Ενόψει του 17ου Συνεδρίου
Το «Κ»ΚΕ -ένα αστικό, σοσιαλδημοκρατικού τύπου, κόμμα στην υπηρεσία των ταξικών συμφερόντων του κεφαλαίου
Επαναστατικός μαρξισμός, δηλ. λενινισμός-σταλινισμός ή χρουστσοφικός ρεβιζιονισμός;
«Οι κομμουνιστές που δίνουν αποφασιστική σημασία στην ενότητα της εργατικής τάξης, τάσσονται υπέρ της συνεργασίας με τους σοσιαλιστές και τους σοσιαλδημοκράτες για να εγκαθιδρύσουν σήμερα ένα προοδευτικό δημοκρατικό καθεστώς και για να οικοδομήσουν στο μέλλον τη σοσιαλιστική κοινωνία» (Διεθνής Σύσκεψη των "Κ"Κ, Μόσχα 17.6.1969).
Στον προσυνεδριακό διάλογο διατυπώνονται δυο λαθεμένες, ανάμεσα σε πολλές άλλες, αντιμαρξιστικές απόψεις, που ταυτόχρονα είναι και οι βασικές θέσεις-απόψεις της ηγεσίας του «Κ»ΚΕ, οι οποίες πρέπει να αντικρουστούν και να ανασκευαστούν.
Α. 20ο Συνέδριο ΚΚΣΕ – «6η Ολομέλεια»: «παρελθοντολογία» ή κεντρικά επίκαιρα ζητήματα;
Η πρώτη άποψη διατυπώνεται με τον πλέον σαφή και ανοιχτό τρόπο από μερικούς μόνο συμμετέχοντες στον προσυνεδριακό διάλογο του «Κ»ΚΕ και είναι εκείνη σύμφωνα με την οποία «το 20ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ» (Φλεβάρης 1956) και η «6η Ολομέλεια» του «Κ»ΚΕ (Μάρτης 1956) καθώς και η «αποκατάσταση» των ΣΤΑΛΙΝ-ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ είναι ζητήματα που δεν «απασχολούν αυτή τη στιγμή τους εργαζόμενους και τους κομμουνιστές»: «δεν είναι επίκαιρα, δεν μας απασχολούν. Η συνεχής αναφορά στη λαθολογία-παρελθοντολογία μας βγάζει απ’ τον κύριο στόχο» («Ρ» 15.1.2005, σελ. 23).
Πρέπει καταρχήν να υπογραμμιστεί με ιδιαίτερη έμφαση, ότι η άποψη αυτή είναι και άποψη της σοσιαλδημοκρατικής ηγεσίας του «Κ»ΚΕ και όλων όσων συνειδητά ή ασυνείδητα κινούνται ιδεολογικο-πολιτικά στα πλαίσια του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού και ακολουθούν τη ρεφορμιστική γραμμή αυτού του αντεπαναστατικού ρεύματος και το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι «η ισχυροποίηση του κόμματός» τους. Η διαφορά μεταξύ της ηγεσίας και εκείνων που διατυπώνουν ανοιχτά αυτή τη ρεβιζιονιστική άποψη είναι ότι η μεν ηγεσία προϋποθέτει πάντα και θεωρεί δεδομένη αυτή την αντεπαναστατική γραμμή, αλλά για δημαγωγικούς λόγους την παρασιωπά, ενώ οι δεύτεροι τη διατυπώνουν με αυθόρμητο τρόπο ανοιχτά, αποκαλύπτοντας έτσι τόσο την πραγματική γραμμή της σοσιαλδημοκρατικής ηγεσίας όσο και τις τωρινές και μελλοντικές προθέσεις της: τη διατήρηση, υπεράσπιση και συνέχιση της αντεπαναστατικής σοσιαλδημοκρατικής γραμμής του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού, δηλ. τη γραμμή του 20ου Συνεδρίου (Φλεβάρης 1956) του ΚΚΣΕ και της «6ης Ολομέλειας» (Μάρτης 1956) του «Κ»ΚΕ.
Σε πλήρη αντίθεση με τους παραπάνω ρεβιζιονιστικούς ισχυρισμούς, το 20ο Συνέδριο και η «6η Ολομέλεια» όχι μόνο δεν είναι «ανεπίκαιρα» και πολύ περισσότερο δεν αποτελούν «παρελθοντολογία» αλλά ακριβώς το αντίθετο συμβαίνει: είναι σήμερα όσο ποτέ άλλοτε επίκαιρα και βρίσκονται στο κέντρο της ιδεολογικο-πολιτικής διαμάχης μεταξύ των επαναστατών κομμουνιστών λενινιστών-σταλινιστών και των αντεπαναστατών χρουστσοφικών ρεβιζιονιστών. Κι’ αυτό επειδή το περιεχόμενο της γραμμής τους αναφέρεται, ανάμεσα στ’ άλλα, πρώτα-πρώτα στα δυο γνωστά κεντρικότερα και σπουδαιότερα ζητήματα του κομμουνιστικού κινήματος: 1) το ζήτημα του σοσιαλισμού-κομμουνισμού, 2) το ζήτημα της επανάστασης (ανεξάρτητα απ’ το χαρακτήρα της) και επιπλέον σε δυο άλλα επίσης σπουδαίας σημασίας ζητήματα που συνδέονται άμεσα με τα δυο πρώτα: 3) το ζήτημα της παλινόρθωσης του καπιταλισμού στη Σοβιετική Ένωση και 4) της μετατροπής των πρώην κομμουνιστικών κομμάτων σ’ αστικο-ρεβιζιονιστικά κόμματα, σοσιαλδημοκρατικού τύπου – ζητήματα που αφορούν πρώτα απ’ όλα τη στρατηγική αλλά και την τακτική του κομμουνιστικού κινήματος και γι’ αυτό είναι – και πρέπει να είναι πάντα – στην επικαιρότητα και στο κέντρο της προσοχής των κομμουνιστών και της εργατικής τάξης, που αγωνίζεται για την επαναστατική βίαιη ανατροπή του καπιταλισμού και την οικοδόμηση της σοσιαλιστικής-κομμουνιστικής κοινωνίας.
Τα παραπάνω βασικά ζητήματα, επειδή ακριβώς αποτελούν τα σπουδαιότερα ζητήματα του κομμουνιστικού κινήματος βρέθηκαν και βρίσκονται πάντα στο κέντρο της ιδεολογικο-πολιτικής αντιπαράθεσης και αποτέλεσαν και αποτελούν πεδίο σφοδρότατης πολεμικής, εδώ και μισό αιώνα, μεταξύ των επαναστατών μαρξιστών, δηλ. των λενινιστών-σταλινιστών κομμουνιστών και των χρουστσοφικών ρεβιζιονιστών, τιτικών, τροτσκιστών και όλων των άλλων οπορτουνιστών.
Το 20ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ επισφράγισε τη νίκη και επικράτηση της χρουστσοφικής ρεβιζιονιστικής αντεπανάστασης στη Σοβιετική Ένωση που ακολούθησε την πραξικοπηματική ανατροπή της Διχτατορίας του Προλεταριάτου σ’ αυτή τη χώρα απ’ την αποστάτρια προδοτική ρεβιζιονιστική ομάδα των Χρουστσόφ-Μπρέζνιεφ-Μικογιάν, κλπ. – μια ομάδα πρακτόρων του διεθνούς ιμπεριαλισμού, που ηγήθηκε της ρεβιζιονιστικής αντεπανάστασης και της σταδιακής παλινόρθωσης του καπιταλισμού στη Σοβιετική Ένωση, με τα γνωστά σήμερα καταστροφικά αποτελέσματα.
Η γραμμή του 20ου Συνεδρίου του ΚΚΣΕ ήταν γραμμή: α) εγκαθίδρυσης της διχτατορίας της νέας, υπό διαμόρφωση, σοβιετικής μπουρζουαζίας που εκφράστηκε, λίγο αργότερα σε θεωρητικό επίπεδο, με το διαβόητο «κράτος όλου του λαού», δηλ. τη διχτατορία της αστικής τάξης, β) εγκατάλειψης-διακοπής της οικοδόμησης του σοσιαλισμού στη Σοβιετική Ένωση, γ) σταδιακής παλινόρθωσης του καπιταλισμού με την εφαρμογή μετά το ΄56 των καπιταλιστικού χαρακτήρα οικονομικών μεταρρυθμίσεων με αποκορύφωμα τις μεταρρυθμίσεις του ΄65 που οδήγησαν στην πλήρη παλινόρθωση του καπιταλισμού, η οποία ολοκληρώθηκε στα τέλη της δεκαετίας του ΄60 – αρχές της δεκαετίας του ΄70 με την εμφάνιση αρχικά του κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού ιδιαίτερου τύπου και αργότερα την εμφάνιση ατομικής ιδιοχτησίας, που κατοχυρώνεται το 1977 στα άρθρα του μπρεζνιεφικού αστικού Συντάγματος (άρθρο 13, 16 και 17) – κρατικομονοπωλιακός καπιταλισμός ο οποίος την εποχή των Γκορμπατσόφ-Γιέλτσιν με την «περεστρόϊκα» περνάει στον παραδοσιακό καπιταλισμό της ατομικής ιδιοχτησίας, και δ) γραμμή εγκατάλειψης-προδοσίας του μαρξισμού-λενινισμού και της επανάστασης με την επαναφορά στο κομμουνιστικό κίνημα της γνωστής αντεπαναστατικής γραμμής της παλιάς σοσιαλδημοκρατίας, δηλ. το διαβόητο «ειρηνικό κοινοβουλευτικό πέρασμα στο σοσιαλισμό» με «όργανο»(!) το αστικό κράτος – γραμμή που στ) μετέτρεψε τα κομμουνιστικά κόμματα σε αστικο-ρεβιζιονιστικά κόμματα σοσιαλδημοκρατικού τύπου: «η εργατική τάξη... να καταχτήσει σταθερή πλειοψηφία στη Βουλή και να την μετατρέψει από όργανο της αστικής δημοκρατίας σε όργανο της πραγματικής λαϊκής θέλησης. Σ’ αυτή την περίπτωση ο θεσμός τούτος, ο πατροπαράδοτος για πολλές πολυαναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες μπορεί να γίνει όργανο πραγματικής δημοκρατίας, δημοκρατία για τους εργαζόμενους» (Ν. Σ. Χρουστσιόφ: «Λογοδοσία της ΚΕ του ΚΚΣΕ στο ΧΧ Συνέδριο του κόμματος», σελ. 42) – άποψη που σημαίνει άρνηση της αναγκαιότητας: 1) της βίαιης επανάστασης, 2) της συντριβής της αστικής κρατικής μηχανής, 3) εγκαθίδρυσης της Διχτατορίας του Προλεταριάτου και πλήρη εγκατάλειψη-προδοσία του μαρξισμού, της προλεταριακής επανάστασης και του κομμουνισμού.
Το 20ο Συνέδριο δεν αποτέλεσε μόνο την αφετηρία καταστροφής του σοσιαλισμού και σταδιακής παλινόρθωσης του καπιταλισμού μα επιπλέον, με την ανακήρυξη της καπιταλιστικής Γιουγκοσλαβίας σε «σοσιαλιστική χώρα»: «όχι μικρές επιτυχίες στη σοσιαλιστική οικοδόμηση σημείωσε και η Γιουγκοσλαβία» (σελ. 6), προβάλλει-διατυπώνει μια «νέα»(!) αντιμαρξιστική αντίληψη του «σοσιαλισμού», δηλ. ενός «σοσιαλισμού» χωρίς Διχτατορία του Προλεταριάτου και με καπιταλιστική οικονομία, όπως ήταν αυτή της Γιουγκοσλαβίας. Αντιμαρξιστική αντίληψη του σοσιαλισμού συνιστά επίσης και η προπαγάνδιση του παλινορθωμένου πλέον καπιταλισμού στη Σοβιετική Ένωση σαν «πραγματικού σοσιαλισμού», ο οποίος δεν έχει καμιά σχέση με τη μαρξιστική αντίληψη του σοσιαλισμού – αφού σ’ αυτή πρόκειται για ένα «σοσιαλισμό» χωρίς Διχτατορία του Προλεταριάτου, δηλ. με διχτατορία της νέας σοβιετικής μπουρζουαζίας (=«κράτος όλου του λαού») και κρατική καπιταλιστική ιδιοχτησία αλλά και ατομική ιδιοχτησία – και την πρακτική εφαρμογή της στη Σοβιετική Ένωση των ΛΕΝΙΝ-ΣΤΑΛΙΝ που ήταν: σοσιαλισμός με Διχτατορία του Προλεταριάτου και κοινωνική ιδιοχτησία στα μέσα παραγωγής.
Στην πραγματικότητα, αυτό που προπαγάνδιζαν και προπαγανδίζουν οι χρουστσοφικοί ρεβιζιονιστές ως «μαρξιστική» αντίληψη του σοσιαλισμού είναι η γνωστή αντιμαρξιστική αντίληψη της παλιάς σοσιαλδημοκρατίας, κάτι που ομολογούν ανοιχτά και οι ίδιοι όταν μας πληροφορούν ότι το «σοσιαλισμό» τους θα τον χτίσουν μαζί με τους σοσιαλιστές και τους σοσιαλδημοκράτες: «οι κομμουνιστές που δίνουν αποφασιστική σημασία στην ενότητα της εργατικής τάξης, τάσσονται υπέρ της συνεργασίας με τους σοσιαλιστές και τους σοσιαλδημοκράτες για να εγκαθιδρύσουν σήμερα ένα προοδευτικό δημοκρατικό καθεστώς και για να οικοδομήσουν στο μέλλον τη σοσιαλιστική κοινωνία» («Διεθνής Σύσκεψη των «κομμουνιστικών» κομμάτων, Μόσχα 17.6.1969).
Απ’ τα παραπάνω γίνεται ολοφάνερη η επικαιρότητα των ζητημάτων που θέτει το 20ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ και η «6η Ολομέλεια» του «Κ»ΚΕ που κάθε αποτελούν «λαθολογία-παρελθοντολογία», απεναντίας αποτελούν τα κεντρικότερα και σπουδαιότερα ζητήματα του κομμουνιστικού κινήματος.
Όλα τα κόμματα που ακολούθησαν το χρουστσοφικό ρεβιζιονισμό, δηλ. τη σοσιαλδημοκρατική γραμμή του 20ου Συνεδρίου στα ζητήματα του σοσιαλισμού και της επανάστασης, εγκατέλειψαν και πρόδωσαν το μαρξισμό-λενινισμό και στη συνέχεια επεξεργάστηκαν ανάλογα ρεφορμιστικά Προγράμματα μεταρρύθμισης του καπιταλισμού στις καπιταλιστικές χώρες και έτσι από επαναστατικά κομμουνιστικά κόμματα που ήταν μετατράπηκαν σε αστικο-ρεβιζιονιστικά, σοσιαλδημοκρατικού τύπου, κόμματα.
Το ΚΚΕ, με επικεφαλής τον αλύγιστο και μεγάλο επαναστάτη κομμουνιστή ηγέτη Νίκο Ζαχαριάδη, υπήρξε το μόνο κομμουνιστικό κόμμα των καπιταλιστικών χωρών που αντιτάχθηκε πρώτο στο χρουστσοφικό ρεβιζιονισμό, πράγμα που οδήγησε σ’ απροκάλυπτη ωμή επέμβαση των χρουστσοφικών στο ΚΚΕ μ’ αποκορύφωμα τα σκηνοθετημένα απ’ αυτούς γεγονότα στης Τασκένδης το Σεπτέμβρη του ΄55 – επέμβαση που καταδικάστηκε απ’ την τότε επαναστατική ηγεσία του Κόμματος στην 5η ιστορική Ολομέλεια (Δεκέμβρης 1955), την τελευταία Ολομέλεια του ΚΚΕ 1918-55, και ταυτόχρονα οδήγησε στη διάλυση του Κόμματος. Η χρουστσοφική αντικομμουνιστική ωμή επέμβαση διέλυσε το επαναστατικό ΚΚΕ 1918-55 με: 1. τη βίαιη καθαίρεση, σύλληψη και εκτόπιση της επαναστατικής ηγεσίας Ζαχαριάδη, 2. τις μαζικές διαγραφές-αποχωρήσεις χιλιάδων κομμουνιστών, 3. την οριστική διάλυση των Κομματικών Οργανώσεων το 1958.
Το ΚΚΕ 1918-55 υπήρξε όχι μόνο το ΠΡΩΤΟ κόμμα στην ιστορία του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος που αντιτάχθηκε στο χρουστσοφικό ρεβιζιονισμό μα και το ΜΟΝΟ κόμμα των καπιταλιστικών χωρών στο οποίο δεν πέρασε ο χρουστσοφικός ρεβιζιονισμός. Το 95% των κομμουνιστών μελών της Κομματικής Οργάνωσης της Τασκένδης αντιτάχθηκαν στο χρουστσοφικό ρεβιζιονισμό. Γύρω στα 85% κυμαίνονταν τα ποσοστά στις άλλες πρώην Λαϊκές Δημοκρατίες και στην Ελλάδα (Αη Στράτης, κλπ.).
Β. Επαναστατικό ΚΚΕ 1918-55 – αστικό-ρεβιζιονιστικό σοσιαλδημοκρατικό «Κ»ΚΕ (1956)
Η δεύτερη λαθεμένη ρεβιζιονιστική άποψη που διατυπώθηκε απ’ όλους τους ως τώρα συμμετέχοντες στο διάλογο για το 17ο Συνέδριο είναι, όπως προαναφέρθηκε, εκείνη που θεωρεί το σημερινό σοσιαλδημοκρατικό «Κ»ΚΕ συνέχεια του επαναστατικού ΚΚΕ 1918-55 – το οποίο διέλυσε με την επέμβασή της η αποστάτρια ρεβιζιονιστική κλίκα των Χρουστσόφ-Μπρέζνιεφ – μεταξύ των οποίων δεν υπάρχει καμιά σχέση, επειδή το μεν ένα, δηλ. το ΚΚΕ 1918-55 ήταν ένα επαναστατικό κομμουνιστικό κόμμα, κόμμα του ελληνικού προλεταριάτου ενώ το άλλο ήταν ευθύς εξαρχής, είναι και σήμερα, μόνο κατ’ όνομα «κομμουνιστικό», δηλ. είναι ένα αστικο-ρεβιζιονιστικό κόμμα, στήριγμα της εξουσίας του κεφαλαίου.
Το ΚΚΕ 1918-55 ήταν επαναστατικό μαρξιστικό-λενινιστικό κόμμα, παρά τις όποιες παρεκκλίσεις στην ιστορία της δράσης του, τα λάθη ακόμα και τις προδοσίες της Κατοχής με τις συμφωνίες Πλάκας-Λιβάνου-Γκαζέρτας-Βάρκιζας επειδή: πρώτο, καθοδηγούνταν στη δράση του σ’ όλα τα επίπεδα απ’ τον επαναστατικό μαρξισμό, δηλ. τον λενινισμό-σταλινισμό, δεύτερο, ήταν μέλος-τμήμα της επαναστατικής Γ΄ Κομμουνιστικής Διεθνούς ως την αυτοδιάλυσή της (1943) και καθοδηγούνταν απ’ αυτή, τρίτο, είχε ένα επαναστατικό Πρόγραμμα για τη χώρα και επαναστατική γραμμή για την υλοποίησή του (βίαιη ένοπλη επανάσταση, συντριβή της αστικής κρατικής μηχανής, εγκαθίδρυση Λαϊκής Εξουσίας-Διχτατορίας του Προλεταριάτου), τέταρτο, είχε μια επιστημονική μαρξιστική αντίληψη του σοσιαλισμού-κομμουνισμού, η οποία εφαρμόζονταν στην πράξη με την οικοδόμηση του σοσιαλισμού στη Σοβιετική Ένωση την περίοδο των Λένιν-Στάλιν, με όργανο τη Διχτατορία του Προλεταριάτου και κάτω απ’ την καθοδήγηση του κομμουνιστικού κόμματος, πέμπτο, καθοδηγούνταν απ’ την επαναστατική γραμμή της ΚΟΜΙΝΦΟΡΜ που κατήγγειλλε την προδοσία του αποστάτη ρεβιζιονιστή-τροτσκιστή Τίτο και χαρακτήρισε την τιτοϊκή Γιουγκοσλαβία χώρα που εγκατέλειψε την οικοδόμηση του σοσιαλισμού και μπήκε στο δρόμο του καπιταλισμού, η οποία μετατράπηκε εκ νέου σε αποικία των ιμπεριαλιστών.
Το σημερινό «Κ»ΚΕ δεν έχει καμιά σχέση με το επαναστατικό ΚΚΕ 1918-55 επειδή:
πρώτο, είναι οργανωτικά το νέο (απ’ το ΄56) εκτρωματικό δημιούργημα της επέμβασης των χρουστσοφικών ρεβιζιονιστών στο ΚΚΕ με τη διαγραφή χιλιάδων κομμουνιστών και τελικά τη διάλυση των κομματικών Οργανώσεων (1958).
δεύτερο, δεν καθοδηγήθηκε ποτέ απ’ την επαναστατική κοσμοθεωρία του προλεταριάτου, δηλ. το μαρξισμό-λενινισμό-σταλινισμό αλλά καθοδηγήθηκε ευθύς εξαρχής (από το Μάρτιο του ΄56 και δώθε) από τον αντεπαναστατικό χρουστσοφικό ρεβιζιονισμό – παραλλαγή της αστικής ιδεολογίας – από τον οποίο και σήμερα καθοδηγείται.
τρίτο, έχει μια αστική-σοσιαλδημοκρατική αντίληψη του «σοσιαλισμού»: εκείνη των 20ου – 22ου Συνεδρίων του ΚΚΣΕ που βρίσκει την έκφρασή της στο Πρόγραμμα του 15ου Συνεδρίου, δηλ. ενός «σοσιαλισμού» με διατήρηση της μη μονοπωλιακής ιδιοχτησίας στο σοσιαλισμό, κλπ., και χωρίς Διχτατορία του Προλεταριάτου, η οποία παρά την τυπική-φραστική διατήρησή της στο «Πρόγραμμα» αναιρείται: 1) με τη διατήρηση του «πολυκομματισμού» στο Πρόγραμμα και 2) με την απόρριψη α. της βίαιης επανάστασης και β. της συντριβής της αστικής κρατικής μηχανής –προϋποθέσεων απαραίτητων χωρίς τις οποίες δεν είναι ποτέ δυνατή η εγκαθίδρυση της Διχτατορίας του Προλεταριάτου.
τέταρτο, έχει ένα ρεφορμιστικό Πρόγραμμα που δε θίγει τα θεμέλια του καπιταλισμού, επειδή σ’ αυτό απορρίπτεται η βίαιη ένοπλη επανάσταση ως ο μόνος δρόμος για την ανατροπή της αστικής εξουσίας, η αναγκαιότητα της συντριβής της αστικής κρατικής μηχανής και επομένως η εγκαθίδρυση της Διχτατορίας του Προλεταριάτου.
πέμπτο, η ηγεσία του έχει υπογράψει δήλωση υποταγής στα ντόπια μονοπώλια (Δήλωση Φλωράκη 2 Οκτωβρίου 1974).
έκτο, συμμετείχε το ΄89 στις αστικές κυβερνήσεις των Τζανετάκη-Ζολώτα για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων του κεφαλαίου και είναι το πρώτο και μοναδικό ως τώρα κόμμα στην ιστορία του διεθνούς χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού που συνεργάστηκε και συμμετείχε σε αστική κυβέρνηση όχι απλά με ένα μεγαλοαστικό κόμμα, αλλά με ένα μοναρχοφασιστικό κόμμα, όπως είναι το αντιδραστικό κόμμα της Νέας Δημοκρατίας (ως τώρα δεν έχει κάνει καμιά αυτοκριτική).
έβδομο, συνεργάζεται στις δημοτικές εκλογές όχι μόνο με το μεγαλοαστικό κόμμα του ΠΑΣΟΚ, αλλά κυρίως με το μοναρχοφασιστικό κόμμα της ΝΔ (Καρδίτσα, κλπ.) μα ακόμα και με το ναζιφασιστικό ΛΑΟΣ του Γ. Καρατζαφέρη, όπως καταγγέλλεται και από συμμετέχοντα μέλη του «Κ»ΚΕ στο διάλογο: «με μεγάλη ευκολία τους δώσαμε «θέσεις ευθύνης» και με μεγαλύτερη ευκολία ορισμένοι από αυτούς μας εγκατέλειψαν για «άλλες πολιτείες» (π.χ. υποψήφιοι ευρωβουλευτές με το ΠΑΣΟΚ, υποψήφιοι νομάρχες με τη ΝΔ, τομεάρχες αγροτικών ΛΑΟΣ κ.α. για να μιλήσουμε για παραδείγματα από τη Β. Ελλάδα)» («Ρ» 4.1.2005, σελ. 20). Πασίγνωστη είναι και η συνεργασία των εργατοπατέρων του «Κ»ΚΕ Μπουτο-Πατάκηδων με τους αντιδραστικούς αγροτοπατέρες της ΝΔ Νασικο-Κοκκινούληδων στις αγροτικές κινητοποιήσεις προηγούμενων χρόνων, μ’ αποτέλεσμα να οδηγήσουν κατά δεκάδες χιλιάδες τους αγρότες, ιδιαίτερα στη Θεσσαλία, στην αγκαλιά του μοναρχοφασιστικού κόμματος της ΝΔ.
όγδοο, με την προσχώρηση των θρησκόληπτων εθνικιστών Κανέλλη-Ζουράρι (αποχώρησε αργότερα) και τις συνεργασίες με τους υπερεθνικιστές τύπου Τσοβόλα-Χαραλαμπίδη σημειώνεται μια δεξιότερη στροφή στο «Κ»ΚΕ, στα πλαίσια βέβαια της σοσιαλδημοκρατικής γραμμής του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού, μ’ αποτέλεσμα την κυριαρχία και ισχυροποίηση στο χώρο της ηγεσίας εθνικιστικών-θρησκόληπτων απόψεων και επιπλέον τη μόνιμη συνεργασία με τον επικεφαλής του αντιδραστικού φεουδοαστικού ιερατείου χουντο-Χριστόδουλο που έχει «φυτέψει» ως εκπρόσωπό του στις γραμμές του «Κ»ΚΕ τη θεούσα εθνικίστρια Λ. Κανέλλη, η οποία μόλις πρόσφατα, στις 14.1.2005, κατά την επίσκεψή της στον πνευματικό πατέρα και ομοϊδεάτη της χουντο-Χριστόδουλο έπλεξε με τον πλέον προκλητικό τρόπο το εγκώμιο της Εκκλησίας, δηλ. του αντιδραστικού φεουδοαστικού ιερατείου: «όταν ξέρεις ποιος δίνει χρήματα, ποιος τα χειρίζεται, τι αγοράζει και που τα πηγαίνει – γιατί θα πάνε και σε συγκεκριμένους φορείς με συγκεκριμένα αποδεικτικά – με κάνει να αισθάνομαι λίγο καλύτερα και ως χριστιανός και ως φιλάνθρωπος και ως πολίτης και ως βουλευτής»!!! Αυτά εξηγούν γιατί σ’ όλα τα θέματα που αφορούν την εκκλησία (ταυτότητες, θρησκευτικά, κλπ.) και προπαντός εκείνο της εξάλειψης του θρησκεύματος απ’ τις ταυτότητες, η ηγεσία του «Κ»ΚΕ στάθηκε, μαζί με τη μοναρχοφασιστική ΝΔ και τις ναζιφασιστικές Οργανώσεις, στο πλευρό της εκκλησίας, απεμπολώντας έτσι ακόμα και τα γνωστά παμπάλαια αστικά αιτήματα, και «πετυχαίνοντας» στο ζήτημα των ταυτοτήτων να της «βγει» απ’ τα αριστερά το μεγαλοαστικό κόμμα του ΠΑΣΟΚ. Δεν χρειάζεται βέβαια να αναφερθούμε στην έξαλλη θεούσα Λ. Κανέλλη που ξημεροβραδιάζονταν στα κανάλια ωρυόμενη υπέρ της διατήρησης του θρησκεύματος στις ταυτότητες και έτρεχε στις αντιδραστικές διαδηλώσεις του χουντο-Χριστόδουλου.
ένατο, εδώ και χρόνια δεν έχει μέτωπο ενάντια στον εθνικισμό-σοβινισμό-φασισμό-ρατσισμό, κι’ απ’ αυτή την άποψη κινείται σ’ αυτά τα ζητήματα δεξιότερα του Συνασπισμού – χάνοντας έτσι ακόμα και τον αντιφασιστικό-αντιεθνικιστικό του χαρακτήρα – μιας και δεν διεξάγει καμιά πάλη ενάντια στις εθνικιστικές-φασιστικές-ρατσιστικές απόψεις.
δέκατο, οι διασπαστικές διαδηλώσεις για το Ιράκ με ΠΡΩΤΟ(!) και ΚΕΝΤΡΙΚΟ(!) σύνθημα «έξω η Ελλάδα από τον πόλεμο» αντί να είναι ως ΠΡΩΤΑ και ΚΕΝΤΡΙΚΑ συνθήματα της αντιπολεμικής πάλης τα: «ΑΜΕΣΟΣ ΤΕΡΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ ΗΠΑ-ΑΓΓΛΙΑΣ» – «ΕΞΩ ΤΑ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟ-ΑΓΓΛΙΚΑ ΣΤΡΑΤΕΥΜΑΤΑ ΚΑΤΟΧΗΣ ΑΠΟ ΤΟ ΙΡΑΚ», αφήνοντας έτσι α) εντελώς στο απυρόβλητο τους πραγματικούς εισβολείς στο Ιράκ αμερικανο-άγγλους ιμπεριαλιστές, και β) συγκαλύπτοντας, για τον ίδιο ακριβώς λόγο, με τον πιο προκλητικό τρόπο τη διαρκώς αυξανόμενη επιθετικότητα του σημερινού υπ’ αριθμ. 1 τρομοκράτη όλων των λαών και όλων των χωρών του κόσμου ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΟ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟ – πολιτική στάση που αντικειμενικά βρίσκεται στην υπηρεσία του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού και διευκολύνει άμεσα τα επεχτατικά-επιθετικά σχέδιά του στην περιοχή του Περσικού Κόλπου και ευρύτερα.
ενδέκατο, τέλος δεν μπορεί να μην αναφερθεί ότι η ηγεσία του "Κ"ΚΕ έφτασε, αρχίζοντας από την υπεράσπιση παλιότερα της φασιστικής διαχτατορίας του Βιντέλα στην Αργεντινή, κλπ. στο τελευταίο σκαλί της προδοσίας: υποστηρίζοντας τους δοσίλογουςΚουϊσλινγκ, χρουστσοφικούς του ιρακινού "Κ"Κ που συμμετέχουν στη διορισμένη απ' τους αμερικανο-άγλλους κατακτητές κυβέρνηση, τους οποίους μάλιστα είχε προσκαλέσει και στην πρόσφατη συνάντηση της Αθήνας του περασμένου χρόνου.
Έτσι οι διάφοροι σοσιαλδημοκράτες της ηγεσίας του «Κ»ΚΕ τύπου Μαϊλη αγκομαχούν ασθμαίνοντες και καταϊδρωμένοι ψάχνοντας να βρουν τις ανύπαρκτες «διαφορές» του «Κ»ΚΕ με το Συνασπισμό και τη μόνη «διαφορά» που έχουν να παρουσιάσουν είναι εκείνη για την ιμπεριαλιστική Ευρωπαϊκή Ένωση!!! Παρατηρείται αυτή η τραγελαφική κατάσταση της ηγεσίας του «Κ»ΚΕ γιατί μεταξύ των «Κ»ΚΕ-ΣΥΝ δεν υπάρχουν ουσιώδεις διαφορές, αφού και τα δυο κόμματα έχουν τις ίδιες θέσεις – εκείνες της παλιάς σοσιαλδημοκρατίας – στα δυο πιο σημαντικά και κύρια ζητήματα του επαναστατικού κινήματος, δηλ. της επανάστασης και του σοσιαλισμού και είναι και τα δυο δίδυμα αδέρφια του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού και εκτρωματικά αντεπαναστατικά δημιουργήματα της επέμβασης των χρουστσοφικών ρεβιζιονιστών στα εσωτερικά του ΚΚΕ 1918-55.
Ο «σοσιαλισμός» που προτείνουν τα δυο σοσιαλδημοκρατικά κόμματα «Κ»ΚΕ-ΣΥΝ δεν είναι μόνο ο παλινορθωμένος καπιταλισμός της Σοβιετικής Ένωσης των Χρουστσόφ-Μπρέζνιεφ, εκείνος της καπιταλιστικής τιτοϊκής Γιουγκοσλαβίας και των άλλων ανατολικο-ευρωπαϊκών χωρών, μεταξύ των οποίων και της Πολωνίας, όπου μετά την διάλυση των αγροτικών συνεταιρισμών το 1957-58, το 85 % της γης ήταν ατομική καπιταλιστική ιδιοχτησία αλλά και τα φεουδοαστικά καθεστώτα της Αιθιοπίας του Χ. Μεγγίστου και του Νατζιμπουλάχ στο Αφγανιστάν, που χρόνια τα προπαγάνδιζαν σαν «σοσιαλιστικά».
Οι σοσιαλδημοκράτες ηγέτες του «Κ»ΚΕ προβάλλουν ως «σημαντική κατάκτηση» για τους κομμουνιστές, το επιχείρημα της διατήρησης του τίτλου του κόμματός τους, όμως αυτός ο ισχυρισμός δεν αποτελεί καθόλου επιχείρημα που καταδεικνύει τον «επαναστατικό» χαρακτήρα του «Κ»ΚΕ, επειδή ο τίτλος παραμένει ολωσδιόλου κενό γράμμα αφού το Πρόγραμμα και η γραμμή του είναι ρεφορμιστικά και δεν θίγουν τα θεμέλια του καπιταλισμού. Η ηγεσία διατήρησε τον τίτλο καθ’ υπόδειξη των επιτελείων της αντιδραστικής αστικής τάξης με αποκλειστικό σκοπό να κρατηθούν εγκλωβισμένοι οι αγωνιστές στη γραμμή του ακίνδυνου για την αστική τάξη χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού. Σε περίπτωση εγκατάλειψης του τίτλου η αστική τάξη – η οποία στο παρελθόν έφτασε δυο φορές στο χείλος του γκρεμού απ’ το επαναστατικό ΚΚΕ 1918-55 – γνωρίζει πολύ καλά ότι οι αγωνιστές θα εγκατέλειπαν αυτό το σοσιαλδημοκρατικό κόμμα και θα συσπειρώνονταν σε επαναστατική κατεύθυνση, πράγμα που αποτελεί απειλή όχι μόνο για τα συμφέροντά της αλλά και για την εξουσία της μελλοντικά.
Εφημερίδα ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ, Αρ. Φύλ. 197 1-15 Γενάρη 2005
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου