Όπως είναι γνωστό σε ενάμιση περίπου μήνα (9-12 Φλεβάρη) πραγματοποιείται το 17ο Συνέδριο του σοσιαλδημοκρατικού «Κ»ΚΕ, ένα Συνέδριο σαν τα άλλα που πραγματοποίησαν στο παρελθόν οι εκάστοτε χρουστσοφικές ρεβιζιονιστικές ηγεσίες αυτού του αστικού κόμματος, γέννημα-θρέμμα του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού που δεν είχε ευθύς εξαρχής και δεν έχει ούτε σήμερα σχέση με το παλιό ηρωικό επαναστατικό ΚΚΕ 1918-55 με επικεφαλής το μεγάλο κομμουνιστή ηγέτη Νίκο Ζαχαριάδη* που δολοφονήθηκε τον Αύγουστο του ΄73 απ’ τη σοσιαλδημοκρατική κλίκα των Μπρέζνιεφ-Φλωράκη.
Επέλεξε, αλήθεια, «τυχαία» η ηγεσία του «Κ»ΚΕ το Φλεβάρη, για την πραγματοποίηση του Συνεδρίου, αυτό το σημαδιακό μήνα, που έγινε το 20ο αντεπαναστατικό Συνέδριο του ΚΚΣΕ και οι φασιστικές δίκες που σκηνοθέτησαν οι χρουστσοφικοί ρεβιζιονιστές σε βάρος των ελλήνων κομμουνιστών της Τασκένδης με νόμους για «χούλιγκανς-αλήτες»;
Ο τωρινός προσυνεδριακός διάλογος σε σχέση με όλους τους προηγούμενους χαρακτηρίζεται πρώτο, από απελπιστικά ως τώρα χαμηλή συμμετοχή, κατά πολύ μικρότερη σε σύγκριση με τ’ άλλα Συνέδρια, δεύτερο, από έντονη απαισιοδοξία και απογοήτευση των συμμετεχόντων μελών και οπαδών για τη στασιμότητα του κόμματός τους, το αδιέξοδο και την πλήρη αποτυχία της ρεφορμιστικής γραμμής του Αντιιμπεριαλιστικού Αντιμονοπωλιακού Δημοκρατικού Μετώπου (ΑΑΔΜ), τρίτο, από δυσαρέσκεια και κριτική προς την καθοδήγηση για τις συνεργασίες σε διάφορα επίπεδα, όπως δημοτικές εκλογές, κλπ., συνεργασίες που αρχίζουν από το πάλαι ποτέ ΔΗΚΚΙ του εθνικιστή Δ. Τσοβόλα, Μ. Χαραλαμπίδη, ΣΥΝ και ΠΑΣΟΚ, κυρίως με το μοναρχοφασιστικό κόμμα της ΝΔ και φτάνουν ως το ναζιφασιστικό ΛΑΟΣ του Γ. Καρατζαφέρη, τέταρτο, από ακραία υποτονικότητα και σύγχυση που εκφράζουν τα αδιέξοδα και την βαθιά κρίση του «Κ»ΚΕ, πέμπτο, από πρωτοφανή φτώχεια όσον αφορά τον προβληματισμό των συμμετεχόντων μελών και στελεχών αλλά και των θεμάτων που θίγονται στα κείμενά τους, με χαρακτηριστικότερη την απουσία γενικότερων ιδεολογικών θεμάτων αλλά και άλλων όπως καπιταλισμός-ιμπεριαλισμός, ενδοιμπεριαλιστικές αντιθέσεις, πόλεμος, σοσιαλισμός-κομμουνισμός, παλινόρθωση του καπιταλισμού στη Σοβιετική Ένωση, κλπ.
Ένα μεγάλο μέρος των συμμετεχόντων μελών του «Κ»ΚΕ στον προσυνεδριακό διάλογο κινείται στα πλαίσια του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού και αναφέρεται στη γνωστή ρεφορμιστική γραμμή αυτού του σοσιαλδημοκρατικού κόμματος, «αγωνιζόμενο» για τη βελτίωσή της χωρίς κανέναν απολύτως προβληματισμό πάνω στα μεγάλα ιδεολογικά και πολιτικά ζητήματα του επαναστατικού κινήματος που οδήγησαν στην ολοκληρωτική καταστροφή το σοσιαλισμό και το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα.
Όμως υπάρχει και ένα μέρος μελών του «Κ»ΚΕ, αλλά και εξωκομματικών, που με διάφορους τρόπους, άλλοτε ευθέως και άλλοτε έμμεσα, θέτουν στο κέντρο του διαλόγου τα μεγάλα ζητήματα που απασχόλησαν το διεθνές αλλά και το δικός μας κομμουνιστικό κίνημα, όπως το αντεπαναστατικό 20ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ, το ζήτημα της οικοδόμησης του σοσιαλισμού και της παλινόρθωσης του καπιταλισμού στη Σοβιετική Ένωση, την παρασυναγωγή της «6ης Ολομέλειας», τα ζητήματα Στάλιν-Ζαχαριάδη, κλπ., καταγγέλλει το αντεπαναστατικό ρεύμα του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού και απαιτεί από τη σοσιαλδημοκρατική ηγεσία των Φλωράκη-Παπαρήγα να προχωρήσει στην καταγγελία της σοσιαλδημοκρατικής γραμμής των 20ου Συνεδρίου-«6ης Ολομέλειας» και σε αποκατάσταση των Στάλιν-Ζαχαριάδη.
Σ’ αυτά όμως τα ζητήματα οι αγωνιστές αυτοί απευθύνονται σε ώτα μη ακουόντων, στην πραγματικότητα πρόκειται για «διάλογο» κουφών και «φωνή βοώντος» εν τη ρεβιζιονιστική ερήμω, γιατί η σοσιαλδημοκρατική ηγεσία του «Κ»ΚΕ δεν πρόκειται να βαδίσει, αυτή τη στιγμή έστω και για δημαγωγικούς λόγους, σε τέτοια επικίνδυνα «μονοπάτια», δηλ. να αποκαταστήσει τυπικά τους Στάλιν-Ζαχαριάδη – όπως τυπικά αναφέρεται μισό αιώνα τώρα στους Μαρξ-Ένγκελς-Λένιν – και πολύ περισσότερο αποκλείεται ολωσδιόλου να προχωρήσει σε καταγγελία και αποκήρυξη-απόρριψη των αντεπαναστατικών σοσιαλδημοκρατικών θέσεων του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού και να επανέλθει στο δρόμο του επαναστατικού μαρξισμού, δηλ. του λενινισμού-σταλινισμού.
Ασφαλώς μια τυπική αποκατάσταση των Στάλιν-Ζαχαριάδη – με ταυτόχρονη διατήρηση της αντεπαναστατικής ρεφορμιστικής γραμμής – θα διευκόλυνε αναμφίβολα την ηγεσία του «Κ»ΚΕ στην προπαγάνδα εξαπάτησης των αγωνιστών και των παραπέρα εγκλωβισμό τους στην εντελώς ακίνδυνη για την αστική τάξη σοσιαλδημοκρατική γραμμή. Φαίνεται όμως πως για την ηγεσία και η τυπική αποκατάσταση ν’ αποτελεί μεγάλο πρόβλημα και δίκοπο μαχαίρι για την ηγεσία, επειδή τον μεν Στάλιν τρέμει μόνιμα η αστική τάξη και οι ιμπεριαλιστές και γι’ αυτό τον επαναφέρουν κάθε λίγο και λιγάκι στην πολιτική επικαιρότητα συκοφαντώντας τον, το δε Ζαχαριάδη η ντόπια αστική τάξη τον φοβάται επειδή το όνομά του συνδέεται με το παλιό ένδοξο επαναστατικό ΚΚΕ 1918-55 που οδήγησε δυο φορές στο χείλος του γκρεμού την εξουσία της.
Εκείνο όμως που ολωσδιόλου αποκλείεται να συμβεί και σε καμιά περίπτωση δεν πρόκειται να πράξει η ηγεσία του «Κ»ΚΕ, ούτε τώρα ούτε στο μέλλον, είναι η ουσιαστική αποκατάσταση των Στάλιν-Ζαχαριάδη, δηλ. να προχωρήσει σε καταγγελία και απόρριψη της αντεπαναστατικής σοσιαλδημοκρατικής γραμμής και επιστροφή στον επαναστατικό δρόμο του μαρξισμού-λενινισμού-σταλινισμού.
Κι’ αυτό επειδή πρώτο, η ηγεσία του «Κ»ΚΕ έχει επιλέξει και ακολουθεί εντελώς συνειδητά τον αντεπαναστατικό σοσιαλδημοκρατικό δρόμο του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού (δεν πρόκειται απλά για λαθεμένες εκτιμήσεις, γνωρίζει πολύ καλά τι κάνει) – γραμμή στην υπηρεσία των συμφερόντων του κεφαλαίου και διαιώνισης του καπιταλισμού, δεύτερο, έχει υπογράψει τη γνωστή επαίσχυντη δήλωση (2 Οκτωβρίου 1974) υποταγής στα μονοπώλια, σύμφωνα με την οποία «αι αρχαί του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδος αντιτίθενται προς πάσαν ενέργειαν αποσκοπούσαν εις την βίαιαν κατάληψιν της εξουσίας ή την ανατροπήν του Ελεύθερου Δημοκρατικού Πολιτεύματος», τρίτο, ποτέ στην ιστορία του εργατικού κινήματος οι ηγεσίες κομμάτων που ακολούθησαν τον προδοτικό αντεπαναστατικό ρεβιζιονιστικό δρόμο δεν επανήλθαν στον επαναστατικό δρόμο. Αυτό διδάσκει η ιστορία ολόκληρου του 20ου αιώνα. Όλα τα σοσιαλδημοκρατικά-σοσιαλιστικά κόμματα παρέμειναν σ’ αυτό το δρόμο και όλα τα χρουστσοφικά κόμματα – παρά την τεράστια καταστροφή που προκλήθηκε απ’ την προδοσία τους – παραμένουν και αυτά μισό αιώνα τώρα στον ίδιο αντεπαναστατικό δρόμο και θα εξακολουθούν και μελλοντικά να παραμένουν (απλά θα αναπροσαρμόζουν κάθε φορά την τακτική τους δημαγωγικά για εξαπάτηση των εργαζομένων μαζών ανάλογα με τα προβλήματα-δυσκολίες που αντιμετωπίζει η κυρίαρχη αντιδραστική αστική τάξη και τις εκάστοτε φάσεις της ταξικής πάλης του προλεταριάτου).
Όμως παρά το γεγονός ότι η σοσιαλδημοκρατική ηγεσία του «Κ»ΚΕ δεν πρόκειται να αλλάξει γραμμή – και πάνω σ’ αυτό το ζήτημα δεν πρέπει ν’ χουν καμιά αυταπάτη οι κομμουνιστές – η τοποθέτηση των παραπάνω σημαντικών ζητημάτων είναι αναγκαία και απαραίτητη, γιατί συμβάλλει και οδηγεί στο ξεσκέπασμά της ηγεσίας και στον απεγκλωβισμό αγωνιστών απ’ τον αντεπαναστατικό χρουστσοφικό ρεβιζιονισμό.
* Η αποστάτρια προδοτική σοσιαλδημοκρατική κλίκα των Μπρέζνιεφ-Φλωράκη κράτηση τον Νίκο Ζαχαριάδη 17 ολόκληρα χρόνια εξορία, επειδή αντιτάχθηκε και καταπολέμησε το αντεπαναστατικό προδοτικό ρεύμα του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού και κράτησε ψηλά την κόκκινη σημαία της προλεταριακής επανάστασης και του κομμουνισμού και υπεράσπισε με συνέπεια τον επαναστατικό μαρξισμό, δηλ. τον λενινισμό-σταλινισμό. Τελικά τον δολοφόνησε τον Αύγουστο του ΄73 στο Σουργκούτ της Σιβηρίας – παραμονές της πολιτικής «αλλαγής» στην Ελλάδα – ώστε να μην επιστρέψει ζωντανός στην πατρίδα του και χαλάσει τα σχέδιά τους, κάνοντας φύλλο-φτερό τα στηρίγματα στη χώρα μας της αστικής μπρεζνιεφικής κλίκας, τα «Κ»ΚΕ-«Κ»Κεσ.
ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ αρ. φυλ. 196, 15-31 Δεκέμβρη 2004
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου