ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΤΗΣ ΤΑΣΚΕΝTΗΣ, 9 ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ 1955
Οι χιλιάδες ΑΕΤΟΙ των Γράμμου-Βίτσι-Πύργου της Στράτσιανης-Πατώματα-Κλέφτη-Μουργάνας ΑΠΑΝΤΟΥΝ σύσσωμοι σαν μια γροθιά και μαχητικά στην αποτυχημένη προβοκατόρικη επίθεση κατάληψης των Γραφείων της ΚΟΤ στη 7η Πολιτεία, προβοκάτσια οργανωμένη απ’ τους χρουστσοφικούς και άμεσα καθοδηγούμενη απ’ το Συνταγματάρχη της KGB Σαάκοφ
Οι ηρωϊκοί αντάρτες του ένδοξου ΔΣΕ της Τασκέντης: μαχητική εμπροσθοφυλακή και επαναστατική πρωτοπορία του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος στην πάλη κατά του αντεπαναστατικού χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού
«Αυτή τη νύχτα η Έβδομη Πολιτεία, όπου βρίσκονταν τα κεντρικά γραφεία της νεοεκλεγμένης Κομματικής Οργάνωσης Τασκέντης, κοιμόταν τον ύπνο του δικαίου. Μες στο κτήριο, που γινόταν συχνά ξενώνας για τους διερχόμενους συντρόφους, είχαν βολευτεί οι εκπρόσωποι της Κεντρικής Επιτροπής Β.Φωκάς και Ν.Ακριτίδης, το μέλος του Πολιτικού Γραφείου Δ.Βλαντάς, μια συντρόφισσα επισκέπτρια απ’ τη Ρουμανία με το μικρό γιό της και οι τακτικοί φύλακες. Απροσδόκητα εκεί κοντά στα μεσάνυχτα μαζεύτηκαν μπρος στο κτήριο καμιά διακοσαριά άτομα κι άρχισαν να το βομβαρδίζουν με πέτρες, μαδέρια και τούβλα. Ύστερα έσπασαν την πόρτα κι όρμησαν μέσα. Ήταν οπαδοί των Δημητρίου, Τσολάκη, Χοτούρα, που επιχείρησαν να καταλάβουν την έδρα της Κομματικής Οργάνωσης πραξικοπηματικά, κραυγάζοντας συνθήματα υπέρ … της δημοκρατικής ανανέωσης του ΚΚΕ. Φούντωσε μια άνιση αριθμητικά μάχη: οι από μέσα αμύνονταν στη σκάλα, το διάδρομο, τα δωμάτια, πασχίζοντας ταυτόχρονα να τηλεφωνήσουν στην αστυνομία. Τα τηλέφωνα όμως σιωπούσαν κι η αστυνομία δεν έλεγε να εμφανιστεί, για ευνόητους λόγους.
Αλλά στο μεταξύ η φήμη για την ξαφνική ύπουλη επίθεση μεταδόθηκε αστραπιαία, σαν τη φωτιά σε κλαδιά ξερού πεύκου φορτωμένου ρετσίνι, σ’ όλα τα «γκαραντοκ» της πόλης. Και τότε ολόκληρες φάλαγγες από αγουροξυπνημένους ζαχαριαδικούς άρχισαν να συρρέουν απ’ ολούθε στην Έβδομη Πολιτεία, επιστρατεύοντας με το καλό ή με το άγριο ότι τροχοφόρο απαντούσαν στο δρόμο τους, από ταξί μέχρι νταλίκα. Όσοι εχέφρονες δοκίμασαν να τους συγκρατήσουν φωνάζοντας ότι υπόθεση μύριζε προβοκάτσια σαρώθηκαν απ’ το μανιασμένο πλήθος. Ήταν οι πολλοί, η συντριπτική πλειοψηφία, και τους προκαλούσαν βάναυσα οι λίγοι που είχαν την προστασία των ξένων.
Δε θα χρειαστεί να εξηγήσω τι εκρηκτικές ύλες σωρεύει στις ψυχικές μπαρουταποθήκες και τα αταβιστικά λαγούμια του Έλληνα ένας τέτοιος συνδυασμός. Και τι γρήγορη είναι η ανάφλεξη. Κανείς δεν μπόρεσε να υπολογίσει πόσο ήταν όλο αυτό το οργισμένο πλήθος των μαχητών του Δημοκρατικού Στρατού που έφτασε εκείνη την ώρα στο περικυκλωμένο κομματικό οχυρό. Εν πάση περίπτωση, ήταν αρκετοί για να τουλουμιάσουνε στο ξύλο τους «καταληψίες», στέλνοντας πολλούς από αυτούς στα νοσοκομεία. Μόνο τότε εμφανίστηκε η αστυνομία, για να επιβάλλει την τάξη συλλαμβάνοντας ως υπαίτιους οργανωτές της σύρραξης τους … ζαχαριαδικούς (λες κι είχαν συμφέρουν να δημιουργήσουν επεισόδια, αφού ήταν η αδιαμφισβήτητοι κύριοι της κατάστασης).
Έτσι ή αλλιώς, το πρώτο μέρος απ’ το προμελετημένο, προβοκατόρικο σχέδιο του ζοφερού Σαάκωφ είχε πετύχει. Θ’ ακολουθούσε η δεύτερη φάση (ακόμα πιο άθλια απ’ την πρώτη), με κύριο εκτελεστή τον κακόφημο Πάνο Δημητρίου, που έφυγε απαρατήρητος σα Φαντομάς για τη Μόσχα, με τη συνδρομή βεβαίως του Υπουργείου Ασφαλείας (δίχως αυτή δεν μπορούσε να ταξιδέψει). Τι ακριβώς έκανε εκεί το περιγράφει ο ίδιος σ’ ένα απ’ τα πολλά απολογητικά του γραπτά, πασχίζοντας να δικαιολογήσει την ασυγχώρητη από την ελληνική ιστορία άμεση συμμετοχή του στην εξόντωση του Νίκου Ζαχαριάδη και πολλών άλλων πολιτικών προσφύγων, ηρωικών αγωνιστών του ΔΣΕ.
Διαβάστε και κρίνετε:
«Συνέταξα εξ ονόματος 36 στελεχών ένα πολυσέλιδο υπόμνημα, στο οποίο εκθέταμε την επικρατούσα κατάσταση στο ΚΚΕ και ζητούσαμε τη βοήθεια των «αδελφών κομμάτων» για την έξοδο από την κρίση. Η τελική διατύπωση του κειμένου έγινε για λόγους οικονομίας χρόνου στη Μόσχα, στο σπίτι του Σταύρου Γιαννακόπουλου (Πέτρου Ανταίου). Μαζί μου ήταν κι ο Θανάσης Καρτσούνης, στέλεχος του κόμματος. Όταν ήμασταν έτοιμοι, τηλεφώνησα στο τμήμα διεθνών σχέσεων της ΚΕ του ΚΚΣΕ και ζήτησα να μας δεχτούν σε ακρόαση.
Ύστερα από μία ώρα περίπου αγωνιώδους αναμονής μου τηλεφώνησε ο Κάρολος Σεμενκώφ, εντεταλμένος για τα ζητήματα του ελληνικού κινήματος, και μου είπε να κατεβώ με το κείμενο του υπομνήματος στην είσοδο της πολυκατοικίας. Αφού το παρέλαβε, είπε να παραμείνουμε ακόμα στη Μόσχα. Πέρασαν ακόμα δυο μέρες αγωνιώδους αναμονής, όσες ασφαλώς χρειάστηκαν για να γνωριστούν με το περιεχόμενο του υπομνήματος, οπότε τηλεφωνάει και πάλι ο Σεμενκώφ και μου λέει να τον περιμένουμε με τον Καρτσούνη στην είσοδο της πολυκατοικίας… Καταφτάνει σε λίγα λεπτά της ώρας μια μαύρη λιμουζίνα και μας παραλαμβάνει . Φτάνοντας στην έδρα της ΚΕ του ΚΚΣΕ, μας οδηγούν σε ένα ευρύχωρο γραφείο. Δεν πέρασαν λίγα λεπτά της ώρας και εμφανίστηκε ένας υψηλόβαθμος αξιωματούχος του τμήματος διεθνών σχέσεων συνοδευόμενος από τον Κ.Σεμενκώφ…
Ο αξιωματούχος μας διαβεβαίωσε ότι το υπόμνημα μας θα μελετηθεί προσεχτικά κι ότι η απάντηση θα μας διαβιβαστεί μέσω της ΚΕ του ΚΚ Ουζμπεκιστάν.
Δεν προλάβαμε να επιστρέψουμε στο διαμέρισμα του Σταύρου Γιαννακόπουλου και παίρνουμε νέο τηλεφώνημα απ’ το Σεμενκώφ: «να κατεβείτε με τις βαλίτσες σας στη είσοδο της πολυκατοικίας. Θα έλθω να σας πάρω…».
Μας περίμενε μια ευχάριστη έκπληξη. Ο Σεμενκώφ μας οδήγησε σε μια μονοκατοικία «ντάτσα», απ’ αυτές που προορίζονταν για τη φιλοξενία στελεχών ξένων κομμάτων. Στην τραπεζαρία ήταν στρωμένο το τραπέζι με πλούσια εδέσματα και ποικιλία ποτών. Δεν πιστεύαμε στα μάτια μας! …» (Π.Δημητρίου: ΕΚ ΒΑΘΕΩΝ, σελ. 204-205, εκδ. Θεμέλιο, Αθήνα 1997).
Ούτε εγώ πίστευα στα δικά μου διαβάζοντας αυτή την τόσο «γλαφυρή» περιγραφή της συνωμοσίας. Όπως μας πληροφορεί παρακάτω καμαρώνοντας για το κατόρθωμά του ο τραπεζωμένος «Ιούδας» εκείνες ακριβώς τις ώρες ο ανύποπτος Νίκος Ζαχαριάδης είχε γυρίσει πάλι στη Τασκέντη (με την ιδιότητα πάντοτε του γενικού γραμματέα του ΚΚΕ) και … «ρωτούσε συνεχώς ανήσυχα που είναι ο Δημητρίου».
Αλλά ρωτάω τώρα κι εγώ το δίκαιο, αντικειμενικό αναγνώστη, που ξέρει πια με τι «πλούσια εδέσματα και ποικιλία ποτών» ευφραινόταν κείνη τη στιγμή ο Δημητρίου και η παρέα του, υπό το βλέμμα… του Κρεμλίνου:
του έτυχε αλήθεια να διαβάσει πουθενά αλλού μια τόσο κυνική και συνοπτική περιγραφή φτηνιάρικης συναλλαγής εμπρός στην είσοδο μιας πολυκατοικίας, δηλαδή στο πεζοδρόμιο, ανάμεσα στη ηγέτιδα, υποτίθεται, δύναμη ενός «παγκόσμιου προοδευτικού κινήματος» και σε κάποια ασήμαντα ανθρωπάκια, που θα τα πετούσαν οι μεγαλόσχημοι στρατολόγοι τους στα άχρηστα όταν δε θα τα χρειάζονταν πια ;…
Γεννάτε το ερώτημα: Πως βρέθηκε ξαφνικά κι έτσι γρήγορα με διαμέρισμα-γιάφκα στη Μόσχα ο … οικοδεσπότης της συνομωσίας Σταύρος Γιαννακόπουλος; Ποιοι του εξασφάλισαν τόσο ιδανικές συνθήκες για να συγγράψει το αντιζαχαριαδικό «υπόμνημα» του, ενώ βρισκόταν ακόμα επικεφαλής του Κόμματος ο Ν.Ζαχαριάδης – πίσω από την πλάτη του ΚΚΕ δηλαδή; Όπως και να΄ναι, τα υπογραμμένα απ τους δυο «υπομνηματίες» κείμενα αποδείχνουν δίχως κανένα περιθώριο αμφισβήτησης τον πρωταγωνιστικό ρόλο τους στην πισώπλατη μαχαιριά ενάντια στο θρυλικό ηγέτη άλλα και σε χιλιάδες πρώην συντρόφους τους.
Τελικά η τρίτη φάση του σχεδίου και η επισημοποίηση της μοιραίας συνομωσίας θα γινόταν στο 20ο Συνέδριο των χρουτσοφικών αποκαλύψεων για το σταλινικό καιρό. Κάλεσαν επίσημα σε αυτό και το Νίκο Ζαχαριάδη ως ηγέτη του ΚΚΕ, αλλά σα «φτωχό συγγενή» αυτή τη φορά με υποβαθμισμένο ρόλο. Έφτασαν να φέρουν εκτάκτως από το Βουκουρέστι τον «υπαρχηγό» του Βασίλη Μπαρτζιώτα για να κάνει αντ’ αυτού την καθιερωμένη χαιρετιστήρια ομιλία του ΚΚΕ στη σύναξη.
Ακολούθησε η σύγκληση της επιτροπής των Έξι Κομμάτων με πρόεδρο το φινλανδικής καταγωγής Σοβιετικό Ο.Κουούσινεν, παλιό οργανωτικό γραμματέα της Γ΄ Διεθνούς. Τη συμπλήρωναν ο Ρουμάνος ηγέτης Γκεοργκίου Ντεζ και εκπρόσωποι από χώρες του «χεριού» τους (Ουγγαρία, Τσεχοσλοβακία, Βουλγαρία, Πολωνία).
Σ΄ αυτή τη «Δίκη» ο Νίκος Ζαχαριάδη θα έδινε με σθένος κυκλωμένου Λεωνίδα τη στερνή μάχη ως ηγέτης του μπαρουτοκαπνισμένου ΚΚΕ.
Η συζήτηση ήταν στη αρχή ήσυχη, μέσα σε συντροφικά πλαίσια, αλλά εκτραχύνθηκε απότομα όταν ο Κουούσινεν ανέφερε ανάμεσα στα «λάθη» του Ζαχαριάδη κι εκείνο το «Ανοιχτό γράμμα» της 28ης Οκτωβρίου 1940, την κορυφαία πατριωτική περγαμηνή του ελληνικού Κόμματος. Ο Ζαχαριάδης φυσικά δεν παρέδωσε τα όπλα. Απάντησε ανάλογα, κάνοντας κυριολεκτικά σκόνη την Επιτροπή των Έξι Κομμάτων και τον εμπνευστή της Κουούσινεν (υπάρχουν τα σχετικά λεπτομερή πρακτικά).
«Κοντολογίς, το Νίκο σας τον έπνιξε το άδικο και τους πέταξε παλικαρίσια την παραίτηση του»! – έτσι ακριβώς μ’ ενημέρωσε για τη στάση του έλληνα επιστήθιου φίλου του ο Ναζιμ Χικμετ, που είχε τις σχετικές πληροφορίες ως ανώτατο στέλεχος του Τουρκικού Κόμματος .
Η συνεδρίαση της Επιτροπής των Έξι Κόμματων παρέπεμψε τη λύση του ελληνικού προβλήματος στη 6η Ολομέλεια, που αποφασίστηκε να γίνει δίχως τη συμμετοχή του Ζαχαριάδη. Τον έστειλαν υποχρεωτικά να παραθερίσει σ’ ένα θέρετρο ώσπου να αποφασιστεί η τύχη του.
Ήταν κάτι σαν σύλληψη και απαγωγή μαζί, μια εξαφάνιση γενικού γραμματέα κομμουνιστικού κόμματος (απ’ τα κορυφαία και πρωταγωνιστικά του αντιφασιστικού και αντι-ιμπεριαλιστικού αγώνα) κάτω από τα μάτια του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος. Οι πενήντα συντροφικές αντιπροσωπείες απ’ όλα τα πλάτη και τα μήκη του πλανήτη που παρακολουθούσαν το συνέδριο δεν είδαν, ή προσποιήθηκαν πως δεν είδαν τίποτα. Ακόμα κι ο Τολιάττι, που ενημερώθηκε σε ένα διάλειμμα του συνεδρίου απ’ το Ζαχαριάδη για τη ανεπίτρεπτη συμπεριφορά των σοβιετικών, έκανε το κορόιδο. Αν κι υποσχέθηκε τη συμπαράστασή του. Εδώ πια σταματάει ο νους. «Μωραίνει Κύριος…»» (ΑΛΕΞΗΣ ΠΑΡΝΗΣ: ΓΕΙΑ ΧΑΡΑ ΝΙΚΟΣ, σελ. 55-61, εκδ. Καστανιώτη, Αθήνα 2011)
« Την άλλη μέρα, 9 του Σεπτέμβρη 1955, οι φραξιονιστές με επικεφαλής τους Α.Χατούρα, Α.Ρόσιο, Σ.Οικονόμου, Π.Δημητρίου, κ.α., ύστερα από «συμβουλές» των Τοπόριτσεβ, Πετρόβ, Σαάκοφ, Σαφάεφ, γύρισαν τις πολιτείες που είχαν κάποια αριθμητική δύναμη οι οπαδοί τους και παρότρυναν τον κόσμο να μην αναγνωρίσουν, να μην υπακούσουν στην απόφαση αυτή του κλιμακίου και όλοι το βράδυ να συγκεντρωθούν για διαμαρτυρία στην έβδομη Πολιτεία.
Στις 4 το απόγευμα, στις 9 του Σεπτέμβρη, συγκεντρώθηκαν στο προαύλιο της έβδομης Πολιτείας περίπου 200 άτομα με όλη την αφρόκρεμα των φραξιονιστών, οι οποίοι τόνωναν τους οπαδούς τους με Βότκα, Μπίρα και κρασί.
Επικεφαλής ήταν τρεις στρατηγοί του ΔΣΕ, πέντε συνταγματάρχες, δυο αντισυνταγματάρχες, έξι ταγματάρχες, τέσσερις λοχαγοί και οι υπόλοιποι μαχητές του ΔΣΕ.
Ο Ηλίας Ρούνης (Μπαρμπαλιάς) τέθηκε επικεφαλής του τμήματος και πήγαν να καταλάβουν τα γραφεία της Κ.Ο.Τασκένδης, που απείχαν περίπου τριάντα μέτρα από το προαύλιο όπου έγινε η προσυγκέντρωση στην έβδομη Πολιτεία.
Στις 6 το απόγευμα στα γραφεία βρίσκονταν μόνο ο Δ.Βλαντάς, τρεις υπάλληλοι της φρουράς, δυο σύνδεσμοι, δυο επισκέπτες και η Ξανθούλα, γυναίκα του Γιώργου Αλευρά (Φώκου) με το εφτάχρονο παιδί της.
Η συμμορία του Μπαρμπαλιά, με φωνές «θάνατος στο Βλαντά», περικύκλωσε τα γραφεία.
Ο Βλαντάς διέταξε να κλείσουν πόρτες και παράθυρα και μόνο στην κύρια είσοδο τοποθετήθηκαν δυο χεροδύναμοι – ο ένας ήταν επισκέπτης – με καρεκλοπόδαρα.
Μια ολόκληρη ώρα οι τρεις στρατηγοί μας, έκαναν επιθέσεις να καταλάβουν την είσοδο, όμως τα καρεκλοπόδαρα έκαναν θραύση και αρκετοί μαζί με το μεθύσι τους από τη βότκα ξάπλωσαν μπροστά στο κτίριο.
Ο Μπαρμπαλιάς διέταξε να φέρουν από την έβδομη Πολιτεία μακριές σκάλες για να καταλάβουν το διώροφο κτίριο από τη σκεπή.
Σχετικά μ’ αυτό έλεγε ο Βαγγέλης Ζούλης, από την Ήπειρο: «τώρα κατάλαβα γιατί δεν πήραμε την Κόνιτσα, οι οποία είχε τουλάχιστον χίλια σπίτια, αφού οι αρχηγοί μας με διακόσια άτομα δεν τα κατάφεραν να καταλάβουν μια μονοκατοικία !».
Στο μεταξύ οπαδοί της ΚΕ από την έβδομη Πολιτεία έτρεξαν να ειδοποιήσουν την τέταρτη, τη δέκατη και δωδέκατη πολιτεία, που ήταν οι πιο κοντινές και τις αποκαλούσαν το βαρύ πυροβολικό των οπαδών της ΚΕ και του Ν.Ζ.
Μέχρι να βρουν τις σκάλες οι μεθυσμένοι φραξιονιστές και μέχρι να αποφασίσουν τι θα γίνει παραπέρα, έφτασαν οι εμπροσθοφυλακές – γρηγοροπόδαροι – από την τέταρτη και δέκατη πολιτείες.
Από αυτή τη στιγμή έγινε το σώσε!
Οι στρατηγοί μας και το επιτελείο τους περικυκλώθηκαν από δυο χιλιάδες περίπου άτομα και όποιος έπεφτε στα χέρια τους μαρτύραγε της μάνας του το γάλα.
Σ’ όλο το προαύλιο της έβδομης Πολιτείας και των γραφείων της Κ.Ο.Τασκένδης ήταν ξαπλωμένοι γεμάτοι αίματα φραξιονιστές.
Το πιο παράξενο όμως ήταν ότι μαζί με τους γρηγοροπόδαρους έφτασαν και αρκετά «πρώτων βοηθειών». Φαίνεται ότι ο Σαάκοφ από κάπου παρακολουθούσε τα γεγονότα και είχε προβλέψει να βρίσκονται γύρω από την έβδομη πολιτεία οχήματα «πρώτων βοηθειών».
Λίγο αργότερα έφτασαν τμήματα των σχολών Ευελπίδων και της Αστυνομίας για να επιβάλλουν την τάξη, η οποία επιβλήθηκε όταν είχαν μεταφερθεί όλοι οι φραξιονιστές στα νοσοκομεία.
Στην αναμπουμπούλα και κλωτσοπατινάδα που βασίλευε στην έβδομη, ο Πάνος Δημητρίου έπεσε στα χέρια του ναυτεργάτη Κωνσταντίνου Τ…, και προσπάθησε να προβάλλει αντίσταση. Ο Κώστας τον δάγκωσε και του έκοψε ένα κομμάτι από το αυτί του, για το οποίο θα επανέλθω παρακάτω.
Οι στρατηγοί, μαζί με τους μαχητές τους, μεταφέρθηκαν στα νοσοκομεία, πολύ λίγοι γλίτωσαν και ανάμεσα τους ο σημερινός Β’ Γραμματέας του ΚΚΕ Κ.Τσολάκης, ο οποίος ήταν κρυμμένος στα κεραμίδια μιας μονοκατοικίας. Ευτυχώς δεν υπήρξε κανένας νεκρός και οι ξυλοκοπημένοι εκτός από εφτά άτομα πήγαν αμέσως στα σπίτια τους » (ΚΩΣΤΑ Δ. ΚΑΡΑΝΙΚΟΛΑ: Μια λευκή σελίδα του Κ.Κ.Ε. σελ. 53-55, εκδ. Νικολαϊδη, Αθήνα 1987).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου