Το «Κ»ΚΕ(΄56) δεν ήταν ούτε έγινε ποτέ στην ιστορία της ως τώρα ύπαρξής του (1956-2013) ένα επαναστατικό μαρξιστικό κόμμα νέου τύπου, ένα λενινιστικό-σταλινικό κόμμα, αφού απ’ την αρχή της συγκρότησης του ΔΕΝ καθοδηγούνταν ΠΟΤΕ και σε κανένα επίπεδο: ιδεολογικό-πολιτικό-οργανωτικό, ούτε και σήμερα καθοδηγείται απ’ τον επαναστατικό μαρξισμό δηλ. το λενινισμό-σταλινισμό αλλά απ’ το αντιμαρξιστικό ιδεολογικο-πολιτικό σοσιαλδημοκρατικό ρεύμα του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού (=παραλλαγή της αστικής ιδεολογίας). Και δεν μπορούσε να συμβεί διαφορετικά: αφού αυτό υπήρξε το σοσιαλδημοκρατικό έκτρωμα που γεννήθηκε απ’ την ωμή επέμβαση της προδοτικής σοσιαλδημοκρατικής κλίκας των Χρουστσόφ-Μπρέζνιεφ που διέλυσε το επαναστατικό ΚΚΕ, αντικαθιστώντάς το με το «Κ»ΚΕ (΄56).
Σήμερα το «Κ»ΚΕ, ένα αστικό σοσιαλδημοκρατικού τύπου κόμμα, διέρχεται μια ολόπλευρη και βαθιά ιδεολογικο-πολιτικο-οργανωτική κρίση, όπως και τ’ άλλα αστικά κόμματα, ενώ καμιά του θέση – και σε κανένα βασικό ζήτημα του κινήματος – δεν έχει επιβεβαιωθεί και πολύ περισσότερο αυτό ισχύει για εκείνα που σχετίζονται με την Προλεταριακή Επανάσταση και το Σοσιαλισμό-Κομμουνισμό, παρά το διαρκώς μόνιμα και μονότονα επαναλαμβανόμενο γκαιμπελίστικο τροπάρι «επιβεβαιώθηκε η θέση του κόμματος …».
Παρακολουθώντας την ιδεολογικο-πολιτική πορεία αυτού του σοσιαλδημοκρατικού κόμματος και την πολιτική του δράση, ιδιαίτερα τις τελευταίες δεκαετίες, αλλά και μελετώντας τις «Θέσεις» για το 19ο Συνέδριο, το «Σχέδιο Προγράμματος», αλλά και το «Δοκίμιο Ιστορίας» και το σύνολο της αρθρογραφίας των ΚΟΜΕΠ-«Ριζοσπάστη» διαπιστώνεται εκ νέου πως:
Πρώτο, η σημερινή σοσιαλδημοκρατικο-τροτσκιστική ηγεσία του «Κ»ΚΕ παραμένει ακόμα και ΣΗΜΕΡΑ και κινείται σταθερά στις θέσεις και τη ρεφορμιστική γραμμή του 20ου σοσιαλδημοκρατικού Συνεδρίου του ΚΚΣΕ («ειρηνικός δρόμος», διατήρηση του αστικού κράτους, κλπ.) και στα δυο βασικά ζητήματα του κομμουνιστικού κινήματος, αρνούμενη και απορρίπτοντας: α. τις νομοτέλειες της Προλεταριακής Επανάστασης παρά την τυπική, για δημαγωγικούς λόγους, διατήρηση της Διχτατορίας του Προλεταριάτου στο «Σχέδιο Προγράμματος» («Θέσεις», σελ.70), που όμως παραμένει κενή περιεχομένου και κούφια φράση, αφού ΔΕΝ αναγνωρίζονται η βίαιη-ένοπλη επανάσταση ως ο μοναδικός και υποχρεωτικός δρόμος για την κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας απ’ το προλεταριάτο και η αναγκαιότητα για τη συντριβή-τσάκισμα της αστικής κρατικής μηχανής: δηλ. ΔΕΝ αναγνωρίζονται ως αναπόφευκτοι νόμοι και ως οι δυο εντελώς απαραίτητες προϋποθέσεις για την εγκαθίδρυση της Διχτατορίας του Προλεταριάτου: «ο νόμος της βίαιης επανάστασης του προλεταριάτου, ο νόμος της συντριβής της αστικής κρατικής μηχανής, σαν προκαταβολικός όρος για μια τέτοια επανάσταση, είναι νόμος αναπόφευκτος» (ΣΤΑΛΙΝ), αλλά και β. τις νομοτέλειες οικοδόμησης του Σοσιαλισμού-Κομμουνισμού, αφού υπόσχεται και προπαγανδίζει ένα «σοσιαλισμό» χωρίς Διχτατορία του Προλεταριάτου που προφανώς ούτε μπορεί να εγκαθιδρυθεί μα και ούτε να οικοδομηθεί χωρίς αυτή, ενώ στον οικονομικό τομέα θα κυριαρχεί ο ΠΑΛΙΝΟΡΘΩΜΕΝΟΣ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ της χρουστσο-μπρεζνιεφο-γκορμπατσοφικής περιόδου (1953-1990), που διαφημίστηκε κατά κόρον στο παρελθόν ως «πραγματικός σοσιαλισμός» και εξακολουθεί να διαφημίζεται ως ΣΗΜΕΡΑ, μιας και η ηγεσία του «Κ»ΚΕ διατηρεί-ΥΠΕΡΑΣΠΙΖΕΙ τη θέση, ότι και μετά τη νίκη της χρουστσοφικής ρεβιζιονιστικής αντεπανάστασης, αρχές της δεκαετίας του ΄50 μετά το θάνατο-δολοφονία του Στάλιν, και την ανατροπή της Διχτατορίας του Προλεταριάτου «οικοδομούνταν ο Σοσιαλισμός» (δηλ. «οικοδομούνταν» τάχα χωρίς Διχτατορία του Προλεταριάτου και επαναστατικό κομμουνιστικό κόμμα) ως το 1991, αφού κατ’ αυτούς η «αντεπαναστατική ανατροπή» έγινε το 1989-1991 («νίκη της αντεπανάστασης το 1989-1991», «ΘΕΣΕΙΣ», σελ.1, κλπ.).
Δεύτερο, η ηγεσία του σοσιαλδημοκρατικού «Κ»ΚΕ συμπληρώνει ΤΩΡΑ τις ρεφορμιστικές της θέσεις και με θέσεις ανοιχτά τροτσκιστικού χαρακτήρα, συνοδευόμενες και από σφοδρότατες επιθέσεις, από ΔΕΞΙΑ σκοπιά, σε ΚΚΕ- ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ και στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα της Γ΄ Κομμουνιστικής Διεθνούς αλλά και στο ΣΤΑΛΙΝ μα ακόμα και στο ΛΕΝΙΝ, απορρίπτοντας τη γνωστή θέση του για «επαναστατική δημοκρατική δικτατορία του προλεταριάτου και της αγροτιάς» («Δοκίμιο Ιστορίας» τ. 2ος 1949-1968, σελ.618), αλλά και τη θεωρία του Λένιν για τον ιμπεριαλισμό που συνδέεται άμεσα με το υπαρκτό πρόβλημα της ΕΞΑΡΤΗΣΗΣ των περισσότερων καπιταλιστικών χωρών, την ιμπεριαλιστική περίοδο του καπιταλισμού, από μια χούφτα ισχυρών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Προπαγανδίζεται ουσιαστικά, κάπως παραλλαγμένα, η αντιλενινιστική θεωρία περί «υπεριμπεριαλισμού» του K.Kautsky, όπως την είχε προπαγανδίσει παλιότερα η σοσιαλδημοκράτισσα Παπαρήγα με την παραπλήσια θέση περί «συγκρότησης ενός διεθνούς ιμπεριαλιστικού συνασπισμού με επικεφαλής τις ΗΠΑ» («Ρ» 25/9/2001, σελ. 7-8).
Τρίτο, η σημερινή ηγεσία του «Κ»ΚΕ, πέραν των αντιμαρξιστικών χρουστσοφικών σοσιαλδημοκρατικών απόψεων σ’ όλα τα βασικά ζητήματα του εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος, κινήθηκε από παλιότερα – στα πλαίσια αυτής της ρεφορμιστικής γραμμής, μα και ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια – ολοένα και ΔΕΞΙΟΤΕΡΑ, περνώντας ανοιχτά στις θέσεις των δυο μεγάλων αστικών κομμάτων, του μοναρχοφασιστικού κόμματος της ΝΔ και του μεγαλοαστικού ΠΑΣΟΚ, ΥΠΕΡΑΣΠΙΖΟΝΤΑΣ εντελώς απροκάλυπτα την ιμπεριαλιστική ΕΞΑΡΤΗΣΗ της χώρας (οικονομική-πολιτική-στρατιωτική) απ’ τις διάφορες μεγάλες ισχυρές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, ιδιαίτερα εκείνες της ΕΕ (Γερμανία- Γαλλία), και μάλιστα σε μια περίοδο που έγινε ακόμα μεγαλύτερη η ΕΞΑΡΤΗΣΗ – προπαντός η οικονομική – απ’ τις ισχυρές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις εξαιτίας της χρεοκοπίας της ελληνικής καπιταλιστικής οικονομίας και της υπερμεγένθυσης του εξωτερικού χρέος μα και η πολιτική εξάρτηση με το διεθνή ΕΛΕΓΧΟ της οικονομίας και την εγκατάσταση των εκπροσώπων των ΔΝΤ-ΕΚΤ-Κομισιον στα υπουργεία και στη διακυβέρνηση της χώρας.
Σε επίπεδο θεωρίας, πέρα απ’ τη μόνιμη και οριστική εγκατάλειψη του επαναστατικού μαρξισμού δηλ. του λενινισμού-σταλινισμού που εκδηλώνεται, ανάμεσα στ’ άλλα, και στην ΑΡΝΗΣΗ αναγνώρισης του ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ ως κλασικού του μαρξισμού (όχι βέβαια μια κάποια τυπική-φραστική «αναγνώριση», για λόγους δημαγωγίας, όπως κάνει με τους Μαρξ-Ένγκελς-Λένιν, αλλά την ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ της επαναστατικής κοσμοθεωρίας του Προλεταριάτου στο σύνολό της), το αστικό ιδεολογικό-πολιτικό σοσιαλδημοκρατικό ρεύμα του χρουστσοφισμού που εκπροσωπείται απ’ την ηγεσία του «Κ»ΚΕ έχει συμπληρωθεί κατά καιρούς, πέραν των άλλων, ακόμα και με θρησκευτικές αντιλήψεις αλλά και με ανορθόλογα υπεραντιδραστικά ρεύματα, γι’ αυτό επιβάλλεται να γίνει σύντομη αναφορά μόνο σε τρία σημαντικά ζητήματα εξαιτίας της επικαιρότητας τους επειδή συνδέονται με την έντονη αναβίωση του ανορθολογισμού, αλλά και την άνοδο του ναζι-φασισμού, και την οικονομική κρίση: Νιτσεϊσμός – Ρομαντισμός, μαρξιστική θεωρία της εξαθλίωσης του προλεταριάτου και μαρξιστική θεωρία των οικονομικών κρίσεων.
α. Νιτσεϊσμός-Αντιδραστικός γερμανικός Ρομαντισμός. Κατά καιρούς έχουν προβληθεί απ’ το «Ριζοσπάστη» τα πλέον υπεραντιδραστικά ρεύματα όπως ο Νιτσεϊσμός και ο αντιδραστικός γερμανικός ρομαντισμός (Fr.Schlegel, Novalis, κλπ.) – ανορθολογικά και προδρομικά ρεύματα των ναζι-φασιστικών χιτλερικών απόψεων – και έχουν διαφημιστεί απ’ τις στήλες του οι διάφοροι υπεραντιδραστικοί εκπρόσωποί τους Fr.Nietzsche («Ρ» 30/6/2004, σελ.24), Novalis («Ρ» 21/6/2009 ένθετο, σελ.6), ο γνωστός φασίστας Oswald Spengler («Ρ» 13/6/2004 ένθετο, σελ.6, 30/1/2005 ένθετο σελ. 6, 18/9/2005 ένθετο, σελ.6, 12/2/2012 ένθετο, σελ.6,). Δεν θα μπορούσαν να καθυστερήσουν περισσότερο, και να «μείνουν πίσω» οι ντόπιοι χρουστσοφικοί σοσιαλδημοκράτες, αφού η αφετηρία διάδοσης αυτών των υπεραντιδραστικών απόψεων χρονολογείται δεκαετίες πριν και βρίσκεται στην πολιτική γραμμή της χρουστσοφικής σοσιαλδημοκρατίας, δηλ. από τότε, αρχές της δεκαετίας του ΄60 (Άνοιξη 1961), που η προδοτική κλίκα των Χρουστσοφ-Μπρέζνιεφ-Ούλμπριχτ πρωτοστάτησε προγραμματισμένα στην προετοιμασία «ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗΣ» του πρόδρομου των ναζι-φασιστικών απόψεων υπεραντιδραστικού Freidrich Nietzsche (15.10.1844 Roecken/Luetzen/Saxen-25.8.1900 Weimar), επιτρέποντας σε δυο ιταλούς ρεβιζιονιστές ερευνητές φιλονιτσεϊκους, τους Giorgio Colli-Mazzino Montinari, να ερευνήσουν-χρησιμοποιήσουν το κλειστό Αρχείο Nietzsche που βρίσκονταν στη Βαϊμάρη της Αν.Γερμανίας (Weimar της τότε DDR) ώστε να προετοιμαστεί μια υποτιθέμενα «ΑΠΟΝΑΖΙΣΤΙΚΟΠΟΙΗΜΕΝΗ» έκδοση των απάντων του Nietzsche που τελικά κυκλοφόρησε αργότερα στο Δυτικό Βερολίνο απ’ το «Walter de Gruyter Verlag». Την ίδια περίοδο έγινε ανάλογη προετοιμασία και για την «αποκατάσταση» του αντιδραστικού γερμανικού Ρομαντισμού. Και οι δυο περιπτώσεις δείχνουν, μεταξύ άλλων, το μέγεθος της αντιδραστικότητας των χρουστσοφικών σοσιαλδημοκρατών, οι οποίοι δεν πρόδωσαν μόνο το μαρξισμό-λενινισμό, δεν εγκατέλειψαν μόνο τις μαρξιστικές εκτιμήσεις για Νιτσεϊσμό – Ρομαντισμό μα εγκατέλειψαν ανοιχτά και πρόδωσαν ακόμα και την αντιφασιστική στάση.
β. Μαρξιστική θεωρία της σχετικής και απόλυτης εξαθλίωσης του Προλεταριάτου. Αν οι παλιότερες ρεφορμιστικές ηγεσίες του «Κ»ΚΕ και των άλλων χρουστσοφικών σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων είχαν εγκαταλείψει τη μαρξιστική θεωρία της απόλυτης εξαθλίωσης του Προλεταριάτου με πρώτους τους νέους σοσιαλδημοκράτες, χρουστσοφικούς και τροτσκιστές: Varga, Lange, Klein, Tscheprakow, Ljubimova, Mandel, Rosdolsky, Hoffman, Prager κλπ., με το σοβιετικό χρουστσοφικό σοσιαλδημοκράτη Sergej Dalin να διαλαλεί πως τάχα η θεωρία της απόλυτης εξαθλίωσης του προλεταριάτου «δεν έχει τίποτε το κοινό με το μαρξισμό-λενινισμό» («Sowjetunion heute» 7/1965, σελ.9), αλλά και τους σοσιαλδημοκράτες του «Κ»ΚΕ (Θ.Ζάχος «Νέος Κόσμος», 11/1972, σελ. 40-41, Ν.Κυρίτσης «Νέος Κόσμος», 9/1971, σελ. 120-121, Σ.Ζορμπαλάς (Γ.Γ τότε του Κ«Μ»Ε): «Ο μαρξισμός και η εποχή μας», σελ. 41, Αθήνα 1976, Γ.Φαράκος (μέλος τότε του Π.Γ. του «Κ»ΚΕ: «Επιστημονικοτεχνικη επανάσταση και εργατική τάξη» (1974), σελ. 156, κλπ.), η σημερινή ηγεσία του σοσιαλδημοκρατικού «Κ»ΚΕ εγκατέλειψε ακόμα και τη μαρξιστική θεωρία της σχετικής εξαθλίωσης του Προλεταριάτου με το ρεφορμιστικό σύνθημά της «ΝΑ ΠΤΩΧΕΥΣΕΙ Η ΠΛΟΥΤΟΚΡΑΤΙΑ ΟΧΙ Ο ΛΑΟΣ» («Ρ» 14/4/2010, σελ.3, κλπ.), αφού ισχυρίζεται ότι υπάρχει τάχα περίπτωση να «πτωχεύσει η πλουτοκρατία» και «ΟΧΙ Ο ΛΑΟΣ» δηλ. να «αυξηθεί» (!) η μερίδα της εργατικής τάξης στο κοινωνικό εισόδημα σε σχέση μ’ εκείνη της αστικής τάξης – και μάλιστα εν μέσω οικονομικής κρίσης και πλήρους χρεοκοπίας της ελληνικής καπιταλιστικής οικονομίας. Είναι προφανές ότι η ηγεσία του σοσιαλδημοκρατικού «Κ»ΚΕ έχει εγκαταλείψει στο σύνολό της τη μαρξιστική θεωρία τόσο της σχετικής όσο και απόλυτης εξαθλίωσης του Προλεταριάτου,
Είναι γνωστό, ότι σύμφωνα με τη θεωρία του Μαρξ η «σ χ ε τ ι κ ή εξαθλίωση των εργατών» εκφράζεται στην «ελάττωση της μ ε ρ ί δ α ς που παίρνουν από το κοινωνικό εισόδημα. Η α ν α λ ο γ ι κ ή μερίδα των εργατών στην καπιταλιστική κοινωνία, που πλουτίζει με γοργούς ρυθμούς, όλο και μικραίνει, γιατί όλο και πιο γοργά πλουτίζουν οι εκατομμυριούχοι» (ΛΕΝΙΝ: τομ. 22, σελ. 231), ενώ, σύμφωνα με τη θεωρία της απόλυτης εξαθλίωσης, «ο εργάτης εξαθλιώνεται α π ό λ υ τ α, δηλ. γίνεται πραγματικά φτωχότερος από πριν, είναι υποχρεωμένος να ζει χειρότερα, να τρέφεται λιγότερα, να υποσιτίζεται περισσότερο, να στεγάζεται στα υπόγεια και στις σοφίτες» (ΛΕΝΙΝ: τομ. 22, σελ. 230-231).
Η απόλυτη εξαθλίωση εκφράζεται στην πτώση του βιοτικού επιπέδου του Προλεταριάτου, την πτώση των πραγματικών μισθών, την αύξηση της ανεργίας, την αύξηση της εντατικοποίησης, τη χειροτέρευση των συνθηκών εργασίας, κλπ. Η απόλυτη εξαθλίωση του Προλεταριάτου παίρνει τις πιο ακραίες διαστάσεις σε συνθήκες οικονομικής κρίσης όπως η σημερινή: «οι κρίσεις και οι περίοδοι βιομηχανικής στασιμότητας, με τη σειρά τους, καταστρέφουν ακόμη πιο πολύ την εξάρτηση της μισθωτής εργασίας από το κεφάλαιο, οδηγούν ακόμα πιο γρήγορα στη σχετική και επίσης ακόμα στην απόλυτη χειροτέρευση της κατάστασης της εργατικής τάξης» (ΛΕΝΙΝ: τομ 38, σελ. 85).
γ. Μαρξιστική θεωρία των οικονομικών κρίσεων. Αν οι παλιότερες ηγεσίες του «Κ»ΚΕ και των άλλων χρουστσοφικών σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων ισχυρίζονταν ότι το καπιταλιστικό σύστημα είχε «ξεπεράσει» τις κρίσεις μέσω της διαβόητης «ρύθμισης της οικονομίας» εκ μέρους του αστικού κράτους**, η σημερινή σοσιαλδημοκρατικο-τροτσκιστική ηγεσία του «Κ»ΚΕ έχει εγκαταλείψει πλήρως τη μαρξιστική θεωρία των οικονομικών κρίσεων, και μάλιστα σε δυο επίπεδα: πρώτο, επειδή σε επίπεδο ΟΡΟΛΟΓΙΑΣ χαρακτηρίζει τη σημερινή κρίση ως «κρίση υπερσυσσώρευσης»(«Θέσεις», σελ.55) – ΑΝΤΙ της μαρξιστικής διατύπωσης «κυκλική κρίση υπερπαραγωγής» που εκφράζει και το ανάλογο περιεχόμενο – δεύτερο, και από πλευράς ΟΥΣΙΑΣ-ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟΥ, επειδή αναζητά την αιτία των κρίσεων στην «υπερσυσσώρευση του κεφαλαίου»: πρόκειται σαφέστατα για μια αντιμαρξιστική θεωρία, που δεν έχει καμία σχέση με τη θεωρία των κρίσεων των ΜΑΡΞ-ΕΝΓΚΕΛΣ-ΛΕΝΙΝ-ΣΤΑΛΙΝ, επειδή πρωτίστως ΑΡΝΕΙΤΑΙ να θεωρήσει ως θεμελιακή-βαθύτερη αιτία-ρίζα των οικονομικών κυκλικών κρίσεων υπερπαραγωγής τη βασική ΑΝΤΙΦΑΣΗ του καπιταλισμού: τον κοινωνικό χαρακτήρα της παραγωγής και την ατομική καπιταλιστική ιδιοποίηση. Επιπλέον: ΑΡΝΗΣΗ της βασικής Αντίφασης του καπιταλισμού ως θεμελιώδους αιτίας απ’ την οποία πηγάζουν οι κρίσεις δεν σημαίνει μόνο εγκατάλειψη της μαρξιστικής θεωρίας των οικονομικών κρίσεων, συνεπάγεται ταυτόχρονα και ΑΡΝΗΣΗ του αναπόφευκτου της Προλεταριακής Επανάστασης μα ακόμα και ΑΡΝΗΣΗ αναγνώρισης του ανταγωνιστικού χαρακτήρα του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής απ’ τους εκπροσώπους της, μαζί και των σοσιαλδημοκρατών ηγετών του «Κ»ΚΕ.
Η αντιλενινιστική θεωρία της «υπερσυσσώρευσης» ερμηνείας των κρίσεων της ηγεσίας του «Κ»ΚΕ είναι δανεισμένη απ’ το θεωρητικό της λεγόμενης «αυτόματης κατάρρευσης του καπιταλισμού» χωρίς επαναστατική ταξική πάλη, τον Πολωνο-Γερμανό οικονομολόγο Henryk Grossmann (14.4.1881 Krakau-24.11.1950 Leipzig), που την έχει πρωτο-αναπτύξει σε έναν ογκώδη τόμο με τίτλο: «Das Akkumulations- und Zusammenbruchsgesetz des kapitalistischen Systems»,( Leipzig 1929, σελίδες 628), ο οποίος χρησιμοποιεί τα «σχήματα αναπαραγωγής» του γνωστού Αυστριακού ρεφορμιστή Otto Bauer και επιπλέον, πέραν των διαστρεβλώσεων του ΜΑΡΞ, «διορθώνει» και τους ΕΝΓΚΕΛΣ-ΛΕΝΙΝ (η πρόταση υιοθέτησης προς την ηγεσία του «Κ»ΚΕ φαίνεται να έγινε από κάποιο νεοφώτιστο οπαδό του Grossmann, το Σταύρο Μαυρουδέα, βλ.: «Ημερίδα της ΚΕ του ΚΚΕ για την κρίση, Αθήνα 2009).
Σε πλήρη αντίθεση με την αντιμαρξιστική θεωρία του Henryk Grossmann, για τους ΛΕΝΙΝ –ΣΤΑΛΙΝ οι κυκλικές κρίσεις υπερπαραγωγής πηγάζουν απ’ τη βασική ΑΝΤΙΦΑΣΗ του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής: «οι κρίσεις είναι αναγκαίο φαινόμενο, επειδή ο συλλογικός χαρακτήρας της παραγωγής έρχεται σε αντίθεση με τον ατομικό χαρακτήρα της ιδιοποίησης». Οι κρίσεις πηγάζουν «από την αντίφαση ανάμεσα στον κοινωνικό χαρακτήρα της παραγωγής και στον ατομικό χαρακτήρα της ιδιοποίησης» (ΛΕΝΙΝ), ενώ ο Στάλιν σημειώνει: «η βάση των οικονομικών κρίσεων υπερπαραγωγής, η αιτία τους βρίσκεται στο ίδιο το σύστημα της καπιταλιστικής οικονομίας. Η βάση της κρίσης βρίσκεται στην αντίθεση που υπάρχει ανάμεσα στον κοινωνικό χαρακτήρα της παραγωγής και την καπιταλιστική μορφή ιδιοποίησης των αποτελεσμάτων της παραγωγής» (ΣΤΑΛΙΝ).
-------
*Απ’ το ρεφορμιστικό πρόγραμμα του 9ου (Μάρτης 1974) - 10ου Συνεδρίου (Μάης 1978) του «Κ»ΚΕ έχει απαλειφθεί εντελώς η «σχετική και απόλυτη εξαθλίωση του προλεταριάτου» που διατηρούνταν ακόμα, για δημαγωγικούς λόγους, στο ρεφορμιστικό πρόγραμμα που είχε ψηφιστεί στο 8ο Συνέδριο (1961) του «Κ»ΚΕ. Όλες αυτές οι αντιμαρξιστικές απόψεις της χρουστσοφικής σοσιαλδημοκρατίας διαψεύδονται εκ νέου και για πολλοστή φορά απ’ τη σημερινή ζοφερότατη καπιταλιστική πραγματικότητα.
**Μια σειρά οικονομολόγων της νέας σοσιαλδημοκρατίας, χρουστσοφικών-τροτσκιστών, σ’ «Ανατολή και Δύση» γοητευμένοι απ’ το γνωστό Ρώσο αντεπαναστάτη οικονομολόγο Nikolaj Kondratieff (1892-1938)έχει επιδοθεί εδώ και 40 χρόνια στην αναζωογόνηση και προπαγάνδιση της αστικής θεωρίας των “Langen Wellen der Konjuktur” (“Cycles longs”-“Long Waves”) του Kondratieff ή των «μεγάλων κύκλων» ή «μακρών κυμάτων» των «διακυμάνσεων της οικονομίας», εμφανίζοντάς την ως «μαρξιστική» (Paul Boccara, «Κ»Κ Γαλλίας, άρθρο 1973, κλπ., St.Menschikow και L. Klimenko, κλπ. Σοβιετική Ένωση, Thomas Kuczynski, DDR, Ernest Mandel, Βέλγιο, κλπ., κλπ.).
συνεχίζεται
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου