Η επίσκεψη του ρασοφόρου των Καλαβρύτων στο φασίστα δολοφόνο Ντερτιλή

Θρασύτατος και προκλητικός ο φασίστας πρώην ταγματάρχης Χωροφυλακής και νυν καλόγερος των Καλαβρύτων Αμβρόσιος Λενής

Υμνητής των Μεταξά-βασιλιά αλλά και των βασανιστών χουντικών φασιστών εγκληματιών

Στα μέσα Αυγούστου ο γνωστός φασίστας ρασοφόρος των Καλαβρύτων Αμβρόσιος Λενής απηύθυνε προς το Υπουργείο Δικαιοσύνης αίτηση αδείας να επισκεφθεί τον «έγκλειστο» στις δικαστικές φυλακές Κορυδαλλού το γνωστό βασανιστή του λαού μας και αδίστακτο εγκληματία χουντοφασίστα Νικ. Ντερτιλή, γεγονός που προκάλεσε δικαιολογημένα τις έντονες αντιδράσεις-διαμαρτυρίες του αντιφασιστικού κόσμου και μερίδας του δημοκρατικού τύπου.

Είναι γνωστό ότι ο Νικ.Ντερτιλής δεν υπήρξε μόνο απ’ τα πρωτο«παλίκαρα» της στρατιωτικο-φασιστικής δικτατορίας αλλά και ο αδίστακτος θρασύδειλος δολοφόνος εγκληματίας που την πρώτη μέρα της επίθεσης του στρατού στο Πολυτεχνείου υπερηφανεύονταν ότι πετυχαίνει με μιάς το στόχο του πυροβολώντας και δολοφονώντας, όπως οι κυνηγοί τα «τσιροπούλια», νεαρούς αντιφασίστες φοιτητές.

Ακριβώς αυτό το αδίστακτο κάθαρμα και θρασύδειλο εγκληματία επισκέφθηκε ο επίσης θρασύδειλος ψευτοπαλικαράς γεροκαλόγερος των Καλαβρύτων Αμβρόσιος Λενής, όπως μας πληροφορεί ο ίδιος: «χωρίς να πτοούμαι το παράπαν από όλα αυτά τα απαράδεκτα για μια Δημοκρατία φαινόμενα, αποτόλμησα να πραγματοποιήσω την επίσκεψή μου στον Κορυδαλλό σήμερα Τετάρτη 17 Αυγούστου, γράφοντας στα παληά μου υποδήματα τις λυσσαλέες αντιδράσεις των!».

Σε κάποιο άλλο σημείο του φασιστικού του παραληρήματος διερωτάται κουτοπόνηρα τι «αδίκημα διέπραξε», αφού ταυτόχρονα υμνεί και εκφράζει το θαυμασμό του στο θρασύδειλο εγκληματία Ντερτιλή: «ποιό άραγε είναι το αδίκημά μου; Ετόλμησα να θαυμάσω τον ηρωισμό ενός αξιωματικού – πολιτικού κρατούμενου στον Κορυδαλλό –, όπως αναδύεται από μια Δήλωσή του, η οποία είδε το φώς της δημοσιότητος. Αρνείται να προδώσει τις Αρχές του και τις ιδέες του και προτιμάει να τερματίσει την επίγεια ζωή του μέσα στις φυλακές Κορυδαλλού, όπου έχει συμπληρώσει ήδη τριάντα επτά (37) χρόνια περιορισμού. Εθαύμασα λοιπόν τη Δήλωσή του και εζήτησα να τον επισκεφτώ στον τόπο της οδύνης του. ΔΕΝ ΑΝΑΦΕΡΘΗΚΑ ΣΤΗ ΖΩΉ ΤΟΥ! ΔΕΝ ΑΣΧΟΛΗΘΗΚΑ ΜΕ ΤΑ ΑΙΤΙΑ Της ΦΥΛΑΚΙΣΕΩΣ ΤΟΥ! (καλογερίστικες γεροκουτοπονηριές, σημ. Σύνταξης). Εθαύμασα, επαναλαμβάνω, τον ηρωϊσμό που περιέχει αυτή η από 16^ης Απριλίου Δήλωσή του και εζήτησα ΜΟΝΟ ΓΙ ΑΥΤΗ ΤΗ ΔΗΛΩΣΗ να του σφίγξω το χέρι!».

Και αλλού υμνώντας με περισσό θράσος το θρασύδειλο εγκληματία Ντερτιλή γράφει: «Άνθρωποι, οι οποίοι έχουν Αρχές και ΔΕΝ τις θυσιάζουν, έναντι οιουδήποτε τιμήματος, αποτελούν πρότυπα ζωής! Ακόμη και τότε που οι Αρχές των δεν γίνονται αποδεκτές από την πλειονότητα ενός Λαού! Δεν είναι δυνατό οι διάφοροι «κουκουλοφόροι» να κινούνται, να καταστρέφουν κατά βούλησιν και να παραμένουν ατιμώρητοι, ενώ κάποιοι γενναίοι Άνδρες – το αν είναι Στρατηγοί ή Στρατιώτες είναι όλως επουσιώδες – να ευρίσκωνται εις την φυλακήν!». Κάθε περαιτέρω σχολιασμός του φασιστικού παραληρήματος είναι περιττός.

Ο φασίστας πρώην ταγματάρχης της Χωροφυλακής Αμβρόσιος Λενής και μετέπειτα αρχιγραμματέας της Ιεράς Συνόδου επί του επίσης πασίγνωστου φασίστα αρχιεπισκόπου Σεραφείμ Τίκα υπήρξε υμνητής των Μεταξά-βασιλιά και απ’ τα κύρια στηρίγματα και υμνητές της χούντας όχι μόνο κατά τη διάρκεια της στρατιωτικο-φασιστικής δικτατορίας αλλά και στη «μεταπολίτευση». Η εφημερίδα «Βήμα της Αιγιαλείας» στις 17.11.1979 κατάγγειλε: «Ο Μητροπολίτης με εμπρηστική ομιλία του στα Γυμνάσια Αιγίου μίλησε ανοιχτά για το Μεταξά και το βασιλιά και παραγνώρισε σκόπιμα το λαού».

Και τώρα ελάχιστα απ’ τον πολύ πλούσιο φασιστικό «βίο και πολιτεία» - μόνο απ’ την περίοδο της «μεταπολίτευσης» - του καλόγερου των Καλαβρύτων:

«Ο «Άγιος» Αμβρόσιος Λενής έγινε γνωστός στο πανελλήνιο με τη χειροτονία του ως «επισκόπου Ταλαντίου». Στις 17 Αυγούστου 1976 χειροτονήθηκε και σε συνέχεια διορίστηκε αρχιγραμματέας της Ιεράς Συνόδου. Προηγούμενα υπήρξε ταγματάρχης Χωροφυλακής. Κατά την προσφώνησή του, στη χειροτονία του, έξω από τα καθαυτά θρησκευτικά λόγια άφησε κατάπληκτο το ακροατήριό του όταν, εκτός από την Ιερά Σύνοδο απευθύνθηκε προς «τον εντιμώτατον κ. Αρχηγόν και τους εντιμωτάτους κ.κ. υπαρχηγούς και λοιπούς εκπροσώπους του ενδόξου και λίαν αγαπητού Σώματος της Χωροφυλακής»!

Και σαν να μην έφτανε αυτό αφήνει εμβρόντητο το ακροατήριό του με τη δεύτερη κορώνα του λέγοντας: «από της θέσεως ταύτης απευθύνω ιδιαιτέρως θερμόν εν Κυρίω ασπασμόν προς όλους εκείνους τους αγαπητούς μοι αξιωματικούς και οπλίτας της Ελληνικής Χωροφυλακής και της Αστυνομίας Πόλεων οι οποίοι την στιγμήν ταύτην συνεπεία οιουδήποτε ατυχούς συμβάντος εν τη ενασκήσει του υπηρεσιακού των καθήκοντος, εστερήθησαν των αγαθών της υγείας και της ελευθερίας των»!

Και η αντιφώνηση του Αρχιεπίσκοπου Σεραφείμ ήταν αντάξια του προστατευόμενου του: «Υιός μου εί σύ. Εγώ σήμερον γεγένηκα σε … Εγώ σε έγνων και σε επέλεξα, ως άξιον διάκονον Κυρίου»! (Γιώργου Δ. Καρανικόλα: Ρασοφόροι, συμφορά του έθνους, σελ. 388-389, εκδ. «Θουκυδίδης, Αθήνα 1985).

Ο δημοσιογράφος Γιάννης Γκίνης σχολιάζει και πληροφορεί: «Το θράσος του τιτουλαρίου Μητροπολίτη είναι τεράστιο. Προκαλώντας το κοινό αίσθημα ο «άγιος» Ταλαντίου και ενώ ανέβαινε στην πιο ψηλή βαθμίδα της ιερωσύνης, απηύθυνε «ιδιαιτέρως θερμόν ασπασμόν» στα απάνθρωπα όργανα της τυραννίας, τους βασανιστές του λαού μας, θεωρώντας τα θηριώδη και υπάνθρωπα έργα τους σαν «ατυχή συμβάντα εν τη ενασκήσει του υπηρεσιακού των καθήκοντος»!

Συγκλονίζεται από τον πόνο η καρδιά του κ. Αμβρόσιου, αφού καθώς μας διαβεβαιώνει: « εις την καρδίαν μου τα Σώματα Ασφαλείας γενικότερον και το ένδοξον Σώμα της Χωροφυλακής ειδικώτερον, θα κατέχη πάντοτε κεντρικοτάτην θέσιν».

Στο επίσημο δελτίο της Εκκλησίας της Ελλάδος «Εκκλησία» (15.9.76) που δημοσιεύτηκε η ομιλία του κ. Λενή, δημοσιεύεται και βιογραφικό του σημείωμα.

«Από του έτους 1968 διωρίσθη Ιεροκήρυξ του Σώματος της Χωροφυλακής, λαβών εξ απονομής τον βαθμόν του Μοιράρχου, όθεν και προήχθη αργότερον εις Ταγματάρχην. Από της θέσεως ταύτης ανέπτυξε ποιμαντικήν δράσιν κηρύττων εν τω Ναώ, διδάσκων εν ταις Σχολαίς Οπλιτών και Αξιωματικών Χωροφυλακής, περιοδεύων εις έδρας Ανωτέρων Διοικήσεων και ομιλών εν αυταίς. Διετέλεσεν ωσαύτως καθηγητής εις Σχολάς Μοιράρχων και Αστυνόμων, ως και τοιαύτας στελεχών Ασφαλείας»» (Γιάννη Γκίνη: Ιεράρχες διάκονοι της χούντας, σελ. 97, Αθήνα 1978).