PABLO PICASSO – «ΒΡΑΒΕΙΟ ΣΤΑΛΙΝ» - «Κ»ΚΕ

Το φάντασμα του «Βραβείου Στάλιν» πλανιέται μόνιμα πάνω απ’ τα κεφάλια της αντισταλινικής σοσιαλδημοκρατικής ομάδας των Παπαρηγο-Γοντικο-Μαϊληδων

Κακές γλώσσες διαδίδουν ότι η ηγετική αντισταλινική προδοτική σοσιαλδημοκρατική ομάδα των Παπαρηγο-Γοντικο-Μαϊληδων δεν ξορκίζει μόνο καθημερινά στο διαταραγμένο από εφιαλτικά όνειρα ύπνο της, που αναπαράγουν οι «φιλοτεχνημένες» απ’ τους ιμπεριαλιστές τερατώδεις εικόνες-σκίτσα του Ιωσήφ Στάλιν αλλά επιπλέον αναθεματίζει και την ύπαρξη του «Βραβείου Στάλιν» που μόνιμα βαφτίζει-μετονομάζει, παραχαράζοντας με τον πλέον προκλητικό τρόπο την ιστορία, σε «Βραβείο Λένιν».

Έτσι σε μια ραδιοφωνική μεσημεριανή εκπομπή του «902» (23/10/2011) για τον κομμουνιστή Pablo Picassο έκπληκτοι κάποιοι ακροατές «πληροφορήθηκαν ότι ο μεγάλος ισπανός ζωγράφος τιμήθηκε το 1950 με το «Βραβείο Λένιν».

Οι χρουστσοφικοι σοσιαλδημοκράτες ηγέτες του «Κ»ΚΕ τρέμουν τόσο πολύ – όσο και τα αφεντικά τους καπιταλιστές-ιμπεριαλιστές, αν όχι πολύ περισσότερο – το μεγάλο κομμουνιστή ηγέτη και κλασικό του μαρξισμού ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ που συστηματικά προσπαθούν, ανεπιτυχώς βέβαια, να απαλείψουν ακόμα και το όνομά του απ’ την ιστορία. Αυτού ακριβώς βρίσκεται η αιτία της συχνής προκλητικής παραχάραξης της ιστορίας, καταφεύγοντας σε γκεμπελίστικα ψεύδη όπως το παραπάνω. Γιατί όσοι τότε είχαν κάποια ηλικία θυμούνται, αλλά και κάποιοι νεότεροι γνωρίζουν από διαβάσματα ότι ο Pablo Picasso που είχε προσχωρήσει στο Κομμουνιστικό Κόμμα Γαλλίας μετά τον πόλεμο (5 Οχτώβρη 1945) τιμήθηκε το 1950 με το «Βραβείο Στάλιν» και όχι όπως ψευδέστατα ισχυρίζονται οι χρουστσοφικοί σοσιαλδημοκράτες του «Κ»ΚΕ με το «Βραβείο Λένιν», που δεν υπήρχε εκείνη την περίοδο.

Με την ευκαιρία ας δοθεί εδώ ένα απόσπασμα για την προσχώρηση του στο ΚΚ Γαλλίας από το Interview στον Paul Gaillard: «η προσχώρησή μου στο Κομμουνιστικό Κόμμα είναι η λογική συνέπεια ολόκληρης της ζωής μου και ολόκληρης της δημιουργίας μου. Αφού μπορώ να πω με περηφάνια, ότι ποτέ δεν έβλεπα τη ζωγραφική σαν τέχνη διασκέδασής μου ή για να περνάω την ώρα. Με όπλα μου τα μολύβια και τα χρώματα θέλησα να διεισδύσω πάντοτε στη βαθύτερη γνώση του κόσμου και του ανθρώπου, ώστε αυτή η γνώση να μας κάνει καθημερινά πιο ελεύθερους… τώρα διαπίστωσα ότι μόνο αυτό δεν αρκεί. Τα χρόνια της τρομερής θλίψης μου έδειξαν ότι πρέπει να αγωνιστώ όχι μόνο με τα όπλα της τέχνης μου αλλά και με ολόκληρη την ύπαρξή μου».