Στον XXI αιώνα ο κόσμος παραμένει διασπασμένος! Ως αντίφαση μεταξύ εργασίας και κεφαλαίου σ’ όλους τους τομείς, αυτή η διαίρεση είναι η κοινωνική αντανάκλαση του ανταγωνισμού μεταξύ από τη μια της εργασίας και μιας διαρκώς αυξανόμενης κοινωνικοποίησης της παραγωγής και από την άλλη του καπιταλιστικού χαρακτήρα της Ιδιοποίησης, η οποία ολοένα και περισσότερο συγκεντρώνεται σε μια χούφτα πρόσωπα.
Αναπτύχθηκαν επιστημονικές και βιομηχανικές δυνάμεις που πριν 50 χρόνια ήταν ακόμα αδιανόητες. Η παραγωγή μηχανοποιήθηκε σε ακραίο βαθμό. Η επικοινωνιακή τεχνολογία και οι Υπολογιστές σε κοινωνική και ατομική χρήση εξαπλώθηκαν παντού. Όμως το κάθε τι παράγει το αντίθετό του, και η προκληθείσα από τον καπιταλισμό απελπισία φτάνει σε ανησυχητικά επίπεδα. Τα δείγματα της σαπίλας που γεννιούνται ταυτόχρονα έχουν αυξηθεί σε τέτοιο σημείο, που ξεπερνούν ακόμα και τις τελευταίες μέρες της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας.
Στην παγκόσμια κρίση του καπιταλισμού από το 2008, απ’ την οποία πολλές χώρες ακόμα υποφέρουν, οι πλατιές μάζες των εκμεταλλευόμενων, στις οποίες οι καπιταλιστές φόρτωσαν τα βάρη της κρίσης, μπόρεσαν να διαπιστώσουν, ότι ο καπιταλισμός είναι ένα κοινωνικό καθεστώς, που χαρακτηρίζεται από την «φτώχεια μέσα στον πλούτο». Το γεγονός, ότι τα κατώτερα πλατιά λαϊκά στρώματα πληρώνουν την κρίση, δηλ. χειροτέρεψαν όλες οι καταστροφικές συνέπειες του καπιταλισμού: η μηχανοποίηση του προτσές εργασίας δεν περιορίζει μόνο το χρόνο εργασίας, αλλά αυξάνει και την ανεργία, την ελαστικοποίηση της εργασίας και την όξυνση της εκμετάλλευσης συμπεριλαμβανομένης της μείωσης του πραγματικού μισθού, την έκρηξη της φτώχειας και της πείνας, της αδικίας και της ανισότητας, της ζητιανιάς, των ναρκωτικών και της πορνείας, κλπ.
Γίνεται ολοένα δυσκολότερο να δεχτεί και να υποφέρει κανείς αυτή τη διαίρεση του κόσμου, αλλά και να την παραβλέψει. Τόσο η δυσαρέσκεια όσο και η οργή ωθούν τις εκμεταλλευόμενες μάζες ορισμένων χωρών να εξεγείρονται, όπως μεταξύ άλλων στην Ελλάδα, Πορτογαλία, Τυνησία, Αίγυπτο, Τουρκία και Βραζιλία.
Από την άλλη, ο ανταγωνισμός μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας δεν είναι η μοναδική αιτία για τη διαίρεση του κόσμου. Βλέπουμε καθημερινά ότι υπάρχει ένα βαθύ χάσμα μεταξύ μιας μειοψηφίας από τα μεγάλα κράτη των πλούσιων, των καπιταλιστικο-ιμπεριαλιστικών χωρών και των λαών των καθυστερημένων υπανάπτυκτων, πολιτικά, οικονομικά και καταπιεσμένων οικονομικά και εκμεταλλευόμενων χωρών, που αποτελούν την πλειοψηφία. Τα μεγάλα ιμπεριαλιστικά κράτη, που συγκρότησαν διεθνείς Οργανισμούς, όπως Ευρωπαϊκή Ένωση και τη Βορειοαμαρικάνικη Ένωση Ελεύθερου Εμπορίου NAFTA, το ΝΑΤΟ και τα Ενωμένα Έθνη, που τα παρουσιάζουν ως τη δΔιεθνή Κοινότητα», λεηλατούν το φυσικό πλούτο των καταπιεσμένων λαών και δεν ανέχονται να καθορίζουν οι ίδιοι την τύχη τους. Μπορεί να αναφερθούν η Αφρική που αιμορραγεί, το δάσος του Αμαζόνιου που καταστρέφεται, την κατοχή του Αφγανιστάν, Ιράκ, Λιβύη και Συρία.
Μια άλλη περιοχή συγκρούσεων και αντιθέσεων είναι εκείνες των διεθνών μονοπωλίων και των ίδιων των ιμπεριαλιστών χωρών. Αυτό εκδηλώνεται πρώτα απ’ όλα με τη διαμόρφωση και τη συγκρότηση οικονομικών και στρατιωτικών μπλοκ και την εγκαθίδρυση στρατιωτικών βάσεων στις πέντε Ηπείρους. Ο «μονοπολικός κόσμος», όπου η Ενωμένες Πολιτείες ήταν «ηγετική δύναμη» βαδίζει προς το τέλος του. Για να φανεί ποιος και σε ποιες περιοχές θα κυριαρχήσει για τη λεηλασία του πλούτου, αρκεί να προσεχθεί σε ποια σημεία οι μεγάλες ιμπεριαλιστικές χώρες έχουν αρχίσει να συγκρούονται ανελέητα μεταξύ τους. Στην επιδίωξη για κυριαρχία απέναντι στους ανταγωνιστές τους υποκινούν τις εθνικές αντιθέσεις για να αποσπάσουν την υποστήριξη των καταπιεσμένων λαών. Αυτές οι μεταξύ τους συγκρούσεις που οξύνονται, φτάνουν ως τις στρατιωτικές αναμετρήσεις, όπως συμβαίνει μετά τη Συρία στην Ουκρανία δείχνουν ότι αυτές οι ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις βαθαίνουν παραπέρα.
Ακόμα πριν μερικές δεκαετίες οι καπιταλιστές και τα φερέφωνά τους διακήρυσσαν «το τέλος της ιστορίας», «την αιωνιότητα του καπιταλισμού». Η διακηρυγμένη «νέα παγκόσμια τάξη» διαφήμιζε μια ανθούσα κοινωνία χωρίς κρίση και σε ειρήνη, η οποία οικοδομείται σ’ ένα «καπιταλισμό που αυτοανανεώνεται», σε μια «καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση», «όπου ξεπερνιούνται οι τάξεις και οι ταξικοί αγώνες». Μόνο που τώρα δυναμώνει η ανέχεια και όχι η ευημερία. Τη θέση της ειρήνης πήραν τις τελευταίες δεκαετίες πόλεμοι, πραξικοπήματα και ζούμε την απώλεια της αξιοπιστίας των δικτατόρων.
Όχι, ο καπιταλισμός δεν μπορεί να δώσει στους εργάτες, οι οποίοι ζουν απ’ την εργατική τους δύναμη στις φάμπρικες, στις επιχειρήσεις, στους κάμπους και στα γραφεία, στους άνεργους, στους φτωχούς στην πόλη και στην ύπαιθρο, ούτε μια κανονική εργασία, ούτε ένα ανάλογο μισθό, ούτε υποφερτές συνθήκες εργασίας, ούτε ειρήνη, ευημερία και σίγουρο μέλλον! Εντελώς το αντίθετο: όλα αυτά ωθούν όλους τους εργάτες και εργαζόμενους να ξεσηκωθούν και να ανατρέψουν την εξουσία του κεφαλαίου.
Από την εποχή των αγώνων των δούλων ενάντια στους δουλοκτήτες σ’ όλες τις ταξικές κοινωνίες, που ήταν πεδίο ταξικών αγώνων, η πάλη για την εξουσία τελείωνε πάντα με την κατάληψη της εξουσίας από μια τάξη καταπιεσμένων σε βάρος μιας άλλης. Ο καπιταλισμός ανέπτυξε τις παραγωγικές δυνάμεις σε ένα τέτοιο σημείου που σπάνε το πλαίσιο των υπαρχόντων σχέσεων Ιδιοκτησίας. Ταυτόχρονα ο καπιταλισμός αύξησε παραπέρα την εργατική τάξη και τη διαμόρφωσε διαρκώς. Δημιούργησε επίσης τις κοινωνικές προϋποθέσεις που η εξουσία μιας εκμεταλλευόμενης τάξης μπαίνει στη θέση της εξουσίας μιας εκμεταλλεύτριας τάξης. Αυτή η ιστορική και κοινωνική εξέλιξη έχει αναθέσει στην εργατική τάξη μια ιστορική αποστολή σχετικά με την οικοδόμηση μιας μεταβατικής περιόδου, του σοσιαλισμού, για να απαλλοτριώσει τους απαλλοτριωτές και να εξαλείψει τις τάξεις και τις σχέσεις της ταξικής εκμετάλλευσης.
Η εργατική τάξη εκδηλώθηκε για πρώτη φορά τον ΧΙΧ αιώνα ενάντια στην καπιταλιστική τυραννία με εξεγέρσεις, οι οποίες αγκάλιασαν ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Ήπειρο και κατέλαβε την εξουσία για λίγο καιρό το 1871 στο Παρίσι. Μετά ανέτρεψε την εξουσία της καπιταλιστικής τάξης με την επανάσταση του Οκτώβρη 1917 στη Ρωσία, οργανώθηκε ως κυρίαρχη τάξη και άρχισε την οικοδόμηση της Σοβιετικής Ένωσης, κάνοντας γιγαντιαία βήματα σε λίγες δεκαετίες στο δρόμο της εξάλειψης της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.
Εμείς, τα μαρξιστικά-λενινιστικά Κόμματα και Οργανώσεις όλου του κόσμου, που συμμετέχουμε στη διεθνή Σύσκεψη των μαρξιστικών-λενινιστικών Κομμάτων και Οργανώσεων, καλούμε, με την ευκαιρία της 20ης επετείου της διεθνούς Οργάνωσης, την εργατική τάξη του κόσμου και τους καταπιεσμένους λαούς να ενωθούν απέναντι στη διεθνή μπουρζουαζία και τον ιμπεριαλισμό και να δυναμώσουν εκ νέου την πάλη για την ελευθερία.
Ο κόσμος, που διαιρείται σε εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενες μάζες, σε ιμπεριαλιστές κυρίους και εκμεταλλευόμενες μάζες, βαδίζει σε μια νέα περίοδο ανατροπών και επαναστάσεων.
Ο καπιταλισμός, που δεν έχει τίποτε να προσφέρει στις εκμεταλλευόμενες μάζες, έχει περισσότερο από πότε πριν στην ιστορία ωριμάσει τις προϋποθέσεις για το σοσιαλισμό. Μπορεί κανείς να μιλήσει για την ωριμότητα της εργατικής τάξης τόσο σε ποσοτική όσο και ποιοτική κατεύθυνση. Η εργατική τάξη και οι εργαζόμενοι σταθεροποιούν ολοένα και παραπέρα τις θέσεις τους, δυναμώνοντας τις Οργανώσεις τους σε πολυάριθμες χώρες και βγάζοντας τα διδάγματα από την ίδια τους την πείρα τόσο στον συνδικαλιστικό όσο και στον πολιτικό τομέα της πάλης, πρώτα απ’ όλα απ’ τους μαζικούς αγώνες σε πολλές χώρες.
Ακόμα και αν τους στέρησαν τις επαναστάσεις σε χώρες όπως η Τυνησία και η Αίγυπτος, παρόλο που ήταν επικεφαλής τους , το μέλλον ανήκει στην εργατική τάξη και στους εργάτες του κόσμου που συγκεντρώνουν μια ουσιαστική πείρα για να προχωρήσουν παραπέρα.
Πρέπει να ξέρουμε ότι οι κατακτήσεις και η πείρα των μεγάλων επαναστατικών κυμάτων και των εθνικών και κοινωνικών αγώνων όλων των χωρών του κόσμου αποδεικνύουν, ότι εμείς μπορούμε εκ νέου να βαδίσουμε σε μια νίκη, και αυτή τη φορά με περισσότερη δύναμη και σε μεγαλύτερη έκταση. Οι αγώνες μας για την εθνική και κοινωνική απελευθέρωση παίρνουν κάθε φορά ιδιαίτερες μορφές και ανάλογα με τη χώρα ακολουθούν διαφορετικούς δρόμους, παίρνουν ως προς το περιεχόμενο διεθνή χαρακτήρα και αποτελούν τμήματα του ενιαίου προτσές της παγκόσμιας προλεταριακής επανάστασης.
Αυτό επιβάλλει σε μας την ευθύνη να δυναμώσουμε την ενότητα και την οργάνωση σε εθνικό και διεθνές επίπεδο.
Ο σοσιαλισμός θα νικήσει!
Ζήτω ο διεθνισμός!
Προλετάριοι όλων των χωρών και καταπιεσμένοι λαοί ενωθείτε!
Νοέμβρης 2014
Διεθνής Σύσκεψη των μαρξιστικών-λενινιστικών Κομμάτων και Οργανώσεων (CIMPLO)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου