ICMLPO: Για τη Διεθνή Κατάσταση και τα Καθήκοντά Μας

1. Ο σφυγμός του ετοιμοθάνατου καπιταλιστικού συστήματος είναι αδύναμος και ακανόνιστος

Η 20η σύνοδος της ολομέλειας της ICMLPO που έγινε στην Τουρκία το 2014 ανέλυσε την διεθνή κατάσταση, επισημαίνοντας ότι «ο καπιταλιστικός ιμπεριαλιστικός κόσμος είναι παγιδευμένος στις ανεπίλυτες αντιθέσεις του» και διαπίστωσε ότι νέα οικονομική κρίση έρχεται.

Τα γεγονότα επιβεβαιώνουν την δυναμική, τις τάσεις και τις προβλέψεις που περιέχονται στο ντοκουμέντο που υιοθετήθηκε σε αυτήν την ολομέλεια.

Οκτώ χρόνια μετά την έναρξη της πιο μεγάλης σε διάρκεια και της πιο σοβαρής μεταπολεμικής κρίσης υπερπαραγωγής, η διεργασία ανάκαμψης της παράγωγης είναι ακόμα αργή και μερική, με συνεχείς υπότροπες.

Παρά τις προσπάθειες της αστικής τάξης έτσι ώστε η ανάπτυξη να φορτωθεί στις πλάτες της εργατικής τάξης και των λαών, η παγκόσμια καπιταλιστική οικονομία αναπτύχθηκε με μέτριο ρυθμό συγκριτικά με την περίοδο πριν το ξέσπασμα της κρίσης, με χαμηλούς ρυθμούς ανάπτυξης και διαφορετικούς ρυθμούς ανάμεσα στις μεγαλύτερες ιμπεριαλιστικές και καπιταλιστικές δυνάμεις.

Η αύξηση του παγκόσμιου Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος (ΑΕΠ) πρακτικά ήταν ίδια όπως και το 2013 και σε πολλές χώρες μειώθηκε. Το 2015 η αύξηση θα είναι ίδια.

Εάν συγκρίνουμε την περίοδο 2011-2014 με την περίοδο 2003-2008, θα δούμε ότι τα 4/5 της παγκόσμιας οικονομίας είχαν μικρότερο μέσο ρυθμό ανάπτυξης.

Η παγκόσμια βιομηχανική παραγωγή βάλτωσε το 2014. Η ίδια τάση μπορούσε να διαπιστωθεί στο πρώτο εξάμηνο του 2015 και στις “αναπτυγμένες” ιμπεριαλιστικές χώρες, όπως επίσης και στις “αναδυόμενες” δυνάμεις, ιδιαίτερα στην Ασία και την Λατινική Αμερική.

Οι προοπτικές της παγκόσμιας οικονομίας είναι δυσοίωνες. Από το ξέσπασμα της κρίσης στα 2007 και μετά στην παγκόσμια οικονομία κυριάρχησε η χαμηλή οικονομική ανάπτυξη. Συσσωρεύονται συμπτώματα, στοιχεία και παράγοντες και αναπτύσσονται τάσεις, που μπορούν να οδηγήσουν σε μια νέα εξέλιξη διεθνούς κρίσης. Κρίση που μερικές χώρες, όπως η Αργεντινή, η Βραζιλία, η Ρωσία, ο Ισημερινός, η Βενεζουέλα κλπ ήδη υφίστανται.

2. Ορισμένες πλευρές την τωρινής οικονομικής κατάστασης

Τα προηγούμενα χρόνια τα κύρια στοιχεία και κάποια καινούργια στον οικονομικό τομέα είναι τα παρακάτω:

α. Η μεγάλη πτώση του ρυθμού ανάπτυξης των BRICS, ιδιαίτερα της Βραζιλίας, της Κίνας, της Ρωσίας και άλλων “αναδυόμενων” καπιταλιστικών χώρων.

Ο μέσος ρυθμός ανάπτυξης των 18 κυριότερων “αναδυόμενων” καπιταλιστών χωρών (Αργεντινή, Βραζιλία, Χιλή, Κίνα, Κολομβία, Ινδία, Ινδονησία, Μαλαισία, Μεξικό, Περού, Φιλιππίνες, Πολωνία, Ρωσία, Νότια Αφρική, Ταϊλάνδη, Τουρκία, Ουκρανία και Βενεζουέλα) έχει μειωθεί δραματικά.

Σε αυτό επέδρασαν οι παρακάτω παράγοντες: η μεγάλη πτώση της τιμής του πετρελαίου εξαιτίας της υπερπαραγωγής σε αυτόν τον τομέα, όπως επίσης και η τιμή του αερίου, των μετάλλων, των λιπασμάτων και των αγροτικών προϊόντων· η μικρή παγκόσμια ζήτηση και η μειωμένη κατανάλωση των μαζών λόγω της φτώχειας των εργαζομένων· η ανατίμηση [αύξηση της τιμής - translator's note] του δολαρίου και αύξηση των επιτοκίων των δανείων. Αυτά οδήγησαν σε σοβαρές απώλειες στις παραγωγούς χώρες της Λατινικής Αμερικής, της Ρωσίας, της Μέσης Ανατολής και της Αφρικής.

Τα τελευταία δυο χρόνια, σοβαρά χρηματοοικονομικά προβλήματα επηρέασαν κάποιες από αυτές τις χώρες: την Βραζιλία, την Ρωσία, την Τουρκία, την Κίνα κλπ. Οι χρηματοοικονομικές επενδύσεις σε αυτές τις χώρες μειώθηκαν ξεκάθαρα και ανατιμήθηκαν τα νομίσματά τους, ιδιαίτερα έναντι του δολαρίου.

Τα χρηματιστηριακά σοκ στην Κίνα και η επιβράδυνση της οικονομίας του Ασιατικού γίγαντα (τον Σεπτέμβρη η βιομηχανική παραγωγή έπεσε στο χαμηλότερο επίπεδο των τελευταίων εξήμισι χρόνων) είναι νέα έκφραση των δυσκολιών του καπιταλισμού που θα έχει βαριές συνέπειες παγκόσμια στον πιστωτικό και παραγωγικό τομέα και μπορεί να οδηγήσει σε νέα ύφεση.

β. Αβεβαιότητα και άνιση ανάπτυξη των οικονομιών των κυριότερων ιμπεριαλιστικών χωρών: από την μια ο ρυθμός ανάπτυξης των ΗΠΑ και της Βρετανίας και από την άλλη η επιβράδυνση στην ευρωζώνη και την Ιαπωνία. Σε αυτό το πλαίσιο οι “αναπτυγμένες” οικονομίες είχαν ανάπτυξη μόνο 1,8 % το 2014: χαμηλός ρυθμός ανάπτυξης, παρά τις πρωτοφανείς νομισματικές πολιτικές τόνωσης της παράγωγης και της φτηνής τιμής του πετρελαίου.

γ. Η αυξανόμενη διαφοροποίηση των νομισματικών πολιτικών που εφαρμόστηκαν από τις κεντρικές τράπεζες των κυριότερων ιμπεριαλιστικών χωρών για να σταματήσουν την πτώση της παραγωγής και των αγορών (για παράδειγμα, το τέλος του Quantitative Easing (QE) προγράμματος στις ΗΠΑ, η έναρξη του QE στην Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ) και η σε έκταση ένεση ρευστότητας στις Κινέζικες αγορές) κατάληξαν σε διαφορετικά επιτόκια για τα τοπικά νομίσματα και στην εδραίωση του δολαρίου.

δ. Η σταθερή εξασθένηση του διεθνούς εμπορίου εξαιτίας της επιβράδυνσης της οικονομικής δραστηριότητας και η μικρή ζήτηση από τις πλουσιότερες χώρες. Στην περίοδο 2012-2014, το εμπόριο κατέγραψε μέση άνοδο λιγότερη από 4%, πολύ μικρότερη σε σύγκριση με την περίοδο πριν την κρίση, όταν η μέση αύξηση ήταν περίπου 7%.

3. Η οικονομική πορεία των κυριότερων ιμπεριαλιστικών και καπιταλιστικών χωρών.

Ενωμένες Πολιτείες Αμερικής: Στην χώρα που ήταν το επίκεντρο της κρίσης, υπάρχει αυξομειούμενος ρυθμός αύξησης του ΑΕΠ που ήταν περίπου 2,4 % στα τέλη του 2014, με την βοήθεια των χαμηλών τιμών ενέργειας, τα χαμηλά επιτόκια κλπ. Όμως, ο ρυθμός ανάκαμψης είναι ασταθής και οι προοπτικές δεν είναι ευνοϊκές και μπορεί να χειροτερέψουν.

Η βιομηχανική παραγωγή ελάχιστα ξεπέρασε τα προ της κρίσης επίπεδα, αλλά η ανάπτυξή της δεν συνεχίστηκε παραπέρα.

Υπάρχει μεγάλο περίσσευμα παραγωγικής δυνατότητας. Αυτό είναι σύμπτωμα συνεχόμενων σοβαρών προβλημάτων που αναπόφευκτα θα εκδηλωθούν με νέα καταστροφή κεφαλαίου.

Στη διάρκεια των προηγούμενων χρονιών, οι εγχώριες επενδύσεις στον τομέα της ενέργειας τελμάτωσαν και υπήρχε μείωση των επενδύσεων. Η ανατίμηση του δολαρίου μείωσε τις εξαγωγές. Οι Γιάνκις έχουν ακόμα το μεγαλύτερο έλλειμμα στον κόσμο, που υπολογίζονταν στα 430 χιλιάδες εκατομμύρια δολάρια για το 2014.

Οι συνθήκες επιβεβαιώνουν ότι ο Αμερικάνικος ιμπεριαλισμός δεν έχει πια την αναγκαία δύναμη για να επηρεάσει ολόκληρη την καπιταλιστική οικονομία, αλλά είναι ικανός, με τις χρηματοοικονομικές και ενεργειακές πολιτικές του, με την κυριαρχία του δολαρίου και την στρατιωτική του ισχύ, να μεταθέσει τις δυσκολίες και τα ανοίγματά του σε άλλες χώρες, ιδιαίτερα στις εξαρτημένες από αυτόν.

Κίνα: Ο Ασιατικός καπιταλιστικός γίγαντας είδε μια προοδευτική μείωση της οικονομικής της ανάπτυξης, η οποία ήταν 7,4 % το 2014, η χαμηλότερη από το 1990. Το 2015 η οικονομική ανάπτυξη έπεσε περίπου στο 7 %.

Η Κίνα εδώ και καιρό πάσχει από υψηλό πλεόνασμα παραγωγικής δυνατότητας σε όλους τους τομείς. Υπερπαραγωγή, υπεροικοδόμηση και υπερσυσσώρευση κεφαλαίου είναι οι τρεις αλληλοσυνδεόμενες πλευρές της οικονομίας της.

Τα τελευταία χρονιά, σαν αποτέλεσμα αυτών των συνθηκών – επιδεινούμενη από την πτώση στις Ευρωπαϊκές και Αμερικάνικες αγορές – η Κινέζικη βιομηχανική παραγωγή μειώθηκε ολοφάνερα.

Την ίδια στιγμή η κερδοσκοπία του γιγάντιου στεγαστικού τομέα κατόπιν δημιούργησε χρηματιστηριακή φούσκα. Το ξεφούσκωμα των Κινέζικων κερδοσκοπιών ήταν μια από τις αίτιες της μείωσης της οικονομικής ανάπτυξης από το 2012.

Η Κινέζικη κυβέρνηση προσπάθησε να χαλιναγωγήσει την οικονομική επιβράδυνση και την φυγή κεφαλαίων με Κεϋνσιανικά μέτρα, μαζική εισαγωγή ρευστότητας στα χρηματιστηριακά της ιδρύματα και την υποτίμηση του γιουάν. Αλλά αυτά είχαν μόνο εν μέρει επιτυχία.

Η χαμηλή οικονομική ανάπτυξη της Κίνας είχε αρνητικές συνέπειες σε όλη την Ασία και στην παγκόσμια οικονομία, ιδιαίτερα στις “αναδυόμενες” χώρες εξαιτίας των χρηματοπιστωτικών ομίλων ετερογενών δραστηριοτήτων και του μεγάλου όγκου εξαγωγών.

Ιαπωνία: Το 2014 το ΑΕΠ της Ιαπωνίας έπεσε απότομα, παρά την υποτίμηση του γιεν, που ευνόησε τις εξαγωγές και την χαμηλή τιμή του πετρελαίου. Αυτή η γρήγορη εξέλιξη που δημιουργήθηκε από τα μέτρα δημοσιονομικών κινήτρων σταμάτησε, οπότε η Τράπεζα της Ιαπωνίας εφάρμοσε το πρόγραμμα QE. Πρόσφατα, η επιβράδυνση της Κινέζικης οικονομίας επηρέασε την Ιαπωνία. Περιόρισε επίσης την κατανάλωση.

Ευρωπαϊκή Ένωση: Η καθυστέρηση του προτσές της οικονομικής ανάκαμψης είναι ιδιαίτερα φανερή στις χώρες της ιμπεριαλιστικής ΕΕ, παρά την πτώση των τιμών του πετρελαίου, παρά τα εξαιρετικά μέτρα που πάρθηκαν από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, ΕΚΤ, και την ευνοϊκή συναλλαγματική τιμή του ευρώ. Εάν εξετάσουμε την ΕΕ των 15 κρατών, η ανάπτυξη το 2014 ήταν μόνο 1,2 %.

Ακόμα και η Γερμανία δεν ξεπέρασε το 1,6 % το 2014, με τάση επιβράδυνσης το 2015. Με τις εξαγωγές της διατηρεί μεγάλο εμπορικό πλεόνασμα (ξεπέρασε την Κίνα το 2014).

Η Γαλλία τελείωσε αυτή τη χρονιά με μια ελάχιστη 0,4 % ανάπτυξη. Με μια ύφεση τριών χρόνων, η Ιταλία σημείωσε ένα μικρο ρυθμό οικονομικής ανάπτυξης το 2015. Μέσα στις Ευρωπαϊκές δυνάμεις, μόνο Ενωμένο Βασίλειο πέτυχε οικονομική ανάπτυξη 2,6 % το 2014. Η Ισπανία βρίσκεται στην ιδία κατάσταση με την Ιταλία.

Στην ΕΕ, οι επενδύσεις πάγιου κεφαλαίου μειώθηκαν σημαντικά. Αυτό οφείλεται σε διάφορους παράγοντες: στην τάση υπερπαραγωγής, στις μακροπρόθεσμες επιπτώσεις της κυκλικής κρίσης του 2008-9, στις πολιτικές αστάθειες και στην αυξανόμενη ένταση στην Ανατολική Ευρώπη.

Το επίπεδο ανεργίας στην ευρωζώνη ήταν πολύ υψηλό το 2014, περίπου 11,5 %, με το μεγαλύτερο στην Ελλάδα (26%) και στην Ισπανία (24.5%). Τα χαρακτηριστικά της ανεργίας στην Ευρώπη είναι: το μεγάλο ποσοστό άνεργων νέων και η μεγάλη διάρκεια ανεργίας των εργατών.

Το 2014 ο πληθωρισμός ήταν αρνητικός, προκαλώντας προβλήματα σε χώρες με μεγάλο χρέος. Ανάμεσα στον Ιούνιο του 2014 και τον Μάϊο του 2015, το ευρώ υποτιμήθηκε 18 % έναντι του δολαρίου.

Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, τον Μάρτιο του 2015 η ΕΚΤ αποφάσισε να υλοποιήσει ένα πρόγραμμα αγοράς κυβερνητικών και εταιρικών εντόκων γραμμάτιων (60 χιλιάδες εκατομμύρια τον μήνα από τον Μάρτιο του 2015 ως τον Σεπτέμβρη του 2016), εκτός από τα μέτρα βοήθειας που πάρθηκαν για τις τράπεζες.

Τα έκτακτα μέτρα της ΕΚΤ δεν είχαν μέχρι τώρα κανένα ανάλογο αποτέλεσμα. Συνεχίζει να υπάρχει η πιθανότητα στην ευρωζώνη μιας παρατεταμένης οικονομικής στασιμότητας με χαμηλό πληθωρισμό.

Ας προσθέσουμε ότι το προτσές της “σύγκλισης” της ΕΕ αντιμετωπίζει μεγαλύτερες δυσκολίες εξαιτίας της συνδυασμένης δράσης του νόμου της ανισόμετρης ανάπτυξης και της πολιτικής κυριαρχίας του Γερμανικού ιμπεριαλισμού. Η περίπτωση της Ελλάδας είναι χειροπιαστή απόδειξη της κατάρρευσης της ΕΕ και της φιλοδοξίας των Γερμανικών αρχών να επιβάλουν την ηγεμονία τους. Παρά τις προσπάθειες της Ευρωπαϊκής αστικής τάξης, ιδιαίτερα της Γερμανική αστικής τάξης, να επιταχύνει την δημιουργία των “Ενωμένων Πολιτειών της Ευρώπης”, που θα περιορίσει πάρα πολύ την λαϊκή και εθνική κυριαρχία, η πραγματικότητα επιβεβαιώνει ότι αυτό “είναι αδύνατο ή αντιδραστικό στις συνθήκες του καπιταλισμού”.

Στην Βραζιλία, η επιβράδυνση της οικονομίας συνεχίζεται, συνοδευόμενη από μαζικές απολύσεις εργαζομένων, μεγάλο πληθωρισμό, χρέη εταιριών και αύξηση της φτώχειας των μαζών. Οι ξένες επενδύσεις μειώθηκαν κατακόρυφα. Η Βραζιλιάνικη οικονομία περνά δυσκολίες από την πτώση των εξαγωγών στην Κίνα και των μείωση των τιμών των πρώτων υλών. Αυτό, μαζί με την αύξηση του δημοσίου ελλείμματος, στέκεται εμπόδιο στην χρησιμοποίηση της Κευνσιανικής πολιτικής.

Γενικά, την περίοδο του 2014 στην Λατινική Αμερική και στην περιοχή της Καραϊβικής, η οικονομική ανάπτυξη μειώθηκε τα τέσσερα συνεχόμενα χρόνια, φτάνοντας συνολικά στο 1.3 %. Η πτώση των τιμών των πρώτων υλών είχε σαν αποτέλεσμα αυξημένα ελλείμματα και οικονομικές δυσκολίες στις εξαγωγικές χώρες. Η Βενεζουέλα χτυπήθηκε ιδιαίτερα σκληρά από την κατάρρευση της τιμής του πετρελαίου, η οποία χειροτέρεψε μια κατάσταση ήδη πολύπλοκη και επιδεινούμενη από τους ελιγμούς τμημάτων της αστικής τάξης που κερδοσκοπούν και διαταράσσουν την οικονομία.

Ινδία. Η οικονομική ανάπτυξη στην Ινδία ήταν 7,2 % το 2014 και ήταν ίδια και το 2015, παρασύροντας μαζί της και την περιοχή της Νότιας Ασίας. Τώρα η Ινδία έχει τον πιο υψηλό ρυθμό οικονομικής ανάπτυξης στον κόσμο. Ο κυρίαρχος τομέας είναι αυτός των υπηρεσιών. Αλλά δε θα είναι εύκολο να διατηρήσει αυτό τον ρυθμό, εξαιτίας των εσωτερικών δομικών εμποδίων (για παράδειγμα, η επίμαχη μεταρρύθμιση της ιδιοκτησίας της γης, ζωτική για τους καπιταλιστές) και της μείωσης των ξένων επενδύσεων που η κυβέρνηση προσπαθεί να επανακτήσει με νόμο αγροτικής μεταρρύθμισης και με την προώθηση ανοιχτά αντιδραστικών και αντιλαϊκών πολιτικών.

Ρωσία: Στην Ρωσία η πτώση της τιμής του πετρελαίου, οι κυρώσεις και η πτώση των επενδύσεων, οδήγησαν σε οικονομική ύφεση το 2014 που συνεχίζεται το 2015. Αυτά συνοδεύτηκαν με την υποτίμηση του ρουβλιού και την αύξηση του πληθωρισμού. Γενικά, η κατάσταση της Κοινοπολιτείας Ανεξάρτητων Κρατών (CIS) χειροτέρεψε σημαντικά, με ετήσια μείωση.

4. Νέες οικονομικές καταιγίδες που κλονίζουν τον καπιταλισμό

Αν και οι συνέπειες του σεισμού που ξέσπασε το 2007 δεν τελείωσαν, στην καρδιά του ιμπεριαλιστικού-καπιταλιστικού συστήματος αναπτύσσονται παράγοντες και στοιχεία που μπορεί να οδηγήσουν σε νέα οικονομική κρίση.

α. Την περίοδο 2004-2013 δημιουργήθηκε στην Κίνα η φούσκα των ακίνητων, η οποία τριπλασίασε το κόστος της στέγασης. Η κερδοσκοπική ραγδαία αύξηση σ’ αυτόν τον τομέα ήταν το αποτέλεσμα της μείωσης του ποσοστού κέρδους στην βιομηχανία, η οποία χτυπήθηκε από την υπερπαραγωγή. Ο τομέας των ακινήτων ενθαρρύνθηκε από την πολιτική της αστικοποίησης και την εκτύπωση μεγάλου αριθμού γιουάν που αποφασίστηκε από την κυβέρνηση, από το χρέος των τοπικών κυβερνήσεων, όπως επίσης και από τις επενδύσεις των μονοπωλίων σ’ αυτόν τον τόσο πολύ κερδοφόρο τομέα, που για χρόνια αποτελούσε την ατμομηχανή της οικονομικής ανάπτυξης της Κινέζικης οικονομίας.

Η φούσκα της στέγασης άρχισε να ξεφουσκώνει το 2011, λόγω της υιοθέτησης περιοριστικών νομισματικών πολιτικών, φόρων και απαγόρευσης πωλήσεων κατοικιών. Το 2012 η Κινέζικη οικονομική ανάπτυξη άρχισε να επιβραδύνεται. Η κεντρική τράπεζα της Κίνας επέμβηκε στην αγορά δανείων και εισήγαγε την ρευστότητα στο σύστημα. Αυτό συνέβαλε στην προσωρινή άνοδο της οικονομικής απόδοσης στην χρηματιστηριακή αγορά, στην οποία οι τράπεζες, τα κινέζικα και ξένα μονοπώλια και οι μικροί επενδύτες επένδυσαν σημαντικά σαν μια εναλλακτική διέξοδο στους παραγωγικούς τομείς και στους τομείς των ακίνητων. Η νέα κερδοσκοπική φούσκα διογκώθηκε δραματικά σε μικρή χρονική περίοδο.

Τον Ιούνιο του 2015, η Κινέζικη χρηματιστηριακή αγορά άρχισε να καταρρέει. Η κυβέρνηση προσπάθησε να ανακόψει την κατάρρευση με έκτακτα μέτρα. Αλλά το Πεκίνο, που φιλελευθεροποίησε το μεγαλύτερο μέρος της οικονομίας και του εμπορίου (υπάρχει ένα διευρυμένο παράλληλο πιστωτικό σύστημα) δεν μπορεί να ελέγξει όλους τους παράγοντες της αναρχίας στην καπιταλιστική αγορά και δεν μπορεί να εμποδίσει το ξέσπασμα νέων κρίσεων που, όσο πιο πολύ θα διαρκέσουν, τόσο πιο καταστροφικές και μεταδοτικές θα είναι.

β. Υπάρχουν άλλοι παράγοντες που οδηγούν στην δημιουργία προσωρινών οικονομικών αποδόσεων πλασματικού κεφαλαίου στις Αμερικάνικες και Ευρωπαϊκές χρηματοοικονομικές αγορές. Η πηγή τους είναι οι εξαιρετικά επεχτατικές νομισματικές πολιτικές που εφαρμόζουν οι ΗΠΑ και η ΕΕ χαρίζοντας χρήματα στις τράπεζες. Γίνεται κερδοσκοπία με το ρευστό κεφάλαιο με χαμηλά επιτόκια, με το χρηματοοικονομικό “δηλητήριο” στις “παράλληλες χρηματοοικονομικές αγορές”, όπου τα “αρπακτικά της χρηματιστικής αγοράς” αναζητούν μεγαλύτερα κέρδη.

γ. Ένας άλλος παράγοντας είναι η βαθμιαία μείωση των ορίων της χρηματοοικονομικής ασφάλειας στις χώρες που παράγουν και εξάγουν πρώτες ύλες. Η ανακοίνωση αύξησης των επιτοκίων στις ΗΠΑ μπορούν να προκαλέσουν απόσυρση κεφαλαίου από τις “αναδυόμενες” αγορές, αυξάνοντας την τρωτότητα και την αστάθεια αυτών των οικονομιών, οι οποίες επιβραδύνονται.

δ. Τελικά υπάρχουν τα προβλήματα στην Ευρώπη, ιδιαίτερα στις χώρες του νότου. Ο τραπεζικός τομέας στην ΕΕ βρίσκεται σε αποδιοργάνωση και με μεγάλου ρίσκου χρεόγραφα που η ΕΚΤ τα “ξεπλένει” με το πρόγραμμα QE. Υπάρχουν σοβαρά προβλήματα στις ασφαλιστικές εταιρίες και στους αποκαλούμενους “οίκους ξεπλύματος” που δημιουργήθηκαν για να συγκεντρώνουν τα τοξικά παράγωγα. Εκτός αυτού υπάρχει η πιθανή “αθέτηση υποχρέωσης” των βαριά χρεωμένων κρατών όπως η Ελλάδα, η Βουλγαρία, η Κροατία, η Πορτογαλία και η Ιταλία, οι συνέπειες της οποίας είναι απρόβλεπτες.

Βλέπουμε ότι οι “λύσεις” της προηγούμενης κρίσης πρόσθεσαν καύσιμο στην φωτιά. Υπάρχουν διάφοροι παράγοντας που μπορεί να πυροδοτήσουν μια νέα χρηματοοικονομική κρίση, η οποία θα έχει ολέθριες συνέπειες στο παραγωγικό προτσές.

5. Η φτώχεια του προλεταριάτου και η διεύρυνση της κοινωνικής ανισότητας

Η χαμηλή οικονομική ανάπτυξη στις μεγαλύτερες καπιταλιστικές οικονομίες δεν οδήγησε σε κάποια ανακούφιση της εργατικής τάξης και των άλλων εργαζόμενων τάξεων. Οι θυσίες συνεχίζονται.

Αυτή η οικονομική ανάκαμψη συνοδεύτηκε από υψηλά επίπεδα ανεργίας (στις χώρες του ΟΟΣΑ υπάρχουν 40 εκατομμύρια άνεργοι), ιδιαίτερα μέσα στην νεολαία· χειροτέρεψη των συνθηκών εργασίας, χαμηλότερους πραγματικούς μισθούς και διεύρυνση της μισθολογικής διαφοράς σε βάρος των γυναικών εργαζόμενων· και κατά συνέπεια, το προοδευτικό φτώχεμα της εργατικής τάξης, των μικρών αγροτών και των λαϊκών μαζών.

Οι θέσεις εργασίας αυξάνονται με πολύ αργό ρυθμό (ιδιαίτερα στον ανεπίσημο τομέα χωρίς ασφάλιση, σε δουλειές μερικής απασχόλησης κλπ), και στις περισσότερες από τις ιμπεριαλιστικές χώρες είναι απίθανο να είναι σε θέση να ανακτήσουν τις απώλειες που σημειώθηκαν από 2008. Η υπερπαραγωγή του κεφαλαίου συνοδεύεται από τον υπερπληθυσμό των άνεργων εργαζομένων.

Η κρίση πρόσθεσε την παραπέρα συγκέντρωση και συγκεντροποίηση του κεφαλαίου στα χέρια των διεθνών μονοπωλίων.

Ενώ η φτώχεια μεγαλώνει σε πολλές χώρες, συμπεριλαμβανομένων και των πιο “αναπτυγμένων” (στις ΗΠΑ είναι περίπου 17,6 %), πλήττοντας τεράστιους τομείς εργαζομένων, ο κοινωνικός πλούτος μονοπωλείται όλο και πιο πολύ από μια μικρή ομάδα χρηματοοικονομικών μεγαλοεπιχειρηματιών.

Τα δεδομένα αποδείχνουν ότι στην περίοδο 2008-2014 το μερίδιο του παγκόσμιου πλούτου που κατείχαν οι πλουσιότεροι αυξήθηκε από το 44 στο 48 %. Οπότε το μερίδιο του εισοδήματος που κατείχε το 99 % του παγκοσμίου πληθυσμού μειώθηκε από το 56 στο 52 %.

Τα τελευταία χρόνια ο πλούτος που είχαν στην κατοχή τους τα 80 πλουσιότερα άτομα στον κόσμο αυξήθηκε γρήγορα: σήμερα αυτοί οι 80 εκπρόσωποι της οικονομικής ολιγαρχίας έχουν στην κατοχή τον πλούτο που είναι ίσος με τον πλούτο του μισού του πιο φτωχότερου μέρους του παγκόσμιου πληθυσμού (3,6 δισεκατομμύρια άνθρωποι).

Αυτές οι τάσεις χειροτερεύουν την κατάσταση των εργαζόμενων μαζών και των λαών στο ετοιμοθάνατο καπιταλιστικό σύστημα, που χαρακτηρίζεται από αύξηση της συγκέντρωσης του πλούτου σε λίγα χέρια, από την ανυπόφορη καταπίεση των μονοπωλίων επί του υπόλοιπου πληθυσμού και από την εκτεταμένη φτώχεια.

Η περιορισμένη κατανάλωση των μαζών, λόγω της φτώχειας των εργαζομένων, είναι σημαντικός παράγοντας στην κρίση του καπιταλισμού. Ταυτόχρονα είναι ένας πανίσχυρος παράγοντας για την ανάπτυξη της ταξικής πάλης του προλεταριάτου, η οποία θα εξαλείψει τις αιτίες όλων των κοινωνικών ανισοτήτων καταργώντας τον καπιταλισμό.

6. Η παρακμή και η αποσύνθεση του καπιταλιστικού συστήματος

Στην προηγούμενη μεταπολεμική κρίση, ο καπιταλισμός κατάφερε να ανακάμψει με τις δικές του δυνάμεις σε λίγα χρόνια.

Μετά την κρίση του 2008 υπήρχε ανάκαμψη, όχι μέσω των εσωτερικών δυνάμεων του καπιταλισμού, αλλά με το φάρμακο της κρατικής βοηθείας. Αυτό τελείωσε το 2010, ακολουθούμενο το 2011 από μια περίοδο στασιμότητας και κατόπιν από ύφεση.

Στις κυριότερες ιμπεριαλιστικές χώρες, το 2009 το παραγωγικό σύστημα ξεπέρασε το χαμηλότερο σημείο του κύκλου, αλλά η αντικανονική οικονομική ανάκαμψη δεν μετατράπηκε σε φάση οικονομικής άνθισης, σε φάση ευημερίας. Αυτή η φάση τείνει να εξαφανιστεί λόγω του γεγονότος ότι η επέκταση της καπιταλιστικής παράγωγης μπορεί γρήγορα να έρθει σε σύγκρουση με τα όρια της αγοράς.

Η αδυναμία ανάκαμψης παρατηρήθηκε το 2014 και το χαμηλό επίπεδο του παρατηρήθηκε τους πρώτους μήνες του 2015 εστιασμένο στο πρόβλημα της διαρκούς υπερπαραγωγής που δεν λύθηκε.

Το αυξανόμενο πλεόνασμα της παραγωγικής ικανότητας, η μερική χρησιμοποίηση των βιομηχανικών εγκαταστάσεων που καταγράφεται στις ιμπεριαλιστικές και καπιταλιστικές χώρες, είναι ένα γεγονός που δείχνει τις καπιταλιστικές τάσεις της χρόνιας υπερπαραγωγής. Οι περιορισμοί της παραγωγής συνεχώς παραβιάζονται από την χρηματοοικονομική κερδοσκοπία για την αύξηση του κεφαλαίου, αλλά αυτό οδηγεί αναπόφευκτα σε νέες και βίαιες κρίσεις.

Η επιβράδυνση [της οικονομικής ανάπτυξης] των “αναδυόμενων χωρών”, που ήταν ο απορροφητής των κραδασμών της κρίσης των προηγούμενων ετών, έχει σοβαρές συνέπειες σε ολόκληρη την καπιταλιστική οικονομία και στην περίπτωση νέας κρίσης δεν μπορούν να παίξουν τον ίδιο ρόλο.

Η Κίνα, που ήταν ο παράγοντας κλειδί της αποφυγής της παγκόσμιας ύφεσης τα τελευταία χρονιά, μετατράπηκε στο αντίθετό του και έγινε παράγοντας νέας παγκόσμιας κρίσης του καπιταλισμοί.

Αυτή η ανάλυση μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι ο καπιταλισμός ξεπέρασε εν μέρει την προηγούμενη κρίση – της οποίας οι επιπτώσεις δεν τελείωσαν ακόμα – βάζοντας τα θεμέλια για το στάδιο μιας νέας και πιο καταστροφικής κρίσης σε σχέση με την υπερπαραγωγή, σε σχέση με τα αναπόφευκτα αποτελέσματα των αντιθέσεων ανάμεσα στον κοινωνικό χαρακτήρα της παράγωγης και την καπιταλιστική ιδιοποίηση των προϊόντων της κοινωνικής παράγωγης.

Η επόμενη κρίση θα έχει βαθύτερες συνέπειες από ότι η προηγούμενη αφού δεν θα συμβεί μετά από μια περίοδο οικονομικής ανάπτυξης, αλλά μετά από μια περίοδο στασιμότητας και μικρής ανάκαμψης. Επιπλέον, ο κρατικός προϋπολογισμός πολλών ιμπεριαλιστικών και καπιταλιστικών χωρών δεν θα είναι σε θέση να στηρίξει νέα και υψηλότερα επίπεδα χρέους για να σώσουν τις τράπεζες και τα μονοπώλια.

Δηλαδή, δεν υπάρχουν καθόλου προϋποθέσεις για σχετική καπιταλιστική σταθεροποίηση. Αντίθετα, το προτσές αποσύνθεσης του μονοπωλιακού καπιταλισμού συνεχίζεται, η οποία εκδηλώνεται με την επιδείνωση της γενικής κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος, το οποίο μπαίνει σε νέα και καταστροφική φάση.

Η συσχέτιση και αλληλεξάρτηση ανάμεσα στην γενική κρίση και των κυκλικών και τμηματικών κρίσεων του καπιταλισμού που συμβαίνουν σε διάφορες χώρες του κόσμου, είναι ολοφάνερες και αντανακλώνται στο μήκος των περιόδων κρίσης και στασιμότητας, στο βάθος τους, στην αδυναμία της ανάκαμψης και στη γενική αστάθεια.

Η εξάλειψη της αποπνικτικής καπιταλιστικής κυριαρχίας είναι η μόνη λύση, η οποία είναι δυνατή, αναγκαία και επείγουσα για τα προβλήματα της ανθρωπότητας.

7. Η όξυνση των αντιθέσεων του καπιταλισμού και ο κίνδυνος πολέμου.

Η ανισόμετρη ανάπτυξη του καπιταλισμού στις διάφορες χώρες, οι αυξανόμενες οικονομικές και πολιτικές δυσχέρειες, οι προσπάθειες να φορτώσουν τις συνέπειες της κρίσης στους ανταγωνιστές τους, οδήγησε στην επιδείνωση των σχέσεων ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις.

Δεν υπάρχει μόνο ένταση οικονομικού και χρηματοοικονομικού ανταγωνισμού σε όλες τις ηπείρους, εμπορικός και πολιτικός ανταγωνισμός για αγορές, πρώτες ύλες, πόσιμο νερό, γόνιμη γη κλπ, αλλά μεγάλη αστάθεια των διεθνών σχέσεων, επιδείνωση των στρατιωτικών εντάσεων, προετοιμασίες για νέο ξαναμοίρασμα του κόσμου, πιθανόν με στρατιωτικές δυνάμεις.

Η ηγεμονιστική πολιτική και στρατηγική του ιμπεριαλισμού των ΗΠΑ βρίσκει αποφασιστικότερη αντίδραση από τον Ρώσικο και Κινέζικο ιμπεριαλισμό, οι οποίοι δεν θέλουν να υφίστανται την διεθνή κυριαρχία των Ενωμένων Πολιτειών και προσπαθούν να σταματήσουν την “παγκόσμια τάξη” του.

Υπάρχουν πολλές νησίδες πολέμου που μπορούν να εξελιχθούν, λόγω της αυξανόμενης ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας σε γενικό πόλεμο. Οι τοπικές και περιφερειακές ένοπλες συγκρούσεις στην Συρία, το Ιράκ, την Λιβύη, την Υεμένη, την Ουκρανία, την Κεντρική και Δυτική Αφρική, στο Αφγανιστάν κλπ, η αυξανόμενη ένταση στη Νότια Κινέζικη Θάλασσα και στον Ειρηνικό Ωκεανό, στα Βαλκάνια, στο Πακιστάν, στην Βενεζουέλα, στην Κολομβία κλπ, η προσπάθεια των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων για επανεξοπλισμό, η στρατιωτικοποίηση των οικονομιών και η αντιδραστική και φασιστική μετατροπή των αστικών κρατών, είναι έκφραση των εσωτερικών και εξωτερικών αντιθέσεων του καπιταλισμού, της πάλης για κυριαρχία, που αυξάνει τον κίνδυνο ενός πολέμου μεγάλης κλίμακας.

Η Συρία, τη πύλη της Μέσης Ανατολής (και του πετρελαίου), σήμερα είναι πεδίο μάχης του ενδοιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού. Οι στρατιωτικές δυνάμεις των ανταγωνιζομένων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και των συμμάχων τους έχουν άμεση παρουσία στη περιοχή της Συρίας: ενεργούν με αντικρουόμενους στρατηγικούς σκοπούς και συμφέροντα. Η κατάσταση είναι επικίνδυνη και μπορεί εύκολα να χειροτερέψει σε άμεση ένοπλη σύρραξη.

Στην Λατινική Αμερική υπάρχουν ολοφάνερες εκδηλώσεις ενδοιμπεριαλιστικών αντιθέσεων. Η Κίνα και η Ρωσία κατάφεραν να έχουν σημαντική εμπορική και οικονομική δραστηριότητα, ιδιαίτερα στο τομέα της εξόρυξης και του πετρελαίου. Αντιμέτωπες με αυτό, οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ προσπαθούν να επανακτήσουν την εμπορική και στρατιωτική πρωτοβουλία στην περιοχή, με την εγκατάσταση νέων στρατιωτικών βάσεων, όπως επίσης και με συμφωνίες όπως την Υπερατλαντική Εμπορική και Επενδυτική Κοινοπραξία, TTIP, βαθαίνοντας την εξάρτηση των εξαρτημένων χωρών.

Σε αυτή την περίπτωση, ο Αμερικάνικος ιμπεριαλισμός – ισχυρός λόγω της στρατιωτικής, χρηματοοικονομικής και τεχνολογικής δύναμης και των ενεργειακών του μετατροπών – ανέπτυξε στρατηγική υπεράσπισης των συμφερόντων του και διατήρησης της “παγκόσμιας τάξης” του, κλονισμένος από την οικονομική και στρατιωτική ανάπτυξη και επιρροή των άλλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων που θέλουν να ξεφύγουν από την κυριαρχία των ΗΠΑ.

Για αυτό το σκοπό η Αμερικάνικη υπερδύναμη προσπαθεί, από την μια, να δυναμώσει και να μπει επικεφαλής ενός πλατιού συστήματος συμμαχιών με εξαρτημένα και υποτελή κράτη και “sub-states”· από την άλλη, προσπαθεί να εμποδίσει οποιαδήποτε άλλη δύναμη να αποκτήσει ισχύ ίση με τη δικιά της , εμποδίζοντας την δημιουργία συμμαχιών από τις ανταγωνίστριες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, συμμαχίες που μπορούν να ανατρέψουν την ηγεμονία της στον καπιταλιστικό κόσμο.

Το στρατηγικό σχέδιο των ΗΠΑ βασίζεται σε ένα εκτεταμένο πρόγραμμα στρατιωτικών, οικονομικών, ενεργειακών, πολίτικων και διπλωματικών μέτρων και συνοδεύεται από μια υποκριτική ιδεολογική καμπάνια.

Αυτό το μακροπρόθεσμο σχέδιο δεν εστιάζει μόνο σε μια περιοχή· στο πεδίο δράσης του έχει όλο τον κόσμο και καθορίζει ένα σύνολο προτεραιοτήτων σύμφωνα με τα παγκόσμια συμφέροντα του Αμερικάνικου ιμπεριαλισμού:

α) την αποκατάσταση της στρατιωτικής δύναμης στην περιοχή του Ασιο-Ειρηνικού Ωκεανού, το κέντρο βάρους της παγκόσμιας οικονομίας, για να περιορίσει την οικονομική ανάπτυξη της Κίνας σε υπερδύναμη και τις άλλες αναδυόμενες δυνάμεις που παλεύουν για κυριαρχία και προνομία σε αυτή της ζωτικής σημασίας περιοχή·

β) την διατήρηση της κυριαρχίας του στην Ευρώπη μέσω του ΝΑΤΟ, για να περικυκλώσει την Ρωσία και να εμποδίσει την άνοδο του Γερμανικού ιμπεριαλισμού, εμποδίζοντας τις σχέσεις της με την Ρωσία και την Κίνα·

γ) ισχυρή στρατιωτική παρουσία στον Περσικό κόλπο και επανασχεδιασμό των συνόρων στην Μέση Ανατολή·

δ) την ισχυρή στρατιωτική και τεχνολογική υπεροχή, εκσυγχρονισμό και δυνάμωμα των πυρηνικών και συμβατικών όπλων του, την αναδιοργάνωση των ένοπλων δυνάμεών του για να μάχονται σε πιο μακροχρόνιους περιφερειακούς πολέμους, όπως επίσης και σε τοπικούς πολέμους σε διάφορες ηπείρους·

ε) αντιαντάρτικες και ενέργειες αντί-εξεγέρσεων στις πόλεις, μέσω της οργάνωσής τους και σύμφωνα με τους τοπικούς συμμάχους τους·

στ) το σταμάτημα των άμεσων επιθέσεων στις ΗΠΑ, ενεργώντας μονομερώς και με κάθε μέσο σε παγκόσμια κλίμακα·

ζ) την διατήρηση εσωτερικής σταθερότητας, που απειλείται από κοινωνικές αναταραχές και εμποδίζοντας την επέκτασή τους (τον Ιούλιο έγινε μεγάλος στρατιωτικός ελιγμός στις ΗΠΑ για τον έλεγχο της επικράτειάς της, με προληπτικά μέτρα για πιο εκτεταμένες εξεγέρσεις στο Φέργκιουσον και την Βαλτιμόρη).

Η περιοχή του Ασιο-Ειρηνικού ωκεανού είναι η καρδιά της ηγεμονιστικής στρατηγικής των ΗΠΑ. Τα επόμενα πέντε χρόνια οι ΗΠΑ θα έχουν το 60% του πολεμικού ναυτικού της στόλου στον Ειρηνικό Ωκεανό. Οι ΗΠΑ φιλοδοξούν σε πιο επιθετικό επαναπροσδιορισμό της συμμαχίας της με την Ιαπωνία, την Νότια Κορέα, την Αυστραλία, τις Φιλιππίνες και την Ταϊλάνδη σε αυτή την περιοχή, επανεξοπλίζοντας αυτές τις χώρες. Είναι αποφασισμένη επίσης να δυναμώσει τις σχέσεις με την Ινδία, την Ινδονησία, την Μαλαισία και το Βιετνάμ. Μέσω του ASEAN και την Συνάντηση Κορυφής της Ανατολικής Ασίας θέλει να οικοδομήσει μια στρατηγική αντί-Κινέζικης και αντί-Ρώσικης συμμαχίας σε αυτή την ήπειρο.

Στην Κεντρική Ασία, το ΝΑΤΟ περιέλαβε την Γεωργία και προχωρά στο “βάθαιμα της συνεργασία του” με το Καζακστάν, την Κιργιζία, Τατζικιστάν, Τουρκμενιστάν και Ουζμπεκιστάν, για να αντιμετωπίσει την Ευρασιατική Οικονομική Ένωση, που περιλαμβάνει την Ρωσία, την Λευκορωσία, το Καζακστάν, την Αρμενία και την Κιργιζία.

Οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ συνεχίζουν τον πόλεμο στο Αφγανιστάν, χώρα γεωστρατηγικής σημασίας. Ταυτόχρονα, οι ΗΠΑ απειλούν άλλα κράτη, όπως την Λαϊκή Δημοκρατία της Κορέας, που μπορούσε με οποιοδήποτε τρόπο να θέσει σε κίνδυνο τα συμφέροντά τους ή αντιπροσωπεύει τοπικούς κίνδυνους.

Στην Ευρώπη μπορεί ο καθένας να παρατηρήσει το πέρασμα του Αμερικάνικου ιμπεριαλισμού σε εξαιρετικά επιθετική και ανοιχτά επεκτατική πολιτική. Η πλήρη ενσωμάτωση των Βαλκανίων και των ανατολικών Ευρωπαϊκών χωρών στο ΝΑΤΟ, η επέχταση της περιοχής του επιχειρήσεων και ο τριπλασιασμός των στρατευμάτων ταχείας επέμβασης στην Ανατολική Ευρώπη αποτελούν συστατικά στοιχεία του ελιγμού του για την περικύκλωση της Ρωσίας.

Ενώ επιταχύνουν τον “εκσυγχρονισμό” των πυρηνικών όπλων των ΗΠΑ στην Ευρώπη, οι Γιάνκις αναδιοργανώνουν τις δυνάμεις τους σε υποστήριξη των νέων υποταχτικών τους (Ουκρανία, Γεωργία, Μολδαβία, κλπ).

Η Ουκρανία περιλαμβάνεται ντε φάκτο στο δίκτυο του ΝΑΤΟ ως η χώρα κλειδί για τον εγκλωβισμό της Ρωσίας και την καταστροφή των σχέσεών της με την Γερμανία. Στην Κεντρική Ευρώπη και στην Βαλτική, το ΝΑΤΟ έστειλε μαχητικά βομβαρδιστικά για να “περιπολούν” τους ουρανούς στα σύνορα του Ρώσικου εναέριου χώρου. Στη Μαύρη Θάλασσα, Αμερικάνικα, Καναδικά, Γερμανικά, Ιταλικά, Τουρκικά, Βουλγαρικά και Ρουμανικά πολεμικά πλοία ενώθηκαν, επιπλέον των Ρώσικων. Υπάρχει η πιθανότητα κλιμάκωσης του πολέμου στην περιοχή του Ντονμπάς, όπου η εργατική τάξη και ο πληθυσμός απειλείται από τους διιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς.

Τώρα (Οκτώβρης 2015), στην Ιταλία, την Ισπανία και την Πορτογαλία διεξάγεται η “Trident Juncture 2015,” η μεγαλύτερη στρατιωτική άσκηση από το τέλος του “Ψυχρού Πολέμου”,. Ο σκοπός της: να δοκιμάσει την “Δύναμη Αντίδρασης”, ιδιαίτερα την “Δύναμη Αιχμή του Δόρατος”. Θα συμπεριλάβει την συμμετοχή της ΕΕ και της Αφρικάνικης Ένωσης.

Τονίζουμε το ρόλο που ανατέθηκε στην Ισπανία, με την αντιπυραυλική ασπίδα και την δημιουργία δύναμης άμεσης επέμβασης με 30.000 στρατιώτες, που μπορούν να είναι ετοιμοπόλεμοι μέσα σε 48 ώρες.

Ενώ το ΝΑΤΟ αυξάνει την πίεση επί της Ρωσίας, γινόμαστε μάρτυρες της συνεχούς πίεσης των ΗΠΑ επί των συμμάχων της “για το μοίρασμα του βάρους των στρατιωτικών δαπανών”, όπως επίσης και του εξαναγκασμού της ΕΕ να υπογράψει την συμφωνία ΤΤΙΡ (και στην Ασία τη Υπερωκεάνια συμφωνία), σε απάντηση στον Κινεζο-Ρωσικό “Νέο Δρόμο του Μεταξιού” και τους Ρώσικους αγωγούς παροχής ενέργειας στην Ευρώπη.

Γίνεται φανερό ότι οι χώρες της ΕΕ που εξαρτώνται για πετρέλαιο και αέριο από την Ρωσία (για παράδειγμα, η Ιταλία κλπ), ή έχουν ισχυρούς βιομηχανικούς και εμπορικούς δεσμούς (για παράδειγμα, η Γερμανία), δυσκολεύονται να εφαρμόσουν πολιτική πολέμου και κυρώσεις που επιβάλλονται από τις ΗΠΑ και ζητούν “πολιτική λύση”.

Η Μέση Ανατολή είναι μια περιοχή που χαρακτηρίζεται από μεγάλη πολιτική αστάθεια· δεν είναι το ίδιο σημαντική για τις ΗΠΑ όπως παλιότερα. Αντί για άμεση στρατιωτική παρουσία, οι ιμπεριαλιστική επέμβαση των Γιάνκις γίνεται με οργάνωση αντιδραστικών πραξικοπημάτων και εμφυλίους πολέμους, εκπαιδεύοντας, χρηματοδοτώντας και εξοπλίζοντας τον Ισλαμικό φονταμενταλισμό και άλλες αντεπαναστατικές, σκοταδιστικές και αντιδραστικές δυνάμεις που είναι έντονα αντίθετες με το στρατόπεδο των επαναστατών, των προοδευτικών, αντιμπεριαλιστικών και δημοκρατικών δυνάμεων.

Η στρατηγική του “εποικοδομητικού χάους” στην Συρία, στο Ιράκ και την Λιβύη, που πραγματοποιείται με την συνεργασία του άτακτου στρατού του Ισλαμικού Κράτους, IS – υποπροϊόν των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων στην περιοχή – εξυπηρετεί το χτύπημα των επαναστατικών και δημοκρατικών προτσές, την παρεμπόδιση των αντιπάλων δυνάμεων από το να εκμεταλλευτούν το πολιτικό κενό, από το να καταχτησουν θέσεις και να αποδυναμώσουν την ηγεμονία των ΗΠΑ.

Γίνεται φανερό ότι πίσω από το πρόσχημα της “μάχης ενάντια στην τρομοκρατία” βρίσκεται ο πόλεμος για τον έλεγχο των ορυκτών και πετρελαϊκών πλουτοπαραγωγικών πηγών, για τον έλεγχο στρατηγικών περιοχών, όπως επίσης και οι ανταγωνισμοί ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και τους τοπικούς τους συμμάχους.

Σε αυτή την ασταθή περιοχή, οι ΗΠΑ μπορούν να υπολογίζουν στην συμμαχία τους με τους Ισραηλινούς Σιωνιστές, την Ιορδανία, την Αίγυπτο, στις τέσσερις μοναρχίες του Κόλπου και στη Σαουδική Αραβία. Άλλοι προφανείς προσανατολισμοί είναι: η τακτική ισορροπίας ανάμεσα στις δυνάμεις των Σουνιτών και των Σιϊτών για τον έλεγχο και των δυο· η συμφωνία για τα πυρηνικά με το Ιράν, η οποία θα επιτρέψει την Ουάσιγκτον να κατευθύνει τις δυνάμεις της και τους πόρους της σε μεγαλύτερες συγκρούσεις και να προμηθεύει με Ιρανικό πετρέλαιο και αέριο την ΕΕ, μειώνοντας την ενεργειακή της εξάρτηση από την Ρωσία.

Η συμφωνία της Βιένης για το πυρηνικό ζήτημα, που υπογράφτηκε από το Ισλαμικό καθεστώς του Ιράν και την ομάδα των “5 + 1”, καταρτίστηκε σύμφωνα με τα συμφέροντα του Αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, που επέβαλε τους όρους του σε βάρος της εθνικής κυριαρχίας του Ιρανικού λαού.

Στην Λατινική Αμερική, ο Αμερικάνικος ιμπεριαλισμός προσπαθεί να διατηρήσει την ηγεμονία του, απειλούμενος από την Κίνα και τις άλλες ιμπεριαλιστικές χώρες, και να αναπτύξει την πολιτική του πολέμου στηριζόμενος σε κυβερνήσεις λακέδικες, όπως του Περού, του Μεξικού, της Χιλής και της Κολομβίας. Το 2013 το ΝΑΤΟ έκανε μια παράνομη συμφωνία για την ασφάλεια της Κολομβίας, η οποία ήδη έχει εμπλακεί σε στρατιωτικά προγράμματα, συμπεριλαμβανομένης της εκπαίδευσης ειδικών δυνάμεων. Αυτή η συμφωνία αντιπροσωπεύει απειλή στρατιωτικής επέμβασης στην περιοχή και εξυπηρετεί στην περικύκλωση της Βενεζουέλας, η οποία ήδη υποβάλλεται σε οικονομικό αποκλεισμό και σε καμπάνια των μίντια (ΜΜΕ) που προηγείται εισβολής.

Η δημιουργία του τριγώνου επιρροής ανάμεσα στην Κεντρική Αμερική, την Κολομβία και την Καραϊβική είναι απαραίτητη για τις ΗΠΑ, για να αντιμετωπίσει την αυξανόμενη χρηματοοικονομική και εμπορική διείσδυση της Κίνας στην παλιά “πίσω αυλή” της. Έτσι πρέπει να ερμηνεύσουμε το πρόσφατο άνοιγμα στην Κούβα, με τον επακόλουθο περιορισμό του εγκληματικού οικονομικού και πολιτικού αποκλεισμού.

Στην Αφρική, έχοντας καταστρέψει την Λιβύη και έχοντας οργανώσει το στρατιωτικό πραξικόπημα στην Αίγυπτο, οι ΗΠΑ, πέρα από την εντεινόμενη στρατιωτική τους παρουσία (για παράδειγμα, στον Νίγηρ), πέρα από την δημιουργία υποδομών για πόλεμο και προετοιμασία στρατιωτικών επεμβάσεων (για παράδειγμα, στην Νιγηρία), προωθεί στρατιωτική και οικονομική βοήθεια στην Αφρικάνικη Ένωση. Πρωτοβουλίες όπως η Ισχυρή Αφρική, Εμπόριο με την Αφρική και την Αφρικανική Ανάπτυξη και τις Ευκαιρίες για την Αφρική, (AGOA), εξυπηρετούν την αύξηση της δυνατότητάς της να καταληστεύσεις των φυσικών πλουτοπαραγωγικών πηγών, την αύξηση τις πολιτικής της επιρροής και την παρεμπόδιση της αυξανόμενης παρουσίας της Κίνας στην ήπειρο.

Είναι προφανές ότι οι άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις δεν περιορίζονται στο ρόλο του παρατηρητή, υπερασπίζονται τα δικά τους συμφέροντα και τις σφαίρες επιρροής τους ενάντια στους ανταγωνιστές τους.

Η Ιμπεριαλιστική Κίνα συνεχίζει να αυξάνει την εξαγωγή του κεφαλαίου της σε όλο το κόσμο (ιδιαίτερα στην Ασία, την Αφρική και την Λατινική Αμερική και στα “οφσόρ” χρηματοοικονομικά κέντρα), συνεχίζει να δυναμώνει στρατιωτικά και να αναπτύσσει το ρόλο της ως υπερδύναμη στην Ασία και σε άλλες περιοχές του κόσμου.

Στην Αφρική, η Κινέζικη [ιμπεριαλιστική] δύναμη είναι παρούσα και δραστήρια στο πλαίσιο του ανταγωνισμού των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, ιδιαίτερα στο οικονομικό πεδίο και στον ανταγωνισμό για πρώτες ύλες, πετρέλαιο, ουράνιο κλπ. Η Αφρική είναι περιοχή πάλης ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Είναι επίσης σημαντική οικονομική περιοχή για την διείσδυση του Κινέζικου κεφαλαίου και εμπορευμάτων, σε ανταγωνισμό με την Βρετανία, την Γαλλία, τα μονοπώλια των ΗΠΑ κλπ. Η Κίνα έχει επίσης στρατηγικά συμφέροντα σε αυτήν την ήπειρο.

Στο πολιτικό-στρατιωτικό πεδίο, η Κίνα διεκδικεί την δυνατότητά της να δρα μονομερώς, ιδιαίτερα στο ναυτικό τομέα. Συνεχίζει τις προσπάθειές της να αντιπαρατεθεί στην προηγμένη στρατιωτική τεχνολογία των ΗΠΑ.

Στη Θάλασσα της Νότιας Κίνας – μέσω της οποίας περνούν τα μισά από τα εμπορικά πλοία κατευθυνόμενα στην Ευρώπη, την Μέση Ανατολή και την Ανατολική Ασία και όπου υπάρχουν πλούσια αποθέματα πετρελαίου και αερίου – είναι ολοφάνερη η αυξανόμενη Κινέζικη στρατιωτική παρουσία. Η Κινεζική στάση είναι πολύ επιθετική όχι μόνο προς τις ΗΠΑ, αλλά επίσης και προς την Ιαπωνία, προς το Βιετνάμ (η διένεξη για τα Νησιά Παρασέλ και Σπράτλυ και για τι πλατφόρμες άντλησης πετρελαίου), προς τις Φιλιππίνες (η διένεξη για τα Νησιά Σπράτλυ και Χουανγκιάν), προς την Μαλαισία και την Ταϊβάν.

Για να διεκδικήσει την κυριαρχία της στο πάνω από το 80 % της νότιας θαλάσσιας περιοχής, η Κίνα φτιάχνει τεχνητά νησιά σε υφάλους κοραλλιών χιλιάδες χιλιόμετρα από τις ακτές της. Ο σκοπός της είναι να ελέγξει τον στρατηγικό πορθμό της Μαλάκα, μπαίνοντας σε άμεση σύγκρουση με τις ΗΠΑ και την Ιαπωνία. Επίσης και στην Θάλασσα της Ανατολικής Κίνας υπάρχει μια σοβαρή διένεξη με την Ιαπωνία για τα Νησιά Senkaku Diaoyu.

Για να υποστηρίξει τα συμφέροντά της στην περιοχή – σε αντιπαράθεση με την ναυτική υπεροπλία των ΗΠΑ – η Κίνα ενέκρινε πρόγραμμα ανάπτυξης ενός ισχυρού και σύγχρονου στόλου 300 πολεμικών πλοίων με αντιπυραυλικά συστήματα.

Η ένταση και η στρατιωτική παρουσία στην Ανατολική Ασία και σε όλη την Θάλασσα της Νότιας Κίνας αυξάνεται γρήγορα, όπως και ο εθνικισμός στις χώρες αυτής της περιοχής· αυτό είναι ενδεικτικό της τάσης για έντονη ιμπεριαλιστική αντιπαράθεση

Ο Ρωσικός ιμπεριαλισμός παίζει πιο δραστήριο ρόλο σε διπλωματικό και στρατιωτικό επίπεδο. Άλλαξε το στρατιωτικό του δόγμα και φαίνεται να επιθυμεί περισσότερο την άμεση επέμβαση για την υπεράσπιση των συμφερόντων του και των συνόρων του. Επιπλέον του εκσυγχρονισμού του στρατηγικού του οπλοστασίου, προωθεί ειδικές δυνάμεις του άμεσης επέμβασης για επιχειρήσεις στην περιοχή της πρώην Σοβιετικής Ένωσης για να δημιουργήσει «δεδομένα επιτόπου».

Αν και είναι αδύναμος οικονομικά, προσπαθεί να ανακτήσει τον ρόλο του ως μεγάλης ιμπεριαλιστικής δύναμης και δυναμώνει τους δεσμούς του με την Κίνα μέσω πολλαπλών οικονομικών και στρατιωτικών οργανισμών.

Στη σύνοδο στην Μόσχα για την διεθνή ασφάλεια τον περασμένο Απρίλιο, η Ρωσία, η Κίνα και το Ιράν είχαν συνομιλίες σε στρατιωτικό επίπεδο για την βελτίωση της συνεργασίας τους και για την αντιμετώπιση της επέκτασης του ΝΑΤΟ.

Η Ρώσικη επέμβαση στην Συριά, βομβαρδίζοντας τους τσιχαντιστές στο έδαφος άλλων χωρών, ξάφνιασε τις ΗΠΑ και το Ισραήλ, έκανε ξεκάθαρο ότι ο Ρωσικός ιμπεριαλισμός δεν θέλει να χάσει τις σφαίρες επιρροής του, τους συμμάχους του και τις στρατιωτικές του βάσεις στη Μεσόγειο.

Ο Γερμανικός ιμπεριαλισμός έδειξε ακόμα μια φορά τον ρόλο του ως μεγάλη δύναμη στην αναζήτηση “ζωτικού χώρου”, όχι με οικονομικούς όρους (για παράδειγμα, την επιβολή της θέλησής της στην Ελλάδα), αλλά και στον πολίτικο και στρατιωτικό τομέα. Σχεδίασε μια συστηματική αύξηση των στρατιωτικών δαπανών, απόκτηση τανκς, όπλων και βοηθητικών εξοπλισμών. Σκοπεύει να δυναμώσει την πολεμική του βιομηχανία και να γίνει ανεξάρτητος από τις ΗΠΑ.

Ο Γαλλικός ιμπεριαλισμός ακούραστα υπερασπίζει τις σφαίρες επιρροής του στην Αφρική, ενεργοποιώντας όλους τους μηχανισμούς του ελέγχου: αύξηση των δαπανών του και των στρατιωτικών βάσεών του και αποστολή στρατιωτικών αποστολών και διατήρηση μόνιμων βάσεων στης χώρες της “Γαλλικής Αφρικής” (Μπουρκίνα Φάσο, Μπενίμ, Μαλί, Κεντρική Αφρική, Τσαντ, Νιγηρία, Ακτή του Ελεφαντοστούν κλπ.). Ασκεί οικονομική πίεση, πολιτική και διπλωματική επέμβαση και παρακολούθηση των επαναστατικών δυνάμεων σε αυτή την περιοχή· είναι μια ανοιχτή νεοαποικιακή πολιτική.

Η ιμπεριαλιστική Ιαπωνία “ερμήνευσε” το σύνταγμά της έτσι ώστε να επιτρέπει μεγαλύτερη εμβέλεια δράσης στον πολεμικό της στόλο και πέρασε νόμο που θα επιτρέπει τις ένοπλες δυνάμεις της να παίρνουν μέρος σε επιχειρήσεις στο εξωτερικό. Ταυτόχρονα αυξάνει τις στρατιωτικές δαπάνες κατά 2 % (το 2015 έφτασε στο ανώτατο σημείο μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο), εφοδιαζόμενη με νέας γενιάς αεροπλάνα, συμπεριλαμβανομένων των F-35 των ΗΠΑ, “ντρομς” και πολύ προηγμένα πλοία: άρα ο ιμπεριαλισμός του “Ανατέλλοντος Ηλίου” γίνεται “όργανο παρακολούθησης” της Κίνας.

Η χειροτέρευση των ενδοιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και ο ανταγωνισμός ανάμεσα στα μονοπώλια οδηγεί στη συγχώνευση και αναδιοργάνωση των οικονομικών και στρατιωτικών συνασπισμών. Σήμερα, εκτός από το ΝΑΤΟ, δεν υπάρχουν σταθεροί συνασπισμοί. Η κατάσταση είναι ρευστή, οι συμμαχίες αλλάζουν γρήγορα. Υπάρχουν πολλές αντιθέσεις και διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές και καπιταλιστικές δυνάμεις, ανάμεσα στα αντιδραστικά στρατόπεδα, που συγχωνεύονται και μετά χωρίζουν.

Η γενική τάση είναι η επιδείνωση της πολιτικής κατάστασης, οι επανεξοπλισμοί και ο μιλιταρισμός, το μεγάλωμα του εθνικισμού και του σοβινισμού. Όχι μόνο οι στρατιωτικές, αλλά και οι οικονομικές και πολιτικές ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, η ανάμειξη και η άγρια πίεση επί των καταπιεσμένων λαών και στις οικονομικά αδύναμες χώρες αυξάνεται, τα οποία συντηρούν το αναπόφευκτο των πόλεμων ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές και καπιταλιστικές χώρες και κατά συνέπεια την ανάγκη ανατροπής της αστικής τάξης.

8. Το αδιάκοπο κύμα μετανάστευσης

Σαν αποτέλεσμα της οικονομικής λεηλασίας και της πολιτικής αστάθειας στις χώρες, των επιθετικών πολέμων και του πλιάτσικου από τα αντιδραστικά καθεστώτα, της πείνας και τις αβάστακτες συνθήκες ζωής, της παντελή έλλειψη ευνοϊκής προοπτικής για τις νεότερες γενιές, το κύμα μετανάστευσης από τις εξαρτημένες χώρες της Ασίας, της Αφρικής, της Λατινικής Αμερικής και της Καραϊβικής συνεχίζεται και διογκώνεται.

Μεγάλες μάζες ανδρών, γυναικών και νέων, που τρέπονται σε φυγή από την ανέχεια, τον πόλεμο και την πολιτική καταπίεση, προσπαθούν να φτάσουν στις πλουσιότερες και πιο αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες με οποιοδήποτε τρόπο, συχνά χάνοντας τη ζωή τους διασχίζοντας την θάλασσα ή μέσω άλλων διαδρομών. Στο πρώτο εξάμηνο του 2015 πνίγηκαν δυο χιλιάδες μετανάστες στην Μεσόγειο στην προσπάθειά τους να φτάσουν στις Ευρωπαϊκές ακτές.

Οι ιμπεριαλιστικές χώρες – που έχουν την ιστορική και κύρια ευθύνη για αυτή την κατάσταση – φτιάχνουν ακόμα ψηλότερους τοίχους για να εμποδίσουν την είσοδο των μεταναστών, συμπεριλαμβανομένων πολλών πολιτικών προσφύγων.

Οι μετανάστες, όταν καταφέρνουν να πετύχουν τον στόχο τους, συχνά υποβάλλονται στην αγριότατη εκμετάλλευση, διάκριση, στέρηση δικαιωμάτων και κοινωνικής ασφάλειας και κτηνώδεις συνθήκες ζωής. Διώκονται από την αστυνομία και δέχονται επιθέσεις από τους ρατσιστές, τους φασίστες και τις λαϊκίστικες ομάδες που υποκινούν την εχθρότητα με το πρόσχημα της “εισβολής” μεταναστών.

Προφανώς το φαινόμενο της μετανάστευσης έχει οικονομικές αίτιες. Οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, ιδιαίτερα οι ΗΠΑ και η Γερμανία, προκαλούν και προωθούν το μεταναστευτικό προτσές εργατικής δύναμης για δυο λόγους: αύξηση της πίεσης στην ντόπια εργατική τάξη για την εξάλειψη των κοινωνικών καταχτήσεων που κέρδισε, και ανανέωση της εργατικής τους δύναμης, επειδή ο οικονομικά ενεργός πληθυσμός γερνά και άρα υπάρχει ανάγκη ένταξης νέων στην ηλικία εργατών με χαμηλή τιμή.

Ταυτόχρονα, κάποιες κυβερνήσεις και αντιδραστικά και ξενοφοβικά τμήματα της αστικής τάξης χρησιμοποιούν τους μετανάστες σαν βαλβίδα εκτόνωσης για να απαλλαγούν από τις κοινωνικές εντάσεις, εφαρμόζουν όλο και περισσότερο αντιδραστικές πολιτικές και ξεσηκώνουν τον λαό για τον κοινωνικό κίνδυνο που έχει η μαζική μετανάστευση· ποινικοποιούν όλους εκείνους που είναι αλληλέγγυοι με τους μετανάστες. Πρέπει επίσης να τονίσουμε ότι οι μετανάστες φέρνουν σημαντική πείρα πάλης από τις χώρες καταγωγής τους.

Μαζί με το μεταναστευτικό κύμα από τις εξαρτημένες και υπανάπτυκτες χώρες, υπάρχει επίσης το εντεινόμενο φαινόμενο της μετανάστευσης νέων ανθρώπων χτυπημένοι από την επίπτωση της οικονομικής κρίσης στις αναπτυγμένες χώρες. Η μετανάστευση και η ξενιτιά είναι τόσο αχώριστα από τον καπιταλισμό όσο είναι και η ανεργία, η φτώχεια και οι πόλεμοι.

9. Η χειροτέρευση της πολιτικής κατάστασης στις ιμπεριαλιστικές και καπιταλιστικές χώρες και η επίθεση ενάντια στην εργατική τάξη.

Η πρόσφατη καπιταλιστική κρίση και οι συνεχιζόμενες οικονομικές δυσκολίες είχαν σαν αποτέλεσμα χειροτέρευση της πολιτικής κατάστασης στις ιμπεριαλιστικές και καπιταλιστικές χώρες και την εξαφάνιση της κυριαρχίας και εθνικής ανεξαρτησίας στις εξαρτημένες χώρες.

Όσο η δυσαρέσκεια και η δυσπιστία προς τις διεφθαρμένες κυρίαρχες τάξεις και στον αστικό κοινοβουλευτισμό μεγαλώνει, σε πολλές χώρες είμαστε μάρτυρες ενός προτσές αντιδραστικής αλλαγής της κρατικής εξουσίας, που τείνει προς την μορφή της ανοιχτής διχτατορίας της αστικής τάξης.

Η χειροτέρευση της οικονομικής και πολιτικής κατάστασης σπρώχνει την αστική τάξη – στην κρίση συναίνεσης και ηγεσίας – να εντείνει τη χρήση αυταρχικών και αυταρχικών μεθόδων διακυβέρνησης, να εξαλείφει τα δικαιώματα και τις ελευθερίες των εργαζόμενων όπως το δικαίωμα της απεργίας, της οργάνωσης, της έκφρασης, της διαδήλωσης κλπ., να καταστέλλει την πάλη των εργατών και του λαού, για να αποδυναμώσει την οργάνωση και την αντίσταση των μαζών και να κηρύττει την πάλη τους παράνομη.

Την ίδια στιγμή, οι κυρίαρχες τάξεις προσπαθούν να περιορίσουν τα προνόμια των κοινοβουλίων, να τροποποιήσουν τα αστικοδημοκρατικά συντάγματα σε ένα αντιδραστικό δρόμο, να εξαλείψουν την χρήση των πολιτικών και συνδικαλιστικών πεδίων δράσης από το εργατικό και κομμουνιστικό κίνημα.

Στις χώρες όπου η αστική τάξη δεν μπορεί πλέον να κυβερνήσει με τις παλιές μεθόδους και κόμματα, χρησιμοποιεί λαϊκίστικα κινήματα και νέα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα όπως επίσης και την θρησκεία, φιλοφασιστικά και φασιστικά κόμματα για να στρέψει αλλού την δυσαρέσκεια των μαζών, για να τις διασπάσει και να διατηρήσει την ταξική της κυριαρχία. Σε αυτές τις συνθήκες οι “δημοκρατικές” ελευθερίες και τα δικαιώματα των εργαζόμενων δέχονται βίαιες επιθέσεις σε πολλές χώρες.

Οι πολιτικές πολέμου και στρατιωτικών επεμβάσεων οδηγούν σε αυξανόμενα μέτρα “ασφάλειας” και καταστολής σε ένα κλίμα έντονης δημαγωγικής και ξενοφοβικής προπαγάνδας, που δηλητηριάζει την κοινή γνώμη.

Η αντικομμουνιστική επίθεση συνεχίζεται, όπως φαίνεται στις άγριες επιθέσεις και δυσφήμηση που είναι ιδιαίτερα άγρια στις χώρες της Βαλτικής και στην Ουκρανία, με την απαγόρευση της πολιτικής δράσης, των κομμουνιστικών συμβόλων και την αισχρή ταύτιση του κομμουνισμού με τον φασισμό.

Η καπιταλιστική επίθεση στην εργατική τάξη γίνεται σε πολλά μέτωπα στη βάση της υπαγόρευσης της οικονομικής ολιγαρχίας για να αποσπάσει μεγαλύτερο κέρδος.

Αυτή συνίσταται στην εξάλειψη των περισσοτέρων πολιτικών, κοινωνικών και συνδικαλιστικών δικαιωμάτων και καταχτήσεων που κερδήθηκαν από την εργατική τάξη στη διάρκεια δεκαετιών αγώνων, στις αποκαλούμενες “δομικές μεταρρυθμίσεις” στην αγορά εργατικής δύναμης, που επιτρέπει μεγαλύτερη ευελιξία και ανασφάλεια, στενότερο έλεγχο της παραγωγής και ολοκληρωτική “απελευθέρωση” για την εξάλειψη των φραγμών που ορθώνονται ενάντια στην καπιταλιστική εκμετάλλευση.

Συνεχίζεται η επίθεση ενάντια στα μεροκάματα, που διαφοροποιούνται προς όφελος της εργατικής αριστοκρατίας και σε βάρος των μαζών των εργατών. Περιορίζονται οι συντάξεις και η κοινωνική ασφάλεια των εργαζομένων και αυξάνεται η ηλικία συνταξιοδότησης. Σε πολλές χώρες, οι καπιταλίστες και οι κυβερνήσεις τους προσπαθούν να μεγαλώσουν την εργάσιμη μέρα, να αυξήσουν την δουλειά στη διάρκεια της νύχτας και των διακοπών. Είμαστε μάρτυρες της επέκτασης του ανεπίσημου τομέα, χωρίς δικαιώματα των εργαζομένων. Γυναίκες, νεολαία και μετανάστες εργάτες και εργάτριες είναι οι προτιμητέοι στόχοι διάκρισης και υπερεκμετάλλευσης, με την προσπάθεια να διασπάσουν την ενιαία αντίσταση της εργατικής τάξης.

Στις χώρες που αναγκάζονται να υποτιμήσουν το νόμισμά τους, απαιτείται από τους εργαζόμενους να πληρώσουν για την οικονομική καταστροφή.

Σε πολλές χώρες οι συμφωνίες συλλογικών διαπραγματεύσεων (εθνικών και κλαδικών) υποβαθμίζονται, ιδιαίτερα εκείνες που κερδήθηκαν από τα συνδικάτα που αντιστέκονται στην επίθεση. Οι καπιταλιστές και οι κυβερνήσεις τους εντείνουν τις προσπάθειές τους να διασπάσουν τους εργαζόμενους, τους νέους από τους μεγαλύτερους, τους μόνιμους από τους μη μόνιμους, τους ντόπιους από τους ξένους, κλπ. Οι απειλές, οι εκβιασμοί και τα ψέματα έγιναν οι αγαπημένες μέθοδες της αστικής τάξης.

Το υψηλό επίπεδο χρεών των κρατών – λόγω της οικονομικής διάσωσης των τραπεζών και των επιχειρήσεων – και οι πολιτικές συνέπειες της “λιτότητας”, οδηγούν σε παραπέρα περικοπές των κοινωνικών δαπανών, για την υγειονομική περίθαλψη, για την εκπαίδευση, για συντάξεις και δημόσια μέσα μεταφοράς, εκτός από την αύξηση των άμεσων και έμμεσων φόρων των εργαζόμενων μαζών.

Οι νεοφιλελεύθερες διεθνείς συμφωνίες όπως το Υπερατλαντικό Εμπόριο και η Κοινοπραξία Επενδύσεων, TTIP, η Διεύθυνση Γενικών Υπηρεσιών, CETA και το Σύμφωνο Υπηρεσιών Εμπορίου, TISA, θα επηρεάσουν τους κανόνες που εγγυώνται μια ελάχιστη προστασία στο χώρο εργασίας και την κοινωνική ασφάλεια, όπως επίσης την ποιότητα και ασφάλεια των τροφίμων και την υπεράσπιση των δημόσιων υπηρεσιών. Εξαιτίας αυτού τα πιο ισχυρά μονοπώλια μπορούν εύκολα να διεισδύσουν στην αγορά για την αναζήτηση του μέγιστου κέρδους. Μια συνέπεια αυτού θα είναι η εξάλειψη χιλιάδων θέσεων εργασίας. Είναι ολοφάνερο ότι αυτές οι συμφωνίες είναι όπλα ενάντια σε όλους τους λαούς.

Σαν αποτέλεσμα της εγκληματικής επίθεσης του καπιταλισμού και των κυβερνήσεών του οξύνεται η ταξική πάλη.

10. Η βαθιά κρίση της σοσιαλδημοκρατίας
και του ρεβιζιονισμού

Η επείγουσα ανάγκη της αστικής τάξης να βρει δρόμο διαφυγής από τις σοβαρές οικονομικές δυσκολίες της, φορτώνοντές τες στις πλάτες της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων, διατηρώντας ταυτόχρονα την κοινωνική ειρήνη· η εφαρμογή αντιδραστικών μέτρων, κάτω από την μάσκα της “μεταρρύθμισης” και της “δημοκρατίας”, δημιούργησαν τις βάσεις για την ανοιχτή συνεργασία ανάμεσα στην οικονομική ολιγαρχία και τα σοσιαλδημοκρατικά και ρεβιζιονιστικά κόμματα, τα πραγματικά κοινωνικά στηρίγματα στης δικτατορίας της αστικής τάξης και των υποστηρικτών του ιμπεριαλισμού.

Στις χώρες όπου αυτά τα αντεπαναστατικά κόμματα βρίσκονται στην κυβέρνηση, συνήθως συμμετέχουν δραστήρια στα μέτρα που υιοθετούνται από την αστική τάξη ενάντια στην εργατική τάξη και τις λαϊκές μάζες. Οι ηγεσίες αυτών των κομμάτων είναι πλέρια ενσωματωμένες στο σύστημα της οικονομικής ολιγαρχίας και παίζουν άμεσο ρόλο στην σταθεροποίηση του αστικού καθεστώτος και στην κατάπνιξη του εργατικού κινήματος. Για να μείνουν στην εξουσία, τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα συμμαχούν με τα δεξιά κόμματα.

Όταν δεν είναι στην κυβέρνηση οι σοσιαλδημοκρατικές και ρεβιζιονιστικές ηγεσίες καταφεύγουν σε πιο εξελιγμένες μεθόδους, για να κατευθύνουν και να αλλάξουν πορεία στις διαμαρτυρίες της εργατικής τάξης και τμημάτων της μικροαστικής τάξης που θίγονται από την κρίση και τις πολιτικές του μεγάλου κεφαλαίου και των θεσμών του. Είναι σημαντικό να τονιστεί ότι στις ιμπεριαλιστικές χώρες, ιδιαίτερα σε αυτές που είναι πιο επιθετικές στις εργατική τάξη και τους λαούς, οι σοσιαλδημοκράτες και οι ρεβιζιονιστές εντείνουν την δράση τους, διαδίδοντας αυταπάτες και ψευτιές για τους ιμπεριαλιστικούς θεσμούς, για τον ειρηνικό μετασχηματισμό της κοινωνίας· αποδυναμώνουν την επαγρύπνηση των μαζών ενάντια στην πολιτική αντίδραση, κρύβοντας από τις μάζες τον ταξικό χαρακτήρα του φασισμού και προσπαθώντας να “προστατέψουν” την εργατική τάξη από την επιρροή του κομμουνισμού.

Ιδιαίτερα, τονίζουμε τον ρόλο της αριστερής πτέρυγας της σοσιαλδημοκρατίας που εμποδίζει το προτσές διάλυσης του ρεφορμισμού και διαδίδει την επικίνδυνη αυταπάτη ότι οι ιμπεριαλιστικοί θεσμοί μπορούν να μεταρρυθμιστούν, να γίνουν δημοκρατικοί και “σοσιαλιστικοί”. Αυτός είναι δρόμος που οδηγεί μόνο σε νέες και συντριπτικές ήττες.

Στην Λατινική Αμερική άρχισε η παρακμή των αποκαλούμενων “προοδευτικών κυβερνήσεων”, που εκπροσωπούν κυρίως τα συμφέροντα της ανερχόμενης μεσαίας τάξης. Η ήττα του Έβο Μοράλες στις δεύτερες εκλογές, η εντεινόμενη λαϊκή διαμαρτυρία ενάντια στον αυταρχισμό και την αλαζονική πολιτική του Κορέα, δείχνει την δυσαρέσκεια από ένα πολιτικό πρόγραμμα που δεν άλλαξε την καπιταλιστική φύση αυτών των χωρών, που δεν εξάλειψε την εξάρτηση από τον ιμπεριαλισμό και δεν ήταν ικανή να δώσει απαντήσεις στα πολλά αιτήματα και προσδοκίες των εργαζομένων και των λαών.

Αυτές οι κυβερνήσεις βαθμιαία μετακινήθηκαν προς τα δεξιά και πήραν νεοφιλελεύθερες και κατασταλτικές θέσεις κάτω από την πίεση του ιμπεριαλισμού και των υπερεθνικών θεσμών του, των καπιταλιστών και τα ανώτερα κλιμάκια της Καθολικής Εκκλησιάς. Η πτώση των τιμών των πρώτων υλών χειροτέρεψε την κρίση τους και διεύρυνε την βάση της κοινωνικής διαμαρτυρίας.

Στην Γηραιά Ήπειρο το εξαπατητικό σύνθημα ότι “είναι δυνατή μια άλλη Ευρώπη” ξεσκεπάστηκε από τις κατευθύνσεις - εντολές της Τρόϊκας, δείχνοντας στις εργαζόμενες μάζες και τους λαούς ότι ο ιμπεριαλισμός δεν μπορεί να μεταρρυθμιστεί, ότι πρέπει να ανατραπεί.

Η επιθυμία των σοσιαλδημοκρατικών δυνάμεων να αναδιοργανώσουν προγράμματα Κενσιανικού τύπου είναι ελιγμός των εξαιρετικά οπορτουνιστικών τμημάτων τους που προσπαθούν να πάρουν την ηγεσία των διεργασιών του αγώνα για να στρέψουν την προσοχή των μαζών αλλού και να τις εξαπατήσουν, να αποδυναμώσουν τις επαναστατικές τους ενέργειες, να υιοθετήσουν μέτρα χρήσιμα στην αστική τάξη σε συνθήκες οξυμένης κρίσης για να κερδίσουν χρόνο και να ανακτήσουν το χαμένο έδαφος.

Αυτές οι πολιτικές δημιουργούν προσδοκίες μέσα στους εργαζόμενους και την μικροαστική τάξη, αλλά μπορούν να ξεφουσκώσουν γρήγορα όταν δουν την ασυνέπεια και την έλλειψη πραγματικών προοπτικών, λόγω της χειροτέρευσης των οικονομικών και πολιτικών συνθηκών, για παράδειγμα, την εξάλειψη του κράτους πρόνοιας, που στο παρελθόν έδρασε σε όφελος των σοσιαλδημοκρατών και της ρήξης με το ιμπεριαλιστικό – καπιταλιστικό σύστημα.

Υπάρχει επίσης ένα προτσές κομματιάσματος και αναδιοργάνωσης των τμημάτων των παλιών και νέων ρεβιζιονιστών, ειδικά στην Ευρώπη, που διαδίδουν τις αντεπαναστατικές τους θέσεις και παρεκκλίσεις όλων των ειδών. Όμως, υπάρχουν ομάδες, ιδιαίτερα νέων ανθρώπων, που δεν ακολουθούν αυτές τις θέσεις και πλησιάζουν τους Μαρξιστές-Λενινιστές.

Η βαθιά κρίση της σοσιαλδημοκρατίας και του ρεβιζιονισμού επιτρέπει στα Μαρξιστικά-Λενινιστικά Κόμματα και Οργανώσεις να διευρύνουν την επαναστατική τους επιρροή στις μάζες των εργαζομένων, συμπεριλαμβανομένων των εργαζομένων που επηρεάζονται από τις σοσιαλδημοκρατικές απόψεις. Για την διεύρυνση αυτών των επαφών και τη μεταστροφή αυτών των εργαζομένων είναι απαραίτητο το κάλεσμα για ενότητα δράσης ενάντια στην καπιταλιστική επίθεση, την πολιτική αντίδραση, τον φασισμό και τον κίνδυνο πολέμου· την ίδια στιγμή είναι αναγκαία η δημιουργία ενιαίου μετώπου οργανώσεων για πλατιά κινητοποίηση των μαζών ενάντια στον κοινό εχθρό, το κεφάλαιο, παρά την εναντίωση των σοσιαλδημοκρατών ηγετών.

11. Η απάντηση της πάλης του προλεταριάτου και των λαϊκών μαζών.

Οι ιμπεριαλιστές, οι καπιταλιστές και οι θεσμοί τους εντείνουν την επίθεση ενάντια στις εργασιακές και στις συνθήκες ζωής της εργατικής τάξης και των λαών, αλλά η αντίσταση ενάντια στις αντιδραστικές και αντεργατικές πολιτικές, η μείωση των κοινωνικών δαπανών, κλπ, τείνουν να εξελιχθούν και να γίνουν πιο οργανωμένες.

Με διαδηλώσεις, απεργίες στα εργοστάσια, οδομαχίες, η ψηφοφορία ή το μποϊκοτάρισμά της, η εργατική τάξη, οι άνεργοι και οι λαοί αντιμετωπίζουν τις πολιτικές της ιμπεριαλιστικής αστικής τάξης και των αντιδραστικών συμμάχων της, απορρίπτουν τον νεοφιλελευθερισμό, την λιτότητα και την κοινωνική καταστροφή, δεν αναγνωρίζουν την νομιμότητα των διεφθαρμένων αστικών θεσμών.

Υπάρχει μια ανοδική τάση των μαζικών αγώνων, με σημαντικούς αγώνες των εργαζομένων και αγώνων για την δημοκρατία· επίσης σε πολλές περιπτώσεις υπάρχουν αιτήματα για ανεξαρτησία, κυριαρχία και το δικαίωμα αυτοδιάθεσης των λαών. Οι εργαζόμενοι και οι λαοί αποκτούν ξανά την εμπιστοσύνη στη μεγάλη τους δύναμη μέσω του αγώνα.

Η εργατική τάξη παλεύει σε διαφορετικές συνθήκες και καταστάσεις στην Τουρκία, στην Πολωνία, στην Νότια Αφρική, στην Νιγηρία, στην Βολιβία, στο Μπαγκλαντές, στην Νότια Κορέα, στην Μπούρμα, στην Καμπότζη και στην Κίνα. Στην Ινδία γίνεται μια ιστορική γενική απεργία στις δοσμένες συνθήκες αυτής της χώρας. Γίνονται αγώνες για μισθολογικά αιτήματα, για να σταματήσουν την εκμετάλλευση και για καλύτερες εργασιακές συνθήκες και ενάντια στις μαζικές απολύσεις. Σε κάποιες περιπτώσεις οι εργαζόμενοι κατέλαβαν εργοστάσια και έγιναν συζητήσεις για το καπιταλιστικό καθεστώς. Οι εργάτες επίσης αγωνίζονται ενάντια στις κατάπτυστες θέσεις των συνεργαζόμενων ηγετών των συνδικάτων, απαιτώντας το διώξιμό τους από τα εργοστάσια και την αυτοοργάνωσή τους σε ανεξάρτητες επιτροπές, όπως συμβαίνει στην Τουρκιά.

Στη Λατινική Αμερική και στην Καραϊβική οι αγώνες των εργαζομένων και των λαών είναι σε άνοδο, όπως στον Ισημερινό, στο Περού, στην Βολιβία, την Ουρουγουάη, την Κολομβία, τον Παναμά, κλπ. Στο Μεξικό η λαϊκή οργή και αντίσταση αυξάνει για τους αγνοούμενους και δολοφονημένους από το Κράτος, ενάντια στις “δομικές μεταρρυθμίσεις” της κυβέρνησης. Στην Ονδούρα ο λαός απαιτεί την τιμωρία της διαφθοράς. Στην Βραζιλία, την Χιλή και την Αργεντινή συνεχίζονται η κοινωνική διαμαρτυρία και οι απεργίες.

Σε πολλές Αφρικάνικες χώρες – ιδιαίτερα στην Δυτική Αφρική – οι λαοί και η νεολαία διεκδικούν τις βασικές τους ανάγκες, λευτεριά και δημοκρατικά και συνδικαλιστικά δικαιώματα, ενάντια στους αντιδραστικούς εμφυλίους πολέμους και τους διεφθαρμένους διχτάτορες, πράκτορες των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων που ακολουθούν πολιτική τακτική οικονομικής και πολιτικής επαναποικοποίησης της ηπείρου.

Στην Μπουρκίνα Φάσο το επαναστατικό προτσές προχωρά. Μετά το αντιδραστικό στρατιωτικό πραξικόπημα του Σεπτέμβρη, η μαζική κινητοποίηση αναπτύχθηκε απ’ άκρη σε άκρη στη χώρα παρά του ελιγμούς της ντόπιας αστικής τάξης και των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, των ΗΠΑ και της Γαλλίας, που προσπαθούν να παραλύσουν τον δυναμισμό των μαζών.

Τονίζουμε την εξέλιξη της ταξικής πάλης στο Ιράκ και στον Λίβανο, με νέα κοινωνικά και πολιτικά αιτήματα που ξεπερνούν τις θρησκευτικές διχόνοιες και αποκτούν ταξικό χαρακτήρα.

Στη Μέση Ανατολή συνεχίζεται η ηρωική πάλη του Παλαιστινιακού λαού με νέα ιντιφάντα ενάντια στην εγκληματική κατάληψη της περιοχής τους. Ο Κουρδικός λαός αγωνίζεται για αυτοδιάθεση. Είναι αξιοσημείωτη η λαϊκή αντίδραση στην τρομοκρατία και τις φασιστικές προκλήσεις στην Τουρκιά όπως επίσης και στην Τυνησία, για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων που κατέχτησαν και για να φέρουν σε πέρας τους επαναστατικούς στόχους.

Στην Ευρώπη έχουμε δει σημαντικούς αγώνες των εργαζομένων στην Πολωνία, στο Βέλγιο, στην Ιταλία και σε άλλες χώρες ενάντια στις απολύσεις. Οι εργαζόμενοι στις μεταφορές και τις τηλεπικοινωνίες κινητοποιήθηκαν στην Αγγλία, στην Γαλλία, στην Γερμανία, στην Ισπανία και αλλού. Στην Ιταλία οι εκπαιδευτικοί έκαναν μια μαζική απεργία ενάντια στην ιδιωτικοποίηση των δημόσιων σχολείων.

Η απόρριψη των πολιτικών λιτότητας εκφράστηκε εκ νέου στην Ελλάδα, όπου οι εργαζόμενοι απόρριψαν τον εκβιασμό της ιμπεριαλιστικής Τρόϊκας (ΕΕ-ΕΚΤ-ΔΝΤ). Τιμώρησαν τα νεοφιλελεύθερα κόμματα και μετά εναντιώθηκαν στην υποτέλεια της σοσιαλδημοκρατικής κυβέρνησης σε αυτούς τους θεσμούς που επιβάλουν ένα νέο απάνθρωπο “μνημόνιο”, μια νέα διαταγή.

Στις ΗΠΑ αναπτύχθηκαν η πάλη των εργαζομένων στην πετρελαϊκή βιομηχανία, το κίνημα των χαμηλά αμειβομένων εργαζομένων και η μεγάλη διαμαρτυρία της μαύρης κοινότητας ενάντια στην αστυνομική τρομοκρατία και τον ρατσισμό στο δικαστικό σύστημα. Στον Καναδά, οι σπουδαστές βγήκαν στους δρόμους μαζικά ενάντια στην κυβέρνηση.

Η άνοδος της ταξικής πάλης συμβαίνει σε κύματα. Τα αρχικά κύματα επιτρέπουν την ανάπτυξη των επόμενων σε νέο επίπεδο μαχητικότητας, ενότητας και δύναμης.

Ο χαρακτήρας της τωρινής ταξικής πάλης είναι ακόμα αμυντικός. Σε μεγάλους και μικρούς αγώνες, οι εργάτες, η νεολαία, οι γυναίκες και οι καταπιεσμένοι λαοί εκφράζουν την διαμαρτυρία τους και δυναμώνουν τον ρόλο των οργανώσεών τους, αλλά στις περισσότερες περιπτώσεις δεν κατάφεραν να εμποδίσουν την εφαρμογή των νεοφιλελεύθερων και αντιλαϊκών μέτρων των κυβερνήσεων.

Όμως αυτή η ίδια η πάλη δημιουργεί αδιάλλακτο μίσος μέσα στις μάζες ενάντια στους καπιταλίστες και την κρατική εξουσία, ανοίγοντας τον δρόμο σε ποιοτικό άλμα.

Αυτοί οι αγώνες δείχνουν ανανέωση του εργατικού και συνδικαλιστικού κινήματος και των αιτημάτων του. Οι απεργίες εντείνονται έλκοντας νέες ομάδες εργατών και άλλους εκμεταλλευόμενους εργαζόμενου λαού που παίζουν ζωτικό ρόλο στην οικονομική ζωή. Το επίπεδο κινητοποίησης ανεβαίνει και ο αριθμός των δυσαρεστημένων αυξάνεται, ιδιαίτερα μέσα στους νέους ανθρώπους.

Βλέπουμε μια μετατόπιση προς τα αριστερά των μαχητικών τμημάτων του εργατικού κινήματος. Η πάλη για άμεσα οικονομικά και πολιτικά αιτήματα γρήγορα παίρνει πολιτικό χαρακτήρα. Σε αυτή την ίδια την πάλη, ο σκοπός είναι η προώθηση της αναδιοργάνωσης του εργατικού και συνδικαλιστικού κινήματος σε μαχητική ταξική βάση.

Η εργατική τάξη και οι λαοί ξανακερδίζουν τις ιδεολογικές και πολιτικές θέσεις τους, μεγαλώνοντας το επίπεδό τους οργάνωσης και δύναμης, αν και σιγά-σιγά και χωρίς σταθερό ρυθμό. Οι συνθήκες ωριμάζουν για νέα επαναστατική άνοδο, χάρη της αυξανόμενης μαχητικότητας και συμμετοχής των μαζών στην πολιτική και κοινωνική ζωή.

Μπορεί να γίνει η πρόβλεψη για ένταση των ταξικών συγκρούσεων ως το επίκεντρο των παγκόσμιων αντιθέσεων, όπου η οικονομία επιβραδύνεται και το κόστος της ζωής μεγαλώνει.

Το βασικό πρόβλημα είναι: ποιες δυνάμεις είναι επί κεφαλής στις διαμαρτυρίες, στους αγώνες και στις εξεγέρσεις; Ποια τάξη πρέπει να ασκεί την ηγεμονία, εκμεταλλευόμενη κάθε ευκαιρία για να χτυπήσει τον ιμπεριαλισμό και να ανεβάσει την πολιτική της επιρροή επί των άλλων τμημάτων του πληθυσμού; Σήμερα οι κύριοι περιορισμοί των αγώνων είναι η έλλειψη σταθερής προλεταριακής καθοδήγησης και επαναστατικών προοπτικών. Αυτό αυξάνει την σπουδαιότητα του “υποκειμενικού παράγοντα”, δηλαδή, του επιπέδου της συνείδησης, της μαχητικότητας και της οργάνωσης της εργατικής τάξης και των τμημάτων της εμπροσθοφυλακής της.

12. Για τα καθήκοντα μας και τις ευθύνες μας

Βρισκόμαστε σε μια ιστορική περίοδο που χαρακτηρίζεται από την αντίθεση ανάμεσα στην ωριμότητα των αντικειμενικών παραγόντων να κάνουν ένα βήμα προς την νέα κοινωνία βασισμένη στην κοινή ιδιοκτησία των μέσων παράγωγης από την μια, και την καθυστέρηση του υποκειμενικού παράγοντα που καθορίστηκε από την προσωρινή ήττα, άλλα με βαθιές συνέπειες, των πρώτων απόπειρων του σοσιαλισμού από την άλλη.

Το κομμουνιστικό κίνημα σήμερα είναι ακόμα ανίσχυρο και διασπασμένο, αλλά ξαναζωντανεύει. Πέφτει στους ώμους μας το στάδιο στο οποίο, σαν αποτέλεσμα της ιμπεριαλιστικής και αντικομμουνιστικής επίθεσης, χτυπήθηκε σκληρά η συνείδηση της εργατικής τάξης και των λαϊκών μαζών και δείχνει να έχασαν την επαναστατική προοπτική τους.

Η επίθεση του καπιταλισμού και της κοινωνικής επίπτωσης της πρόσφατης κρίσης ήταν τόσο μεγάλες που μόνο τώρα οι εκμεταλλευόμενες και καταπιεζόμενες μάζες βλέπουν πιο καθαρά το αληθινό πρόσωπο αυτού του ξεπερασμένου συστήματος· κατά συνέπεια βλέπουν όλο και πιο πολύ την ανάγκη για ριζικές πολιτικές και κοινωνικές αλλαγές. Οι κομμουνιστικές ιδέες εξαπλώθηκαν από την κρίση του 2007 και μετά.

Υπάρχουν ισχυροί ευνοϊκοι παράγοντες για την ανάπτυξη της επαναστατικής πάλης: η συνεχιζόμενη αύξηση του προλεταριάτου παγκόσμια (σήμερα υπάρχουν περίπου 1,6 χιλιάδες εκατομμύρια μισθωτοί εργάτες, από τους οποίους οι μισοί περίπου είναι βιομηχανικοί εργάτες)· η γρήγορη αύξηση της μεγαλύτερης νέας γενιάς στην ιστορία· η ανάπτυξη και η διάδοση των μέσων επικοινωνίας που φέρνουν σε επαφή τους εργαζόμενους και τους αγώνες τους τον έναν με τον άλλο· η αύξηση των κοινωνικών ανισοτήτων και η συγκέντρωση τεράστιων μαζών εκμεταλλευόμενων και καταπιεσμένων στις πόλεις, όπου ήδη ζει πάνω από το 50 % του παγκόσμιου πληθυσμού και ότι θα είναι οι μεγάλης σημασίας τόποι όπου θα αναπτυχθεί στις επόμενες δεκαετίες η ταξική σύγκρουση.

Δεν χρειάζεται να προστεθεί ότι μεγάλα τμήματα της μικροαστικής τάξης, θύματα των εγκληματικών πολιτικών της οικονομικής ολιγαρχίας περνούν σοβαρή κρίση και δεν αποτελούν πια ασφαλή βάση στήριξης της αστικής τάξης. Η πολιτική διάλυσης της μεσαίας τάξης προσφέρει μεγαλύτερη δυνατότητα επιτυχίας στην πάλη του προλεταριάτου, που πρέπει να μπει επί κεφαλής των μεγάλων μαζών των εκμεταλλευόμενων και καταπιεσμένων, απομονώνοντας τα ασταθή και ταλαντευόμενα στρώματα.

Το έδαφος είναι ακόμα μια φορά γόνιμο για τους Μαρξιστές-Λενινιστές. Από την αποτυχία όλων των αστικών και ρεφορμιστικών επιλογών, ξεπροβάλει πάλι η σίγουρη εναλλακτική: η προλεταριακή επανάσταση και ο σοσιαλισμός.

Στην σημερινή κατάσταση μπορούν να προβλεφθούν γρήγορες αλλαγές, μπορεί να επιταχυνθεί ο ρυθμός των επαναστατικών εξελίξεων, μπορούν να δημιουργηθούν συνθήκες μέσα στις οποίες θα γίνει δυνατό να προχωρήσουν [αυτές οι εξελίξεις] με γρήγορους ρυθμούς, με άλματα.

Η κατάσταση απαιτεί την ικανότητα κατανόησης της συγκεκριμένης κατάστασης, της πρόβλεψης και προσαρμογής σε αυτή· απαιτεί ιδεολογική αποφασιστικότητα και σταθερότητα για την υιοθέτηση προσαρμόσιμων και ευέλικτων τακτικών, υποταγμένες στην επαναστατική στρατηγική.

Σε αυτή την πιθανή εξέλιξη το καθήκον των Μαρξιστικών-Λενινιστικών δυνάμεων είναι να αυξήσουν την πολιτική τους επιρροή, να αναπτύξουν και διατηρήσουν τους στενότερους δεσμούς με τις προλεταριακές μάζες, κατανοώντας τις ανάγκες τους και τις προσδοκίες τους, τραβώντας τα πιο αποφασιστικά τμήματα στην πάλη για να τους προσελκύσουν στο στρατόπεδό μας και να προχωρήσουν στο προτσές συσσώρευσης επαναστατικών δυνάμεων.

Ο αναταραχές του καπιταλιστικού – ιμπεριαλιστικού συστήματος, η αντιδραστική επίθεση της αστικής τάξης, η κίνδυνος πολέμου, καθιστούν την ανάπτυξη της ταξικής πάλης, της οργάνωσής της και τους επιπέδου μαχητικότητας των μαζών ζωτικής και επείγουσας σπουδαιότητας. Πρέπει να εκμεταλλευτούμε την αντικειμενική κατάσταση, να καθορίσουμε κατάλληλες γραμμές πολιτικής δράσης και να προσπαθήσουμε να ηγηθούμε των αγώνων, να πολλαπλασιάσουμε τις επαφές μας με τις μάζες, χωρίς ποτέ να χάνουμε από τα μάτια μας την πάλη για την πολιτική εξουσία.

Οπότε, εξαρτάται από τους (Μαρξιστές-Λενινιστές) κομμουνιστές να υποστηρίζουν και να κινητοποιούν την εργατική τάξη και τον άλλο εργαζόμενο λαό κάθε μέρα για την υπεράσπιση των οικονομικών και πολιτικών τους συμφερόντων και στόχων τους· να ενώσουν τους εκμεταλλευόμενους και καταπιεσμένους, μεταφέροντας το φως του επιστημονικού σοσιαλισμού στο εργατικό και λαϊκό κίνημα· να προτείνουν και να εφαρμόσουν το ενιαίο μέτωπο της εργατικής τάξης με διάφορες μορφές για να τραβήξουν τις πλατιές μάζες των εργαζομένων και των ανέργων στον αγώνα· να δουλέψουν στις υπάρχουσες μαζικές οργανώσεις και να δημιουργήσουν νέες, να οργανώσουν κοινές ενέργειες ενάντια στους καπιταλίστες, τους πλούσιους και τις κυβερνήσεις τους, δημιουργώντας τις συνθήκες για μια πλατιά αντεπίθεση των εκμεταλλευόμενων και καταπιεσμένων.

Ετσι, θα μπορέσουμε να διεισδύσουμε πιο βαθιά μέσα στις μάζες, για να αναπτύξουμε στενότερους δεσμούς και να κερδίσουμε πολιτικά τα αποφασιστικά τμήματα του προλεταριάτου. Έτσι, θα μπορέσουμε να κινητοποιήσουμε τους συμμάχους του προλεταριάτου: τις πλατιές εργαζόμενες μάζες που βασανίζονται από τον ζυγό του κεφαλαίου, τους μικρούς αγρότες, την μικροαστική τάξη των πόλεων, τους ανέργους νεολαίους και σπουδαστές, τις γυναίκες των λαϊκών στρωμάτων, τους καταπιεσμένους λαούς και εθνότητες.

Εξαρτάται από τους (Μαρξιστές-Λενινιστές) κομμουνιστές να αγωνιστούν ενάντια στην αστική διχτατορία σε όλες τις μορφές της, να πάρουν στα χέρια τους τη σημαία των ελευθεριών και των δικαιωμάτων της εργατικής τάξης και των λαϊκών μαζών που απειλούνται από την αστική τάξη, να υποστηρίξουν την λαϊκή κυριαρχία και την ανεξαρτησία των χωρών που είναι υποδουλωμένες στον ιμπεριαλισμό· να αναπτύξουν τους αγώνες ενάντια στις αντιδραστικές και φασιστικές δυνάμεις, ενάντια στην ξενοφοβία και τον φασισμό, ενάντια στην αντιλαϊκή καταπιεστική και αντιδημοκρατική πολιτική της αστικής τάξης, προωθώντας πλατιά λαϊκά μέτωπα που ενώνουν τα λαϊκά στρώματα γύρω από την εργατική τάξη. Αυτά τα μέτωπα πρέπει να συνδέονται σε περιφερειακό και διεθνές επίπεδο σε ένα μοναδικό επαναστατικό, αντιφασιστικό, αντιιμπεριαλιστικό μέτωπο πάλης της εργατικής τάξης και των καταπιεσμένων λαών ενάντια στον κοινό εχθρό, τον ιμπεριαλισμό.

Εξαρτάται από τους (Μαρξιστές-Λενινιστές) κομμουνιστές να πάρουν την πρωτοβουλία του αγώνα ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, στη βάση μιας αντιιμπεριαλιστικής και επαναστατικής πλατφόρμας που φέρνει κοντά όλες τις λαϊκές, δημοκρατικές και πατριωτικές δυνάμεις· να μπουν στην πρώτη γραμμή της πάλης ενάντια στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, ενάντια στους υποκινητές των πολέμων και στην κούρσα των εξοπλισμών, για την απομάκρυνση των ιμπεριαλιστικών στρατιωτικών βάσεων και την απόσυρση από όλες τις φιλοπόλεμες συμμαχίες, με σκοπό να εμποδίσουν την πολεμική μηχανή με μαζικές ενέργειες, για την μετατροπή των αντιδραστικών εμφυλίων πολέμων σε επαναστατικούς εμφυλίους πολέμους, υποστηρίζοντας έτσι τους αγώνες για εθνική και κοινωνική απελευθέρωση που τραντάζουν τον καπιταλιστικό ιμπεριαλιστικό κόσμο.

Εξαρτάται από τους (Μαρξιστές-Λενινιστές) κομμουνιστές να εντείνουν τις πιο αποφασιστικές ιδεολογικές και πολιτικές μάχες ενάντια στα εθνικιστικά, λαϊκιστικά, σοβινιστικά και φασιστικά ρεύματα και ενάντια σε εκείνα τα ρεφορμιστικά και σοσιαλδημοκρατικά ρεύματα που αποκοιμίζουν τις μάζες και τις διασπούν με σκοπό την διαιώνιση της μισθωτής σκλαβιάς.

Είναι καθήκον μας να εστιάσουμε στην επαναστατική διέξοδο από την γενική κρίση του βάρβαρου και απάνθρωπου καπιταλιστικού συστήματος. Για την εκπλήρωση αυτών των καθηκόντων και υποχρεώσεων, για την προώθηση με συνεπή τρόπο της οργάνωσης των επαναστατικών προτσές σε διάφορες χώρες, είναι ανάγκη να βασίζονται σε μεγαλύτερα και ισχυρότερα Μαρξιστικά-Λενινιστικά Κόμματα και Οργανώσεις, με μεγαλύτερο αριθμό πραγματικά δραστήριων προλετάριων στελεχών.

Χωρίς κομμουνιστικά Κόμματα ριζωμένα στην εργατική τάξη και στις λαϊκές μάζες, που παίρνουν μέρος δραστήρια στην κοινωνική και πολιτική ζωή, είναι αδύνατο να ξεπεραστούν οι αδυναμίες των κινημάτων πάλης και να μετατραπούν σε επαναστατικά μαζικά κινήματα· είναι αδύνατο να καθοδηγήσουν την πάλη του προλεταριάτου με έναν ανεξάρτητο τρόπο, να προωθήσουν και εξασφαλίσουν την νίκη της επανάστασης, την οικοδόμηση του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού.

Οπότε, είναι απόλυτα απαραίτητο καθήκον να συγκεντρώσουμε την πρωτοπορία του προλεταριάτου, τις πραγματικές κομμουνιστικές δυνάμεις κάτω από την σημαία του Μαρξισμού-Λενινισμού και του προλεταριακού διεθνισμού, να δυναμώσουμε και αναζωογονήσουμε τα υπάρχοντα Κόμματα, να οικοδομήσουμε γνήσια κομμουνιστικά Κόμματα και Οργανώσεις όπου δεν υπάρχουν, να δουλέψουμε για να εδραιώσουμε την διεθνή ενότητα του επαναστατικού προλεταριάτου στην ICMLPO μας.

21η Ολομέλεια της Διεθνούς Σύσκεψης Μαρξιστικών-Λενινιστικών Κομμάτων και Οργανώσεων

Κίτο, Οκτώβριος 2015