Από εφημερίδα Ανασύνταξη Αρ. Φύλ. 288 15-31 Δεκέμβρη 2008
Αρχές Αυγούστου πέθανε και τάφηκε στη Ρωσία με μεγάλες τιμές και τη συμμετοχή κυβερνητικών παραγόντων μεταξύ των οποίων και ο πρόεδρος της χώρας Ντμίτρι Μεντβέντεφ, ο γνωστός θρησκόληπτος, αντιδραστικός και φασίστας συγγραφέας Αλεξάντρ Σολζενίτσιν.
Οι πολιτικοί και πνευματικοί εκπρόσωποι της τάξης του τον τίμησαν δεόντως και τίποτε το περίεργο δεν υπάρχει σ’ όλα αυτά. Εκείνο που ενδιαφέρει εδώ – για πληροφόρηση ιδιαίτερα των νεότερων – είναι η στάση των χρουστσοφικών γκεμπελίσκων του «Ριζοσπάστη» (5/8/2008, σελ. 16) που παριστάνουν τους «οργισμένους» και «αντίπαλους» του Σολζενίτσιν, προσπαθώντας να κρύψουν τη θλίψη τους για το χαμό του αγαπημένου τους «πατρός» και να αποκρύψουν απ’ τους κομμουνιστές και την εργατική τάξη ότι δικό τους παιδί ήταν ο αντικομμουνιστής φασίστας συγγραφέας δηλ. αγαπημένο «παιδί» της ρεβιζιονιστικής φασιστικής κλίκας των Χρουστσόφ-Μπρέζνιεφ-Σουσλόφ-Μικογιάν, κλπ.. Τώρα παριστάνουν τον όψιμο «αντίπαλο» του Σολζενίτσιν τη στιγμή που είναι πασίγνωστο ότι οι χρουστσοφικοί ήταν οι κύριοι υπερασπιστές του, μαζί με τη διεθνή αντίδραση.
Είναι γνωστό ότι ο θρησκόληπτος και σκοταδιστής συγγραφέας είχε εξοριστεί μετά τον πόλεμο και με το «σωτήριο» αντεπαναστατικό 20ο συνέδριο, η προδοτική κλίκα των Χρουστσόφ-Μπρέζνιεφ τον απελευθέρωσε, στα πλαίσια της διαβόητης πολιτικής της «αποσταλινοποίησης» και της αποκατάστασης όλων των αντιδραστικών, και του ανέθεσε δηλ. του έδωσε τη δυνατότητα να επιδοθεί σε μια χωρίς προηγούμενο κατασυκοφάντηση του σοσιαλισμού με πρόσχημα τη διαβόητη «καταπολέμηση της προσωπολατρίας του Στάλιν» (αστική έννοια και χρουστσοφική ιδεαλιστική αντίληψη της ιστορίας), πράγμα που έπραξε χωρίς καθυστέρηση με τη συγγραφή της αντιδραστικής φασιστικής Νουβέλας «Μια μέρα στη ζωή του Ιβάν Ντενίσοβιτς» που εξομοιώνει προκλητικά το σοσιαλισμό της εποχής του Στάλιν με το χιτλεροφασισμό (γυρίστηκε και κινηματογραφικό έργο) που προκάλεσε εκείνη την περίοδο πληθώρα αντιπαραθέσεων στο διεθνή χώρο αλλά και στο χώρο του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος μεταξύ των μαρξιστών-λενινιστών και των χρουστσοφικών ρεβιζιονιστών.
Η αντιδραστική αυτή Νουβέλα που έχει ως περιεχόμενο και κύριο στόχο τη δυσφήμηση του σοσιαλισμού, δημοσιεύτηκε με εντολή της προδοτικής κλίκας των Χρουστσοφ-Μπρέζνιεφ το Νοέμβρη του ΄62 στο περιοδικό «Νόβι Μιρ» σε πολλές εκατοντάδες χιλιάδες αντίτυπα, πληρωμένα φυσικά απ’ τους φόρους του σοβιετικού λαού, με πρόλογο του αρχισυντάκτη του «Nowyj mir» Αλεξάντρ Τβαρντόβσκι, και προωθήθηκε απ’ την ίδια στις άλλες ρεβιζιονιστικές χώρες αλλά και στη Δύση.
Στις 17 Δεκέμβρη 1962 στη συνάντηση των συγγραφέων, μας πληροφορεί-γράφει η Όλγκα Μαρτινιένκο, «στο Μέγαρο των Δεξιώσεων, ο Χρουστσοφ σήκωσε τον Σολζενίτσιν από το τραπέζι και μέσα σε θύελλα χειροκροτημάτων τον παρουσίασε στους παρευρισκόμενους. Ο Σούσλοφ πλησίασε και του έσφιξε επί πολύ το χέρι. Στη συνάντηση του Κρεμλίνου, στις 7-8 Μαρτίου 1963, ο Χρουστσόφ ανέφερε και πάλι τον «Ιβάν Ντενίσοβιτς» σαν έργο που έχει γραφτεί από κομματικές θέσεις» («Νέα της Μόσχας», 18/6/1989 ή 1988, σελ. 16), δηλ. τις θέσεις του αντεπαναστατικού χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού.
Επίσης ο J.Karjakin σε 8σέλιδο άρθρο του με τίτλο «Eine Episode aus dem modernen Kampf der Ideen» δημοσιευμένο στο ρεβιζιονιστικό περιοδικό «Προβλήματα Ειρήνης και Σοσιαλισμού» γράφει: «ο Ν.Σ. Χρουστσόφ είπε, ότι η Νουβέλα έχει γραφτεί «όντως από τη σκοπιά του κόμματος» και συμπλήρωσε: «το κόμμα υποστηρίζει πραγματικά αληθινά καλλιτεχνικά έργα – έστω και αν αγγίζουν αρνητικές πλευρές της ζωής – όταν βοηθούν το λαό να ενώσει και σταθεροποιήσει τις δυνάμεις του στον αγώνα για τη νέα κοινωνία» (J.Karjakin: «Eine Episode aus dem modernen Kampf der Ideen» στο: «Probleme des Friedens und des Sozialismus», 9/1964, σελ. 791). Απαντώντας στους διάφορους επικριτές που ισχυρίζονταν ότι «υπάρχει σχέση μεταξύ της έκδοσης της Νουβέλας και της πολιτικής του ΚΚΣΕ, τη γραμμή του 20ου συνεδρίου» παραδέχεται ότι «σ’ αυτό έχουν αναμφίβολα δίκιο» (σελ. 791-792) και επιπλέον ότι «η έχθρα του λαού απέναντι στην προσωπολατρία – ακριβώς αυτή είναι η βασική ιδέα της Νουβέλας του Α.Ι. Σολζενιτσιν» και ότι «η προσωπολατρία παραποιεί όλες τις αρχές του σοσιαλισμού» (σελ. 792).
Τα παραπάνω είναι υπεραρκετά για να φανεί ότι οι προδότες χρουστσοφικοί ρεβιζιονιστές, μαζί κι’ αυτοί του «Κ»ΚΕ, ήταν εκείνοι που υπεράσπισαν και πρόβαλαν τον αντιδραστικό συγγραφέα και επομένως οι γκεμπελίσκοι του «Ριζοσπάστη» ας πάψουν να παριστάνουν όψιμα τους «οργισμένους» και «αντίπαλους» του Σολζενίτσιν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου