Του Θεοδώρου Παρλαπάνου
Το να γράφεις βιβλίο για την Αντίσταση ενός λαού και με τόσους μάρτυρες αφού εσύ δεν υπήρχες εκείνη την εποχή είναι σοβαρό έργο, το να είναι απαλλαγμένο αυτό το σύγγραμμα από σοβαρές ανεπάρκειες είναι ακόμα σοβαρότερο έργο.
Εμείς μια και ζήσαμε αυτά τα γεγονότα υπεύθυνα, καλόπιστα θα προσπαθήσουμε ευμενώς να τα σχολιάσουμε, αυτό είναι αναγκαίο όχι μόνο για τις ανεπάρκειες αλλά και γιατί αυτή η εποχή της αντίστασης δέχτηκε πολλά κτυπήματα από τους ιθύνοντες στις μετέπειτα εξελίξεις, α) Δεν φαίνεται ποιος πρωτοστάτησε στο να οργανώσει, να καθοδηγήσει και να οδηγήσει αυτό το λαό στον αγώνα, αφού γνωρίζουμε πως βασιλιάδες, κυβερνήσεις, αρχηγοί κομμάτων και γενικά οι ιθύνοντες αυτού του τόπου λιποτάκτησαν, συνθηκολόγησαν με τον κατακτητή ή κάθισαν στα αυγά τους κηρύσσοντας την ηττοπάθεια, την αδράνεια και το συμβιβασμό, γεγονός που με σιγουριά οδηγούσε τη χώρα μας σε ένα απέραντο νεκροταφείο και ένα απέραντο πορνείο. Γυρίζοντας από το μέτωπο της Αλβανίας και μέσα στην γενική σύγχυση και απογοήτευση που επικρατούσε μια χούφτα άνθρωποι πήραν την πρωτοβουλία και ανοίχτηκαν οι αποθήκες των εγγλέζων στον Τύρναβο, τις οποίες άδειασε ο λαός. Στο φάρο της προόδου, κάτεργο Ακροναυπλίας, είχαμε και ένδεκα Τυρναβίτες έγκλειστους της 4ης Αυγούστου που παραδόθηκαν στους Γερμανούς, πήραμε επαφή και οδηγίες για την οργάνωση του κόμματος και του λαού γενικά, γιατί υπήρχαν τρεις Κεντρικές Επιτροπές του KKE, μια του Μανιαδάκη για σύγχυση και αποπροσανατολισμό, τους στείλαμε τρεις αποστολές με τρόφιμα στην Αθήνα και άνθρωπο που τα έκανε δεματάκια για τον καθένα, οργανώσαμε κομματικά τον Τύρναβο και δέκα πέντε χωριά, βοηθήσαμε την οργάνωση Περιφερειακών Επιτροπών του KKE Λάρισας και Βόλου. Βγάζαμε Δελτίο για την κατάσταση στα μέτωπα κρατώντας τον κόσμο σε συνεχή επιφυλακή για ότι δει. Έτσι μας βρήκε η ίδρυση του ΕΑΜ με τα επακόλουθα. Αυτά που γίνονταν στον Τύρναβο παρακαλώ τους αναγνώστες να τα γενικεύσουν σε όλη την Ελλάδα.
Αυτή η δραστηριότητα ανησύχησε τους Ιταλούς και με τη βοήθεια καλοθελητών άρχισαν οι έρευνες, συλλήψεις και λοιπά, πράγμα που μας ανάγκασε να βγούμε έξω από τον Τύρναβο μέχρι που μας δόθηκε εντολή να κάνουμε την πρώτη ομάδα ανταρτών στον Όλυμπο, Μάης 1942 με τους καταδιωκόμενους της περιοχής, την εντολή και τις οδηγίες τις πήραμε από το μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του KKE Γαμβέτα. β) Όπως ξέρουμε ένας στρατός για να εκπληρώσει την αποστολή του έχει ανάγκη από γερά μετόπισθεν για να επουλώνει τις πληγές από άψυχο και έμψυχο υλικό, μεγαλύτερη είναι η ανάγκη στα αντάρτικα κινήματα και ιδιαίτερα το δικό μας που δεν υπήρχε μέτωπο, γιατί η χώρα μας βρίσκονταν σε τριπλή και ολοκληρωτική κατοχή για αυτό η υπεύθυνα οργανωμένη συμπαράσταση του λαού ήταν τόσο αναγκαία όσο η γη για τον Ανταίο. Έτσι το KKE στην αρχή και στη συνέχεια το ΕΑΜ απάλλαξαν το λαό από την ηττοπάθεια, το συμβιβασμό και τη μιζέρια που κηρύττουν οι λιποτάχτες των αστικών κομμάτων, η ηγεσία του κλήρου και μια σειρά στρατοκράτες (σφάξε με αγά να αγιάσω).
Τονώθηκε και δυνάμωσε το ηθικό, καλλιεργήθηκε πνεύμα αλληλεγγύης με κορύφωμα την αισιοδοξία, αγωνιστικότητα και άσβεστος μίσος για τους ξένους δυνάστες, όλα αυτά ενίσχυαν το δυνάμωμα του αντάρτικου στα βουνά και στις πόλεις γιατί με άψυχο και έμψυχο υλικό από την υπεύθυνα αστείρευτη πηγή του λαού.
Εδώ επειδή ο συγγραφέας διανθίζει τις αδυναμίες του αντάρτικου στα πρώτα βήματα πρέπει να πούμε πως οι πρωτοπόροι ήταν εργατόπαιδα και αγροτόπαιδα, πως όχι μόνο σχολές δεν τελειώσανε αλλά πολλοί ήταν και αγράμματοι και ότι μάθανε το χρωστάνε στο αίμα στα βουνά της Αλβανίας και συνέχεια στα βουνά της Ελλάδας.
γ) Όσο στον τίτλο του βιβλίου άλλο τόσο και στο περιεχόμενο γίνεται προσπάθεια θεοποίησης του Άρη μάλιστα πολλάκις γράφεται «Αν δεν υπήρχε ο Άρης αντάρτικο δεν γίνονταν». Έτσι ο συγγραφέας πετυχαίνει με ένα σπάρο δύο τρυγόνια: μειώνει το ρόλο του υπεύθυνα οργανωμένου λαού από το KKE, στην αρχή και το ΕΑΜ στη συνέχεια, και χαντακώνει τον Άρη που τον παρουσιάζει σαν καπετάν ένα με τα βιλαέτια του, ξεκομμένο από το λαό και το κόμμα.
Το περιεχόμενο στο βιβλίο είναι ρηχό και δεν έχει βάθος, μπορεί να ενθουσιάζει αφελείς και απλοϊκούς που δεν έζησαν τα γεγονότα, όπως ο συγγραφέας που γεννήθηκε το 1947, ζει πλουσιοπάροχα και ότι γράφει από την πολυτελή βίλα του στο Καρπενήσι το γράφει από πληροφορίες του ενός και του άλλου, με εξασφαλισμένη την εκλαΐκευση από το χαλκείο του MEGA. Παρουσιάζοντας τον Άρη καπετάν ένα, απομονώνοντας το αντάρτικο από το λαό
και προπαντός κρύβοντας τον πρωτοποριακό ρόλο του ΚΚΕ, ούτε λίγο ούτε πολύ ο Άρης ζωγραφίζεται αντικομματικός αφού τα βάζει με την ηγεσία και τα κομματικά στελέχη, μάλιστα σχολιάζοντας και τα καλαμπούρια του γιατί όχι και αντικομουνιστής.
Ο Κλάρας που εξελίχθηκε σε πρωτοκαπετάνιο του ΕΛΑΣ όχι τυχαία μυήθηκε στο κόμμα από τον πατριώτη του Τάκη Φίτσιο μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και ήταν μαζί του μέχρι τα τελευταία του όπως δείχνουν όλες οι φωτογραφίες, αγάπησε, γαλουχήθηκε και ταύτισε τον χαρακτήρα του μέσα στις φουρτούνες που πέρασε το ΚΚΕ, έλεγε τη γνώμη του και πάλευε με πείσμα για να εκπληρώνει ριψοκίνδυνες αποστολές. Τον θυμάμαι στις φυλακές της Αίγινας το 1934 συντάχτη της εφημερίδας τοίχου που δεν χάριζε κανέναν για να τον βοηθήσει να απαλλαγεί από τις ανθρώπινες αδυναμίες και πάντα έλεγε μακριά από γλείφτες και κόλακες , όταν το 1935 ήρθε στον Άϊ Στράτη ο Τάκης Φίτσιος και του ανέφερα για τον Κλάρα μου είπε «είναι ο καλύτερός μου φίλος και πάντα παλικαρίσια εκπληρώνει αποστολές, αψηφώντας κάθε κίνδυνο». Πολλά μπορούν να αναφερθούν για τον Άρη, όμως υπάρχει κίνδυνος να χάσουμε το βασικό, το κύριο που είναι το αντάρτικο στην χώρα μας όπως και σε άλλες χώρες που το δημιούργησαν δύο βασικές προϋποθέσεις: α) οι αντικειμενικές συνθήκες μέσα στις μάζες του λαού, από την δυσαρέσκειά του που πήγαζε από τα εγκλήματα των κατοχικών δυνάμεων, β) Ο υποκειμενικός παράγοντας, το ΚΚΕ μπροστάρης με άλλα μικρότερα κόμματα και οργανώσεις που σωστά χειρίστηκαν αυτές τις συνθήκες οργανώνοντας, καθοδηγώντας και οδηγώντας το λαό στην πάλη για το διώξιμο των κατακτητών, άλλωστε αυτές είναι και οι προϋποθέσεις που δημιουργούν την ιστορία των λαών και όχι οι προσωπικότητες που ο ρόλος τους είναι απλά βοηθητικός.
Στο βιβλίο δεν φαίνεται η επίδραση στα γεγονότα της Ελλάδας από την έκβαση των επιχειρήσεων στα μέτωπα του πολέμου. Ο Στάλιν το 1942 μιλώντας για την επέτειο της Οκτωβριανής επανάστασης προοπτικά δήλωσε: Τρεις μήνες ακόμα, ίσως έξι το πολύ, ένα χρόνο και η χιτλερική Γερμανία θα καταρρεύσει κάτω από το βάρος των ιδίων της εγκλημάτων. Αυτή η προοπτική στηρίζονταν σε τρεις προϋποθέσεις:
1) Στα κτυπήματα του Κόκκινου στρατού.
2) Στα κτυπήματα των Εθνικοαπελευθερωτικών Κινημάτων.
3) Στην με συνέπεια τήρηση των συμφωνηθέντων από τους συμμάχους.
Όσον αφορά τον Κόκκινο στρατό κράτησε τους γερμανούς στα φρούρια της Επανάστασης Μόσχας, Λένινγκραντ και Στάλιγκραντ, θάβοντας το μύθο για το αήττητο του Γερμανικού Στρατού και αλλάζοντας τη ροή του πολέμου.
Το κίνημα των λαών ιδιαίτερα των κατεχομένων λίγο πολύ εκπληρώνουν το χρέος τους, η τρίτη προϋπόθεση που άνοιξαν το δεύτερο μέτωπο, όταν ο Κόκκινος Στρατός πλησίαζε το Βερολίνο είναι η βασική αιτία που ο πόλεμος κράτησε ως το Μάη του 1945. Όπως ήταν φυσικό με τα κτυπήματα του Κόκκινου Στρατού και ιδιαίτερα του Στάλιγκραντ και την συνθηκολόγηση των Ιταλών όσοι ήταν κουμπωμένοι στην Ελλάδα πετάχτηκαν σαν μανιτάρια και κατά εκατοντάδες κατατάσσονταν στον ΕΛΑΣ, ιδιαίτερα οι αξιωματικοί του παλιού στρατού και κατά χιλιάδες προσχωρούσαν στο ΕΑΜ. δ) Θετικό στο βιβλίο είναι η κριτική στην Αγγλική αποστολή και τον ρόλο τους στην Ελλάδα και γίνεται για δύο λόγους, γιατί αλλάξανε τα αφεντικά, σηκώνοντας τα χέρια το 1947 «οικειοθελώς» οι Άγγλοι μας παρέδωσαν στους Αμερικάνους που δεν αναφέρονται καθόλου και ακόμη για να ενισχυθεί ο Άρης σαν καπετάν ένας με τους άτακτους εφόσον απεχθάνονταν όχι μόνο τους Άγγλους αλλά και κάθε ξένο.
Εμείς εδώ συμπληρωματικά θα σχολιάσουμε τη δήλωση του Ουάλας, πολιτικό πράκτορα του Τσώρτσιλ που τον έστειλε στην Ελλάδα μη έχοντας απόλυτη εμπιστοσύνη στους στρατιωτικούς, γιατί κάτω από την πίεση των γεγονότων λέγανε και καμιά αλήθεια.
Ύστερα από παραμονή δυο εβδομάδων στην Ελλάδα, ο Ουάλας ανέφερε στον Τσώρτσιλ: «Οι Έλληνες είναι ένας λαός αδιόρθωτος, άχρηστος χωρίς μέλλον και δεν είναι σε θέση να σωθούν από τον ίδιο τους τον εαυτό και ούτε το αξίζουν». Την ίδια εποχή, ο μεγάλος «φιλέλλην», στο Γεώργιο Παπανδρέου, Τσώρτσιλ δήλωνε: Τους Έλληνες θα τους εξοντώσουμε και θα τους σκορπίσουμε σε όλο τον πλανήτη και θα εγκαταστήσουμε κάφρους, διότι εμάς μας χρειάζεται η Ελλάδα και όχι οι Έλληνες.
Ευκαιριακά αναφέρουμε τις προθέσεις του καινούργιου αφέντη του γερμανοεβραίου Κίσινγκερ για τους Καραμανλή, Ανδρέα Παπανδρέου και Σημίτη είναι μεγάλος φιλέλλην, καμαρώστε τον. Σε ότι αφορά την Ελλάδα η κυνική ομολογία του διαβόητου Κίσινγκερ το 1985 σε τελετή βράβευσής του στην Ουάσιγκτον είναι χαρακτηριστική «ο Ελληνικός λαός είναι δυσκολοκυβέρνητος και για αυτό πρέπει να τον και πλήξουμε βαθιά στις πολιτισμικές του ρίζες, τότε ίσως συνετιστεί, εννοώ δηλαδή να πλήξουμε τη γλώσσα, τη θρησκεία, τα πνευματικά και ιστορικά αποθέματα ώστε να εξουδετερώσουμε κάθε δυνατότητα να αναπτυχθεί, να διακριθεί, να επικρατήσει, για να μην μας παρενοχλεί στα Βαλκάνια, να μην παρενοχλεί στην Μέση Ανατολή, Ανατολική Μεσόγειο, σε όλη αυτή τη νευραλγική περιοχή, μεγάλης στρατηγικής σημασίας για μας για την πολιτική των ΗΠΑ». Της ίδιας σχολής είναι και ο προκλητικός Μπέρνς, πρεσβευτής των ΗΠΑ για αυτό τον καμαρώνουν οι κυβερνήτες. Και όλα αυτά που λένε για την Ελλάδα έχουν άμεση σχέση με όλα τα Ευρωπαϊκά κράτη, παράδειγμα η γλώσσα μας απλώνει τις ρίζες της λίγο πολύ σε όλες τις γλώσσες των Ευρωπαϊκών κρατών, να λοιπόν πως εξηγείται η καραμέλα της παγκοσμιοποίησης που χαλκεύτηκε στο Χάρβαρτ των ΗΠΑ και δείχνει τα καταχθόνια σχέδια της υπερδύναμης.
Να σημειώσουμε εδώ πως στο βιβλίο όλως περίεργα δεν αναφέρεται ο κοινωνικός άθλος με την καθολική οργάνωση του λαού από το ΕΑΜ όπως η ΕΠΟΝ που προετοίμαζε τους νέους για το παρόν και το μέλλον, την εθνική αλληλεγγύη που σφυρηλατούσε πνεύμα σεβασμού, αγάπης και αλληλεγγύης, την τοπική αυτοδιοίκηση που έλυνε όλα τα προβλήματα με την συμμετοχή του λαού, την λαϊκή δικαιοσύνη που με την κοινωνική λειτουργία της έβαλε τέρμα στην κλεψιά, την αδικία και το έγκλημα, την ίση μεταχείριση της γυναίκας και τα καλλιτεχνικά που δίνανε ζωή, χαρά και αισιοδοξία, έτσι που ζωντάνευαν και ατσαλώνονταν οι κοινωνικές αξίες στο λαό.
Κλείνοντας τον σχολιασμό μας του βιβλίου με τις πεντακόσιες περίπου σελίδες και επειδή δεν αναφέρεται ο ρόλος του ΓΓ του ΚΚΕ Νίκου Ζαχαριάδη από τα μπουντρούμια της Κέρκυρας αυτή την εποχή, θα αναφέρουμε το γράμμα που έστειλε στο κόμμα και την κυβέρνηση του πράκτορα των γερμανών Μεταξά, που μεταξύ άλλων έγραφε. Τασσόμαστε υπέρ του πολέμου ενάντια στους εισβολείς φασίστες και καλούμε τον Ελληνικό λαό να μετατρέψει τις πόλεις, τα χωριά, σπίτια και καλύβες σε ταμπούρια με έπαθλο από αυτόν τον αγώνα μιας Ελλάδας της δουλειάς, της λευτεριάς απαλλαγμένης από κάθε ξενική και ντόπια εκμετάλλευση. Αυτό το σάλπισμα για τους κομμουνιστές και για το λαό ήταν η πυξίδα, ο μπούσουλας στον αγώνα μας για να νικήσουμε στα βουνά της Αλβανίας και να γραφτεί το έπος της Εθνικής μας Αντίστασης.
Γενικό συμπέρασμα στην παραμυθένια πραμάτεια που περικλείνει το συναρπαστικό σε πολυτέλεια βιβλίο του Χαριτόπουλου είναι: Διασκορπισμένα μέλη χωρίς ραχοκοκαλιά.
“ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ”, φύλλο 35, 15-31 Μάρτη 1998
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου