Εκδήλωση της ΚΟΕ στο Πολυτεχενίο - Μ' αφορμή τα 40 χρόνια από την έκδοση του περιοδικού «ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ»

Παρέμβαση της «ΚΙΝΗΣΗΣ για ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ του ΚΚΕ 1918-55»

Στη 2ήμερη (5-6.2.2005) εκδήλωση που οργάνωσε στο Πολυτεχνείο, μ’ αφορμή τα 40 χρόνια από την έκδοση του περιοδικού «ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ», η πρώην Α/συνέχεια-σημερινή ΚΟΕ με την επίσημη συμμετοχή απ’ τον ίδιο χώρο (ΚΚΕ-Μ-Λ, κλπ.) αλλά και διαφόρων άλλων ρεφορμιστών ευρω«κομμουνιστικής» χρουστσοφικής κατεύθυνσης, ακόμα και τροτσκιστών, παραβρέθηκε, χωρίς πρόσκληση, την πρώτη μέρα και αντιπροσωπεία της Οργάνωσης. Κατά τη διάρκεια της συζήτησης του πρώτου θέματος: «Η δεκαετία του ΄60 και ο τρόπος που αυτή επέδρασε στην αριστερά και το κομμουνιστικό κίνημα. Η συνεισφορά της Αναγέννησης» έγινε εκ μέρους των συμμετεχόντων συντρόφων η παρακάτω παρέμβαση:

Αγαπητοί συναγωνιστές και φίλοι,

   Οι προηγούμενοι ομιλητές έδωσαν μια διαστρεβλωμένη εικόνα σχετικά με την ιστορία της πάλης ενάντια στο χρουστσοφικό ρεβιζιονισμό, επειδή αποσιώπησαν την πάλη του ΚΚΕ με επικεφαλής το σύντροφο Νίκο Ζαχαριάδη ενάντια σ’ αυτό το αντεπαναστατικό ρεύμα.

   Όμως για αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας επιβάλλεται να σημειωθεί ότι στη μεγάλη και σφοδρότατη ιδεολογικο-πολιτική διαμάχη μεταξύ του επαναστατικού μαρξισμού, δηλ. του λενινισμού-σταλινισμού και του αντεπαναστατικού χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα που πήρε ανοιχτή μορφή στις αρχές της δεκαετίας του ΄60, το ΚΚΕ με επικεφαλής το Νίκο Ζαχαριάδη υπήρξε το ΠΡΩΤΟ κόμμα που όρθωσε το ανάστημά του, αντιτάχθηκε και καταπολέμησε το χρουστσοφικό ρεβιζιονισμό, μια πάλη που κορυφώθηκε, πριν το 20^ο Συνέδριο (Φλεβάρης 1956) του ΚΚΣΕ, στην ανοιχτή σύγκρουση των ελλήνων κομμουνιστών πολιτικών προσφύγων της Τασκένδης, πρωτεύουσας του Ουζμπεκιστάν της Σοβιετικής Ένωσης, το Σεπτέμβρη του 1955.

   Επομένως τη μεγαλειώδη αυτή πάλη κατά του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού σε διεθνές επίπεδο εγκαινίασαν ΠΡΩΤΟΙ οι έλληνες κομμουνιστές καθοδηγούμενοι απ’ το επαναστατικό ΚΚΕ 1918-55.

   Επιπλέον το ΚΚΕ υπήρξε το ΜΟΝΟ κομμουνιστικό κόμμα των καπιταλιστικών χωρών στο οποίο δεν πέρασε ο χρουστσοφικός ρεβιζιονισμός, γεγονός που επιβεβαιώνεται τόσο απ’ την άρνηση της επαναστατικής ηγεσίας Ζαχαριάδη να δεχθεί το χρουστσοφικό ρεβιζιονισμό όσο επίσης απ’ την άρνηση και μαζική αντίσταση των κομμουνιστών (Τασκένδη 95%, άλλες χώρες 85-90%, ανάλογα ποσοστά σε Άη-Στράτη, φυλακές, κλπ.) σ’ αυτό το προδοτικό αντεπαναστατικό ρεύμα.

   Το επαναστατικό ΚΚΕ 1918-55 διαλύθηκε απ’ την ωμή αντικομμουνιστική επέμβαση των χρουστσοφικών ρεβιζιονιστών με: α) τη βίαιη πραξικοπηματική καθαίρεση της ηγεσίας, σύλληψη και εκτόπισή της, β) τις μαζικές διαγραφές-αποχωρήσεις χιλιάδων κομμουνιστών, και γ) την οριστική διάλυση το 1958 όσων κομματικών Οργανώσεων είχαν απομείνει.

   Το νέο κόμμα που δημιουργήθηκε το 1956, το «Κ»ΚΕ, δεν είχε και δεν έχει καμιά σχέση και σε κανένα επίπεδο (ιδεολογικο-πολιτικο-οργανωτικό) με το παλιό επαναστατικό ΚΚΕ 1918-55 και υπήρξε εκτρωματικό σοσιαλδημοκρατικό δημιούργημα των χρουστσοφικών ρεβιζιονιστών με γραμμή το διαβόητο «ειρηνικό κοινοβουλευτικό πέρασμα στο σοσιαλισμό», δηλ. τη σοσιαλδημοκρατική γραμμή του 20^ου Συνεδρίου του ΚΚΣΕ και της «6^ης Ολομέλειας» (Μάρτης 1956). Το «Κ»ΚΕ (1956), που δεν καθοδηγείται πλέον στη δράση του απ’ το μαρξισμό-λενινισμό-σταλινισμό αλλά απ’ το χρουστσοφικό ρεβιζιονισμό (=παραλλαγή της αστικής ιδεολογίας), ήταν – ακριβώς γι’ αυτό το λόγο – ευθύς εξαρχής ένα αστικό κόμμα σοσιαλδημοκρατικού τύπου.

   Στην οξύτατη σύγκρουση στο ΚΚΕ μεταξύ των επαναστατών κομμουνιστών, δηλ. των σταλινικών-ζαχαριαδικών με επικεφαλής το Γραμματέα του Κόμματος Νίκο Ζαχαριάδη και των διορισμένων απ’ τους προδότες χρουστσοφικούς ρεβιζιονιστές δεξιών οπορτουνιστών της κλίκας των Κολιγιάννη-Παρτσαλίδη-Βαφειάδη, κλπ. – που αποτελούσε τμήμα της γενικής ιδεολογικο-πολιτικής διαμάχης στις γραμμές του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος – η καθοδηγητική ομάδα της «ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗΣ» επέλεξε για τον εαυτό της και κράτησε μια «κ ε ν τ ρ ι σ τ  ι κ ή» στάση, δηλ. μια στάση ανάμεσα στους επαναστάτες μαρξιστές, δηλ. σταλινικούς-ζαχαριαδικούς κομμουνιστές με επικεφαλής το Νίκο Ζαχαριάδη και τους χρουστσοφικούς ρεβιζιονιστές Κολιγιάννη-Παρτσαλίδη-Βαφειάδη, κλπ., ακριβέστερα και πιο συγκεκριμένα: μια αντιζαχαριαδική και επομένως αντι-ΚΚΕ στάση αλλά συνάμα και αντισταλινική με τη θέση της «διόρθωσης των λαθών του Στάλιν» (!) απ’ το πρώτο κιόλας τεύχος του περιοδικού «ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ» (Οχτώβρης 1964) αντί να κρατήσει επαναστατική μαρξιστική στάση, δηλ. να υπερασπίσει ανεπιφύλαχτα, αποφασιστικά και με συνέπεια τον ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ που έκφραζε την επαναστατική γραμμή, αποτελούσε τον κεντρικό στόχο των επιθέσεων και συγκέντρωνε όλα τα συντονισμένα πυρά των προδοτών χρουστσοφικών ρεβιζιονιστών και του διεθνούς ιμπεριαλισμού και στο ΚΚΕ το ΝΙΚΟ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ που καθοδηγούσε την πάλη των ελλήνων κομμουνιστών ενάντια στο χρουστσοφικό ρεβιζιονισμό.

   Η τότε αντισταλινική, με τη μορφή της «διόρθωσης των λαθών του Στάλιν»(!), στάση και αντι-ΚΚΕ, με τη μορφή του αντιζαχαριαδισμού, στάση της ηγετικής ομάδας της «ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗΣ» προκάλεσε μεγάλη ζημιά – τη μεγαλύτερη μετά από εκείνη των χρουστσοφικών ρεβιζιονιστών – στο ελληνικό κομμουνιστικό κίνημα επειδή, πρώτο, το αποπροσανατόλισε ιδεολογικα-πολιτικα-οργανωτικά και δεύτερο, το διέσπασε, οδηγώντας χιλιάδες κομμουνιστές στο περιθώριο.

   Σ’ αυτή ακριβώς την «κ ε ν τ ρ ι σ τ ι κ ή» στάση – στάση μεταξύ του επαναστατικού μαρξισμού, δηλ. του λενινισμού-σταλινισμού και του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού – της ηγετικής ομάδας της «ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗΣ» βρίσκονται τα πρώτα σπέρματα της εμφάνισης και διαμόρφωσης μιας νέας παραλλαγής του σύγχρονου ρεβιζιονισμού και επιπλέον σ’ αυτή έχει τη ρίζα του και το μετέπειτα κομμάτιασμα αυτού του χώρου με τις απανωτές διασπάσεις.

   Η παραπάνω «κ ε ν τ ρ ι σ τ ι κ ή» θέση της καθοδηγητικής ομάδας της «ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗΣ» για «διόρθωση των λαθών του Στάλιν»(!) συμπληρώνεται αργότερα με τη γνωστή τους θέση ότι ο ΣΤΑΛΙΝ στην ανάλυση της τότε σοβιετικής κοινωνίας («Για το σχέδιο του Συντάγματος της ΕΣΣΔ», 25.11.1936), στην οποία είχε ήδη ολοκληρωθεί η οικοδόμηση της οικονομικής βάσης του σοσιαλισμού (=Διχτατορία του Προλεταριάτου και ύπαρξη δυο μορφών σοσιαλιστικής ιδιοκτησίας: κρατική-συνεταιριστική-κολλεκτιβίστικη) «δεν είδε την ύπαρξη της αστικής τάξης στη Σοβιετική Ένωση» ή αλλιώς ο Στάλιν «διακήρυξε το 1936 πως δεν υπήρχαν ανταγωνιστικές τάξεις» στη Σοβιετική Ένωση - άποψη που αποτελεί κριτική από τα δεξιά στο ΣΤΑΛΙΝ, δηλ. απ’ τη σκοπιά της διατήρησης των ανταγωνιστικών και εκμεταλλευτριών τάξεων στο σοσιαλισμό και επιπλέον στο κεντρικό μα και πιο σημαντικό ζήτημα του κομμουνιστικού κινήματος: εκείνο του Σοσιαλισμού-Κομμουνισμού συγκροτεί μια νέα παραλλαγή του σύγχρονου ρεβιζιονισμού επειδή εμπεριέχει: 1) μια αστικο-ρεβιζιονιστική αντίληψη του σοσιαλισμού: εκείνη της διατήρησης των εκμεταλλευτριών ανταγωνιστικών τάξεων και μετά την οικοδόμηση της οικονομικής βάσης του σοσιαλισμού, 2) μια αντιμαρξιστική αντίληψη των κοινωνικών τάξεων με τον ισχυρισμό ότι τάχα στη Σοβιετική Ένωση υπήρχε αστική τάξη χωρίς να κατέχει μέσα παραγωγής.

   Όμως ακόμα και μια απλή έστω ανάγνωση του «Μανιφέστου του Κομμουνιστικού Κόμματος» των ΜΑΡΞ-ΕΝΓΚΕΛΣ βεβαιώνει τον καθένα ότι με τη «λέξη α σ τ ι κ ή  τ ά ξ η εννοούμε την τάξη των σύγχρονων καπιταλιστών που είναι κάτοχοι των κοινωνικών μέσων παραγωγής και που εκμεταλλεύονται τη μισθωτή εργασία» και επομένως δεν νοείται ύπαρξη αστικής τάξης σε μια κοινωνία, με τη μαρξιστική βέβαια έννοια του όρου, χωρίς να κατέχει μέσα παραγωγής. Αυτό που βέβαια υπήρχε στην κοινωνία της Σοβιετικής Ένωσης της συγκεκριμένης ιστορικής περιόδου ήταν τα υπολείμματα των εκμεταλλευτριών τάξεων και τα νέα αστικά στοιχεία, που γεννιούνται καθόλη τη διάρκεια της μεταβατικής περιόδου από τον καπιταλισμό στον κομμουνισμό, τα οποία από κοινού πάλευαν απεγνωσμένα να ματαιώσουν τη συνέχιση της οικοδόμησης του σοσιαλισμού – ταξική πάλη, που, σύμφωνα με τον Στάλιν, οξύνονταν ολοένα και περισσότερο όσο προχωρούσε η οικοδόμηση του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ με την υποστήριξη βέβαια και της διεθνούς αντίδρασης («Ολομέλεια της ΚΕ του ΠΚΚ (μπ)», 3-4 Μάρτη 1937 και αλλού).