Οι ρεφορμιστές ηγέτες των «Κ»ΚΕ-ΠΑΜΕ: ΔΥΝΑΜΗ ΚΡΟΥΣΗΣ του ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ απ’ την περιφρούρηση της Πρεσβείας των αμερικανών ιμπεριαλιστών τη δεκαετία του ΄80 στην περιφρούρηση του αντιδραστικού αστικού κοινοβουλίου και τη διασφάλιση-επιβολή της αστικής νομιμότητας το 2011

Έκπληκτοι χιλιάδες εργαζόμενοι απεργοί διαδηλωτές αλλά και αντιφασίστες διαφόρων πολιτικών κατευθύνσεων μα και μέλη-οπαδοί των «Κ»ΚΕ-ΠΑΜΕ που βρίσκονταν στην πλατεία Συντάγματος τη δεύτερη (20 Οχτώβρη) μέρα της 48ωρης απεργίας είδαν για πρώτη φορά τους ρεφορμιστές ηγέτες τους να αναλαμβάνουν την περιφρούρηση του αντιδραστικού αστικού κοινοβουλίου και τη διασφάλιση της «Τάξης και Ασφάλειας» δηλ. την επιβολή της αστικής νομιμότητας με τη «δικαιολογία» της περιφρούρησης της «δικής» τους συγκέντρωσης δηλ. εκείνης του ΠΑΜΕ, υποκαθιστώντας προφανώς την Αστυνομία αλλά και τον αστικό Στρατό που τον χρησιμοποιεί η αστική τάξη όταν η Αστυνομία είναι ανεπαρκής και αδυνατεί να εκπληρώσει αυτό το «θεάρεστο» έργο δηλ. την υπεράσπιση του αντιδραστικού αστικού καθεστώτος.

Η έκπληξη βέβαια των χιλιάδων απεργών διαδηλωτών είναι εντελώς δικαιολογημένη, γιατί αυτό το φαινόμενο είναι εντελώς νέο στη δράση των δεξιών οπορτουνιστών αντισταλινικών-αντιζαχαριαδικών ηγετών και μια τέτοια επαίσχυντη ανεπαναστατική ενέργεια συμβαίνει για πρώτη φορά στην ιστορική πολιτική πορεία της ντόπιας χρουστσοφικής σοσιαλδημοκρατίας: να αναλαμβάνουν οι ρεφορμιστές ηγέτες των «Κ»ΚΕ-ΠΑΜΕ το ρόλο και το έργο της Αστυνομίας δηλ. να περιφρουρούν το αστικό κοινοβούλιο και να διασφαλίζουν την αστική νομιμότητα και να την υποκαθιστούν πλήρως. Όμως η επαίσχυντη αυτή κατάληξη των ρεφορμιστών ηγετών δεν ήταν ένα τυχαίο και μεμονωμένο γεγονός ούτε έγινε από λάθος εκτίμηση: αντίθετα ήταν αναμενόμενη και αναπόφευκτη, αποτελεί δε νέο, και τον τελευταίο ίσως κρίκο μιας μεγάλης αλυσίδας στην πορεία των συνεχών προδοσιών του χρουστσοφικού σοσιαλδημοκρατικού «Κ»ΚΕ που ξεκινάει απ’ τα μέσα της δεκαετίας του ΄50 όταν αυτό πρωτοσυγκροτήθηκε (Μάρτης ΄56), μετά τη βίαιη διάλυση του επαναστατικού ΚΚΕ απ’ την ωμή επέμβαση των Χρουστσοφ-Μπρέζνιεφ, κλπ. σ’ αυτό, απ’ τη σοβιετική προδοτική χρουστσοφική ομάδα ως ένα ευθύς εξαρχής αντισταλινικό-αντιζαχαριαδικό αστικό, σοσιαλδημοκρατικού τύπου, κόμμα. Για τους αντισταλινικούς-αντιζαχαριαδικούς οπορτουνιστές ηγέτες του νέου ρεφορμιστικού «Κ»ΚΕ (΄56) ισχύουν τα λόγια του Λένιν για την παλιά σοσιαλδημοκρατία: «οι παράγοντες του εργατικού κινήματος που ανήκουν στο οπορτουνιστικό ρεύμα είναι οι καλύτεροι υπερασπιστές της αστικής τάξης, παρά οι ίδιοι αστοί» (Λένιν), κι’ ακριβώς εκεί έχει την αφετηρία του και ο σημερινός αντεπαναστατικός ρόλος των ρεφορμιστών ηγετών των «Κ»ΚΕ-ΠΑΜΕ της ανοιχτής υπεράσπισης του αστικού συστήματος με την προκλητική για τους εργαζόμενους περιφρούρηση του αντιδραστικού αστικού κοινοβουλίου, εξέλιξη-έκπληξη για τους χιλιάδες εργαζόμενους διαδηλωτές που κι αυτή έχει την προϊστορία της – προκαθορισμένη όμως απ’ τη χρουστσοφική κατεύθυνση – σε δυο σημαντικούς σταθμούς, πριν φτάσει-καταλήξει στον Οχτώβρη του 2011, στους οποίους είναι απαραίτητη μια εντελώς σύντομη αναφορά που θα φωτίσει καλύτερα και πειστικότερα τη σημερινή αντεπαναστατική τους ενέργεια και αναπόφευκτη κατάληξη, σε περίοδο όξυνσης της ταξικής πάλης.    

1.Δεκαετία του ΄80: η επαίσχυντη περιφρούρηση της Πρεσβείας των αμερικανών ιμπεριαλιστών μαζί με την Αστυνομία

Όταν το Νοέμβρη του 1980, πορεία του Πολυτεχνείου, η κυβέρνηση του μοναρχοφασιστικού κόμματος της ΝΔ (Πρωθυπουργός Γ. Ράλλης) διέταξε την αστυνομία να επιτεθεί στους διαδηλωτές που επιχείρησαν να «σπάσουν» τη φασιστική απαγόρευση της πορείας προς την αμερικάνικη Πρεσβεία, μ’ αποτέλεσμα πολλές εκατοντάδες τραυματίες διαδηλωτές και τη δολοφονία της νεαρής εργάτριας Σταματίας Κανελλοπούλου και του Κύπριου φοιτητή Ιάκωβου Κουμή, ο αρχηγός του μεγαλοαστικού κόμματος του ΠΑΣΟΚ Α. Παπανδρέου και εκείνος του σοσιαλδημοκρατικού «Κ»ΚΕ Χ. Φλωράκης αντί να καταδικάσουν την κυβέρνηση των δολοφόνων κατάγγειλαν τους διαδηλωτές και απέδωσαν σ’ αυτούς τα αιματηρά επεισόδια που προκάλεσε η φασιστική επίθεση της Αστυνομίας, μ’ εντολή του Πρωθυπουργού Γ. Ράλλη (άξιος γιός του δοσίλογου πατέρα του Ιωάννη Ράλλη κατοχικού Πρωθυπουργού διορισμένου απ’ τους γερμανούς κατακτητές).  

Τον άλλο χρόνο, το 1981, κέρδισε τις εκλογές το μεγαλοαστικό ΠΑΣΟΚ, και ο τότε νέος Πρωθυπουργός επέτρεψε για πρώτη φορά τη συνέχιση των πορειών ως την αμερικάνικη Πρεσβεία (ως το 1981 απαγορεύονταν οι πορείες απ’ την κυβέρνηση του μοναρχοφασιστικού κόμματος της ΝΔ ως την αμερικάνική Πρεσβεία, επιτρέπονταν μόνο ως το Σύνταγμα).

Απ’ τον πρώτο κιόλας χρόνο την Πρεσβεία των αμερικανών ιμπεριαλιστών δεν την περιφρουρούσε μόνο η Αστυνομία αλλά και μέλη-οπαδοί του «Κ»ΚΕ που ήταν πάντα παρατεταγμένα μπροστά σε αλυσίδες και πίσω τους έστεκαν πάνοπλα τα ΜΑΤ, πρακτική που συνεχίστηκε για δεκαετίες. Πολλά απ’ τα μέλη-οπαδοί (δυστυχώς εργαζόμενοι-αφελή θύματα μιας προδοτικής πολιτικής) του «Κ»ΚΕ φρουρούσαν με φανατισμό, συνοφρυωμένοι και με βλοσυρό ύφος, το κτίριο της Πρεσβείας των ΗΠΑ, έτοιμοι να «θυσιαστούν» για να μην συμβεί καμιά «προβοκάτσια» και «ματαιωθεί» ο διαβόητος «κοινοβουλευτικός» δρόμος προς τη «μεγάλη αλλαγή» και το «σοσιαλισμό» που τους υπόσχονταν εκείνη την περίοδο το δίδυμο των πολιτικών απατεωνίσκων Παπανδρέου-Φλωράκη. 

Αυτή ήταν η πρώτη φορά που οι χρουστσοφικοί ηγέτες του «Κ»ΚΕ φρουρούσαν ένα ξένο – και όχι ελληνικό – καπιταλιστικό κτίριο (Πρεσβεία ΗΠΑ) και μάλιστα το κτίριο-Σύμβολο της κυριαρχίας στη χώρα μας των αμερικανών ιμπεριαλιστών, της μεγαλύτερης και πιο αιματοβαμμένης ιμπεριαλιστικής δύναμης της εποχής μας, κι’ αυτό στο όνομα της «ματαίωσης» της όποιας «προβοκάτσιας», αναλαμβάνοντας ένα ρόλο και εκπληρώνοντας μια αποστολή που ανήκε-ανήκει πάντα στην Αστυνομία και τον αστικό Στρατό και όχι στους εργαζόμενους – αυτά τα δυο βασικά όργανα του αστικού κράτους και τα κυριότερα στηρίγματα της εξουσίας της αντιδραστικής αστικής τάξης.

2. Δεκέμβρης 2008: κατά της μεγαλειώδους εξέγερσης της μαθητικής νεολαίας και στο πλευρό της αντιδραστικής αστικής τάξης

Η εν ψυχρώ δολοφονία, το Δεκέμβρη του 2008, απ’ την Καραμανλική Αστυνομία του νεαρού 15χρονου μαθητή Αλέξη  Γρηγορόπουλου πυροδότησε ως γνωστό τη μαχητική και μεγαλειώδη εξέγερση της μαθητικής νεολαίας απ’ άκρη σ’ άκρη της χώρας κατά της δολοφονικής βίας της Αστυνομίας και της αστυνομικής τρομοκρατίας – μια μεγαλειώδη και πρωτοφανή εξέγερση που πανικόβαλε και κατατρομοκράτησε το σύνολο της αστικής τάξης (όλα τα μεγαλοαστικά και ρεφορμιστικά κόμματα) μα και αναστάτωσε για σχεδόν ένα μήνα ολόκληρη την Ευρώπη («υπάρχει κίνδυνος η εξέγερση στην Ελλάδα να ξαπλωθεί και στην υπόλοιπη Ευρώπη» δήλωναν εκπρόσωποι του κεφαλαίου των διαφόρων χωρών της ΕΕ, που ο ισχυρός απόηχός της έφτασε ως τις χώρες της Λατινικής Αμερικής.

Τότε, ίσως κάποιοι θυμούνται, ο πανικόβλητος Πρωθυπουργός Κ.Καραμανλης και οι υπουργοί της αντιδραστικής κυβέρνησής του είχαν εξαφανιστεί σχεδόν για ένα μήνα από την πολιτική σκηνή και τη ζωή του τόπου και η αστική τάξη αναγκάστηκε να ανασύρει εκείνο το μήνα τους Παπαρήγα-Καρατζαφέρη αναγορεύοντάς τους πρακτικά σε κυβερνητικούς εκπροσώπους και υπουργούς Δημόσιας Τάξης που με δηλώσεις τους ισχυρίζονταν καθημερινά ότι τα γεγονότα εκείνων των ημερών ήταν «σχέδιο εκτός Ελλάδας» δηλ. ότι η μεγαλειώδης αυτή εξέγερση της νεολαίας υποκινήθηκε και καθοδηγήθηκε τάχα από «εξωτερικούς εχθρούς» ή αλλιώς: Παπαρήγα: «των κουκουλοφόρων ο πυρήνας έχει σχεδιαστεί εκτός Ελλάδας», Καρατζαφέρης: «προστάτες παράκεντρων του εξωτερικού πίσω απ’ τα επεισόδια», κλπ. ή ακόμα Παπαρήγα: «σχέδιο εγχώριων και ξένων κέντρων οι ταραχές» («Real news» 21/12/2008, σελ. 1) κλπ. κλπ. – αντιδραστικές δηλώσεις, παραπλανητικού και δυσφημιστικού χαρακτήρα, σε βάρος της μεγαλειώδους εξέγερσης της μαθητικής νεολαίας, δημοσιευμένες στο μεγαλοαστικό και φασιστικό τύπο εκείνων των ημερών («Αυριανή», «Αδέσμευτος Τύπος», κλπ.) με τη φασιστοφυλλάδα «Αυριανή» να επαινεί,  δημόσια και πρωτοσέλιδα, την «τόλμη» δηλ. την προδοσία της ηγεσίας του σοσιαλδημοκρατικού «Κ»ΚΕ: «μόνο το ΚΚΕ τόλμησε να συγκρουστεί ανοιχτά με τους πυρήνες των πρακτορίσκων που εκτελούν το βρώμικο σχέδιο της αποσταθεροποίησης» («Αυριανή» 15/12/2008, σελ.1).

Αφού η Παπαρήγα μαζί μ’ ολόκληρη την ηγεσία του χρουστσοφικού «Κ»ΚΕ είχε στραφεί προκλητικά, απροσχημάτιστα και λυσσασμένα κατά της μεγαλειώδους εξέγερσης της μαθητικής νεολαίας, δυσφημώντας την επιπλέον με τον πιο χυδαίο και αντιδραστικό τρόπο, και περάσει ανοιχτά με την πολιτική της στάση στο στρατόπεδο της αντιδραστικής αστικής τάξης – σε μια στιγμή όξυνσης της ταξικής πάλης – ο μεγαλοαστικός τύπος με πρωτοστατούσα τη φασιστοφυλλάδα «Αυριανή» την κάλεσε ευθέως να χρησιμοποιήσει στην πράξη τα μέλη-οπαδούς του αστικού «Κ»ΚΕ ως ΔΥΝΑΜΗ ΚΡΟΥΣΗΣ για το τσάκισμα της νεολαιίστικης εξέγερσης και την «αποκατάσταση της τάξης του δημοκρατικού πολιτεύματος»: «Εάν η Αστυνομία είναι ανίκανη … ΝΑ ΑΝΑΛΑΒΟΥΝ ΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ Ή ΤΟ ΚΚΕ την αποκατάσταση της τάξης του δημοκρατικού πολιτεύματος» («ΑΥΡΙΑΝΗ» 19/12/2008, σελ.1).

Παρά τις εκκλήσεις μερίδας του αστικού τύπου με προεξάρχουσα την «Αυριανή» οι ηγέτες του «Κ»ΚΕ δεν τόλμησαν να «αυτοκτονήσουν» τόσο πρόωρα (γνωρίζοντας ότι έχουν να προσφέρουν και στο μέλλον τις υπηρεσίες τους, και σε δυσκολότερες στιγμές, στο κεφάλαιο όσο αυτό υπάρχει), κατεβάζοντας στους δρόμους της Αθήνας στρατιές κρανοφόρων-ροπαλοφόρων για να καταστείλουν την εξέγερση της νεολαίας: τα μέλη της ΚΕ του «Κ»ΚΕ προτίμησαν να «κουρνιάσουν», ολόκληρο το Δεκέμβρη, στο «φρούριο» του Περισσού (κανένας δεν διαφώνησε) σαν κατατρομαγμένα κλωσοπούλια, αναζητώντας ζεστασιά, ηρεμία και παρηγοριά κάτω απ’ τις τρεμάμενες ξεπουπουλιασμένες παγερές φτερούγες της πανικόβλητης σοσιαλημοκράτισσας Α. Παπαρήγα, νοιώθοντας ίσως κάποια ανακούφιση και αγαλλίαση ακούοντας τις ολονύκτιες δεήσεις-προσευχές στο «θεό» και τις θρησκευτικές μελωδίες της αντιδραστικής νέο-ορθόδοξης θεούσας εθνικίστριας Λ. Κανέλλη που «ξόρκιζε» σε κάθε ευκαιρία τη «δαιμονισμένη» και ατίθαση μαθητική νεολαία και παρακαλούσε το «μεγαλοδύναμο» να τη «φωτίσει» ώστε επιτέλους να σταματήσει τις κινητοποιήσεις και να φύγει μακριά το «μεγάλο κακό» και η «συμφορά» που βρήκε τη χώρα. «Εισακούστηκαν», τελικά, οι μελωδικές της δεήσεις απ’ το «μεγαλοδύναμο» που φρόντισε να γεννηθεί το «θειο βρέφος» στις 25 Δεκέμβρη (=διακοπές σχολείων και πρόωρο κλείσιμό τους) και έτσι έληξε η παρατεταμένη «τραγωδία» της χώρας δηλ. η «τραγωδία» της πανικόβλητης αντιδραστικής αστικής τάξης που είχε εκγυμνάσει και προετοιμάσει στρατιωτικές μονάδες για επέμβαση στο κέντρο της Αθήνας.  Ήδη είχε αποτύχει το λοκ-αουτ της κυβέρνησης Καραμανλή για κλείσιμο των σχολείων-σχολών που είχε τότε προωθηθεί απ’ τους ρεφορμιστές ηγέτες του «Κ»ΚΕ μέσω της «Κ»ΝΕ («Ανακοίνωση του γραφείου τύπου της ΚΣ της ΚΝΕ», 7/12/2008) στην επηρεαζόμενη απ’ αυτούς μαθητική-φοιτητική νεολαία να «κλείσει τα σχολεία και τις σχολές, τα ΑΕΙ και ΤΕΙ, τα ΙΕΚ και τις σχολές του ΟΑΕΔ, τα νυχτερινά σχολεία» («Ρ» 9/12/2008, σελ. 15), δηλ. να γίνει πράξη ότι απαιτούσε η αντιδραστική κυβέρνηση Καραμανλή, στάση που υποχρέωσε να βγει το γνωστό «Δελτίο τύπου του Συλλόγου Διδασκόντων του Πάντειου Πανεπιστημίου»: «Σήμερα το πρωί (11/12/08) το Πάντειο Πανεπιστήμιο έκλεισε με πρωτοβουλία φοιτητών της Πανσπουδαστικής οι οποίοι επικαλέστηκαν απόφαση της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ. Σε όλη τη μεταπολιτευτική περίοδο δεν έχει συμβεί να κλείσει Πανεπιστήμιο με απόφαση κομματικού οργάνου …». Αυτά είναι κάποια απ’ τα ελάχιστα «κατορθώματα» εκείνων των ημερών των λακέδων του κεφαλαίου ρεφορμιστών ηγετών του «Κ»ΚΕ, μαζί βέβαια μ’ εκείνο το, ολότελα ξεχασμένο σήμερα, φασιστικής έμπνευσης και περιεχομένου ανεκδιήγητο «διήγημα» με τίτλο «Το λάθος τηλεφώνημα ενός φονιά» («Ρ» 28/12/2008, «7 μέρες μαζί») που θύμιζε τα ανάλογα τις ναζι-φασιστικής προπαγάνδας της χιτλερικής περιόδου στη Γερμανία.   

3. Οχτώβρης 2011: διασφάλιση-επιβολή της αστικής νομιμότητας – περιφρούρηση του αντιδραστικού αστικού κοινοβουλίου

Η περιφρούρηση της Πρεσβείας των ΗΠΑ μαζί με την Αστυνομία απ’ τις αρχές της δεκαετίας του ΄80 εκ μέρους της ηγεσίας (Φλωράκης) του σοσιαλδημοκρατικού «Κ»ΚΕ και η λυσσαλέα εχθρική στάση της ηγεσίας Παπαρήγα απέναντι στη μεγαλειώδη εξέγερση της μαθητικής νεολαίας (Δεκέμβρης 2008) είναι οι δυο σημαντικότεροι, πριν τη 48ωρη απεργία του Οχτώβρη (2011), σταθμοί στην πορεία της ανεπαναστατικής δράσης αυτού του αστικού κόμματος, γιατί στη μεν πρώτη περίπτωση σημειώνεται, για πρώτη φορά, μετατροπή των μελών-οπαδών του «Κ»ΚΕ σε στρατιά αστυνομικών-στρατιωτών περιφρούρησης της Πρεσβείας μιας ιμπεριαλιστικής χώρας, ενώ στη δεύτερη περίπτωση σημειώνεται, με την πολιτική στάση της ηγεσίας, ανοιχτό πέρασμα στο στρατόπεδο της αστικής τάξης – πέρασμα που δικαιολογημένα ώθησε τον αστικό τύπο (με πιο κραυγαλέο παράδειγμα τη φασιστοφυλλάδα «Αυριανή») να καλέσει, εξ αιτίας της αδυναμίας της Αστυνομίας, την ηγεσία του «Κ»ΚΕ να κατεβάσει τα μέλη-οπαδούς της στους δρόμους για να καταστείλει βίαια με στρατιές ροπαλοφόρων-κρανοφόρων την εξέγερση της νεολαίας δηλ. να τα χρησιμοποιήσει ως δύναμη κρούσης του κεφαλαίου, υποκαθιστώντας την Αστυνομία και τον αστικό στρατό.

Αν ως τις μέρες της 48ωρης απεργίας (19-20 Οχτώβρη 2011) η δράση του ΠΑΜΕ είχε δυο σημαντικές χαρακτηριστικές πλευρές: α) εκείνη του μόνιμου απεργοσπαστικού μηχανισμού των αστικών κυβερνήσεων (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ) με τις ξεχωριστές απεργοσπαστικού χαρακτήρα διασπαστικές συγκεντρώσεις (συστηματική και μόνιμη διάσπαση, προς όφελος του κεφαλαίου, των απεργιών που καλούσαν οι ρεφορμιστές ηγέτες των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ), και β) εκείνη της λατρείας και αποθέωσης της αστικής νομιμότητας, δηλ. της εθελοντικής αποδοχής της που καλύπτεται πίσω απ’ τη λεγόμενη «περιφρούρηση των πορειών» του ΠΑΜΕ, για την οποία η ηγεσία του αποσπά κάθε φορά τα συγχαρητήρια και τους επαίνους των εκάστοτε κυβερνήσεων και της ηγεσίας της Αστυνομίας, όπως και πρόσφατα, για πολλοστή φορά τα μεγαλοαστικά «ΝΕΑ», εντελώς δικαιολογημένα, σημειώνουν ότι «οι περιφρουρήσεις των πορειών του ΠΑΜΕ παίρνουν «άριστα» από την Αστυνομία», ενώ «ανώτερος αξιωματικός της ΕΛΑΣ αναφέρει χαρακτηριστικά», ότι «μαζί τους έχουμε ήσυχο το κεφάλι μας, ξέρουμε πως θα διαδηλώσουν και δεν θα ανοίξει ρουθούνι, σπάνια προκαλούν επεισόδια» για να σημειώσει η μεγαλοαστική φυλλάδα: η «αστυνομική παρουσία τις περισσότερες φορές είναι τυπική» («ΝΕΑ», 22-23/10/2011, σελ 27), την τελευταία μέρα της 48ωρης απεργίας (20 Οχτώβρη) εμφανίστηκε-προστέθηκε και μια τρίτη νέα και πολύ σημαντικότερη μα και πολύ πιο επικίνδυνη για το εργατικό και συνδικαλιστικό κίνημα: εκείνη της υπεράσπισης στην πράξη του αντιδραστικού αστικού καθεστώτος και της διασφάλισης-επιβολής της αστικής νομιμότητας σε συνεννόηση με την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και την άμεση συνεργασία της Αστυνομίας.

Και τώρα στο ζήτημα της περιφρούρησης του αστικού κοινοβουλίου και τη διασφάλιση της «Τάξης και Ασφάλειας» δηλ. την επιβολή της αστικής νομιμότητας την τελευταία μέρα της 48ωρης απεργίας.

Καταρχήν δυο ζητήματα δεν αμφισβητούνται από κανέναν μα ούτε και απ’ τους ρεφορμιστές ηγέτες των «Κ»ΚΕ-ΠΑΜΕ: 1) εκείνο της «περικύκλωσης της Βουλής» και 2) ότι η «περικύκλωση» της Βουλής «δεν είχε  καμία σχέση με την παρεμπόδιση των βουλευτών να μπουν στη Βουλή».

Σχετικά με το πρώτο, ο ρεφορμιστής σοσιαλδημοκράτης Γ. Πέρρος, ηγετικός στέλεχος του ΠΑΜΕ, ωρύονταν την Τετάρτη (19/10/2011) στη συγκέντρωση της Ομόνοιας: «όλοι στην περικύκλωση της Βουλής απ’ όλες τις μεριές, από όλους τους δρόμους» («Ρ» 20/10/2011, σελ. 10) και: «σήμερα περικυκλώνουμε τη Βουλή από όλες τις μεριές» («Ρ» 20/10/2011, σελ. 8), κλπ. κλπ..

Σχετικά με το δεύτερο, σε σχόλιο του πρώην συντρόφου και ομοϊδεάτη των χρουστσοφικών σοσιαλδημοκρατών (μέλος της ΚΕ την περίοδο Κολιγιάννη), και σημερινού αντιπροέδρου της κυβέρνησης Θ. Πάγκαλου, που σε τηλεοπτική εκπομπή δήλωσε «ότι η Αλέκα Παπαρήγα καλεί τον κόσμο να περικυκλώσει την Πέμπτη τη Βουλή για να εμποδίσει τους βουλευτές να φτάσουν στο Κοινοβούλιο για την ψήφιση του πολυνομοσχεδίου», ο «Ριζοσπάστης» απαντώντας, απολογούμενος και εξοργισμένος, έγραψε την αλήθεια: «πρόκειται για ψέμα και συκοφαντία ολκής. Το ΠΑΜΕ, που διοργανώνει τη συγκεκριμένη κινητοποίηση δεν αποσκοπεί στο  ε μ π ό δ ι σ μ α (υπογρ. δική μας) των βουλευτών να ψηφίσουν» («Ρ» 18/10/2011, σελ.6), στη συνέχεια παραθέτει και απόσπασμα δήλωσης της Παπαρήγα της προηγούμενης μέρας: «να ξεκαθαρίσω το εξής: η περικύκλωση και ο αποκλεισμός της Βουλής που έχει αποφασιστεί από συνδικάτα και άλλες οργανώσεις και τον οποίο στηρίζουμε και θα στηρίξουμε, δεν έχει καμία σχέση με την παρεμπόδιση των βουλευτών να μπουν στη Βουλή» («Ρ» 18/10/2011, σελ.6) – μια «ευφυής» στην κουτοπονηριά της πρόταση-ενέργεια (καθ’ υπόδειξη προφανώς συμβούλων της αστικής τάξης) αλλά πρώτα απ’ όλα, κι’ αυτό είναι το ΣΠΟΥΔΑΙΟΤΕΡΟ, άκρως  ε υ π ρ ό σ δ ε κ τ η  πρόταση-ενέργεια για την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, την αντιδραστική αστική τάξη και όλα τα κόμματα της, σε μια στιγμή μεγάλης και βαθιάς κρίσης του αστικού πολιτικού συστήματος και όξυνσης της ταξικής πάλης. Επομένως, «η περικύκλωση της Βουλής απ’ όλες τις μεριές, από όλους τους δρόμους», και με  δ ε δ ο μ έ ν η  τη διασφάλιση της προσέλευσης των βουλευτών στη Βουλή (υπό την προστασία των κρανοφόρων-ροπαλοφόρων του ΠΑΜΕ), δεν ήταν για να προστατεύσουν οι ρεφορμιστές ηγέτες των «Κ»ΚΕ-ΠΑΜΕ τους «χιλιάδες ανθρώπους του μόχθου που διαδήλωσαν με τις σημαίες τους» και «το ίδιο το κίνημα» («Ρ» 21/10/2011, σελ. 10), (εκείνους του ΠΑΜΕ είναι δικαίωμά τους, αλλά γιατί αλήθεια και «το ίδιο το κίνημα»; ποιός τους εξουσιοδότησε να το πράξουν; μήπως ο «μεγαλοδύναμος» της Λ. Κανέλλη;), αλλά να περιφρουρήσουν από όλες τις μεριές και απ’ όλους τους δρόμους το αστικό κοινοβούλιο δηλ. να υπερασπίσουν το αντιδραστικό αστικό καθεστώς και να διασφαλίσουν-επιβάλουν την ίδια την αστική νομιμότητα, σε συνεργασία με την ηγεσία της Αστυνομίας – μια συνεργασία που δεν στάθηκε δυνατόν να αποκρύψει ούτε η Α. Παπαρήγα όταν ρωτήθηκε αν το ΠΑΜΕ είχε συνεργασία με την Αστυνομία, παραδέχθηκε δημόσια λέγοντας: «κατά τη γνώμη μου είναι σωστό, θα έλεγα ότι εκείνη τη στιγμή δεν μπορεί να επέμβει η Αστυνομία» («Ρ» 21/10/2011, σελ.3) και επιβεβαίωσε στα «ΝΕΑ» αξιωματικός του Αρχηγείου της ΕΛΑΣ: «μας ζητήθηκε από διαδηλωτές του ΠΑΜΕ να μην επέμβουμε» («ΝΕΑ» 21/10/2011, σελ.8).

Αλλά και η «δικαιολογία» του «Ριζοσπάστη» και των σοσιαλδημοκρατών ηγετών των «Κ»ΚΕ-ΠΑΜΕ ότι «η περικύκλωση και ο αποκλεισμός της Βουλής» απέβλεπαν τάχα «να ασκήσει η λαϊκή κινητοποίηση τέτοια πίεση, ώστε να απορριφθεί το νομοσχέδιο» για να επιτευχθεί «περισσότεροι βουλευτές να καταψηφίσουν το νομοσχέδιο» («Ρ» 18/10/2011, σελ. 6), είναι εντελώς διάτρητη και ολωσδιόλου αστήρικτη. Αλήθεια γιατί δεν αποτελούσαν ακόμα μεγαλύτερη πίεση να είναι όλοι οι διαδηλωτές απεργοί συγκεντρωμένοι σε ένα χώρο και μπροστά στην πλατεία Συντάγματος και αποτελούσαν τάχα «μεγαλύτερη πίεση» διασκορπισμένοι στους γύρω δρόμους «κυκλώνοντας» τη Βουλή, μειώνοντας προφανώς το μέγεθος-όγκο της διαδήλωσης;

Όσον αφορά τη συνεργασία «Κ»ΚΕ-κυβέρνησης, αυτή επιβεβαιώνεται σαφέστατα, επιπλέον, και απ’ το επαίσχυντο λογύδριο της Παπαρήγα στη Βουλή (και μάλιστα μετά το θάνατο του άτυχου συνδικαλιστή του ΠΑΜΕ) που αποτελεί μνημειώδη, ξετσίπωτη και προκλητικότατη στήριξη του σάπιου και σε βαθιά κρίση αστικού καθεστώτος.

Με ιδιαίτερη ικανοποίηση δέχθηκαν την περιφρούρηση του κοινοβουλίου απ’ τους ηγέτες των «Κ»ΚΕ-ΠΑΜΕ οι βουλευτές όλων των κομμάτων, οι οποίοι απλόχερα απένειμαν εύσημα στο ΠΑΜΕ, μεταξύ των οποίων και ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Ε. Βενιζέλος που στο υπουργικό Συμβούλιο δήλωσε ότι το «ΚΚΕ συνέβαλε στη διαχείριση και στη διατήρηση της τάξης», σειρά άλλοι ως και τον Άδωνι Γεωργιάδη, βουλευτή του ναζι-φασιστικού ΛΑΟΣ, που δήλωσε: «σήμερα το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας με εντυπωσίασε. Πρώτον γιατί συμπεριφέρθηκε απολύτως καθεστωτικά προστατεύοντας το Κοινοβούλιο από τους κουκουλοφόρους. Επικροτώ αυτή την πράξη. Όλοι μέσα στη Βουλή λέγαμε ευτυχώς που υπάρχει το ΠΑΜΕ γύρω-γύρω και δε ζήσαμε τα χθεσινά» («Alter», κεντρικό δελτίο ειδήσεων, 20/10/2011), αλλά και πολλοί δημοσιογράφοι στα κεντρικά δελτία ειδήσεων όπως Ν. Χατζηνικολάου, Ι. Πρετεντέρης, κλπ. κλπ.

Τέλος, συμπερασματικά και εν συντομία, οι αντισταλινικοί-αντιζαχαριαδικοί ρεφορμιστές ηγέτες των «Κ»ΚΕ-ΠΑΜΕ με την «περικύκλωση της Βουλής απ’ όλες τις μεριές, από όλους τους δρόμους» πέρασαν, στην πορεία της αντεπαναστατικής τους δράσης – σε περίοδο όξυνσης της ταξικής πάλης – για πρώτη φορά σε μια εντελώς νέα φάση: πρώτο, περιφρούρησαν το αστικό κοινοβούλιο, δεύτερο, περιφρουρώντας το, υπεράσπισαν το αντιδραστικό αστικό καθεστώς, τρίτο, διασφάλισαν-επέβαλαν την «Τάξη και Ασφάλεια» δηλ. την αστική νομιμότητα με τους ροπαλοφόρους-κρανοφόρους του ΠΑΜΕ σε συνεργασία με την Αστυνομία, τέταρτο, στην προσπάθεια επιβολής της αστικής  νομιμότητας υποκατέστησαν την Αστυνομία-αστικό Στρατό, αναλαμβάνοντας-εκπληρώνοντας τα καθήκοντα τους, πέμπτο, υποκαθιστώντας Αστυνομία-αστικό Στρατό, μετεξελίχθηκαν-μετατράπηκαν στην πράξη για πρώτη φορά σε ΔΥΝΑΜΗ ΚΡΟΥΣΗΣ του ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ, συμπαρασύροντας σ’ αυτή την αντεπαναστατική και ακραία επικίνδυνη αστική κατεύθυνση χιλιάδες εργαζόμενους μέλη-οπαδούς τους με εμπροσθοφυλακή τους ροπαλοφόρους-κρανοφόρους του ΠΑΜΕ (είχαν σε τέτοιο βαθμό δυσφημιστεί στα μάτια των απεργών εργαζομένων στο Σύνταγμα, αλλά και πανελλήνια, που ούτε ο «Ριζοσπάστης» τόλμησε στα φύλλα 21,22 και 23/10/2011 να δημοσιεύσει φωτογραφίες των «παλικαράδων» τραμπούκων ροπαλοφόρων-κρανοφόρων του ΠΑΜΕ, ενώ έχει δημοσιεύσει και στα 3 φύλλα σωρεία άλλων φωτογραφιών).