ΜΑΡΞΙΣΜΟΣ-ΛΕΝΙΝΙΣΜΟΣ-ΣΤΑΛΙΝΙΣΜΟΣ

Μ’ αφορμή την επέτειο του θανάτου-δολοφονία (5 Μάρτη 1953) του ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ ας απαντηθούν δυο απορίες-ερωτήματα νεότερων κομμουνιστών: 1) αν το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα ως τα μέσα της δεκαετίας του ΄50 θεωρούσε το ΣΤΑΛΙΝ κλασικό του Μαρξισμού, και 2) αν σ’ αυτή την περίοδο χρησιμοποιήθηκε η έννοια «ΣΤΑΛΙΝΙΣΜΟΣ».

Το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα της εποχής των «ΚΟΜΙΝΤΕΡΝ-ΚΟΜΙΝΦΟΡΜ», εκτός απ’ τους δυο μεγάλους θεμελιωτές της επαναστατικής κοσμοθεωρίας του προλεταριάτου ΜΑΡΞ-ΕΝΓΚΕΛΣ συμπεριελάμβανε – και ορθά – στους κλασικούς και τους ΛΕΝΙΝ-ΣΤΑΛΙΝ, γιατί: α) και οι δυο υπεράσπισαν σ’ όλα τα βασικά ζητήματα της επαναστατικής θεωρίας τον επαναστατικό μαρξισμό των ΜΑΡΞ-ΕΝΓΚΕΛΣ – σ’ αντιπαράθεση με τα διάφορα αστικά ρεύματα, συμπεριλαμβανομένων και των ρεβιζιονιστών Ε.Μπερνστάϊν, Κ.Κάουτσκι, κλπ. και όλων των ηγετών της παλιάς προδοτικής σοσιαλδημοκρατίας, και β) ανέπτυξαν το μαρξισμό παραπέρα: ο μεν ΛΕΝΙΝ ανέπτυξε τον επαναστατικό ΜΑΡΞΙΣΜΟ στην ιμπεριαλιστική περίοδο του καπιταλισμού σ’ όλα τα επίπεδα, ο δε ΣΤΑΛΙΝ ανέπτυξε το ΜΑΡΞΙΣΜΟ-ΛΕΝΙΝΙΣΜΟ στην περίοδο του ιμπεριαλισμού και της οικοδόμησης του Σοσιαλισμού-Κομμουνισμού.

Έτσι όταν σε κείμενα του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος πριν το αντεπαναστατικό σοσιαλδημοκρατικό 20^ο Συνέδριο (Φλεβάρη 1956) του ΚΚΣΕ αναφέρεται η φράση «κλασικοί του Μαρξισμού», το επαναστατικό κομμουνιστικό κίνημα εννοούσε πάντα τους: ΜΑΡΞ-ΕΝΓΚΕΛΣ-ΛΕΝΙΝ-ΣΤΑΛΙΝ.

Α. «ΚΛΑΣΙΚΟΙ». Ο πρώτος που μίλησε μόνο για 3 κλασικούς «ΜΑΡΞ-ΕΝΓΚΕΛΣ-ΛΕΝΙΝ» ήταν ο αποστάτης, προδότης ρεβιζιονιστής-τροτσκιστής και πράκτορας του ιμπεριαλισμού ΤΙΤΟ και μετά η αποστάτρια προδοτική ρεβιζιονιστική κλίκα των ΧΡΟΥΣΤΣΟΦ-ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ κλπ. αλλά και τα χρουστσοφικά κόμματα όλων των χωρών, μεταξύ των οποίων και τα σημερινά σοσιαλδημοκρατικά κόμματα «Κ»ΚΕ (χρουστσο-μπρεζνιεφικής κατεύθυνσης) και ΣΥΝ (χρουστσο-Ευρω«κομμουνιστικής» κατεύθυνσης).

Οι μαοϊκοί ρεβιζιονιστές των διαφόρων χωρών αλλά και της χώρας μας απ’ τη μια μιλούν και αποδέχονται, τυπικά βέβαια, ως κλασικούς του μαρξισμού τους ΜΑΡΞ-ΕΝΓΚΕΛΣ-ΛΕΝΙΝ-ΣΤΑΛΙΝ, ουσιαστικά όμως αποδέχονται, όπως και οι χρουστσοφικοί, μόνο τους τρείς πρώτους, αφού στην περίπτωση του ΣΤΑΛΙΝ κάνουν λόγο για «λάθη» του (τα γνωστά «70» και «30» του Μάο), και μάλιστα στο πιο ουσιαστικό, πιο θεμελιώδες και κεντρικότερο ζήτημα του επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος: το ζήτημα του ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΥ-ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΥ. Αν οι ΛΕΝΙΝ-ΣΤΑΛΙΝ θεωρήθηκαν-θεωρούνται κλασικοί, δίπλα στους ΜΑΡΞ-ΕΝΓΚΕΛΣ, αυτό οφείλεται στο ότι: α) υπεράσπισαν, στο σύνολο της, την επαναστατική κοσμοθεωρία των δυο θεμελιωτών της, και επιπλέον β) την ανέπτυξαν παραπέρα στα πιο θεμελιώδη ζητήματα. Επομένως είναι φανερό πως οι μαοϊκοί ρεβιζιονιστές «αναγνωρίζουν» το ΣΤΑΛΙΝ ως «κλασικό», μόνο για λόγους δημαγωγίας, αφού ισχυρίζονται ότι στο βασικότερο και κεντρικότερο ζήτημα του κομμουνιστικού κινήματος δηλ. εκείνο του ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΥ-ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΥ διέπραξε τάχα θεωρητικά και πρακτικά «λάθη». Δεν μπορεί προφανώς κάποιος να θεωρηθεί «κλασικός» του Μαρξισμού αν διέπραξε θεωρητικά «λάθη» και μάλιστα στο πιο βασικό και κεντρικότερο ζήτημα του επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος, δηλ. εκείνο του ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΥ-ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΥ. Η κριτική-επίθεση των μαοϊκών ρεβιζιονιστών στο ΣΤΑΛΙΝ είναι αντιμαρξιστική και γίνεται από δεξιά σκοπιά δηλ. 1) από τη σκοπιά μιας αντιμαρξιστικής αστικής αντίληψης του σοσιαλισμού, που εκφράζεται στη διατύπωση: «το προλεταριάτο και η αστική τάξη… παραμένουν οι δυο βασικές ανταγωνιστικές τάξεις της σοσιαλιστικής κοινωνίας» («Η Συνδιάσκεψη του Μ-Λ ΚΚΕ, 7-9 Ιουνίου 1991, Αποφάσεις», σελ. 65, εκδ. ΚΕ του Μ-Λ ΚΚΕ), και 2) της διατήρησης των ανταγωνιστικών τάξεων μπουρζουαζίας-προλεταριάτου στο ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ και μετά την οικοδόμηση της οικονομικής του βάσης, που τάχα, κατά τους μαοϊκούς ρεβιζιονιστές, έπρεπε να υπάρχουν-υπήρχαν στη σοσιαλιστική Σοβιετική Ένωση και μετά το 1936 και πως «ο Στάλιν διακήρυξε πρόωρα το 1936, πως με την κατάργηση του συστήματος της εκμετάλλευσης και την κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής «δεν υπάρχουν πια ανταγωνιστικές τάξεις» στη Σ.Ε. Αυτό αποδείχθηκε ότι δεν ήταν» (τάχα) «σωστό θεωρητικά», «ενώ» (τάχα) «πραχτικά οδηγούσε σε μια άμβλυνση της επαγρύπνησης των μαζών»(!!!) («Η Συνδιάσκεψη του Μ-Λ ΚΚΕ, 7-9 Ιουνίου 1991, Αποφάσεις», σελ. 77, εκδ. ΚΕ του Μ-Λ ΚΚΕ). Δεν έχει τι να πρωτοθαυμάσει κανείς σ’ αυτό το αντιμαρξιστικό συνονθύλευμα απόψεων. Ας υπογραμμιστεί ακόμα μια φορά πως δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η ανάλυση του Στάλιν εκείνης της ιστορικής περιόδου (όπως επίσης και σ’ όλα τα θεωρητικά και πρακτικά ζητήματα) ήταν ορθότατη και οι θέσεις του μαρξιστικές-λενινιστικές. (Αυτή η εντελώς σύντομη κριτική απ’ τη σκοπιά του επαναστατικού μαρξισμού δηλ. του Λενινισμού-Σταλινισμού ισχύει για όλες τις μαοϊκές ρεβιζιονιστικές Οργανώσεις. Αν εδώ παραθέσαμε μόνο τις αντιμαρξιστικές απόψεις του Μ-Λ ΚΚΕ αυτό γίνεται επειδή σ’ αυτά τα καίρια ζητήματα του κομμουνιστικού κινήματος έχει διατυπώσει με σαφήνεια και σχετικά συμπυκνωμένο τρόπο τις απόψεις του).

Β. «ΣΤΑΛΙΝΙΣΜΟΣ». Η έννοια «ΣΤΑΛΙΝΙΣΜΟΣ» χρησιμοποιήθηκε – και πολύ ορθά – απ’ το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα της περιόδου των «ΚΟΜΙΝΤΕΡΝ-ΚΟΜΙΝΦΟΡΜ» μα και απ’ το παλιό επαναστατικό ΚΚΕ (1918-55) για να εκφράσει την παραπέρα ανάπτυξη του μαρξισμού-λενινισμού, σε σειρά ζητήματα, απ’ το ΣΤΑΛΙΝ σε μαρξισμό-λενινισμό-σταλινισμό. Γι’ αυτό χρησιμοποιείται και σήμερα απ’ τη σταλινική-ζαχαριαδική «Κίνηση για Ανασύνταξη του ΚΚΕ 1918-55». Τα παρακάτω αποσπάσματα επιβεβαιώνουν τη χρήση της στο παρελθόν.

1. GEORGI DIMITROV

«Οι σοσιαλδημοκράτες λακέδες μας αποκαλούν συχνά «σταλινιστές» και πιστεύουν, ότι μ’ αυτό προσβάλλουν τους κομμουνιστές. Όμως εμείς οι κομμουνιστές είμαστε υπερήφανοι γι’ αυτόν τον χαρακτηρισμό, όπως είμαστε υπερήφανοι και για τον χαρακτηρισμό «λενινιστές». Για τον προλετάριο επαναστάτη δεν υπάρχει μεγαλύτερη τιμή από το να είναι ένας αληθινός λενινιστής, ένας αληθινός σταλινιστής, από το να είναι ως το τέλος πιστός οπαδός του Λένιν και του Στάλιν. Και δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευτυχία για έναν κομμουνιστή από το να αγωνίζεται κάτω από την καθοδήγηση του μεγάλου Στάλιν για το θρίαμβο της δίκαιης υπόθεσης του προλεταριάτου.

Δε μπορεί ο καθένας να είναι σταλινιστής. Ο τιμητικός χαρακτηρισμός ενός λενινιστή-σταλινιστή πρέπει να αποχτιέται με μπολσεβίκικη πάλη, με μπολσεβίκικη σταθερότητα, με αφοσίωση μέχρι αυταπάρνηση για την υπόθεση της εργατικής τάξης. Η λενινιστική-σταλινική φρουρά των αγωνιστών του προλεταριάτου, που αποτελεί το χρυσό απόθεμα του εργατικού κινήματος του κόσμου, μεγαλώνει από μέρα σε μέρα, διευρύνει τις γραμμές της και βρίσκεται σε άνοδο σ’ όλα τα μήκη και πλάτη του κόσμου. Μόνο αυτοί οι αγωνιστές, και όχι οι αξιοπεριφρόνητοι σοσιαλδημοκράτες λεκέδες του ιμπεριαλισμού, εκφράζουν τα συμφέροντα και τις ανάγκες της εργατικής τάξης και αυτή η ένδοξη φρουρά των αγωνιστών θα οδηγήσει το διεθνές προλεταριάτο με τη σημαία των Μάρξ-Ενγκελς-Λένιν-Στάλιν στη νίκη πάνω στις δυνάμεις του παλιού κόσμου.

Οι μπολσεβίκοι όμως γνωρίζουν, ότι η νίκη δεν έρχεται ποτέ μόνη της, ότι θα πρέπει να προετοιμαστεί και να κερδηθεί. Κοντά στον Στάλιν να διδασκόμαστε τον δημιουργικό μαρξισμό, κοντά στον Στάλιν να διδασκόμαστε την οικοδόμηση του μπολσεβίκικου κόμματος, κοντά στον Στάλιν να μαθαίνουμε πως δυναμώνει κανείς κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες τη σύνδεση με τις μάζες, κοντά στον Στάλιν να μαθαίνουμε να διεξάγουμε την πάλη ενάντια στο σοσιαλδημοκρατισμό, κοντά στον Στάλιν να διδασκόμαστε την επαναστατική τόλμη και τον επαναστατικό ρεαλισμό, κοντά στον Στάλιν να διδασκόμαστε να είμαστε άφοβοι στην πάλη και ανελέητοι ενάντια στον ταξικό εχθρό, κοντά στον Στάλιν να μαθαίνουμε πως με αλύγιστη θέληση ξεπερνάει κανείς όλες τις δυσκολίες και νικά τον εχθρό, κοντά στον Στάλιν να μαθαίνουμε να είμαστε ως το τέλος πιστοί στην υπόθεση του προλεταριακού διεθνισμού. Αυτά είναι η πιο σπουδαία προϋπόθεση για την προετοιμασία και την κατάκτηση της νίκης της εργατικής τάξης» (GEORGI DIMITROV: «Ο Στάλιν και το διεθνές προλεταριάτο» (1939), στα 60χρονα της γέννησής του).

2. WILLIAM Z. FOSTER

Ο Στάλιν ανέπτυξε περαιτέρω το μαρξισμό-λενινισμό με πολλά ανεκτίμητης αξίας θεωρητικά επιτεύγματα. Κύρια συμβολή του στη μαρξική θεωρία βρίσκεται στο ότι έδειξε το δρόμο της πραγματικής οικοδόμησης του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ. [...]

Ο Στάλιν ανύψωσε το σύνολο της μαρξιστικής-λενινιστικής δομής ένα επίπεδο πιο πάνω αποκαλύπτοντας τη διαδρομή προς την πραγματική οικοδόμηση του σοσιαλισμού και της ανάπτυξης προς τον κομμουνισμό. [...]

Ο Λενινισμός-Σταλινισμός, επίσης, ήταν η θεωρητική βάση της διεθνούς πολιτικής του Λαϊκού Μετώπου, η ιστορικά επιτακτική τακτική για να ενωθούν οι μάζες των γεωργών, των επαγγελματιών και των ανθρώπων των μικρών επιχειρήσεων στις καπιταλιστικές και αποικιακές χώρες στην αποτελεσματική πάλη ενάντια στο φασισμό και για τη δημοκρατία. [...]

(Ουίλιαμ Ζ. Φόστερ: «Ο Λένιν και ο Στάλιν ως ηγέτες των μαζών», 1939).

3. FREDERIC JOLIOT-CURIE (βραβείο NOBEL φυσικής 1935, βραβείο ΣΤΑΛΙΝ 1951, πρώτος πρόεδρος του «Παγκοσμίου Συμβουλίου Ειρήνης»)

«Να μιλούμε για το μαρξισμό σαν επιστήμη, να μιλούμε για το μαρξισμό στην εξέλιξη του, να μιλούμε για το ζωντανό μαρξισμό, σημαίνει να μιλούμε για το Στάλιν, σημαίνει να μιλούμε για το σταλινισμό» (Ζολιό Κιουρί: «Ο Στάλιν, ο Μαρξισμός και οι επιστήμες» Μάης 1953).

4. ΝΙΚΟΣ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ

«4. Αν ο λενινισμός εκφράζει το πέρασμα από τον ιμπεριαλισμό στην επανάσταση και τη δικτατορία του προλεταριάτου, ο σταλινισμός εκφράζει το πέρασμα στο σοσιαλισμό κάτω από τη δικτατορία του προλεταριάτου. Ο σταλινισμός θεωρητικά φώτισε το δρόμο του σοσιαλισμού και πραχτικά τον πραγματοποίησε.
7. Τι είναι λοιπόν ο σταλινισμός; Σταλινισμός είναι ο μαρξισμός-λενινισμός της εποχής του σοσιαλισμού. Η νίκη του σοσιαλισμού στο ένα έκτο του κόσμου, στην Ένωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών, αποτελεί το βασικό κίνητρο, δημιούργησε το βάθρο για τη νίκη της παγκόσμιας επανάστασης.
9.... Το οικοδόμημα του παγκόσμιου κομμουνισμού στηρίζεται σε τέσσερα ακλόνητα βάθρα: Μαρξ, Ενγκελς, Λένιν, Στάλιν. Είναι τέσσερις προβολείς που εκφράζουν την ίδια θέληση, την ίδια δύναμη, την ίδια αποστολή-θέληση, δύναμη και ιστορική αποστολή του παγκόσμιου προλεταριάτου. Ανοίγουν και φωτίζουν τον ίδιο δρόμο ολοένα και πιο πέρα με τελικό σκοπό τον παγκόσμιο κομμουνισμό. Το ΚΚΕ στέκει ατράνταχτα πιστό στο πνεύμα του παγκόσμιου κομμουνισμού, στο πνεύμα του των Μαρξ, Ενγκελς, Λένιν, Στάλιν». (Ν. Ζαχαριάδης: «Συλλογή έργων» σελ. 39-44, 1953).

5. ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΛΗΝΟΣ

«Ο Στάλιν στην εποχή της οικοδόμησης της σοσιαλιστικής κοινωνίας στις συνθήκες της πάλης με τον αντιδραστικό φασισμό, πλούτισε τον Μαρξισμό-Λενινισμό με πλήθος στοιχεία που αναπτύχθηκαν στις καινούργιες κοινωνικές συνθήκες. Ο μαρξισμός κοσμοθεωρία και ζωντανή μέθοδος του προλεταριάτου και του κομμουνιστικού κόμματος αναπτυγμένες σε λενινισμό-σταλινισμό δίνει τη μοναδική σωστή γνώση του κόσμου και το δρόμο δράσης για την αλλαγή του προς το συμφέρον της κοινωνικής προόδου.
Η τωρινή κοινωνική πραγματικότητα με την φοβερή πολεμική σύρραξη που βγήκε απ' τις εσωτερικές αντιθέσεις του καπιταλισμού και επιβλήθηκε από το φασισμό αποτελεί περίτρανη απόδειξη για την ορθότητα του Μαρξισμού-Λενινισμού-Σταλινισμού». (Δ. Γληνός: «Μαρξισμός-Λενινισμός- Σταλινισμός», "ΚΟΜΕΠ" Ιούνης 1943, σελ. 392).
«Απάνω στην ίδια σωστή βάση στηρίχτηκε και ο μεγαλοφυής συνεργάτης του Λένιν, Στάλιν, και με σιδερένιο χέρι και με ατράνταχτη θαυμαστή θεωρητική σύλληψη της διαλεχτικής πορείας της επανάστασης οδήγησε και τη Σοβιετική Ένωση και την Τρίτη Διεθνή στους σωστούς δρόμους που οδηγούνε στη νίκη του σοσιαλισμού. Έτσι η μαρξιστική-λενινιστική-σταλινική κοσμοθεωρία αγκαλιάζει όλα τα επίπεδα της ζωής». (Δ. Γληνός: «Ο μαρξισμός-λενινισμός και τα νεοελληνικά προβλήματα», "ΚΟΜΕΠ", Σεπτέμβρης 1943, σελ.492)

6. ΝΙΚΟΣ ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗΣ

«Σήμερα ο Στάλιν ενσαρκώνει τους πόθους και τις επιθυμίες, τις ελπίδες και τα όνειρα εκατομμυρίων και δισεκατομμυρίων ανθρώπων. Είναι η προσωποποίηση μιας ολόκληρης εποχής, της πιο ιστορικής εποχής, που γνώρισε μέχρι σήμερα η ανθρωπότητα, της μεγάλης σταλινικής εποχής, της εποχής του κομμουνισμού.
Γι' αυτό είναι και μεγάλος.
Και βλέπει μακρύτερα από κάθε άλλον ο Στάλιν, γιατί στάθηκε ο καλύτερος, ο πιο πιστός μαθητής και συνεχιστής του έργου του Μαρξ και του Λένιν. Γι' αυτό είναι καταπληχτική η δύναμη της επιστημονικής του πρόβλεψης. Όταν μιλάει ο Στάλιν, μιλάει η ζωή, η αλήθεια, η πείρα ολόκληρων αιώνων. Στα λόγια του καθρεφτίζεται ολοζώντανο το παρόν και ζωγραφίζεται με ακρίβεια το μέλλον».
«Λόγος του Νίκου Μπελογιάννη στα 70χρονα του Μεγάλου Στάλιν» (Ν.Μπελογιάννη: «Άρθρα και Λόγοι». Εκδ. «Νέα Ελλάδα» 1953 και «Ανασύνταξη» Αρ. Φύλ. 107, 1-15 Απρίλη 2001)

7. ΗΛΙΑΔΗΣ ΣΟΦΙΑΝΟΣ

«Η προσφορά του σ. Ζαχαριάδη είναι τόσο μεγάλη που η αναδημιουργία και ανάπτυξη του ΚΚΕ είναι συνταυτισμένα με το όνομά του. Εμείς αγαπάμε το κόμμα και το σ. Ζαχαριάδη όπως τον αγαπάει και ο λαός μας και ο στρατός και κανένας δε μπορεί να κλονίσει την πίστη μας στο ΚΚΕ στην καθοδήγησή μας και στο Ν. Ζαχαριάδη. Στη Μαρξιστική-λενινιστική-σταλινική θεωρία και πράξη είναι γνωστό παιδί του Μεγάλου μας ΣΤΑΛΙΝ κρατάει γερά το τιμόνι του και μας οδηγεί τολμηρά στο δρόμο της νίκης» («Ομιλία Ηλιάδη Σοφιανού, «3η Συνδιάσκεψη του ΚΚΕ 10-14/10/1950», σελ.116-117, Εκδόσεις «Γλάρος» 1988)

8. ΓΙΑΝΝΗΣ ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ

«Δεν μπορεί να υπάρχει πραγματικά άνθρωπος να αμφισβητήσει αυτή την αλήθεια. Μαρξισμός-λενινισμός-σταλινισμός στην Ελλάδα είναι συνδεδεμένος με το όνομα, με τη δουλειά του Ζαχαριάδη. Αυτή είναι η αλήθεια» (Ομιλία Γ. Ιωαννίδη, «3η Συνδιάσκεψη του ΚΚΕ 10-14/10/1950», σελ. 217, Εκδ. «Γλάρος» 1988).