Σε χώρες όπως οι δικές μας, ο αντίκτυπος της παγκόσμιας κρίσης έχει επιταχύνει την καταστροφή των παραγωγικών δυνάμεων, της ντόπιας βιομηχανίας και την απώλεια θέσεων εργασίας. Χιλιάδες συμπατριώτες μας αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους για να πουλήσουν την εργατική τους δύναμη στις περισσότερο ανεπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες όπου γίνονται θύματα υπερεκμετάλλευσης και στόχος ξενοφοβικών και ρατσιστικών πολιτικών.
Όπως και στο παρελθόν, η παγκόσμια αστική τάξη προσπαθεί να φορτώσει στις πλάτες των εργατών και του λαού την οικονομική ανάκαμψη του συστήματός της. Ζωντανό παράδειγμα είναι τα μέτρα προσαρμογής που εφαρμόζουν το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα από κοινού με τις κυβερνήσεις της Ελλάδας και της Ισπανίας και που χτυπούν σκληρά τους εργαζόμενους των χωρών αυτών.
Οι λαοί, όμως, δεν αποδέχονται αυτά τα μέτρα· τα αντιπαλεύουν. Αυτές τις μέρες και ειδικότερα στην Ευρώπη, η εργατική τάξη παίζει καθοριστικό ρόλο στην αντίσταση εναντίον τους και κινητοποιείται κάτω από την σημαία του συνθήματος «την κρίση να πληρώσουν οι καπιταλιστές που την δημιούργησαν και όχι οι εργάτες». Η Αμερική, η Ασία και η Αφρική μετατρέπονται και αυτές σε θέατρα λαϊκής πάλης ενάντια στη κρίση και όσους επωφελούνται απ’ αυτήν.
Δεδομένου του μεγέθους και της έντασής της, η κρίση αυτή είναι η πιο σοβαρή στην ιστορία του καπιταλισμού· το σύστημα, όμως, δεν θα καταρρεύσει από μόνο του. Η ιστορική εμπειρία δείχνει ότι έχει την ικανότητα να ανανίπτει, ωστόσο είναι φανερό ότι οι αρνητικές συνέπειες της κρίσης εντείνουν την δυσφορία του λαού προς τον καπιταλισμό και δημιουργούν ευνοϊκότερες συνθήκες για επαναστατική δουλειά, ότι οι μάζες κατανοούν ότι δεν υπάρχει άλλη λύση στο πλαίσιο αυτού του παρηκμασμένου συστήματος, ότι ο σοσιαλισμός είναι η μόνη εναλλακτική πρόταση για την ανάπτυξη και την πρόοδο της ανθρωπότητας. Αυτή η κρίση, αναμφίβολα, αποτελεί ευκαιρία για την πρόοδο των επαναστατικών δυνάμεων
Παράλληλα με αυτές τις εξελίξεις, στην Λατινική Αμερική εξελίσεται μια σημαντική διαδικασία ανάπτυξης της πολιτικής συνείδησης των λαών που έχει κατορθώσει, σε διάφορα επίπεδα, να αναγνωρίσει και να απομονώσει τους θιασώτες του αχαλίνωτου νεοφιλελευθερισμού. Στο κέντρο της πάλης τους βρίσκεται μια δημοκρατική, προοδευτική, αριστερή τάση η οποία έχει επιφέρει την αλλαγή του συσχετισμού δυνάμεων στην περιοχή. Οι δημοκρατικές και προοδευτικές κυβερνήσεις, το αποτέλεσμα και η έκφραση αυτού του καινούργιου σεναρίου του οποίου, όμως, τα όρια είναι φανερά και, επομένως, τα όποια επιτεύγματά τους, ανεξάρτητα από τα λόγια τους, ενισχύουν το κυρίαρχο σύστημα.
Οι πολιτικές συνθήκες στη Λατινική Αμερική είναι ευνοϊκές για επανάσταση μιας και δεν είναι τυχαίο που η αστική τάξη προσπαθεί, με διάφορα μέσα, είτε να αναχαιτίσει την πάλη των μαζών είτε να την εκτρέψει από τους σκοπούς της. Γι’ αυτό το σκοπό, αναπαλαιώθηκαν θεωρίες ενώ, τόσο μέσα στο λαϊκό κίνημα όσο και έξω από αυτό (και από κυβερνήσεις που θεωρούνται προοδευτικές) προβάλλεται ο ισχυρισμός ότι η επιτακτική ανάγκη κοινωνικών αλλαγών πρέπει να πραγματοποιηθεί με μεταρρυθμίσεις μέσα στο υπάρχον θεσμικό πλαίσιο και με σεβασμό στις δημοκρατικές διαδικασίες. Φυσικά, όπως εννοούν και διαχειρίζονται τους θεσμούς και την δημοκρατία οι τραπεζίτες, οι μεγαλοβιομήχανοι και οι γαιοκτήμονες, δηλαδή, οι εκμεταλλεύτριες τάξεις.
Η συνταγματική και ειρηνιστική ρητορεία που κάνει λόγο για κοινωνική και εθνική συμφιλίωση έχει ως σκοπό αφ’ ενός να μην φτάσει η συνείδηση των μαζών σε επαναστατικά επίπεδα, αφετέρου να τις πείσει ώστε να περιμένουν την λύση των προβλημάτων τους, μέσα στο πλαίσιο του καπιταλισμού. Οι επαναστάτες καταλαβαίνουν ότι, χωρίς την εξουσία των εργατών, οι μεταρρυθμίσεις δεν έχουν επαναστατικό ρόλο και δεν μπορούν να θέσουν τέρμα στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο άρα να φέρουν την κοινωνική απελευθέρωση. Εμείς μαχόμαστε για οικονομικές και πολιτικές μεταρρυθμίσεις που είναι απαίτηση των μαζών και είναι απαραίτητες για την ουσιαστική βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης τους αλλά όχι και η τελική λύση για τα προβλήματά τους. Το να περιοριστεί κανείς στην πάλη για μεταρρυθμίσεις σημαίνει να εμπιστεύεται τον καπιταλισμό, να παίζει το παιχνίδι όσων βρίσκονται στην εξουσία, να κατρακυλάει στο ρεφορμισμό και να γίνεται σοσιαλδημοκρατικό όργανο των κυρίαρχων τάξεων. Απ’ αυτήν την πολιτική σκοπιά, παλεύουμε για μεταρρυθμίσεις που θα χρησιμεύσουν ως μέσο συσσώρευσης δυνάμεων για την επανάσταση.
Οι εργάτες και οι λαοί πρέπει να κλείσουν τα αυτιά τους στα τραγούδια των σειρήνων για ειρηνική επανάσταση, επαναστάσεις των πολιτών ή για το σοσιαλισμό του 21ου αιώνα που όλα αποτελούν πολιτικές προς όφελος του καπιταλισμού χωρίς να αγγίζουν τον ακρογωνιαίο λίθο πάνω στον οποίο βασίζεται το υπάρχον σύστημα: την ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής. Πρέπει να βάλουμε τέλος στην εξουσία της αστικής τάξης με επαναστατικό τρόπο και τούτο πάει να πεί να καταλάβουμε την εξουσία. Προκειμένου να το επιτύχουμε, υιοθετούμε όλες τις μορφές πάλης και δουλειάς που θα προσελκύσουν όλες εκείνες τις τάξεις και στρώματα τα οποία πλήτονται από τον καπιταλισμό και έχουν συμφέρον για την κοινωνική επανάσταση.
Η ανάπτυξη της μαζικής πάλης είναι ένα σημαντικό χαρακτηριστικό της πολιτικής ζωής στις χώρες της Λατινική Αμερική. Οι εργάτες, η νεολαία και, γενικότερα, ο λαός μάχεται για κοινωνική αλλαγή, πιέζει τις προοδευτικές κυβερνήσεις να προχωρήσουν και να ριζοσπαστικοποιήσουν τα προγράμματά τους, αντιστέκονται στην επεμβατική πολιτική του ιμπεριαλισμού, και κύρια των ΗΠΑ, απορρίπτουν την την εγκατάσταση αμερικανικών και αγγλικών στρατιωτικών βάσεων, αρνούνται την λεηλασία των πλουτοπαραγωγικών πηγών τους, απαιτούν την αναγνώριση των εθνικών δικαιωμάτων των αυτόχθονων λαών κλπ, ενέργειες που καταστέλλονταν βίαια στο παρελθόν από τις διάφορες κυβερνήσεις. Επισημαίνουμε ότι, μέρος της αντικομμουνιστικής επίθεσης αποτελεί η συνεχόμενη ποινικοποίηση των λαϊκών διαδηλώσεων, των πολιτικών και κοινωνικών ηγετών με στόχο τον εκφοβισμό των μαζών και την αναχαίτιση των αγώνων τους στη Αργεντινή, στη Χιλή, στο Εκουαδόρ, στο Περού. Σε άλλες περιπτώσεις, οι κυρίαρχες τάξεις καλούν σε δράση παραστρατιωτικές ομάδες που χτυπούν και απαγάγουν λαϊκούς ηγέτες και αγωνιστές στην Κολομβία, στην Ονδούρα, στο Μεξικό, στη Βραζιλία, στη Ρωσία, στις Φιλιππίνες και αλλού.
Η αστική τάξη δαιμονοποιεί λαϊκούς αγωνιστές επικαλούμενη τον κίνδυνο της τρομοκρατίας, αποσταθεροποίησης ή δολιοφθορών· οποιοσδήποτε αντιστέκεται στο status quo βαφτίζεται τρομοκράτης και, στο όνομα της ειρήνης, αρνούνται στους λαούς το δικαίωμα της εξέγερσης απορρίπτοντας προσχηματικά τη βία ενώ στην πραγματικότητα την ασκούν, ανα πάσα στιγμή ενάντια στο λαό.
Οι ντόπιες κυρίαρχες τάξεις είναι υπεύθυνες, μαζί με τον ιμπεριαλισμό για την πείνα, την ανεργία, την καθυστέρηση των εθνών, την ξενική εξάρτηση και, άρα, είναι εχθροί μας στόχους επίθεσης της επανάστασης. Για ν’ αναμετρηθούμε μαζί τους και να τις νικήσουμε χρειαζόμαστε την ενότητα των εργατών και λαϊκών στρωμάτων, των δημοκρατικών και αριστερών, των επαναστατών και όλων των κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων που τα συμφέροντά τους είναι με την επανάσταση, με το τέλος της εξάρτησης. Η πάλη για κοινωνική και εθνική απελευθέρωση απαιτεί επίσης και μια αντιιμπεριαλιστική ενότητα των λαών σ’ ένα μεγάλο μέτωπο που θα εκδηλωθεί ιδιαίτερα στην πάλη ενάντια σε κάθε μορφής ξενική κυριαρχία και στην υπεράσπιση των κυριαρχικών δικαιωμάτων και αρχών των χωρών μας.
Οι συμμετέχοντες στο 14ο Διεθνές Σεμινάριο διακηρύσσουμε για μια ακόμη φορά το διεθνιστικό μας καθήκον και δεσμευόμαστε να δουλέψουμε για την αδελφοσύνη και την αλληλεγγύη των λαών, να τους οδηγήσουμε στη νίκη της επανάστασης στις αντίστοιχες χώρες μας πιστεύοντας ότι τούτο θα αποτελέσει τη μεγαλύτερη συνεισφορά στην παγκόσμια επανάσταση.
Σε αυτήν την εκδήλωση συμμετείχαν διάφορες πολιτικές δυνάμεις που είχαν την δυνατότητα να συζητήσουν ανοιχτά και με ειλικρίνεια τις απόψεις τους, μια πολύτιμη εμπειρία που αξίζει να επαναληφθεί στις αντίστοιχες χώρες μας. Έχουμε πολλά ζητήματα να κουβεντιάσουμε στο μέλλον και γι’ αυτό συγκαλέσαμε το 15ο Διεθνές Σεμινάριο γύρω από τα Προβλήματα της Επανάστασης στη Λατινική Αμερική να διοργανωθεί το 2011 στο ίδιο μέρος.
Quito, 16 Ιουλίου 2010
Επαναστατικό Κομμουνιστικό Κόμμα Αργεντινής
Επαναστατικό Κόμμα (Μαρξιστικό-Λενινιστικό) Αργεντινή
Επαναστατικό Κομμουνιστικό Κόμμα Βραζιλίας
Κομμουνιστικό Κόμμα Κολομβίας (Μαρξιστικό-Λενινιστικό)
Μαρξιστικό-Λενινιστικό Κομμουνιστικό Κόμμα Ισημερινού
Κομμουνιστικό Κόμμα Εργατών της Δομινικανής Δημοκρατίας
Κίνημα Ανεξαρτησία, Ενότητας, Αλλαγής (Δομινικανή Δημοκρατία)
Παγκόσμια Δικαιοσύνη (Δομινικανή Δημοκρατία)
Πατριωτικός Συντονισμός (Δομινικανή Δημοκρατία)
Δημοκρατικό Λαϊκό Κίνημα (Ισημερινός)
Επαναστατική Νεολαία Ισημερινού
Συνομοσπονδία Εργατών Ισημερινού
Ισημερινή Συνομοσπονδία Γυναικών για την Αλλαγή (Ισημερινός)
Λαϊκό Μέτωπο (Ισημερινός)
Ηπειρωτική Επιτροπή Αλληλεγγύης με τον λαό της Αϊτής
Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Αϊτής
Κομμουνιστικό Κόμμα Μεξικού (Μαρξιστικό-Λενινιστικό)
Λαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα Μεξικού
Επαναστατικό Λαϊκό Μέτωπο (Μεξικό)
Μαρξιστικό-Λενινιστικό Κόμμα του Περού
Προλεταριακό Κόμμα του Περού
Εθνικό Επαναστατικό Δημοκρατικό Μέτωπο των Φιλιππίνων
Κομμουνιστικό Κόμμα (Μπολσεβίκων) Σοβιετικής Ένωσης
Κίνημα Manuelita Saenz (Σούκρε - Βενεζουέλα)
Gayones Movement (Βενεζουέλα)
Κίνημα Εκπαίδευσης για τη Χειραφέτηση (Βενεζουέλα)
Νεολαία του Εργατικού Πολιτικού Συμβουλίου (Βενεζουέλα)
Κέντρο Prof. Franklin Gimenez για εκπαίδευση και έρευνα (Βενεζουέλα)
Μαρξιστικό-Λενινιστικό Κομμουνιστικό Κόμμα Βενεζουέλας
Διαβάστε επίσης: Ολοκληρώθηκε το XIV Διεθνές Σεμινάριο στα Προβλήματα της Επανάστασης στη Λατινική Αμερική
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου