλατιών εργαζομένων μαζών σε μια περίοδο διαρκούς χειροτέρευσης του βιοτικού τους επιπέδου, σε μια περίοδο μεγάλης φτώχειας και απόλυτης εξαθλίωσης, σε μια περίοδο επικίνδυνου περιορισμού-κατάργησης των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών που βαθαίνει διαρκώς και επικίνδυνα το προτσές της φασιστικοποίησης του συνόλου της κοινωνικής ζωής. Ακόμη, αποκάλυψε στα μάτια του ελληνικού λαού το μέγεθος της αντιδραστικότητας της κυβέρνησης του μοναρχοφασιστικού κόμματος της ΝΔ, ξέσκισε το «δημοκρατικό» της προσωπείο και κουρέλιασε τις διάτρητες μάσκες της, αφού οι απεργοί Δάσκαλοι βρέθηκαν αντιμέτωποι με τη φασιστική βία των ΜΑΤ, τα δακρυγόνα και τις επικίνδυνες χημικές ουσίες. Πέτυχε με την μεγάλη συμμετοχή των Δασκάλων στις απεργιακές κινητοποιήσεις και τα πρωτοφανή σε όγκο συλλαλητήρια και συγκεντρώσεις ΕΝΟΤΗΤΑ και ΜΑΖΙΚΟΤΗΤΑ σε σημαντικό βαθμό και υποχρέωσε σε αναδίπλωση τους παντός είδους διασπαστές και υπονομευτές των απεργιακών κινητοποιήσεων. Προώθησε και πυροδότησε το μεγάλο κύμα καταλήψεων των σχολείων απ’ τους μαθητές πανελλαδικά και ανέδειξε για πρώτη φορά σε τέτοια έκταση τα σοβαρά προβλήματά τους σ’ όλα τα επίπεδα. Απελευθέρωσε τη σκέψη τους απ’ τα αντιδραστικά δεσμά, δυνάμωσε την αποφασιστικότητα και μαχητικότητά τους, σφυρηλάτησε την αγωνιστική τους στάση και πρωτοβουλία.
Στα πλαίσια αυτά και στη βάση της υπεράσπισης της δημόσιας Παιδείας και ενάντια στην ιδιωτικοποίηση με την προσχεδιασμένη αναθεώρηση του Συντάγματος (άρθρο 16) αναπτύχθηκε Πανεκπαιδευτικό μέτωπο με τη συμμετοχή των καθηγητών και των πανεπιστημιακών στις κινητοποιήσεις αλλά και τις καταλήψεις σειράς Σχολών απ’ τους φοιτητές που εκφράστηκε και εκφράζεται στο κεντρικό σύνθημα: «όχι στην αναθεώρηση του άρθρου 16».
Τέλος, πέτυχε για πρώτη φορά την πλατιά στήριξη-συμπαράσταση από γονείς και κηδεμόνες αλλά κέρδισε και τη συμπάθεια-αλληλεγγύη από μεγάλα τμήματα των εργαζομένων και του λαού.
Τότε, οι αντιδραστικές συνδικαλιστικές δυνάμεις που πρόσκεινται στη ΝΔ τήρησαν αρνητική στάση απέναντι στο αίτημα για δυναμικές διεκδικήσεις εναντίον των μέτρων που προωθούνταν από την αστική κυβέρνησή τους. Από κοντά και οι ρεφορμιστές της ΕΣΑΚ-ΔΕΕ («Κ»ΚΕ) οι οποίοι αντιτάχθηκαν στο πρόγραμμα δράσης και ήταν ευθύς εξαρχής ενάντια στην εξαγγελία και την πραγματοποίηση των 5νθήμερων επαναλαμβανόμενων απεργιών διαρκείας. Από κοινού λοιπόν, ΔΑΚΕ – ΕΣΑΚ-ΔΕΕ βρέθηκαν και πάλι μαζί – όπως τον περασμένο Ιούνη η ΠΚΣ («Κ»ΚΕ) με τη ΔΑΠ (φοιτητική νεολαία της ΝΔ) ενάντια στις καταλήψεις των φοιτητών – στο ίδιο φιλοκυβερνητικό χαράκωμα-συμμαχία δηλ. στον ίδιο απεργοσπαστικό μηχανισμό της κυβέρνησης Καραμανλή που είχε κάθε λόγο να εμποδίσει το ξέσπασμα της μεγάλης και σημαντικής αυτής απεργίας. Οι ρεφορμιστές ηγέτες της ΕΣΑΚ-ΔΕΕ (ΠΑΜΕ-«Κ»ΚΕ) αφού πρώτα σαμπόταραν-απέρριψαν την απόφαση για 5νθήμερες επαναλαμβανόμενες απεργίες, προχώρησαν έπειτα στην κατασυκοφάντησή τους, ισχυριζόμενοι ότι τάχα οι 5νθήμερες απεργίες «εξυπηρετούν μια χαρά τις προεκλογικές ανάγκες του ΠΑΣΟΚ, λίγες μέρες πριν τις δημοτικές εκλογές του Οκτώβρη» («Ρ», 7/7/2006, σελ.18). Η μεγάλη απεργία των Δασκάλων, πέρα απ’ την κάπως ασυντόνιστη αλληλεγγύη των καθηγητών και πανεπιστημιακών, μαθητών και φοιτητών και από κάποια ελάχιστη εκ μέρους της ΑΔΕΔΥ δεν είχε δυστυχώς καμιά συμπαράσταση από τους εργατοπατέρες ρεφορμιστές συνδικαλιστές ηγέτες της ΓΣΕΕ μα ούτε απ’ τα κλαδικά σωματεία και τις Ομοσπονδίες των εργαζομένων στο δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα.
7 χρόνια αργότερα από τις μεγαλειώδεις απεργιακές κινητοποιήσεις των Δασκάλων, η αντιδραστική τρικομματική συγκυβέρνηση (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ) των εντολοδόχων των κεφαλαιοκρατών, ξένων και ντόπιων, λίγες ημέρες πριν την έναρξη των πανελλαδικών εξετάσεων για χιλιάδες μαθητές της τρίτης τάξης λυκείου, προώθησε νομοσχέδιο μεταρρυθμίσεων στην δευτεροβάθμια εκπαίδευση μεταξύ των οποίων περιλαμβάνεται και η αύξηση του ωραρίου των εκπαιδευτικών κατά δύο ώρες την εβδομάδα, μέτρο που τελικά ψηφίστηκε στο πρόσφατο πολυνομοσχέδιο και που συνδέεται με τις απολύσεις των εκπαιδευτικών.
Και σήμερα, όπως και τότε, οι ρεφορμιστές της ΕΣΑΚ-ΠΑΜΕ («Κ»ΚΕ) κρατούν την ίδια προδοτική φιλοκυβερνητική στάση στο ζήτημα της απεργίας που εξάγγειλε η ΟΛΜΕ αυτές τις μέρες, δηλ. τάχθηκαν ανοιχτά και ευθέως κατά της απεργίας, παίρνοντας σαφέστατα το μέρος της τρικομματικής κυβέρνησης (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ) που κι αυτή είναι κατά της απεργίας των Καθηγητών και τους απειλεί με φασιστική επιστράτευση, όπως προκύπτει, μεταξύ άλλων, και απ’ την Ανακοίνωσή τους με τίτλο «Για την απεργία στις πανελλαδικές εξετάσεις και τι αγώνες χρειάζονται σήμερα» και υπότιτλο «Οδηγώντας τον κλάδο σε τυφλή απεργία χωρίς συμμαχίες, χωρίς σχέδιο, χωρίς προοπτική» (2/5/2013 και 10/5/2013) αλλά και απ’ τη δήλωση του σοσιαλδημοκράτη Σοφιανού (MEGA 9/5/2013 «Κοινωνία ώρα MEGA»): «στην ΟΛΜΕ, οι εκπαιδευτικοί οι οποίοι συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ ήταν οι μόνοι που είναι αντίθετοι σε απεργία στις πανελλαδικές εξετάσεις. Οι μόνοι!», και: «Εμείς λέμε ότι δεν πρέπει να χρησιμοποιηθούν οι εξετάσεις οι πανελλαδικές σαν μέσο εκβιασμού της κυβέρνησης». Δεν είναι βέβαια η πρώτη φορά που η σοσιαλδημοκρατική ηγεσία του «Κ»ΚΕ κρατά προδοτική στάση απέναντι σε απεργιακές κινητοποιήσεις, αρκεί να υπενθυμιστεί εδώ τι έλεγε σε ομιλία της η .Γ.Γ της Κ.Ε. του «Κ»KE Αλ. Παπαρήγα το 1988 για τις κινητοποιήσεις των Καθηγητών: «ποιές είναι αυτές οι διαθέσεις; Μήπως για απεργία στις εξετάσεις; Αυτό έχουν συνειδητοποιήσει οι καθηγητές; Την απεργία στις εξετάσεις σαν ανώτερη μορφή πάλης; Σ’ αυτήν την περίπτωση οι διαθέσεις της μάζας, των γονιών και των παιδιών τους δεν πρέπει να παίρνονται υπόψη; Εμείς το ξεκαθαρίζουμε: Όπως έχουν σήμερα τα πράγματα, λέμε όχι στην απεργία στις εξετάσεις»!!! (Από ομιλία της Αλέκας Παπαρήγα, «Ριζοσπάστης», 23/3/1988).
Όσοι απ’ τους Καθηγητές (και όχι μόνο) ακολουθούν τους ρεφορμιστές ηγέτες των ΠΑΜΕ-«Κ»ΚΕ, παραπλανημένοι από τη δημαγωγία τους, περίμεναν φυσικά μια ακριβώς αντίθετη στάση, δηλ. περίμεναν να ταχθούν υπέρ της απεργίας και να τη στηρίξουν, όμως διαψεύστηκαν και απογοητεύτηκαν για πολλοστή φορά.
Στην Ανακοίνωση τους μεταξύ άλλων αναφέρονται και τα εξής:
• «Ενώ η επίθεση και με το πολυνομοσχέδιο αυτό χτυπά το σύνολο του Δημόσιου Τομέα, πρότειναν απεργία διαρκείας πάνω στις πανελλαδικές εξετάσεις, με μόνο ένα αίτημα και μόνο για ένα κλάδο (ΟΛΜΕ). Ούτε καν κοινή απεργία με τη ΔΟΕ, με τους άλλους κλάδους του Δημοσίου, (και στην Πρωτοβάθμια 9.300 συνάδελφοί μας αναπληρωτές δυνητικά είναι υπό απόλυση»).
• «Με μοχλό πίεσης τις εξετάσεις, όχι μόνο δεν ανοίγουν δρόμο για τη συμμαχία με τους εργαζόμενους γονείς και τους μαθητές, αλλά στρώνουν το έδαφος στην προπαγάνδα της κυβέρνησης, ώστε να απομονώσει και να τσακίσει τον κλάδο».
• «Η ηγεσία της ΟΛΜΕ παίζει, πολιτικά, επικοινωνιακά παιχνίδια στις πλάτες του κλάδου...» και πως τάχα «μία τέτοια εξέλιξη βολεύει τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ…»
Η προδοτική στάση των ρεφορμιστών ηγετών (ΠΑΜΕ «Κ»ΚΕ) εκφράζεται σαφέστατα στα παρακάτω βασικά σημεία: πρώτο, τάσσονται ξεκάθαρα κατά της απεργίας της ΟΛΜΕ στη διάρκεια των πανελλαδικών εξετάσεων, δεύτερο, η θέση τους κατά της απεργίας είναι ακριβώς ίδια με αυτή της τρικομματικής κυβέρνησης (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ), τρίτο, συμπαρατάσσονται ευθέως με τα κυβερνητικά κόμματα – υπερασπιστές και διαχειριστές των συμφερόντων του μεγάλου κεφαλαίου – τασσόμενοι κατά των δίκαιων αιτημάτων των εργαζομένων Καθηγητών, τέταρτο, μαζί με τα κυβερνητικά κόμματα και όσους τάσσονται κατά της απεργίας, αγωνίζονται με «νύχια και δόντια» να απομονώσουν τον κλάδο των Καθηγητών ώστε να ηττηθεί η δίκαιη απεργιακή κινητοποίησή τους, πέμπτο, απομονώνοντας οι ρεφορμιστές ηγέτες των ΠΑΜΕ-«Κ»ΚΕ την ΟΛΜΕ στηρίζουν εμμέσως αλλά σαφέστατα την αντιδραστική κυβέρνηση Σαμαρά να προχωρήσει ανενόχλητη στο αντιδραστικό φασιστικό μέτρο της επιστράτευσης, που η κυβέρνηση έσπευσε ήδη να το προαναγγείλει ταχύτατα, δια στόματος υπουργού Παιδείας, δυο μόλις ώρες μετά την εξαγγελία της απεργίας των Καθηγητών. Ακριβώς αυτός ήταν και ο λόγος που ο σοσιαλδημοκράτης Σοφιανός δήλωσε: «Δε σημαίνει ότι πρέπει να δώσουμε πάτημα στην κυβέρνηση να βάλει στον τοίχο τους εκπαιδευτικούς χρησιμοποιώντας σαν εκβιασμό και σαν πίεση τις εξετάσεις των παιδιών της εργατικής, της λαϊκής οικογένειας που έδωσε τόσα για να μπορέσει να πάει εν πάση περιπτώσει εκεί που είναι να πάει. Αυτές είναι καθαρές κουβέντες», για να δικαιολογήσει την άθλια προδοτική στάση της ρεφορμιστικής ηγεσίας του «Κ»ΚΕ στήριξης της κυβέρνησης Σαμαρά στο ζήτημα της απεργίας των Καθηγητών. Μα ακριβώς αυτό πράττουν, αυτή τη στιγμή, και μάλιστα εντελώς απροκάλυπτα, οι λακέδες του κεφαλαίου χρουστσο-τροτσκιστές ηγέτες του σοσιαλδημοκρατικού «Κ»ΚΕ.
Κατηγορούν την ΟΛΜΕ που δεν πρότεινε απεργία για «όλους τους κλάδους του Δημοσίου»(!), λες και η ΟΛΜΕ είναι ΑΔΕΔΥ ή ΓΣΕΕ. Τέτοιες ανόητες ουρανομήκεις κοτσάνες μόνο οι χρουστσοφικοί σοσιαλδημοκράτες ηγέτες της τροτσκιστικής ρεφορμιστικής κλίκας των Παπαρήγα-Κουτσούμπα είναι ικανοί να ξεφουρνίζουν.
Κατηγορούν την ΟΛΜΕ που χρησιμοποιεί ως «μοχλό πίεσης τις εξετάσεις», γιατί τάχα αυτό «διασπά»(!) τη συμμαχία με τους «εργαζόμενους γονείς και τους μαθητές», λες και η απεργία των Καθηγητών στρέφεται ενάντια στους γονείς και τους μαθητές, ενώ είναι πασίγνωστο ότι η απεργία γίνεται όχι μόνο για την υπεράσπιση των δίκαιων αιτημάτων των Καθηγητών αλλά και προς όφελος των εργαζομένων γονέων και των μαθητών που δέχονται και στο τομέα της Εκπαίδευσης τη σφοδρότατη επίθεση του ντόπιου και ξένου κεφαλαίου, του οποίου τα ταξικά συμφέροντα υπερασπίζει η σοσιαλδημοκρατική ηγεσία του «Κ»ΚΕ τόσο γενικά όσο και στην περίπτωση της απεργίας των Καθηγητών. Όμως οι ίδιοι οι ρεφορμιστές ηγέτες έβγαλαν άθελά τους την πομπή στο δρόμο με την παραπάνω δήλωση Σοφιανού: «εμείς λέμε ότι δεν πρέπει να χρησιμοποιηθούν οι εξετάσεις οι πανελλαδικές σαν μέσο εκβιασμού της κυβέρνησης» (!). Ακριβώς αυτό, και μόνο αυτό, ενδιαφέρει τους σοσιαλδημοκράτες ηγέτες του «Κ»ΚΕ και όχι οι εργαζόμενοι γονείς και οι μαθητές όπως κουτοπόνηρα-υποκριτικά αλλού αναφέρουν για εξαπάτηση και παραπλάνηση της εργατικής τάξης και των πλατιών λαϊκών μαζών.
Κατηγορούν την ΟΛΜΕ ότι τάχα η εξαγγελθείσα απεργία της «στρώνει» το «έδαφος στην προπαγάνδα της κυβέρνησης, ώστε να απομονώσει και να τσακίσει τον κλάδο», τη στιγμή που οι ρεφορμιστές ηγέτες πρωτοστατούν στην επιδίωξη-σχέδιο απομόνωσης των Καθηγητών ως άθλιο δεκανίκι της κυβέρνησης Σαμαρά κατά της απεργίας των Καθηγητών.
Συκοφαντούν την ΟΛΜΕ ισχυριζόμενοι, ότι αυτή «παίζει» τάχα «πολιτικά, επικοινωνιακά παιχνίδια στις πλάτες του κλάδου» (!). Ποιά είναι αλήθεια αυτά; Και επιπλέον πως τάχα «μία τέτοια εξέλιξη βολεύει τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ…», που κι αυτή είναι μια άθλια λασπολογία που εκτοξεύεται ενάντια στους Καθηγητές, τη στιγμή που τα κυβερνητικά κόμματα, η μοναρχοφασιστική ΝΔ και το μεγαλοαστικό ΠΑΣΟΚ αλλά και η ρεφορμιστική ΔΗΜΑΡ είναι σύσσωμα και ενωμένα ενάντια στην απεργία των Καθηγητών κατά τη διάρκεια των πανελλαδικών εξετάσεων.
Τέλος, κατασυκοφαντούν την απεργία των Καθηγητών χαρακτηρίζοντάς την «καθαρό τυχοδιωκτισμό» (!), χαρακτηρισμός που στους λίγους επιζώντες επαναστάτες κομμουνιστές σταλινικούς-ζαχαριαδικούς αντάρτες του ηρωικού ΔΣΕ θυμίζει εκείνο το γνωστό κακόφημο προδοτικό ισχυρισμό περί «τυχοδιωκτικού αγώνα του ΔΣΕ»(!).
Το σημερινό σοσιαλδημοκρατικο-τροτσκιστικό «Κ»ΚΕ και οι ρεφορμιστικές συνδικαλιστικές του Οργανώσεις βρίσκονται τόσο γενικά όσο και με τη συγκεκριμένη προδοτική τους στάση απέναντι στην απεργία των Καθηγητών όχι μόνο μακριά απ’ την ιστορία του επαναστατικού εργατικού κινήματος αλλά και σε πλήρη αντίθεση με τις επαναστατικές παραδόσεις του ένδοξου επαναστατικού ΚΚΕ 1918-1955, σε κραυγαλέα εγκατάλειψη των μαρξιστικών-λενινιστικών Αρχών και διδαγμάτων, υπονομεύοντας μόνιμα και συστηματικά τους αγώνες της εργατικής τάξης και του λαού.
Τον τελευταίο καιρό, πέρα απ’ την προδοτική γραμμή στήριξης των συμφερόντων του ντόπιου μεγάλου κεφαλαίου, η ηγεσία του αστικού «Κ»ΚΕ έχει περάσει ανοιχτά και οριστικά στις θέσεις των μεγαλο-αστικών κομμάτων (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, κλπ.), αμφισβητώντας, όπως και αυτά, την ύπαρξη ΕΞΑΡΤΗΣΗΣ της χώρας (ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ-ΠΟΛΙΤΙΚΗ-ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ, κλπ.) – μα ακόμα και την ύπαρξη στρατιωτικών βάσεων των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ – απ’ τις διάφορες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις (ΗΠΑ,ΕΕ κλπ.). Κηρύσσοντας ανύπαρκτη την ΕΞΑΡΤΗΣΗ οι ηγέτες του «Κ»ΚΕ έχουν μετατραπεί σε ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΕΣ της σημερινής υπαρκτής ΕΞΑΡΤΗΣΗΣ της χώρας αλλά και σε θλιβερούς απολογητές της ΣΤΗΡΙΞΗΣ, ΔΙΑΤΗΡΗΣΗΣ και ΔΙΑΙΩΝΙΣΗΣ της ιμπεριαλιστικής ΕΞΑΡΤΗΣΗΣ της Ελλάδας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου