«Αριστερά» ιδεολογικο-πολιτικά φερέφωνα των HEIDEGGER-HITLER με «φιλοσοφική» μάσκα

Στις 7 Νοέμβρη 2019 οργανώθηκε στη Θεσσαλονίκη (βιβλιοπωλείο ΜΙΕΤ» παρουσίαση του βιβλίου του ΡΙΤΣΑΡΝΤ ΓΟΥΟΛΙΝ «ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΧΑΪΝΤΕΓΚΕΡ» (Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης, Ηράκλειο 2019) με συμμετέχοντες ομιλητές τους: ΓΚΟΛΦΩ ΜΑΓΓΙΝΗ, καθηγήτρια φιλοσοφίας, τμήμα φιλοσοφίας, Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων, ΑΡΗΣ ΣΤΥΛΙΑΝΟΥ, αναπληρωτής καθηγητής φιλοσοφίας, τμήμα Πολιτικών Επιστημών, ΑΠΘ, ΜΙΧΑΛΗΣ ΜΠΑΡΤΣΙΔΗΣ Δρ. φιλοσοφίας, διδάσκων στο Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο.

Παρακολουθώντας ολόκληρη τη μαγνητοφωνημένη εκδήλωση δηλ. ομιλίες-παρεμβάσεις στο You Tube με μεγάλη, αλλά δυσάρεστη, έκπληξη, διαπιστώνει κανείς ότι οι αναφορές ΟΛΩΝ των ομιλητών αλλά και οι παρεμβάσεις των παρευρισκομένων έγιναν σαν να ΜΗΝ είχε, ως πραγματικό ιστορικό γεγονός, υπάρξει ο καταστροφικός β’ Παγκόσμιος Πόλεμος – ο καταστροφικότερος στην ιστορία της ανθρωπότητας – με τους περίπου 70.000.000 νεκρούς, τα πολλά στρατόπεδα συγκέντρωσης μαζικής εξόντωσης εκατομμυρίων και το ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ, κλπ., με τις πρωτοφανείς θηριωδίες και τα ειδεχθέστερα εγκλήματα, για τα οποία ο αμετανόητος φανατικός Χιτλερικός Ναζι-φασίστας MARTIN HEIDEGGER ΔΕΝ είναι-ήταν ΜΟΝΟ απλά συνένοχος αλλά και ΑΜΕΣΑ ΣΥΝΥΠΕΥΘΥΝΟΣ, και μάλιστα ΔΙΠΛΑ: α) ως ιδεολογικο-πολιτικός ΠΡΟΔΡΟΜΟΣ του Χιτλερικού Ναζι-φασισμού, και β) ως συνειδητά στρατευμένος, δεδηλωμένος, απόλυτα πεπεισμένος, δραστήριος και μαχητικός ΣΤΥΛΟΒΑΤΗΣ της πρωτοφανούς βαρβαρότητας του Χιτλερικού Ναζι-φασισμού, που και τα ΔΥΟ συγκροτούν μια αδιάσπαστη ενότητα και ΣΥΝΕΧΕΙΑ: το δεύτερο συνδέεται ΑΜΕΣΑ με το ΠΡΩΤΟ και απορρέει αναπόφευκτα απ’ αυτό.

Η παρουσίαση του βιβλίου κινήθηκε στην κατεύθυνση της γνωστότατης Χιτλερικής αντιδραστικής και πολύ επικίνδυνης γραμμής της λεγόμενης «αποναζιστικοποίησης» του αντιδραστικού «φιλοσοφικο»-πολιτικού έργου και της κοινωνικο-πολιτικής δράσης του υπεραντιδραστικού MARTIN HEIDEGGER, δηλ. «ΞΕΠΛΥΜΑΤΟΣ» – αθώωσής του και ΣΗΜΕΡΑ – μιας επικίνδυνα παραπλανητικής μα πρώτα απ όλα ακραίας και ύπουλης Ναζι-φασιστικής, με «φιλοσοφική» μάσκα, στρατηγικής που ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ στην υπηρεσία ανάπτυξης και ανόδου των σημερινών φασιστικών και Ναζι-φασιστικών δυνάμεων, οι οποίες συνιστούν μεγάλο κίνδυνο για την εργατική τάξη και τους λαούς: ανάπτυξη που απαιτεί, για την ΑΠΟΤΡΟΠΗ και απόκρουσή της, ΠΡΩΤΙΣΤΩΣ μια σαφή, αποφασιστική και κάθετη ΑΠΟΡΡΙΨΗ μα και απερίφραστη καταδίκη και μαχητική επιχειρηματολογημένη καταπολέμηση.

Μ’ αφορμή την παρουσίαση του παραπάνω βιβλίου ας γίνουν κάποιες ελάχιστες σκόρπιες παρατηρήσεις για τη σχέση HEIDEGGER–Χιτλερικού Ναζι-φασισμού και τη σχέση, μετά το τέλος του πολέμου, με την αντιδραστική κρυφο-Χιτλερική «σφηκοφωλιά» των Χαϊντεγκεριανών του Παρισιού:

Απ’ την παλιά στρατιά των ιδεολογικο-πολιτικών ΠΡΟΔΡΟΜΩΝ που γνώρισαν-έζησαν, έστω για λίγο την άνοδο του ΧΙΤΛΕΡ στην εξουσία, υπήρξε μόνο ο σχεδόν σύγχρονος του HEIDEGGER (1889-1976), αντιδραστικός αριστοκρατικών αντιλήψεων ποιητής, βαθιά επηρεασμένος απ’ το Νίτσε, STEFAN GEORGE (1868-1933) που «οραματίζονταν»-προφήτευε, το 1921, την έλευση της εποχής που «θα γεννήσει τον μοναδικό, τον άντρα» που «καρφώνει το σύμβολο της αλήθειας» και «φυτεύει το Νέο Ράϊχ», τον «άντρα! την πράξη! Έτσι ποθούν ο λαός και το Ανώτατο Συμβούλιο» δηλ. το δήθεν «ΛΥΤΡΩΤΗ»(!) του γερμανικού λαού που τον «ανακάλυψε» στο πρόσωπο του Αδόλφου ΧΙΤΛΕΡ με το «Νέο Γ΄Ράϊχ». Οι οπαδοί του ΧΙΤΛΕΡ δικαιολογημένα θεωρούσαν το STEFAN GEORGE πρόδρομό τους.

Ο νεαρός Έλληνας ποιητής D. KAPETANAKIS (1912-1944) σημείωνε εύστοχα σ’ ένα εξαίρετο αντιφασιστικό άρθρο του (παρά τις κάποιες λαθεμένες εκτιμήσεις για το «δημοκρατικό» μέρος του γερμανικού πολιτισμού), το 1943, για το STEFAN GEORGE: «ο Stefan George, ίσως «ο πιο Γερμανός απ’ όλους τους Γερμανούς ποιητές», που δεν «έδειξε ποτέ την παραμικρή συμπάθεια για τους Ναζί», αφού, όπως λέγεται, «δεν απάντησε ποτέ στην επιστολή που του έγραψε ο Goebbels στην οποία του ζητούσε να γίνει ο επίσημος ποιητής του έθνους» της Χιτλερικής περιόδου. Εγκατέλειψε το 1933 τη Γερμανία και πήγε στην Ελβετία, πεθαίνοντας τον ίδιο χρόνο στις 4 Δεκέμβρη στο Minusio κοντά στο Locarno.

«Και παρόλα αυτά», ο STEFAN GEORGE «ήταν ένας πρόδρομος του εθνικοσοσιαλισμού», επισημαίνει σωστά και καταδεικνύει τεκμηριωμένα ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΠΕΤΑΝΑΚΗΣ στο άρθρο του (“Neue Auslese” Heft 11, S.84 και ολόκληρο S.84-90)¹⁾.

Γι’ αυτή του την ορθότατη θέση ο ΚΑΠΕΤΑΝΑΚΗΣ δέχθηκε, στις μετέπειτα δεκαετίες, τις επιθέσεις πολλών αντιδραστικών απολογητών του GEORGE, μεταξύ των οποίων και του CLAUDE DAVID που έθεσε το ερώτημα: «ανήκει ο GEORGE στους προδρόμους του Ναζισμού?» απαντώντας το: «τόσο λίγο ή στο ίδιο μέτρο όσο ο Nietzsche» (Claude David: STEFAN GEORGE, σελ. 389, Muenchen 1967, κλπ.), αλλά και του περιοδικού «Πλανόδιον», (Ιούνιος 2007) σε άρθρο κάποιου Γ.ΒΑΡΘΑΛΙΤΗ, αντιδραστικού οπαδού του GEORGE, σελ. 295: ανόητη και βλακώδης αλλά επικίνδυνη και σκόπιμη διαστρέβλωση ακραίας επαρχιώτικης κουτοπονηριάς, που αδυνατεί μα προπαντός ΔΕ θέλει να διακρίνει (λόγω ταξικής αντιδραστικής στάσης), ότι εντελώς άλλο είναι-σημαίνει «πρόδρομος του εθνικοσοσιαλισμού» και εντελώς άλλο είναι «δεν στρατεύτηκε ποτέ στο φασιστικό κίνημα», ψευδέστατος ισχυρισμός, αφού ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΠΕΤΑΝΑΚΗΣ δεν ισχυρίστηκε ότι ο GEORGE «στρατεύτηκε στο φασιστικό κίνημα»(!).

Σ’ αντίθεση με τη σωστή στάση ΑΡΝΗΣΗΣ του STEFAN GEORGE να συμμετάσχει και υποστηρίξει το Ναζι-φασιστικό καθεστώς του ΧΙΤΛΕΡ, ο MARTIN HEIDEGGER – πρόδρομος κι αυτός του Ναζι-φασισμού – έσπευσε να υποστηρίξει δραστήρια το τότε Χιτλερικό ακραίας βαρβαρότητας καθεστώς καθ’ όλη τη διάρκεια του πολέμου, αλλά ΚΑΙ μετά τον πόλεμο, παριστάνοντας πλέον τον ΔΗΘΕΝ «αντίπαλο»(!) του ΝΑΖΙΣΜΟΥ, τον οποίο υποστήριζε με «νύχια και με δόντια» αδιάλειπτα και με συνέπεια μα και με προκλητικότατο τρόπο ως το θάνατο του.

Ο M. HEIDEGGER ήταν «υπεραντιδραστικός» πριν και κατά τη διάρκεια του αιματηρότατου ιμπεριαλιστικού Πολέμου της Χιτλερικής Γερμανίας, μα η ΣΥΝΕΧΙΣΗ της υπεράσπισης του ΝΑΖΙΣΜΟΥ – ΚΑΙ μετά τον πόλεμο – τον καθιστά πολλαπλά ΥΠΕΡΑΝΤΙΔΡΑΣΤΙΚΟ, κι αυτό εξαιτίας ΑΚΡΙΒΩΣ του Πολέμου και των ανυπολόγιστων καταστροφών, στον οποίο ΔΟΚΙΜΑΣΤΗΚΑΝ στην αιματηρότατη πράξη οι «θεωρητικές» του απόψεις που ευτυχώς, για τους λαούς, συντρίφτηκαν στα πεδία των σκληρότατων μαχών: θάφτηκαν στρατιωτικά στα ερείπια και τα συντρίμμια του πλήρους κατεστραμμένου STALINGRAD και του Χιτλερικού ΒΕΡΟΛΙΝΟΥ.

ΔΕΝ συντρίφτηκαν όμως, μετά τον πόλεμο, φιλοσοφικο-πολιτικά, κι’ αυτό εξαιτίας της επικράτησης της προδοτικής Χρουστσοφικής ρεβιζιονιστικής αντεπανάστασης στο αντιφασιστικό στρατόπεδο (Σοβ. Ένωση-σοσιαλιστικό στρατόπεδο), αφήνοντας έτσι ΑΝΟΛΟΚΛΗΡΩΤΗ τη μεγάλη Αντιφασιστική ΝΙΚΗ των λαών, ενώ ΣΗΜΕΡΑ αναβιώνουν και αναπτύσσονται επικίνδυνα οι φασιστικές και Ναζι-φασιστικές δυνάμεις πανευρωπαϊκά, επικαλούμενες, μεταξύ άλλων, και τις «φιλοσοφικο»-πολιτικές απόψεις του M. HEIDEGGER που ΔΕΝ αποτελούν μια αθώα «πνευματική» ενασχόληση κάποιων αφελών που καταναλώνουν άσκοπα «φαιά ουσία», αλλά ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ συνειδητή οργανωμένη και προγραμματισμένη διάδοση του Ναζι-φασισμού.

Ο M. HEIDEGGER υπήρξε πνευματικός ΔΡΑΣΤΗΣ δολοφόνος των λαών και μέγας ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΕΑΣ του υλικού και πνευματικού πολιτισμού – μαζί ΚΑΙ της Φιλοσοφίας, ταυτίζοντάς την με τον Führer-HITLER – πολλών χωρών (και της Γερμανίας) και των τριών ηπείρων: ΕΥΡΩΠΗΣ-ΑΦΡΙΚΗΣ-ΑΣΙΑΣ, υπό τις διαταγές του αρχισφαγέα των λαών ΑΔΟΛΦΟΥ ΧΙΤΛΕΡ, υπηρετώντας την επιθετική επεκτατική πολιτική του γερμανικού ιμπεριαλισμού και τα ταξικά συμφέροντα των γερμανικών μονοπωλίων μα και τη μεγιστοποίηση των Κερδών τους.

Και σ’ αυτήν την περίπτωση στην πραγματικότητα ΔΕΝ πρόκειται απλά και ΜΟΝΟ για το μαζικό «ντοπάρισμα» και τον σχιζοφρενικό εκστασιασμό, με τις βάρβαρες ναζιστικές «θεωρίες», της γερμανικής νεολαίας, που «ρίχνονταν» φανατισμένα και τυφλά στις αιματηρότατες φονικές μάχες, κουβαλώντας στα γυλιό τους, το Ζαρατούστρα του NIETZSCHE, τις παρτιτούρες του WAGNER, τα ποιήματα των HOELDERLIN και STEFAN GEORGE, ο οποίος «οραματίζονταν»(!), το 1921, ένα «Νέο Ραϊχ» αλλά και τα Ναζι-φασιστικά λογύδρια («Schlageter», κλπ.) του Ναζί-φασίστα «φιλοσόφου» MARTIN HEIDEGGER (P.HÜΗNERFELD: Im Schatten Heideggers, S. 14, Hamburg 1959), μαζί μ’ εκείνο το διαβόητο: «Ούτε Διδαχές ούτε «Ιδέες» πρέπει να είναι οι κανόνες του Είναι σας. Ο ίδιος ο Führer και μόνον αυτός ε ί ν α ι η σημερινή και η μελλοντική γερμανική πραγματικότητα και ο νόμος της…. Heil Hitler” (Ομιλία (3.11.1933) Heidegger προς τους φοιτητές του Πανεπιστημίου του Freiburg, στο: GUIDO SCHNEEBERGER: Nachlese zu Heidegger, Dokumente zu seinem Leben und Denken, s. 135-136, Bern 1962).

ΕΠΙΠΛΕΟΝ επρόκειτο για κάτι περισσότερο και πολύ σημαντικότερο (δεν έχει δυστυχώς επισημανθεί στη σχετική βιβλιογραφία) που αφορά: στη στενότατη αλληλοσύνδεση και αλληλεπίδραση ΘΕΩΡΙΑΣ και ΠΡΑΞΗΣ, που φωτίζει σαφέστερα και πληρέστερα τη σχέση HEIDEGGER–Χιτλερικής Ναζι-φασιστικής πρακτικής δράσης, ΑΚΡΙΒΕΣΤΕΡΑ: την ΑΜΕΣΗ σύνδεση της βάρβαρης υπεραντιδραστικής πολιτικο-«φιλοσοφικής» Ναζι-φασιστικής «θεωρίας» του συνόλου των απόψεων του HEIDEGGER με τη ΔΟΛΟΦΟΝΙΚΗ εγκληματική ΠΡΑΚΤΙΚΗ των Χιτλερικών στρατευμάτων, αφού ο ίδιος ο χιτλερικός Ναζί-φασίστας HEIDEGGER, ο κατεξοχήν πολιτικός «φιλόσοφος», είχε φτάσει ως το πλέον ακρότατο σημείο: παρακολουθούσε μόνιμα και καθημερινά (μέρα-νύχτα) ΑΚΟΜΑ και τη στρατιωτική δολοφονική πορεία των πολεμικών επιχειρήσεων των Χιτλερικών στρατευμάτων, παροτρύνοντας δραστήρια και ενθαρρύνοντας ΑΜΕΣΑ τη συνέχιση και ΕΝΤΑΣΗ των δολοφονικών πολεμικών οργίων των μαζικών εγκλημάτων σε βάρος των λαών των άλλων χωρών, ακόμα και ΜΕΤΑ την καταστροφική τους ήττα στο STALINGRAD, όπως αποδεικνύουν-τεκμηριώνουν οι υπαρκτές αναμφισβήτητες στρατιωτικο-πολιτικο-«φιλοσοφικές» του σημειώσεις, αναφέροντας εδώ μόνο ΔΥΟ περιπτώσεις:

1) Επιστολή HEDEGGER στο στρατιώτη μαθητή του KARL ULMER που βρίσκονταν στο Ανατολικό μέτωπο: «η μοναδική αντάξια ύπαρξη ενός γερμανού είναι να βρίσκεται στο Μέτωπο» (HUGO OTT: Martin Heidegger, unterwegs zu seiner Biographie, S. 154, Frankfurt (Main)/New York 1988 – κι αυτό ΜΕΤΑ την μεγάλη καταστροφή των Χιτλερικών στρατευμάτων στο STALINGRAD, με τον OTT να σχολιάζει, μεταξύ άλλων: «μετά το Stalingrad μια τέτοια επιστολή στο μαθητή του Karl Ulmer – παρά το ότι η τύχη του γερμανικού λαού, αυτού του μεταφυσικού λαού, είχε ήδη κριθεί: προορισμένος πλέον να παρακμάσει, φορτωμένος με εγκλήματα, που τα είχε διατάξει ο Fuehrer, αυτός ο Fuehrer, που «μόνον αυτός ε ί ν α ι η σημερινή και η μελλοντική γερμανική πραγματικότητα και ο νόμος της» (SCHNEEBERGER 1962, S.135-136,Νr. 114). «Ποτέ ο Heidegger δεν πήρε πίσω αυτή τη φράση!» (H. OTT, στο ίδιο σελ. 155).

2) Στις δε παραδόσεις του για τον «ΗΡΑΚΛΕΙΤΟ» στα θερινά εξάμηνα του 1943-1944 – και πάλι μετά την καταστροφική ήττα στο STALINGRAD – κάνει έκκληση στο γερμανικό λαό να συνέλθει απ’ αυτή την ήττα, οδηγώντας τον έτσι στις μετέπειτα απανωτές καταστροφικές ήττες μέχρι την κατάληψη του ΒΕΡΟΛΙΝΟΥ και την άνευ όρων παράδοση της Χιτλερικής Γερμανίας 9 Μάη 1945 (M.HEIDEGGER: «HERAKLIT», στο: Gesamtausgabe Bd. 55 S. 180f και S. 123, Frankfurt/M (λόγω μεγάλης έκτασης των αποσπασμάτων δεν παρατίθενται εδώ σε μετάφραση).

Ο M. HEIDEGGER υπήρξε εγκληματίας πολέμου όπως και άλλοι διανοούμενοι: CARL SCHMITT, ALFRED BAEUMLER, ERNST KRIECK, ERNST JUENGER και δεκάδες άλλοι, αλλά και κάποιοι στο εξωτερικό: KNUT HAMSUN, LOUIS-FERDINAND CELINE, EZRA POUND, CARL GUSTAV JUNG, κλπ. που έπρεπε να ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΤΟΥΝ στη Δίκη της Νυρεμβέργης, στην οποία κάθισαν στο Εδώλιο του κατηγορουμένου μόνο νεκροί ΠΡΟΔΡΟΜΟΙ του Εθνικοσοσιαλισμού: ΠΡΩΤΙΣΤΩΣ NIETZSCHE, αλλά και ο FICHTE για τους εθνικιστικούς «Reden an die deutsche Nation» και ο HEGEL για τα ζητήματα του Πολέμου, που συμπεριλαμβάνονται στο κατηγορητήριο του βασικού Κατήγορου της Γαλλίας, Francois de Menthon (Sitzung vom 7. Januar 1946, στο: Der Prozess gegen die Hauptskriegsverbrecher vor dem Nuernberger Gerichtshof. (Nuerenberg 1947), Muenchen/Zuerich, Bd. 5-6, S. 424 f. και S. 474).(Το αντιδραστικό πολιτο-«φιλοσοφικό» έργο του HEIDEGGER θα πρέπει να μελετηθεί σε στενή σύνδεση με τις προετοιμασίες της Χιτλερικής Γερμανίας για τον τότε επικείμενο πόλεμο και μετά το ξέσπασμά του σε σύνδεση με την πορεία των στρατιωτικών επιχειρήσεων των χιτλερικών ιμπεριαλιστικών στρατευμάτων).

Ελάχιστα για τη σχέση HEIDEGGER – ΓΑΛΛΙΑΣ. Ο Χιτλερικός Ναζι-φασίστας HEIDEGGER «πάτησε»(!) το Παρίσι το καλοκαίρι του 1955 – 10 χρόνια μετά την καταστροφική ήττα του Χιτλερικού Ναζι-φασισμού 9 Μάη 1945.

Τον Αύγουστο του 1955 φτάνει στην πραγματική του ΠΑΤΡΙΔΑ, τη Γαλλία, γιατί η αντιδραστική «σφηκοφωλιά» των Χαϊντεγκεριανών ΔΕΝ ήταν-είναι στη Γερμανία αλλά στην «πόλη του Φωτός», το Παρίσι. Ο Γάλλος Jean-Michel Palmier αναφέρει σχετικά: «όταν εμείς μαζί με τον Frederic de Towarnicki συναντηθήκαμε το 1968 με το Heidegger, αυτός είπε, ότι στη Γερμανία είναι (=θεωρείται) ακόμα τώρα «ein toter Hund». Αντίθετα στη Γαλλία το έργο του είχε μια πραγματική επίδραση» (J.M. Palmier: Wege und Wirken Heideggers in Frankreich, στο: «Die Heidegger Kontroverse» (Hrg) von Juerg Altwegg, σελ. 56, Frankfurt/M 1988). Ακριβέστερα ο Heidegger θα έπρεπε να είχε πει: «στη Γερμανία με θεωρούν ένα ψόφιο Ν α ζ ι σ τ ι κ ό σ κ υ λ ί», που με τη δραστήρια συμβολή του οδήγησε κατά κοπάδια εκατομμυρίων τη νεολαία στη σφαγή και η ίδια η Γερμανία οδηγήθηκε στη μεγάλη καταστροφή, κάτι που δεν μπορεί εύκολα να ξεχάσει ο γερμανικός λαός.

Στο Παρίσι υποδέχτηκαν, με πρωτοστατούντες τους JEAN BEAUFRET – RENE CHAR – KOSTAS AXELOS (=προκλητικότατη φιλο-ναζιστική στάση), το Ναζί εγκληματία πολέμου HEIDEGGER, «αυτόν τον γελοίο εθνικοσοσιαλιστή βρακοφόρο μικροαστό» (THOMAS BERNHARD: Alte Meister, S. 87, Frankfurt/M 2003), που θαύμαζε τα «wunderbare Haende»(!) του HITLER: «κοιτάξτε μόνο τα υπέροχα χέρια του!» (KARL JASPERS: Philosophische Autobiographie, σελ. 101, Muenchen 1977 και 1984), την επιστολή (18.12.1931) στον αδελφό του Fritz που του συστήνει να μελετήσει το «Mein Kampf», επειδή τάχα ο HITLER: «αυτός ο άνθρωπος έχει ένα ασυνήθιστο και σίγουρο, πολιτικό ένστικτο και το είχε ήδη όταν εμείς ακόμα είχαμε θολούρα, αυτό κανείς λογικός δεν επιτρέπεται πλέον να το αμφισβητεί» (Walter Honolka / Arnulf Heidegger (Hgs): Heidegger und der Antisemitismus, Positionen im Widerstreit, Mit Briefen von Martin und Fritz Heidegger, σελ. 22, Herder Freiburg, Basel, Wien 2006), ενώ σ’ άλλη επιστολή (3.4.1933) ο αδελφός του Fritz ξεπερνάει τα όρια και της πιο ακραίας μορφής γελοιότητας γράφοντας: «ορισμένη στάση και η ματιά του HITLER στις τωρινές φωτογραφίες του μου θυμίζουν συχνά Εσένα. Αυτή η σύγκριση από μόνη της με οδήγησε ήδη αρκετές φορές στο συμπέρασμα, ότι ο HITLER είναι ένας εξαίρετος τύπος»(στο ίδιο σελ.33).

Φθάνοντας στο Gare de l’ Est, όπως μας πληροφορεί ο Χαϊντεγκεριανός Ναζί JEAN BEAUFRET, ο προκλητικός χιτλερικός Ναζι-φασίστας και εγκληματίας πολέμου HEIDEGGER δηλώνει δικαιολογημένα θριαμβευτικά αλλά προκλητικότατα περιχαρής: «ich bin doch in Paris» (=και όμως είμαι στο Παρίσι), και όταν τον ρωτά η σύζυγός του, φανατική Ναζι-φασίστρια Elfride Petri-Heidegger ποιά είναι η εντύπωσή του, απαντά: «ich bin erstaunt – ueber mich» (=εκπλήσσομαι - με τον εαυτό μου) (JEAN BEAUFRET: En France, στο: ERINNERUNG AN MARTIN HEIDEGGER (hrgs. G.Neske), S.9, Pfullingen 1977, για περισσότερα: ANTON M. FISCHER: Martin HEIDEGGER, Der gottlose Priester, Psychogramm eines Denkers, κεφάλαιο 18, σελ. 625-660, Zuerich 2008).

Ο πάλαι ποτέ «αντιστασιακός»(?) RENE CHAR, παρόλο που η σύζυγος του «Georgette είναι εβραία» (Anton M. Fischer, στο ίδιο, σελ. 626) μεταμορφώνεται τώρα(?) σε υπερασπιστή στην πράξη του ακραίου αντισημίτη και ακρότατου ρατσιστή και σε «φιλοσοφικο»-γλωσσικό επίπεδο: αφού ο Heidegger φρόντισε να τον εκφράσει προκλητικότατα, ακόμα άλλη μια φορά, και στην τελευταία κακόφημη συνέντευξή του (23. September 1966) στο «SPIEGEL» - ΜΝΗΜΕΙΟ θρασύδειλων εξοργιστικών ψευδολογιών – που δημοσιεύτηκε μετά το θάνατό του, όπως είχε δώσει εντολή στο Περιοδικό: «σκέπτομαι την ιδιαίτερη εσωτερική συγγένεια της γερμανικής γλώσσας με τη γλώσσα των Ελλήνων και τη Σκέψη τους. Αυτό μου το επιβεβαιώνουν σήμερα, πάντοτε και πάλι οι Γάλλοι. Όταν αρχίζουν να σκέπτονται, μιλούν γερμανικά, δεν θα τα έβγαζαν πέρα στη γλώσσα τους» («DER SPIEGEL» Nr. 23, 31 Mai 1976: «Nur noch ein Gott kann uns retten», σελ. 217) = «μόνο ένας θεός μπορεί να μας σώσει». Αυτή η παπαδίστική θεολογικο-«φιλοσοφική» απάντηση «μεταφρασμένη» πολιτικά σημαίνει: μόνο ένας νέος Fuehrer-HITLER μπορεί να μας σώσει(!).

Όσοι από τους γάλλους διανοουμένους-«διανοητές» επισκέφθηκαν και στήριξαν – μα ακόμα χειρότερα προσκάλεσαν – το Ναζι-φασίστα Heidegger μ’ οποιοδήποτε πρόσχημα είναι φανερό πως επέλεξαν να μετατραπούν σε Κουϊσλινγκς της χώρας τους, που πέραν των άλλων, ΕΧΑΣΑΝ και κάθε αξιοπρέπεια και εθνική περηφάνια, αφού ο ρατσισμός του Heidegger απέναντι στη γαλλική γλώσσα, ήταν από καιρό γνωστός. Η ΠΡΟΔΟΣΙΑ απέναντι στη χώρα τους είναι ασύγκριτα μεγαλύτερη από εκείνη του στρατηγού PHILIPPE PETAIN, επειδή ΑΚΡΙΒΩΣ διαπράχθηκε 10 χρόνια μετά την καταστροφική στρατιωτική συντριβή του Ναζι-φασισμου – ΚΑΙ μάλιστα σε ειρηνική περίοδο.

Ο RENE CHAR, πέρα απ’ τη στήριξη και υποδοχή του Ναζι-φασίστα και εγκληματία πολέμου HEIDEGGER, προχώρησε, μεταξύ άλλων, στην προκλητικότατη και ΨΕΥΔΕΣΤΑΤΗ δήλωση: «ο Heidegger ήταν για μένα ένας φίλος … υπήρξε ένας Ναζί για 10 μήνες, όχι περισσότερο, ήθελε τώρα να διορθώσει. Στη Γαλλία ο Beaufret και εγώ τον βοηθήσαμε σ’ αυτό» (A. M. FISCHER, στο ίδιο, σελ. 626), γιατί ήταν, όπως ισχυρίζεται, και οι τρείς τους «αντιστασιακοί»(!!!) δηλ. φιλο-Χιτλερικοί, τη στιγμή που και η «Sylvia Lacan είναι σοκαρισμένη από τον αντισημιτισμό της Elfrides» (σελ.627).

Ο ιπποκόμος του Heidegger, κρυφο-ναζιστής BEAUFRET, καθηγητάκος Λυκείου, δεν ήταν μόνο ανίκανος αλλά και αγράμματος φιλοσοφικά, αφού για «τελευταία φορά ο Beaufret υπέστη ναυάγιο μη μπορώντας να κατακτήσει έδρα σ’ ένα Πανεπιστήμιο, αυτή τη φορά στο Aix» (Fischer, σελ. 660), εξαιτίας της ανικανότητας και κραυγαλέας ανεπάρκειάς του, την οποία είχε εντοπίσει και ο αυταρχικός Δάσκαλός του, Ναζι-φασίστας Χιτλερικός MARTIN HEIDEGGER: σύμφωνα με τη μαρτυρία του JACQUES TAMINIAUX, σ’ ένα απ’ τα ιδιωτικά σεμινάρια ο Heidegger πρόσβαλε βάναυσα τον ιπποκόμο μαθητή του Beaufret με τον πλέον ωμό τρόπο για την αγραμματοσύνη και την ανικανότητά του, λέγοντας: «όμως εδώ δεν είμαστε σε Νηπιαγωγείο» (JACQUES TAMINIAUX στο: “Philosophie MAGAZIN”, Sonderheft 03, σελ. 66, “DIE PHILOSOPHEN UND DER NATIONALSOZIALISMUS”).

Αργότερα ο BEAUFRET αποκαλύφτηκε ως συνειδητός χιτλερικός και ΑΡΝΗΤΗΣ του Ολοκαυτώματος.

Ενδιαφέρει εδώ η περίπτωση του JEAN BEAUFRET τόσο για τη χαρακτηριστική θέση-στάση του και τη στενότατη σχέση HEIDEGGER-Ναζι-φασισμού απ’ την πρώτη στιγμή, επειδή όπως μας πληροφορεί ο ίδιος, συνάντησε το HEIDEGGER «στις 10 Σεπτέμβρη 1946» στην περιοχή του Freiburg (Jean Beaufret: Der ominöse 6. Juni 1944, στο: «Die Heidegger Kontroverse» (Hrg.) von Juerg Altwegg, σελ. 43, Frankfurt/M 1988), όσο και για την Ναζι-φασιστική πορεία του, την οποία όμως για πολλές δεκαετίες απέκρυβε συνειδητά και επιμελώς απ’ το γαλλικό λαό και τους λαούς της Ευρώπης, που, όπως αποδείχθηκε, δεν ήταν απλά ένας φανατικός υπερασπιστής των απόψεων του Ναζι-φασίστα MARTIN HEIDEGGER, ένας αφελής «αθώος διανοούμενος», «διαμεσολαβητής της σκέψης του Heidegger στη Γαλλία»(OTT), αλλά ένας Κουϊσλινγκ, που στήριξε σε δυο επιστολές του (1978-1979) το Ναζι-φασίστα «αρνητή του Ολοκαυτώματος Robert Faurisson που είχε απολυθεί απ’ το Πανεπιστήμιο της Lyon»(A.M.FISCHER, στο ίδιο, σελ. 660), με τον OTT να σημειώνει: «είχε βυθιστεί σε μια πολύ σκοτεινή κατάσταση και από παραλήπτης και συνομιλητής του Heidegger έγινε άκρως ύποπτος, από τότε που ο ιστορικός Robert Faurisson (Πανεπιστημίου Lyon II), ο απερίγραπτος προπαγανδιστής του “Auschwitz-Luege” (=«Ψεύδος-Auschwitz»), δημοσίευσε επιστολές του Beaufret», επιστολές όπου ο γνωστός αναθεωρητής ιστορικός «Faurisson δέχεται τη στήριξη και ενθάρρυνση του να συνεχίσει το ερευνητικό του έργο» στην φιλο-Χιτλερική κατεύθυνση του “Auschwitz-Lüge” (HUGO OTT: Martin Heidegger, Unterwegs zu seiner Biographie, σελ. 14-15, Frankfurt/New York 1988, και: HANS EBELING: Martin Heidegger, Philosophie und Ideologie, S.80, Reinbeck bei Hamburg 1991, κλπ.).

Ο HEIDEGGER, αυτή η αυτο-γελοιοποιούμενη φιγούρα δηλ. ο «πιο μεγάλος φιλόσοφος όλων των εποχών»(!) ΔΕΝ έδωσε ΤΙΠΟΤΕ το νέο και πρωτότυπο, εκτός από κοινοτοπίες, αντιδραστικές διαστρεβλώσεις διαφόρων φιλοσόφων και πλουσιότατες ΑΝΤΙΓΡΑΦΕΣ με πρώτο θύμα το θεολόγο Δάσκαλό του, καθηγητή CARL BRAIG, απ’ τον οποίο έχει αντιγράψει τις παρακάτω σειρές , και μάλιστα απ’ την πρώτη παράγραφο της «Einleitung» 1.2 (Seite 4 και ελληνικά σελ. 27: «Δε μπορεί να δοθή ορισμός που «Είναι» με παραγωγή από ανώτερες έννοιες, μα ούτε και με επαγωγή από κάποιες κατώτερες» (Μαρτιν Χαϊντεγγερ: ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΧΡΟΝΟΣ, σελ. 27, Αθήνα 1978)²⁾. Στα διαβόητα «Schwarze Hefte» (ως τώρα Bd. 94-98) αυτο-απογυμνώθηκε τελείως, εγκαταλείποντας παντελώς ακόμα και το ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ της Φιλοσοφίας, και αντ’ αυτού επιδίδεται σε προκλητικότατους αντιδραστικούς πολιτικούς ΥΜΝΟΥΣ γενικά σε Εθνικοσοσιαλισμό-ΧΙΤΛΕΡ, υπερασπίζοντας ταυτόχρονα τον εθνικισμό-σοβινισμό και το ρατσισμό αλλά και έναν ακρότατο αντισημιτισμό με τη σχιζοφρενική επινόηση “Selbstzerstoerung der Juden” (Bd. 97, ANMERKUNGEN I-V (Schwarze Hefte 1942-1948), σελ. 20, Frankfurt/M 215) – ΑΝΤΙΓΡΑΦΗ (1^η )απ’ το WAGNER (“Das Judentum in der Musik” 1850), μα και τον νεολογισμό «Verjudung»( ΑΝΤΙΓΡΑΦΗ 2^η) πάλι από το R.WAGNER³⁾ (Επιστολή M.Heidegger προς Elfride Petri 18.10.1916: «η εβραιοποίηση του πολιτισμού μας και των Πανεπιστημίων είναι όμως τρομακτική…» (“Mein liebes Seelchen”, S. 51, Muenchen 2007).

Όποιος έχει διαβάσει-μελετήσει λίγο προσεκτικά μαζί και ταυτόχρονα (3) βιβλία: του θεολόγου καθηγητή στο Πανεπιστήμιο του Freiburg, δασκάλου του Heidegger, CARL BRAIG: ”Vom Sein, Abriss der Ontologie” (Freiburg im Breisgau 1896), το ημιτελές – και ΑΚΡΙΒΩΣ γι’ αυτό πλήρως αποτυχημένο έργο-κρίσης – του MARTIN HEIDEGGER: «Sein und Zeit» 1927, (Tuebingen, 1972) και του GUIDO SCHNEEBERGER: «Nachlese zu Heidegger, Dokumente zu seinem Leben und Denken» (Bern 1962), διαπιστώνει εύκολα την ολοφάνερη, ουσιαστικά κατά λέξη, ΑΝΤΙΓΡΑΦΗ του Heidegger από το BRAIG, αλλά προπαντός την κατανόηση της ΟΥΣΙΑΣ της «φιλοσοφίας» του Heidegger, ταυτισμένης πλήρως μ’ εκείνο το διαβόητο: «ούτε Διδαχές ούτε «Ιδέες» πρέπει να είναι οι κανόνες του Είναι σας. Ο ίδιος ο Fuehrer και μόνον αυτός ε ί ν α ι η σημερινή και η μελλοντική γερμανική πραγματικότητα και ο νόμος της….. Heil Hitler!» (G. SCHNEEBERGER).

Το “Sein und Zeit” (1927) έμεινε, ως γνωστόν, για ΠΑΝΤΑ ημιτελές, αφού ο HEIDEGGER, ο υποτιθέμενος «μεγάλος φιλόσοφος»(!), βρέθηκε σε πλήρη αδυναμία να συγγράψει το ΙΙ μέρος, ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΠΟΝΤΑΣ οριστικά τη συνέχιση της αδιέξοδης και μάταιης προσπάθειάς του, σημειώνοντας έτσι μια πλήρη παταγώδη ΑΠΟΤΥΧΙΑ – ένα Προγραμματικού χαρακτήρα πολιτικο-«φιλοσοφικό» έργο που εκφράζει τη βαθύτατη ολόπλευρη συνολική κρίση σ’ ΟΛΑ τα επίπεδα της τότε ιδιόμορφης Γερμανικής αστικής κοινωνίας, μαζί και ΟΛΩΝ των αντιδραστικών φιλοσοφικών ιδεαλιστικών ρευμάτων της εποχής, το οποίο, πέραν του ΜΥΣΤΙΚΙΣΜΟΥ, ΙΡΑΣΙΟΝΑΛΙΣΜΟΥ και του ακραίου ΣΟΛΙΨΙΣΜΟΥ, οδηγεί αναπόφευκτα στο ΝΑΖΙΣΜΟ και ως μόνη εναλλακτική πρόταση προσφέρει-πρόσφερε τότε τον επερχόμενο ιμπεριαλιστικό πόλεμο των πιο ακραίων εθνικιστικων-σοβινιστικών επιθετικών επεκτατικών ιμπεριαλιστικών κύκλων της Χιτλερικής Γερμανίας. Ο Εθνικοσοσιαλισμός βρίσκεται στην ΟΥΣΙΑ της Φιλοσοφίας, δηλ. στην ΟΥΣΙΑ της «Σκέψης» του MARTIN HEIDEGGER.

Ο H.BLUMENBERG σημείωνε στα μέσα της δεκαετίας του 1960: «η σκέψη του Heidegger είναι μια «ψευτοθεολογία» που δεν προσφέρει τίποτε στον άνθρωπο εκτός από «υποδούλωση»»(HANS BLUMENBERG: «Die Legitimitaet der Neuzeit» Frankfurt/M 1966 και 2012) ενώ ο TH.BERNHARD παρατηρούσε ευστοχότατα, ότι η μέθοδος του Heidegger «συνίστατο στο να σμικραίνει εντελώς ανενδοίαστα ξένες μεγάλες σκέψεις και να τις μετατρέπει σε μικρές δικές του σκέψεις» (THOMAS BERNHARD: “Alte Meister”, S. 90, Frankfurt/M 1988), με τον K.POPPER να θεωρεί το Heidegger ως «έναν απατεώνα, έναν παραχαράκτη, τον οποίο περιφρονώ ως δειλό και καιροσκόπο. Η παγκόσμια δόξα του είναι μια ντροπή για τη φιλοσοφία, τόσο τη γερμανική όσο και τη διεθνή» (KARL R.POPPER: “Technologie und Ethik”, S. 6, Frankfurt/M 1992).

Κλείνοντας, αυτό το σημείωμα πρέπει να προσεχθεί, ότι η κριτική του RICHARD WOLIN στο HEIDEGGER γίνεται από αντιμαρξιστική αντισταλινική-αντικομμουνιστική σκοπιά, και συγκεκριμένα: εκείνη της αστικής «Δημοκρατίας»(!) του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, κάτι που ο ίδιος διατυπώνει ανοιχτά όταν γράφει ασκώντας κριτική στο Χιτλερικό Ναζι-φασίστα HEIDEGGER: «όμως στην παρατιθέμενη παράγραφο ο Heidegger δεν έχει τίποτε να πει, που θα μπορούσε να διευκολύνει τη δική μας κατανόηση για τη Ρωσία υπό το σταλινισμό ή την Αμερική του New Deal… στην πραγματικότητα ο Heidegger γνώριζε πολύ λίγα για τις αποφασιστικές κοινωνικές και πολιτικές διαφορές μεταξύ της Ρωσίας του Στάλιν και της Αμερικής του Roosevelt της περιόδου του 1930» (RICHARD WOLIN: Heideggers “Schwarze Hefte” στο: «Vierteljahreshefte fuer Zeitgeschichte» 63 (2015), Heft 3, S. 397-398). (αργότερα εκτενέστερη κριτική-πολεμική στο MARTIN HEIDEGGER)

1) το άρθρο πρωτοδημοσιεύθηκε στο: “New Writing and Daylight”, (London 1943), μεταφρασμένο στα γαλλικά με τίτλο: «Precourseur du Nazisme», “L’ Arche” III, p. 75-93, Paris 1946, στα γερμανικά: «STEFAN GEORGE und die Folgen» (“Neue Auslese” Heft 11, S.84-90, Lahr Schwarzwald, μετά τον πόλεμο χωρίς ημερομηνία) και στα ελληνικά με τίτλο: «ΣΤΕΦΑΝ ΓΚΕΟΡΓΚΕ, ΕΝΑΣ ΠΡΟΔΡΟΜΟΣ ΤΟΥ ΝΑΖΙΣΜΟΥ» «ΚΡΙΤΙΚΗ» Χρόνος Β΄- Ιούλιος-Αύγουστος 1960- τεύχος 10, σελ. 139-152. Οι υπάρχουσες μεταφράσεις έχουν πολλά προβλήματα, δεν διαθέτουμε δυστυχώς το αγγλικό πρωτότυπο. Βλέπε σχετικά και: Paul Rilla 1949 και 1978, Karl Loewith 1961/67 και 1989, Sebastian Haffner 1978, Raymond Klibansky 2001, κλπ., κλπ., αλλά και απολογητές του GEORGE: Edgar Salin 1948, Claude David, 1952, 1967, κλπ. Περιοδικό «Πλανόδιον»(Ιούνιος, Αθήνα 2007).

2) CARL BRAIG: „vom Sein, Abriss der Ontologie“, Freiburg im Breisgau 1896, S. 22: „Aus hoeheren Begriffen ist der des Seins nicht ableit-und aus niedrigern ist er nicht darstellbar”.

MARTIN HEIDEGGER: “Sein und Zeit”, 1972 Tübingen S. 4: “Das Sein ist definitorisch aus hoeheren Begriffen nicht abzuleiten und durch niedere nicht darzustellen”.

3) για „Verjudung” βλέπε: Jens Malte Fischer: Richard Wagners „Das Judentum in der Musik“, Frankfurt/Leipzig 2000, S. 81: «εδώ είναι κατά πρώτο ένας ολοφάνερος εννοιολογικός νεολογισμός του WAGNER, η “Verjudung”, ο οποίος έπειτα ως “Verjudung”, έκανε μια τρομακτική καριέρα»

Για τον ακραίο αντισημιτισμό του «τσαρλατάνου» (GOTFRIED KELLER) WAGNER, αυτού του ακρότατου φανατισμένου ΑΝΤΙΣΗΜΙΤΗ με τη σχιζοφρενική επινόηση “Selbstzerstoerung der Juden” (=αυτοεξολόθρευση των Εβραίων), βρίσκει πολλά ο ενδιαφερόμενος στα: COSIMA WAGNER: Die Tagebuecher 1, 1869-1877, και Die Tagebuecher 2, 1878-1883, Muenchen/Zuerich 1977, S. 293: “Ratten und Maeuse – die Juden” (= αρουραίοι και ποντίκια – οι Εβραίοι) και S. 766 έβλεπε στο όνειρό του ο WAGNER: “dann dass die Juden ihn umgaben, die zu Gewuerm wurden” (= έβλεπε μετά ότι τον περικύκλωσαν οι Εβραίοι, οι οποίοι έγιναν σκουλήκια), και σε πολλά άλλα σημεία.

Αυτές είναι, για τώρα, οι τρεις ΑΝΤΙΓΡΑΦΕΣ: η πρώτη (ίσως?) ΑΝΤΙΓΡΑΦΗ του M.Heidegger από τον C.BRAIG και οι άλλες δυο απ’ το WAGNER (αφήνοντας μερικές άλλες για αργότερα). Ο «μεγάλος φιλόσοφος»(!) απατεωνίσκος Heidegger,πέρα απ’ τις άπειρες αντιδραστικές διαστρεβλώσεις, έχει λεηλατήσει κυριολεκτικά τους προγενέστερους και τους συγχρόνους του.