Τα κόμματα και οι οργανώσεις μας στην Ευρώπη, που είναι μέλη της Διεθνούς Σύσκεψης Μαρξιστικών-Λενινιστικών Κομμάτων και Οργανώσεων (ICMLPO), συγκεντρώθηκαν στην Ιταλία για να συζητήσουν για την πολιτική κατάσταση, την κρίση του καπιταλιστικού συστήματος, για τους αγώνες των εργατών και των λαών για να μην πληρώσουν την κρίση και να χαράξουν τις προοπτικές για τη ρήξη με αυτό το σύστημα, που βρίσκεται σε βαθιά κρίση, για να ανοίξουν το δρόμο της επαναστατικής ανατροπής προς το σοσιαλισμό, που είναι η μοναδική διέξοδος από την κρίση του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος.
Για την κρίση του καπιταλιστικού συστήματος
Παρά τις διαβεβαιώσεις της αστικής τάξης, η οποία μας θέλει να πιστέψουμε ότι αυτή είναι μόνο μια προσωρινή κρίση την οποία πρέπει να «βάλουμε σε τάξη», η παρούσα κρίση είναι βασικά μια κρίση του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής γενικότερα, και ιδιαίτερα είναι μια κρίση σχετικής υπερπαραγωγής. Το καπιταλιστικό σύστημα χαρακτηρίζεται από τον υπέρμετρο πλουτισμό της ισχνής μειοψηφίας των κερδοσκόπων και την εξαθλίωση των πλατιών μαζών. Έχει δημιουργηθεί τεράστιο πλεόνασμα (αποθέματα) εμπορευμάτων (αυτοκίνητα, κατοικίες, καταναλωτικά αγαθά, αγροτικά προϊόντα…) τα οποία μένουν αδιάθετα, ενώ ένα μεγάλο μέρος των εξαθλιωμένων μαζών με το ζόρι επιβιώνει.
Η κρίση του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος έχει βαθύνει και έχει γενικευθεί, μαστίζοντας ολόκληρο τον κόσμο.
Είναι μια κρίση που φανερώνει τον παρασιτικό, εκμεταλλευτικό και ληστρικό χαρακτήρα του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος: αυτή η κρίση καταδεικνύει ότι αυτό το σύστημα έχει φτάσει στο τέλος του.
«Αυτή είναι μόνο η αρχή της κρίσης» λένε οι ειδήμονες του καπιταλισμού, αυτό σημαίνει, αν και δεν έχει ειπωθεί καθαρά, μια χωρίς όρια επέκταση της κρίσης. Αλλά αυτή η κρίση οξύνει τις θεμελιώδεις αντιθέσεις του καπιταλιστικού συστήματος: την αντίθεση κεφαλαίου-εργασίας, τις αντιθέσεις μεταξύ των μονοπωλίων και τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις, την αντίθεση ιμπεριαλισμού-λαών.
Ο καπιταλισμός και το κυνήγι του μέγιστου κέρδους, μετατρέπει τα πάντα σε εμπορεύματα. Το κέρδος μπαίνει πάνω από όλα, ιδιαίτερα πάνω από το περιβάλλον και την υγεία των λαών και των εργαζομένων. Η τεράστια μόλυνση, η καταστροφή της φύσης, η γενετική χειραγώγηση των αγροτικών προϊόντων, της βιολογίας, κλπ. είναι πηγές ανησυχίας και κινητοποίησης για τα πλατιά στρώματα των λαϊκών μαζών.
Το κεφάλαιο προσπαθεί να «λύσει» την οικολογική κρίση μέσω της ελευθερίας της αγοράς, δηλαδή με τους ίδιους νόμους που οδήγησαν στην παρούσα κρίση. Επιλέγουν την ανάπτυξη της πυρηνικής ενέργειας για να «λύσουν» την ενεργειακή κρίση. Αλλά οι μόνοι που επωφελούνται είναι τα «λόμπυ» της παραγωγής πυρηνικής ενέργειας, που είναι υπογείως συνδεδεμένα με το στρατιωτικο-βιομηχανικό δίκτυο, δηλαδή τα μονοπώλια που ελέγχουν τόσο το πετρέλαιο όσο και την παραγωγή πυρηνικής ενέργειας (ENI, Total, Repsol, Suez, κλπ.)
Το παραπάνω έχει να κάνει με την ενίσχυση του ελέγχου από τις μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις των ορυχείων ουρανίου, πολλά από τα οποία βρίσκονται στην Αφρική (ιδιαίτερα στη Νιγηρία). Και σ’ αυτές τις χώρες οι μεγάλες δυνάμεις θέλουν να «εξάγουν» τα απόβλητα της πυρηνικής, χημικής βιομηχανίας κλπ. με τη συνέργια των αντιδραστικών καθεστώτων.
Οι κυβερνήσεις έχουν ξοδέψει δισεκατομμύρια δημόσιου χρήματος για να διασώσουν τα κέρδη των τραπεζιτών και των μεγάλων αφεντικών. Σπεύδουν σε βοήθεια της ολιγαρχίας προκειμένου να πληρώσουν την κρίση η εργατική τάξη, οι εργαζόμενοι του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, οι αγρότες, οι λαοί. Εντείνουν την πολιτική της ιδιωτικοποίησης του τομέα της υγείας και της παιδείας, εξαλείφοντας τα δικαιώματα που κατακτήθηκαν εδώ και γενιές εργαζομένων.
Αλλά οι κυβερνήσεις δεν είναι ικανοποιημένες μόνο με τη διασφάλιση των κερδών των αφεντικών: εφαρμόζουν την πολιτική της προώθησης των απολύσεων, της αύξησης της εργασιακής ελαστικότητας και ανασφάλειας, της μείωσης των μισθών και της αύξησης των ωρών εργασίας. Οι νέοι εργάτες είναι τα πρώτα θύματα αυτής της πολιτικής της ελαστικοποίησης και της υπερεκμετάλλευσης.
Προκειμένου να επιβάλλουν αυτά τα μέτρα της κοινωνικής οπισθοδρόμησης, εφαρμόζουν συστηματικά μια πολιτική αποδυνάμωσης, διάσπασης και διάλυσης των οργάνων της προλεταριακής ταξικής πάλης, ιδιαίτερα των ταξικών συνδικάτων. Ευνοούν το συνδικαλισμό της ταξικής συνεργασίας, της συνδιαχείρισης της κρίσης, τον συνδικαλισμό που αποδέχεται να πληρώσουν την κρίση οι εργάτες και οι εργαζόμενες μάζες.
Η κρίση επιταχύνει και ενισχύει το φαινόμενο της συγκεντροποίησης του κεφαλαίου: οι μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις εξαφανίζονται, υπάρχουν μονοπώλια που απορροφώνται από άλλα μεγαλύτερα, μ’ ένα σκληρό ανταγωνισμό που έχει ως αποτέλεσμα τις μαζικές απολύσεις, το κλείσιμο εταιριών, και την απώλεια εκατοντάδων χιλιάδων θέσεων εργασίας. Ολόκληρες πόλεις και περιοχές επηρεάζονται από αυτή την πολιτική της «μαζικής καταστροφής».
Η συγκεντροποίηση του κεφαλαίου σε όφελος της οικονομικής ολιγαρχίας, μεταφράζεται σε πολιτικό επίπεδο στην ενίσχυση της συγκέντρωσης της εξουσίας στα χέρια της εκτελεστικής αρχής, στην εγκαθίδρυση του αστυνομικού κράτους, στην ενίσχυση της αντίδρασης, στην εφαρμογή νόμων που ποινικοποιούν κάθε μορφή κοινωνικής διεκδίκησης και «εγκαθιστούν την τάξη».
Το φαινόμενο της φασιστικοποίησης γίνεται έντονο σε πολλά κράτη, όπως στην Ιταλία του Μπερλουσκόνι και τη Γαλλία του Σαρκοζί, καθώς επίσης και σε χώρες της ανατολικής Ευρώπης, όπου υπάρχουν αντιδραστικές, λαϊκίστικες και ξενοφοβικές κυβερνήσεις, όπως επίσης και ξεκάθαρα φασιστικές ομάδες και κόμματα.
Αυτές οι πολιτικές προωθούνται επί χρόνια από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η οποία αποτελεί τη δύναμη κρούσης της νεοφιλελεύθερης πολιτικής. Η απόρριψη αυτής της πολιτικής από τους εργαζόμενους και τους λαούς, έχει εκδηλωθεί σε πολλές περιπτώσεις, σε σημαντικό βαθμό με το «ΟΧΙ» στο Ευρωπαϊκό Σύνταγμα στη Γαλλία και την Ολλανδία και ύστερα με το ιρλανδικό «ΟΧΙ» στη Συνθήκη της Λισσαβόνας, που ήταν κλώνος του Ευρωπαϊκού Συντάγματος. Κυβερνήσεις, Ευρωκοινοβούλιο, όλοι οι υπερασπιστές των μονοπωλίων και της αντίδρασης ήταν πολύ διστακτικοί στο να ζητήσουν τη γνώμη των λαών για τις Ευρωσυνθήκες επειδή γνωρίζουν ότι η απάντηση θα είναι η ίδια. Αυτό αποτελεί τρανή απόδειξη της αντιδημοκρατικής φύσης των Ευρωπαϊκών οργανισμών την οποία έχουν ως στόχο να ενισχύσουν και σε αντίθεση με τους ισχυρισμούς των υποστηριχτών της ΕΕ, η συνθήκη της Λισσαβόνας δεν «εκδημοκρατίζει» αυτούς τους οργανισμούς.
Αυτή η μαζική απόρριψη εκδηλώθηκε και πάλι στις πρόσφατες εκλογές για την ευρωβουλή, στις οποίες η αποχή στα λαϊκά στρώματα ήταν πολύ υψηλή. Και αυτό διατυπώνει ξεκάθαρα το ζήτημα της αντιπροσώπευσης σε αυτούς τους οργανισμούς.
Τέσσερα παραδείγματα που φωτίζουν τον αντεργατικό, αντιλαϊκό χαρακτήρα της οικοδόμησης της ΕΕ, που η καπιταλιστική και ιμπεριαλιστική της φύση είναι έκδηλη:
Η Κομισιόν (Ευρωπαϊκή Επιτροπή) συνεχίζει, μέσω των «λευκών βίβλων» της και των άλλων οδηγιών της, την πολιτική της ιδιωτικοποίησης και της διάλυσης του δημόσιου τομέα, της κατάργησης των περιορισμών προς αυτή την κατεύθυνση σε κάθε χώρα, της εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης για να προωθήσει τον «ελεύθερο ανταγωνισμό χωρίς όρια».
Είναι το απερχόμενο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο που ψήφισε τη «ντιρεκτίβα του αίσχους», η οποία οργανώνει τη δίωξη των «παράνομων» μεταναστών και μετατρέπει την Ευρώπη σε ένα «φρούριο» που φρουρείται από αστυνομικά τάγματα και πολεμικά πλοία που περιπολούν στη Μεσόγειο. Τα θύματα αυτού του σιωπηλού πολέμου είναι οι εκατοντάδες άντρες και γυναίκες που φεύγουν μακριά από τη φτώχεια, τους πολέμους και τις συγκρούσεις, που είναι αποτέλεσμα της ιμπεριαλιστικής πολιτικής της λεηλασίας, και του αγώνα για τον έλεγχο των πρώτων υλών, του πετρελαίου και των αγορών. Σήμερα, η ΕΕ έχει ως υπεργολάβους αυτού του βρώμικου πολέμου ενάντια στους φτωχούς, τις αντιδραστικές κυβερνήσεις της Αφρικής, της Λιβύης, του Μαρόκο, της Τυνησίας…
Επίσης, το απερχόμενο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο ψήφισε, με υποκρισία και εξαπατώντας, μια ντιρεκτίβα ποινικοποίησης του κομμουνισμού τον οποίο εξισώνει με τον ναζισμό, μια ντιρεκτίβα για την ενίσχυση της αντικομουνιστικής και αντεργατικής εκστρατείας, η οποία εκδηλώνεται με ολοένα και μεγαλύτερη επιθετικότητα σε διάφορες ευρωπαϊκές χώρες.
Τέλος, η ΕΕ συνολικά, έχει διακηρύξει τον επιθετικό χαρακτήρα της πολιτικής της μαζί με το ΝΑΤΟ, την πολεμική πτέρυγα των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων που διεξάγει πόλεμο ενάντια στο λαό του Αφγανιστάν. Είναι η ΕΕ που συνεχίζει τη συνεργασία με το σιωνιστικό κράτος του Ισραήλ, παρά την πολιτική του πολέμου και της σφαγής ενάντια στη Γάζα και στον παλαιστινιακό λαό.
Η ανάπτυξη της αντίστασης των εργατών και του λαού
Σε όλες τις χώρες της Ευρώπης, οι εργαζόμενες μάζες βγαίνουν στο δρόμο για να φωνάξουν: «δεν είναι δικιά μας η κρίση. Αρνούμαστε να πληρώσουμε για αυτή». Γίνεται εντονότερο το αίσθημα του ενωτικού αγώνα. Οι αγώνες πολλαπλασιάζονται και ριζοσπαστικοποιούνται: ομηρίες αφεντικών, αποκλεισμοί των επιχειρήσεων, θεαματικές ενέργειες οι οποίες ταλαιπωρούν τους μετόχους, επιχειρήσεις πυγμής ενάντια σε σύμβολα της εξουσίας και της διοίκησης, μαζικές διαδηλώσεις των εργατών που απειλούνται με απόλυση και των άλλων στρωμάτων του πληθυσμού που επίσης υποφέρουν από τις συνέπειες της κρίσης.
Σημαντικά τμήματα των εργατών είναι πρόθυμα να ανεβάσουν την πάλη σε υψηλότερα επίπεδα. Αντιμετωπίζουν την κρατική καταστολή και την πολιτική των ρεφορμιστών ηγετών οι οποίοι εμποδίζουν τις κινητοποιήσεις και προσπαθούν να εγκλωβίσουν σε «λύσεις» για τη διαχείριση της κρίσης, έτσι ώστε οι αντιδράσεις να μη συμπεριλάβουν ολόκληρο το σύστημα.
Ανάμεσα σε αυτούς τους αγώνες, υπογραμμίζουμε τη σπουδαιότητα των αγώνων που διεξήχθησαν από τους εργαζόμενους των αυτοκινητοβιομηχανιών SEAT, Fiat, Opel-GM, κλπ., και των θυγατρικών τους εταιριών, όπως ο αγώνας των εργαζομένων της Continental.
Οι εργαζόμενοι της Continental πήραν σημαντικές αποζημιώσεις από τα καπιταλιστικά κέρδη («50.000 ευρώ για όλους»), γεγονός που εδραίωσε την ενότητα των εργαζομένων, παλιών και νέων. Επίσης, έδωσαν το παράδειγμα της διεθνιστικής αλληλεγγύης όταν δήλωσαν ότι στέκονται δίπλα στους γερμανούς συναδέλφους τους που θίγονται από το ίδιο σχέδιο του μονοπωλίου της Continental: «μιλάμε την ίδια γλώσσα, αυτή των εργατών!».
Η αντίσταση στον κόσμο της εκπαίδευσης αναπτύσσεται. Η σπουδάζουσα νεολαία, οι καθηγητές, το διοικητικό προσωπικό αγωνίζονται ενάντια στην ιδιωτικοποίηση του δημόσιου πανεπιστημίου, την ολοένα και μειούμενη κρατική χρηματοδότηση των δημοσίων πανεπιστημίων, ενώ η χρηματοδότηση των ιδιωτικών πανεπιστημίων από το κράτος αυξάνεται, υποτάσσοντας τα πανεπιστήμια στα συμφέροντα των εθνικών και ευρωπαϊκών μονοπωλίων. Όλες αυτές οι μεταρρυθμίσεις αντιστοιχούν στην εφαρμογή της ευρωπαϊκής ντιρεκτίβας της «Μπολόνια».
Οι φτωχοί αγρότες, οι ναυτεργάτες και οι ψαράδες, οι τεχνίτες και οι μικροί έμποροι παλεύουν να επιβιώσουν, συνθλιμμένοι από τα μονοπώλια της βιομηχανίας διατροφής και τις αλυσίδες καταστημάτων, όπως τα Carrefour, Auchan, Corte Inglιs. Nestlι, Benetton, κλπ., κλπ.
Η απόρριψη της πολιτικής του πολέμου στην οποία συμμετέχει και η ΕΕ εκδηλώθηκε δυναμικά στην σύνοδο του ΝΑΤΟ που έλαβε χώρα στο Στρασβούργο τον Απρίλιο. Συγκεντρώθηκαν διαδηλωτές από όλες τις χώρες της ΕΕ, όπως επίσης από τις ΗΠΑ, τη Ρωσία, την Τουρκία, την Ουκρανία, κλπ. οι οποίοι κατήγγειλαν το ΝΑΤΟ και την ευθυγράμμιση της ΕΕ με αυτό. Οι διαδηλώσεις έλαβαν χώρα στην πόλη, η οποία ήταν στρατοκρατούμενη, σε κατάσταση πολιορκίας. Οι διαδηλωτές απαίτησαν την αποχώρηση των στρατευμάτων από τα διάφορα μέτωπα του πολέμου (Αφγανιστάν, Ιράκ, κλπ.), κατήγγειλαν την προετοιμασία των νέων πολέμων ενάντια σε άλλες χώρες, όπως το Ιράν, την υποστήριξη της ΕΕ στην τρομοκρατική πολιτική του σιωνισμού, τις μηχανορραφίες για την αποσταθεροποίηση των Βαλκανίων και του Καυκάσου, την επέκταση του ΝΑΤΟ στις χώρες της Ανατολής (Γεωργία, Ουκρανία), και την εγκατάσταση των πυραύλων στην Τσεχία και την Πολωνία. Αυτή η διαδήλωση δείχνει τη διεθνή αλληλεγγύη μεταξύ των λαών ενάντια στις πολεμοκάπηλες πολιτικές που εφαρμόζουν οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Σε αυτή την κινητοποίηση, τα μαρξιστικά-λενινιστικά κόμματα, μαζί με άλλες δυνάμεις, επέμειναν στη σύνδεση της πολιτικής του πολέμου με την κρίση, που διακηρύχθηκε με το σύνθημα: «δε θα πληρώσουμε για την κρίση σας, δε θα πληρώσουμε για τους πολέμους σας!».
Η κινητοποίηση ενάντια στην οχυρωμένη Ευρώπη, ενάντια στους ρατσιστικούς και ξενοφοβικούς αντι-μεταναστευτικούς νόμους συνεχίζεται και διευρύνεται. Η νίκη του συνδικαλιστικού αγώνα των μεταναστών «χωρίς χαρτιά» στη Γαλλία, που απέργησαν με την υποστήριξη των γάλλων συναδέλφων τους για να πετύχουν τη νομιμοποίηση τους, ήταν ένα καλό αντίδοτο ενάντια στην διασπαστική εκστρατεία της αστικής τάξης, των αφεντικών και της αντίδρασης, που πραγματοποιήθηκε σε ένα ρατσιστικό φόντο. Οι μετανάστες, με ή χωρίς χαρτιά, αποτελούν εναλλακτική λύση για τις επιχειρήσεις που δε μπορούν να μεταφέρουν την παραγωγή τους σε άλλη χώρα. Αυτοί οι εργαζόμενοι, που ενσωματώνονται στη μάχη ολόκληρης της εργατικής τάξης, ενισχύουν το μέτωπο του αγώνα ενάντια στο κεφάλαιο και για να μην πληρώσουν οι εργαζόμενοι την κρίση: «δουλεύουν εδώ, ζουν εδώ, μένουν εδώ».
Εμείς, τα μέλη της Διεθνούς Σύσκεψης Μαρξιστικών-Λενινιστικών Κομμάτων και Οργανώσεων (ICMLPO), εκφράζουμε τη δέσμευσή μας στην ανάπτυξη των μετώπων του αγώνα και της αντίστασης στις χώρες μας, εργαζόμαστε για την ενότητα της εργατικής τάξης και την ενότητα όλων των θυμάτων της κρίσης του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος, αναπτύσσουμε τη συνεργασία και την αλληλεγγύη των αγώνων μας.
Με αυτό τον τρόπο, επιδιώκουμε να ενωθούν σε ένα πλατύ μέτωπο όλες οι δυνάμεις που αρνούνται να πληρώσουν οι εργαζόμενοι και ο λαός την κρίση. Είναι μια πολιτική ενότητας ενάντια στην επίθεση του μεγάλου κεφαλαίου, ενάντια στην αντίδραση και στην πολιτική του πολέμου του ιμπεριαλισμού, για την αλληλεγγύη ανάμεσα στους λαούς.
Ένα από τα καθήκοντα μας είναι να αναπτύξουμε, μέσα σε αυτούς τους αγώνες, τη συνειδητότητα των εργατών, των εργαζομένων και των μαζών, προκειμένου να αντιληφθούν ότι αυτή η κρίση είναι κρίση του καπιταλιστικού συστήματος και ότι δεν πρέπει να ψάχνουμε για λύσεις μέσα στο πλαίσιο του συστήματος. Σε αυτούς τους αγώνες αναπτύσσουμε την δικιά μας εναλλακτική για την επαναστατική ανατροπή, για το σοσιαλισμό.
Καλούμε τους εργαζόμενους, τους νέους, τους αντι-ιμπεριαλιστές αγωνιστές, τους επαναστάτες να συμμετάσχουν σε κάθε χώρα στην οικοδόμηση γνήσιων κομμουνιστικών κομμάτων ή να ενισχύσουν τις γραμμές των ήδη υπαρχόντων, γιατί το κομμουνιστικό κόμμα αποτελεί απαραίτητο όργανο για την καθοδήγηση μέχρι τη νίκη των αγώνων του εργατικού και λαϊκού κινήματος. Αυτή η διαδικασία οικοδόμησης νέων κομμάτων και ενίσχυσης των υπαρχόντων πραγματοποιείται από τη Διεθνή Σύσκεψη Μαρξιστικών Λενινιστικών Κομμάτων και Οργανώσεων, η οποία αποτελεί σήμερα το οργανωτικό σχήμα του προλεταριακού διεθνισμού.
Ιταλία, Ιούνιος 2009
Κομμουνιστικό Κόμμα Εργατών Δανίας (APK)
Κομμουνιστικό Κόμμα Ισπανίας (Μ-Λ)
Κομμουνιστικό Κόμμα Εργατών Γαλλίας (PCOF)
Κομμουνιστική Πλατφόρμα ΙΤΑΛΙΑ
Επαναστατικό Κομμουνιστικό Κόμμα Τουρκίας (TDKP)
Το κείμενο συνυπογράφει η Κίνηση για Ανασύνταξη του ΚΚΕ 1918-55 η οποία δε μπόρεσε να παρευρεθεί στη σύσκεψη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου