Όταν οι ρεφορμιστές ηγέτες του ΔΣ της ΟΛΜΕ αποφάσισαν και ανακοίνωσαν απεργία διαρκείας για την 1η Δεκέμβρη, οι ρεφορμιστές του ΠΑΜΕ αντιτάχθηκαν και αντιπάλεψαν αυτή τη σωστή απόφαση: «η κεντροαριστερή πλειοψηφία του ΔΣ της ΟΛΜΕ αποφάσισε από 1 Δεκέμβρη απεργία διαρκείας με τη μορφή των 5ήμερων επαναλαμβανόμενων» και τη χαρακτήρισε «πράξη τυχοδιωκτική» και επιπλέον: ««η απεργία της γαλοπούλας» είναι σχέδιο του ΠΑΣΟΚ που υπηρετεί τις προεκλογικές του σκοπιμότητες και την αγωνιώδη προσπάθειά του να κερδίσει πόντους στο «κινηματικό και κοινωνικό του προφίλ»» («Ρ» 21/10/2008, σελ. 24).
Μάλιστα για να «τεκμηριώσει» το ΠΑΜΕ την αντίθεσή του στην απεργία διαρκείας και την «εκμετάλλευσή» της απ’ το μεγαλοαστικό ΠΑΣΟΚ αναφέρει: «το έργο το έχουμε ξαναδεί το 2006 με την απεργία της ΔΟΕ. Αρωγούς στα σχέδιά του αυτά, το ΠΑΣΟΚ βρίσκει τους πάντα πρόθυμούς «κολαούζους της κεντροαριστεράς» ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ και ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ» («Ρ» 21/10/2008, σελ. 24).
Και τότε οι ρεφορμιστές του ΠΑΜΕ τάχθηκαν κατά της απεργίας των Δασκάλων με το ίδιο «επιχείρημα» εκμετάλλευσης της απεργίας για τις δημοτικές εκλογές απ’ το ΠΑΣΟΚ, όμως ευτυχώς που οι δάσκαλοι δεν παρακινήθηκαν και είχαμε τη γνωστή μεγαλειώδη απεργία διαρκείας, τη στιγμή που οι ρεφορμιστές του ΠΑΜΕ συμπαρατάχθηκαν ανοιχτά με την κυβερνητική ΔΑΚΕ και πρόδωσαν την απεργία των Δασκάλων.
Για φέτος ο «Ριζοσπάστης» μας πληροφορεί: «το ΔΣ της ΔΟΕ εισηγείται την απεργιακή συμπόρευση με την ΟΛΜΕ, με την ίδια μορφή αγώνα» («Ρ» 23/10/2008, σελ. 26).
Και στην περίπτωση των Δασκάλων οι ρεφορμιστές ηγέτες του ΠΑΜΕ τάσσονται, μαζί με τους αντιδραστικούς της κυβερνητικής ΔΑΚΕ, εκ νέου κατά της πρότασης απεργίας διαρκείας των Δασκάλων, κατηγορώντας τη ρεφορμιστική ηγεσία της ΔΟΕ ότι «επιδιώκει να ενισχύσει προεκλογικούς σχεδιασμούς (ΠΑΣΟΚ) και συνδικαλιστικά – ψηφοθηρικά μικροκέρδη (ΠΑΣΚ-ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ)» («Ρ» 23/10/2008, σελ. 26).
Απ’ τα παραπάνω είναι φανερό πως:
Πρώτο, οι ρεφορμιστές ηγέτες του ΠΑΜΕ τάσσονται κατά της απεργίας διαρκείας των ΟΛΜΕ-ΔΟΕ, συμφωνώντας ανοιχτά με την κυβερνητική ΔΑΚΕ, στηρίζοντας εμμέσως πλην σαφώς την αντιδραστική κυβερνητική πολιτική στην Παιδεία και επιπλέον προδίνει έτσι και τα συμφέροντα των Καθηγητών-Δασκάλων, μετατρεπόμενοι σε άθλιους βαστάζους της κυβερνητικής πολιτικής και σε πολυταλαντούχες μπαλαρίνες της αντιδραστικής κυβέρνησης του μοναρχοφασιστικού κόμματος της ΝΔ.
Δεύτερο, οι ηγέτες του ΠΑΜΕ, στα πλαίσια του ρεφορμισμού, στέκονται και κινούνται δεξιότερα απ’ τους ρεφορμιστές των ΟΛΜΕ-ΔΟΕ, γιατί οι μεν πρώτοι προτείνουν για τους Καθηγητές: «δυο 48ωρες το Νοέμβρη 11-12, 26-27» («Ρ» 21/10/2008, σελ. 24), για δε τους Δασκάλους «δυο (2) 48ωρα απεργιακά βήματα» («Ρ» 23/10/2008, σελ. 26), ενώ οι ρεφορμιστές των ΟΛΜΕ-ΔΟΕ προτείνουν απεργία διαρκείας.
Τρίτο, οι προδότες ρεφορμιστές ηγέτες των «Κ»ΚΕ-ΠΑΜΕ εξαρτούν τις απεργιακές κινητοποιήσεις των Καθηγητών-Δασκάλων όχι απ’ τα ταξικά συμφέροντα του κλάδου αυτών των εργαζομένων, αλλά αντίθετα απ΄ την εκμετάλλευση των κινητοποιήσεων τους εκ μέρους των μεγαλοαστικών κομμάτων, στη συγκεκριμένη περίπτωση απ’ το μεγαλοαστικό ΠΑΣΟΚ. Μ’ αλλά λόγια μετατρέπουν τα ταξικά συμφέροντα των εργαζομένων σε προβλήματα ενδοαστικής διαμάχης δηλ. προβλήματα διαμάχης μεταξύ των μεγαλοαστικών κομμάτων ΝΔ-ΠΑΣΟΚ αλλά και τις απεργίες για την υπεράσπιση των συμφερόντων τους, ενώ είναι προβλήματα μπουρζουαζίας-προλεταριάτου.
Έτσι οι ρεφορμιστές ηγέτες των «Κ»ΚΕ-ΠΑΜΕ αρνούνται ανοιχτά όχι μόνο τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και όλων των εργαζομένων, αλλά και την ταξική πάλη-απεργία για την υπεράσπιση αυτών των συμφερόντων και κατ’ επέκταση εγκαταλείπουν και αρνούνται ανοιχτά και την βασική αντίθεση της καπιταλιστικής κοινωνίας δηλ. την αντίθεση μπουρζουαζίας-προλεταριάτου – που αποτελεί τη μοναδική ταξική προσέγγιση – την οποία την αντικαθιστούν με την ενδοαστική πολιτική αντίθεση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ και με το ψευτοδίλημμα για τους εργαζόμενους της εκλογικής εκμετάλλευσης των αγώνων τους απ’ τα δυο μεγαλοαστικά κόμματα, που αποτελεί μια επιπλέον, ανάμεσα στ’ άλλα, απόδειξη ότι οι ρεφορμιστές ηγέτες των «Κ»ΚΕ-ΠΑΜΕ έχουν περάσει οριστικά και αμετάκλητα στο στρατόπεδο της αντιδραστικής αστικής τάξης όχι μόνο όσον αναφορά τα ζητήματα της προλεταριακής επανάσταση και του σοσιαλισμού-κομμουνισμού αλλά και στα ζητήματα υπεράσπισης των συμφερόντων των εργαζομένων και της ταξικής πάλης.
Εφημερίδα Ανασύνταξη, 1-15/11/2008
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου