Οι ρεφορμιστές ηγέτες του ΠΑΜΕ: ολοένα και δεξιότερα στον ίδιο προδοτικό ρεφορμιστικό δρόμο μ’ αποκορύφωμα την ανοιχτά φιλοϊμπεριαλιστική στάση με την εγκατάλειψη της αντιιμπεριαλιστικής θέσης-συνθήματος «έξω η Ελλάδα απ’ την ΕΕ» και τον προκλητικό εξωραϊσμό της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης

Το πρόσφατο συνέδριο (Απρίλης) της ρεφορμιστικής «Παγκόσμιας Συνδικαλιστικής Ομοσπονδίας» (ΠΣΟ) στην Αθήνα – που δεν έχει καμία σχέση με την επαναστατική, ως τα μέσα της δεκαετίας του ΄50, ΠΣΟ – στο οποίο οι διάφοροι «Μαυρίκοι» προπαγάνδισαν τις αστικές-ρεφορμιστικές απόψεις της και επιπλέον διαφήμισαν, σε ντοκιμαντέρ που έδειξαν, και το δάσκαλό τους αρχιπροδότη και πράκτορα του διεθνούς ιμπεριαλισμού σοσιαλδημοκράτη-τροτσκιστή Νικήτα Χρουστσόφ, η ανοιχτά φιλοϊμπεριαλιστική-φιλοΕΕ στάση των ρεφορμιστών ηγετών του ΠΑΜΕ με την εγκατάλειψη της αντιιμπεριαλιστικής θέσης-συνθήματος «έξω η Ελλάδα απ’ την ΕΕ», εδώ και τώρα, και ο προκλητικός εξωραϊσμός της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης, αλλά και η συνεχιζόμενη απεργοσπαστική τους στάση με τις ξεχωριστές διασπαστικές απεργιακές συγκεντρώσεις-πορείες και στις δυο τελευταίες πανελλαδικές απεργίες, της 23 Φλεβάρη (μετά την απερίγραπτα απολαυστική κωλοτούμπα των ηγετών του ΠΑΜΕ με ακύρωση της εξαγγελθείσας απεργίας για 10 Φλεβάρη) και της 11 Μάη, επιβάλλουν εκ νέου αναφορά στην ολοένα και δεξιότερη ρεφορμιστική γραμμή και τον προδοτικό ρόλο του ΠΑΜΕ.

Ο ολοένα και δεξιότερος ρεφορμιστικός δρόμος του ΠΑΜΕ και των ηγετών του – στα πλαίσια της προδοτικής πολιτικής της ταξικής συνεργασίας στην υπηρεσία των ταξικών συμφερόντων του ντόπιου κεφαλαίου – αλλά και η φιλοϊμπεριαλιστική-φιλοΕΕ στάση του εκφράζεται-συγκροτείται και συνάμα τεκμηριώνεται στα παρακάτω ζητήματα:

1.Ρεφορμιστική γραμμή ταξικής συνεργασίας. Η συνδικαλιστική παράταξη του ΠΑΜΕ, που καθοδηγείται απ τους σοσιαλδημοκράτες ηγέτες του χρουστσοφικού «Κ»ΚΕ, είναι ένα απ’ τα ρεφορμιστικά «ρετάλια» της επίσης ρεφορμιστικής Παγκόσμιας Συνδικαλιστικής Ομοσπονδίας (ΠΣΟ), που προήλθε απ’ την παλιά επαναστατική ΠΣΟ, η οποία αρχές-μέσα της δεκαετίας του ΄50 εκφυλίστηκε οριστικά στη μετέπειτα και σημερινή ρεφορμιστική και φιλοϊμπεριαλιστική ΠΣΟ, κι’ αυτό εξαιτίας της επιβολής και κυριαρχίας του αντεπαναστατικού χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού στο διεθνές εργατικό κίνημα.

Απ’ τη ρεφορμιστική πλέον ΠΣΟ εγκαταλείφτηκε, α) η ταξική γραμμή της επαναστατικής ταξικής πάλης του προλεταριάτου – γραμμή, μεταξύ άλλων, υπεράσπισης και των ταξικών συμφερόντων της εργατικής τάξης – αλλά και β) εκείνη της αντιιμπεριαλιστικής πάλης του προλεταριάτου και των συνδικάτων, ενώ σ’ αντικατάστασή τους υιοθετήθηκε η ρεφορμιστική γραμμή της ταξικής συνεργασίας δηλ. γραμμή υποταγής στην αστική τάξη και υπεράσπισης έμμεσα-άμεσα των συμφερόντων του κεφαλαίου και μια φιλοϊμπεριαλιστική στάση.

Έτσι αν η παλιά επαναστατική ΠΣΟ ήταν το «σχολείο για το σοσιαλισμό-κομμουνισμό» αλλά και διαμόρφωσης επαναστατικής ταξικής συνείδησης του προλεταριάτου, η νέα ρεφορμιστική ΠΣΟ και το ΠΑΜΕ, βαδίζοντας στα χνάρια του παλιού ρεφορμισμού της σοσιαλδημοκρατίας, δεν είναι και δεν μπορούν να αποτελέσουν συνδικαλιστικές παρατάξεις «σχολεία για το σοσιαλισμό» (1869) όπως θεωρούσε τα συνδικάτα ο Καρλ Μαρξ, κι αυτό για τους παρακάτω λόγους:

Πρώτο, η κυριαρχία της ρεφορμιστικής γραμμής της ταξικής συνεργασίας στις γραμμές τους αλλά και η φιλοϊμπεριαλιστική τους στάση δεν αφήνουν κανένα απολύτως περιθώριο ούτε για τη δημιουργία και ανάπτυξη επαναστατικής ταξικής συνείδησης των εργατών μα ούτε για τη διαμόρφωση και σφυρηλάτηση αντιιμπεριαλιστικής συνείδησης. Αντίθετα υπονομεύουν την ταξική συνείδηση του προλεταριάτου, δηλητηριάζοντας τους εργαζόμενους με αστικές ρεφορμιστικές αντιλήψεις, και γι’ αυτό αποτελούν «σχολεία» ενσωμάτωσης τμημάτων εργαζομένων στο καπιταλιστικό εκμεταλλευτικό σύστημα. Δεύτερο, η ΠΣΟ και το ρεφορμιστικό ΠΑΜΕ ανήκουν σ’ εκείνες τις συνδικαλιστικές οργανώσεις που ο Μαρξ έλεγε ότι ξεφεύγουν ολοκληρωτικά από το σκοπό τους, επειδή «περιορίζονται σ’ έναν πόλεμο αψιμαχιών ενάντια στα αποτελέσματα του σημερινού συστήματος, αντί να δουλεύουν ταυτόχρονα για την ανατροπή του, αντί να χρησιμοποιούν την οργανωμένη τους δύναμη σαν μοχλό για την οριστική απελευθέρωση της εργατικής τάξης, δηλ. για την οριστική κατάργηση της μισθωτής δουλείας» (ΜΑΡΞ). Τρίτο, η ρεφορμιστική ΠΣΟ κατά τη χρουστσο-μπρεζνιεφική περίοδο αλλά και τα ανά τον κόσμο ρεφορμιστικά παρακλάδια της (στην Ελλάδα ΕΣΑΚ-ΠΑΜΕ) πρωτοστάτησε και πήρε δραστήρια μέρος στην εξάλειψη του σοσιαλισμού-κομμουνισμού στη Σοβιετική Ένωση και την παλινόρθωση του καπιταλισμού με την ολόπλευρη στήριξη των, μετά το ΄53, καπιταλιστικού χαρακτήρα οικονομικών μεταρρυθμίσεων σ’ αυτή τη χώρα και στις άλλες χώρες της ανατολικής Ευρώπης. Τέταρτο, η ΠΣΟ και το ΠΑΜΕ είναι αντίπαλοι και εχθροί του σοσιαλισμού-κομμουνισμού τόσο σε θεωρητικό όσο και σε πρακτικό επίπεδο (όπως αυτός έγινε πράξη-οικοδομήθηκε την εποχή των Λένιν-Στάλιν), επειδή προβάλλουν και υπερασπίζουν ακόμα και σήμερα ως «υπαρκτό σοσιαλισμό» τον παλινορθωμένο καπιταλισμό της χρουστσο-μπρεζνιεφικής περιόδου. Τέλος, πέμπτο, οι ρεφορμιστές ηγέτες των ΠΣΟ-ΠΑΜΕ κράτησαν-κρατούν φιλοϊμπεριαλιστική στάση, υπερασπίζοντας τον καπιταλισμό-ιμπεριαλισμό της Σοβιετικής Ένωσης της χρουτσο-μπρεζνιεφικής περιόδου αλλά και τις στρατιωτικές της επεμβάσεις στην Τσεχοσλοβακία και το Αφγανιστάν (σ’ εκείνη την περίοδο η Σοβιετική Ένωση ήταν ήδη, εξαιτίας της πλήρους παλινόρθωσης του καπιταλισμού, μια καπιταλιστική-ιμπεριαλιστική υπερδύναμη).

2. ΠΑΜΕ: απεργοσπαστικός μηχανισμός των κυβερνήσεων ΝΔ-ΠΑΣΟΚ. Είναι γνωστό, ότι η ενότητα της εργατικής τάξης και του συνδικαλιστικού κινήματος – αποτέλεσε πάντα και αποτελεί πρωταρχικό στόχο του επαναστατικού συνδικαλισμού τόσο για την επιτυχή υπεράσπιση των ταξικών συμφερόντων του προλεταριάτου όσο και για νικηφόρους αγώνες για την οριστική κατάργηση της μισθωτής δουλείας – που είχε υπονομευτεί απ’ τη διασπαστική γραμμή των ρεφορμιστών της παλιάς σοσιαλδημοκρατίας, αποκαταστάθηκε παλιότερα σε μεγάλο βαθμό με την ίδρυση της επαναστατικής «Κόκκινης Συνδικαλιστικής Διεθνούς» (1920) και ακόμα περισσότερο με την ίδρυση της ΠΣΟ (1945) – ενότητα που στηρίχτηκε στη γραμμή της επαναστατικής ταξικής πάλης για την υπεράσπιση των συμφερόντων του προλεταριάτου αλλά και της αντιιμπεριαλιστικής πάλης. Αυτή η ενότητα που διατηρήθηκε ως τις αρχές-μέσα της δεκαετίας του ΄50 υπονομεύθηκε και καταστράφηκε εντελώς με τον εκφυλισμό της ΠΣΟ σε ρεφορμιστική συνδικαλιστική οργάνωση.

Σχετικά με την επιτυχή υπεράσπιση των ταξικών συμφερόντων του προλεταριάτου, στη χώρα μας η εργατική τάξη και όλοι οι εργαζόμενοι γνωρίζουν ότι οι επιθέσεις του ντόπιου κεφαλαίου και των μονοπωλίων της ΕΕ δηλ. όλα τα αντιλαϊκά-αντεργατικά μέτρα των κυβερνήσεων του μεγαλοαστικού ΠΑΣΟΚ και του μοναρχοφασιστικού κόμματος της ΝΔ «πέρασαν» και δεν έγινε δυνατό οι επιθέσεις να αποκρουστούν από τους εργαζόμενους. Αυτό οφείλεται πρώτα-πρώτα στην προδοτική ρεφορμιστική γραμμή της ταξικής συνεργασίας – αυτή πάντα βρίσκεται άμεσα-έμμεσα στην υπηρεσία των συμφερόντων του κεφαλαίου – των ρεφορμιστών ηγετών ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ αλλά και των ηγετών των ρεφορμιστικών συνδικαλιστικών παρατάξεων ΠΑΣΚΕ-ΠΑΜΕ-ΑΥΤ.ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ (τα φασιστοειδή της ΔΑΚΕ είναι έτσι κι αλλιώς ανοιχτοί εκπρόσωποι του μεγάλου κεφαλαίου). Την ευθύνη, λοιπόν, για την εκμηδένιση όλων των κατακτήσεων της εργατικής τάξης φέρνουν αποκλειστικά και μόνο οι εργατοπατέρες ηγέτες όλων ανεξαιρέτως των ρεφορμιστικών συνδικαλιστικών παρατάξεων.

Μια δεύτερη και κραυγαλέα αιτία της αναποτελεσματικότητας των όποιων ως τώρα αγώνων της εργατικής τάξης είναι η έλλειψη ενότητας-μαζικότητας των απεργιακών κινητοποιήσεων και ο απεργοσπαστικός ρόλος των εργατοπατέρων του ΠΑΜΕ που ευθέως τις υπονομεύει-ματαιώνει. Την τελευταία δεκαπενταετία, οι ρεφορμιστές ηγέτες του ΠΑΜΕ (παρακλάδι της ρεφορμιστικής ΠΣΟ), πέρα απ’ το ότι διασπούν την εργατική τάξη και το συνδικαλιστικό κίνημα και ακολουθούν γραμμή ταξικής συνεργασίας, όπως και εκείνοι των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ και ΠΑΣΚΕ-ΑΥΤ.ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ, με τις ξεχωριστές απεργοσπαστικού χαρακτήρα συγκεντρώσεις-πορείες, έχουν επιπλέον μετεξελιχθεί-μετατραπεί σε ανοιχτό, μόνιμο και καλά οργανωμένο απεργοσπαστικό μηχανισμό των αστικών κυβερνήσεων, του μοναρχοφασιστικού κόμματος της ΝΔ και του μεγαλοαστικού ΠΑΣΟΚ, που διευκόλυνε το πέρασμα όλων των αντιλαϊκών μέτρων.

Οι ηγέτες του ΠΑΜΕ, στα πλαίσια εκπλήρωσης του ρόλου τους ως απεργοσπαστικού μηχανισμού των κυβερνήσεων ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, διασπούν συστηματικά τις απεργιακές κινητοποιήσεις-πορείες όλων των απεργιών, που δεν κηρύσσουν οι ίδιοι αλλά οι ρεφορμιστές τω ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ ώστε τα απεργιακά συλλαλητήρια να μην αποκτούν την αναγκαία και απαραίτητη μαζικότητα, χωρίς την οποία δεν μπορεί να ασκηθεί η ανάλογη πίεση, ικανή να υποχρεώνει τις εκάστοτε κυβερνήσεις σε απόσυρση και ματαίωση των αντιλαϊκών-αντεργατικών μέτρων. Όμως η μαζικότητα δεν μπορεί να εξασφαλιστεί χωρίς την ενότητα των απεργιακών κινητοποιήσεων.

Οι ρεφορμιστές εργατοπατέρες του ΠΑΜΕ κάνουν πως δεν γνωρίζουν – αυτό που ξέρουν και τα παιδιά του νηπιαγωγείου – ότι χωρίς ενότητα δεν μπορεί ποτέ να εξασφαλιστεί η απαραίτητη και αναγκαία μαζικότητα των απεργιακών κινητοποιήσεων-διαδηλώσεων και ισχυρίζονται, για να δικαιολογήσουν την προδοτική τους διασπαστική στάση, πως με την απάτη των φλυαριών περί «αντεπίθεσης», «αντίστασης»,κλπ. «αποκρούονται» τάχα τα αντιλαϊκά-αντεργατικά μέτρα – ισχυρισμοί που διαψεύδονται απ’ τη σκληρή πραγματικότητα και γελοιοποιούν στο έπακρο τους εμπνευστές τους ρεφορμιστές ηγέτες.

Τη μόνη απεργιακή κινητοποίηση των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ που δεν τόλμησαν, υπό το βάρος της τότε αναμενόμενης μαζικής συμμετοχής, να διασπάσουν οι ρεφορμιστές ηγέτες του ΠΑΜΕ ήταν εκείνη πριν 10 χρόνια για το Ασφαλιστικό (νομοσχέδιο Γιαννίτση) που υποχρέωσε την κυβέρνηση Σημίτη να το αποσύρει. Η επιτυχία αυτής της απεργιακής κινητοποίησης οφείλονταν αποκλειστικά στην ενότητα και τη μαζικότητά της.

3. Ρεφορμιστική γυμναστική των ηγετών του ΠΑΜΕ. Πέραν του μόνιμου και πρωταρχικού στόχου δηλ. τη συστηματική και μόνιμη, προς όφελος του κεφαλαίου, διάσπαση των απεργιακών κινητοποιήσεων όλων των απεργιών που καλούν οι ρεφορμιστές των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ – οι ξεχωριστές συγκεντρώσεις ματαιώνουν τη μαζικότητα των κινητοποιήσεων, εξυπηρετώντας έτσι την προώθηση-επιβολή των αντιλαϊκών-αντεργατικών μέτρων των κυβερνήσεων ΝΔ-ΠΑΣΟΚ – οι ηγέτες του ΠΑΜΕ επιδίδονται κάπου-κάπου και σε ρεφορμιστική γυμναστική. Για εξαπάτηση των οπαδών τους και της εργατικής τάξης κηρύσσουν αραιά και που και καμιά απεργία για την «τιμή των όπλων» δηλ. για εκτόνωση, που την ακολουθούν βέβαια ελάχιστοι εργαζόμενοι, επειδή αντιλαμβάνονται τον προκλητικό εμπαιγμό τους εκ μέρους των ηγετών του ΠΑΜΕ που είναι ορατός δια γυμνού οφθαλμού, γιατί όλοι οι εργαζόμενοι γνωρίζουν ότι αυτές οι «απεργίες» ποτέ δεν απόκρουσαν ούτε ήταν ποτέ δυνατό να αποκρούσουν τις όποιες επιθέσεις του κεφαλαίου και επειδή αντιλαμβάνονται ότι κάθε φορά το ίδιο θα συμβεί, αν και κάποιες απ’ αυτές τις ελάχιστες περιπτώσεις «απεργιών» καταλήγουν σε διασκεδαστικές κωλοτούμπες των ρεφορμιστών ηγετών του ΠΑΜΕ όπως συνέβη με εκείνη της 10 Φλεβάρη που τη ματαίωσαν για να ακολουθήσουν την εξαγγελία της πανελλαδικής απεργίας των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ (23 Φλεβάρη).

Και στις ελάχιστες δικές τους απεργιακές κινητοποιήσεις, όπως και στις ξεχωριστές συγκεντρώσεις διάσπασης των απεργιών των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, πέρα απ’ τις ρεφορμιστικές φλυαρίες περί «αντεπίθεσης», «αντίστασης», κλπ., οι θέσεις του ΠΑΜΕ στα κεντρικά ζητήματα-αιτήματα των εργαζομένων καθόλου δεν διαφοροποιούνταν, μα ούτε και τώρα διαφοροποιούνται, απ’ εκείνες των ρεφορμιστών των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, μάλιστα κάποιες φορές, όπως για τα λεγόμενα «δομημένα ομόλογα» κινήθηκαν δεξιότερα των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, επειδή δεν ζητούσαν ούτε καν «επιστροφή των κλεμμένων στα ταμεία», μ’ αποτέλεσμα να γίνονται αντικείμενο κριτικής και δημόσιου χλευασμού απ’ το γνωστό εργατοπατέρα Πολυζωγόπουλο της ΠΑΣΚΕ.

4. Ακραία λατρεία και αποθέωση της αστικής νομιμότητας. Οι ξεχωριστές συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ, πέρα απ’ την κύρια πλευρά τους που είναι η διάσπαση των απεργιακών κινητοποιήσεων των εργαζομένων ώστε να διευκολυνθεί το πέρασμα των, προς όφελος του κεφαλαίου, αντιλαϊκών-αντεργατικών μέτρων εκ μέρους των κυβερνήσεων των ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, έχουν και μια δεύτερη σημαντική αλλά όχι τόσο ορατή πλευρά δηλ. εκείνη της εθελοντικής υποταγής στην αστική νομιμότητα, που είναι συμπληρωματική της πρώτης. Αυτή η πλευρά που δεν είναι τόσο ορατή επειδή τεχνηέντως συγκαλύπτεται-καμουφλάρεται απ’ τη διαβόητη και κακόφημη «περιφρούρηση των κινητοποιήσεων», αποτελεί τη χαρακτηριστικότερη πλευρά μιας ακόμα δεξιότερης μετατόπισης των ρεφορμιστών ηγετών του ΠΑΜΕ στην κατεύθυνση της εθελοντικής αποδοχής-υποταγής στην αστική νομιμότητα, τη λατρεία και αποθέωσή της εκ μέρους των ηγετών των «Κ»ΚΕ-ΠΑΜΕ.

Σ’ αυτή την περίπτωση οι ρεφορμιστές ηγέτες των «Κ»ΚΕ-ΠΑΜΕ παρουσιάζουν την συμφωνία τους με τις εκάστοτε κυβερνήσεις ΝΔ-ΠΑΣΟΚ για συστηματική αποφυγή συγκρούσεων των διαδηλωτών τους με την αστυνομία ως «περιφρούρηση των κινητοποιήσεων». Γι’ αυτή την εθελοντική τους υποταγή στην αστική νομιμότητα δικαιολογημένα έχουν αποσπάσει επανειλημμένα κατά καιρούς τους επαίνους και τα συγχαρητήρια των εκπροσώπων των κατασταλτικών μηχανισμών των εκάστοτε κυβερνήσεων.

5. Εθνικισμός-ρατσισμός. Ο εθνικισμός που κυριαρχεί στο «Κ»ΚΕ και εκδηλώνεται ιδιαίτερα έντονα απέναντι στην Τουρκία, Αλβανία, ΠΓΔ Μακεδονίας, κλπ. και σ’ όλα τα λεγόμενα «εθνικά θέματα» αλλά και σε θέματα σχετικά με την ιστορία του τόπου, κυριαρχεί και στην ηγεσία του ΠΑΜΕ. Προπαντός απέναντι στην Τουρκία και για το θέμα των λεγόμενων «γκρίζων ζωνών» το εθνικιστικό παραλήρημα της Παπαρήγας έφτασε στο αποκορύφωμα, κατηγορώντας όλα τα κόμματα για «εθνική μειοδοσία» και ξεπερνώντας απ’ τα δεξιά όχι μόνο το ΠΑΣΟΚ και το ΣΥΡΙΖΑ αλλά και τα εθνικιστικά κόμματα ΝΔ-ΛΑΟΣ: «η ΝΔ είπε πως δε διάβασε. Ο ΣΥΡΙΖΑ τίποτα. Δεν είδε τίποτε. Αυτά τα θεωρούν εθνικιστικά και ρηχά ζητήματα, τα σύνορα. Είναι κοσμοπολίτες, είναι υπεράνω συνόρων, είναι «μοντέρνοι», αυτά θεωρούνται ντεμοντέ, να ασχολείσαι με τα σύνορα και την άμυνα της χώρας. Ο δε λαλίστατος κ. Καρατζαφέρης, κουβέντα» («Ρ» 23/3/2010,σελ. 10). Εκδηλώνεται επίσης με ιδιαίτερη οξύτητα στην άρνηση των ρεφορμιστών ηγετών «Κ»ΚΕ-ΠΑΜΕ αναγνώρισης της ύπαρξης Σλαβομακεδόνικης μειονότητας στη Δυτική Μακεδονία (προδοτική δήλωση Φλωράκη: «για το ΚΚΕ μακεδονική μειονότητα δεν υπάρχει», «Ρ», 16/9/1988, σελ.3). με πιο ακραία περίπτωση τη συμφωνία με τους εκπροσώπους της αντιδραστικής αστικής τάξης να απαγορευτεί η επιστροφή στον τόπο τους των σλαβομακεδόνων ανταρτών των ΕΛΑΣ-ΔΣΕ. Ο Κ.Μητσοτάκης έχει ομολογήσει γράφοντας, ότι «όλα τα ελληνικά κόμματα (συμπεριλαμβανομένου και του ορθόδοξου Κομμουνιστικού Κόμματος) έχουν εδώ και πολλά χρόνια συμφωνήσει ότι δεν πρόκειται να ξαναγυρίσουν» (Θ.Σκυλακάκης: «Στο όνομα της Μακεδονίας», σελ. 3, «Ελληνική Ευρωεκδοτική», Αθήνα 1995), χωρίς αυτή η δήλωση να έχει ποτέ διαψευστεί απ’ τη σοσιαλδημοκρατική ηγεσία του «Κ»ΚΕ.

Ο ρατσισμός των ρεφορμιστών ηγετών των «Κ»ΚΕ-ΠΑΜΕ απέναντι στους ξένους εργάτες είναι ακόμα προκλητικότερος και εκδηλώθηκε με την άρνησή τους να ψηφίσουν ακόμα και ένα τόσο «κολοβό» και τελικά εντελώς «ακρωτηριασμένο» νομοσχέδιο για το «μεταναστευτικό», όπως αυτό της κυβέρνησης του μεγαλοαστικού ΠΑΣΟΚ, με το «επιχείρημα», ότι μελλοντικά θα ανοίγονταν τάχα ο δρόμος να τεθεί ζήτημα «μειονότητας και για τους μετανάστες» («Ρ» 9/2/2010, σελ. 15) που επιπλέον θα οδηγούσε δήθεν στη «δημιουργία και ανακίνηση μειονοτικών και εθνικιστικών ζητημάτων μέχρι και την αλλαγή συνόρων» («Ρ» 7/3/2010, σελ 7). Γνωστό είναι ότι «το νομοσχέδιο υπερψήφισαν το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΡΙΖΑ, ενώ το καταψήφισαν η ΝΔ και το ΛΑΟΣ» («Ρ» 11/3/2010), το δε «Κ»ΚΕ δήλωσε «παρών»!!!

Έτσι στους διάφορους εθνικιστές-ρατσιστές «Μαυρίκους» του ρεφορμιστικού ΠΑΜΕ βγήκαν απ’ τα αριστερά όχι μόνο οι ρεφορμιστές της «Αυτ.Παρέμβασης» (ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ) αλλά και οι ρεφορμιστές εργατοπατέρες των ΠΑΣΚΕ-ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ (ΠΑΣΟΚ), που όλοι τους ήταν υπέρ της ψήφισης του νομοσχεδίου για τους μετανάστες εργάτες.

Οι ρεφορμιστές των «Κ»ΚΕ-ΠΑΜΕ συμπαρατάχθηκαν απροκάλυπτα και προκλητικά μ’ όλες τις εθνικιστικές-ρατσιστικές δυνάμεις του τόπου (μοναρχοφασιστική ΝΔ-ναζι-φασιστικό ΛΑΟΣ-«Χρυσή Αυγή», κλπ.), μάλιστα βρέθηκαν και στην πρωτοπορία τους, αφού ούτε αυτές οι αντιδραστικές δυνάμεις είχαν προβάλλει ανάλογο «επιχείρημα» δηλ. τη δημιουργία «μειονοτήτων» μέχρι και την «αλλαγή συνόρων» της χώρας.

6. Φιλο-ιμπεριαλιστική – φιλο-ΕΕ στάση. Πέραν του ότι οι ρεφορμιστές ηγέτες της ΠΣΟ και τα επίσης ρεφορμιστικά της παρακλάδια σ’ άλλες χώρες (στην Ελλάδα ΕΣΑΚ-ΠΑΜΕ) κράτησαν πάντα φιλοιμπεριαλιστική στάση, υποστηρίζοντας πάντα την καπιταλιστική-ιμπεριαλιστική Σοβιετική Ένωση της χρουστσο-μπρεζνιεφο-γκορμπατσοφικής περιόδου και τις στρατιωτικές της επεμβάσεις στην Τσεχοσλοβακία και το Αφγανιστάν, οι ρεφορμιστές ηγέτες του ΠΑΜΕ, όπως κι’ εκείνοι του «Κ»ΚΕ, κράτησαν μια σαφώς φιλοιμπεριαλιστική στάση, ακριβέστερα μια φιλο-αμερικανο-αγγλική στάση, αποφεύγοντας να ζητούν στα συνθήματά τους την αποχώρηση των άγγλο-αμερικάνικων στρατευμάτων απ’ το ΙΡΑΚ. Δεν είναι καθόλου τυχαίο, ότι στις διαδηλώσεις τους απουσίαζε το αντιιμπεριαλιστικό σύνθημα: «έξω τα αμερικανο-αγγλικά στρατεύματα κατοχής απ’ το Ιράκ» και αντ’ αυτού κυριαρχούσε σε αυτές ως κεντρικό σύνθημα: «έξω η Ελλάδα απ’ τον πόλεμο», τη στιγμή που ήταν πασίγνωστο ότι στο Ιράκ δεν υπήρχαν ελληνικά στρατεύματα μα ούτε καν γερμανικά και γαλλικά. Επιπλέον υποστήριξαν τη δωσίλογη κυβέρνηση που συγκρότησαν οι κατακτητές στο κατεχόμενο Ιράκ, στην οποία συμμετείχαν οι σύντροφοί τους χρουστσοφικοί ρεβιζιονιστές του Ιρακινού «Κ»Κ, το οποίο μάλιστα κάλεσαν μετά το 2004 δυο φορές στις διεθνείς συναντήσεις των χρουστσοφικών κομμάτων στην Αθήνα.

Τέλος, σήμερα με την οικονομική χρεοκοπία – που οι χρουστσοφικοί σοσιαλδημοκράτες (Παπαρήγα-Τσίπρας) τη θεωρούν ανύπαρκτη – της χώρας, οι ηγέτες των «Κ»ΚΕ-ΠΑΜΕ κρατούν μια φιλο-ιμπεριαλιστική – φίλο-ΕΕ στάση με την ανοιχτή εγκατάλειψη της αντιιμπεριαλιστικής θέσης-συνθήματος «έξω η Ελλάδα απ’ την ΕΕ». Ως πριν λίγο διατηρούσαν τουλάχιστον τυπικά για δημαγωγικούς λόγους εξαπάτησης των εργαζομένων, αυτό το σωστό αντιιμπεριαλιστικό σύνθημα, τώρα που ευθυγραμμίστηκαν πλήρως με την τωρινή στρατηγική επιλογή του ντόπιου κεφαλαίου παραμονής της χώρας στο «λάκκο των λεόντων» των ευρωπαϊκών μονοπωλίων, το σύνθημα εξαφανίστηκε εντελώς απ’ τις συγκεντρώσεις των «Κ»ΚΕ-ΠΑΜΕ, παραπέμποντας την έξοδο της χώρας απ’ την ιμπεριαλιστική Ευρωπαϊκή Ένωση στο αόριστο μακρινό μέλλον της διαβόητης αστικής «λαϊκής εξουσίας» τους. Για να «δικαιολογήσουν» τη φιλο-ιμπεριαλιστική – φίλο-ΕΕ στάση τους γράφουν πως «όταν το ΚΚΕ έθετε ζήτημα αποδέσμευσης απ’ την ΕΕ, έπαιρναν το θυμιατό και λιβάνιζαν την «αγία ευρωενωσιακή οικογένεια»», πως «είτε μέσα, είτε έξω απ’ την ΕΕ» είναι το ίδιο, πως «την αποδέσμευση από την ΕΕ να την επιβάλλει ο λαός με την ένταση της αντιμονοπωλιακής πάλης», κλπ., φτάνοντας στο αποκορύφωμα της γελοιότητας: «την έξοδο από την ΕΕ μπορεί συγκυριακά να την επιθυμούν και μερίδες του ντόπιου κεφαλαίου» (!!!) («Ρ» 15/12/2010, σελ. 6). Επιπλέον αρνούμενοι οι ρεφορμιστές ηγέτες των «Κ»ΚΕ-ΠΑΜΕ την ύπαρξη της τριπλής οικονομικής και πολιτικής κατοχής της χώρας απ’ τα ΔΝΤ-ΕΚΤ-Κομισιόν εξωραΐζουν με τον πλέον προκλητικό τρόπο την ιμπεριαλιστική εξάρτηση της χώρας.

7. Βαθιά κρίση του ΠΑΜΕ. Η ρεφορμιστική γραμμή του ΠΑΜΕ αλλά και η αδιέξοδη όλο ένα και δεξιότερη τακτική των ηγετών του έχει οδηγήσει τη συνδικαλιστική παράταξη του σοσιαλδημοκρατικού «Κ»ΚΕ σε βαθιά κρίση, μ’ αποτέλεσμα να χάνει διαρκώς δυνάμεις – και μάλιστα σε περίοδο μεγάλης οικονομικής κρίσης και χρεοκοπίας της ελληνικής οικονομίας αλλά και απόλυτης εξαθλίωσης των εργαζομένων – καταφεύγοντας σε διαγραφές στελεχών της όπως των Λιόση-Σμπόνια, κλπ. και εντελώς πρόσφατα τον Γ. Μπαμπανίκου – Όλγας Τσανάκα-Νταούκα στη Λάρισα.