Τετάρτη 28 Νοεμβρίου 2007

ICMLPO: Προς τους εργάτες της Τυνησίας

Αγαπητοί φίλοι,

Η «Διεθνής Σύσκεψη των Μαρξιστικών Λενινιστικών Κομμάτων και Οργανώσεων» θέλει να εκφράσει την συμπαράστασή της στον αγώνα που διεξάγετε και στις διαδηλώσεις σας ενάντια στην απόλυσή σας για πολιτικοσυνδικαλιστικούς λόγους και την επαναπρόσληψή σας στο χώρο εργασίας σας.

Χαιρετίζουμε το κουράγιο και την αποφασιστικότητα σας να υπερασπίσετε τα δικαιώματα σας.

Με αγωνιστικούς χαιρετισμούς

Κυριακή 25 Νοεμβρίου 2007


Κομμουνιστικό Κόμμα Μεξικού (ΜΛ) – PCM (ML)
Κομμουνιστικό Κόμμα Εργασίας (Δομινικανή Δημοκρατία – PCT)
Επαναστατικό Κομμουνιστικό Κόμμα Βραζιλίας (PCR)
Επαναστατικό Κομμουνιστικό Κόμμα της Μπουργκίνα Φάσο (PCRV)
Κομμουνιστικό Κόμμα Εργατών Γαλλίας (PCOF)
Κομμουνιστικό Κόμμα Εργατών Δανίας (APK)
Μαρξιστικό-Λενινιστικό Κομμουνιστικό Κόμμα Ισημερινού (PCMLE)
Κομμουνιστικό Κόμμα Εργατών Τυνησίας (PCOT)
Κομμουνιστικό Κόμμα Ισπανίας (Μ-Λ) (PCE ML)
Κομμουνιστικό Κόμμα Κολομβίας (Μ-) (PCC ML)
Επαναστατικό Κομμουνιστικό Κόμμα Τουρκίας (TDKP)
Κίνηση για Ανασύνταξη του ΚΚΕ 1918-55
Κόμμα Εργατών Ιράν (Τουφάν)
Διαβάστε Περισσότερα »

Πέμπτη 22 Νοεμβρίου 2007

Σχετικά με τα γεγονότα στη Ναντιγκράμ

Ένα άρθρο από το περιοδικό «Επαναστατική Δημοκρατία» για την χέρι-χέρι δράση της αστυνομίας και του «Κ»Κ Ινδίας (Μαρξιστικό) ενάντια σε διαδηλωτές αγρότες. Τα Κ»Κ Ινδίας (Μαρξιστικό) και Κ»Κ Ινδίας είναι χρουστσωφικά κόμματα που από καιρό έχουν περάσει ανοιχτά πλέον στο στρατόπεδο της αντίδρασης. Ενδέχεται να υπάρξουν διορθώσεις στην μετάφραση μέχρι τη δημοσίευση του κειμένου στην εφημερίδα και ίσως να προστεθούν επεξηγηματικές σημειώσεις και μια ενημέρωση για τις πιο πρόσφατες εξελίξεις.

Οι 14 νεκροί, οι τραυματίες, οι βιασθέντες και ο άγνωστος αριθμός αγνοουμένων στη Ναντιγκράμ, τα πυροβολημένα θύματα από κοινού από την αστυνομία και από τους τραμπούκους «Κ»Κ Ινδίας (Μαρξιστικό) στις 14 Μαρτίου, επιβεβαιώνουν καταφανώς τον πόνο των περιθωριοποιημένων κολίγων που υποφέρουν από την τρομοκρατία της κυβέρνησης και του κράτους. Το Σινγκούρ και η Ναντιγκράμ μοιράζονται την οργή τους με το λαό του Κασιπούρ και του Καλινγαναγκάρ στην Ορίσα, τους αγρότες που αυτοκτονούν κατά δεκάδες χιλιάδες, τα θύματα του Salva Judum στο Χαττισγκάρ, τους εκδιωχθέντες από τις Ειδικές Οικονομικές Ζώνες, που ορίστηκαν από την κεντρική κυβέρνηση σε όλα τα μήκη και πλάτη της χώρας ανεξάρτητα από την πολιτική τοποθέτηση των τοπικών κυβερνήσεων των κρατιδίων. Σε αυτά τα γεγονότα βλέπουμε την αντίσταση των φυλών και των αγροτών στην πολιτική της ιμπεριαλιστικής και νεοφιλελεύθερης παγκόσμιας οικονομικής τάξης πραγμάτων, που υποδεικνύεται από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και την Παγκόσμια Τράπεζα και υποστηρίζεται από την μπουρζουαζία, τους μεγαλογαιοκτήμονες και τα πολιτικά τους κόμματα. Η RSS (Rashtriya Swayamsevak Sangh, Εθνική Ένωση Εθελοντών) και το «Κ»ΚΙ(Μ) ίδρυσαν κάτι σαν ενιαίο «μέτωπο» που υποστηρίζει ότι «δεν υπάρχει άλλος δρόμος» από την νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση. Κάτω από αυτήν την «φανταχτερή» βιτρίνα την τους βρίσκεται η πραγματικότητα των φτωχών αγροτών και των φυλών, πού στερούνται το δικαίωμά τους στα μέσα παραγωγής μέσω εξω-οικονομικού καταναγκασμού, με αποτέλεσμα να πλουτίζουν οι Ινδοί και ξένοι καπιταλιστές. Είναι η διαδικασία, που ο Μαρξ όρισε ως «πρωταρχική συσσώρευση κεφαλαίου». Το ίδιο το Ινδικό κράτος διευκολύνει την διαδικασία αυτή αγοράζοντας γη για λογαριασμό των Ινδών και ξένων καπιταλιστών, σε τιμές μακράν κατώτερες από την εμπορική τους αξία, επιδοτώντας έτσι την πλουτοκρατία σε βάρος των φτωχών αγροτών και φυλών. Τούτο είναι πολύ συχνό στις περιφέρειες των Ινδικών κρατιδίων των Γκουτζαράτ, Μαντίγια Πραντές και Άντρα Πραντές.
Η Δυτική Βεγγάλη, το Σινγκούρ και η Ναντιγκράμ αντιμετωπίζουν μια κρίση που οφείλεται στον ιδιαίτερο τρόπο ανάπτυξής τους. Το ινδικό κομμουνιστικό κίνημα από την γέννησή του, όπως και αλλού, προώθησε την πρόταση ότι η μεταβίβαση της γαιοκτησίας στους καλλιεργητές δημιουργεί μια εσωτερική αγορά, η οποία καθιστά δυνατή την εκβιομηχάνιση της χώρας στην βάση μιας ανάπτυξης σε δημοκρατικό δρόμο προς όφελος των εργαζομένων. Η επικράτηση του ρεφορμισμού από την δεκαετία του ’50 σταμάτησε αυτήν την προσπάθεια. Αυτοί που για μια ακόμη φορά έθεσαν την δεκαετία του ’60 το ζήτημα για αγροτική επανάσταση στην Ινδία ήταν οι ναξαλίτες χωρικοί και οι επαναστάτες κομμουνιστές. Ως απάντηση σε αυτό, το ρεφορμιστικό «Δημοκρατικό Αριστερό Μέτωπο» της Δυτικής Βεγγάλης επιτάχυνε μια αναδιανομή της γης την δεκαετία του ’70 που βελτίωσε την θέση των κολίγων ενώ άφησε άθικτες τις φεουδαρχικές δομές. Αυτή ήταν η βάση για την μακρόχρονη πολιτική εξουσία και κυριαρχία της ρεφορμιστικής αριστεράς στη Δυτική Βεγγάλη επί τρεις δεκαετίες. Η αλλαγή του συστήματος επίμορτης καλλιέργειας, αν και οδήγησε σε μια ανάκαμψη της αγροτικής παραγωγής της Βεγγάλης, ωστόσο δεν οδήγησε ποτέ ούτε στην κατάργηση της φεουδαρχικής γαιοκτησίας, ούτε στην διανομή της γης στους καλλιεργητές, παρά μόνο στην εμφάνιση ενός συστήματος συνεταιρισμών μεταξύ των καλλιεργητών, συμβατού με την μεταρρύθμιση του καπιταλιστικού συστήματος γεωργίας. Παρόμοια, δεν δόθηκε καμιά προοπτική για την βιομηχανική ανάπτυξη της χώρας που να είναι βασισμένη στην δημιουργία οικονομικών αποθεμάτων μέσω δημόσιων οργανισμών. Η ολοκληρωτική αποτυχία να δρομολογηθεί μια οικονομική ανάπτυξη σε δημοκρατικό δρόμο, παρ’ όλες τις αξιοσημείωτες προόδους της παραγωγής στο γεωργικό τομέα κατά τις δεκαετίες της διοίκησης του Γιώτη Μπασού στην Δυτική Βεγγάλη, θα μπορούσε να οδηγήσει μόνο στο αδιέξοδο της οικονομικής στασιμότητας. Υπό την τρέχουσα θητεία του ανώτερου διοικητή Buddhadeb Bhattacharya η διακυβέρνηση του «αριστερού μετώπου», στην προσπάθεια της να ξεφύγει από αυτήν την στασιμότητα, στράφηκε υπέρ ενός πλήρως απελευθερωμένου νεοφιλελεύθερου προγράμματος οικονομικής ανάπτυξης σε συνεργασία με το μεγάλο Ινδικό και ξένο κεφάλαιο, μέσω της εγκαθίδρυσης των Ειδικών Οικονομικών Ζωνών. Ένα μεγάλο κομμάτι των εργαζομένων στην γεωργία, που του έχουν ήδη ληστέψει ακόμη τα στοιχειώδη προς το ζην οικονομικά αγαθά, θα αποστερηθεί τη γη του, παίρνοντας σαν αντάλλαγμα μια μηδαμινή αποζημίωση, ενώ όσοι κολίγοι δεν έχουν νόμιμους τίτλους δεν θα αποζημιωθούν καθόλου. Πολλοί από τους πολίτες της Ναντιγκράμ αντιμετωπίζουν ένα μέλλον της φτώχειας και της απόλυτης εξαθλίωσης που τους αναγκάζει, είτε είχαν είτε δεν είχαν στηρίξει το «Κ»ΚΙ(Μ) στο παρελθόν, να υπεραμυνθούν τα προς το ζην τους από την εισβολή του Ινδονησιακού ομίλου Σαλίμ και της σχεδιαζόμενης Ειδικής Οικονομικής Ζώνης.
Η αυξανόμενη πίεση του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού σε πολιτικό επίπεδο αποσκοπεί στην παραπέρα προώθηση της ατζέντας της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης στην Ινδία και την πληρέστερη ευθυγράμμιση της χώρας με τις επιταγές της αμερικάνικης εξωτερικής πολιτικής ανά τον κόσμο. Τα δύο μεγαλύτερα κόμματα της μπουρζουαζίας και των μεγαλοτσιφλικάδων, το «Ινδικό Εθνικό Κονγκρέσο» και το Κόμμα των Λαών της Ινδίας (Bharatiya Janata Party, BJP) κατά βάση συμφωνούν με την πολιτική των ΗΠΑ. Ωστόσο, τμήματα του «Κ»ΚΙ και του «Κ»ΚΙ(Μ) διατηρούν σοβαρές επιφυλάξεις ως προς το θέμα αυτό. Πρέπει να θεωρηθεί θετικό ότι ο σημερινός αγώνας του λαού στο Σινγκούρ και στη Ναντιγκράμ εξανάγκασαν την κεντρική κυβέρνηση να ξανασκεφτεί και να εξωραΐσει την πολιτική των Ειδικών Οικονομικών Ζωνών στην χώρα και οδήγησε στην καθυστερημένη, και απρόθυμη επανεξέταση του ρόλου τους από τα κόμματα της κυβέρνησης του «αριστερού» μετώπου της Δυτικής Βεγγάλης. Το καθήκον της στιγμής είναι να ενώσουμε όλες τις δημοκρατικές δυνάμεις που μάχονται τις επιπτώσεις των νεοφιλελεύθερων προγραμμάτων με στόχο να τα ανακόψει, να τα αντιστρέψει και να τα αντικαταστήσει από ένα σταθερό πρόγραμμα βιομηχανικής ανάπτυξης βασισμένο στην επαρκή υποστήριξη προς τους εν δυνάμει απόκληρους και στην συγκατάθεση των εργαζομένων: γι’ αυτό χρειάζεται να ασκηθεί ισχυρή, σταθερή και διαρκής πίεση στην κυβέρνηση του «αριστερού» μετώπου της Δυτικής Βεγγάλης. Αυτός πρέπει να είναι ο άμεσος στόχος όλων των γνήσιων αριστερών και δημοκρατικών δυνάμεων της χώρας.

Περιοδικό «Επαναστατική Δημοκρατία»

Μετάφραση στα ελληνικά «Εφημερίδα Ανασύνταξη»
Διαβάστε Περισσότερα »

Τετάρτη 21 Νοεμβρίου 2007

Β. Ι. Λένιν: ΜΑΡΞΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΕΞΕΓΕΡΣΗ


Έχοντας επίγνωση πως είναι απόλυτα αναγκαία η εξέγερση των εργατών της Πετρούπολης και της Μόσχας για να σωθεί η επανάσταση και για να σωθεί η Ρωσία από ένα «χωριστό» μοίρασμα της ανάμεσα στους ιμπεριαλιστές και των δυο συνασπισμών, πρέπει, πρώτο, να προσαρμόσουμε στις συνθήκες της αναπτυσσόμενης εξέγερσης την πολιτική τακτική μας στη Σύσκεψη, δεύτερο, πρέπει να αποδείξουμε ότι δεν παραδεχόμαστε μόνο στα λόγια τη σκέψη του Μαρξ ότι πρέπει να θεωρούμε την εξέγερση τέχνη.

Στη Σύσκεψη πρέπει να συσπειρώσουμε αμέσως την ομάδα των μπολσεβίκων, χωρίς να κυνηγάμε τον αριθμό, χωρίς να φοβόμαστε ν αφήσουμε τους ταλαντευόμενους στο στρατόπεδο των ταλαντευόμενων: για την υπόθεση της επανάστασης αυτοί είναι πιο ωφέλιμοι εκεί, παρά στο στρατόπεδο των αποφασιστικών και αφοσιωμένων αγωνιστών.

Πρέπει να συντάξουμε μια σύντομη δήλωση των μπολσεβίκων, υπογραμμίζοντας με τον πιο έντονο τρόπο ότι δεν έχουν θέση οι μακροσκελείς λόγοι, δεν έχουν θέση οι «λόγοι» γενικά, ότι χρειάζεται άμεση δράση για τη σωτηρία της επανάστασης, ότι είναι απόλυτη ανάγκη ολοκληρωτικής ρήξης με την αστική τάξη, ολοκληρωτικής αντικατάστασης όλης της σημερινής κυβέρνησης, ολοκληρωτικής ρήξης με τους αγγλογάλλους ιμπεριαλιστές, που ετοιμάζουν το «χωριστό» μοίρασμα της Ρωσίας, ότι χρειάζεται να περάσει αμέσως όλη η εξουσία στα χέρια της επαναστατικής δημοκρατίας, μ επικεφαλής το επαναστατικό προλεταριάτο.

Η δήλωση μας πρέπει να διατυπώνει αυτό το συμπέρασμα όσο το δυνατό πιο σύντομα και πιο έντονα, σε συνδυασμό με τα σχέδια του προγράμματος μας: ειρήνη στους λαούς, γη στους αγρότες, κατάσχεση των σκανδαλωδών κερδών και χαλιναγώγηση του σκανδαλώδους σαμποταρίσματος της παραγωγής από τους καπιταλιστές.

Όσο πιο σύντομη, όσο πιο έντονη θα είναι η δήλωση, τόσο το καλύτερο. Μόνο πρέπει να τονίζει ξεκάθαρα ακόμη δυο σπουδαιότατα σημεία: ο λαός βαρέθηκε τις ταλαντεύσεις, ο λαός βασανίστηκε από την αναποφασιστικότητα των εσέρων και των μενσεβίκων εμείς ξεκόβουμε οριστικά απ αυτά τα κόμματα, γιατί πρόδωσαν την επανάσταση:

Και το άλλο: προτείνοντας αμέσως ειρήνη χωρίς προσαρτήσεις, ξεκόβοντας αμέσως από τους συμμάχους ιμπεριαλιστές και από όλους τους ιμπεριαλιστές, θα πετύχουμε αμέσως ή την ανακωχή, ή το πέρασμα όλου του επαναστατικού προλεταριάτου με το μέρος της άμυνας και τη διεξαγωγή ενός πραγματικά δίκαιου, πραγματικά επαναστατικού πολέμου από την επαναστατική δημοκρατία και κάτω από την καθοδήγηση του προλεταριάτου.

Αφού διαβάσουμε αυτή τη δήλωση, αφού τους καλέσουμε να αποφασίζουν κι όχι να βγάλουν λόγους, να δρουν κι όχι να γράφουν αποφάσεις, πρέπει να κινήσουμε όλη την ομάδα μας προς τα εργοστάσια και προς τους στρατώνες: εκεί είναι η θέση της, εκεί είναι το νεύρο της ζωής, εκεί η πηγή σωτηρίας της επανάστασης, εκεί ο κινητήρας της Δημοκρατικής σύσκεψης.

Εκεί πρέπει να εξηγούμε το πρόγραμμα μας με λόγους γεμάτους θέρμη και πάθος και να βάλουμε το ζήτημα έτσι: είτε πλήρης αποδοχή του προγράμματος από τη Σύσκεψη, είτε εξέγερση. Μέση λύση δεν υπάρχει. Δεν μπορούμε να περιμένουμε. Η επανάσταση χάνεται.

Αφού βάλουμε έτσι το ζήτημα, και αφού συγκεντρώσουμε όλη την ομάδα στα εργοστάσια και στους στρατώνες, θα υπολογίσουμε σωστά τη στιγμή για την έναρξη της εξέγερσης.

Και για να αντικρίσουμε την εξέγερση μαρξιστικά, δηλαδή σαν τέχνη, πρέπει ταυτόχρονα, χωρίς να χάνουμε ούτε λεπτό, να οργανώσουμε το επιτελείο των εξεγερμένων τμημάτων, να κατανείμουμε τις δυνάμεις, να κινήσουμε τα πιστά συντάγματα στα πιο σπουδαία σημεία, να κυκλώσουμε την Αλεξαντρίνκα, να καταλάβουμε την Πετροπάβλοβκα, να συλλάβουμε το Γενικό επιτελείο και την κυβέρνηση, να στείλουμε ενάντια στους ευέλπιδες και στην άγρια μεραρχία τμήματα έτοιμα να πέσουν, παρά να αφήσουν τον εχθρό να κινηθεί προς τα κέντρα της πόλης. Πρέπει να κινητοποιήσουμε τους ένοπλους εργάτες, να τους καλέσουμε σε αποφασιστική, ύστατη μάχη, να καταλάβουμε αμέσως το τηλεγραφικό και τηλεφωνικό κέντρο, να εγκαταστήσουμε το δικό μας επιτελείο της εξέγερσης κοντά στο τηλεφωνικό κέντρο, να συνδέσουμε τηλεφωνικά το επιτελείο με όλα τα εργοστάσια, με όλα τα συντάγματα, με όλα τα σημεία του ένοπλου αγώνα κλπ.

Αυτά όλα τα λέμε, φυσικά, σαν παράδειγμα, μόνο για να δείξουμε παραστατικά, ότι στις στιγμές που ζούμε δεν μπορεί να μείνει κανείς πιστός στο μαρξισμό, να μείνει πιστός στην επανάσταση χωρίς να βλέπει την εξέγερση σαν τέχνη.

Γράφτηκε στις 13-14 (26-27) του Σεπτέμβρη 1917

Άπαντα τομ. 34ος. σελ. 245-247

Διαβάστε Περισσότερα »

Ο «περίπατος» της ξετσίπωτης υπηρετριούλας του κεφαλαίου στο «Μέγαρο Μαξίμου»

ή πως η σοσιαλδημοκράτισσα Α. Παπαρήγα στηρίζει εκ νέου την αντιδραστική πολιτική της κυβέρνησης Καραμανλή

Η πρόσφατη επίσκεψη (7.11.2007) της Α.Παπαρήγα στο «Μέγαρο Μαξίμου» για στήριξη εκ νέου και στη δεύτερη 4ετία της αντιδραστικής κυβέρνηση Καραμανλή σε καίρια ζητήματα της εξωτερικής και εσωτερικής πολιτικής, που δικαιολογημένα απέσπασε, πέρα απ’ τ’ άλλα, και τα ειρωνικά «σχόλια» του αρθρογράφου Λ.Σταυρόπουλου («Βήμα» 11/11/2007, σελ.Α24) και προκάλεσαν την οργή των δημοσιογραφίσκων του «Ριζοσπάστη» σε σχόλιο-«απάντηση» με τίτλο «κουτοπονηριές…»(«Ρ» 13/11/2007, σελ.4), δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία ούτε αποτελεί έκπληξη, όταν είναι γνωστά:

πρώτο, η μακρόχρονη, εδώ και δεκαετίες, αντιδραστική συνεργασία μεταξύ της ηγεσίας του «Κ»ΚΕ και του μοναρχοφασιστικού κόμματος της ΝΔ, συνεργασία που επισημοποιήθηκε με τη συγκρότηση κυβέρνησης «Κ»ΚΕ-ΝΔ το 1989 – η πρώτη ως τώρα στην ιστορία του διεθνούς χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού συγκρότηση κυβέρνησης ενός ρεβιζιονιστικού κόμματος με ένα μοναρχοφασιστικό κόμμα, όπως είναι η ΝΔ, το κατεξοχήν κόμμα του μεγάλου κεφαλαίου – αλλά και η συνέχιση της συνεργασίας ανάμεσά τους και μετά το 89,

δεύτερο, η μόνιμη στήριξη καθόλη την περασμένη 4ετία της αντιλαϊκής-αντεργατικής πολιτικής της κυβέρνησης εκ μέρους της ηγεσίας του «Κ»ΚΕ, η οποία προκλητικά στάθηκε στο πλευρό της αντιδραστικής κυβέρνησης Καραμανλή*.

Δεν αποτελεί επιπλέον έκπληξη, αφού η σοσιαλδημοκράτισσα Παπαρήγα, ασυγκράτητη όπως είναι στην υπεράσπιση της Δεξιάς, έχει ήδη από την πρώτη κιόλας στιγμή δημοσίως ανακοινώσει την εκ νέου στήριξή της στην αντιδραστική πολιτική της κυβέρνησης του μοναρχοφασιστικού κόμματος της ΝΔ κατά τη διάρκεια της συζήτησης των προγραμματικών δηλώσεων, καλώντας-«συμβουλεύοντας» προκλητικά και ξετσίπωτα την εργατική τάξη και το λαό να μην συγκροτήσει μέτωπο κατά των αντιλαϊκών-αντεργατικών κυβερνητικών μέτρων: «όχι το μέτωπο μόνο στη ΝΔ» («Ρ»2/10/2007, σελ11), κι’αυτό παρά το γεγονός ότι η ΝΔ είναι κυβέρνηση και διαχειρίζεται – αποκλειστικά και μόνο αυτή σε κυβερνητικό επίπεδο (και την περασμένη 4ετία) – τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου, όπως παλιότερα τα διαχειρίζονταν οι κυβερνήσεις του μεγαλοαστικού ΠΑΣΟΚ.

Καταρχήν με την επίσκεψή της η Α.Παπαρήγα ήθελε να επιβεβαιώσει εκ νέου, και δημόσια, την προσήλωσή της στην αντιδραστική συμμαχία-συνεργασία «Κ»ΚΕ-ΝΔ σ’όλα τα γενικότερα πολιτικά ζητήματα και να διαβεβαιώσει τον πρωθυπουργό Κ.Καραμανλή για τη συνέχιση της συνεργασίας-στήριξης και στη νέα 4ετία της κυβερνητικής πολιτικής.

Κατά δεύτερο στη σημερινή πολύ δύσκολη συγκυρία για την κυβέρνηση και τα πολύ δύσκολα προβλήματα με τα οποία αυτή βρίσκεται αντιμέτωπη, η επίσκεψη αποτελεί από μόνη της, ανεξάρτητα ακόμα και απ’ τα θέματα που συζητήθηκαν μεταξύ Παπαρήγα-Καραμανλή, προκλητική στήριξη της εσωτερικής αντιλαϊκής-αντεργατικής πολιτικής της κυβέρνησης και στήριξη της φιλοαμερικάνικης εξωτερικής της πολιτικής σε σειρά ζητήματα, κυρίως όμως εκείνα της περιοχής των Βαλκανίων.

Και τώρα μια σειρά σύντομες παρατηρήσεις για τους συγκεκριμένους λόγους επίσκεψης της Α.Παπαρήγα στο «Μέγαρο Μαξίμου» που αποτέλεσαν συνάμα και το αντικείμενο συζήτησης μεταξύ τους, παρόλο που δεν ανακοινώθηκε τίποτε σχετικό και αφέθηκε να εννοηθεί ότι η συνάντηση αφορούσε μόνο το ζήτημα της ονομασίας της ΠΓΔΜακεδονίας:

Α. Ζητήματα εξωτερικής πολιτικής: η κυβέρνηση του μοναρχοφασιστικού κόμματος της ΝΔ, πέρα απ’ την ως τώρα παταγώδη αποτυχία και πρωτοφανή ανικανότητά της σ’ όλα ανεξαιρέτως τα ζητήματα της εξωτερικής πολιτικής της χώρας, ακολουθεί μια σαφώς φιλοαμερικάνικη πολιτική, κι’ αυτό αφορά και την περιοχή των Βαλκανίων με κύρια ζητήματα για την Ελλάδα: α) τη διαβόητη ιστορία της ονομασίας της γειτονικής Πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας (ΠΓΔΜ) αλλά και β) το μεγάλο και πολύπλοκο πρόβλημα του Κοσυφοπεδίου (και τον παραπέρα διαμελισμό της Σερβίας), που βρίσκεται από καιρό στο κέντρο του οξύτατου ανταγωνισμού των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων ΗΠΑ-Ρωσίας-ΕΕ.

Σχετικά με το πρώτο ζήτημα η κυβέρνηση Καραμανλή παρά τους ανόητους διπλωματικούς λεονταρισμούς έχει ήδη καταλήξει στη σύνθετη ονομασία, αλλά που και σ’ αυτή την περίπτωση βρίσκεται αντιμέτωπη με την αδιάλλαχτη στάση της κυβέρνησης της ΠΓΔΜακεδονίας και το σοβινισμό τον κυρίαρχων κύκλων της και επιπλέον με το σοβινισμό του δικού της χώρου και τις διάφορες ανοιχτά φιλοπόλεμες κραυγές των «Μακεδονομάχων» της (Ψωμιάδης-Παπαγεωργόπουλος-Έβερτ-Κιλτίδης κλπ.) και βέβαια του έξαλλου σοβινιστή χουντο-φασίστα Άνθιμου, τις φιλοπόλεμες δηλώσεις του οποίου δεν καταδίκασε η κυβέρνηση του μοναρχοφασιστικού κόμματος της ΝΔ: «οι Σκοπιανοί είναι πονηροί και διεκδικούν εις βάρος της Ελλάδας. Εμάς μας λείπει ένα κομμάτι της Μακεδονίας, που το έχουν στο Μοναστήρι και παραπέρα. Αν υπάρξουν διεκδικήσεις σε βάρος μας, ξέρει και η Ελλάδα να διεκδικεί χαμένους τόπους σπαρμένους με τα κόκαλα των προγόνων μας» («Ελευθεροτυπία» 6/11/2007, σελ. 7).

Οι κομμουνιστές και αντιφασίστες έχουν πρώτιστη πολιτική υποχρέωση να καταδικάσουν με τον πλέον αποφασιστικό και κατηγορηματικό τρόπο της εθνικιστικές-σοβινιστικές απόψεις και δηλώσεις αλλά και τις επεκτατικές βλέψεις των κυρίαρχων σοβινιστικών κύκλων των δυο χωρών Ελλάδας-ΠΓΔΜ.

Πέρα απ’ το ζήτημα της ΠΓΔΜ, συζητήθηκε μεταξύ των Καραμανλή-Παπαρήγα και η περίπτωση του Κοσυφοπεδίου (αλλά και γενικότερα η κατάσταση στα Βαλκάνια), που αποτελεί μια πολύ επικίνδυνη μπαρουταποθήκη της περιοχής έτοιμη να εκραγεί κάθε ώρα και στιγμή.

Η φιλοαμερικάνικη θέση-στάση της αντιδραστικής κυβέρνησης Καραμανλή είναι σε αυτό το ζήτημα γνωστή και δεδομένη.

Είναι φανερό πως ο «περίπατος» της σοσιαλδημοκράτισσας Α.Παπαρήγα στο «Μέγαρο Μαξίμου» στόχο είχε να στηρίξει όχι μόνο την πολιτική της κυβέρνησης σχετικά με την ονομασία της ΠΓΔΜ αλλά και τη σαφώς φιλοαμερικάνικη πολιτική της κυβέρνησης Καραμανλή στο πρόβλημα του Κοσυφοπεδίου καθώς και ολόκληρης της περιοχής των Βαλκανίων – πολιτική στήριξη των φιλοπόλεμων σχεδίων του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού και άμεσης ανάμιξης στα εσωτερικά των Βαλκανικών χωρών.

Β. Εσωτερική πολιτική: σε πολύ δύσκολη θέση βρίσκεται αυτή τη στιγμή η κυβέρνηση Καραμανλή και σε μια σειρά ζητήματα της εσωτερικής πολιτικής και εδώ έρχεται η επίσκεψη Παπαρήγα προς στήριξή της:

α. Ασφαλιστικό: ακριβώς τη στιγμή που η κυβέρνηση σχεδιάζει να περάσει τα αντιδραστικά μέτρα αύξησης των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης και μείωσης των συντάξεων, τρέχει η σοσιαλδημοκράτισσα Παπαρήγα προς ενίσχυση της θέσης της κυβέρνησης και στήριξή της.

β. Καταλήψεις μαθητών – κινητοποιήσεις φοιτητών: ακριβώς τη στιγμή που οι καταλήψεις των μαθητών βρίσκονται σε εξέλιξη και πολλαπλασιάζονται αλλά και αναπτύσσεται η αντίσταση φοιτητών-πανεπιστημιακών στον αντιδραστικό νόμο-πλαίσιο, τρέχει για τον ίδιο σκοπό στο «Μέγαρο Μαξίμου» να στηρίξει την αντιδραστική πολιτική της κυβέρνησης του μοναρχοφασιστικού κόμματος της ΝΔ με στόχο τον τερματισμό των μαθητικών καταλήψεων και τη ματαίωση ξεσπάσματος φοιτητικών κινητοποιήσεων.

γ. Πορεία Πολυτεχνείου: αντικείμενο συζήτησης αποτέλεσε και η «περιφρούρηση» της πορείας του Πολυτεχνείου που ανατέθηκε από τον Καραμανλή (όπως και τον περασμένο χρόνο) στην Παπαρήγα. Προφανώς της γνωστοποίησε ακόμα – κι αυτή συμφώνησε – ότι η αστυνομία, με εντολή του, θα χρησιμοποιήσει αυτή τη φορά και χαφιεδοκάμερες για την παρακολούθηση της πορείας, κάτι που τώρα επιβεβαιώνει, εμμέσως πλην σαφώς, και το σχόλιο – μ΄αφορμή την παραίτηση του προέδρου της Αρχής Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα, Δ. Γουργουράκη και όλων των μελών της Αρχής – του «Γραφείου τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ» για τις χαφιεδοκάμερες, το οποίο αντί να καταδικάζει την κυβέρνηση του μοναρχοφασιστικού κόμματος της ΝΔ που χρησιμοποίησε για πρώτη φορά τις χαφιεδοκάμερες για παρακολούθηση της πορείας του Πολυτεχνείου ισχυρίζεται πως «η νέα αποκάλυψη για την παρακολούθηση μέσω των καμερών της πορείας του Πολυτεχνείου που συνοδεύτηκε με την παραίτηση-καταγγελία του προέδρου και μελών της Αρχής Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων, καταδεικνύει πόσο υπόλογοι έναντι του λαού είναι οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ που ισχυρίστηκαν ότι η εγκατάσταση και η λειτουργία των καμερών γίνεται αποκλειστικά για τη διαχείριση της κυκλοφορίας» («Ρ» 20/11/2007, σελ. 10).

Η σοσιαλδημοκρατική ηγεσία του «Κ»ΚΕ κρατά σαφή φιλοκυβερνητική στάση, επειδή πρώτο, δεν καταδικάζει την κυβέρνηση Καραμανλή για την χρήση των χφιεδοκάμερων και δεύτερο, θάβει το τόσο σημαντικό θέμα – που σημαίνει πολύ επικίνδυνο παραπέρα βάθεμα της φασιστικοποίησης της κοινωνικής ζωής – στη 10η σελίδα του «Ριζοσπάστη» α ν τ ί να το έχει πρωτοσέλιδο όπως διάφορες αστικές εφημερίδες, μεταξύ των οποίων και η «Αυγή» με τίτλο: «Η ΕΛ.ΑΣ. ΦΑΚΕΛΩΣΕ ΜΕ ΤΙΣ ΚΑΜΕΡΕΣ ΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ, Με την κάμερα στον κρόταφο!» («Αυγή» 20/11/2007, σελ 1).

δ. ΣΥΝ: πέρα απ’ τα παραπάνω προβλήματα ο Καραμανλής συζήτησε με τη σύμμαχό του Α.Παπαρήγα και την περίπτωση της κριτικής του ΣΥΡΙΖΑ προς την κυβερνητική πολιτική και ζήτησε, στα πλαίσια της συνεργασίας «Κ»ΚΕ-ΝΔ, απ΄ την Παπαρήγα: 1) να αποτελέσει η φιλοκυβερνητική στάση του «Κ»ΚΕ σταθερό αντίβαρο απέναντι στην κριτική που δέχεται απ’ το ΣΥΝ, και 2) να εντείνει το «Κ»ΚΕ την κριτική στο ΣΥΝ, πράγμα που εξυπηρετεί πολιτικά και τα δυο σύμμαχα κόμματα, «Κ»ΚΕ-ΝΔ.

ε. ΠΑΣΟΚ: τέλος, οι Καραμανλής-Παπαρήγα συζήτησαν επίσης και τη βαθιά κρίση που διέρχεται το μεγαλοαστικό κόμμα του ΠΑΣΟΚ, ελπίζοντας και οι δυο στην παραπέρα όξυνσή της ώστε να διαμοιραστούν μεταξύ τους τα ιμάτια του, ελπίδα που χάθηκε το 1989 για το σοσιαλδημοκρατικό «Κ»ΚΕ.

*Η ηγεσία του «Κ»ΚΕ τάχθηκε κατά των καταλήψεων των φοιτητών τέλη Μάη-αρχές Ιούνη 2006 που αγωνίζονταν κατά των αντιδραστικών «μεταρρυθμίσεων» και κατά της απεργίας διαρκείας των πανεπιστημιακών, κατά των επαναλαμβανόμενων απεργιών διαρκείας των Δασκάλων. Γνωστή είναι και η μόνιμη απεργοσπαστική στάση των ρεφορμιστών ηγετών του ΠΑΜΕ με τις απεργοσπαστικού χαρακτήρα ξεχωριστές συγκεντρώσεις κατά τη διάρκεια των απεργιακών κινητοποιήσεων των εργαζομένων (με κορυφαία περίπτωση την ξεχωριστή εξέδρα του ΠΑΜΕ στο Σύνταγμα, μ’ εντολή προφανώς της κυβέρνησης, δίπλα στην κοινή εξέδρα των ομοσπονδιών ΠΟΣΔΕΠ-ΟΛΜΕ-ΔΟΕ), η στήριξη της κυβερνητικής πολιτικής στο μεγάλο σκάνδαλο των «δομημένων Ομολόγων» (άρνηση συγκρότησης εξεταστικής επιτροπής, άρνηση της επιστροφής των τωρινών κλεμμένων στα ταμεία και προβολή πρότασης από «κοινού» με τον Πουπάκη της ΔΑΚΕ («Άσε ο Πουπάκης! Αυτός θα διεκδικήσει τα κλεμμένα από το 1950!!…», «Ρ» 11/5/2007, σελ.2 και «Κ»ΚΕ: να ερευνηθεί από το 1950 η ληστεία των ασφαλιστικών ταμείων», «Ρ» 16/6/2007, σελ.3) «επιστροφής» των κλεμμένων απ’ το ΄50 δηλ. από την «εποχή του Καποδίστρια»!!!), πλήρης κάλυψη των κυβερνητικών ευθυνών για το μεγάλο έγκλημα των πυρκαγιών αλλά και σ’ όλα τα άλλα μέτρα κυβερνητικής πολιτικής με την αντιδραστική πολιτική γραμμή των διαβόητων «διαχρονικών ευθυνών» και την απόδοση ευθυνών και στα κόμματα της αντιπολίτευσης, εμφανίζοντάς τα πως και αυτά μπορούν να «παίρνουν» και «εφαρμόζουν» κυβερνητικά αντιλαϊκά-αντεργατικά μέτρα, τη στιγμή που είναι πασίγνωστο, ακόμα και στα παιδιά του νηπιαγωγείου, ότι αντιλαϊκά-αντεργατικά μέτρα μπορεί να αποφασίζει και εφαρμόζει μόνο η εκάστοτε κυβέρνηση, ενώ η αντιπολίτευση μπορεί μόνο να τα επικροτεί-ψηφίζει ή να τα απορρίπτει χωρίς η ίδια ποτέ να έχει τη δυνατότητα να πάρει και να εφαρμόσει οποιαδήποτε μέτρα («Μπαράζ αντιλαϊκής επίθεσης από ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΣΥΝ», «ολομέτωπη επίθεση έχουν εξαπολύσει από κοινού πλουτοκρατία-κυβέρνηση-ΝΔ-ΠΑΣΟΚ», «Ρ» 26/6/2005, σελ. 1), κλπ. κλπ.

Διαβάστε Περισσότερα »

Τρίτη 20 Νοεμβρίου 2007

Η ενότητα των κομμουνιστών είναι απαραίτητη!

Απευθυνόμαστε εκ νέου σε όλους τους μαρξιστές- λενινιστές- είτε ανήκοντες σε οργανώσεις και ομάδες, είτε ανένταχτους- στις εμπροσθοφυλακές του αγώνα του προλεταριάτου, στους νέους επαναστάτες που θέλουν να παλέψουν για ένα κόσμο διαφορετικό: το σοσιαλισμό.

Το να είναι κανείς κομμουνιστής, να θέλει να παλεύει ενάντια στον ιμπεριαλισμό, για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση, και να μην ασχολείται με την ενότητα των κομμουνιστών, να μην προχωρά το ζήτημα για την ανασύσταση του κομμουνιστικού κόμματος είναι μια εξ ορισμού αντίφαση. Όπως είναι έγκλημα και το να καθίσταται η ενότητα μια λέξη κούφια, χωρίς περιεχόμενο και αποτελέσματα.

Η ενότητα είναι μια αναγκαιότητα, ένα ζήτημα ζωτικό για να δοθεί παλμός και να καθοδηγηθεί ο αγώνας του προλεταριάτου. Το να εργάζεται κανείς για την επίτευξη της πιο ευρείας ενότητας, για την ενοποίηση των κομμουνιστικών και επαναστατικών δυνάμεων στη βάση των αρχών του μαρξισμού- λενινισμού, πέρα από το ότι είναι καθήκον είναι και μια απαίτηση απαράγραπτη.

Είναι ακόμα πιο πολύ τη στιγμή κατά την οποία οι πιο καταστροφικές συνέπειες του οπορτουνισμού εκδηλώνονται στην πολιτική των ρεβιζιονιστικών και σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων που συμμετέχουν σε υπουργεία στην αστική κυβέρνηση, εγκρίνουν τις πολεμικές πιστώσεις και επιζητούν τη διατήρηση της κοινωνικής ειρήνης για να ευνοήσουν την υλοποίηση των φιλελεύθερων προγραμμάτων.

Το προλεταριάτο έχει ανάγκη όσο ποτέ άλλοτε την ενότητα των ειλικρινών κομμουνιστών, έχει ανάγκη από ένα κόμμα ανεξάρτητο από την αστική τάξη, όχι από την ενότητα μεταξύ των κομμουνιστών και των εχθρών του σοσιαλισμού
Είναι η ίδια η πολύμορφη και μόνιμη επίθεση του ιμπεριαλισμού και όλων των αντιδραστικών δυνάμεων που μας υποχρεώνει είτε στην ενότητα είτε στην προδοσία.

Χρειάζεται να αναλάβουμε γενναία και πλήρως τις ευθύνες που μας αναλογούν, για να αποφύγουμε η εργατική τάξη, που συνεχίζει να ρίχνεται γενναία στη μάχη, να παραμείνει χωρίς μια σοβαρή καθοδήγηση.

Η ιστορία που κουβαλάμε είναι γεμάτη από αντιθέσεις, πολεμικές και διασπάσεις. Σε πολλές περιπτώσεις αυτές ήταν ο καρπός της ηγεμονίας του ρεβιζιονισμού στο κομμουνιστικό κίνημα. Με τη σειρά της, η διάσπαση στο κίνημά μας προκαλεί αστάθεια, αδυναμία, συμβάλλει στην απονεύρωση πολλών συντρόφων, στην πρόκληση σύγχυσης.

Ευρισκόμενοι σε αυτή την κατάσταση, στην οποία καμία οργάνωση δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι διαδραματίζει το ρόλο της πρωτοπορίας του προλεταριάτου, είναι δυνατό να συνεχίζεται η επικράτηση του πνεύματος της ομαδούλας, η αυτοεπιβεβαίωση, ο μικροαστικός ατομισμός;

Είναι αποδεκτό το γεγονός ότι υπάρχουν δεκάδες «αλήθειες» που λένε ότι είναι κομμουνιστικές αλλά δεν κάνουν τίποτε άλλο από τη διαιώνιση της ανεπάρκειάς τους;

Ένας εργάτης, ένας νέος που γίνεται κομμουνιστής, στη βάση ποιου κριτηρίου επιλέγει πού να οργανωθεί;

Αν η ιδεολογία η προλεταριακή είναι μια γιατί δίνεται έμφαση στις διαφορές και δε γίνεται τίποτα ώστε αυτές να ξεπεραστούν;

Ενώπιον αυτής της κατάστασης όποιος θέλει να συνεχίσει να καλλιεργεί το δικό του «περιβόλι» πρέπει να ξέρει πως το κάνει εις βάρος ολόκληρου του εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος και για αυτό του αξίζει η πιο ανελέητη και ανεξάντλητη κριτική.

Οι πραγματικοί κομμουνιστές έχουν τα μάτια ανοιχτά, ξέρουν να παρατηρούν και να αξιολογούν. Το να περιορίζεται κανείς στο ρόλο του θεατή χωρίς να αγωνίζεται ενάντια στην πολυδιάσπαση, χωρίς να διαχωρίζει τη θέση του από τις βλαβερές αυτές συνήθειες, χωρίς να λαμβάνει μέρος και να τοποθετείται επ’ αυτού, δε βοηθά στην ανάπτυξη μιας κομμουνιστικής πολιτικής συνεκτικής και ανεξάρτητης, αντίθετα καθυστερεί τον ερχομό μιας γνήσιας και χρήσιμης εργασίας υπέρ της εργατικής τάξης και των καταπιεζόμενων μαζών. Στην πραγματικότητα, η διατήρηση μιας στάσης αναμονής ή μιας απλής υπεράσπισης της κληρονομιάς σημαίνει αποστράτευση, αποχώρηση και υποχώρηση.

Για αυτό η συντακτική ομάδα της Teoria & Prassi επαναλαμβάνει το κάλεσμα προς τους πραγματικούς κομμουνιστές προκειμένου να ενωθούν σε ένα πλάνο που θέλει να συμμετάσχουν όλοι όσοι νιώθουν την αναγκαιότητα για να τεθούν οι βάσεις για το κομμουνιστικό κόμμα του 21ου αιώνα

.

Δεν έχουμε ελιγμούς διπλωματικούς να προτείνουμε, ούτε φόβο για τις αποκλίσεις στις απόψεις που αναπόφευκτα θα εκδηλωθούν μεταξύ συντρόφων που βρίσκονται σε διαφορετικές καταστάσεις και με διαφορετικές εμπειρίες.

Αυτό που είναι βέβαιο είναι πως η παλιά και ανόητη πρακτική της αμοιβαίας αδιαφορίας, των τακτικισμών, των συνεχών αναβολών, τόσο αγαπητών στους οπορτουνιστές, πρέπει οριστικά να αποτελέσει παρελθόν.

Πρέπει ολοκληρωτικά και οριστικά να επέλθει ρήξη με την αυτοεπιβεβαίωση, το σεχταρισμό, την εσωστρέφεια, για να προχωρήσουμε τη διαδικασία ενότητας των κομμουνιστών στη βάση των αρχών του μαρξισμού-λενινισμού.

Αυτή τη διαδικασία, της οποίας τα συγκεκριμένα στάδια και οι οργανωτικές μορφές πρέπει να αποτελέσουν αντικείμενο συζήτησης, είναι απαραίτητο να την ξεκινήσουμε χωρίς καθυστέρηση, συγκροτώντας τη στη βάση της ειλικρίνειας, της σοβαρότητας και του αμοιβαίου σεβασμού. Χάρη σε αυτή θα μπορέσουμε να ενδυναμωθούμε όλοι και να εκφράσουμε μια πολιτική κατεύθυνση που θα είναι στο ύψος των περιστάσεων.

Πεπεισμένοι πως έχουμε κοινό σημείο αναφοράς, το Σοσιαλισμό και τον Κομμουνισμό, σας καλούμε εκ νέου για την πραγματοποίηση συναντήσεων μαρξιστών- λενινιστών, για τη δημιουργία ενός πλαισίου συζήτησης μόνιμης και οργανωμένης για να ξεφορτωθούμε ιδεολογικές επιρροές ξένες προς το μαρξισμό- λενινισμό, για να ξεκινήσουμε μια κοινή δράση στη δουλειά στις μάζες και να προωθήσουμε τη διαδικασία ανασύστασης ενός πραγματικού κομμουνιστικού κόμματος: του κόμματος που έχει ανάγκη το προλεταριάτο για τη χειραφέτησή του.

Ομάδα ιταλών κομμουνιστών που εκδίδει το περιοδικό «Θεωρία και Πράξη»

Διαβάστε Περισσότερα »

Eικοσιτετράωρη απεργία στις 26/11 κήρυξε η Διδασκαλική Ομοσπονδία

Αντιγράφουμε από το in.gr

Eικοσιτετράωρη απεργία στις 26 Νοεμβρίου, αποφάσισε τη Δευτέρα το ΔΣ της Διδασκαλικής Ομοσπονδίας Ελλάδας (ΔΟΕ) καλώντας του εκπαιδευτικούς να συμμετάσχουν στα πανεκπαιδευτικά συλλαλητήρια που συνδιοργανώνουν ΔΟΕ και ΟΛΜΕ σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη.

Σύμφωνα με ανακοίνωση, οι δάσκαλοι ζητούν μεταξύ άλλων την κατάργηση του άρθρου 32 το οποίο δίνει τη δυνατότητα ίδρυσης τμημάτων νηπιαγωγείων σε ιδιωτικούς και δημοτικούς παιδικούς σταθμούς καθώς και στα ιδιωτικά σχολεία.

Επιπρόσθετα οι ίδιοι διεκδικούν την άμεση απόσυρση της εγκυκλίου της 20ής Ιουλίου 2007, η οποία σύμφωνα με τους εκπαιδευτικούς κάνει λόγο για αύξηση ωραρίου και καταστρατηγεί τα εργασιακά δικαιώματα των Νηπιαγωγών.

Newsroom ΔΟΛ, με πληροφορίες από ΑΠΕ-ΜΠΕ

Διαβάστε Περισσότερα »

Δευτέρα 19 Νοεμβρίου 2007

Η αλήθεια για τον Βασίλι Στάλιν

Αναδημοσιεύουμε μεταφρασμένο ένα κείμενο για τον Βασίλι Στάλιν. Η αναδημοσίευση δε συνεπάγεται και αποδοχή όλων των θέσεων του συγγραφέα.


Τον Μάρτιο του 2005, στην 43η επέτειο του θανάτου του Βασίλη Στάλιν, δημοσιεύθηκαν στον αστικό τύπο διάφορα συκοφαντικά άρθρα με θέμα τον ίδιο. Ο Βασίλι Στάλιν πέθανε σε ηλικία 42 ετών πάνω στην ακμή της νιότης του.
Οι χρουτσιωφικοί και οι φιλελεύθεροι δημοκράτες δεν συκοφάντησαν μόνο τον μεγάλο σταχαστή και ηγέτη Ι. Β. Στάλιν αλλά και τα παιδιά του, το Γιάκοφ, την Σβετλάνα και το Βασίλι.
Τα παιδιά του Στάλιν δεν ήταν τα «παιδιά του Αρμπάτ» που απεχθάνονταν το Σοβιετικό λαό και την πατρίδα τους και σε αντίθεση με το γιο του Χρουτσιώφ, δεν πρόδωσαν τους στενούς τους φίλους και συντρόφους.
Ο μεγαλύτερος γιος του Στάλιν προτίμησε να πεθάνει πέφτοντας στο ηλεκτροφόρο συρματόπλεγμα του γερμανικού στρατοπέδου αιχμαλώτων πολέμου παρά να παραμείνει έγκλειστος σε αυτό. Οι συνθήκες ζωής για την κόρη του Στάλιν, τη Σβετλάνα, ήταν σε τέτοιο βαθμό ανυπόφορες που η ίδια αναγκάστηκε να αποδράσει από την ίδια της τη χώρα και να περάσει τις τελευταίες μέρες της ζωής της σε ένα καταφύγιο στο Λονδίνο.
Ο Βασίλι Στάλιν εξευτελίστηκε και συκοφαντήθηκε. Παρουσιάστηκε ως άχρηστος ταραχοποιός νεαρός, ατάλαντος πιλότος, ανίκανος διοικητής και αλκοολικός με γαλόνια στρατηγού. Τίποτα απ’ όλα αυτά όμως δεν είναι αλήθεια. Όλα είναι συκοφαντίες εναντίον ενός έντιμου, αξιοπρεπή, ειλικρινή, ανιδιοτελή και ταλαντούχου ανθρώπου που μόνο όφελος και δόξα θα μπορούσε να προσφέρει στη Σοβιετική Ένωση. Τα ταλέντα όμως του Βασίλι δεν ενδιέφεραν τον τροτσκιστή Χρουτσώφ και τον περίγυρό του. Εκδικήθηκαν τον Στάλιν και το γιό του γιατί τον φοβόντουσαν. Ο Βασίλι είχε δυνατό χαρακτήρα και επομένως αποτελούσε έναν επικίνδυνο αντίπαλο για τους χρουτσιοφικούς. Παρά την πίεση που του άσκησαν, ο Βασίλι αρνήθηκε να αποκηρύξει τον πατέρα του. Δεν δέχτηκε ούτε να αλλάξει το όνομά του, ούτε να παραμείνει σιωπηλός όπως η αδελφή του η Σβετλάνα.
Ο Νικολάι Ζένκοβιτς μελέτησε λεπτομερώς τη ζωή και τη στρατιωτική δράση του Βασίλι Σταλίν και την παρουσίασε στην πραγματεία του «Ο πρίγκιπας και η νοσοκόμα». Το ίδιο έκανε ο Γιούρι Μούχιν στα βιβλία του «Η δολοφονία του Στάλιν και του Μπέρια» και «Άσοι των αιθέρων και προπαγάνδα» και η Έλενα Προυντνικόβα στο βιβλίο της «Στάλιν. Η δεύτερη δολοφονία». Η πληρέστερη εξιστόρηση της ζωής του Βασίλι Στάλιν μπορεί να βρεθεί στα δημοσιεύματα του πρώην πιλότου και συγγραφέα Στανισλας Γκριμπανόφ και άλλων. Σε αυτές τις μελέτες οι συγγραφείς αποκαλύπτουν την διακεκριμένη προσωπικότητα του Βασίλη Στάλιν ως πιλότου, ως διοικητή και ως διοργανωτή χρήσιμων δραστηριοτήτων στον στρατό. Ταυτόχρονα, ξεσκεπάζουν τους μύθους και τις συκοφαντίες της αδελφής του Σβετλάνας και άλλων κακοπροαίρετων εναντίον στον Στάλιν και τους γιούς του.
Ο Βασίλι γεννήθηκε το Μάρτη του 1921. Ήταν ένα δραστήριο, παθιασμένο και επίμονο παιδί. Όλοι τον είχαν κακομάθει, οι συγγενείς, οι δάσκαλοι. Ο Βασίλι δεν ήταν μετριόφρων· τους εκβίαζε όλους με τη σειρά εκμεταλλευόμενος τη θέση του.
Ο Ι.Β. Στάλιν επιθυμούσε να δει τους γιούς του στρατιωτικούς. Ο Βασίλι μπήκε στην σχολή αεροπορίας Κατσίνσκι όπου εκπαιδεύονταν πιλότοι στρατιωτικών αεροπλάνων. Οι γιοί του Μικογιάν και άλλων στελεχών του Κρεμλίνου λάμβαναν την εκπαίδευσή τους εκεί. Ο Βασίλι αποφοίτησε πολύ άνετα με το βαθμό του υπολοχαγού. Τον Μάρτιο του 1940, τον στέλνουν στο τμήμα της πολεμικής αεροπορίας το οποίο εφοδίαζε με ανταλλακτικά τα καταδιωκτικά Ι-15. Εκεί είχαν ανάγκη από πιλότους πολεμικών αεροπλάνων με ξεχωριστό θάρρος, ιδιοσυγκρασία και πάθος. Μαζί όμως με αυτά τα χαρακτηριστικά, ο Βασίλι άρχιζε να επιδεικνύει μια σειρά άλλα όπως η πραγματοποίηση καλομελετημένων ενεργειών καθώς και το σοβαρό ενδιαφέρον στη νέα τεχνολογία. Ο Βασίλι είχε μεγάλη αδυναμία στην πολεμική αεροναυτική.
Σ’ ένα γράμμα προς τον πατέρα του, παραπονείται γιατί οι συνάδελφοί στη μοίρα πετούσαν ήδη με νέου τύπου αεροσκάφη: Μιγκ, Γιακ και Λαβ και ότι είναι ο μόνος μεταξύ των μελλοντικών διοικητών που πετούσε ακόμα με τα παλιά Ι-15. Ο Βασίλι πρότεινε όλα τα κέντρα εκπαίδευσης πιλότων να αποκτήσουν αεροσκάφη τελευταίας τεχνολογίας και όλοι οι μελλοντικοί μοίραρχοι να εκπαιδεύονται με αυτά
Οι πιλότοι πολεμικών αεροσκαφών είναι άνθρωποι με ξεχωριστές ικανότητες. Βρίσκονται διαρκώς πάνω στη κόψη του ξυραφιού, μεταξύ ζωής και θανάτου, και η κάθε αποστολή τους στη διάρκεια του πολέμου θα μπορούσε να είναι η τελευταία τους. Στον ελεύθερο χρόνο τους ξεκουράζονταν και, μερικές φορές, χαλάρωναν με λίγα ποτά. Και ο Βασίλι έπινε αλλά όχι περισσότερο από τους άλλους. Η αδερφή του η Σβετλάνα, που από μικρή δεν τον αγαπούσε, έγραψε ότι ήταν «πέρα για πέρα αλκοολικός». Ποτέ όμως δεν έζησε μαζί με τον αδελφό της και σπάνια τον συναντούσε. Ο Βασίλι ήταν στρατιωτικός, εκείνη πολίτης και επομένως οι ισχυρισμοί της είναι αμφίβολοι.
Η Σβετλάνα έγραψε μόνο αρνητικά για τον αδερφό της χωρίς να αναφερθεί στο πώς υπηρέτησε στο στρατό και στο πώς πολέμησε. Και αυτή ακριβώς είναι η πιο σημαντική πλευρά της ζωής ενός τόσο ξεχωριστού ατόμου όπως ο Βασίλι Στάλιν. Όπως ήταν φυσικό, οι μεγαλύτεροι διοικητές τον πρόσεχαν και περιόριζαν τον αριθμό των αποστολών που αναλάμβανε. Προήχθηκε στο βαθμό του επιθεωρητή-πιλότου και κατόπιν επικεφαλής των επιθεωρήσεων στην αεροπορία του Κόκκινου Στρατού, θέση στην οποία υπηρέτησε μέχρι το Ιανουάριο του 1943.
Ο Βασίλι δεν ήταν ικανοποιημένος στη θέση του επιθεωρητή. Ήθελε πάρα πολύ να είναι στο μέτωπο· αισθανόταν ότι η θέση του βρισκόταν εκεί. Είχε την αίσθηση ότι τον υποτιμούσαν δίνοντάς του μια θέση στα μετόπισθεν. Όντας γενναίος και δραστήριος, ήθελε να βρίσκεται στην καρδιά των γεγονότων. Παρ’ όλα αυτά δεν του επιτράπηκε να πάει στο μέτωπο. Οι διοικητές του γνώριζαν ότι ο μεγαλύτερος γιός του Στάλιν είχε καταλήξει αιχμάλωτος σε γερμανικό στρατόπεδο και ήταν άγνωστο αν θα επιστρέψει ζωντανός. Και ότι ο άλλος, ο τελευταίος, γιός του Στάλιν, επίσης φλογερός πατριώτης καιγόταν να συμμετάσχει στην πολεμική δράση όπου θα μπορούσε να σκοτωθεί ανά πάσα στιγμή. Σε αυτήν την περίοδο λοιπόν «της υπηρεσίας στα μετόπισθεν» ίσως κυκλοφόρησαν κάποιες φήμες ότι ο γιός του Στάλιν έπιασε «κελεπούρι» στην πλάτη του πατέρα του και ότι «την περνούσε χαλαρά». Η ειρηνική ζωή στα μετόπισθεν ήταν μεγάλο βάρος για τον ίδιο.
Τον Ιανουάριο του 1943 η επιθεώρηση καταργήθηκε. Ο Βασίλι Στάλιν με το βαθμό του συνταγματάρχη προοριζόταν για διοικητής του 32ου Αεροπορικού Τάγματος Φρουρών. Σχετικά με το πώς πολέμησε και πως διοίκησε ο Βασίλι Στάλιν, γράφει ο πιλότος και Ήρωας της Σοβιετικής Ένωσης, Σ.Φ. Ντολγκούσιν: «Ο Βασίλι διοίκησε το τάγμα με επιμέλεια και άκουγε με προσοχή εμάς τους πιο έμπειρους πιλότους. Ως διοικητής του τάγματος θα μπορούσε, κατά την διάρκεια μιας αποστολής, να τεθεί επικεφαλής μιας οποιασδήποτε μοίρας, για κάποιο λόγο, πετούσε με την δική μου. Το Φεβρουάριο και το Μάρτιο του 1943, με τη συμμετοχή του Βασίλι, καταρρίψαμε αρκετά εχθρικά αεροσκάφη. Την 5η Μαρτίου κατέρριψε μόνος του ένα FW-190…Θυμάμαι μια φορά που έκανε ένα λάθος, συνηθισμένο για νέους πιλότους, μολονότι ο ίδιος ήταν ήδη «παλιά καραβάνα». Καταδίωκε ένα Fokker και πάνω στην πίεση της στιγμής αποκόπηκε από την ομάδα και δέχτηκε επίθεση από έξι εχθρικά αεροσκάφη. Τον βοηθήσαμε όλοι να βγει από την δύσκολη θέση. Επιστρέψαμε στη βάση. Ο Βασίλι ήταν συνταγματάρχης και εγώ λοχαγός – εκείνος διοικητής του τάγματος και εγώ μοίραρχος. Στην αεροπορία η διάκριση των βαθμών δεν ήταν πολύ έντονη. Τον κάλεσα σε μια άκρη και έκανα την δική μου ανάκριση για την πτήση. Έβγαλα το βάρος από πάνω μου όπως έπρεπε.
Στο φύλλο απονομής, που υπογράφεται από τον διοικητή της 16ης Αεροπορικής Δύναμης Σ. Ρουντένκο, φαίνεται ότι ο Β. Στάλιν κατέρριψε ακόμα ένα εχθρικό αεροσκάφος. Συνολικά δύο, πέραν εκείνων που καταρρίφθηκαν από όλη την ομάδα στην οποία αναφέρεται ο Ντολγούσιν.
Όσο περισσότερο πετούσε ο Βασίλι τόσο περισσότερο κίνδυνο διέτρεχε να καταρριφθεί, και να πιαστεί αιχμάλωτος πολέμου όπως ο αδερφός του ο Γιάκοφ. Κάτι τέτοιο δεν έπρεπε να γίνει σε καμία περίπτωση. Προκειμένου να αποφευχθεί ένα τέτοιο ενδεχόμενο, ο Βασίλι πετούσε χωρίς αλεξίπτωτο. Ήταν υπολογισμένο ως εξής: εάν το αεροσκάφος του καταρρίπτονταν από εχθρικά πυρά ο ίδιος θα σκοτωνόταν. Τούτο το γεγονός, αν και ελάχιστα γνωστό, ήταν αληθινό.
Από το 1943 ο Βασίλι Στάλιν υπηρετούσε συνεχώς σε διοικητικές θέσεις, και κατόπιν έγινε διοικητής σώματος έχοντας υπό τις διαταγές του μια ολόκληρη περιοχή. Σε τέτοιες θέσεις δεν διατηρούνται αλκοολικοί και επιπλέον ο ίδιος ο πατέρας του δεν θα επέτρεπε σε ένα τέτοιο άτομο να διοικεί τόσο μεγάλες μονάδες. Δεν προήχθηκε γιατί ήταν γιός του Στάλιν, αν και ένα τέτοιο επιχείρημα θα μπορούσε να έχει βάση. Σύμφωνα με τις αναμνήσεις πολλών συναδέλφων του, ο κύριος λόγος ήταν το γεγονός ότι η δραστηριότητα του Βασίλι ως διοικητή είχε θετικά αποτελέσματα.
Όταν προήχθηκε σε διοικητή μεραρχίας, είχε στο ενεργητικό του 3105 ώρες πτήσης. Ο βοηθός του είχε 2000 ώρες πτήσης και οι διοικητές ταγμάτων από 1000 ώρες ο καθένας. Άρα, με βάση τον αριθμό ωρών στον αέρα και την εμπειρία, διέθετε τα προσόντα για τη θέση του διοικητή μεραρχίας. Ο Βασίλι Στάλιν πετούσε με πολεμικά αεροσκάφη όλων των τύπων και, επίσης, με διαφόρων ειδών βομβαρδιστικά. Κάτεχε καλά την αεροναυτική και την αγαπούσε πολύ.
Μερικοί υποστηρίζουν ότι ο Βασίλι Στάλιν βρισκόταν υπό προστασία και ότι πετούσε με συνοδό. Όμως ο πιλότος πολεμικών αεροσκαφών πετούσε πάντα μόνος του, χωρίς συνοδό. Όταν στέλνονται σε αποστολές, πετούν είτε κατά ζεύγη, είτε σε σειρά, είτε σε σχηματισμό μοίρας καλύπτοντας ο ένας τον άλλο διατρέχοντας, συχνά, μεγάλο κίνδυνο.
Όντας ήδη διοικητής μεραρχίας με το βαθμό του συνταγματάρχη, έγινε στρατηγός μόνο μετά από τέσσερα χρόνια, το 1946, και μετά το τέλος του πολέμου. Ο πατέρας του συγκατατέθηκε στην προαγωγή του μόνο όταν του παρουσίασαν για τρίτη φορά το Βασίλι με το βαθμό του στρατηγού.
Το 1948, ο Βασίλι Στάλιν διορίστηκε Διοικητής Αεροπορίας της Στρατιωτικής Περιοχής Μόσχας. Σε αυτή τη θέση μεγάλης ευθύνης, αναδείχθηκε σε σπουδαίο στρατιωτικό ηγέτη και οργανωτή. Παρέλαβε την περιοχή όταν βρισκόταν σε δεινή κατάσταση. Από άποψη εκπαίδευσης και άλλων δεικτών καταλάμβανε τη 10η θέση ανάμεσα στις Αεροπορικές Δυνάμεις άλλων περιοχών. Παραλαμβάνοντας την περιοχή, ο Βασίλι Στάλιν άρχισε να μελετάει εντατικά την κατάσταση με σκοπό να εντοπίσει τις αδυναμίες και να τις διορθώσει. Πρώτα απ’όλα ενίσχυσε την πειθαρχία, απαγόρευσε την κατανάλωση βότκας στους χώρους δουλειάς και απαίτησε την μείωση στην κατανάλωση ποτού γενικά. Σε σύντομο χρονικό διάστημα τα αεροδρόμια επανήλθαν σε κανονική λειτουργία και κατασκευάστηκαν νέα. Ο ίδιος ο Βασίλι Στάλιν ανέλαβε την εκπαίδευση των πιλότων και για μήνες ολάκερους παρέμενε στην μονάδα. Ολόκληρη η αεροπορική μεραρχία υπό την διοίκηση του Κοζντούμπ πέρασε την εκπαίδευση υπό την επίβλεψη του Βασίλι Στάλιν. Διακρίθηκε στον πόλεμο της Κορέας και επέτρεψε ουσιαστικά χωρίς απώλειες.
Ο Βασίλι Στάλιν προσέφερε ανεπιφύλακτη στήριξη στους υφιστάμενούς του. Επέλεγε τα διαμερίσματα τους και τους βοηθούσε υλικά. Την ίδια ώρα, ήταν απαιτητικός προς αυτούς. Ενέπνεε το φόβο και το σεβασμό. Η είδηση ότι ο Βάσια «επιστρέφει στην βάση» προκαλούσε ρίγη ανατριχίλας. Μεγάλη προσοχή έδωσε επίσης και στα σπορ φροντίζοντας να σχηματιστούν αρκετές ομάδες. Όταν εξελέγη βουλευτής στο Ανώτατο Σοβιέτ το 1948 ερχόταν σε επαφή με τους εκλογείς του σε καθημερινή βάση. Κανείς ποτέ δεν παρατήρησε ότι ήταν μεθυσμένος ή ότι έπινε.
Τα αποτελέσματα της δουλειάς του Βασίλι Στάλιν έγιναν ορατά. Μετά από ένα χρόνο η Αεροπορία της Στρατιωτικής Περιοχής Μόσχας κατέλαβε την δεύτερη θέση ενώ το 1949, 1950, και 1951 την πρώτη. Σύμφωνα με την στρατιωτική παράδοση, ο διοικητής μιας μονάδας που καταλαμβάνει τρεις συνεχόμενες φορές την πρώτη θέση δικαιούται βραβείο, ένα παράσημο. Ο Βασίλι Στάλιν είχε κερδίσει ένα τέτοιο βραβείο αλλά ο πατέρας του αρνήθηκε να του το δώσει με την αιτιολογία ότι είχε ήδη αρκετά
Το καλοκαίρι του 1952 ο Βασίλι Στάλιν απομαρκρύνθηκε από τη θέση του διοικητή Αεροπορίας της στρατιωτικής Περιοχής Μόσχας. Όσον αφορά τα αίτια, υπάρχουν διάφορες εκδοχές. Σύμφωνα με τη Σβετλάνα, ο λόγος ήταν η συντριβή αρκετών αεροπλάνων λόγω κακών καιρικών συνθηκών κατά την παρέλαση της Πρωτομαγιάς. Αυτό όμως δεν είναι αλήθεια. Στην πραγματικότητα δεν επρόκειτο για την παρέλαση της Πρωτομαγιάς αλλά μια παρέλαση προς τιμήν της Αεροπορίας η οποία εξελίχθηκε όμως χωρίς κανένα επεισόδιο. Ο Στάλιν ανακοίνωσε τις ευχαριστίες του προς τους πιλότους. Ο Βασίλι αφού μπήκε στο κτίριο όπου βρίσκοταν οι ηγέτες, ήπιε γεμάτος χαρά.. Ο Στάλιν βλέποντας τον γιό του σε αυτή τη κατάσταση ρώτησε: «Τι είναι λοιπόν όλα αυτά;» Και ο Βασίλι απάντησε «Είμαι κουρασμένος». «Αισθάνεσαι συχνά τέτοια κούραση;» ρώτησε ο Στάλιν. Η απάντηση ήταν «Όχι». Ο αρχηγός της Αεροπορίας Ζιγκάρεφ ανταπάντησε «Συχνά» και ο Βασίλι του’βαλε τις φωνές. Ο Στάλιν διέταξε να απομακρυνθεί από τη θέση του και να μετατεθεί στην Άπω Ανατολή.
Αυτή η εκδοχή πλησιάζει την αλήθεια. Δεν δόθηκε όμως διαταγή να μετατεθεί ο Βασίλι στην Άπω Ανατολή. Στην περίπτωσή του δεν υπήρχε κανένα ιστορικό αλκοολισμού. Αν κάποιος κοιτάξει φωτογραφίες του από την δεκαετία του ’60 δεν θα παρατηρήσει κανένα ίχνος αλκοολισμού.
Το πιο πιθανό ήταν η απαλλαγή του να συνδέεται με την είσοδό του στην Ακαδημία του Γενικού Επιτελείου. Απαραίτητη προϋπόθεση για την διατήρηση αυτής της θέσης με το βαθμό του υποστράτηγου, ήταν η κατοχή ανώτερης στρατιωτικής μόρφωσης που ο Βασίλι δεν είχε. Πολλοί που μεγάλωσαν κατά την διάρκεια του πολέμου δεν απέκτησαν την ανάλογη μόρφωση. Ήταν υποχρεωμένοι να μελετήσουν και μελέτησαν. Και ο Βασίλι ήταν υποχρεωμένος να μελετήσει. Το φθινόπωρο του 1952, έγινε δεκτός χωρίς εξετάσεις στην Ακαδημία του Γενικού Επιτελείου. Δεν κατάφερε όμως να αρχίσει την μελέτη. Μετά το θάνατο του πατέρα του, αποστρατεύθηκε και συλλήφθηκε αμέσως.
Προκύπτει το ερώτημα: Γιατί συνελήφθη ο γιος του Στάλιν; Πρόσφατα δημοσιεύτηκαν κάποια υλικά από την ανάκρισή του. Σε αυτά τονίζεται ότι ο Βασίλι Στάλιν είχε χτίσει πισίνα, συντηρούσε αθλητές, κυνηγετικό καταφύγιο και άλογα χρησιμοποιώντας κονδύλια της Στρατιωτικής Περιοχής. Για ένα τέτοιο αδίκημα, η χειρότερη ποινή που θα μπορούσε να του επιβληθεί ήταν επίπληξη.
Κανένα στοιχείο ατομικού πλουτισμού δεν ανακαλύφθηκε. Ούτε λάφυρα από τη Γερμανία, που πολλοί άλλοι είχαν, δεν βρέθηκαν. Ο διακεκριμένος δικηγόρος, Α. Σοκουλίμοφ, κατά την εξοικείωσή του με την ποινική υπόθεση του Βασίλι Στάλιν σημείωσε τα παρακάτω: «Σε ένα τραπέζι μπροστά μου βρίσκεται ο κατάλογος των κατασχεθεισών αντικειμένων: μία συλλογή τουφεκιών, δώρα κυρίως του πατέρα του, σπαθιά που του τα δώρισε ο Κ. Βοροσίλοφ και μια σέλα που του δώρισε ο Μπουντιένυ. Εκτός από αυτά δεν υπήρχε τίποτα το ενδιαφέρον. Ένα επιτραπέζιο ρολόι, κυνηγετικές μπότες, μια φωτογραφική και μια μηχανή λήψης, δύο ποδήλατα και δυο μοτοσικλέτες (δώρο του Ι. Β. Στάλιν) και ένα αυτοκίνητο.
Στα 1946-1947, ο Βασίλι ήταν διοικητής σώματος στρατού στη Γερμανία. Μία από τις μεραρχίες του ήταν σταθμευμένη στο Grossenhein, μισή ώρα από την πινακοθήκη της Δρέσδης. Ένα άλλο τάγμα ήταν σταθμευμένο στο Πότσδαμ, όπου βρισκόταν τα ανάκτορα των Πρώσων βασιλέων. Αν ήθελε θα μπορούσε να πάρει μαζί του πολλά αντικείμενα πολιτιστικής αξίας. Δεν το έκανε όμως σε αντίθεση με άλλους, κατά τα άλλα δοξασμένους, ανώτατους αξιωματικούς που βρισκόταν σε υπηρεσία στην Γερμανία εκείνη την περίοδο. Ο Βασίλι δεν έκλεψε ούτε απόκτησε τίποτε που δεν του άνηκε.
Παρόλ’ αυτά, δικάστηκε και καταδικάστηκε σε οχτώ χρόνια φυλάκιση από τα οποία εξέτισε τα εφτά. Οι Χρουτσιοφικοί νόμιζαν ότι είχε αναγνωρίσει την «προσωπολατρεία» γύρω από τον πατέρα του και την τραγωδία των «σταλινικών διώξεων». Αφέθηκε ελεύθερος στις 9 Ιανουαρίου 1960 και βγήκε στην σύνταξη. Του πρότειναν να αλλάξει επίθετο, αλλά αρνήθηκε.
Ο Βασίλι επιχείρησε να συναντηθεί με τον Χρουτσιόφ αλλά εκείνος δεν τον δέχονταν στέλνοντας στη θέση του τον Κ. Βοροσίλοφ. Η συνάντηση πραγματοποιήθηκε στις 9 Απριλίου 1960 και καταγράφηκε από συσκευή παρακολούθησης της KGB. Ο Βασίλι ζήτησε να του δώσουν δουλειά. Ο Βοροσίλοφ απάντησε: «Τούτο θα εξαρτηθεί από την συμπεριφορά σου από δω και στο εξής. Αν συνεχίσεις να συμπεριφέρεσαι όπως πριν, τούτο δεν πρόκειται ανεκτό σε καμιά περίπτωση. Ο Βασίλι είπε τότε: «πάνω απ’ όλα χρειάζομαι μια δουλειά». Ο Βορόσιλοφ δήλωσε τότε: «Προτού αρχίσεις να δουλεύεις, θα πρέπει να βάλεις ένα τέλος σε όλα εκείνα που σε εμποδίζουν να επιβιώσεις και μα δουλέψεις. Αν δεν μας διαβεβαιώσεις ότι θα συμπεριφερθείς καλά, δεν θα σου δώσουμε καμία δουλειά. Ο Βοροσόλοφ έφερε ως παράδειγμα την Σβετλάνα η οποία «ζει σωστά και συμπεριφέρεται καλά» και ρώτησε το Βασίλι: «Δεν θα την συναντήσεις ποτέ;». Και εκείνος απάντησε: «Δεν ξέρω, δεν βλεπόμαστε ποτέ». «Μα γιατί, σε αγαπάει». – «Μία κόρη που αποκήρυξε τον πατέρα της δεν μπορεί να είναι αδερφή μου. Ποτέ δεν αποκήρυξα τον ίδιο μου τον πατέρα και ούτε πρόκειται να το κάνω. Δεν είμαι διατεθειμένος να έχω καμία σχέση μαζί της». Απ’ ότι φαίνεται, ο Βοροσίλοφ, κατ’ ανάθεση του Χρουτσιώφ, υπέβαλε τον Βασίλι σε μια δοκιμασία προκειμένου να διαπιστώσει εάν εκείνος είχε αλλάξει αφ’ ότου βγήκε από τη φυλακή και εάν ήταν διατεθειμένος να αποκηρύξει τον πατέρα του. Αν ικανοποιούσε όμως την επιθυμία των χρουτσιοφικών αποκηρύσσοντας τον πατέρα του, δεν θα ήταν ένας Στάλιν. Ως αποτέλεσμα, στις 16 Απριλίου 1960, ο Βασίλι οδηγήθηκε πίσω στην φυλακή για να εκτίσει την οχτάχρονη ποινή του. Βγήκε τον επόμενο χρόνο, το 1961. Το επίθετό του είχε αλλάξει. Του δόθηκε διαβατήριο με το όνομα Βασίλι Τζουγκασβίλι και εξορίστηκε στο Καζάν όπου και πέθανε λίγο αργότερα. Του επέβαλαν μια ποινή φυλάκισης χωρίς να έχει διαπράξει απολύτως τίποτα, έτσι ώστε να σιωπήσει για πάντα. Και πραγματικά σιώπησε και θάφτηκε στο νεκροταφείο Άρσκι του Καζάν.

Γιατί, όμως, οι χρουτσιοφικοί μισούσαν τόσο πολύ τον Βασίλι Στάλιν;

Ο Γιούρι Μούχιν στο βιβλίο του «Η δολοφονία του Στάλιν και του Μπέρια» υποστηρίζει την εκδοχή ότι την νύχτα της 28ης Φλεβάρη 1953, ο Χρουτσιόφ, ο Ιγνάτιεφ και ο γιατρός Σμιρνόφ βρίσκοταν με τον Στάλιν και τον δηλητηρίασαν. Σύμφωνα όμως με την άποψη του συγγραφέα, ο Στάλιν δεν πέθανε αμέσως. Παραπλάνησαν τον φρουρό λέγοντάς του ότι ο Στάλιν είχε πιεί λίγο παραπάνω και ότι έπρεπε να τον αφήσουν να ξεκουραστεί. Όταν ο φρουρός μάντεψε τι συνέβη, άρχισε να τηλεφωνεί σε όλους συμπεριλαμβανομένου και του γιού του Στάλιν. Ο Βασίλι έφτασε νωρίς και, απ’ ότι φαίνεται, έμαθε κάτι από το φρουρό. Δίχως να μασάει τα λόγια του, επέπληξε τα μέλη του Προεδρείου της ΚΚ του ΚΚΣΕ: «Καταστρέψατε τον πατέρα μου ασυνείδητοι!» Όταν ο Χρουτσιόφ άκουσε αυτά τα λόγια κατάλαβε ότι ο Βασίλι γνώριζε περισσότερα απ’ όσα θα έπρεπε για το θάνατο του Στάλιν και ότι, επομένως, έπρεπε να απομονωθεί.
Ένα μήνα μετά το θάνατο του Ι. Β. Στάλιν, ο Βασίλι συλλαμβάνεται και καταδικάζεται σε οχτώ χρόνια κάθειρξη σύμφωνα με το άρθρο 58, παρ.1 και παρ.10, του ποινικού κώδικα για «προδοσία της πατρίδας», «αντισοβιετική προπαγάνδα» και «κατάχρηση» τα οποία ουδέποτε διέπραξε. Προκειμένου να δικαιολογήσουν την εκδικητική μανία τους εναντίον του Βασίλι, οι χρουτσιοφικοί άρχιζαν να ουρλιάζουν ότι ο γιός του Στάλιν ήταν χρόνια αλκοολικός. Μια τέτοια κατηγορία θα δικαιολογούσε το θάνατό του και θα δυσφημούσε τον πατέρα του.
Ο Α. Σοκουλίμσκι γράφει επ’ αυτού: «Αν ο Βασίλι Στάλιν ήταν αλκοολικός, τότε κατά την διάρκεια της παραμονής του στη φυλακή θα προσπαθούσε να προμηθευτεί αλκοόλ. Αλλά καμία τέτοια προσπάθεια δεν έγινε όπως σημειώνουν οι φρουροί. Επιβλέποντας τον Βασίλι στην φυλακή ο αντισυνταγματάρχης Κόζικ ανέφερε τα εξής στον Χρουτσιόφ: «Είναι ευγενικός όταν συζητάει με την διοίκηση και αφιερώνει πολύ χρόνο στο διάβασμα. Αλλά θεωρεί την καταδίκη του ως «παράνομη» και όλες τις κατηγορίες εναντίον του ως «προϊόν σκευωρίας από την αρχή μέχρι το τέλος».
Ο Σοκουλίμσκι έψαξε στη φυλακή για τους δεσμοφύλακες που θυμούνται ακόμα τον Βασίλι. Του είπανε ότι ο Βασίλι ζήτησε από τη διοίκηση να του δώσουν μια δουλειά στη συντήρηση της φυλακής. Εκτέλεσε τα καθήκοντά του άψογα. Έφτιαξε μάλιστα ένα καροτσάκι με το οποίο με το οποίο διένειμε φαγητό στους κρατούμενους. Κανείς δεν επιβεβαίωσε ότι ο Βασίλιεφ-Στάλιν προσπάθησε να προμηθευτεί αλκοόλ από έξω.
Ο Βασίλι Στάλιν είχε παντρευτεί τρεις φορές. Είχε αποκτήσει τέσσερα παιδιά από τους δύο πρώτους γάμους και μια υιοθετημένη κόρη από τον τρίτο. Και τα πέντε παιδιά ζούσαν μαζί του. Αν ήταν αλκοολικός τότε οι μητέρες και οι παππούδες των παιδιών δεν θα τα άφηναν να μένουν με ένα μέθυσο πατέρα. Και είχαν παππούδες: ένας ήταν συνταγματάρχης της MGB, του υπουργείου Κρατικής Ασφαλείας, ο δεύτερος ο στρατάρχης της Σοβιετικής Ένωσης Σ. Κ. Τιμοσένκο και ο τρίτος ο στρατηλάτης της ΕΣΣΔ. Όλα αυτά επιβεβαιώνουν έμμεσα ότι ο Βασίλι Στάλιν δεν θα μπορούσε να ήταν χρόνια αλκοολικός. Αν όντως έπινε, τότε δε θα ξεπερνούσε τους υπόλοιπους πιλότους και στρατηγούς.
Οι συγκρατούμενοι του Βασίλι Στάλιν φρόντισαν για την αποκατάστασή του τις επόμενες δεκαετίες. Δεν θα επιδείκνυαν μια τέτοια επιμονή εάν ο ίδιος ήταν αλκοολικός ή ανάξιος σεβασμού. Το φθινόπωρο του 1999, το Στρατιωτικό Συμβούλιο του Ανωτάτου Δικαστηρίου κατόπιν έφεσης του στρατιωτικού εισαγγελέα αποκατέστησε πλήρως τον Βασίλι Ιωσήφοβιτς Στάλιν κατά το άρθρο 58-10 με βάση το οποίο καταδικάστηκε για την «διατύπωση δυσφημιστικών σκευωριών» εναντίον της ανώτατης ηγεσίας της χώρας όσον αφορά την οργάνωση της κηδείας του πατέρα του. Έτσι η ρωσική δικαιοσύνη, έστω και καθυστερημένα, αποκατέστησε τον Βασίλι Ιωσήφοβιτς Στάλιν.

V. Kadet, υποψήφιος διδάκτορας στις Ιστορικές Επιστήμες
Δημοσιεύτηκε στο Mogilyev (Vperyod N0 7 (135) 2005)
Διαβάστε Περισσότερα »

Πέμπτη 15 Νοεμβρίου 2007

ΕΡΓΑΣΙΑΚΟΣ ΜΕΣΑΙΩΝΑΣ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΑ-ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΣΤΟ ΕΔΩΛΙΟ ΤΟΥ ΚΑΤΗΓΟΡΟΥΜΕΝΟΥ ΕΠΕΙΔΗ ΖΗΤΗΣΑΝ ΤΑ ΔΕΔΟΥΛΕΥΜΕΝΑ ΤΟΥΣ


Η επιχειρηματική καπιταλιστική αυθαιρεσία ξεπέρασε για μια ακόμη φορά τον εαυτό της. Την Τετάρτη 3 Οκτώβρη δυο εργαζόμενοι της επιχείρησης IDEAL (καφετέρια) στην Πάτρα βρέθηκαν στο κρατητήριο επειδή τόλμησαν να ζητήσουν τις δεδουλευμένες αποδοχές τους (και μάλιστα με βεβαιώσεις της επιθεώρησης εργασίας) που ο ιδιοκτήτης της επιχείρησης τους χρωστούσε. Πιο συγκεκριμένα, κατά τη διάρκεια συνάντησης των εν λόγω εργαζομένων με το διευθυντή στα γραφεία της επιχείρησης η ασφάλεια εισέβαλλε και κατόπιν εντολής του ιδιοκτήτη συνέλαβε τους εργαζόμενους ως εκβιαστές χωρίς να έχει κανένα αποδεικτικό στοιχείο στα χέρια της.
Η στάση της αστυνομίας απέδειξε για πολλοστή φορά ότι βρίσκεται αταλάντευτα στο πλευρό της εργοδοσίας υποστηρίζοντας τις αντεργατικές τακτικές της και συμβάλλοντας τα μέγιστα στην τρομοκράτηση και την καταστολή των εργαζομένων που αγωνίζονται.
Όμως, η στημένη κατηγορία του εκβιασμού δεν αποσκοπούσε μόνο στην κλοπή των δεδουλευμένων αποδοχών των εργαζομένων και στην τρομοκράτηση κάθε εργαζόμενου που θα τολμούσε να διεκδικήσει τα δικαιώματα του αλλά και στην απαλλαγή της επιχείρησης από δυο ενοχλητικούς συνδικαλιστές, μιας και οι προαναφερθέντες είχαν αρχίσει να οργανώνουν τους εργαζομένους της επιχείρησης για να διεκδικήσουν αυτά που δικαιωματικά τους ανήκουν.
Κατά τη διάρκεια της δικής που διεξήχθη στις 10/10 αποδείχτηκε πανηγυρικά η αθωότητα των δυο εργαζομένων. Αξίζει να σημειωθεί ότι πριν από τη δίκη υπήρξε συγκέντρωση διαμαρτυρίας έξω από τα δικαστήρια με τη συμμετοχή δεκάδων εργαζομένων-αλληλέγγυων που στήριξαν με την παρουσία τους και κατά τη διάρκεια της δίκης τους συναδέλφους τους.
Το παραπάνω περιστατικό κάθε άλλο παρά μεμονωμένο μπορεί να χαρακτηριστεί. Οι συνθήκες εργασίας στην Πάτρα είναι μια μικρογραφία του εργασιακού τοπίου που επικρατεί σε ολόκληρη την Ελλάδα. Ειδικά για την περίπτωση των επιχειρήσεων εστίασης της Πάτρας η ασυδοσία των καπιταλιστών προσδίδει κυριολεκτικό νόημα στη φράση «εργασιακός μεσαίωνας». Σε μια πόλη η οποία μαστίζεται από την ανεργία, οι εργαζόμενοι σερβιτόροι, μάγειρες, ξενοδοχοϋπάλληλοι είναι αναγκασμένοι να ανέχονται την κλοπή των μισθών τους, την απλήρωτη υπερωρία, την ανασφάλιστη εργασία, ακόμα και την παρακολούθηση τους με κλειστά κυκλώματα τηλεόρασης στο χώρο εργασίας από τους επιχειρηματίες καπιταλιστές προκειμένου να μη βρεθούν αντιμέτωποι με το ενδεχόμενο της απόλυσης. Η κατάσταση που επικρατεί θυμίζει έντονα πραγματικό σκλαβοπάζαρο. Συν τοις άλλοις, δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις όπου εργαζόμενοι έχουν αντιμετωπίσει και τις απειλές, την τρομοκρατία, τη σωματική και ψυχολογική βία από τη μεριά των επιχειρηματιών προκειμένου να σταματήσουν να διεκδικούν τα αυτονόητα, δηλαδή τα δεδουλευμένες αποδοχές τους και ανθρώπινες συνθήκες εργασίας.


ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ, Αρ. Φύλ. 261 1-15 Νοέμβρη 2007
Διαβάστε Περισσότερα »

ΠΚΣ-«Κ»ΝΕ: Από την περσινή κατά των καταλήψεων συνεργασία με τη ΔΑΠ στις συναντήσεις με τον πρώην ΟΝΝΕΔίτη νέο υπουργό Παιδείας Στυλιανίδη

Στις 3 Οκτώβρη η ΠΚΣ-«Κ»ΝΕ βαφτίζοντας «παράσταση διαμαρτυρίας» μια άμαζη συγκέντρωση, που αποφασίστηκε από πέντε συλλόγους της Αθήνας, όλες με απόφαση Δ.Σ., και χωρίς μαζικές διαδικασίες πήγε στο Υπουργείο Παιδείας όπου συναντήθηκε με τον Ε. Στυλιανίδη. Δεν πρόλαβε καλά-καλά να ορκιστεί νέος Υπουργός Παιδείας ο Στυλιανίδης  και η ΠΚΣ έγινε με αυτό τον τρόπο η πρώτη παράταξη που συναντήθηκε με το νέο Υπουργό πριν ακόμη και τη ΔΑΠ.

Είναι γνωστό ότι Ε. Στυλιανίδης, σύμφωνα με δηλώσεις του ίδιου στις 19 Σεπτέμβρη κατά την ανάληψη του Υπουργείου παιδείας, είχε «μαχητική του παρουσία στη ΔΑΠ και στην ΟΝΝΕΔ στην οποία και διετέλεσε και πρόεδρος» («Αυγή», 20 Σεπτέμβρη 2007). Φαίνεται ότι αυτή η ιδιότητα του «συγκίνησε» τα στελέχη της «Κ»ΝΕ και αποφάσισαν να συναντηθούν μαζί του ώστε να του προσφέρουν βήμα και την ευκαιρία να κάνει δηλώσεις παραπλάνησης των φοιτητών σε μια φάση όπου ξεδιπλώνονται αγώνες στις σχολές για να καταργηθεί ο νόμος πλαίσιο στην πράξη και ξεκινάνε κύκλοι γενικών συνελεύσεων. Είναι προφανές ότι η ενέργεια αυτή έχει στόχο να οδηγηθεί το φοιτητικό - σπουδαστικό κίνημα σε εκτόνωση, με την αυταπάτη πως ο νέος υπουργός είναι διαλλακτικός και ότι ο νέος νόμος θα εφαρμοστεί με διάλογο με την κυβέρνηση, χωρίς μαζικούς αγώνες στις σχολές.
Η ΠΚΣ-«Κ»ΝΕ, που όλο το προηγούμενο διάστημα (τέλη Μάη-αρχές Ιούνη 2006) βρέθηκε ενάντια στους αγώνες των φοιτητών, αρχικά καταψηφίζοντας τις καταλήψεις, χέρι-χέρι με τους τραμπούκους της ΔΑΠ, και στη συνέχεια υπονομεύοντας τον αγώνα με τις διασπαστικές πορείες, ψευτο-συντονιστικά κλπ. έφτασε στον πιο ακραίο βαθμό γελοιότητας με την καταγγελία των εκπροσώπων των φοιτητικών συνελεύσεων  επειδή απαίτησαν, με αποφάσεις μαζικότατων γενικών συνελεύσεων –ίσως τις μαζικότερες της δεκαπενταετίας- και εν μέσω τον μαζικότερων-μαχητικότερων κινητοποιήσεων που έχει γνωρίσει το εκπαιδευτικό κίνημα τα τελευταία χρόνια, να παραδώσουν ψήφισμα στον Υφυπουργό Παιδείας, κ. Ταλιαδούρο στις 15 Ιουνίου 2006!!!
Τότε ο «Ριζοσπάστης» της επόμενης μέρας φιλοξένησε μια ανακοίνωση της ΠΚΣ που είναι σα να γράφτηκε για τους σημερινούς καθοδηγητές των «Κ»ΝΕ-ΠΚΣ: «Γιατί ορισμένοι εκπρόσωποι συγκεκριμένων παρατάξεων και χωρίς να τους έχει ορίσει κανένας συναντήθηκαν εξ ονόματος των φοιτητικών και σπουδαστικών συλλόγων με την ηγεσία του υπουργείου Παιδείας; Είναι φανερό ότι ορισμένοι, ενάντια στις αποφάσεις όλων των συλλόγων φοιτητών και σπουδαστών που απαιτούν κανένα διάλογο με την κυβέρνηση, προσπαθούν να στρώσουν το δρόμο για να προχωρήσει ο στημένος διάλογος και να χειραγωγηθεί η δυναμική των κινητοποιήσεων». («Ριζοσπάστης», 16 Ιούνη 2006, σελ. 14).
Είναι ξεκάθαρο ότι η ΠΚΣ-«Κ»ΝΕ θέλει να δώσει στην κυβέρνηση της ΝΔ διαπιστευτήρια αδιαφορώντας για το τίμημα, που πλήρωσε τον περασμένο χρόνο με την απομόνωσή της στις γενικές συνελεύσεις των σχολών (ελάχιστοι ψήφοι σε συνελεύσεις εκατοντάδων) και την οδήγησαν στην «εκπαραθύρωση» του γραμματέα της. Θυμίζουμε για παράδειγμα ότι: «λιγότερες από τα δάχτυλα των δυο χεριών μας ήταν οι ψήφοι που κατόρθωσε να συγκεντρώσει την περασμένη Τετάρτη η ΠΚΣ (ΚΝΕ) στη γενική συνέλευση των φοιτητών της Ιατρικής Σχολής Αθήνας! Λιγότερες από το 10 ψήφοι για την ΚΝΕ και λιγότερες από … 40 ψήφοι, ναι 40, για τη ΔΑΠ (ΝΔ)! Οι δυο παρατάξεις καταψήφισαν και πάλι την πρόταση της συντονιστικής για συνέχιση της κατάληψης και βρέθηκαν μαζί στο περιθώριο άλλης μιας μαζικότατης συνέλευσης… άλλη μία Καρδίτσα στην Ιατρική Αθήνας αυτή τη φορά! Τη συνέχιση της κατάληψης της Ιατρικής Αθήνας υπερψήφισαν περισσότεροι από 600 φοιτητές, οι οποίοι στήριξαν το κοινό πλαίσιο του «δικτύου» (ανανεωτική και ριζοσπαστική αριστερά), της ΠΑΣΠ και της ΕΑΑΚ (εξωκοινοβουλευτική αριστερά)…» («Αυγή», 10 Ιουνίου 2006, σελ.9)
Τι πέτυχαν με την τωρινή επίσκεψή τους στο νέο υπουργό Παιδείας Ε. Στυλιανίδη; Εμείς απλά θα χρησιμοποιήσουμε τα λόγια τους: «Επέτρεψαν στην κυβέρνηση να εμφανιστεί ότι ακούει τα αιτήματα των διαδηλωτών, με μια γενική και αόριστη τοποθέτηση που σημαίνει ότι δεν παίρνει πίσω ούτε τη μετατόπιση της ευθύνης για το Άσυλο στο Πρυτανικό Συμβούλιο, ούτε τη χορήγηση των συγγραμμάτων με κουπόνια που ισοδυναμεί με πληρωμή» («Ρ», 16/6//2006, σελ. 14).
Είναι τέτοιο το κατάντημα των ΠΚΣ-«Κ»ΝΕ που αφού με νύχια και με δόντια έκαναν ότι μπορούσαν για να διαλύσουν, διασπάσουν το φοιτητικό κίνημα πέρυσι, επιστρατεύοντας και καταγγελίες που έφταναν στα όρια του γελοίου, έρχονται σήμερα να ξεφτιλίσουν κάθε έννοια διεκδίκησης υποκλινόμενοι «ευλαβικά» στον πρώην ΟΝΝΕΔίτη Στυλιανίδη χρησιμοποιώντας αποφάσεις συλλόγων. Αλλά δε θα μπορούσε να περιμένει κανείς διαφορετική στάση απ την ηγεσία της «Κ»ΝΕ, που έφτασε στο σημείο να στείλει τους «Κ»Νιτες να πουν τα πρωτοχρονιάτικα κάλαντα στο φασίστα Π.Ψωμιάδη. Να η «αξιοθαύμαστη» πορεία της «Κ»ΝΕ: απ’ τα κάλαντα στον Π.Ψωμιάδη στις συναντήσεις με τον Ε.Στυλιανίδη.
«Καθείς λοιπόν εφ' ώ ετάχθη. Στους φοιτητές η ευθύνη για τα συμπεράσματα. Κανείς, όμως, αθώος, για την ανοχή και τη συνενοχή σε ό,τι ξεφτιλίζει και ακυρώνει ό,τι έχει μείνει όρθιο από το φοιτητικό κίνημα». («Ρ», 16/6//2006, σελ. 14). Αυτό έγραφαν οι ίδιοι όταν προσποιούνταν ότι δεν θέλουν «διάλογο» για να συνεχίσουν τάχα τους αγώνες. Σήμερα αυτό επιστρέφει μπούμερανγκ. «Ξεχνάνε», ηθελημένα βέβαια, ότι τελικά η ηγεσία της ΠΚΣ («Κ»ΝΕ) ήταν εκείνη που έσπασε οριστικά τις καταλήψεις μετά τις διακοπές του Πάσχα, προφανώς μ’ εντολή της σοσιαλδημοκρατικής ηγεσίας του «Κ»ΚΕ.


Σήμερα είναι αναγκαίο να ξεσκεπαστεί η αντιδραστική συνεργασία ΠΚΣ(«Κ»ΝΕ)-ΔΑΠ(ΟΝΝΕΔ) στα πανεπιστήμια, να απομονωθούν οι δυνάμεις αυτές που θέλουν να χτυπήσουν το φοιτητικό κίνημα από τα μέσα και προσπαθούν να ακυρώσσουν ό,τι έχει μείνει όρθιο από το φοιτητικό κίνημα. Οι φοιτητές πρέπει να αναπτύξουν δράση ώστε να μην εφαρμοστεί ο νόμος πλαίσιο για τα Πανεπιστήμια με κύκλους γενικών συνελεύσεων, πορείες και καταλήψεις διαρκείας στα βήματα των προηγούμενων κινητοποιήσεων και με τον αναγκαίο συντονισμό με πλατύτερα λαϊκά στρώματα με στόχο την ενιαία πάλη φοιτητών-εργαζομένων για πραγματικά δημόσια και δωρεάν παιδεία για όλο το λαό.

ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ, Αρ. Φύλ. 261 1-15 Νοέμβρη 2007
Διαβάστε Περισσότερα »

«Αξιοπρεπής συμπεριφορά του κόμματος» ή επαίσχυντη και αντιδραστική φιλοεκκλησιαστικη-φιλοθρησκευτική στάση της ηγεσίας του σοσιαλδημοκρατικού «Κ»ΚΕ κατά την ορκωμοσία της νέας Βουλής;

Η σοσιαλδημοκρατική ηγεσία του «Κ»ΚΕ γνωρίζει καλύτερα απ’ τον καθένα τη δεινή θέση στην οποία έχει περιέλθει εξαιτίας πρώτα της φιλο-εκκλησιαστικής αλλά και της φιλο-θρησκευτικής στάσης της κάθε φορά που ανακινείται παρόμοιο θέμα.
Έτσι συνέβηκε και με την πρόσφατη έναρξη των εργασιών της νέας Βουλής που ξεκίνησε με αγιασμό στον οποίο πήραν μέρος, μαζί με τους βουλευτές των ΝΔ-ΛΑΟΣ-ΠΑΣΟΚ, και οι βουλευτές του «Κ»ΚΕ ενώ το αγαπημένο «κοριτσάκι» του χουντο-Χριστόδουλου, η ευλαβέστατη εθνικίστρια θεούσα Λ.Κανέλλη συμμετείχε και στο θρησκευτικό όρκο, όπως δείχνει και η φωτογραφία που απέφυγε να δημοσιεύσει ο «Ριζοσπάστης».
Και ακριβώς αυτή η δεινή θέση της ηγεσίας, υποχρεώνει την αστική σοσιαλδημοκρατική φυλλάδα να επανέλθει με σχόλιό της, για δεύτερη φορά, στο θέμα του αγιασμού-θρησκευτικού όρκου. Σε σχόλιό του με τίτλο «Μνήμη» κάποιος Ι.Κ. αφού προσφέρει πρώτα μια σοσιαλδημοκρατική σούπα επαίσχυντων παραμυθιών απ’ την «εξορία» του βλαχοδήμαρχου αποστάτη Χ.Φλωράκη – που δεν έχουν καμιά σχέση με επαναστατική στάση κομμουνιστών – καταλήγει: «αυτή την κληρονομιά είδα στην αξιοπρεπή συμπεριφορά του κόμματος κατά την ορκωμοσία της καινούριας Βουλής με τον παραδοσιακό θρησκευτικό αγιασμό» («Ρ» 27/9/2007, σελ.4).
Φυσικά η στάση απέναντι στην έναρξη των εργασιών της αστικής Βουλής με ή χωρίς αγιασμό δεν είναι πρόβλημα «ηθικής» δηλ. «αξιοπρεπούς ή αναξιοπρεπούς συμπεριφοράς» όπως αντιμαρξιστικά-αστικά το θέτει και παρουσιάζει ο αστός σοσιαλδημοκράτης χρουστσοφικός σχολιαστής. Για τους επαναστάτες κομμουνιστές και για κάθε μαρξιστή(=λενινιστή-σταλινιστή) είναι πρόβλημα αποκλειστικά και μόνο ιδεολογικο-πολιτικό.
Και σε αυτό το παμπάλαιο και ακόμα άλυτο στον τόπο μας αστικό πρόβλημα, οι βουλευτές του «Κ»ΚΕ κράτησαν και φέτος, γι’ άλλη μια φορά, μια αντιδραστική φιλο-εκκλησιαστική και φιλο-θρησκευτική στάση μην τολμώντας να αποχωρήσουν ή να μείνουν έξω από τη Βουλή κατά τη διάρκεια του αγιασμού, όπως έπραξαν οι σύντροφοί τους σοσιαλδημοκράτες βουλευτές του ΣΥΝ. Έμειναν στη Βουλή κατά την τελετή του αγιασμού και μάλιστα σηκώθηκαν όρθιοι κατά τη διάρκεια του θρησκευτικού όρκου, όπως δείχνει και η φωτογραφεία: «το νέο σκηνικό φάνηκε από την αρχή, αφού πρώτη φορά κοινοβουλευτικό κόμμα δεν πήρε μέρος στην τελετή του αγιασμού πριν από την ορκωμοσία των βουλευτών. Ο ΣΥΡΙΖΑ παρέμεινε εκτός αίθουσας και μπήκε μόνο όταν ολοκληρώθηκε η ιεροτελεστία, ενώ στη διαφωνία του με τον θρησκευτικό χαρακτήρα του όρκου βρήκε «συμπαραστάτη» το ΚΚΕ, με τις επιστολές που απηύθυναν οι εκπρόσωποι των δυο κομμάτων στο Προεδρείο ώστε να καταχωριστούν στα πρακτικά οι αντιρρήσεις τους» («Βήμα» 30/9/2007 σελ. Α22).
Ας σημειωθεί εδώ πρώτο, πως η ηγεσία Παπαρήγα έστειλε την επιστολή προς το προεδρείο της Βουλής, μετά το ΣΥΝ, για να μην απογυμνωθεί τελείως, και δεύτερο, στην πράξη, παρά τα λόγια-φλυαρίες, κράτησε εκ νέου, όπως και στο παρελθόν, σαφώς φιλο-εκκλησιαστική και φιλο-θρησκευτική στάση αντί να αποχωρήσει ή να μείνει έξω από τη Βουλή κατά τη διάρκεια του θρησκευτικού τελετουργικού (αγιασμό-θρησκευτικό όρκο).
Σχετικά με την φιλο-εκκλησιαστική στάση της ηγεσίας του «Κ»ΚΕ, αυτή χρονολογείται απ’ τη «μεταπολίτευση» ακόμα με τις άριστες σχέσεις του σοσιαλδημοκράτη Χ.Φλωράκη με το φίλο του φασίστα ΕΔΕΣίτη χουντικό Σεραφείμ Τίκα (εκφράζεται, ανάμεσα στ’ άλλα, και με τα φιλιά που αντάλλασσαν μεταξύ τους και τις θερμές αγκαλιές, αλλά και με την προκλητική υμνολογία της ΚΕ του «Κ»ΚΕ προς το φασίστα Αρχιεπίσκοπο), όμως οι σχέσεις ηγεσίας «Κ»ΚΕ-Εκκλησίας δυνάμωσαν περισσότερο με την αγκαθωτή θρησκόληπτη ΟΝΝΕΔίτικη «Τριανταφυλλιά» που φύτεψε ο ΧουντοΧριστόδουλος στον κήπο του Περισσού δηλ. την Τριανταφυλλιά (Λιάνα) Κανέλλη που εκπροσωπεί εκεί άμεσα τις απόψεις και τη γραμμή του αντιδραστικού φεουδοαστικού Ιερατείου (τα δηλητηριώδη «τριαντάφυλλα» του εθνικισμού-σοβινισμού, θρησκοληψίας και σκοταδισμού, ξενοφοβίας, κλπ. δηλητηριάζουν την πολιτική συνείδηση των μελών και οπαδών του «Κ»ΚΕ). Η Α.Παπαρήγα δεν διστάζει να καλύψει πλήρως τον εθνικισμό της Λ.Κανέλλη: «η ρετσινιά του εθνικιστή δεν κολλάει στο «Κ»ΚΕ ούτε, αν θέλετε, στους συμμάχους ούτε στους ανθρώπους που συμπορεύονται με το ΚΚΕ» («Ρ» 17/3/2000).
Όσον αφορά τώρα τη φιλο-θρησκευτική στάση της ηγεσίας του «Κ»ΚΕ, αυτή χρονολογείται ακόμα απ’ τα τέλη της δεκαετίας του ΄70-αρχές της δεκαετίας του ΄80 με την ύπαρξη ισχυρής φιλοθρησκευτικής ομάδας με επικεφαλής το μακαρίτη πλέον Κ.Μοσκώφ (πρόεδρο του Κ«Μ»Ε Θεσσαλονίκης), που σήμερα έχει δυναμώσει περισσότερο με το δίδυμο Τριανταφιλλιάς-Αλέκας. Η σοσιαλδημοκρατική ηγεσία του «Κ»ΚΕ μας διαβεβαιώνει ότι ο «σοσιαλισμός» της θα έρθει γρήγορα, αφού η Κανέλλη και «ο Χριστός προχωρά πάνω στη γη υψώνοντας παντού την κόκκινη σημαία» («Ρ»27/6/1999, σελ.18).

Έτσι εξηγείται η μόνιμα φιλο-εκκλησιαστική και φιλο-θρησκευτική αντιδραστική στάση της σοσιαλδημοκρατικής ηγεσίας του «Κ»ΚΕ, που επιτρέπει να της βγαίνουν απ’ τα αριστερά όχι μόνο οι χρουστσοφικοί σύντροφοί τους σοσιαλδημοκράτες του ΣΥΝ, αλλά και ο μεγαλοαστός πολιτικός Κ.Σημίτης στην περίπτωση των ταυτοτήτων. Η ηγεσία του «Κ»ΚΕ ήταν όχι μόνο κατά της απάλειψης του θρησκεύματος από τις ταυτότητες αλλά και κατά της καθιέρωσης του πολιτικού γάμου ως μόνου υποχρεωτικού και της καθιέρωσης των θρησκευτικών ως προαιρετικού μαθήματος στα σχολεία (=αστικά αιτήματα).
Η ηγεσία του «Κ»ΚΕ δεν έχει προδώσει μόνο την υπόθεση της προλεταριακής επανάστασης και του σοσιαλισμού-κομμουνισμού, αλλά έχει απεμπολήσει και τα αστικά δημοκρατικά αιτήματα.

ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ, Αρ. Φύλ. 261 1-15 Νοέμβρη 2007
Διαβάστε Περισσότερα »

Τρίτη 13 Νοεμβρίου 2007

Ο ΝΙΚΟΣ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ ΣΤΟ ΝΤΑΧΑΟΥ

«ΤΑ ΝΕΑ», 6-7 Αυγούστου 2005, σελ. 34 και 47 στο ένθετο ΒΙΒΛΙΟΔΡΟΜΕΙΟ

Ο καθηγητής Christoph Schminck-Gustavus καταγγέλλει ανακρίβειες σχετικά με τη δράση του γραμματέα του KKE στο Nταχάου

«Έκανε λάθη αλλά δεν πρόδωσε ο Nίκος Zαχαριάδης»

ΠΟIA AKPIBΩΣ HTAN H ΣTAΣH TΟY NIKΟY ZAXAPIAΔH ΣTΟ NTAXAΟY; YΠHPΞE Ή ΟXI ΔIEPMHNEAΣ TΩN NAZI; EIXAN BAΣH ΟI KATHΓΟPIEΣ TΟY MAPKΟY BAΦEIAΔH ΠΟY TΟN BAPYNAN; ΣE AYTA TA EPΩTHMATA AΠANTA Ο ΓEPMANΟΣ IΣTΟPIKΟΣ CΗRΙSΤΟΡΗ SCΗΜΙΝCΚ-GUSΤΑVUS ΠΟY EΓPAΨE MIA ΣXETIKH MEΛETH AΦΟY ΣYNANTHΣE ΣYΓKPATΟYMENΟYΣ TΟY EΛΛHNA KΟMMΟYNIΣTH KAI ΣHMEPA ΠAPΟYΣIAZEI ΣTΟ «BIBΛIΟΔPΟMIΟ» TA ΠAPAΣKHNIA THΣ EPEYNAΣ TΟY

ΕΛΕΝΗ ΤΟΡΟΣΗ

O καθηγητής Christoph Schminck-Gustavus, ο Χριστόφορος, όπως τον λένε οι φίλοι του, διδάσκει Ιστορία του Δικαίου στο Πανεπιστήμιο της Βρέμης και ειδικεύεται στην άνοδο και την πτώση του Γ' Ράιχ. Ειδικότερα ασχολείται με τις θηριωδίες των ναζί στην Ιταλία και την Ελλάδα και μάλιστα κατά την εποχή της γερμανικής κατοχής στην Ήπειρο. Βρέθηκε εκεί πριν από περίπου είκοσι πέντε χρόνια καλεσμένος από Έλληνα φοιτητή του και έμεινε σχεδόν τρία χρόνια μαθαίνοντας τα ελληνικά, που τα μιλάει πολύ καλά όπως και τα ιταλικά.

Τα ηθικά προβλήματα δικαίου και η στάση νομικών, δικαστών και εισαγγελέων κατά την περίοδο του Γ' Ράιχ απασχόλησαν τον Christoph Schminck-Gustavus από πολύ νωρίς. Ως νεαρός νομικός βρέθηκε στη Φρανκφούρτη την εποχή που γινόταν εκεί η δίκη για τα εγκλήματα του Auschwitz. «Ήταν αναπόφευκτο να αναρωτηθώ τι στάση θα κρατούσα ο ίδιος αν βρισκόμουν στη θέση αυτών των νομικών, οι οποίοι ήταν μάλιστα από τους σημαντικότερους στυλοβάτες του ναζιστικού καθεστώτος. Θα συνεργαζόμουν ή θα αντιστεκόμουν; Αυτό το συνειδησιακό ερώτημα με απασχόλησε πολύ ως νεαρό επιστήμονα και με απασχολεί μέχρι σήμερα».

Πώς φτάσατε στον Νίκο Ζαχαριάδη και στην έρευνα για τους Έλληνες κρατουμένους στο Νταχάου;

«H ενασχόλησή μου με τα θέματα αυτά άρχισε από τότε που γνώρισα την Ήπειρο. Έμαθα γεγονότα που ήταν εντελώς άγνωστα στην πατρίδα μου, δηλαδή τις ανήκουστες πράξεις των γερμανικών κατοχικών δυνάμεων στα ορεινά χωριά, στους Ασπράγγελους, στους Λιγκιάδες, που κάηκαν ολοσχερώς, αλλά και τα σχετικά με τη μεταφορά και την εξόντωση των Εβραίων από τα Γιάννινα στο Auschwitz. Συγκέντρωσα τότε τετρακόσιες πενήντα σελίδες έρευνας εκ των οποίων μόνο το κεφάλαιο για το Νταχάου δημοσιεύτηκε στο βιβλίο αυτό. Οι υπόλοιπες έρευνες πρόκειται προσεχώς να κυκλοφορήσουν επίσης σε βιβλίο από τον γιαννιώτικο Εκδοτικό Οίκο Ισνάφι».

Πόσοι ήταν οι Έλληνες που πέρασαν από το Νταχάου; Ήταν καλύτερες οι συνθήκες εκεί σε σχέση με άλλα στρατόπεδα συγκέντρωσης;

«Από το Νταχάου πέρασαν σχετικά λίγοι Έλληνες σε σύγκριση με τα άλλα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Περί τους διακόσιους. Οι συνθήκες ζωής των κρατουμένων ήταν φριχτές: εξόντωση μέσω εργασίας. Επιζούσαν μόνο οι δυνατότεροι καθώς και όσοι έβρισκαν υποστήριξη από οργανωμένους συγκρατούμενούς τους. Δεν ευνοούνταν συγκεκριμένες εθνικότητες, αλλά οι Εβραίοι και οι Ρώσοι μπολσεβίκοι είχαν τη χειρότερη μοίρα. Στα Γιάννινα συνάντησα το 1989 έναν από τους Έλληνες κρατουμένους στο Νταχάου, τον Δημήτρη Σωτηριάδη, ο οποίος μου μίλησε για την επιβίωσή του σε αυτό το στρατόπεδο συγκέντρωσης και για τον Νίκο Ζαχαριάδη. Την απομαγνητοφώνηση της μαρτυρίας αυτής την παραχώρησα στο αρχείο του Μουσείου του Νταχάου. Αργότερα ολοκλήρωσα την έρευνά μου και με άλλες μαρτυρίες για τον Ζαχαριάδη, γιατί τελικά σε αυτόν επικεντρώθηκε η προσοχή μου. Έχουν γραφτεί αμέτρητες σελίδες γι' αυτόν. H δική μου έρευνα για τη στάση του στο στρατόπεδο συγκέντρωσης αποτελεί μόνο μια μικρή ψηφίδα στο μεγάλο ιστορικό μωσαϊκό. Το συμπέρασμά μου πάντως, από τις έρευνές μου, είναι ότι ο Ζαχαριάδης δεν είχε προδοτική στάση στο Νταχάου».

Πώς καταλήξατε σε αυτό το συμπέρασμα;

«Διαπίστωσα πως είναι πολύ λίγα τα ηγετικά πρόσωπα για τα οποία διχάζονται τόσο βαθιά οι απόψεις. Για πολλούς ο Ζαχαριάδης υπήρξε πραγματικός επαναστάτης, για άλλους ένας άνθρωπος που οδήγησε την Ελλάδα στον Εμφύλιο και την καταστροφή. Πάντως όταν επέστρεψε το '45 από το Νταχάου στην Ελλάδα έγινε δεκτός με ενθουσιώδη συλλαλητήρια και με αγωνιστική ετοιμότητα. Όταν ο Εμφύλιος αρχίζει να διχάζει τη χώρα, πολλά ορεινά χωριά στην Ήπειρο μετονομάζουν την κεντρική τους πλατεία σε "Πλατεία Ζαχαριάδη". Αναρωτήθηκα ποιος ήταν αυτός ο άνθρωπος, ποιον ρόλο έπαιξε στο Νταχάου και γιατί τον κατηγόρησαν για συνεργάτη των ναζί. Ήθελα να βρω την αλήθεια αλλά άρχισε για μένα μια δύσκολη πορεία. Αποφάσισα να συναντήσω τον Μάρκο Βαφειάδη, τον δεύτερο τότε ισχυρό άνδρα στο κόμμα μετά τον Ζαχαριάδη. Στον Εμφύλιο ήταν ένας από τους πλέον έμπιστους συντρόφους του. Αργότερα εξελίχθηκε σε υπ' αριθμόν ένα εχθρό του. Ο Βαφειάδης δέχτηκε να μου παραχωρήσει μια συνέντευξη ενώ ήταν πολύ άρρωστος. Λίγες εβδομάδες αργότερα πέθανε. Στη συζήτησή μας ήταν κατηγορηματικός. Ήταν ακλόνητη η άποψή του για την προδοτική στάση του Ζαχαριάδη. Με παρέπεμψε στα βιβλία του και στα βιβλία άλλων. Μου φαινόταν πολύ αναστατωμένος όσο μου τα έλεγε όλα αυτά, σαν να του ήταν πολύ σπουδαίο να τον πιστέψω».

Εσείς όμως δεν αρκεστήκατε σε όσα σας είπε ο καπετάν Μάρκος. Πώς εξηγείτε τελικά όλες αυτές τις κατηγορίες ότι ο Ζαχαριάδης ήταν συνεργάτης των Γερμανών στο Νταχάου και μάλιστα διερμηνέας τους;

«Όσα συνέβησαν τότε ανάβουν ακόμα και σήμερα τα αίματα στην Ελλάδα. Ο Μάρκος Βαφειάδης ήταν απόλυτος. Εγώ όμως ήθελα να είμαι σίγουρος για τη στάση του Ζαχαριάδη στο Νταχάου. Πήγα στη Ρώμη και βρήκα τον Ιταλό Τζοβάνι Μελοντία, συγκρατούμενο του Ζαχαριάδη από την αρχή της κράτησής τους στο Νταχάου, δηλαδή από το 1941. Μου έδωσε μία πολύ λεπτομερή εικόνα του στρατοπέδου και της στάσης του Ζαχαριάδη. Δεν του φάνηκε, είπε, σε καμία περίπτωση συνεργάτης των Γερμανών, αλλά ένας πολύ γενναίος άνθρωπος που βοηθούσε τους συγκρατούμενούς του. Γιατί να τον κατηγορήσουν τόσο πολύ; Όπως μου ανέφερε και ο Μελοντία, ο Ζαχαριάδης ήταν ιδεολογικά πολύ φανατικός και αυτό του προκάλεσε συγκρούσεις με τους άλλους Έλληνες στο στρατόπεδο. Ο Μελοντία μού έδωσε συγκεκριμένες πληροφορίες για την παράνομη μυστική διοίκηση του στρατοπέδου με την οποία ήταν σε επαφή ο Ζαχαριάδης. Γι' αυτό είχε πολλούς εχθρούς μεταξύ των Ελλήνων στο Νταχάου. Επειδή ήθελε να παίζει τον αρχηγό, να δίνει γραμμή για το τι πρέπει να γίνει. Ήταν ένας σεκταριστής που πίστευε τυφλά στον μεγάλο Στάλιν και στις ντιρεκτίβες του κόμματος. Όπως και πολλούς άλλους συντρόφους του την εποχή εκείνη δεν τον απασχολούσαν οι δημοκρατικές διαδικασίες. Εξάλλου ήταν αρκετά μεγαλύτερος από τους περισσότερους συγκρατούμενούς του και ήθελε να υπογραμμίζει πως αυτός ξέρει τα πάντα και μπορεί να καθοδηγεί. H στάση του αυτή ήταν για πολλούς ανυπόφορη, μια και όλοι εκεί κοιτούσαν να επιζήσουν».

Αργήσατε πάντως να κλείσετε το κεφάλαιο Ζαχαριάδη. Συνεχίσατε για αρκετόν καιρό ακόμα τις έρευνές σας.

«Ναι, διότι οι κατηγορίες του Μάρκου Βαφειάδη δεν σταμάτησαν να με απασχολούν και στο μεταξύ μεταφέρθηκε η σορός του Ζαχαριάδη στην Ελλάδα. Έτσι προχώρησα σε περισσότερες συνομιλίες με κατήγορούς του και μη, τόσο στην Αθήνα όσο και στην Ήπειρο, από τις οποίες τελικά φάνηκε η παραποίηση των γεγονότων. Είπαν ότι ήταν διερμηνέας των Γερμανών. Μα αυτός δεν μιλούσε καθόλου καλά τα γερμανικά. Βρήκα κάποιον γέροντα στα Τρίκαλα τον οποίο πολλά βιβλία αναφέρουν ως βασικό μάρτυρα για την προδοτική στάση του Ζαχαριάδη. Δημοσιεύουν μάλιστα επιστολή του. Ο γέροντας όμως, ο Κοσμάς Τζίφος, ήταν αναλφάβητος και αποκλείεται να είχε γράψει επιστολή. Ούτε καν την υπογραφή του δεν αναγνώρισε. Μου είπε τα τελείως αντίθετα. Δεν ήξερε καν ότι έχει χρησιμοποιηθεί το όνομά του σε βιβλία. Τα ψεύδη για να αποδειχθεί ότι ο Ζαχαριάδης ήταν προδότης και συνεργάτης των ναζί είναι πολλά. Κατέληξα στο συμπέρασμα πως μπορεί να έκανε φοβερά λάθη στις πολιτικές του αποφάσεις με τραγικά αποτελέσματα για την Ελλάδα, πράκτορας όμως και συνεργάτης των Γερμανών στο Νταχάου δεν ήταν».

Από το Νταχάου στη Σιβηρία

O Νίκος Ζαχαριάδης, εκπαιδευμένος στη Μόσχα, επιστρέφει παράνομος στην Ελλάδα και αναλαμβάνει το 1931 γραμματέας της K.E. του KKE. Αμέσως μετά την επιβολή της δικτατορίας του Ιωάννη Μεταξά, τον Αύγουστο του 1936, συλλαμβάνεται και φυλακίζεται στην Κέρκυρα. Την άνοιξη του '41, όταν η Βέρμαχτ εισβάλλει στην Ελλάδα, οι Γερμανοί μαθαίνουν ποιον έχουν φυλακισμένο στην Κέρκυρα και τον μεταφέρουν στο Νταχάου, όπου φθάνει τις 30 Νοεμβρίου του 1941. Μένει στο στρατόπεδο μέχρι την απελευθέρωση. Τον Μάιο του '45 επιστρέφει στην Ελλάδα και διαφεύγει στη συνέχεια στη Σοβιετική Ένωση. Αργότερα πέφτει σε δυσμένεια και εξορίζεται στη Σιβηρία από όπου κάνει για χρόνια απεγνωσμένες προσπάθειες να σπάσει την απομόνωσή του. Αυτοκτονεί το 1973, η σορός του μεταφέρεται δεκαοκτώ χρόνια αργότερα στην Αθήνα και ενταφιάζεται στο A' Νεκροταφείο Αθηνών.

«Ανάμεσα στις κατηγορίες που διατυπώθηκαν εναντίον του Ζαχαριάδη είναι πως δεν πείνασε, γιατί όταν επέστρεψε στην Ελλάδα έδινε την εντύπωση καλοθρεμμένου ανθρώπου», γράφει ο Schminck-Gustavus. «Αυτό όμως δεν αποδεικνύει τίποτα για τις συνθήκες κράτησης στο Νταχάου, αφού είναι γνωστό από πολλές αφηγήσεις πρώην κρατουμένων σε στρατόπεδα συγκέντρωσης ότι όταν επέστρεψαν στις πατρίδες τους κανείς δεν πίστευε ότι είχαν υποφέρει από πείνα στο στρατόπεδο, γιατί τα σώματά τους κατά τις εβδομάδες μετά την απελευθέρωση είχαν παχύνει με αφύσικα γρήγορο ρυθμό, ώστε να δίνουν την εντύπωση ''καλοταϊσμένων'' ανθρώπων».

ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ

«Το μόνο που ξέρω σίγουρα είναι ότι ο Ζαχαριάδης εργαζόταν στο ξυλουργείο», αναφέρει ο συγκρατούμενός του, Τζοβάνι Μελοντία. «Στο πρώτο διάστημα, όταν τον βλέπαμε ακόμη συχνά, μας έδινε πολλές καλές συμβουλές... Μας έλεγε: ''Μη σκεφτείτε να αρνηθείτε να εργαστείτε. Σαμποτάζ, ναι! Αν έχετε το θάρρος. Αλλά σε καμία περίπτωση άρνηση εργασίας''. Και αυτή η συμβουλή του ήταν σωστή. H άρνηση εργασίας θα μπορούσε να κοστίσει τη ζωή σε πολλούς». (Απόσπασμα)

ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΘΗΚΑΝ 215 ΕΛΛΗΝΕΣ

«Αμέσως μετά την απελευθέρωση», σημειώνει ο Schminck-Gustavus, «οι Έλληνες του στρατοπέδου είχαν εκδώσει... δελτίο ανακοινώσεων για την πληροφόρηση των συμπατριωτών τους. Ξεφυλλίζω τα φωτοαντίγραφα. Τα δύο πρώτα φύλλα φέρουν τον τίτλο ''Οδυσσέας''... Είναι χειρόγραφα αφού δεν υπήρχε στο στρατόπεδο γραφομηχανή με ελληνικούς χαρακτήρες. Το κύριο άρθρο του πρώτου φύλλου τιτλοφορείται: ''Τιμή και δόξα στους Αμερικανούς''. Αναφέρει ότι ανάμεσα στους απελευθερωμένους βρίσκονταν 215 Έλληνες και ότι σε όλο το στρατόπεδο κείτονταν ακόμη πτώματα. Αναφέρεται και το όνομα του Ζαχαριάδη. Είχε πάει στο Μόναχο και είχε αναφέρει επιστρέφοντας ότι ο γερμανικός άμαχος πληθυσμός λεηλατούσε τα καταστήματα». (Απόσπασμα από το βιβλίο).

Διαβάστε Περισσότερα »

Κυριακή 11 Νοεμβρίου 2007

Για την στάση της ηγεσίας του σοσιαλδημοκρατικού «Κ»ΚΕ κατά την ορκωμοσία της νέας Βουλής

Η μόνιμα φιλο-εκκλησιαστική και φιλο-θρησκευτική αντιδραστική στάση της σοσιαλδημοκρατικής ηγεσίας του «Κ»ΚΕ, που επιτρέπει να της βγαίνουν απ’ τα αριστερά όχι μόνο οι χρουστσοφικοί σύντροφοί τους σοσιαλδημοκράτες του ΣΥΝ, αλλά και ο μεγαλοαστός πολιτικός Κ.Σημίτης στην περίπτωση των ταυτοτήτων.


«Αξιοπρεπής συμπεριφορά του κόμματος» ή επαίσχυντη και αντιδραστική φιλοεκκλησιαστικη-φιλοθρησκευτική στάση της ηγεσίας του σοσιαλδημοκρατικού «Κ»ΚΕ κατά την ορκωμοσία της νέας Βουλής;

Η σοσιαλδημοκρατική ηγεσία του «Κ»ΚΕ γνωρίζει καλύτερα απ’ τον καθένα τη δεινή θέση στην οποία έχει περιέλθει εξαιτίας πρώτα της φιλο-εκκλησιαστικής αλλά και της φιλο-θρησκευτικής στάσης της κάθε φορά που ανακινείται παρόμοιο θέμα.

Έτσι συνέβηκε και με την πρόσφατη έναρξη των εργασιών της νέας Βουλής που ξεκίνησε με αγιασμό στον οποίο πήραν μέρος, μαζί με τους βουλευτές των ΝΔ-ΛΑΟΣ-ΠΑΣΟΚ, και οι βουλευτές του «Κ»ΚΕ ενώ το αγαπημένο «κοριτσάκι» του χουντο-Χριστόδουλου, η ευλαβέστατη εθνικίστρια θεούσα Λ.Κανέλλη συμμετείχε και στο θρησκευτικό όρκο, όπως δείχνει και η φωτογραφία που απέφυγε να δημοσιεύσει ο «Ριζοσπάστης».

Και ακριβώς αυτή η δεινή θέση της ηγεσίας, υποχρεώνει την αστική σοσιαλδημοκρατική φυλλάδα να επανέλθει με σχόλιό της, για δεύτερη φορά, στο θέμα του αγιασμού-θρησκευτικού όρκου. Σε σχόλιό του με τίτλο «Μνήμη» κάποιος Ι.Κ. αφού προσφέρει πρώτα μια σοσιαλδημοκρατική σούπα επαίσχυντων παραμυθιών απ’ την «εξορία» του βλαχοδήμαρχου αποστάτη Χ.Φλωράκη – που δεν έχουν καμιά σχέση με επαναστατική στάση κομμουνιστών – καταλήγει: «αυτή την κληρονομιά είδα στην αξιοπρεπή συμπεριφορά του κόμματος κατά την ορκωμοσία της καινούριας Βουλής με τον παραδοσιακό θρησκευτικό αγιασμό» («Ρ» 27/9/2007, σελ.4).

Φυσικά η στάση απέναντι στην έναρξη των εργασιών της αστικής Βουλής με ή χωρίς αγιασμό δεν είναι πρόβλημα «ηθικής» δηλ. «αξιοπρεπούς ή αναξιοπρεπούς συμπεριφοράς» όπως αντιμαρξιστικά-αστικά το θέτει και παρουσιάζει ο αστός σοσιαλδημοκράτης χρουστσοφικός σχολιαστής. Για τους επαναστάτες κομμουνιστές και για κάθε μαρξιστή(=λενινιστή-σταλινιστή) είναι πρόβλημα αποκλειστικά και μόνο ιδεολογικο-πολιτικό.

Και σε αυτό το παμπάλαιο και ακόμα άλυτο στον τόπο μας αστικό πρόβλημα, οι βουλευτές του «Κ»ΚΕ κράτησαν και φέτος, γι’ άλλη μια φορά, μια αντιδραστική φιλο-εκκλησιαστική και φιλο-θρησκευτική στάση μην τολμώντας να αποχωρήσουν ή να μείνουν έξω από τη Βουλή κατά τη διάρκεια του αγιασμού, όπως έπραξαν οι σύντροφοί τους σοσιαλδημοκράτες βουλευτές του ΣΥΝ. Έμειναν στη Βουλή κατά την τελετή του αγιασμού και μάλιστα σηκώθηκαν όρθιοι κατά τη διάρκεια του θρησκευτικού όρκου, όπως δείχνει και η φωτογραφεία: «το νέο σκηνικό φάνηκε από την αρχή, αφού πρώτη φορά κοινοβουλευτικό κόμμα δεν πήρε μέρος στην τελετή του αγιασμού πριν από την ορκωμοσία των βουλευτών. Ο ΣΥΡΙΖΑ παρέμεινε εκτός αίθουσας και μπήκε μόνο όταν ολοκληρώθηκε η ιεροτελεστία, ενώ στη διαφωνία του με τον θρησκευτικό χαρακτήρα του όρκου βρήκε «συμπαραστάτη» το ΚΚΕ, με τις επιστολές που απηύθυναν οι εκπρόσωποι των δυο κομμάτων στο Προεδρείο ώστε να καταχωριστούν στα πρακτικά οι αντιρρήσεις τους» («Βήμα» 30/9/2007 σελ. Α22).

Ας σημειωθεί εδώ πρώτο, πως η ηγεσία Παπαρήγα έστειλε την επιστολή προς το προεδρείο της Βουλής, μετά το ΣΥΝ, για να μην απογυμνωθεί τελείως, και δεύτερο, στην πράξη, παρά τα λόγια-φλυαρίες, κράτησε εκ νέου, όπως και στο παρελθόν, σαφώς φιλο-εκκλησιαστική και φιλο-θρησκευτική στάση αντί να αποχωρήσει ή να μείνει έξω από τη Βουλή κατά τη διάρκεια του θρησκευτικού τελετουργικού (αγιασμό-θρησκευτικό όρκο).

Σχετικά με την φιλο-εκκλησιαστική στάση της ηγεσίας του «Κ»ΚΕ, αυτή χρονολογείται απ’ τη «μεταπολίτευση» ακόμα με τις άριστες σχέσεις του σοσιαλδημοκράτη Χ.Φλωράκη με το φίλο του φασίστα ΕΔΕΣίτη χουντικό Σεραφείμ Τίκα (εκφράζεται, ανάμεσα στ’ άλλα, και με τα φιλιά που αντάλλασσαν μεταξύ τους και τις θερμές αγκαλιές, αλλά και με την προκλητική υμνολογία της ΚΕ του «Κ»ΚΕ προς το φασίστα Αρχιεπίσκοπο), όμως οι σχέσεις ηγεσίας «Κ»ΚΕ-Εκκλησίας δυνάμωσαν περισσότερο με την αγκαθωτή θρησκόληπτη ΟΝΝΕΔίτικη «Τριανταφυλλιά» που φύτεψε ο ΧουντοΧριστόδουλος στον κήπο του Περισσού δηλ. την Τριανταφυλλιά (Λιάνα) Κανέλλη που εκπροσωπεί εκεί άμεσα τις απόψεις και τη γραμμή του αντιδραστικού φεουδοαστικού Ιερατείου (τα δηλητηριώδη «τριαντάφυλλα» του εθνικισμού-σοβινισμού, θρησκοληψίας και σκοταδισμού, ξενοφοβίας, κλπ. δηλητηριάζουν την πολιτική συνείδηση των μελών και οπαδών του «Κ»ΚΕ). Η Α.Παπαρήγα δεν διστάζει να καλύψει πλήρως τον εθνικισμό της Λ.Κανέλλη: «η ρετσινιά του εθνικιστή δεν κολλάει στο «Κ»ΚΕ ούτε, αν θέλετε, στους συμμάχους ούτε στους ανθρώπους που συμπορεύονται με το ΚΚΕ» («Ρ» 17/3/2000).

Όσον αφορά τώρα τη φιλο-θρησκευτική στάση της ηγεσίας του «Κ»ΚΕ, αυτή χρονολογείται ακόμα απ’ τα τέλη της δεκαετίας του ΄70-αρχές της δεκαετίας του ΄80 με την ύπαρξη ισχυρής φιλοθρησκευτικής ομάδας με επικεφαλής το μακαρίτη πλέον Κ.Μοσκώφ (πρόεδρο του Κ«Μ»Ε Θεσσαλονίκης), που σήμερα έχει δυναμώσει περισσότερο με το δίδυμο Τριανταφιλλιάς-Αλέκας. Η σοσιαλδημοκρατική ηγεσία του «Κ»ΚΕ μας διαβεβαιώνει ότι ο «σοσιαλισμός» της θα έρθει γρήγορα, αφού η Κανέλλη και «ο Χριστός προχωρά πάνω στη γη υψώνοντας παντού την κόκκινη σημαία» («Ρ»27/6/1999, σελ.18).

Έτσι εξηγείται η μόνιμα φιλο-εκκλησιαστική και φιλο-θρησκευτική αντιδραστική στάση της σοσιαλδημοκρατικής ηγεσίας του «Κ»ΚΕ, που επιτρέπει να της βγαίνουν απ’ τα αριστερά όχι μόνο οι χρουστσοφικοί σύντροφοί τους σοσιαλδημοκράτες του ΣΥΝ, αλλά και ο μεγαλοαστός πολιτικός Κ.Σημίτης στην περίπτωση των ταυτοτήτων. Η ηγεσία του «Κ»ΚΕ ήταν όχι μόνο κατά της απάλειψης του θρησκεύματος από τις ταυτότητες αλλά και κατά της καθιέρωσης του πολιτικού γάμου ως μόνου υποχρεωτικού και της καθιέρωσης των θρησκευτικών ως προαιρετικού μαθήματος στα σχολεία (=αστικά αιτήματα).

Η ηγεσία του «Κ»ΚΕ δεν έχει προδώσει μόνο την υπόθεση της προλεταριακής επανάστασης και του σοσιαλισμού-κομμουνισμού, αλλά έχει απεμπολήσει και τα αστικά δημοκρατικά αιτήματα.


>>> Σχετικό νέο: Η έναρξη των εργασιών της νέας βουλής με τέλεση αγιασμού
Διαβάστε Περισσότερα »