Αυτό είναι το κείμενο της ομιλίας του κ. Fast κατά την απονομή του Βραβείου Στάλιν για την Ειρήνη για το 1953, σε δεξίωση που έγινε στις 22 Απριλίου 1954 στο ξενοδοχείο McAlpin στη Νέα Υόρκη. Η παρουσίαση έγινε, εξ ονόματος της διεθνούς κριτικής Επιτροπής που έκανε την επιλογή, από τον Δρ W.E.B. Du Bois. Όπως δήλωσε ο Δρ Du Bois, η κριτική Επιτροπή θέλησε να παραδώσει το βραβείο στο τιμώμενο πρόσωπο, αλλά το αμερικανικό Στέιτ Ντιπάρτμεντ αρνήθηκε στον συγγραφέα θεώρηση διαβατηρίου. Περίπου 1.000 άτομα παρακολούθησαν την τελετή απονομής. Στην τελετή απονομής έλαβαν μέρος ο William Howard Melish πρόεδρος, και ο Πωλ Ρόμπσον, τιμημένος με το Βραβείο Στάλιν για την Ειρήνη για το 1952.
Τα πράγματα που λέει κάποιος σε μια στιγμή σαν κι αυτή δε μπορεί ποτέ να είναι σημαντικότερα από ότι το γεγονός καθεαυτό - και οι βαθύτεροι λόγοι για τους οποίους απονέμεται. Μου έχει απονεμηθεί ένα βραβείο για τη συμβολή μου στην ειρήνη μεταξύ των εθνών στον πλανήτη, και γι' αυτό είμαι ευγνώμων, βαθιά συγκινημένος, και πολύ περήφανος.
Ωστόσο, περισσότερο σημαντική είναι η έννοια του βραβείου παρά το πρόσωπο που το κερδίζει. Αυτό το βραβείο ονομάζεται Διεθνές Βραβείο Στάλιν για την Ειρήνη. Και δε θα ήμουν περισσότερο μακριά από την πραγματικότητα, αν μπροστά σε τόσους φίλους, έλεγα ότι το βραβείο ή αυτός που το έχε λάβει, τιμάται από αυτούς που κυβερνούν την πατρίδα μου. Μάλλον το αντίθετο συμβαίνει, όπως πολύ καλά γνωρίζετε. Αλλά νομίζω ότι ξέρετε επίσης και τούτο – ότι η ειρήνη είναι τιμημένη και αγαπημένη στα εκατομμύρια του αμερικανικού λαού, σχεδόν από όλους.
Ως εκ τούτου, το σημαντικό είναι η χώρα που απονέμει το βραβείο που μόλις έλαβα. Είναι ένα βραβείο Ειρήνης! Τίποτα δεν μπορεί να το αλλάξει αυτό – έστω και όταν για μια στιγμή, ο ιστός από ψέματα και συκοφαντίες που έχει ανεγερθεί μεταξύ της χώρας μας και της Σοβιετικής Ένωσης και μας χωρίζει, παραμεριστεί, εμείς βλέπουμε, πέρα από αυτό το βραβείο, μια μνημειώδη δύναμη για την ειρήνη της ανθρωπότητας.
Νομίζω ότι αυτή είναι μια τέτοια στιγμή, εδώ τουλάχιστον, και νομίζω ότι εμείς εδώ σε αυτή την αίθουσα μπορούμε να σύρουμε-ανοίξουμε, έστω και για λίγο, το παραβάν-κουρτίνα που μπαίνει ανάμεσα στις δύο χώρες,. Και την αποκαλώ κουρτίνα σκόπιμα. Δεν είναι σιδηρούν παραπέτασμα, δεν είναι ισχυρό πέτρινο τοίχος, δεν είναι αδιαπέραστο φράγμα που χωρίζει τον κόσμο μας από τον κόσμο του σοσιαλισμού. Έχει περάσει η εποχή που ένας τέτοιος διαχωρισμός μπορούσε να γίνει κάπου στη γη, πολύ περισσότερο, δε μπορεί να γίνει μεταξύ των δύο μεγάλων δυνάμεων της γης.
Υπήρξαν κάποιοι άνθρωποι, πάρα πολλοί, που έχουν βροντοφωνάξει ότι βρισκόμαστε στο χείλος της καταστροφής της ανθρωπότητας και του πλούσιου και όμορφου πολιτισμού που η ανθρωπότητα έχει δημιουργήσει. Και ακόμα άλλοι λένε ότι αυτή η καταστροφή είναι αναπόφευκτη. Δεν αρνούμαι ότι αυτά είναι ζοφερά και τρομακτικά. Αλλά δεν μπορώ να μην πω, προσθέτοντας, ότι αυτά είναι φωτεινά και υπέροχα ορισμένες φορές. Αν βρισκόμαστε στο χείλος της καταστροφής, τότε βρισκόμαστε και σε ένα άλλο χείλος, στο χείλος μιας νέας αυγής, στην οποία η ανθρώπινη φυλή, με όλες τις πολύπλοκες και συναρπαστικές διαφορές της, θα καταλήξει στο συμπέρασμα ότι πρέπει να ζήσει ειρηνικά και αδελφωμένα, παρά το πλήθος διαφορών που θα έχει. Και είναι πεποίθησή μου, ότι θα επιλέξουμε να ζήσουμε μαζί και όχι να πεθάνουνε μαζί - το ελπίζω όπως το ελπίζει και η όλη η ανθρωπότητα.
Δεν είμαι εδώ σήμερα για να δώσω απαντήσεις σε τέτοια ζητήματα, για να διαμορφώσω την εξωτερική πολιτική, για να επικρίνω την εξωτερική πολιτική. Είμαι εδώ απλά για να παραλάβω ένα βραβείο το οποίο είναι ένα βραβείο Ειρήνης. Αυτό το βραβείο, το οποίο απονέμεται σε μένα και σε πολλούς άλλους από μια διεθνή κριτική Επιτροπή, προέρχεται από την Σοβιετική Ένωση. Αν δεν είχα κανένα άλλο λόγο για να τιμήσω τη Σοβιετική Ένωση, θα την τιμούσα πολύ βαθιά για το γεγονός ότι δίνει βραβεία για την Ειρήνη.
Δεν καταλαβαίνω αυτούς τους ανθρώπους που λένε ότι ένα βραβείο για την Ειρήνη δεν είναι ένα βραβείο για την Ειρήνη. Γι’ αυτούς τους ανθρώπους δεν υπάρχει καμιά αρχή. Και όπου δεν υπάρχει αρχή, πώς μπορεί να υπάρξει συνεννόηση και κατανόηση; Ωστόσο, πρέπει να έχουμε κατανόηση. Το φλέγον ζήτημα της εποχής στην οποία ζούμε είναι η ειρηνική συνύπαρξη μεταξύ του κόσμου μας και του σοσιαλιστικού κόσμου, και ότι η συνύπαρξη, αν πρόκειται να είναι καθολική, θα πρέπει να βασίζεται στην κατανόηση.
Και υπάρχει χώρος για μια τέτοια συνύπαρξη – πολύ χώρος. Ο χώρος αυτός κρύβεται κάτω από την απειλή της ατομικής ενέργειας, όπως επίσης στη συνειδητοποίηση ότι έχουμε σχεδόν εκμεταλλευτεί όλο τον πλούτο του πλανήτη μας. Ο πλούτος δεν είναι απλά αρκετός για όλους, υπάρχει αρκετός για τις επόμενες γενεές. Και τι δύναμη, τι απίστευτη και πανίσχυρη δύναμη θα ήταν αν αυτά τα δύο διαφορετικά συστήματα (οι δύο διαφορετικοί κόσμοι) ενώνονταν σε ειρηνική επαφή μεταξύ των εθνών.
Ναι, θα υπάρξουν πόλεμοι για να πολεμήσουμε, αλλά πόλεμοι που θα θέλαμε να κερδίσουμε, που η ανθρωπότητα θα ήθελε να κερδίσει. Θα μπορούσαμε να πολεμήσουμε κατά της αρρώστιας, και να την εξαφανίσουμε από το πρόσωπο της γης. Θα μπορούσαμε να πολεμήσουμε κατά του γήρατος και της πείνας και της φτώχειας. Θα μπορούσαμε να πολεμήσουμε ενάντια στην έρημο με σκοπό να την μετατρέψουμε σε έναν κήπο. Ναι, και εμείς θα μπορούσαμε να πολεμήσουμε ενάντια στο χρόνο και τον ίδιο το χώρο (διάστημα), γιατί είμαστε στο κατώφλι αυτού του αρχαίου ονείρου του ανθρώπου – ότι θα βγει έξω από τη Γη, ανάμεσα στα αστέρια και θα τα αγγίξει με τα χέρια του.
Δεν είμαστε αφελείς εμείς οι άνθρωποι, όπου και να ζούμε. Και δεν έχω γνωστούς ανθρώπους που δεν ήταν στη μεγάλη τους πλειοψηφία καλοί και τίμιοι και εργατικοί. Για εκατό γενιές, είχαμε ένα μεγάλο και όμορφο όνειρο – και τώρα είμαστε στο κατώφλι της υλοποίησης του. Φυσικά, είναι δύσκολο! Αλλά θα μπορούσε κάτι τόσο υπέροχο, τόσο μεγάλο, ναι, τόσο ηρωϊκό που να μην είναι δύσκολο;
Είμαστε άνθρωποι με παιδιά, και ανησυχούμε για τα παιδιά μας, για την ανθρώπινη ζωή, όπως έχουμε και ένα μεγάλο χρέος προς το μέλλον όσο και προς το παρελθόν. Να πούμε στα παιδιά μας ότι επειδή ο δρόμος προς την ειρήνη ήταν σκληρός, δώσαμε τον αγώνα και τους αφήσαμε στάχτες για την κληρονομιά τους;
Δεν το νομίζω. Νομίζω ότι σωστά αγωνιζόμαστε για την ειρήνη, και πιστεύω ότι θα κερδίσουμε την ειρήνη – γιατί όταν έχουμε κερδίσει την ειρήνη, θα έχουμε κερδίσει όλα αυτά που η ανθρωπότητα πάντοτε λαχταρούσε.
Ούτε αυτό είναι απλά ένα όνειρο. Ξέρω ότι υπάρχουν διαβολικοί άνθρωποι εδώ στην Αμερική οι οποίοι περιμένουν τον πόλεμο και που σχεδιάζουν τον πόλεμο - και οι οποίοι δεν ησυχάζουν στην προσπάθειά τους να κρατήσουν τον κόσμο σε κατάσταση κρίσης. Αλλά αυτοί οι διαβολικοί άνθρωποι έχουν γυρίσει το κεφάλι στη ζωή και τις ελπίδες όλης της ανθρωπότητας. Και σ’ αυτούς, όχι μόνο οι άνθρωποι των άλλων χωρών, αλλά και οι άνθρωποι του δικού μου τόπου έχουν πει ξανά και ξανά,
«Όχι! Δεν θέλουμε πόλεμο! Θα ζήσουμε ειρηνικά!»
Αυτή είναι μια τέτοια στιγμή, και για το λόγο αυτό, η απονομή αυτού του βραβείου Ειρήνης εδώ στην Αμερική έχει πρόσθετη σημασία. Αυτό σημαίνει για μας, οι οποίοι είμαστε Αμερικανοί, ότι η πρόκληση για την ειρήνη έχει επιτευχθεί. Πρέπει να αποδεχθούμε αυτή την πρόκληση, και όπως δείχνουν τα εκατομμύρια των φιλειρηνικών Αμερικανών είναι περισσότερο συνεπείς σε αυτό τον τόπο από τους πολέμαρχους-άτομο - ή αλλιώς πάμε ενάντια στις ελπίδες όλης της ανθρωπότητας και τότε να δειχθεί το βάρος της ντροπής και τρόμου για τις επόμενες γενιές.
Δεν νομίζω ότι θα αποδεχθούμε ένα τέτοιο βάρος ντροπής και τρόμου. Μάλλον νομίζω ότι ο αμερικανικός λαός θα σταθεί με τους ανθρώπους όλης της γης - κατά του πολέμου και υπέρ της ειρήνης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου