Δεν είναι αλήθεια ότι η σημερινή κρίση του καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού ξεπερνιέται και ότι υπάρχουν χειροπιαστές ενδείξεις ανάκαμψης όπως ισχυρίζονται τα φερέφωνα του ιμπεριαλισμού. Αντίθετα, βαθαίνει και απλώνεται σε όλες τις οικονομίες του κόσμου κάνοντας ιδιαίτερα αισθητή την παρουσία της στο παραγωγικό, χρηματοπιστωτικό και εμπορικό τομέα. Κύρια, όμως, επιτίθεται στη καθημερινή ζωή των εργατών απ’ όλες τις ηπείρους και των λαών στις εξαρτημένες χώρες. Οι πιο δραματικές της επιπτώσεις φαίνονται στους εκατομμύρια απολυμένους εργάτες, στην μείωση των μισθών και την περικοπή κοινωνικών υπηρεσιών.
Η κρίση, που ξέσπασε αρχικά στο άντρο του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, εξαπλώθηκε σε όλες τις ηπείρους χωρίς καμιά χώρα να είναι σε θέση να την αποφύγει. Γι’ αυτό το λόγο το μεγάλο κεφάλαιο και οι κυβερνήσεις του προχωρούν σε μια σειρά επιθετικών οικονομικών, πολιτικών, κοινωνικών και στρατιωτικών ενεργειών προκειμένου να πληρώσουν την κρίση οι λαοί και οι εξαρτημένες χώρες. Ισχυροποιούν τους στρατούς εισβολής που διαθέτουν προετοιμάζουν περιφερειακούς πολέμους στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν και στηρίζουν δυνάμεις κατοχής όπως το Ισραήλ.
Παρόλ’ αυτά, σε όλες τις χώρες και ιδιαίτερα στην Ευρώπη η εργατική τάξη και οι λαοί δίνουν ηχηρή απάντηση με κινητοποιήσεις και γενικές απεργίες εκφράζοντας, έτσι, την απόρριψη των οικονομικών μέτρων του ιμπεριαλισμού και την επιθυμία τους να τα πολεμήσουν. Ξεχωρίζει το παράδειγμα της εργατικής τάξης και της νεολαίας της Ελλάδας.
Οι ΗΠΑ ενισχύουν το ρόλο τους ως ιμπεριαλιστική δύναμη, προσπαθούν να διατηρήσουν τις θέσεις τους και να εδραιώσουν την ηγεμονία τους στην Λατινική Αμερική. Καθώς αντιμετωπίζουν την αντίσταση των λαών και την πρόοδο σημαντικών δημοκρατικών και πατριωτικών θέσεων, κλιμακώνουν την πολιτική και στρατιωτική επίθεσή τους: με τη συνέχεια του Σχεδίου Κολομβία και την εγκατάσταση εφτά στρατιωτικών βάσεων στη χώρα, τον εκσυγχρονσμό του 4ου Στόλου και την αποστολή του κατα μήκος των ακτών της αμερικανικής ηπείρου, το Σχέδιο Μερίδα στο Μεξικό, το πραξικόπημα στην Ονδούρα, τη στρατιωτική κατοχή της Αϊτής, το στενότερο αποκλεισμό της Κούβας καθώς και με την επέλαση σε ιδεολογικό και πολιτικό επίπεδο οργανώνοντας παραστρατιωτικές ομάδες, «επιχειρήσεις» κατά των ναρκωτικών, την στρατιωτικοποίηση των καθεστώτων κλπ.
Προσπαθούν να επανακτήσουν τον οικονομικό και πολιτικό έλεγχο των δημοκρατικών χωρών και των κυβερνήσεων που τις καταγγέλλουν και έρχονται σε αντιπαράθεση μαζί τους κάνοντας χρήση φανερών και μυστικών μέσων ανάμειξης και ενεργοποιώντας διαδικασίες αποσταθεροποίησης όπως στη Βενεζουέλα, τη Βολιβία και τη Νικαράγουα.
Οι ιμπεριαλιστικές χώρες της Ευρώπης και κυρίως, η Γερμανία, η Αγγλία και η Ισπανία επεκτείνουν τις επενδύσεις και τις πιστώσεις τους στη περιοχή και ενθαρρύνουν το εμπόριο. Αρκετές λατινοαμερικανικές χώρες βρίσκονται σε διαπραγματεύσεις ή έχουν ήδη συνάψει εμπορικές συμφωνίες με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Αυτές οι σχέσεις οικονομικής εξάρτησης είναι υπεράνω της πολιτικής.
Επί αρκετές δεκαετίες, ο ιαπωνικός ιμπεριαλισμός απλώνει τα οικονομικά και εμπορικά πλοκάμια του στη περιοχή και είναι μεταξύ των δυνάμεων που ανταγωνίζονται για οικονομική κυριαρχία στην Λατινική Αμερική.
Στα πρόσφατα χρόνια και ο κινεζικός ιμπεριαλισμός έχει διεισδύσει ορμητικά σε διάφορες χώρες στην Λατινική Αμερική. Επενδύει στην εξόρυξη μεταλλευμάτων, πετρελαίου, στο κατασκευαστικό τομέα και αλλού. Εισβάλει σε όλες τις χώρες και έχει γίνει πιστωτής των κυβερνήσεων. Η κινεζική επέλαση στην περιοχή έχει δυναμώσει σημαντικά και ανταγωνίζεται τις ΗΠΑ και τις άλλες ιμπεριαλιστικές χώρες.
Στην Λατινική Αμερική και την Καραϊβική, η κρίση έχει σοβαρές συνέπειες κυρίως στις φτωχές και στις περισσότερο εξαρτημένες χώρες. Βυθίζει τις οικονομίες των χωρών σε δραστική μείωση του παραγωγικού τους δυναμικού, σε ελλείμματα, σε σοβαρή μείωση του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος. Προκαλεί αύξηση του εξωτερικού χρέους, των απολύσεων, της ανεργίας, την διάδοση της υποαπασχόλησης και την επέκταση της παραοικονομίας. Επιφέρει σοβαρές περικοπές στις δημόσιες δαπάνες, την κοινωνική ασφάλεια και μια λυσσαλέα επίθεση ενάντια στα πολιτικές, οικονομικές, κοινωνικές και πνευματικές κατακτήσεις. Μολονότι η κρίση παρουσιάζει διακυμάνσεις στην ένταση, και, μερικές φορές, ενδείξεις ανάκαμψης, δεν έχει φτάσει ακόμα στο απόγειό της. Συνεχίζει να οξύνεται και οι πολιτικές, οικονομικές, κοινωνικές της συνέπειες επηρεάζουν τη ζωή των χωρών και τις συνθήκες της εργατικής τάξης, των λαών και της νεολαίας της ηπείρου.
Για αρκετά χρόνια σημειώνεται άνοδος της πάλης των μαζών. Τα λαϊκά κινήματα αναγεννιούνται, διευρύνονται και γίνονται όλο και περισσότερο πολιτικοποιημένα. Η πάλη για την υπεράσπιση της εθνικής κυριαρχίας απέναντι στον ιμπεριαλισμό, για την υπεράσπιση των πλουτοπαραγωγικών πηγών απέναντι στη λεηλασία και την αδιάκριτη εκμετάλλευση δίνει νέα πνοή στα κοινωνικά κινήματα. Η σύγκρουση ενάντια στην καταπίεση, την παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, την ποινικοποίηση των κοινωνικών αγώνων, την στρατιωτικοποίηση, τα πραξικοπήματα, η πάλη για τη δημοκρατία και τις πολιτικές ελευθερίες αποτελούν μέρος της δράσης των εργαζόμενων μαζών και της νεολαίας. Το συνδικαλιστικό κίνημα μάχεται γενναία ενάντια στις απολύσεις, για το δικαίωμα στη δουλειά, για μισθολογικές αυξήσεις, για την το δικαίωμα στην απεργία και για συλλογικές διαπραγματεύσεις, για κοινωνική ασφάλεια και αξιοπρεπείς συντάξεις. Οι αγρότες αγωνίζονται σκληρά για τη γή και τα δικαιώματά τους σ’ όλες τις χώρες. Οι ιθαγενείς σηκώνουν κεφάλι υπερασπίζοντας τα δικαιώματά τους και συμμετέχοντας στον αγώνα για κοινωνική αλλαγή. Οι εργαζόμενες γυναίκες και οι οικολόγοι μπαίνουν και αυτοί με την δράση τους στην πορεία χειραφέτησης των εργατών και των λαών.
Η άνοδος της πάλης των μαζών συμπίπτει με την αποτυχία των και την εξάντληση των νεοφιλελεύθερων πολιτικών, με την αύξηση των αντιθέσεων μέσα στην αστική τάξη και τον ιμπεριαλισμό, δημιουργώντας καινούργια σενάρια και ευνοϊκές συνθήκες για την ανάπτυξη ταξικών συγκρούσεων από τη μεριά των εργαζόμενων μαζών, των λαών, της νεολαίας, και για τη δουλειά των αριστερών και επαναστατικών κομμάτων και οργανώσεων.
Η πάλη των μαζών δεν σφραγίστηκε μόνο από την υπεράσπιση των κατακτήσεων τους αλλά και από την επιθυμία για αλλαγή. Αυτός ο πόθος προβλήθηκε στον εκλογικό πολιτικό αγώνα, εκφράστηκε με την ψήφο σε κόμματα και οργανώσεις που προτείνουν την αλλαγή, και συνέβαλε στην εκλογή δημοκρατικών και προοδευτικών κυβερνήσεων μερικές από τις οποίες, στην Βενεζουέλα και την Βολιβία, έχουν ψηλά στις θέσεις τους, την υπεράσπιση της εθνικής κυριαρχίας, των δικαιωμάτων των λαών και αντιμάχονται την ιμπεριαλιστική επικυριαρχία και τις επιθέσεις της ντόπιας αντίδρασης. Απ΄ την άλλη μεριά, η πίεση του ιμπεριαλισμού και της αντίδρασης οδηγεί αρκετές απ’ αυτές τις κυβερνήσεις στο ρεφορμισμό και σε πολιτικές συμφιλίωσης με τον ιμπεριαλισμό και τις ολιγαρχίες. Μετακινούνται προς τα δεξιά και ως αποτέλεσμα συγκρούονται και καταστέλλουν το συνδικαλιστικό κίνημα, τις κοινωνικές οργανώσεις, τα κινήματα των ιθαγενών, τις αριστερές και επαναστατικές οργανώσεις όπως συμβαίνει στον Ισημερινό με την κυβέρνηση Κορέα.
Όλη αυτή η κοινωνική και πολιτική διαδικασία, η ανάπτυξη της πάλης των μαζών, η συμμετοχή σημαντικού τμήματος των μεσαίων στρωμάτων αποκρυσταλλώνεται στη δημιουργία μιας Τάσης για Αλλαγή σε πατριωτική, προοδευτική και αριστερή κατεύθυνση που επηρεάζει την κοινωνική και πολιτική ζωή σ’ όλες τις χώρες σε διαφορετικά επίπεδα και έκταση.
Αυτή η τάση εκφράζεται στην καλλιέργεια αντιιμπεριαλιστικής συνείδησης στους εργάτες και τους λαούς, στην απόφασή τους να παλέψουν για εξουσία, για κοινωνική αλλαγή. Μέσα σ’ αυτήν την τάση, οι επαναστατικές ιδέες, η απόφαση για αγώνα ενάντια στον ιμπεριαλισμό, για τη συντριβή του καπιταλισμού και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού κερδίζουν συνεχώς έδαφος. Σ’ αυτό το καθήκον βρίσκεται η εκπλήρωση της αποστολής των Μαρξιστικών-Λενινιστικών κομμάτων μας και των άλλων επαναστατικών οργανώσεων.
Σ’ αυτό το νέο σενάριο με την άνοδο της κοινωνικής πάλης, την εδραίωση και διάδοση προλεταριακών επαναστατικών θέσεων, τα Μαρξιστικά-Λενινιστικά κόμματα έχουν καθήκον να ξεσκεπάσουν και να πολεμήσουν κάθε λογής θέσεις και ιδέες ρεφορμιστικού και αποπροσανατολιστικού χαρακτήρα μέσα στο εργατικό και λαϊκό κίνημα. Κάποιες απ’ αυτές εκφράζονται από κυβερνήσεις. Ιδιαίτερη προσοχή πρέπει να δοθεί στη λεγόμενη «επανάσταση των πολιτών», την «Μπολιβαριανή επανάσταση», το κήρυγμα για ειρηνική επανάσταση, επανάσταση «της ψήφου», το «σοσιαλισμό του 21ου αιώνα. Οι παρούσες συνθήκες βάζουν στην ημερήσια διάταξη την ιδεολογική και πολιτική πάλη μεταξύ επανάστασης και ρεφορμισμού.
Η ανάπτυξη της Τάσης για Αλλαγή μεταβάλλει τον συσχετισμό δυνάμεων στη Λατινική Αμερική και έχει οδηγήσει στην εκλογή αρκετών προοδευτικών και δημοκρατικών κυβερνήσεων ενώ, την ίδια στιγμή, ως απάντηση ο ιμπεριαλισμός και η αντίδραση στηρίζουν ανοιχτά φιλοϊμπεριαλιστικές κυβερνήσεις όπως αυτές της Κολομβίας, του Μεξικού και του Περού.
Η ορμή της πάλης των εργατών και των λαών, οι συνεπείς θέσεις αρκετών κυβερνήσεων και η αποφασιστικότητα άλλων να επαναδιαπραγματευθούν το καθεστώς εξάρτησή τους συμβάλλουν στην εμφάνιση αντι-ΗΠΑ πολιτικών πρωτοβουλιών όπως η ALBA (Μπολιβαριανή Συμμαχία της Αμερικής), ο οργανισμός κρατών της Λατινικής Αμερικής και της Καραϊβικής όπου δεν συμπεριλαμβάνονται οι ΗΠΑ και ο Καναδάς. Υπάρχουν, ακόμα, η UNASUR (Ένωση Εθνών της Νοτίου Αμερικής) η ίδρυση της τράπεζας του Νότου και το Sucre, το εικονικό νόμισμα που χρησιμοποιείται ως μέσο πληρωμής στις εμπορικές συναλλαγές μεταξύ των χωρών μελών. Εμείς, οι προλετάριοι επαναστάτες στηρίζουμε αυτές τις πρωτοβουλίες στα πλαίσια της αντιπαράθεσης με τη ιμπεριαλιστική πολιτική των ΗΠΑ, ενώ την ίδια στιγμή, επισημαίνουμε τα όρια τους και εργαζόμαστε ώστε ενισχυθεί η αντιιμπεριαλιστική συνείδησή των λαών στην πάλη τους για κοινωνική απελευθέρωση.
Εμείς, οι Μαρξιστές-Λενινιστές λαμβάνοντας υπόψιν την ανάπτυξη των κοινωνικών και πολιτικών αγώνων, με την όλη την πρόοδο και τις κατακτήσεις τους, είμαστε παρόντες σ’ όλα τα πεδία μάχης. Υποστηρίζουμε πλήρως τα διάφορα πατριωτικά* και προοδευτικά μέτρα αλλά ταυτόχρονα προειδοποιούμε για τις αυταπάτες που μπορεί να προκαλέσουν στις μάζες. Επιμένουμε ότι η πραγματική αλλαγή θα έλθει ως αποτέλεσμα της ανατροπής του ιμπεριαλισμού, το θάψιμο του καπιταλισμού διαμέσου της επανάστασης, της κατάκτησης, δηλαδή, της εξουσίας με επαναστατικό τρόπο και της οικοδόμησης του σοσιαλισμού.
Για να οργανώσουμε την επανάσταση πρέπει να οδηγήσουμε την εργατική τάξη και τους λαούς στην πάλη ενάντια στην κρίση και τις συνέπειές της. Επαναλαμβάνουμε για μια ακόμα φορά ότι το οριστικό ξεπέρασμα της κρίσης, προς όφελος των εργατών, θα επιτευχθεί μόνο με την επανάσταση και τον σοσιαλισμό. Οποιαδήποτε άλλη εναλλακτική λύση αποτελεί παυσίπονο και χρησιμεύει μόνο στην ανασυγκρότηση του καπιταλισμού. Τούτο δεν πάει να πει ότι αντιμετωπίζουμε παθητικά τις συνέπειες της κρίσης στις εργαζόμενες μάζες. Αντίθετα σημαίνει ότι πρέπει να είμαστε μπροστά στους αγώνες της εργατικής τάξης και όλων όσων εκμεταλλεύονται και καταπιέζονται από το κεφάλαιο και τον ιμπεριαλισμό· στην πάλη ενάντια στις απολύσεις, για αυξήσεις στους μισθούς, ενάντια στην πληρωμή του εξωτερικού χρέους, τις πολιτικές ξεπουλήματος των κυβερνήσεων. Πρέπει να είμαστε μπροστά στον αγώνα για οικοδόμηση μιας επαναστατικής συμμαχίας κάτω από την ηγεσία της εργατικής τάξης και με τη συμμετοχή της αγροτιάς, της νεολαίας των φτωχών στρωμάτων και των ιθαγενών λαών· για την εδραίωση των ιδεών της αλλαγής, των ιδανικών της επανάστασης και του σοσιαλισμού.
Την κρίση να την πληρώσουν οι υπεύθυνοι, οι καπιταλιστές!
Η μόνη λύση στη κρίση είναι η επανάσταση και τον σοσιαλισμός!
Εργάτες όλων των χωρών ενωθείτε!
Περιφερειακή Συνάντηση Λατινικής Αμερικής και Καραϊβικής της Διεθνούς Σύσκεψης Μαρξιστικών-Λενινιστικών Κομμάτων και Οργανώνεων
Επαναστατικό Κομμουνιστικό Κόμμα Βραζιλίας,
Κομμουνιστικό Κόμμα Κολομβίας (Μαρξιστικό-Λενινιστικό),
Κομμουνιστικό Κόμμα Εργασίας της Δομινικανής Δημοκρατίας,
Μαρξιστικό-Λενινιστικό Κομμουνιστικό Κόμμα του Εκουαδόρ,
Κομμουνιστικό Κόμμα Μεξικού (Μαρξιστικό-Λενινιστικό)
Μαρξιστικό-Λενινιστικό Κομμουνιστικό Κόμμα Βενεζουέλας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου