Εκλογές σε Γερμανία-Αυστρία - Ο ΦΑΣΙΣΤΙΚΟΣ–ΝΑΖΙ-ΦΑΣΙΣΤΙΚΟΣ χαρακτήρας των λεγόμενων «Ευρωσκεπτικιστικών» κομμάτων

Ο παραδοσιακός αστικός τύπος αλλά και ο ρεφορμιστικός αποσιωπά συνειδητά και συγκαλύπτει σκόπιμα το ΦΑΣΙΣΤΙΚΟ–ΝΑΖΙ-ΦΑΣΙΣΤΙΚΟ χαρακτήρα των λεγόμενων «Ευρωσκεπτικιστικών» κομμάτων

Μ’ αφορμή τις εκλογές σε Γερμανία-Αυστρία

Στις εκλογές τον περασμένο χρόνο σε Γερμανία (24.9.2017) και Αυστρία (15.10.2017) τα υπεραντιδραστικά κόμματα AfD (=Εναλλακτική για τη Γερμανία) των Alexander Gauland-Alice Weidel (αντικατέστησαν στην ηγεσία τους Frauke Petry-Marcus Pretzell) και το FPÖ (=Κόμμα Ελευθερίας Αυστρίας) του Heinz-Christian Strache σημείωσαν σημαντική άνοδο. Το μεν AfD έφτασε στο 12,6%, καταλαμβάνοντας την 3^η θέση, μπήκε για πρώτη φορά στη Βουλή, ενώ το FPÖ συγκέντρωσε το 27,3% των ψήφων, περνώντας και αυτό στην 3^η θέση, σχημάτισε κυβέρνηση με το ÖVP (=Λαϊκό Κόμμα Αυστρίας).

Ο αστικός τύπος, κρίνοντας-εκτιμώντας από αστική σκοπιά, χαρακτηρίζει τα κόμματα αυτά «ευρωσκεπτικιστικά», «αντιμεταναστευτικά»,«λαϊκίστικα», κλπ. ή σπάνια καμιά φορά, στην καλύτερη περίπτωση «ακροδεξιά».

Τους ίδιους αντιμαρξιστικούς χαρακτηρισμούς συναντά κανείς και στον ντόπιο ρεφορμιστικό τύπο («Ριζοσπάστης», «Αυγή», «Εποχή», «Πριν», τροτσκιστικός κλπ.), επαναλαμβάνοντας, ακριβέστερα αντιγράφοντας προφανώς τους παραπάνω αστικούς χαρακτηρισμούς – με χαρακτηριστικότερη περίπτωση το «Ριζοσπάστη», όργανο της ΚΕ του σοσιαλδημοκρατικού «Κ»ΚΕ, που δεν χρησιμοποιεί ούτε καν το χαρακτηρισμό «ακροδεξιά» κόμματα, και γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο, η αναφορά θα περιοριστεί μόνο στην περίπτωσή του.

Ο «Ριζοσπάστης» αντιγράφοντας τον παραδοσιακό αστικό τύπο σημειώνει σχετικά, πριν τις γερμανικές εκλογές, για το AfD: «την τρίτη θέση διεκδικεί το ευρωσκεπτικιστικό-αντιμεταναστευτικό «Εναλλακτική για τη Γερμανία» (AfD) με 11%» («Ρ» 23/9/2017, σελ. 20, και σε άλλα φύλλα), και μετά τις εκλογές: «η ευρωσκεπτικιστική-αντιμεταναστευτική «Εναλλακτική για τη Γερμανία» (AfD) είναι η πρώτη φορά που μπαίνει στη γερμανική Βουλή και καταλαμβάνει την τρίτη θέση με 12,6%» («Ρ» 26/9/2017, σελ. 19), ενώ για τον πασίγνωστο Ναζι-φασίστα Gauland επέλεξε να γράψει μόνο(!): «ο άλλος επικεφαλής, Αλεξάντερ Γκάουλαντ, σημείωσε ότι «θα κυνηγήσουμε την Ανγκελα Μέρκελ»» («Ρ» 26/9/2017, σελ. 19).

Για το FPÖ (=Κόμμα Ελευθερίας Αυστρίας) του Heinz-Christian Strache γράφει: «ενισχύθηκε σημαντικά και σημείωσε το μεγαλύτερο ποσοστό στην ιστορία του το εθνικιστικό-αντιμεταναστευτικό Κόμμα Ελευθερίας (FPÖ)» («Ρ» 22/10/2017, σελ.35), περνώντας στην τρίτη θέση με 27,3% (δηλ. + 5,9% επιπλέον και 52 έδρες).

Η δε «Αυγή» γράφει για το AfD των Ναζιστών Gauland-Weidel: «εφιάλτης η είσοδος της ακροδεξιάς Εναλλακτικής για τη Γερμανία στο Ράϊχσταγκ» («Αυγή» 24/9/2017, σελ. 1).

Όμως, πέραν της αστικής ορολογίας–φρασεολογίας, το σημαντικότερο είναι η συνειδητή αποσιώπηση και σκόπιμη συγκάλυψη-απόκρυψη απ’ την εργατική τάξη και το λαό του Φασιστικού-Ναζι-φασιστικού χαρακτήρα αυτών των υπεραντιδραστικών κομμάτων, παραποιώντας έτσι το χαρακτήρα τους, και ακόμα χειρότερα: σμικρύνοντας το μέγεθος της αντιδραστικότητάς τους καθώς και τον μεγάλο κίνδυνο που αυτά συνιστούν για τις πλατιές λαϊκές μάζες.

Μερικές παρατηρήσεις πάνω σ’ αυτά τα σπουδαία και επίκαιρα ζητήματα για την εργατική τάξη και τις πλατιές λαϊκές μάζες αλλά και για το αντιφασιστικό κίνημα γενικότερα:

1.Αντιμαρξιστική οικονομίστικη προσέγγιση. Ο «Ριζοσπάστης» (αλλά και το σύνολο του ρεφορμιστικού τύπου) προσεγγίζει ΟΛΑ τα αστικά κόμματα – μαζί και τα Φασιστικά-Ναζι-φασιστικά – από μια αντιμαρξιστική οικονομίστικη σκοπιά, πιο συγκεκριμένα απ’ τη σκοπιά της εκάστοτε διακηρυγμένης (ή εφαρμοσμένης) οικονομικής πολιτικής των αστικών κομμάτων, ΧΩΡΙΣ να παίρνονται υπόψη οι ιδεολογικο-πολιτικές αντιλήψεις αυτών των κομμάτων απ’ τις οποίες καθοδηγούνται, και στη συγκεκριμένη περίπτωση των υπεραντιδραστικών κομμάτων AfD – FPÖ. ΟΛΑ τα λεγόμενα «λαϊκιστικά» «ευρωσκεπτικιστικά», «εθνικιστικά», «αντιμεταναστευτικά», κλπ. υπεραντιδραστικά κόμματα καθοδηγούνται: ιδεολογικά απ’ τις φιλοσοφικές αντιλήψεις των διαφόρων ιρασιοναλιστικών ιδεαλιστικών ρευμάτων (Νιτσεϊσμού, Φιλοσοφία της ζωής, Υπαρξισμού, κλπ.), ενώ πολιτικά υπερασπίζουν και προπαγανδίζουν εθνικιστικές-σοβινιστικές, θρησκευτικο-σκοταδιστικές, ρατσιστικές, αντιμεταναστευτικές, αντισημιτικές, φασιστικές–Ναζι-φασιστικές, κλπ. απόψεις, κόμματα διαμορφωμένα, κάποια από αυτά εντελώς ανοιχτά και άλλα προσεκτικότερα αλλά σαφέστατα, σε φασιστικά–Ναζι-φασιστικά, νοσταλγούς, υπερασπιστές και προπαγανδιστές του χιτλερικού Ναζι-φασισμού, θαυμαστές του Χίτλερ και προκλητικούς αρνητές των χιτλερικών στρατοπέδων συγκέντρωσης και του Ολοκαυτώματος.

2.Συγκάλυψη του φασιστικού-Ναζι-φασιστικού χαρακτήρα των λεγόμενων «λαϊκιστικών», «ευρωσκεπτικιστικών», κλπ. κομμάτων. Η συγκάλυψη του φασιστικού–Ναζι-φασιστικού χαρακτήρα απ’ το ρεφορμιστικό τύπο γίνεται με δυο τρόπους:

α) Χαρακτηρισμός των υπεραντιδραστικών AfD – FPÖ. Ο χαρακτηρισμός αυτών των κομμάτων ΜΟΝΟ ως «λαϊκιστικά» «ευρωσκεπτικιστικά», «εθνικιστικά», «αντιμεταναστευτικά» κλπ., ακόμα και ως «ακροδεξιά» ΔΕΝ αποκαλύπτει – με δεδομένο την εξόφθαλμη έκφραση και υπεράσπιση των συμφερόντων του μεγάλου κεφαλαίου – τον υπεραντιδραστικό χαρακτήρα αυτών των κομμάτων, ΑΝΤΙΘΕΤΑ: συγκαλύπτει τον πραγματικό τους χαρακτήρα δηλ. το φασιστικό-Ναζι-φασιστικό τους χαρακτήρα, ο οποίος διακρίνεται δια «γυμνού οφθαλμού» στις προαναφερόμενες υπεραντιδραστικές ιδεολογικο-πολιτικές τους αντιλήψεις απ’ τις οποίες καθοδηγούνται στο σύνολο της δράσης τους αλλά και στους τωρινούς και απώτερους σκοπούς τους.

Πέρα απ’ το ότι οι χαρακτηρισμοί τόσο του παραδοσιακού αστικού τύπου όσο και εκείνοι του ρεφορμιστικού συγκαλύπτουν το Ναζι-φασιστικό χαρακτήρα αυτών των υπεραντιδραστικών κομμάτων (AfD – FPÖ), η ίδια η δράση και οι δηλώσεις ηγετικών στελεχών και των δυο κομμάτων αποκαλύπτουν τον παραπλανητικό χαρακτήρα αυτών των χαρακτηρισμών.

Έτσι ο ηγέτης του AfD Alexander Gauland, δήλωνε (2 Σεπτέμβρη 2017) πριν τις εκλογές (14.09.2017) στην συνάντηση του AfD (Kyffhäusertreffen) στο Thüringen: «δικαιούμαστε να είμαστε υπερήφανοι για τα κατορθώματα των γερμανών στρατιωτών σε δυο παγκόσμιους πολέμους» (= «wir haben das Recht, Stolz zu sein auf die Leistungen deutscher Soldaten in zwei Weltkriegen»). Ο Γκάουλαντ «έγινε γνωστός με τις ρατσιστικές επιθέσεις κατά των ποδοσφαιριστών της εθνικής ομάδας με αφρικανική καταγωγή, του Ζ.Μπόατενγκ αρχικά και όλων των άλλων μετά, τα αντισημιτικά μηνύματα, τις αναδρομές στο ναζιστικό παρελθόν της Γερμανίας και τις καθημερινές επιθέσεις σε Ρομά, προσφυγές και μετανάστες» («ΕΦ.Συντακτών», 23-24/9/2017, σελ. 21). Επίσης επιτέθηκε με χυδαίο φασιστικό τρόπο στην υπεύθυνη για ζητήματα Κοινωνικής Ένταξης των μεταναστών της Ομοσπονδιακής Κυβέρνησης, Aydan Özoguz (SPD), δηλώνοντας ότι είναι για πέταμα στα απόβλητα της Ανατολίας (λόγω Τουρκο-Κουρδικής καταγωγής της). Επιπλέον ο Gauland απαίτησε δημόσια «να μπει τέρμα στις αρνητικές αναφορές για το ναζιστικό παρελθόν της Γερμανίας».

Ένα άλλο στέλεχος του AfD, ο Björn Höcke, το Δεκέμβρη του 2007, σε ένα λόγο του στη Δρέσδη χαρακτήρισε το μνημείο του Ολοκαυτώματος στο Βερολίνο: «ένα μνημείο ντροπής» (= «ein Denkmal der Schande»), με τον Gauland να υπερασπίζει το Höcke, γι’ αυτή του την αντισημιτική, Ναζι-φασιστική δήλωση, και μάλιστα τον χαρακτήρισε «ψυχή του AfD» (= «Seele der AfD»).

Εντελώς δικαιολογημένα και ορθότατα το ηγετικό στέλεχος του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος (SPD) Ralf Stegner χαρακτήρισε «Ναζί» το Höcke σε μία συνέντευξή του στη «Mannheimer Morgen».

Προφανώς δεν υπάρχουν προκλητικότερες Ναζι-φασιστικές δηλώσεις απ’ τις παραπάνω για τους αντιφασίστες λαούς ΟΛΩΝ των χωρών δηλ. απ’ αυτή την ωμή υπεράσπιση, διαφήμιση και εξύμνηση των θηριωδιών και των πιο αποτρόπαιων εγκλημάτων που γνώρισε η ιστορία της ανθρωπότητας, των Χιτλεροφασιστικών στρατοπέδων συγκέντρωσης και του Ολοκαυτώματος.

Ας σημειωθεί ακόμα πως πρώτη έσπευσε η αρχηγός του Ναζι-φασιστικού «Εθνικού Μετώπου» Μ.Λεπέν να συγχαρεί τους ομοϊδεάτες της του AfD: «μπράβο στους συμμάχους μας του AfD γι’ αυτή την επιτυχία! Είναι ένα σύμβολο της αφύπνισης των Ευρωπαϊκών λαών» («ΕΦ.Συντακτών», 25/9/2017, σελ. 6). Επιπλέον η παραιτηθείσα (μαζί με το σύζυγό της Marcus Prezell) απ’ την ηγεσία της AfD, Frauke Petry, είχε προσκαλέσει, το Γενάρη 2017, σε συνάντηση ηγετών των αδελφών κομμάτων: «τη Μ. Λεπέν από τη Γαλλία, το Γ. Βίλντερνς από την Ολλανδία, τον Μ. Σαλβίνι από την Ιταλία, και τον Χ. Βιλίμσκι από την Αυστρία» για πανευρωπαϊκό συντονισμό της δράσης τους («ΕΦ.Συντακτών», 23-24/9/2017, σελ. 21).

Το ηγετικό στέλεχος του παραδοσιακού Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος της Γερμανίας (SPD) Sigmar Gabriel, πρώην Υπουργός Εξωτερικών, ορθότατα χαρακτήρισε το AfD «γνήσιο Ναζιστικό Κόμμα»: «για πρώτη φορά μετά το 1945 κάθονται στα έδρανα του Ραϊχσταγκ γνήσιοι Ναζί» (= « zum ersten Mal nach 1945 stehen im Reichstag am Rednerpult echte Nazis») («Der Spiegel» 18/9/2017).

Τέλος , για το Ναζι-φασιστικό χαρακτήρα του FPÖ (=Κόμμα Ελευθερίας Αυστρίας) του Heinz-Christian Strache δεν χρειάζεται ειδική αναφορά, γιατί ο Ναζι-φασιστικός χαρακτήρας αυτού του υπεραντιδραστικού Κόμματος είναι πασίγνωστος απ’ την εποχή που ήταν αρχηγός του ο φλύαρος Ναζι-φασίστας Jörg Haider, που εξυμνούσε το Χίτλερ, το τρίτο Ράϊχ και αποκαλούσε τα στρατόπεδα συγκέντρωσης «ποινικά στρατόπεδα», κλπ.. Είχε σχηματίσει Κυβέρνηση το 2000 με το «Λαϊκό Κόμμα Αυστρίας», και η ΕΕ είχε επιβάλλει τότε κυρώσεις στην Αυστρία. Πέραν των άλλων, είχε και πλουσιότατο εγκληματικό Ναζι-φασιστικό οικογενειακό παρελθόν. Οι γονείς του, Robert και Dorothea HAIDER, υπήρξαν πεπεισμένοι και φανατικοί Χιτλερικοί Ναζι-φασίστες, ο δε πατέρας του υπηρετώντας στα Ναζι-φασιστικά στρατεύματα είχε διαπράξει πολλά ειδεχθή εγκλήματα κατά τη διάρκεια του πολέμου και τον Απρίλη του 1945 ο εγκληματίας πολέμου Robert HAIDER συνελήφθηκε απ’ τα συμμαχικά στρατεύματα και περίμενε να καταδικαστεί σε θάνατο, όμως γλύτωσε την εκτέλεση γιατί η Entnazifizierungskommitee (=Επιτροπή Αποναζιστικοποίησης) τον κατέταξε-χαρακτήρισε ως «έναν ιδεαλιστή άνθρωπο» (!) (= «ιδεαλιστής» ειδεχθής εγκληματίας), και δεν ήταν βέβαια ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος. Δεκαετίες αργότερα το 1995 δήλωναν και οι δύο ότι «δεν γνώριζαν» τα εγκλήματα του Ναζισμού, ενώ συνάμα τον ίδιο χρόνο ο Robert Haider δήλωνε ότι «δεν μετανιώνει για τίποτε και ότι και πάλι θα υπηρετούσε την Υπόθεση» του Εθνικοσοσιαλισμού δηλ. θα διέπραττε εκ νέου τα ίδια αποτρόπαια εγκλήματα και τις γνωστές θηριωδίες του Χιτλερικού Ναζι-φασισμού. Δεν χρειάζεται να γνωρίζει κανείς περισσότερα!

Στα μεγάλα ακρο-Δεξιά κόμματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης υπάρχουν πολλά φασιστικά – Ναζι-φασιστικά στελέχη, ακόμα και ολόκληρες πτέρυγες, όπως ο Alexander Gauland που «ήταν επί τέσσερις δεκαετίες στέλεχος του CDU και είχε περάσει από ανώτερες κρατικές θέσεις» αλλά και η Frauke Petry «ήταν επί χρόνια στο CDU («ΕΦ.Συντακτών», 23-24/9/2017, σελ. 21), κλπ.. Ολόκληρη Ναζι-φασιστική πτέρυγα υπάρχει και στη ΝΔ με τη γνωστή «τριάδα» Βορίδη-Γεωργιάδη-Πλεύρη, με το ΓΕΩΡΓΙΑΔΗ μάλιστα αντιπρόεδρο της ΝΔ, προερχόμενων απ’ το Ναζι-φασιστικό ΛΑΟΣ του Γ.Καρατζαφέρη αλλά και πολλούς Ναζι-φασίστες ΜΠΑΛΤΑΚΟΥΣ, στενό φίλο του θαυμαστή και υπερασπιστή των Ταγμάτων Ασφαλείας φασιστοειδούς Α.ΣΑΜΑΡΑ, χουντικούς Ναζι-φασίστες a la ΨΩΜΙΑΔΗ (= «Έλληνας γεννιέσαι, δεν γίνεσαι»), κλπ. κλπ.

Παρόλα τα παραπάνω ο «Ριζοσπάστης» δεν αποκαλεί το AfD ούτε καν «ακροδεξιό»(!) κόμμα, ενώ παραθέτει, όπως προαναφέρθηκε, μόνο μια ολωσδιόλου άχρωμη και παντελώς άσχετη με το χαρακτήρα του AfD δήλωση του Gauland: «θα κυνηγήσουμε την Άνγκελα Μέρκελ», παραλείποντας και αποσιωπώντας σκόπιμα τις Ναζι-φασιστικές προκλητικές δηλώσεις του που αποκαλύπτουν το Ναζι-φασιστικό χαρακτήρα AfD, ενώ ταυτόχρονα αυτές διαψεύδουν το «Ριζοσπάστη» που εξωραΐζει αυτά τα υπεραντιδραστικά κόμματα για να καταστούν περισσότερα ελκυστικά στην εργατική τάξη και στις πλατιές λαϊκές μάζες, καλλιεργώντας τους επικίνδυνες αυταπάτες σχετικά με το χαρακτήρα τους και τους μεγάλους κινδύνους που απορρέουν από αυτά.

Την ίδια στάση κράτησε-κρατάει ο «Ριζοσπάστης» και στην περίπτωση ΜΠΑΛΤΑΚΟΥ, που τον παρουσιάζει μόνο ως «αντικομμουνιστή»(!), αποκρύβοντας απ’ τους αντιφασίστες τις Ναζι-φασιστικές του απόψεις, που εκφράζονται στην προβολή, μέσα στα βιβλία του, της Αρχαίας Σπάρτης, «το πιο καθαρό ρατσιστικό κράτος» (1929) κατά το Χίτλερ (Ernst Nolte: «Der Faschismus in seiner Epoche», σελ. 500 Μünchen 1965) και τη διαβόητη «Κρυπτεία» απ’ την οποία γοητεύονταν οι Ναζι-φασίστες θεωρητικοί-ιστορικοί (H.Berve: «SPARTA», σελ 40-41, Leipzig 1937, κλπ., κλπ.) και έβρισκε πρακτική εφαρμογή στα Χιτλερικά SS και στα «Τάγματα Εφόδου» της Ναζι-φασιστικής «Χρυσής Αυγής». Αλλά έχει και ένα δεύτερο λόγο ο «Ριζοσπάστης» να αποσιωπά σκόπιμα τις Ναζι-φασιστικές απόψεις του ΜΠΑΛΤΑΚΟΥ, αφού η σοσιαλδημοκρατική ηγεσία του «Κ»ΚΕ είχε στείλει το Δεκέμβρη του 2006 την νέο-ορθόδοξη ακραία εθνικίστρια Λ. ΚΑΝΕΛΛΗ να παρουσιάσει ένα από τα υπεραντιδραστικά βιβλία του. Επίσης η ρεφορμιστική ηγεσία του «Κ»ΚΕ αρνείται, πέραν των άλλων, την ύπαρξη Ναζι-φασιστικής πτέρυγας στη ακροδεξιά-μοναρχοφασιστική ΝΔ δηλ. εκείνη των ΒΟΡΙΔΗ-ΓΕΩΡΓΙΑΔΗ-ΠΛΕΥΡΗ κλπ.κλπ.

Είναι σημαντικό να μνημονευθεί ακόμα η «ξεχασμένη» παλιότερη συνέντευξη στην «Ελευθεροτυπία» για τη Νέα Δημοκρατία του Γάλλου Ναζι-φασίστα ΛΕΠΕΝ που σε ερωτήσεις δημοσιογράφου είχε απαντήσει, μεταξύ άλλων, τα εξής:

- Έχετε επαφές με Έλληνες πολιτικούς;

«Ναι, με τον Μάκη Βορίδη, τον Χρύσανθο Δημητριάδη και άλλους. Ο Βορίδης ήρθε μάλιστα και στο Παρίσι να με συγχαρεί για τη νίκη».

- Γιατί δεν υπάρχει ένα ανάλογο κόμμα σαν το Εθνικό Μέτωπο στην Ελλάδα που να τα καταφέρνει εκλογικά, κατά τη γνώμη σας;

«Υπάρχει ένας λόγος γι' αυτό. Νομίζω ότι η θέση της Νέας Δημοκρατίας είναι α ρ κ ε τ ά δ ε ξ ι ά (υπογρ. δική μας) και έτσι μπορεί να απορροφά ένα μεγάλο τμήμα των ψηφοφόρων που θα ήθελαν να υποστηρίξουν ένα κόμμα σαν το Εθνικό Μέτωπο. Έχω φίλους Έλληνες που είναι πολύ κοντινοί σε μας και οι οποίοι είναι ενταγμένοι στη Νέα Δημοκρατία». («Ελευθεροτυπία» 6.6.2002, σελ. 12-13).

β) Σκόπιμη αποσιώπηση και συστηματική συνειδητή απόκρυψη των πραγματικών υπεραντιδραστικών απόψεων και της πολιτικής τους δράσης (παρελθόν-παρόν). Ο ρεφορμιστικός τύπος («Ριζοσπάστης», «Αυγή», «Εποχή», «Πριν», τροτσκιστικό, κλπ.) δεν συγκαλύπτει μόνο το Ναζι-φασιστικό χαρακτήρα αποκαλώντας αυτά τα υπεραντιδραστικά κόμματα, «ευρωσκεπτικιστικά», κλπ. αλλά και με τη σκόπιμη και συστηματική αποσιώπηση της πολιτικής τους δράσης (παρελθόν-παρόν) και των πολιτικών τους απόψεων και δηλώσεων.

Η «Αυγή», όπως προαναφέρθηκε, χαρακτηρίζει το Ναζι-φασιστικό AfD μόνο «ακροδεξιό» κόμμα, ενώ ο καθηγητής Νίκος Χατζηνικολάου (ιστορικός τέχνης-τεχνοκριτικός) γράφει ορθότερα για το AfD ότι «ένα μέρος της ηγεσίας του κόμματος ταυτίζεται με το ναζισμό» («Αυγή», 8/10/2017, σελ.17) – άποψη μερικώς λαθεμένη, επειδή η ηγεσία του AfD στο σύνολό της ταυτίζεται με το Ναζι-φασισμό δηλ. είναι Ναζί, όπως ορθά υπογραμμίζεται απ’ τα ηγετικά στελέχη της παλιάς παραδοσιακής γερμανικής Σοσιαλδημοκρατίας (SPD) Sigmar Gabriel: «γνήσιοι Ναζί» και το Ralf Stegner που χαρακτήρισε «Ναζί» το ηγετικό στέλεχος του AfD, Björn Höcke.

Τέλος, δεν μπορεί να μην παρατηρήσει κανείς, ότι στο συγκεκριμένο ζήτημα του χαρακτηρισμού των AfD – FPÖ, οι ηγέτες της παραδοσιακής προδοτικής Γερμανικής Σοσιαλδημοκρατίας (SPD) Sigmar Gabriel – Ralf Stegner, που χαρακτηρίζουν ορθά το AfD «γνήσιους Ναζί», βγαίνουν απ’ τα «αριστερά» στο ρεφορμιστικό τύπο («Ριζοσπάστης», «Αυγή», «Εποχή», «Πριν», τροτσκιστικό κλπ.) που δεν το πράττει, δηλ. η παλιά Σοσιαλδημοκρατία βγαίνει απ’ τα «αριστερά» στη νέα χρουστσο-τροτσκιστική Σοσιαλδημοκρατία.

3.Παραπλανητική τακτική των φασιστικών–Ναζι-φασιστικών κομμάτων. Τα τελευταία χρόνια τα φασιστικά – Ναζι-φασιστικά κόμματα αναπροσαρμόζουν την τακτική τους, πιεσμένα απ’ τις δυσμενείς εντυπώσεις που έχουν προκληθεί απ’ τις ανοιχτές Ναζι-φασιστικές δηλώσεις τους και ιδιαίτερα τη βίαιη φασιστική δράση στις Βαλτικές χώρες και την Ουκρανία.

Έχουν εκπονήσει μια περισσότερο προσεκτική αλλά πολύ πιο επικίνδυνη παραπλανητική τακτική, εγκαταλείποντας εν μέρει τις χονδροειδείς και εξόφθαλμα Χιτλερικού Ναζι-φασιστικού χαρακτήρα δηλώσεις, εμφανιζόμενα μόνο ως «εθνικιστικά» και «αντιμεταναστευτικά», «πατριωτικά» κλπ.. Προσπαθούν συστηματικά και με κάθε τρόπο να αποκρύψουν τον πραγματικό τους χαρακτήρα, τις προθέσεις και τους μελλοντικούς σκοπούς τους.

Όμως αυτά τα κόμματα δεν μπορούν να χαρακτηριστούν με βάση τις δημαγωγικές τους διακηρύξεις ούτε με το πώς αυτοονομάζονται (π.χ. FPÖ =Κόμμα Ελευθερίας Αυστρίας), αλλά με βάση τις υπεραντιδραστικές Ναζι-φασιστικές τους απόψεις απ’ τις οποίες καθοδηγούνται στη δράση τους, αποκαλύπτοντας μόνιμα την παραπλανητική τακτική τους.

Η πάλη ενάντια σ’ αυτά τα κόμματα πρέπει να αποτελεί πρώτιστο καθήκον όχι μόνο των επαναστατών κομμουνιστών αλλά και όλων των αντιφασιστών και γενικότερο του αντιφασιστικού κινήματος.

***

Τα σημερινά φασιστικά – Ναζι-φασιστικά κόμματα αντλούν τις απόψεις τους απ’ τα υπεραντιδραστικά πολιτικο-ιδεολογικά ρεύματα του παρελθόντος – και πρώτα απ’ όλα, μεταξύ πολλών άλλων, απ’ το Friedrich Nietzsche – αλλά και απ’ το πρόσφατο παρελθόν. Για μια καλύτερη πληροφόρηση της αντιφασιστικής-κομμουνιστικής νεολαίας είναι αναγκαία μια εντελώς πολύ σύντομη αναφορά σε «δυο περιπτώσεις» απ’ τις σημαντικότερες: τη λεγόμενη «Historiker-“Streit”» που προκάλεσε ο φιλο-Χιτλερικός Γερμανός ιστορικός ERNST NOLTE και εκείνη του Χιτλερικού Ναζι-φασίστα Υπαρξιστή Φιλοσόφου MARTIN HEIDEGGER.

α. «HISTORIKER-“STREIT”» – ERNST NOLTE. Στα μέσα της δεκαετίας του 1980 ο γνωστός φιλο-Χιτλερικός Ιστορικός και «μαθητής» του Martin Heidegger δημοσίευσε δυο άρθρα που αναθεωρεί προκλητικά την Ευρωπαϊκή Ιστορία: «Zwischen Geschichtslegende und Revisionismus?» και «Vergangenheit , die nicht vergehen will» (HISTORIKER-“STREIT”, σελ. 13-35 και 39-47, Piper Verlag, München 1987), προκαλώντας έτσι τη λεγόμενη «Historiker-“Streit”» που αφορούσε τόσο τη φύση του Ναζισμού όσο και τις θηριωδίες και τα ειδεχθή εγκλήματά του και πρώτα απ’ όλα το Ολοκαύτωμα δηλ. την εξολόθρευση των Εβραίων. Ο Nolte απαιτεί την απόρριψη-τερματισμό της υποτιθέμενης «δαιμονοποίησης του τρίτου Reich»(!), και τάσσεται υπέρ της «αναθεώρησης της ιστορίας» στην οποία συμπεριλαμβάνεται και το πλήρες «ξέπλυμα» του Χιτλερικού Ναζι-φασισμού απ’ τα εγκλήματά του με τον ανόητο ισχυρισμό, ότι τα εγκλήματα του Ναζισμού ήταν η αντίδραση στη «Ρωσική Επανάσταση», το ίδιο και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, κλπ. και ότι ο Ναζι-φασισμός αποτελούσε αντίδραση στον μπολσεβικισμό.

β. MARTIN HEIDEGGER: Ο ως το τέλος αμετανόητος Χιτλερικός Ναζι-φασίστας Υπαρξιστής Φιλόσοφος και ενθουσιώδης θαυμαστής του HITLER. ΟΙ υπεραντιδραστικές πολιτικο-ιδεολογικές του απόψεις (αφήνοντας εδώ κατά μέρος το φιλοσοφικό συνονθύλευμα του Heidegger) επηρεάζουν αποφασιστικά τα φασιστικά–Ναζι-φασιστικά κόμματα και ορισμένους διανοούμενους–«διανοητές» πολλές δεκαετίες τώρα που συγκροτούνται από: τον εθνικισμό-ρατσισμό-αντισημιτισμό της πιο ακραίας μορφής-εθνικοσοσιαλισμό και συμπληρώνονται με την ενθουσιώδη υπεράσπιση του αρχιεγκληματία HITLER που υπήρξε για το Heidegger «χαρισματικός ηγέτης» («Führer»), ενώ για τον εαυτό του επιφύλασσε τον τίτλο του «Führer» της πνευματικής ζωής. Είναι γνωστός ο άφθαστης γελοιότητας ισχυρισμός του Martin Heidegger όταν ο KARL JASPERS του είπε «πως είναι δυνατόν ένας τόσο αμόρφωτος άνθρωπος όπως ο Hitler να κυβερνήσει τη Γερμανία?» - «η μόρφωση είναι εντελώς αδιάφορη», απάντησε αυτός, «sehen Sie nur seine wunderbaren Hände an!» (= «κοιτάξτε μόνο τα υπέροχα χέρια του») (Karl Jaspers: Philosophische Autobiographie, σελ 101 Piper Verlag, München 1977 και 1984).

Όλα αυτά, ως γνωστόν, καταλήγουν στη δικαιολόγηση και υπεράσπιση των θηριωδιών και των πρωτοφανών εγκλημάτων μαζικής εξόντωσης πολλών εκατομμυρίων στα Χιτλερικά στρατόπεδα συγκέντρωσης, στη δικαιολόγηση και την άρνηση του Ολοκαυτώματος αλλά και της υποστήριξης και υπεράσπισης του ιμπεριαλιστικού πολέμου της Χιτλερικής Γερμανίας εκ μέρους του Martin Heidegger.

Παρόλο που οι οπαδοί του Heidegger ισχυρίζονταν πάντα ότι ο Ναζισμός του υπήρξε απλά και μόνο μια «σύντομης διάρκειας πολιτική πλάνη του φιλοσόφου»(!) (ολωσδιόλου ατεκμηρίωτος και ΨΕΥΔΗΣ ισχυρισμός), η δημοσίευση των 3 πρώτων τόμων των διαβόητων «Schwarze Hefte» 1931-1938 (GA 94), 1938-1939 (GA 95), 1939-1941 (GA96) το 2014 και 1942-1948 (GA 97) το 2015, αποδεικνύει ΑΚΡΙΒΩΣ το αντίθετο και γι’ αυτό προκάλεσαν ισχυρή θύελλα στο Freiburg, οδηγώντας σε παραίτηση το Προεδρείο της Martin-Heidegger-Gesellschaft (πρώτα (15.1.2015) ο πρόεδρος Günther Figal, καθηγητής φιλοσοφίας (γερμανός), αργότερα η αντιπρόεδρος Donatella Di Cesare, καθηγήτρια φιλοσοφίας (ιταλίδα), με τον Günther Figal να δηλώνει, μεταξύ πολλών άλλων: «έκπληκτος, άναυδος, σοκαρισμένος».

Η παραιτηθείσα αντιπρόεδρος Donatella Di Cesare, που διδάσκει φιλοσοφία στο Πανεπιστήμιο της Ρώμης απειλείται τώρα «από ιταλούς Νεοφασίστες» (E.Blum: Denken unter Polizeischutz, στο: «Die Zeit” Nr. 26, 25.6.2015).

Αν στο Freiburg του Schwarzwald (=Μέλανας Δρυμός) η δημοσίευση των «Schwarze Hefte» (=Μαύρα Τετράδια) προκάλεσε ισχυρή θύελλα, στην υπεραντιδραστική σφηκοφωλιά der Heideggerianer (=Χαϊντεγγεριανών) του Παρισιού δημιούργησε μεγάλη αναστάτωση, ανησυχία και πρωτοφανή σύγχυση για τα περί «μεγάλου φιλοσόφου», κλπ. – παρόλο που είχαν πριν τη δημοσίευση τους πληροφορηθεί λεπτομερώς για το περιεχόμενο των «Schwarze Hefte» απ’ την οικογένεια Heidegger, τον επιμελητή της έκδοσης (Peter Travny) και τον εκδοτικό Οίκο «Klostermann». Ο ίδιος ο Heidegger επέλεξε να είναι τα εξώφυλλα αυτών των «Schwarze Hefte» μαύρα, όμως δεν είναι μόνο το χρώμα των εξωφύλλων μαύρο αλλά και το περιεχόμενό τους είναι κατάμαυρο δηλ. αντιδραστικότατο. Επίσης ο ίδιος επέλεξε να δημοσιευθούν, αλλά και πότε θα γίνει αυτό, δημοσίευση που θα ολοκληρώνει και «κλείνει» die Gesamtausgabe (GA), τα Άπαντά του (στα πλαίσια της μακρόχρονης στρατηγικής του) .

Η αντιδραστική σφηκοφωλιά των Χαϊντεγγεριανών ΔΕΝ ήταν-είναι στη Γερμανία αλλά στην «πόλη του Φωτός», το Παρίσι. Ο Γάλλος Jean-Michel Palmier αναφέρει σχετικά: «όταν εμείς μαζί με τον Frederic de Towarnicki συναντηθήκαμε το 1968 με το Heidegger, αυτός είπε, ότι στη Γερμανία είναι (=θεωρείται) ακόμα τώρα «ein toter Hund». Αντίθετα στη Γαλλία το έργο του είχε μια πραγματική επίδραση» (J.M. Palmier: Wege und Wirken Heideggers in Frankreich, στο: «Die Heidegger Kontroverse» (Hrg) von Jürg Altwegg, σελ. 56, athenäum Verlag, Frankfurt am Main 1988). Ακριβέστερα ο Heidegger θα έπρεπε να είχε πει: «στη Γερμανία με θεωρούν ένα ψόφιο Ν α ζ ι σ τ ι κ ό σ κ υ λ ί», που με τη δραστήρια συμβολή του οδηγήθηκε στη μεγάλη καταστροφή η ίδια η Γερμανία, κάτι που δεν μπορεί να ξεχάσει ο γερμανικός λαός.

Η γερμανική νεολαία κατά εκατομμύρια πήγαινε με ενθουσιασμό στο μέτωπο κουβαλώντας στο γυλιό της τον Zaratustra του Nietzsche, τα ποιήματα του Stefan George και τον Πρυτανικό λόγο του Heidegger καθώς και το λόγο του για το Schlageter, παροτρύνοντας τους φοιτητές να θυσιαστούν όπως ο «φοιτητής Albert Leo Sch l a g e t e r, ο οποίος ως νεαρός γερμανός ήρωας πριν μια δεκαετία πέθανε τον π ι ο β α ρ ύ και τον π ι ο μ ε γ ά λ ο θάνατο» (Guido Schneeberger: Nachlese zu Heidegger, Dokumente zu seinem Leben und Denken, σελ. 48, Bern 1962)

Ακόμα καλά-καλά δεν είχε τελειώσει ο αιματηρότατος πόλεμος και τα πολλές δεκάδες εκατομμύρια διαμελισμένων πτωμάτων είχαν γεμίσει τον απέραντο Ευρωπαϊκό-Αφρικανο-Ασιατικό ωκεανό αίματος, διάφοροι γάλλοι διανοούμενοι, μεταξύ των οποίων και ένας καθηγητάκος γαλλικού Λυκείου, ονόματι Jean Beaufret, έτρεξαν στο Μέλανα Δρυμό για να στηρίξουν το Ναζι-φασίστα Martin Heidegger και να μεταφέρουν από το Schwarzwald το βαθύ μαύρο αντιδραστικό σκοτάδι της πρωτοφανούς βαρβαρότητας του Ναζι-φασισμού στην «πόλη του φωτός», το Παρίσι, αποκτώντας έτσι όλοι τους τη θλιβερή φήμη των πνευματικών Κουϊσλινγκς.

Ενδιαφέρει εδώ ο Jean Beaufret που μας πληροφορεί ότι συνάντησε το Heidegger «στις 10 Σεπτέμβρη 1946» στην περιοχή του Freiburg (Jean Beaufret: Der ominöse 6. Juni 1944, στο: «Die Heidegger Kontroverse» (Hrg) von Jürg Altwegg, σελ. 43, athenäum Verlag, Frankfurt am Main 1988), που όμως για πολλές δεκαετίες απέκρυβε απ’ το γαλλικό λαό και τους λαούς της Ευρώπης ότι δεν ήταν απλά ένας φανατικός υπερασπιστής του Ναζι-φασίστα Martin Heidegger, ένας «αθώος» διανοούμενος, αλλά ένας Κουϊσλινγκ «ένας διαμεσολαβητής της σκέψης του Heidegger στη Γαλλία», ο οποίος τελευταία αποκαλύφθηκε ότι «είχε βυθιστεί σε μια πολύ σκοτεινή κατάσταση και από παραλήπτης και συνομιλητής του Heidegger έγινε άκρως ύποπτος, από τότε που ο ιστορικός Robert Faurisson (Πανεπιστημίου Lyon II), ο απερίγραπτος προπαγανδιστής του “Auschwitz-Lüge” (= «Ψεύδος-Auschwitz»), δημοσίευσε επιστολές του Beaufret», επιστολές όπου ο γνωστός αναθεωρητής ιστορικός «Faurisson δέχεται τη στήριξη και ενθάρρυνση του να συνεχίσει το ερευνητικό του έργο» στην φιλο-Χιτλερική κατεύθυνση του “Auschwitz-Lüge” (Hugo Ott: Martin Heidegger, Unterwegs zu seiner Biographie, σελ. 14-15, Campus Verlag, Frankfurt/New York 1988), της οποίας πρόδρομος είναι ο Ναζι-φασίστας ακραίος ΑΝΤΙΣΗΜΙΤΗΣ Martin Heidegger και οι οπαδοί του που ο νοσηρός του εγκέφαλος έφτασε στα «Schwarze Hefte» στην παρανοϊκή σχιζοφρενική επινόηση της «Selbstvernichtung der Juden» (= «αυτο-εξολόθρευση των Εβραίων»), μιμούμενος-αντιγράφοντας φαίνεται την αντισημίτρια Cosima Wagner, που παρουσίαζε ως «μάρτυρα»(!) όχι τον δολοφονημένο Kurt Eisner αλλά το δολοφόνο του: «στα μάτια μου ο Graf Arco είναι ένας Μάρτυρας» (Cosima Wagner: Das zweite Leben, σελ. 744, Piper Verlag, München 1980).

Όσοι από τους γάλλους διανοουμένους-«διανοητές» επισκέφθηκαν και στήριξαν το Ναζι-φασίστα Heidegger μ’ οποιοδήποτε πρόσχημα είναι φανερό πως επέλεξαν να μετατραπούν σε Κουϊσλινγκς της χώρας τους, που πέραν των άλλων, έχασαν και κάθε αξιοπρέπεια και εθνική περηφάνια, αφού ο ρατσισμός του Heidegger απέναντι στη γαλλική γλώσσα, σε φιλοσοφικό επίπεδο, είναι πασίγνωστος και φρόντισε να τον εκφράσει προκλητικότατα και στην τελευταία κακόφημη συνέντευξή του (23. September 1966) στο «SPIEGEL» - μνημείο θρασύδειλων ψευδολογιών – που δημοσιεύτηκε μετά το θάνατό του όπως είχε δώσει εντολή στο περιοδικό: «σκέπτομαι την ιδιαίτερη εσωτερική συγγένεια της γερμανικής γλώσσας με τη γλώσσα των Ελλήνων και τη Σκέψη του. Αυτό μου το επιβεβαιώνουν σήμερα, πάντοτε και πάλι οι Γάλλοι. Όταν αρχίζουν να σκέπτονται, μιλούν γερμανικά, δεν θα τα έβγαζαν πέρα στη γλώσσα τους» («DER SPIEGEL» Nr. 23, 31 Mai 1976: «Nur noch ein Gott kann uns retten», σελ. 217).

Σκοπός αυτού του πολύ σύντομου σημειώματος δεν είναι η λεπτομερής κριτική και ανασκευή του περιεχομένου των «Schwarze Hefte». Όμως όποιος, έστω και στα πεταχτά, διάβασε τους 4 τόμους διαπιστώνει εύκολα το υπεραντιδραστικό Ναζι-φασιστικό τους περιεχόμενο που συνοψίζεται στην συνεπή υπεράσπιση: του ακραίου σοβινισμού-ρατσισμού και του πιο σχιζοφρενούς αντισημιτισμού που κορυφώνεται στον ανόητο και γελοίο ισχυρισμό της «Selbstvernichtung der Juden», καθώς επίσης και τη συνεπή υπεράσπιση και εξωραϊσμό του Χιτλερικού Nationalsozialismus αλλά και την ενθουσιώδη προβολή, προπαγάνδιση και αποθέωση του Führer HITLER – επανάληψη της γνωστής θέσης του απ’ το διαβόητο Λόγο του προς τους φοιτητές του Πανεπιστημίου του Freiburg (3.11.1933): «ούτε Διδαχές ούτε «Ιδέες» πρέπει να είναι οι κανόνες του Είναι σας. Ο ίδιος ο Führer και μόνον αυτός ε ί ν α ι η σημερινή και η μελλοντική γερμανική πραγματικότητα και ο νόμος της….. Heil Hitler!» (Guido Schneeberger: Nachlese zu Heidegger, Dokumente zu seinem Leben und Denken, σελ. 135-136, Bern 1962). Την ίδια αποθέωση συναντά κανείς και στην αλληλογραφία των αδελφών Martin και Fritz Heidegger, που τώρα βρίσκεται στο «Deutschen Literaturarchiv in Marbach, το οποίο επισκέφθηκε η Marion Heinz (καθηγήτρια φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο του Siegen) γράφοντας για το Heidegger: «ο HITLER είναι γι’ αυτόν ο χαρισματικός ηγέτης (Führer), προικισμένος με ένα αναμφισβήτητο «πολιτικό ένστικτο»» (Hohe Luft, 3/2015, σελ. 83) – άποψη που επιβεβαιώνει και η περιορισμένου χαρακτήρα επιλογή επιστολών των αδελφών Martin-Fritz Heidegger, που εκδόθηκε αργότερα (Walter Honolka / Arnulf Heidegger (Hgs): Heidegger und der Antisemitismus, Positionen im Widerstreit, Mit Briefen von Martin und Fritz Heidegger, σελ. 21-22, Herder Freiburg, Basel, Wien 2006). Στην επιστολή (18.12.1931) του Martin Heidegger στον αδελφό του Fritz που του συστήνει να μελετήσει το «Mein Kampf» γραφεί για το HITLER: «αυτός ο άνθρωπος έχει ένα ασυνήθιστο και σίγουρο, πολιτικό ένστικτο και το είχε ήδη όταν εμείς ακόμα είχαμε θολούρα, αυτό κανείς λογικός δεν επιτρέπεται πλέον να το αμφισβητεί» (σελ. 22), ενώ σ’ άλλη επιστολή (3.4.1933) ο αδελφός του Fritz ξεπερνάει τα όρια και της πιο ακραίας μορφής γελοιότητας γράφοντας: «ορισμένη στάση και η ματιά του HITLER στις τωρινές φωτογραφίες του μου θυμίζουν συχνά Εσένα. Αυτή η σύγκριση από μόνη της με οδήγησε ήδη αρκετές φορές στο συμπέρασμα, ότι ο HITLER είναι ένας εξαίρετος τύπος»(σελ.33).

Το υπεραντιδραστικό Ναζιστικό περιεχόμενο των «Schwarze Hefte» αποτελεί την ταφόπλακα της υπαρξιστικής φιλοσοφίας του Martin Heidegger και η δημοσίευσή τους σημαίνουν το «τέλος του Heideggertum», όπως πολύ σωστά επισημαίνει στην προαναφερθείσα συνέντευξή του ο Günther Figal: «ότι αφορά το φιλοσοφικό μέλλον: είναι, έτσι πιστεύω, το τέλος του Χάϊντεγγερισμου».

Οι δυο πολυγραφότατοι υπεραντιδραστικοί Nietzsche-Heidegger προβάλλονται από τους οπαδούς τους ως «μεγάλοι φιλόσοφοι»(!), ισχυρισμός τελείως ατεκμηρίωτος και ολωσδιόλου αστήρικτος, που δεν έχει καμία σχέση με την αξία του περιεχομένου των έργων τους.

Ο μεν αντισημίτης Nietzsche (ήταν αντισημίτης πριν συναντήσει και γνωρίσει το Richard Wagner, τεκμηριώνεται απ’ την αλληλογραφία του) ήταν περισσότερο φιλόλογος και ποιητής παρά φιλόσοφος (ακόμα και τους αρχαίους έλληνες φιλοσόφους τους είχε ως φιλόλογος μελετήσει και όχι ως φιλόσοφος), ενώ είναι γνωστό ότι η υποψηφιότητά του για να καταλάβει την έδρα της Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο της Βασιλείας (Ελβετία), αυτή ορθός απορρίφθηκε ως ανεπαρκής παρόλο που κατείχε την έδρα της Φιλολογίας (είναι επίσης γνωστό ότι δεν είχε μελετήσει τους σημαντικότερους φιλοσόφους).

Ο δε Ναζι-φασίστας Heidegger μετά την παταγώδη αποτυχία-αδυναμία του να συγγράψει το δεύτερο μέρος του βασικού του έργου «Sein und Zeit», αποφάσισε να γίνει συστηματικός Σχολιαστής των έργων διαφόρων φιλοσόφων και να αναδειχθεί σε διάσημο αλλά και αδίστακτο διαστρεβλωτή των έργων τους στην κατεύθυνση του Ιρασιοναλισμού και του ακραίου Υποκειμενισμού, σκοταδιστικού μυστικισμού, κλπ., θέτοντάς τα στην υπηρεσία του Χιτλερικού Ναζι-φασισμού – διαστρέβλωση από την οποία δεν γλίτωσε ούτε ο αντιδραστικός ιδεαλιστής Πλάτωνας, παρουσιάζοντας, στο κλείσιμο του Πρυτανικού Λόγου (27.5.1933), ως «ελληνική Σοφία»(!): «τα … μεγάλα πάντα επισφαλή … «Alles Grosse steht im Sturm…» (Platon, Politeia 497 d, 9)» (Martin Heidegger: «Die Selbstbehauptung der Deutschen Universität», σελ.19, Vittorio Klostermann, Frankfurt am Main 1983 και 1990). Κραυγαλέα και προκλητικότατη συνειδητή διαστρέβλωση στην υπηρεσία του Χιτλερικού Ναζι-φασισμού.

Ασφαλώς ο Heidegger διακρίθηκε πρωτίστως για τη διαμόρφωση-μεταφορά καθημερινών λέξεων σε φιλοσοφικούς όρους και για τη «μετάφραση» της Ναζι-φασιστικής φρασεολογίας σε φιλοσοφία ή αλλιώς την καταστροφική «Εισαγωγή του Εθνικοσοσιαλισμού στη φιλοσοφία» όπως ορθά, ευστοχότατα και τεκμηριωμένα υποστηρίζει ο γάλλος ερευνητής καθηγητής φιλοσοφίας Emmanuel Faye στο ογκώδες έργο του (557 σελίδες): «HEIDEGGER. Die Einführung des Nationalsozialismus in die Philosophie», Matthes & Seitz, Berlin 2009».

Ολόκληρο το φιλοσοφικό έργο του Martin Heidegger οδηγεί αναπόφευχτα στο Ναζι-φασισμό, όπως παραδέχεται και ο ίδιος σε μια συζήτησή του στη Ρώμη το 1936 με το γερμανο-Εβραίο μαθητή του Karl Löwith (1897-1983): «είμαι της γνώμης, ότι η τοποθέτηση υπέρ του εθνικοσοσιαλισμού βρίσκεται στη Ουσία της φιλοσοφίας του. Ο Heidegger συμφώνησε μαζί μου χωρίς επιφύλαξη και μου εξήγησε, ότι η έννοια της “Geschichtlichkeit” αποτελεί τη βάση για την πολιτική του “δραστηριότητα”. Επίσης δεν άφησε καμία αμφιβολία για την πίστη του στο Hitler» (Karl Löwith: «Mein Leben in Deutschlend vor und nach 1933», σελ. 57, Fischer Taschenbuchverlag, Frankfurt an Main 1989).

Δεν υπάρχει καμία απολύτως αμφιβολία, ότι ο Martin Heidegger ήταν ένας απόλυτα πεπεισμένος και συνεπέστατος Ναζι-φασίστας, θαυμαστής και ένθερμος υπερασπιστής του Hitler, αμετανόητος ως το τέλος της ζωής του μα και συνυπεύθυνος για όλες τις απίστευτες θηριωδίες και τα μαζικά εγκλήματα του Χιτλερικού Ναζι-φασισμού.

Εκείνο όμως που προκαλεί αλγεινότατη εντύπωση είναι η θλιβερή κατάντια – πρωτοφανής ξεπεσμός – των εβραϊκής καταγωγής υπερασπιστών του Hεidegger, όπως Hanna Arendt, Agnes Heller, E. Levinas, Jacques Derrida, κλπ. κλπ., με την Ουγγρο-Εβραία μαθήτρια του Georg Lukacs, Heller, να δηλώνει πρόσφατα σε ερώτηση της καθηγήτριας φιλοσοφίας Marion Heinz για τον «αντισημιτισμό» των «Schwarze Hefte»: «το περίμενα, έχω βιώσει τόσο πολύ αντισημιτισμό, που ο αντισημιτισμός του Heidegger για μένα δεν ήταν πολύ πιεστικός… και όμως αυτός ήταν ένας μεγάλος φιλόσοφος» (Hohe Luft 3/2017, σελ.71), κι αυτή η επαίσχυντη απάντηση δίνεται, όταν έχουν εξοντωθεί, πέραν των άλλων εγκλημάτων, πάνω από 6 εκατομμύρια Εβραίοι. Αλλά και η θλιβερή κατάντια κάποιων άλλων όπως ο Jean Beaufret και ο ποιητής Rene Char (που φημολογείται ότι πήραν μέρος στην Αντίσταση) και ο Κώστας Αξελός που πολέμησε τους Γερμανούς που σε συνέντευξή του (Παρίσι 1992) στο Γιάγκο Ανδρεάδη λέει: «μπήκα μέσα στο πνεύμα της Χαϊντεγκεριανής σκέψης, φτάσαμε να γίνουμε φίλοι με τον Heidegger, να είμαι μεταφραστής του σε ένα συνέδριο, να έχουμε στενές φιλικές σχέσεις, οι οποίες διακόπηκαν άμα είδα καλύτερα – και καθαρότερα – ότι υπήρχε σε αυτόν τον άνθρωπο μία στενότητα, στο να αναγνωρίσει το ναζιστικό στοιχείο που περνάει σα νήμα από όλο του το έργο – χωρίς να μπορούμε να τον ορίσουμε ναζιστή ή να τον προσδιορίσουμε απ’ αυτό και μόνο».

Τέλος, ακόμα πιο εξοργιστικός και προκλητικότατος είναι κάποιος ονόματι Κωστής Παπαγιώργης που είχε το απύθμενο θράσος Ναζι-φασίστα να επιτίθεται στους αντιφασίστες Λούκατς, Γκολτμάν, Χάμπερμας, Φάϊγ και Αντόρνο, τους «υποψήφιους δολοφόνους της υπαρκτικής προβληματικής που, ανήμποροι να συναινέσουν στο γενικό θαυμασμό απέναντι στο μεγαλύτερο και ίσως το μοναδικό φιλόσοφο του 20^ου αιώνα, προτιμούν το άχαρο έργο που περιγράφει η λαϊκή παροιμία: πετάνε του ήλιου πέτρες» (Κωστής Παπαγιώργης: Η Οντολογία του Μάρτιν Χάιντεγγερ, σελ. 178, Νεφέλη, Αθήνα 1983). Και ξέρετε ποιός είναι ο «Ήλιος» των διαφόρων Παπαγιώργηδων?: η κόλαση του ιμπεριαλιστικού πολέμου της Ναζι-φασιστικής Χιτλερικής Γερμανίας με 60-70 εκατομμύρια νεκρούς, το βαθύ σκοτάδι των στρατοπέδων συγκέντρωσης και της μαζικής εξόντωσης των 6 και πλέον εκατομμυρίων Εβραίων και πολλών άλλων, τα άλλα μαζικά εγκλήματα και οι θηριωδίες των Χιτλερικών «ξανθών κτηνών».

Κλείνοντας ας υπογραμμιστεί ότι οι υπεραντιδραστικές απόψεις των Nietzsche-Heidegger έγιναν στάχτη και θάφτηκαν στα ερείπια του ΣΤΑΛΙΝΓΚΡΑΝΤ, αφού πρώτα αιματοκύλησαν τρείς Ηπείρους και κατακρεούργησαν κατά εκατομμύρια τη γερμανική νεολαία, που ενθουσιωδώς τις ακολούθησε, στα πεδία των μαχών των Στάλινγκραντ-Κρουσκ, κλπ.. Tην πλήρωσαν όμως ακόμα βαρύτερα εκατομμύρια αντιφασιστών και κομμουνιστών νεολαίων των διαφόρων χωρών που πολέμησαν ηρωικά τα ιμπεριαλιστικά στρατεύματα του φασιστικού Άξονα Βερολίνο-Ρώμη-Τόκιο.