Νέα σφοδρότατη απ’ τα ΔΕΞΙΑ επίθεση σε ΚΟΜΙΝΤΕΡΝ-ΣΤΑΛΙΝ και ΚΚΕ-ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ (μέρος Β’)

Νέα σφοδρότατη απ’ τα ΔΕΞΙΑ επίθεση σε ΚΟΜΙΝΤΕΡΝ-ΣΤΑΛΙΝ και ΚΚΕ-ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ ή τα φιλο-ΧΙΤΛΕΡΙΚΑ Χρουστσοφικά-τροτσκιστικά σοσιαλδημοκρατικά μυθεύματα του Μ.ΜΑΪΛΗ – του πιο ΞΕΤΣΙΠΩΤΟΥ ΛΑΚΕ της ξενόδουλης-εθελόδουλης αντιδραστικής αστικής τάξης που ανέδειξε η ντόπια χρουστσοφική σοσιαλδημοκρατία απ’ το 1956 ως τα σήμερα

συνέχεια από το φ. 397

4. Γ΄ ΚΔ: βίαιη-ένοπλη Προλεταριακή Επανάσταση - συντριβή αστικού κράτους - Διχτατορία του Προλεταριάτου – 20^ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ: «ειρηνικός κοινοβουλευτικός δρόμος» της παλιάς σοσιαλδημοκρατίας - διατήρηση αστικού κράτους - απόρριψη της Διχτατορίας του Προλεταριάτου

Η επαναστατική γραμμή του διεθνούς προλεταριάτου δηλ. της βίαιης προλεταριακής επανάστασης εκφράστηκε, ως γνωστόν, με σαφήνεια στο πρώτο «Πρόγραμμα» του προλεταριάτου, το «Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος» των Μαρξ – Ένγκελς (γράφτηκε το 1847, δημοσιεύθηκε το 1848): «Οι κομμουνιστές θεωρούν ανάξιό τους να κρύβουν τις απόψεις και τις προθέσεις τους. Δηλώνουν ανοιχτά ότι σκοποί τους μπορούν να πραγματοποιηθούν μονάχα με τη β ί α ι η (υπογρ.«Α») ανατροπή όλου του σημερινού κοινωνικού καθεστώτος» (Μαρξ/ Ένγκελς: Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος σελ.65-66, 1968), που στη συνέχεια συμπληρώθηκε με δυο ακόμα βασικά ζητήματα: α) την αναγκαιότητα συντριβής της αστικής κρατικής μηχανής, β) την αναγκαιότητα εγκαθίδρυσης της Διχτατορίας του Προλεταριάτου.

Αργότερα στο «Πρόγραμμα της Γ’ΚΔ» (1928) – διατυπώθηκε στην ιμπεριαλιστική περίοδο του καπιταλισμού και των προλεταριακών επαναστάσεων αλλά και της νικηφόρας οικοδόμησης του σοσιαλισμού – κομμουνισμού στην Σοβιετική Ένωση – επαναπροβάλλεται η επαναστατική γραμμή του διεθνούς προλεταριάτου και στα τρία (3) βασικά ζητήματα της προλεταριακής επανάστασης – επαναστατικό «Πρόγραμμα», που έγινε αποδεκτό από όλα τα επαναστατικά κομμουνιστικά κόμματα μέλη-τμήματα της Κομμουνιστικής Διεθνούς, μεταξύ των οποίων και το ΚΚΕ.

Όμως στα μέσα της δεκαετίας του ’50 του 20^ου αιώνα η επαναστατική γραμμή της ΚΔ απορρίφθηκε ανοιχτά από την αντεπαναστατική γραμμή του διαβόητου 20^ου συνεδρίου του ΚΚΣΕ (Φλεβάρης 1956), και έτσι στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα επιβλήθηκε η ρεφορμιστική γραμμή της παλιάς προδοτικής σοσιαλδημοκρατίας. (Παρακάτω γίνεται μόνο μια απλή αντιπαράθεση των δυο γραμμών: της επαναστατικής γραμμής του «Μανιφέστου» και του «Προγράμματος της Γ’ ΚΔ» και της σοσιαλδημοκρατικής γραμμής του Χρουστσοφικού 20^ου συνεδρίου, χωρίς ανάπτυξη των σχετικών θεμάτων).

Α. Επαναστατικό «Πρόγραμμα» της Γ΄ Κομμουνιστικής Διεθνούς (1928). Σ’ αυτό για τα τρία (3) βασικά ζητήματα της προλεταριακής επανάστασης, ανεξάρτητα από το χαρακτήρα της, αναφέρεται σαφέστατα: «Η δ ι χ τ α τ ο ρ ί α τ ο υ π α γ κ ό σ μ ι ο υ π ρ ο λ ε τ α ρ ι ά τ ο υ είναι η πιο αναγκαία και αποφασιστική προϋπόθεση για το πέρασμα απ’ την καπιταλιστική παγκόσμια οικονομία στη σοσιαλιστική. […] Η κατάκτηση της εξουσίας από το προλεταριάτο δεν είναι ειρηνική “κατάκτηση” της έτοιμης αστικής κρατικής μηχανής με την εξασφάλιση της πλειοψηφίας στο κοινοβούλιο. Η μπουρζουαζία εφαρμόζει όλα τα μέσα βίας και τρομοκρατίας, για να διασφαλίσει και να ισχυροποιήσει τη ληστρική της ιδιοκτησία και την πολιτική της κυριαρχία. Η μπουρζουαζία, όπως και στα περασμένα χρόνια η φεουδαρχική αριστοκρατία, δεν μπορεί να παραχωρήσει την ιστορική της θέση στη νέα τάξη χωρίς την πιο απεγνωσμένη και την πιο λυσσασμένη πάλη. Γι’ αυτό η βία της μπουρζουαζίας μπορεί να τσακιστεί μόνο με την αποφασιστική εφαρμογή της βίας του προλεταριάτου. Η κατάκτηση της εξουσίας από το προλεταριάτο είναι η βίαιη καταστροφή της αστικής εξουσίας, η σ υ ν τ ρ ι β ή της καπιταλιστικής κρατικής μηχανής (αστικός στρατός, αστυνομία, γραφειοκρατική ιεραρχία, δικαστήρια, κοινοβούλιο κλπ) και η α ν τ ι κ α τ ά σ τ α σ ή της με ν έ α όργανα προλεταριακής εξουσίας, που είναι πρώτα απ’ όλα όργανα της κατάπνιξης των εκμεταλλευτών.» (Programm der Kommunistischen Internationale, σελ.35-36, Αμβούργο-Βερολίνο 1928).

Β. Αντεπαναστατικό σοσιαλδημοκρατικό 20^ο συνέδριο του ΚΚΣΕ (Φλεβάρης 1956). Σ’ αυτό, πέρα απ’ τη συνολική αναθεώρηση-απόρριψη του Μαρξισμού, για τα τρία (3) βασικά ζητήματα της προλεταριακής επανάστασης, αναφέρεται σαφέστατα – σε πλήρη αντίθεση-απόρριψη της επαναστατικής γραμμής του «Προγράμματος της Γ’ ΚΔ» – αφού δίνονται πρώτα δημόσια πλέον εξετάσεις, διαβεβαιώνοντας τους καπιταλιστές-ιμπεριαλιστές ότι οι χρουστσοφικοί ηγέτες «δεν είναι οπαδοί της βίας πάντα και σε κάθε περίπτωση» (σελ.40) σημειώνεται: «Στις σημερινές συνθήκες η εργατική τάξη, συνενώνοντας γύρω της την εργαζόμενη αγροτιά, τη διανόηση, όλες τις πατριωτικές δυνάμεις […] μπορεί να κατακτήσει σταθερή πλειοψηφία στη βουλή και να τη μετατρέψει από όργανο της αστικής δημοκρατίας σε όργανο της πραγματικής λαϊκής θέλησης. Σ’ αυτή τη περίπτωση ο θεσμός τούτος, ο πατροπαράδοτος για πολλές πολυαναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες μπορεί να γίνει όργανο πραγματικής δημοκρατίας, δημοκρατίας για τους εργαζόμενους» (Ν.Σ.Χρουστσιόφ: Λογοδοσία της ΚΕ του ΚΚΣΕ στο ΧΧ συνέδριο, σελ.40-42, 1956).

Και οι τρεις (3) αυτές «νέες» θέσεις του 20^ου συνεδρίου: 1) «ειρηνικός κοινοβουλευτικός δρόμος» ΑΝΤΙ της ένοπλης πάλης ως του μοναδικού δρόμου κατάληψης της εξουσίας από το προλεταριάτο, 2) διατήρηση του αστικού κράτους, που από όργανο της «αστικής δημοκρατίας» μετατρέπεται ΤΑΧΑ, ως δια μαγείας, σε «όργανο λαϊκής θέλησης» ΑΝΤΙ της συντριβής της αστικής κρατικής μηχανής, 3) άρνηση της αναγκαιότητας εγκαθίδρυσης της Διχτατορίας του Προλεταριάτου ΑΝΤΙ της εντελώς υποχρεωτικής – αναγκαίας εγκαθίδρυσής της για την κατάληψη και διατήρηση της πολιτικής εξουσίας από το προλεταριάτο αλλά και την οικοδόμηση του Σοσιαλισμού-Κομμουνισμού ΣΗΜΑΙΝΟΥΝ: πρώτο, πλήρη εγκατάλειψη-προδοσία του επαναστατικού μαρξισμού και δεύτερο, ανοιχτό πέρασμα στην πασίγνωστη αντιμαρξιστική ρεφορμιστική γραμμή της παλιάς προδοτικής παραδοσιακής σοσιαλδημοκρατίας της Β’ Διεθνούς.

Ακριβώς αυτή την αντεπαναστατική αντιμαρξιστική ρεφορμιστική γραμμή της παραδοσιακής σοσιαλδημοκρατίας ακολούθησαν όλες οι εκάστοτε ηγεσίες – και η σημερινή σοσιαλδημοκρατική-τροτσκιστική – του νεοσυγκροτημένου από τους «σοβιετικούς» χρουστσοφικούς προδότες το Μάρτη του 1956 «Κ»ΚΕ που αντικατέστησε το παλιό ένδοξο επαναστατικό ΚΚΕ, μ’ αρχηγό το ΝΙΚΟ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ, που απέρριψε και καταπολέμησε την αντιμαρξιστική γραμμή του 20^ου συνεδρίου και της παρασυναγωγής της λεγόμενης «6^ης Ολομέλειας» (Μάρτης 1956).

Στα διάφορα ρεφορμιστικά «Προγράμματα» του «Κ»ΚΕ(’56) επαναλαμβάνονται για την «κατάληψη» της πολιτικής εξουσίας, οι γνωστές αντιμαρξιστικές θέσεις του «ειρηνικού και μη ειρηνικού δρόμου» και ο «εκδημοκρατισμός» του αστικού κράτους (με διάφορες παραπλανητικές διατυπώσεις), ενώ στο τελευταίο ρεφορμιστικό «Πρόγραμμα» του 19^ου συνεδρίου, κουτοπόνηρα σκεπτόμενη η σοσιαλδημοκρατική – τροτσκιστική ηγεσία αποφάσισε, «φρονίμως» πράττοντας, να μην εμπλακεί ευθέως με τέτοιες διατυπώσεις αλλά ρεφορμιστικά συνεχίζοντας περνάει την σοσιαλδημοκρατική γραμμή του «ειρηνικού κοινοβουλευτικού δρόμου» και τη διατήρηση της αστικής κρατικής μηχανής του 20^ου συνεδρίου εντελώς ΣΙΩΠΗΡΑ, παρά τις ρεφορμιστικές φλυαρίες περί «επαναστατικής διαδικασίας», «επαναστατικού μετώπου», «επαναστατική εργατική εξουσία» κλπ, όταν σ’ αυτό γίνεται λόγος, ότι το μέτωπο «μπορεί να γίνει το κέντρο της λαϊκής εξέγερσης ενάντια στη καπιταλιστική εξουσία, υπερισχύοντας σε βασικές περιοχές, ιδιαίτερα στα βιομηχανικά – εμπορικά – συγκοινωνιακά κέντρα, κέντρα επικοινωνιών ενέργειας, ώστε να επιτευχθεί η πλήρης αδρανοποίηση των μηχανισμών της αστικής εξουσίας και η εξουδετέρωσή τους», και ότι «το εργατικό – λαϊκό μέτωπο αποκτά την ικανότητα για να περιφρουρεί την επανάσταση, να επιβάλλει τον εργατικό έλεγχο στα εργοστάσια, στις τράπεζες, στην αγροτική παραγωγή, […] αποκτά την ικανότητα να αντιτάσσει την δική του βία ενάντια στη βία του κεφαλαίου, την ικανότητα να δρα παραλυτικά στα επιτελεία του ταξικού αντιπάλου, να αδρανοποιεί τα αντεπαναστατικά του σχέδια […]» (Πρόγραμμα του ΚΚΕ, σελ.24-25, Αθήνα 2013). ΟΥΤΕ, λοιπόν, ένοπλη πάλη ΟΥΤΕ συντριβή της αστικής κρατικής μηχανής μα ούτε καν τουλάχιστον, έστω δημαγωγικά, «ειρηνικός και μη ειρηνικός δρόμος» και «εκδημοκρατισμός» του αστικού κράτους αλλά απλά και ΣΙΩΠΗΡΑ μόνο: «ειρηνικός κοινοβουλευτικός δρόμος» και διατήρηση του αντιδραστικού αστικού κράτους.

Πολύ εύστοχα και ορθότατα παρατηρεί ένας, και δυστυχώς μόνος, απ’ τους συμμετέχοντες στον προσυνεδριακό διάλογο ότι γίνεται προσπάθεια να σκεπαστεί «μια δεξιά οπορτουνιστική αντίληψη» και ότι η άποψη που διατυπώνεται στο νέο «Πρόγραμμα» για την «κατάληψη»(!) της πολιτικής εξουσίας είναι «άποψη που αποτελεί μια κλασική “ευρωκομμουνιστική” και δεξιά οπορτουνιστική στρατηγική» («Ρ» 8/3/2013, σελ.18).

Διατηρείται βέβαια, όπως ως τώρα, και στο νέο «Πρόγραμμα» η «Διχτατορία του Προλεταριάτου» (σελ. 51) ως κενή όμως περιεχομένου και κούφια φράση για παραπλάνηση – εξαπάτηση των κομμουνιστών, αφού είναι πασίγνωστο ότι η εγκαθίδρυση της Διχτατορίας του Προλεταριάτου προϋποθέτει απαραιτήτως να ΠΡΟΗΓΗΘΟΥΝ: 1) η νικηφόρα βίαιη – ένοπλη επανάσταση και 2) η συντριβή – τσάκισμα της αστικής κρατικής μηχανής, και επομένως χωρίς αυτές τις δυο (2) εντελώς αναγκαίες προϋποθέσεις ΔΕΝ μπορεί ποτέ αυτή να εγκαθιδρυθεί: «ο νόμος της βίαιης επανάστασης του προλεταριάτου, ο νόμος της συντριβής της αστικής κρατικής μηχανής, σαν προκαταβολικός όρος για μια τέτοια επανάσταση, είναι νόμος αναπόφευκτος» (ΣΤΑΛΙΝ).

Πέρασαν έτσι εκ νέου χωρίς αντίσταση αλλά και χωρίς συζήτηση στον προσυνεδριακό διάλογο οι γνωστές αντιμαρξιστικές σοσιαλδημοκρατικές θέσεις και στο νέο «Πρόγραμμα» με την προσχεδιασμένη και σκόπιμη σιωπηρή μετατόπιση απ’ τα τρία (3) παραπάνω βασικά ζητήματα της προλεταριακής επανάστασης – που αποτέλεσαν ΠΑΝΤΑ τα κεντρικά ζητήματα ιδεολογικο-πολιτικής αντιπαράθεσης μεταξύ των δεξιών οπορτουνιστών και των επαναστατών μαρξιστών (βλέπε κυρίως Λένιν: Κράτος και Επανάσταση, Κάουτσκι κλπ) – σε μια ανούσια, μα πρωτίστως αποπροσανατολιστική συζήτηση-απάτη για το λεγόμενο «ενδιάμεσο στάδιο».

Και στο σπουδαίο ζήτημα της ΕΞΑΡΤΗΣΗΣ (οικονομική-πολιτική-στρατιωτική κλπ) παρά το κατά κόρον διαρκώς επαναλαμβανόμενο καθημερινά προεκλογικό σλόγκαν – απάτη δημαγωγική για ψήφους – «αποδέσμευση από την ΕΕ με το λαό στην εξουσία» και «αποδέσμευση από την ΕΕ με εργατική-λαϊκή εξουσία» στο νέο «Πρόγραμμα» πουθενά ΔΕΝ γίνεται λόγος για ΑΠΟΧΩΡΗΣΗ-ΕΞΟΔΟ της Ελλάδας από την ΕΕ μα ούτε καν φραστικά-δημαγωγικά αναφέρεται η διαβόητη «αποδέσμευση» (που σε καμιά περίπτωση δεν σημαίνει και «αποχώρηση»), ενώ αντίθετα ΣΙΩΠΗΡΑ υπονοείται: ΠΑΡΑΜΟΝΗ της Ελλάδας σε ΕΕ, ΝΑΤΟ, αλλά και ΔΙΑΤΗΡΗΣΗ ολόκληρου του πλέγματος της ιμπεριαλιστικής ΕΞΑΡΤΗΣΗΣ (οικονομική, πολιτική, στρατιωτική: ΝΑΤΟ-βάσεις-υποδουλωτικές συμφωνίες κλπ).

Έτσι, λοιπόν, η σημερινή σοσιαλδημοκρατική τροτσκιστική ηγεσία, ΕΓΚΑΤΕΛΕΙΨΕ, για ΠΡΩΤΗ φορά, και ΔΙΕΓΡΑΨΕ απ’ το νέο «Πρόγραμμα» του «Κ»ΚΕ ακόμα και την πολυθρύλητη «ΑΠΟΔΕΣΜΕΥΣΗ», που διατηρούνταν, έστω δημαγωγικά, ως τώρα, δηλ. ως το προηγούμενο «Πρόγραμμα» του «Κ»ΚΕ: «αποδέσμευση από την ΕΕ […] απεμπλοκή από το πλέγμα της πολιτικο-στρατιωτικής εξάρτησης από τις ΗΠΑ την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ, αποχώρηση από το ΝΑΤΟ και τη Δυτικοευρωπαϊκή Ένωση (ΔΕΕ) απομάκρυνση των αμερικανο-ΝΑΤΟϊκών βάσεων, των πυρηνικών όπλων […]» (Πρόγραμμα του ΚΚΕ, σελ.32-33, Αθήνα 1996).

Περιττό να τονιστεί ότι η σοσιαλδημοκρατική γραμμή του «ειρηνικού κοινοβουλευτικού δρόμου» κλπ του 20^ου συνεδρίου του ΚΚΣΕ έχει πλήρως χρεοκοπήσει με τραγικότερες περιπτώσεις εκείνες της Χιλής, της Ινδονησίας κλπ.

5.Στάση της Γ’ ΚΔ – Χρουστσοφικών απέναντι στα αστικά ΣΟΣΙΑΛΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΑ ΚΟΜΜΑΤΑ.

Και στο ζήτημα της στάσης της Γ’ ΚΔ και των Χρουστσοφικών απέναντι στα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, ενώ έχουμε μπροστά μας, όπως θα φανεί αμέσως παρακάτω, δυο διαμετρικά αντίθετες γραμμές-στάσεις, και επομένως ο σοσιαλδημοκράτης τροτσκιστής Μ. Μαΐλης ψεύδεται χονδροειδέστατα όταν επιτίθεται ενάντια στη Γ’ ΚΔ, ισχυριζόμενος ότι ΤΑΧΑ και τότε το «διεθνές κομμουνιστικό κίνημα» θεωρούσε τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα «ως κόμματα εργατικά, δυνάμει σύμμαχοι των ΚΚ, διατεθειμένα μάλιστα υπό προϋποθέσεις να αποδεχθούν ακόμα και το δημοκρατικό συγκεντρωτισμό και τη διχτατορία του προλεταριάτου» («Ρ» 26-1-2014, σελ.15-17).

Α. Στάση της Γ’ ΚΔ απέναντι στα αστικά ρεφορμιστικά σοσιαλδημοκρατικά κόμματα. Σ’ αντίθεση μ’ αυτά τα προκλητικότατα ψεύδη του Μ. Μαΐλη στο «Πρόγραμμα» της ΚΔ, πέρα απ’ τη λεπτομερή καταγραφή της πρακτικής πολιτικής προδοτικής δράσης στήριξης και υπεράσπισης του καπιταλισμού και του ιμπεριαλισμού, γίνεται λόγος για «αντεπαναστατική σοσιαλδημοκρατία» (σελ.20-21), και αυτή χαρακτηρίζεται ως μια δύναμη που στρέφεται ενάντια στη σοσιαλιστική επανάσταση και το σοσιαλισμό, ως «κύριος εχθρός του επαναστατικού κομμουνισμού στο εργατικό κίνημα» (σελ.72 κλπ) η οποία στο ΘΕΩΡΗΤΙΚΟ ΤΟΜΕΑ: «έχει προδώσει το μαρξισμό πλέρια και ολοκληρωτικά, περνώντας δια μέσου του σταδίου του ρεβιζιονισμού στον ολοκληρωμένο αστικό-φιλελεύθερο σοσιαλρεφορμισμό και στον ανοιχτό σοσιαλιμπεριαλισμό: τη διδασκαλία του Μαρξ για τις αντιθέσεις του καπιταλισμού την αντικατέστησε με την αστική διδασκαλία της αρμονικής του ανάπτυξης, τη διδασκαλία για τις κρίσεις και για την εξαθλίωση του προλεταριάτου την πέταξε στα χρονοντούλαπα, τη μαχητική και φλογερή θεωρία της ταξικής πάλης τη μετέτρεψε σε ένα πρόστυχο κήρυγμα ταξικής ειρήνης, τη διδασκαλία της όξυνσης των ταξικών αντιθέσεων την άλλαξε με το μικροαστικό μύθο της “δημοκρατικοποίησης” του καπιταλισμού, στη θέση της θεωρίας για το αναπόφευκτο των πολέμων στο καπιταλισμό την αντικατέστησε με την ψαλμωδία της αστικής απάτης του πασιφισμού και την ψεύτικη διδασκαλία του “υπεριμπεριαλισμού”, τη θεωρία της επαναστατικής κατάρρευσης του καπιταλισμού την αντικατέστησε με την κάλπικη μονέδα του “υγιούς” καπιταλισμού, που μετατρέπεται ειρηνικά σε σοσιαλισμό, την επανάσταση την αντικατέστησε με την εξέλιξη, την καταστροφή του αστικού κράτους με τη δραστήρια συμμετοχή στην ανοικοδόμησή του, τη διδασκαλία της δικτατορίας του προλεταριάτου – με τη θεωρία της συμμαχίας με τη μπουρζουαζία, τη διδασκαλία για τη παγκόσμια προλεταριακή αλληλεγγύη – με το ευαγγέλιο της υπεράσπισης της ιμπεριαλιστικής πατρίδας, το διαλεκτικό υλισμό του Μαρξ με την ιδεαλιστική φιλοσοφία και με το φλερτάρισμα με τα θρησκευτικά απορρίμματα της μπουρζουαζίας» (Programm der Kommunistischen Internationale, σελ.73-74, Αμβούργο-Βερολίνο 1928).

Β. Η στάση των χρουστσοφικών απέναντι στη παραδοσιακή σοσιαλδημοκρατία. Μια απλή σύγκριση των «νέων» θέσεων («ειρηνικός κοινοβουλευτικός δρόμος», κλπ) του 20^ου συνεδρίου του ΚΚΣΕ δείχνει καθαρά ότι αυτό υιοθέτησε ανοιχτά τη ρεφορμιστική γραμμή της παλιάς σοσιαλδημοκρατίας στα βασικά ζητήματα της προλεταριακής επανάστασης και ότι όλα τα πρώην κομμουνιστικά κόμματα που μετά το 1956 ακολούθησαν αυτή τη γραμμή μετατράπηκαν από επαναστατικά που ήταν σε αστικά, σοσιαλδημοκρατικού τύπου, κόμματα που πρόδωσαν ολοκληρωτικά τον επαναστατικό μαρξισμό δηλ. τον Λενινισμό-Σταλινισμό, την Προλεταριακή Επανάσταση και το Σοσιαλισμό-Κομμουνισμό (μεταξύ των οποίων και το νεοσυγκροτημένο έκτρωμα που φέρει το όνομα «Κ»ΚΕ ’56), ενώ εκείνα που ως τότε βρίσκονταν στην εξουσία ανέτρεψαν τη Διχτατορία του Προλεταριάτου στις χώρες τους με πρώτο το ΚΚΣΕ, μ’ επικεφαλής τους Χρουστσόφ-Μπρέζνιεφ, και παλινόρθωσαν σταδιακά τον καπιταλισμό σ’ αυτές.

Έτσι η ποιοτική αυτή αλλαγή δηλ. η προδοσία του επαναστατικού μαρξισμού οδήγησε και σε εγκατάλειψη της επαναστατικής στάσης της Γ’ ΚΔ απέναντι στη παλιά προδοτική σοσιαλδημοκρατία.

Σ’ αντίθεση με τις χονδροειδέστατες ψευδολογίες του λακέ του κεφαλαίου Μ. Μαΐλη, το πέρασμα των χρουστσοφικών κομμάτων (μαζί και του «Κ»ΚΕ) στη ρεφορμιστική γραμμή της παλιάς σοσιαλδημοκρατίας οδήγησε και σε τρεις (3) κοινές θέσεις μεταξύ χρουστσοφικών – παραδοσιακής σοσιαλδημοκρατίας, όπως αυτό επιβεβαιώνεται σαφέστατα από το περιεχόμενο μας «Μπροσούρας» με τίτλο «Κομμουνιστές και σοσιαλδημοκράτες» (Μόσχα 1972) των σοβιετικών χρουστσομπρεζνιεφικών, στα εξής βασικά ζητήματα:

πρώτο, ότι τόσο τα χρουστσοφικά κόμματα όσο και τα παλιά σοσιαλδημοκρατικά «εκπροσωπούν»(!) την εργατική τάξη: «η σύγχρονη διεθνής εργατική τάξη εκπροσωπείται στην πολιτική σκηνή από δυο κύριες δυνάμεις – τους κομμουνιστές (διάβαζε: χρουστοφικούς ρεβιζιονιστές σοσιαλδημοκράτες «Α») και τους σοσιαλδημοκράτες» (W. Wassin / S. Gribanow / I. Undasynow: Kommunisten und Sozialdemokraten, σελ.3, APN-Verlag, Moskau 1972),

δεύτερο, ότι δεν υπάρχει διαφορά μεταξύ τους σχετικά με το δρόμο προς το «σοσιαλισμό» τους, έχουν πλέον και τα δυο κόμματα κοινή γραμμή τον «ειρηνικό κοινοβουλευτικό δρόμο»: οι σοσιαλδημοκράτες τάσσονται «υπέρ της σταδιακής και ειρηνικής μετεξέλιξης της αστικής κοινωνίας σε σοσιαλιστική» αλλά και οι «κομμουνιστές» (=χρουστσοφικοί ρεβιζιονιστές «Α») «δεν απορρίπτουν σε καμιά περίπτωση τη δυνατότητα βασικών αλλαγών μέσω του ειρηνικού δρόμου» (στο ίδιο σελ.19),

τρίτο, ότι όλοι μαζί, χρουστσοφικοί – σοσιαλιστές – σοσιαλδημοκράτες, θα συνεργαστούν για να εγκαθιδρύσουν το «σοσιαλισμό» – προφανώς χωρίς Διχτατορία του Προλεταριάτου – όπως αναφέρεται σε ένα απόσπασμα απ’ το «Βασικό ντοκουμέντο της Διεθνούς Σύσκεψης των Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων» (Μόσχα 1969) με το οποίο κλείνει η «μπροσούρα» των 144 σελίδων: «οι κομμουνιστές (=οι χρουστσοφικοί ρεβιζιονιστές «Α»), που αποδίδουν αποφασιστική σημασία στην ενότητα της εργατικής τάξης τάσσονται υπέρ της συνεργασίας με τους σοσιαλιστές και τους σοσιαλδημοκράτες, για να εγκαθιδρύσουν σήμερα ένα προοδευτικό δημοκρατικό καθεστώς και στο μέλλον τη σοσιαλιστική κοινωνία» (στο ίδιο σελ.144 και «Διεθνής Σύσκεψη Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων, 5-17 Ιούνη 1969, Μόσχα», σελ. 29, «Verlag Frieden und Sozialismus, Prag 1969»).

Εδώ πρέπει να σημειωθεί και να προσεχθεί ιδιαίτερα ότι αυτή η «Διεθνής Συνάντηση» έγινε μετά τη διάσπαση του «Κ»ΚΕ το 1968 και ΔΕΝ πήρε μέρος το «Κ»ΚΕεσ. (ομάδα Παρτσαλίδη – Δημητρίου κλπ) σ’ αυτή αλλά ΜΟΝΟ το χρουστσο-μπρεζνιεφικό «Κ»ΚΕ με επικεφαλή της αντιπροσωπίας τον αποστάτη Κ. Κολιγιάννη, καθοδηγητή του Μ. ΜΑΪΛΗ (βέβαια την ίδια ακριβώς άποψη είχαν και οι «ευρωκομμουνιστές» του «Κ»ΚΕεσ.).

Έτσι στην Ελλάδα της «μεταπολίτευσης» οι χρουστσοφικοί σοσιαλδημοκράτες των Φλωρακο-Παπαρηγο-Μαΐληδων, κλπ, «βάφτισαν» το μεγαλοαστικό κόμμα του ΠΑΣΟΚ σε «σοσιαλιστικό – σοσιαλδημοκρατικό» και προπαγάνδισαν στην εργατική τάξη και το λαό την άποψη – απάτη ότι τα «Κ»ΚΕ – ΠΑΣΟΚ θα φέρουν μαζί τη διαβόητη «αλλαγή» και στη συνέχεια τη γνωστή ρεφορμιστική σαπουνόφουσκα του «σοσιαλισμού» τους.

6. Νεκρανάσταση του αντιδραστικού μύθου της διαβόητης «προσωπολατρίας» των ΣΤΑΛΙΝ-ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ.

Η νεκρανάσταση του άγνωστου στη σημερινή νεολαία μύθου της «προσωπολατρίας» απ’ το Μ. Μαΐλη γίνεται πάλι με κουτοπόνηρο τρόπο, δηλ. χωρίς να την κατονομάζει ευθέως αλλά και χωρίς να κατονομάζει τους εμπνευστές της, γράφοντας πως ΤΑΧΑ «η αστική αντίληψη παρουσιάζει την ιστορική εξέλιξη ως έργο της ηγετικής προσωπικότητας. Ο Στάλιν, ο Ζαχαριάδης, ο τάδε ή ο δείνα…» («Ρ» 26/1/2014, σελ.15), δημιουργώντας έτσι την απατηλή-ψευδή εντύπωση στη νεολαία και τους κομμουνιστές ότι ΗΤΑΝ δήθεν οι παραδοσιακοί αστοί που μίλησαν για «προσωπολατρία» των ΣΤΑΛΙΝ-ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ, ενώ ήταν ακριβώς οι δάσκαλοί του προδότες ρεβιζιονιστές ηγέτες Χρουστσόφ – Μπρέζνιεφ – Μικογιάν – Σουσλόφ κλπ εκείνοι που μίλησαν για «προσωπολατρία του ΣΤΑΛΙΝ», την οποία δανείστηκαν – υιοθέτησαν αυτή την ξένη προς το μαρξισμό ιδεαλιστική αντίληψη απ’ τους αντιδραστικούς αστούς ιστορικούς και την οποία παρουσίασαν κατά τη διάρκεια των εργασιών του 20^ου συνεδρίου σε κλειστή σύνοδο με τίτλο «η προσωπολατρία και οι συνέπειές της» για να δυσφημίσουν τον ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ (υπάρχει σε διάφορες εκδόσεις μεταξύ των οποίων: Ν. Χρουστσόφ: η «μυστική έκθεση» στο 20^ο συνέδριο του ΚΚΣΕ, η προσωπολατρία και οι επιζήμιες συνέπειές της, πρόλογος-μετάφραση-σχόλια Λευτέρης Μαυροειδής, εκδ. «Θεμέλιο», Αθήνα 1989 αλλά και «σφηνωμένη» εκ των υστέρων απ’ τους Χρουστσοφικούς στη σύντομη βιογραφία του Ιωσήφ Στάλιν, εκδ. Γνώσεις).

Ο σοσιαλδημοκράτης τροτσκιστής Μ. Μαΐλης με τη νεκρανάσταση της κακόφημης «προσωπολατρίας» επιδιώκει: πρώτο, να αποκρύψει απ’ τους κομμουνιστές ότι ήταν η προδοτικές σοσιαλδημοκρατικές κλίκες των Χρουστσόφ-Μπρέζνιεφ και Κολιγιάννη-Παρτσαλίδη-Φλωράκη κλπ δηλ. η σοσιαλδημοκρατική κατεύθυνση του «Κ»ΚΕ(’56), που ύψωσαν την αντιδραστική σημαία της λεγόμενης «προσωπολατρίας» των ΣΤΑΛΙΝ – ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ, δεύτερο, να δυσφημίσει και σήμερα τους ΣΤΑΛΙΝ – ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ και τρίτο, να αρνηθεί τη συμβολή των προσωπικοτήτων στην ιστορία γενικά και ειδικά των ηγετών του Κομμουνιστικού Κινήματος στην ταξική πάλη του προλεταριάτου την οποία αποδέχεται ο Μαρξισμός, που θεωρεί την ιστορία των κοινωνιών ως «ιστορία της πάλης των τάξεων» (ΜΑΡΞ-ΕΝΓΚΕΛΣ).

Το μύθο της «προσωπολατρίας» απέρριψαν και καταπολέμησαν όλοι οι επαναστάτες κομμουνιστές και διάσημοι θεωρητικοί μεταξύ των οποίων ο Ελβετός μαρξιστής Konrad Farner που δικαιολογημένα χαρακτήρισε το 1963 την διαβόητη «προσωπολατρία» ως μια «γελοία και αντεπιστημονική έννοια»: «[…] οι Ρώσοι δεν μπορούν να ορίσουν την έννοια της “προσωπολατρίας”, αυτή είναι για μένα μια γελοία, αντεπιστημονική έννοια» («Neutralitaet», τεύχος 3, σελ.9, Δεκέμβρης 1963). Όχι μόνο μαρξιστές αλλά και Χρουστσοφικοί ρεβιζιονιστές χαρακτήρισαν την «προσωπολατρία» ιδεαλιστική αντίληψη μεταξύ των οποίων και ο Αυστριακός οικονομολόγος Theodor Prager, που απαντώντας στον ανατολικογερμανό ρεβιζιονιστή Otto Rheinhold, δήλωσε για την «πρωσοπολατρία»: «τη θεωρώ μια πέρα για πέρα ιδεαλιστική αντίληψη» (Kritik der Politischen Oekonomie heute, 100 Jahre «Kapital», σελ.323, Frankfurt am Main 1968) ενώ ο Ούγγρος ρεβιζιονιστής Georg Lukacs και ο Palmiro Togliatti κράτησαν μια περισσότερο «προσεκτική» αλλά επικίνδυνα παραπλανητική διπρόσωπη στάση.

Η έννοια της «προσωπολατρίας» των χρουστσοφικών ρεβιονιστών σοσιαλδημοκρατών (μαζί και του «Κ»ΚΕ) είναι: 1) μια έννοια εντελώς ξένη προς τον επαναστατικό Μαρξισμό δηλ. το Λενινισμό-Σταλινισμό, 2) μια εντελώς γελοία, αφελής και ανόητη έννοια, 3) μια αντεπιστημονική αστική έννοια, και τέλος 4) συνιστά ιδεαλιστική αντίληψη της ιστορίας.

7. Σοβιετική Ένωση 1953-1991: «ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ-ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΣ» ή ΠΑΛΙΝΟΡΘΩΜΕΝΟΣ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ;

Η αντεπανάσταση στη Σοβιετική Ένωση ΔΕΝ πραγματοποιήθηκε το 1989-91, όπως ισχυρίζεται ο σοσιαλδημοκράτης Μ.ΜΑΪΛΗΣ («Ρ» 26/1/2014, σελ. 15: «η αντεπανάσταση του 1989-1991») και οι ομοϊδεάτες του τροτσκιστές – για να διασώσουν το αντεπαναστατικό σοσιαλδημοκρατικό ρεύμα του ΧΡΟΥΣΤΣΟΦΙΣΜΟΥ – αλλά αρχές του 1953 καθοδηγούμενη απ’ την προδοτική κλίκα των ΧΡΟΥΣΤΣΟΦ-ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ, κλπ.. Τότε με τη νίκη της Χρουστσοφικής ρεβιζιονιστικής αντεπανάστασης, πραγματοποιήθηκε η βίαιη πραξικοπηματική ανατροπή της Διχτατορίας του Προλεταριάτου που αντικαταστάθηκε απ’ τη δικτατορία της, υπό διαμόρφωση, ΝΕΑΣ ΜΠΟΥΡΖΟΥΑΖΙΑΣ δηλ. το λεγόμενο «κράτος όλου του λαού», και το Κομμουνιστικό Κόμμα μετατράπηκε από επαναστατικό σε αστικό κόμμα σοσιαλδημοκρατικού τύπου, δηλ. στο «κόμμα όλου του λαού», όπως παραδέχθηκαν αργότερα ανοιχτά και οι ίδιοι οι χρουστσοφικοί ρεβιζιονιστές στο 22^ο Συνέδριο ΚΚΣΕ (1961), που οργάνωσε, καθοδήγησε και εφάρμοσε όλα τα αναγκαία αντεπαναστατικά μέτρα κατάργησης του Σοσιαλισμού-κομμουνισμού, εγκαινιάζοντας έτσι ευθύς εξαρχής (αμέσως με τις πρώτες απ’ το 1953 καπιταλιστικές οικονομικές μεταρρυθμίσεις) τη σταδιακή ΠΑΛΙΝΟΡΘΩΣΗ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ που ολοκληρώθηκε στα μέσα της δεκαετίας του 1960. Και δεν έχουν καμιά απολύτως σχέση με τις τότε πραγματικές αντεπαναστατικές εξελίξεις τα χρουστσοφικά αντιδραστικά μυθεύματα του Μ. Μαΐλη περί «αδυναμίας του υποκειμενικού παράγοντα να δώσει με επιτυχία μέχρι τέλους τη μάχη για τα ζητήματα κάθε μορφής ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής» («Ρ» 26-1-2014, σελ. 15) – αφού αυτή είχε ήδη εξαλειφτεί ως τις αρχές-μέσα της δεκαετίας του 1950 και την επανέφεραν οι χρουστσομπρεζνιεφικοί προδότες, δάσκαλοι και καθοδηγητές του Μ. Μαΐλη ούτε «η θεωρητική και πολιτική αδυναμία των κομμουνιστικών (=ρεβιζιονιστικών κομμάτων «Α») κομμάτων» οδήγησε στην «υιοθέτηση καπιταλιστικών μεθόδων» (σελ.15), αλλά εντελώς ΑΝΤΙΘΕΤΑ: η υιοθέτηση-προώθηση και εφαρμογή των καπιταλιστικού χαρακτήρα οικονομικών μεταρρυθμίσεων υπήρξε συνειδητή πολιτική ΕΠΙΛΟΓΗ αυτών των προδοτικών χρουστσομπρεζνιεφικών κομμάτων που επέλεξαν τον καπιταλιστικό δρόμο της Τιτοϊκής Γιουγκοσλαβίας την οποία «βάφτισαν» στο 20^ο συνέδριο «σοσιαλιστική χώρα»: «όχι μικρές επιτυχίες στη σοσιαλιστική οικοδόμηση σημείωσε και η Γιουγκοσλαβία» (Ν.Σ.Χρουστσοφ: Λογοδοσία της ΚΕ του ΚΚΣΕ στο ΧΧ συνέδριο, σελ.6, 1956).

Ήταν, λοιπόν, τα χρουστσομπρεζνιεφικά κόμματα (ΚΚΣΕ κλπ) εκείνα που πρωτοστάτησαν και καθοδήγησαν άμεσα την εξάλειψη του σοσιαλισμού-κομμουνισμού και την ΠΑΛΙΝΟΡΘΩΣΗ του καπιταλισμού στη Σοβιετική Ένωση και στις άλλες χώρες.

Γι’ αυτό την περίοδο 1953-1991 στην κοινωνία της Σοβιετικής Ένωσης ΔΕΝ υπήρχε σοσιαλισμός, αλλά κυριαρχούσε ο παλινορθωμένος καπιταλισμός, κι αυτό επειδή:

στον ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΤΟΜΕΑ: δεν υπήρχε ΟΥΤΕ Διχτατορία του Προλεταριάτου – και χωρίς Διχτατορία του Προλεταριάτου δεν υπάρχει Σοσιαλισμός-Κομμουνισμός – ΟΥΤΕ επαναστατικό Κομμουνιστικό Κόμμα υπήρχε – και χωρίς Κομμουνιστικό Κόμμα δεν μπορεί να υπάρξει ούτε υπήρχε Διχτατορία του Προλεταριάτου,

στον ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟ ΤΟΜΕΑ: στη Σοβιετική Ένωση και στις άλλες ρεβιζιονιστικές χώρες μετά την πραξικοπηματική ανατροπή της Διχτατορίας του Προλεταριάτου και τη νίκη της χρουστσοφικής ρεβιζιονιστικής αντεπανάστασης – νίκη που επισφραγίστηκε ανοιχτά και επίσημα με το 20^ο αντεπαναστατικό Συνέδριο του ΚΚΣΕ (Φλεβάρης 1956) – κυρίαρχη ιδεολογία δεν ήταν πλέον ο επαναστατικός μαρξισμός δηλ. λενινισμός-σταλινισμός αλλά το αντεπαναστατικό ρεύμα του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού (= παραλλαγή της αστικής ιδεολογίας) και ταυτόχρονα άνθησαν στην αστική ΠΛΕΟΝ Σοβιετική κοινωνία όλα τα αντιδραστικά αστικά ιδεαλιστικά φιλοσοφικά ρεύματα, αλλά ακόμα και υπεραντιδραστικά ανορθολογικά ρεύματα (Νιτσεϊσμός-γερμανικός ρομαντισμός), όπως παραδέχεται, μεταξύ πολλών άλλων, και ο αμετανόητος δυτικογερμανός χρουστσοφικός ρεβιζιονιστής θεωρητικός του «D»KP Robert Steigerwald, που ομολογεί ανοιχτά το 1989, έστω και «κατόπιν εορτής», ότι στη Σοβιετική Ένωση «ορισμένοι φιλόσοφοι αυτομόλησαν προς την πλευρά των Heidegger, Popper, Gadamer (ορισμένοι μάλιστα προς το Nietzsche!) ή άλλοι περιόριζαν τη θεωρία σε κοινωνιολογική και θετικιστική ανάλυση γεγονότων» (R. Steigerwald, στο: Neues Denken und Marxistische Philosophie, σελ.68, Wuppertal 1991),

στον ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ ΤΟΜΕΑ: η εφαρμογή του συνόλου των καπιταλιστικού χαρακτήρα οικονομικών μεταρρυθμίσεων, μετά το 1953, εξάλειψε ολοσχερώς το σοσιαλισμό, ενώ η πλήρης και ολόπλευρη επέκταση των εμπορευματο-χρηματικών σχέσεων οδήγησε, μαζί με όλα τ’ άλλα μέτρα, αναπόφευκτα: 1) σε πλήρη κυριαρχία της καπιταλιστικής εμπορευματικής παραγωγής στη οικονομία, σε μια ολοκληρωμένη εμπορευματική οικονομία στην οποία όλα είχαν μετατραπεί σε ΕΜΠΟΡΕΥΜΑΤΑ, μαζί και: α) τα μέσα παραγωγής και β) η εργατική δύναμη, 2) ο Νόμος της Αξίας ρύθμιζε πλέον την παραγωγή 3) η πλήρης αυτοτέλεια των επιχειρήσεων και επανεισαγωγή του μεταξύ τους ανταγωνισμού και λειτουργία τους στη βάση της πλήρους οικονομικής Ιδιοσυντήρησης με σκοπό την μεγιστοποίηση του κέρδους που μαζί με τη δραστική μείωση των υποχρεωτικών οικονομικών δεικτών οδήγησαν σε κατάργηση του κεντρικού Πλάνου, 4) το Κέρδος καθιερώθηκε ως γενικός σκοπός της παραγωγής αλλά και των επιχειρήσεων και ως κριτήριο της αποδοτικότητάς τους, 5) οι επενδύσεις κατανέμονταν με βάση το διαβόητο «ποσοτικό συντελεστή των επενδύσεων κεφαλαίου» δηλ. η κατανομή τους καθορίζονταν από το μέσο ποσοστό κέρδους και την καπιταλιστική τιμή παραγωγής, 6) επανεισαγωγή-επανεμφάνιση και κυριαρχία των καπιταλιστικών κατηγοριών: Κέρδος, Τόκος, Γαιοπρόσοδος, καπιταλιστική τιμή Παραγωγής κλπ, 7)επανεμφάνιση και δράση των αντικειμενικών οικονομικών νόμων του καπιταλισμού, 8) στην οικονομία κυριαρχούσε η καπιταλιστική κρατική και συνεταιριστική ιδιοκτησία, ενώ δίπλα σ’ αυτή είχε επανεμφανιστεί και η ατομική ιδιοκτησία που επεκτείνονταν συνεχώς κλπ, δηλ. πρόκειται για μια οριστικά διαμορφωμένη και πλήρως ολοκληρωμένη εμπορευματική οικονομία με δυο βασικά χαρακτηριστικά: τη μετατροπή των μέσων παραγωγής και της εργατικής δύναμης σε εμπορεύματα – και την ύπαρξη ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗΣ – που, ως γνωστόν, αποτελούν, σύμφωνα με τους κλασσικούς ΜΑΡΞ-ΕΝΓΚΕΛΣ-ΛΕΝΙΝ-ΣΤΑΛΙΝ, τα δυο ουσιώδη χαρακτηριστικά γνωρίσματα του καπιταλισμού: «1) η εμπορευματική παραγωγή σαν γ ε ν ι κ ή μορφή της παραγωγής» και «2)εμπορευματική μορφή δεν παίρνει μόνον το προϊόν της εργασίας αλλά και η ίδια η εργασία δηλ. η εργατική δύναμη του ανθρώπου» (ΛΕΝΙΝ).

Ακριβώς αυτόν τον παλινορθωμένο καπιταλισμό της τότε Σοβιετικής Ένωσης των Χρουστσόφ-Μπρέζνιεφ-Γκορμπατσόφ και των άλλων ανατολικών χωρών χαρακτήριζαν και χαρακτηρίζουν ακόμα και ΣΗΜΕΡΑ ως «σοσιαλισμό»(!) οι σοσιαλδημοκράτες ηγέτες του «Κ»ΚΕ με την αντιμαρξιστική τους θέση για τη λεγόμενη «αντεπανάσταση του 1989-1991» («Ρ» 26-1-2014, σελ.15) δηλ. ότι ως τότε υπήρχε ΤΑΧΑ «σοσιαλισμός» σ’ αυτές. Ας σημειωθεί ακόμα μια φορά ότι το σοσιαλισμό-κομμουνισμό στη Σοβιετική Ένωση τον ανέτρεψαν-κατάργησαν τα κόμματα της χρουστσομπρεζνιεφικής κατεύθυνσης, δηλ. τύπου «Κ»ΚΕ, και ΟΧΙ τα «ευρωκομμουνιστικά», δηλ. τύπου ΣΥΡΙΖΑ, που δεν υπήρχαν σ’ αυτές τις χώρες, (βέβαια και τα δυο σοσιαλδημοκρατικά ρεύματα, χρουστσομπρεζνιεφικό – «ευρωκομμουνιστικό» δεν ήταν απλά δίδυμα ρεύματα αλλά σιαμαία από πλευράς περιεχομένου).

Οι χρουστσοφικοί σοσιαλδημοκράτες ηγέτες του «Κ»ΚΕ δεν θεωρούν μόνο τη Σοβιετική Ένωση των Χρουστσόφ-Μπρέζνιεφ-Γκορμπατσόφ «σοσιαλιστική» χώρα αλλά και την Πολωνία του Γκομούλκα που στο ένα σκέλος της οικονομίας κυριαρχούσε η κρατική καπιταλιστική ιδιοκτησία, ενώ στο άλλο, την αγροτική οικονομία, πλην ελάχιστου μέρους καπιταλιστικών συνεταιρισμών, κυριαρχούσε η παραδοσιακή καπιταλιστική ατομική ιδιοκτησία, όπως μας πληροφορεί το 1964 ο Πολωνός οικονομολόγος W. Brus: «περισσότερο από 85% της καλλιεργήσιμης γης ήταν ατομική ιδιοκτησία» (W. Brus: Wirtschaftsplanung, Frankfurt am Main 1972, σελ.22).

«Σοσιαλιστική χώρα» θεωρούσαν και θεωρούν και την καπιταλιστική Γιουγκοσλαβία των Τίτο – Μιλόσεβιτς ως τη διάλυσή της, μα ακόμα και μισοφεουδαρχικές χώρες όπως της Αιθιοπία του Μεγκίστου στην Αφρική και το Αφγανιστάν του Νατζιμπουλάχ στην Ασία.

Ακριβώς αυτόν τον «σοσιαλισμό», δηλ. τον παλινορθωμένο καπιταλισμό αυτών των χωρών, υπόσχονται και σήμερα στην εργατική τάξη και το λαό οι διάφοροι Μαΐληδες της σοσιαλδημοκρατικής τροτσκιστικής ηγεσίας του «Κ»ΚΕ.

8. ΚΚΕ – ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ – ΕΔΑ – «Κ»ΚΕ(’56).

Η ίδρυση της ΕΔΑ (1-3 Αυγούστου 1951) – ενός αντιφασιστικού-αντιιμπεριαλιστικού κόμματος – με πρωτοβουλία του ΚΚΕ όχι μόνον ΔΕΝ ήταν «λαθεμένη» (Δοκίμιο ιστορίας του ΚΚΕ 1949-1968, Αθήνα 2012, σελ 407: «η επιλογή του ΚΚΕ για τη δημιουργία της ΕΔΑ ήταν λαθεμένη»), όπως ισχυρίζονται οι σοσιαλδημοκράτες της σημερινής ηγεσίας του «Κ»ΚΕ αλλά ΑΝΤΙΘΕΤΑ υπήρξε ευφυέστατη πολιτική σύλληψη του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ, μια ορθότατη πολιτική ενέργεια αλλά και μια μεγάλη, ιστορικής σημασίας πολιτική επιτυχία του επαναστατικού ΚΚΕ για τις τύχες του λαού και της χώρας σε εκείνη την εξαιρετικά δύσκολη ιστορική περίοδο μετά την υποχώρηση του ΔΣΕ, σε συνθήκες άγριων πρωτοφανών διώξεων, τις συνεχιζόμενες εκτελέσεις, τις δεκάδες χιλιάδες κρατούμενους στις φυλακές και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης του μοναρχοφασισμού, την πρωτόγνωρη φασιστική καταπίεση και τρομοκρατία, την αστυνομοκρατία κλπ και την μετατροπή της χώρας σ’ αποικία του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού. Λόγω έλλειψης χώρου δεν θα ασχοληθούμε με τις σοσιαλδημοκρατικές, ΤΡΟΤΣΚΙΣΤΙΚΕΣ ανοησίες περί «λαθεμένης προγραμματικής αντίληψης του κόμματος που ακολουθούσε τη λογική των σταδίων» (στο ίδιο, σελ.407).

Τα μόνα που είναι ανάγκη ν’ αντικρουστούν είναι ότι ΔΕΝ ήταν η ΕΔΑ που «ενίσχυσε» τις «κοινοβουλευτικές αυταπάτες» («Ρ» 26-1-2014, σελ.15-17), όπως ψευδέστατα ισχυρίζεται ο σοσιαλδημοκράτης τροτσκιστής Μ. Μαΐλης αλλά αντίθετα ο «ειρηνικός κοινοβουλευτικός δρόμος» και γενικά η σοσιαλδημοκρατική γραμμή του 20^ου συνεδρίου του ΚΚΣΕ, που αποδέχτηκε η παρασυναγωγή της διαβόητης «6^ης πλατιάς ολομέλειας» (Μάρτης 1956), για τα οποία συνειδητά και σκόπιμα τίποτε δεν αναφέρει ο λακές και πράκτορας της ξενόδουλης-εθελόδουλης αστικής τάξης Μ. Μαΐλης, πολύ περισσότερο τα αποσιωπά και ΔΕΝ τα απορρίπτει-καταδικάζει, μα ούτε ήταν κυρίως η ΕΔΑ που ενίσχυε τον οπορτουνισμό στις γραμμές του ΚΚΕ αλλά αντίθετα οι χρουστσοφικοί σοσιαλδημοκράτες προδότες (Φλωράκης-Λουλές-Κύρκος-Μπριλάκης κλπ) που υπονόμευσαν και προκάλεσαν μεγάλη ζημιά στην ΕΔΑ και στο κομμουνιστικό αλλά και το αντιφασιστικό-αντιιμπεριαλιστικό κίνημα της χώρας και τέλος στη «μεταπολίτευση» - σε μυστική συνεννόηση με πολιτικούς εκπροσώπους της αντιδραστικής αστικής τάξης – διέλυσαν την ΕΔΑ για να καταλάβει το χώρο της το μεγαλοαστικό ΠΑΣΟΚ του Α. Παπανδρέου, ώστε η αστική τάξη της χώρας να έχει και πάλι δυο μεγάλα αστικά κόμματα, αφού το μεγαλοαστικό «Κέντρο» είχε ουσιαστικά διαλυθεί.