Κυριακή 7 Δεκεμβρίου 2014

Georgi Dimitrow: Η επίθεση του Φασισμού και τα καθήκοντα της Κομμουνιστικής Διεθνούς στον αγώνα για την ενότητα της εργατικής τάξης ενάντια στο Φασισμό

dimitrofGeorgi Dimitrow
Η επίθεση του Φασισμού και τα καθήκοντα της Κομμουνιστικής Διεθνούς στον αγώνα για την ενότητα της εργατικής τάξης ενάντια στο Φασισμό
συνέχεια από το φ. 403Β (1-31/10/2014)
III
H εδραίωση των κομμουνιστικών κομμάτων και η πάλη για την πολιτική ενότητα του προλεταριάτου
Σύντροφοι! Στην πάλη για την δημιουργία του Ενιαίου Μετώπου, ο ηγετικός ρόλος του Κομμουνιστικού Κόμματος αποχτάει εξαιρετική σημασία. Ο πρωτεργάτης, ο οργανωτής, η κινητήρια δύναμη του Ενιαίου Μετώπου της εργατικής τάξης είναι στο βάθος μόνο το Κομμουνιστικό Κόμμα.
Τα κομμουνιστικά κόμματα μόνο τότε είναι σε θέση να κινητοποιήσουν με επιτυχία τις πιο πλατιές μάζες των εργαζομένων ενάντια στο φασισμό και την επίθεση του κεφαλαίου, όταν δυναμώνουν ολόπλευρα τις ίδιες τους τις γραμμές, αναπτύσσουν πρωτοβουλία, εφαρμόζουν μαρξιστική – λενινιστική πολιτική και χρησιμοποιούν σωστή, και ευκίνητη ταχτική, ανάλογη με τη συγκεκριμένη κατάσταση και το συσχετισμό των ταξικών δυνάμεων.
Η εδραίωση των κομμουνιστικών κομμάτων
Στην περίοδο ανάμεσα στο 6ο και 7ο Συνέδριο, χωρίς αμφιβολία τα κόμματά μας στις καπιταλιστικές χώρες δυνάμωσαν και ατσαλώθηκαν σημαντικά. Θα ήταν ωστόσο τρομερά επικίνδυνη πλάνη, αν μέναν ικανοποιημένα με αυτό. Όσο περισσότερο απλώνεται το Ενιαίο Μέτωπο της εργατικής τάξης, τόσο πιο πολύ θα ξεπηδάνε νέα, πολύπλοκα καθήκοντα μπροστά μας, τόσο πιο πολύ θα πρέπει να δουλεύουμε πάνω στην πολιτική και οργανωτική εδραίωση των κομμάτων μας. Το Ενιαίο Μέτωπο του προλεταριάτου δημιουργεί στρατιά εργατών, που μπορεί να εκπληρώσει την αποστολή της, όταν επικεφαλής αυτής της στρατιάς βρίσκεται μια ηγετική δύναμη, που δείχνει το σκοπό και το δρόμο της. Η ηγετική αυτή δύναμη μπορεί να είναι μόνο ένα ισχυρό προλεταριακό επαναστατικό κόμμα.
Αν εμείς οι κομμουνιστές βάζουμε όλες μας τις δυνάμεις για να δημιουργήσουμε το Ενιαίο Μέτωπο, αυτό δεν το κάνουμε από στενοκεφαλιά, για να αποχτήσουμε νέα μέλη για τα κομμουνιστικά κόμματα. Πρέπει όμως να εδραιώνουμε ολόπλευρα τα κομμουνιστικά κόμματα, ακριβώς επειδή θέλουμε να δυναμώσουμε σε σοβαρό βαθμό το Ενιαίο Μέτωπο. Η εδραίωση των κομμουνιστικών κομμάτων δεν αποτελεί κανένα στενό κομματικό συμφέρον, αλλά συμφέρον ολάκερης της εργατικής τάξης.
Η ενότητα, η επαναστατική συσπείρωση και η αγωνιστική ετοιμότητα των κομμουνιστικών κομμάτων είναι ζήτημα ύψιστης αξίας, που δεν αφορά μόνο εμάς, αλλά ολόκληρη την εργατική τάξη. Η προθυμία μας, να διεξάγουμε τον αγώνα ενάντια στο φασισμό μαζί με τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα και οργανώσεις, συνδυάζεται με την ανελέητη πάλη ενάντια στο σοσιαλδημοκρατισμό σαν ιδεολογία και πράξη του συμβιβασμού με την αστική τάξη και συνεπώς ενάντια σε κάθε διείσδυση της ιδεολογίας αυτής στις δικές μας γραμμές.
Όταν εφαρμόζουμε θαρραλέα και αποφασιστικά την ταχτική του Ενιαίου Μετώπου, σκοντάφτουμε μέσα στις ίδιες μας τις γραμμές σε εμπόδια, που οπωσδήποτε πρέπει να παραμερίσουμε όσο το δυνατό γρηγορότερα.
Μετά το 6ο Συνέδριο της Κομιντέρν αναπτύχθηκε σε όλα τα κομμουνιστικά κόμματα των καπιταλιστικών χωρών ένας επιτυχής αγώνας ενάντια στην τάση της οπορτουνιστικής προσαρμογής στις συνθήκες της καπιταλιστικής σταθεροποίησης και ενάντια στη μετάδοση ρεφορμιστικών και λεγκαλιστικών αυταπατών. Τα κόμματά μας εκκαθάρισαν τις γραμμές τους από κάθε είδους δεξιούς οπορτουνιστές και εδραίωσαν έτσι την μπολσεβίκικη ενότητά τους και την αγωνιστική τους ικανότητα. Λιγότερο πετυχημένα (και καμιά φορά καθόλου) διεξάγαμε την πάλη ενάντια στο σεχταρισμό. Ήδη ο σεχταρισμός δεν εκφραζότανε πια με πρωτόγονες ανοιχτές μορφές, όπως στα πρώτα χρόνια της ύπαρξης της Κομμουνιστικής Διεθνούς, αλλά εμπόδιζε κάτω από το προσωπείο της τυπικής αναγνώρισης των μπολσεβίκικων θέσεων, την ανάπτυξη της μπολσεβίκικης μαζικής πολιτικής. Στον καιρό μας, αυτός συχνά δεν είναι μια απλή «παιδική αρρώστια», όπως έγραψε ο Λένιν, αλλά ένα βαθιά ριζωμένο βαρίδι. Αν δεν έχουμε λευτερωθεί από αυτό, δεν μπορούμε να εκπληρώσουμε το καθήκον της δημιουργίας του Ενιαίου Μετώπου και της απομάκρυνσης των μαζών από τις θέσεις του ρεφορμισμού στην επανάσταση.
Στην τωρινή κατάσταση, κυρίως ο σεχταρισμός, όπως τον εξηγούμε στο σχέδιο απόφασης, εμποδίζει τον αγώνα μας για την πραγματοποίηση του Ενιαίου Μετώπου – ο σεχταρισμός, που αρέσκεται στη δογματική του στενότητα, στην απόσπασή του από την πραγματική ζωή των μαζών, που αρέσκεται σε απλοποιημένες μεθόδους για τη λύση των πιο πολύπλοκων προβλημάτων του εργατικού κινήματος με βάση τυποποιημένα σχήματα, ο σεχταρισμός που διεκδικεί την παντογνωσία και θεωρεί περιττό να μαθαίνει από τις μάζες, από τα διδάγματα του εργατικού κινήματος, – με λίγα λόγια, ο σεχταρισμός, που γι' αυτόν όλα είναι, όπως λέγεται, παιχνιδάκι. Ο εγωιστικός σεχταρισμός δε θέλει και δεν μπορεί να κατανοήσει, ότι η καθοδήγηση της εργατικής τάξης από το Κομμουνιστικό Κόμμα δεν μπορεί να επιτευχθεί από μόνη της. Ο ηγετικός ρόλος του Κομμουνιστικού Κόμματος στους αγώνες της εργατικής τάξης πρέπει να καταχτηθεί. Σ' αυτό δε χρησιμεύουν διακηρύξεις για τον ηγετικό ρόλο των κομμουνιστών. Πρέπει να κερδηθεί και να καταχτηθεί η εμπιστοσύνη των εργατικών μαζών με καθημερινή μαζική δουλειά και με σωστή πολιτική. Αυτό μόνο τότε είναι δυνατό, όταν εμείς οι κομμουνιστές, στην πολιτική δουλειά μας, παίρνουμε σοβαρά υπόψη μας το πραγματικό επίπεδο της ταξικής συνείδησης των μαζών, το βαθμό της επαναστατικοποίησής τους, όταν εχτιμούμε σωστά τη συγκεκριμένη κατάσταση όχι με βάση τις επιθυμίες μας, αλλά με βάση την πραγματικότητα. Πρέπει υπομονετικά, βήμα προς βήμα, να διευκολύνουμε το πέρασμα των πλατειών μαζών στις θέσεις του κομμουνισμού. Δεν πρέπει να ξεχάσουμε ποτέ τα λόγια του Λένιν, που μας προειδοποιούσε με τόση έμφαση, ότι
«Πρόκειται ακριβώς για το γεγονός, ότι δεν πρέπει να θεωρούμε αυτό που είναι παρωχημένο για μας, σαν να είναι παρωχημένο για την τάξη, σαν να είναι να παρωχημένο για τις μάζες».
Μήπως υπάρχουν τώρα, σύντροφοι, στις γραμμές μας λίγοι τέτοιοι δογματιστές, που στην πολιτική του Ενιαίου Μετώπου μυρίζονται παντού και πάντα μόνο κινδύνους; Για τους συντρόφους αυτούς, ολόκληρο το Ενιαίο Μέτωπο αποτελεί ένα μοναδικό κίνδυνο. Αλλά αυτή η σεχταριστική «εμμονή στις αρχές» δεν είναι τίποτε άλλο παρά πολιτική αδυναμία απέναντι στις δυσκολίες της άμεσης καθοδήγησης της πάλης των μαζών.
Ο σεχταρισμός εκφράζεται ιδιαίτερα στην υπερεχτίμηση της επαναστατικοποίησης των μαζών, στην υπερεχτίμηση του ρυθμού απόσπασης από τις θέσεις του ρεφορμισμού, στις προσπάθειες υπερπήδησης δύσκολων φάσεων και πολύπλοκων καθηκόντων του κινήματος. Οι μέθοδες καθοδήγησης των μαζών συχνά στην πράξη αντικαταστάθηκαν με τις μέθοδες καθοδήγησης μιας στενής κομματικής ομάδας. Υποτιμήθηκε η δύναμη της παραδοσιακής σύνδεσης των μαζών με τις οργανώσεις τους και τις καθοδηγήσεις τους και όταν οι μάζες δεν έσπαζαν αμέσως αυτή τη σχέση, δέχονταν μιαν εξίσου σκληρή μεταχείριση όπως οι αντιδραστικοί ηγέτες τους. Σχηματοποιήθηκαν η ταχτική και τα συνθήματα για όλες τις χώρες, δεν παίρνονταν υπόψη οι ιδιομορφίες της συγκεκριμένης κατάστασης σε κάθε μια χώρα. Αγνοήθηκε η αναγκαιότητα της επίμονης πάλης μέσα στις μάζες για να κερδηθεί η εμπιστοσύνη τους. Παραμελήθηκε ο αγώνας για τα μερικά αιτήματα των εργατών και η δουλειά στα ρεφορμιστικά συνδικάτα και στις φασιστικές μαζικές οργανώσεις. Η πολιτική του Ενιαίου Μετώπου αντικαταστάθηκε συχνά από απλές εκκλήσεις και αφηρημένη προπαγάνδα.
Όχι λιγότερο επιβραδυντικά επέδρασαν οι σεχταριστικές απόψεις πάνω στη σωστή επιλογή των ανθρώπων, πάνω στη διαπαιδαγώγηση των στελεχών, που να έχουν σύνδεση με τις μάζες και να έχουν την εμπιστοσύνη τους, που να είναι ατσαλωμένα επαναστατικά και να έχουν δοκιμαστεί σε ταξικούς αγώνες, που να ξέρουν να συνδέουν την πραχτική πείρα της μαζικής δουλειάς με την εμμονή στις αρχές του μπολσεβίκου.
Με αυτόν τον τρόπο, ο σεχταρισμός εμπόδισε σε σημαντικό βαθμό την ανάπτυξη των κομμουνιστικών κομμάτων, δυσκόλεψε την εφαρμογή μιας σωστής μαζικής πολιτικής, εμπόδισε την εκμετάλλευση των δυσκολιών του ταξικού εχθρού για το δυνάμωμα των θέσεων του επαναστατικού κινήματος, εμπόδισε το κέρδισμα των πλατειών προλεταριακών μαζών για τα κομμουνιστικά κόμματα.
Παλεύοντας αποφασιστικά για το ξερίζωμα και το ξεπέρασμα των τελευταίων υπολειμμάτων του εγωιστικού σεχταρισμού, πρέπει παράλληλα να δυναμώνουμε με κάθε τρόπο την επαγρύπνηση και την πάλη μας ενάντια στο δεξιό οπορτουνισμό, καθώς και ενάντια σε όλες του τις συγκεκριμένες μορφές εμφάνισης, έχοντας υπόψη μας, ότι ο κίνδυνος αυτός θα μεγαλώνει με την ανάπτυξη του πλατειού Ενιαίου Μετώπου. Υπάρχουν ήδη τάσεις να μειωθεί η σημασία του ρόλου του Κομμουνιστικού Κόμματος μέσα στις γραμμές του Ενιαίου Μετώπου και να συμφιλιωθούμε με τη σοσιαλδημοκρατική ιδεολογία. Δεν πρέπει να ξεχνάμε, ότι η ταχτική του Ενιαίου Μετώπου είναι η μέθοδος για να πεισθούν πραγματικά οι σοσιαλδημοκράτες εργάτες για την ορθότητα της κομμουνιστικής και το λαθεμένο της ρεφορμιστικής πολιτικής, και δεν είναι η συμφιλίωση με τη σοσιαλδημοκρατική ιδεολογία και πράξη. Ο επιτυχής αγώνας για τη δημιουργία του Ενιαίου Μετώπου απαιτεί οπωσδήποτε συνεχή πάλη μέσα στις γραμμές μας ενάντια στην τάση μείωσης του ρόλου του Κόμματος, ενάντια στις λεγκαλιστικές αυταπάτες, ενάντια στον προσανατολισμό προς τον αυθορμητισμό και τον αυτοματισμό, τόσο σ' ότι αφορά την εξόντωση του φασισμού, όσο και στην πραγματοποίηση του Ενιαίου Μετώπου, ενάντια στις παραμικρότερες ταλαντεύσεις τη στιγμή της αποφασιστικής ενέργειας.
«Είναι απαραίτητο» - μας διδάσκει ο σύντροφος Στάλιν - «να ξέρει το Κόμμα να συνδυάζει στη δουλειά του τη μεγαλύτερη εμμονή στις αρχές (να μην συγχέεται με το σεχταρισμό!) με το μάξιμουμ σε σύνδεση και επαφή με τις μάζες (να μπερδεύεται με την πολιτική της ουράς!), μιας και χωρίς αυτή την προϋπόθεση είναι αδύνατο στο Κόμμα όχι μόνο να διδάξει τις μάζες, αλλά και να διδαχτεί από αυτές, όχι μόνο να καθοδηγήσει τις μάζες και να τις ανεβάσει στο επίπεδο του Κόμματος, αλλά και να ακούσει τη φωνή των μαζών και να διακρίνει τις ζωτικές ανάγκες τους». (ΣΤΑΛΙΝ: Για τις προοπτικές του KPD και την Μπολσεβικοποίησή του, «ΠΡΑΒΔΑ», 3/2/1935)
Η πολιτική ενότητα της εργατικής τάξης
Σύντροφοι! Η ανάπτυξη του Ενιαίου Μετώπου της κοινής πάλης των κομμουνιστών και σοσιαλδημοκρατών εργατών ενάντια στο φασισμό και την επίθεση του κεφαλαίου βάζει το ζήτημα της πολιτικής ενότητας, του ενιαίου πολιτικού μαζικού κόμματος της εργατικής τάξης. Οι σοσιαλδημοκράτες εργάτες πείθονται με βάση την πείρα τους όλο και περισσότερο, ότι η πάλη ενάντια στον ταξικό εχθρό απαιτεί μιαν ενιαία πολιτική ηγεσία, μιας και η διπλή ηγεσία δυσκολεύει την παραπέρα ανάπτυξη και το δυνάμωμα του ενιαίου μετώπου της εργατικής τάξης.
Τα συμφέροντα της ταξικής πάλης του προλεταριάτου και η επιτυχία της προλεταριακής επανάστασης απαιτούν επιταχτικά, να υπάρχει σε κάθε χώρα ένα ενιαίο Κόμμα του προλεταριάτου. Δεν είναι φυσικά τόσο εύκολο και απλό να επιτευχθεί αυτό. Απαιτεί επίμονη δουλειά και επίμονο αγώνα και αναγκαστικά λίγο – πολύ μακρόχρονη πορεία. Τα κομμουνιστικά κόμματα, στηριγμένα στην όλο και μεγαλύτερη πίεση των εργατών για συνένωση των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων και μεμονωμένων Οργανώσεων με τα κομμουνιστικά κόμματα, πρέπει να πάρουν αποφασιστικά και με εμπιστοσύνη στα χέρια τους την πρωτοβουλία για την πραγματοποίηση της συνένωσης αυτής. Η υπόθεση της συνένωσης των δυνάμεων της εργατικής τάξης σε ένα ενιαίο επαναστατικό προλεταριακό Κόμμα τη στιγμή που το διεθνές εργατικό κίνημα μπαίνει στην περίοδο της άρσης της διάσπασης, είναι δική μας υπόθεση, υπόθεση της Κομμουνιστικής Διεθνούς.
Ενώ όμως για τη δημιουργία του Ενιαίου Μετώπου των κομμουνιστικών και σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων φτάνει μια συμφωνία για τον αγώνα ενάντια στο φασισμό, την επίθεση του κεφαλαίου και τον πόλεμο, η δημιουργία της πολιτικής ενότητας είναι δυνατή μόνο πάνω στη βάση μιας σειράς συγκεκριμένων προϋποθέσεων αρχιακού χαρακτήρα.
Η συνένωση αυτή είναι δυνατή μόνο:
πρώτο, κάτω από την προϋπόθεση της ολοκληρωτικής ανεξαρτησίας από την αστική τάξη και της ολοκληρωτικής παραίτησης της σοσιαλδημοκρατίας από το συνασπισμό με την αστική τάξη,
δεύτερο, κάτω από την προϋπόθεση της προηγούμενης πραγματοποίησης της ενότητας δράσης,
τρίτο, κάτω από την προϋπόθεση της αναγνώρισης της αναγκαιότητας της επαναστατικής ανατροπής της κυριαρχίας της αστικής τάξης και της εγκαθίδρυσης της Διχτατορίας του Προλεταριάτου με τη μορφή των Σοβιέτ,
τέταρτο, κάτω από την προϋπόθεση της παραίτησης από κάθε υποστήριξη της ίδιας της αστικής τάξης στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο,
πέμπτο, κάτω από την προϋπόθεση της οικοδόμησης του Κόμματος πάνω στη βάση του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού, που εγγυάται την ενότητα της θέλησης και της δράσης, που, όπως δείχνει και η πείρα των ρώσων μπολσεβίκων, άντεξε στη δοκιμασία.
Υπομονετικά και συναδελφικά, πρέπει να εξηγήσουμε στους σοσιαλδημοκράτες εργάτες, γιατί η πολιτική ενότητα της εργατικής τάξης είναι αδύνατη χωρίς αυτές τις προϋποθέσεις. Πρέπει να συζητήσουμε από κοινού μαζί τους το νόημα και τη σημασία αυτών των προϋποθέσεων.
Γιατί είναι αναγκαίες η ολοκληρωτική ανεξαρτησία από την αστική τάξη και η παραίτηση της σοσιαλδημοκρατίας από το συνασπισμό με την αστική τάξη, για την πραγματοποίηση της πολιτικής ενότητας του προλεταριάτου;
Επειδή ολόκληρη η πείρα του εργατικού κινήματος και ιδιαίτερα η πείρα των 15 χρόνων πολιτικής συνασπισμού στη Γερμανία έδειξαν, ότι η πολιτική της συνεργασίας, η πολιτική της εξάρτησης από την αστική τάξη οδηγεί στην ήττα της εργατικής τάξης και στη νίκη του φασισμού. Μόνον ο δρόμος της ανελέητης ταξικής πάλης ενάντια στην αστική τάξη, ο δρόμος των μπολσεβίκων, είναι ο βέβαιος δρόμος προς τη νίκη.
Γιατί η προηγούμενη πραγματοποίηση της ενότητας δράσης είναι η προϋπόθεση της πολιτικής ενότητας;
Επειδή η ενότητα δράσης είναι και δυνατή και απαραίτητη για την απόκρουση της επίθεσης του κεφαλαίου και του φασισμού, ακόμη και πριν συνενωθεί η πλειοψηφία των εργατών πάνω στο κοινό πολιτικό πρόγραμμα για ανατροπή του καπιταλισμού. Απεναντίας, η δημιουργία της ενότητας των απόψεων για τους βασικούς δρόμους και τους στόχους της πάλης του προλεταριάτου, που χωρίς αυτή η συνένωση των κομμάτων είναι αδύνατη, απαιτεί λίγο – πολύ αρκετόν καιρό. Και η ενότητα των απόψεων, αποκρυσταλλώνεται καλύτερα, στον κοινό αγώνα ενάντια στον ταξικό εχθρό είναι πραγματοποιείται ήδη σήμερα. Το να προτείνουμε τη γρήγορη συνένωση αντί Ενιαίο Μέτωπο, σημαίνει να ζεύουμε το άλογο πίσω από την άμαξα και να πιστεύουμε, ότι η άμαξα θα προχωρήσει προς τα μπρος. Ακριβώς επειδή το ζήτημα της πολιτικής ενότητας δεν είναι για μας κανένας ελιγμός, όπως για πολλούς σοσιαλδημοκράτες ηγέτες, επιμένουμε στην πραγματοποίηση της ενότητας δράσης, σα μια πό τις σπουδαιότερες φάσεις στον αγώνα για την πολιτική ενότητα.
Γιατί είναι απαραίτητη η αναγνώριση της επαναστατικής ανατροπής της αστικής τάξης και της εγκαθίδρυσης της Διχτατορίας του Προλεταριάτου με τη μορφή της Σοβιετικής Εξουσίας;
Επειδή από τη μια μεριά η πείρα της νίκης της Μεγάλης Σοσιαλιστικής Οχτωβριανής Επανάστασης και από την άλλη τα πικρά διδάγματα της Γερμανίας, Αυστρίας, και Ισπανίας στη διάρκεια ολόκληρης της μεταπολεμικής περιόδου, απόδειξαν και πάλι, ότι η νίκη του προλεταριάτου είναι δυνατή μόνο με την επαναστατική ανατροπή της αστικής τάξης. Ότι η αστική τάξη μάλλον θα πνίξει το εργατικό κίνημα σ' ένα ποτάμι από αίμα, παρά θα αφήσει το προλεταριάτο να εγκαθιδρύσει το σοσιαλισμό με ειρηνικό τρόπο. Η πείρα της Οχτωβριανής Επανάστασης έδειξε ολοφάνερα, ότι το βασικό περιεχόμενο της προλεταριακής επανάστασης είναι το ζήτημα της προλεταριακής διχτατορίας, που καλείται να σπάσει την αντίσταση των γκρεμισμένων εκμεταλλευτών, να οπλίσει την επανάσταση για την πάλη με τον ιμπεριαλισμό και να οδηγήσει την επανάσταση ως την πλήρη νίκη του σοσιαλισμού. Για να πραγματοποιήσουμε τη Διχτατορία του Προλεταριάτου σα διχτατορία της συντριφτικής πλειοψηφίας πάνω σε μια αμελητέα μειοψηφία, τους εκμεταλλευτές, - και μόνο σαν τέτοια μπορεί να πραγματοποιηθεί, - είναι απαραίτητα τα Σοβιέτ, που περιλαβαίνουν όλα τα στρώματα της εργατικής τάξης, τις κύριες μάζες της αγροτιάς και των άλλων εργαζόμενων, που χωρίς το ξύπνημά τους, χωρίς την προσχώρησή τους στο μέτωπο της επαναστατικής πάλης είναι αδύνατη η εδραίωση της νίκης του προλεταριάτου.
Γιατί είναι προϋπόθεση της ενότητας η παραίτηση από την υποστήριξη της αστικής τάξης στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο;
Επειδή η αστική τάξη διεξάγει τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο για χάρη των ληστρικών σκοπών της, ενάντια στα συμφέροντα της συντριπτικής πλειοψηφίας των λαών, κάτω από οποιοδήποτε προσωπείο κι αν διεξαγεται. Επειδή όλοι οι ιμπεριαλιστές συνδυάζουν τους πυρετώδικους εξοπλισμούς με το πιο ακραίο δυνάμωμα της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης των εργαζόμενων στη χώρα. Υποστηρίζοντας την αστική τάξη σ' έναν τέτοιο πόλεμο, σημαίνει προδοσία των συμφερόντων της χώρας και της παγκόσμιας εργατικής τάξης.
Γιατί, τέλος, είναι προϋπόθεση της ενότητας η οικοδόμηση του Κόμματος πάνω στη βάση του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού;
Επειδή μόνον ένα Κόμμα οικοδομημένο πάνω στη βάση του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού είναι σε θέση να εγγυηθεί την ενότητα θέλησης και δράσης, επειδή μόνον αυτό είναι σε θέση να οδηγήσει το προλεταριάτο στη νίκη ενάντια στην αστική τάξη, που διαθέτει ένα τόσο ισχυρό όπλο, όπως είναι η συγκεντρωτική κρατική μηχανή. Η εφαρμογή της αρχής του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού άντεξε σε μια λαμπρή ιστορική δοκιμασία, όπως έδειξε η πείρα του ρώσικου μπολσεβίκικου κόμματος, του Κόμματος του Λένιν και του Στάλιν*.
Ναι, σύντροφοι, εμείς είμαστε υπέρ του ενιαίου πολιτικού μαζικού κόμματος της εργατικής τάξης. Αλλά από αυτό βγαίνει και η αναγκαιότητα, όπως λέει ο σύντροφος Στάλιν,
«Ενός μαχητικού κόμματος, ενός επαναστατικού κόμματος, που να είναι αρκετά θαρραλέο, για να οδηγήσει τους προλετάριους στον αγώνα για την εξουσία, που να έχει αρκετή πείρα για να προσανατολιστεί στις πολύπλοκες συνθήκες της επαναστατικής κατάστασης, και να διαθέτει αρκετή ευλυγισία, για να παρακάμψει όλων των ειδών τους σκοπέλους στο δρόμο προς τον στόχο». (ΣΤΑΛΙΝ: Ζητήματα Λενινισμού, σελ. 96).
Γι' αυτό είναι απαραίτητο, να επιδιώκουμε την πολιτική συνένωση πάνω στη βάση των παραπάνω προϋποθέσεων.
Εμείς είμαστε υπέρ της πολιτικής ενότητας της εργατικής τάξης! Γι' αυτό και είμαστε πρόθυμοι, να συνεργαστούμε στενά με όλους τους σοσιαλδημοκράτες, που είναι υπέρ του Ενιαίου Μετώπου και υποστηρίζουν ειλικρινά τη συνένωση με βάση τις παραπάνω προϋποθέσεις. Αλλά ακριβώς επειδή είμαστε υπέρ της ένωσης, θα αγωνιστούμε αποφασιστικά ενάντια σε όλους τους «αριστερούς» δημαγωγούς, που θέλουν να εκμεταλλευτούν την απογοήτευση των σοσιαλδημοκρατών εργατών για τη δημιουργία νέων σοσιαλιστικών κομμάτων ή Διεθνών, που να κατευθύνονται ενάντια στο κομμουνιστικό κίνημα και να βαθαίνουν έτσι τη διάσπαση της εργατικής τάξης.
Χαιρετίζουμε την όλο και μεγαλύτερη τάση των σοσιαλδημοκρατών εργατών για το Ενιαίο Μέτωπο με τους Κομμουνιστές. Στο γεγονός αυτό, εμείς βλέπουμε το δυνάμωμα της επαναστατικής τους συνείδησης και το ξεπέρασμα της διάσπασης της ενότητας της εργατικής τάξης, που αρχίζει. Έχοντας τη γνώμη, ότι η ενότητα δράσης είναι επείγουσα αναγκαιότητα κι ακόμη ο πιο σίγουρος δρόμος για τη δημιουργία της πολιτικής ενότητας του προλεταριάτου, δηλώνουμε, ότι η Κομμουνιστική Διεθνής και τα τμήματά της είναι έτοιμα, να αρχίσουν συζητήσεις με τη Β' Διεθνή και τα τμήματά της για την επίτευξη της ενότητας της εργατικής τάξης στον αγώνα ενάντια στην επίθεση του κεφαλαίου, ενάντια στο φασισμό και ενάντια στον κίνδυνο ενός ιμπεριαλιστικού πολέμου.
***
Τελικά συμπεράσματα
Σύντροφοι!
Τελειώνω την εισήγησή μου. Όπως βλέπετε, συζητάμε για την αλλαγή της κατάστασης από το 6ο Συνέδριο και για τα διδάγματα του αγώνα μας και βάζουμε τώρα, στηριγμένοι, στο μέτρο που πετύχαμε να εδραιώσουμε τα κόμματά μας, πολλά ζητήματα και κυρίως το ζήτημα του Ενιαίου Μετώπου και του πλησιάσματος της σοσιαλδημοκρατίας, των ρεφορμιστικών συνδικάτων και των άλλων μαζικών οργανώσεων, με νέο τρόπο.
Υπάρχουν ορισμένοι «σοφοί», που μυρίζονται σε όλα αυτά απομάκρυνση από τις θέσεις μας Αρχής, κάποια παρέκκλιση προς τα δεξιά από τη γραμμή του μπολσεβικισμού. Ε, λοιπόν, ο πεινασμένος καρβέλια ονειρεύεται, λέμε στη Βουλγαρία.
Ας το πιστεύουν, οι πολιτικά πεινασμένοι.
Εμάς λίγο μας ενδιαφέρει. Για μας το σπουδαίο είναι να κατανοούν σωστά τα δικά μας κόμματα και οι πλατιές μάζες όλου του κόσμου, τι επιδιώκουμε.
Δε θα ήμασταν επαναστάτες μαρξιστές – λενινιστές, άξιοι μαθητές των Μαρξ-Ένγκελς-Λένιν-Στάλιν**, αν δεν μεταβάλλαμε την πολιτική μας και την ταχτική μας ανάλογα με τη μεταβλημένη κατάσταση και ανάλογα με τους πραγματοποιημένους μετασχηματισμούς στο διεθνές εργατικό κίνημα.
Δε θα ήμασταν πραγματικοί επαναστάτες, αν δε μαθαίναμε από την ίδια μας την πείρα και από την πείρα των μαζών.
Θέλουμε τα κόμματά μας στις καπιταλιστικές χώρες να εμφανίζονται και να δρουν ως πραγματικά κόμματα της εργατικής τάξης και να κατορθώνουν να παίζουν πραγματικά το ρόλο πολιτικού παράγοντα στη ζωή της χώρας τους, να εφαρμόζουν πάντοτε μιαν δραστήρια μπολσεβίκικη μαζική πολιτική και να μην περιορίζονται μόνο σε απλή προπαγάνδα και κριτική και σε απλές εκκλήσεις για αγώνα για τη Διχτατορία του Προλεταριάτου.
Εμείς είμαστε εχθροί κάθε σχηματικής αντίληψης. Πρέπει να παίρνουμε υπόψη μας τη συγκεκριμένη κατάσταση σε κάθε στιγμή και σε κάθε δεδομένο τόπο και να μην δρούμε παντού σύμφωνα με ένα ορισμένο σχήμα, δε πρέπει να ξεχνάμε, ότι κάτω από διαφορετικούς όρους οι τοποθετήσεις των κομμουνιστών δεν είναι οι ίδιες. Πρέπει να παίρνουμε υπόψη μας όλες τις φάσεις στην ανάπτυξη της ταξικής πάλης και της ανάπτυξης της ταξικής συνείδησης των ίδιων των μαζών και να ξέρουμε να βρίσκουμε και να λύνουμε τα ανάλογα συγκεκριμένα καθήκοντα του επαναστατικού κινήματος που αντιστοιχούν στην κάθε φάση.
Πρέπει να βρούμε μια κοινή γλώσσα με τις πιο πλατιές μάζες, για να διεξάγουμε τον αγώνα ενάντια στον ταξικό εχθρό. Πρέπει να βρούμε τρόπους και δρόμους, για να ξεπεράσουμε οριστικά την απομόνωση της επαναστατικής πρωτοπορίας από τις μάζες του προλεταριάτου και όλων των εργαζόμενων. Πρέπει ακόμη να βρούμε τρόπους και δρόμους, για να σπάσουμε την καταστροφική απομόνωση της ίδιας της εργατικής τάξης από τους φυσικούς της συμμάχους στον αγώνα ενάντια στην αστική τάξη, ενάντια στο φασισμό.
Πρέπει να τραβάμε όλο και πιο πλατιές μάζες στην επαναστατική ταξική πάλη και να τις οδηγούμε στην προλεταριακή επανάσταση, ξεκινώντας από τα καυτά προβλήματα και τις ανάγκες τους και με βάση την ίδια τους την πείρα.
Πρέπει, ακολουθώντας το παράδειγμα των δοξασμένων μας ρώσων μπολσεβίκων, το παράδειγμα του καθοδηγητικού Κόμματος της Κομμουνιστικής Διεθνούς, του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης, να συνδυάζουμε τον επαναστατικό ηρωισμό των γερμανών, ισπανών, αυστριακών και άλλων κομμουνιστών με γνήσιο επαναστατικό ρεαλισμό και να ξεκαθαρίζουμε και τα τελευταία υπολείμματα σχολαστικών ενεργειών σε σοβαρά πολιτικά ζητήματα.
Πρέπει να εξοπλίσουμε ολόπλευρα τα κόμματά μας για τη λύση των εξαιρετικά πολύπλοκων πολιτικών καθηκόντων, που μπαίνουν μπροστά μας. Γι' αυτό πρέπει να ανεβάζουμε ολοένα και περισσότερο το θεωρητικό τους επίπεδο, να τα διαπαιδαγωγήσουμε στο πνεύμα του ζωντανού Μαρξισμού – Λενινισμού και όχι του νεκρού δογματισμού.
Πρέπει να ξεριζώσουμε από τις γραμμές μας τον εγωιστικό σεχταρισμό, που σε πρώτη γραμμή μας φράζει το δρόμο προς τις μάζες και μας εμποδίζει να πραγματοποιήσουμε μια πραγματικά μπολσεβίκικη μαζική πολιτική. Πρέπει να δυναμώσουμε με κάθε τρόπο τον αγώνα ενάντια σε κάθε συγκεκριμένη έκφραση του δεξιού οπορτουνισμού, έχοντας πάντα στη σκέψη μας, ότι από την πλευρά αυτή θα μεγαλώσει ο κίνδυνος ακριβώς στην πράξη της εφαρμογής της μαζικής πολιτικής μας και της μαζικής πάλης μας.
Οι κομμουνιστές σε κάθε χώρα πρέπει έγκαιρα να ασχολούνται και να εχτιμούνε όλα τα διδάγματα της ίδιας τους της πείρας σαν επαναστατική πρωτοπορία του προλεταριάτου. Πρέπει να μάθουν όσο πιο γρήγορα γίνεται, να κολυμπούν μέσα στη θυελλώδη θάλασσα της ταξικής πάλης, και όχι να μένουν στην όχθη σαν παρατηρητές και καταχωρητές των ορμητικών κυμάτων και να περιμένουν καλό καιρό.
Αυτά πρέπει να κάνουμε.
Και όλα αυτά πρέπει να τα κάνουμε!
Και τα θέλουμε, επειδή μόνο μ' αυτό τον τρόπο θα είναι ικανή η εργατική τάξη, επικεφαλής όλων των εργαζόμενων, συνενωμένη σε μια, από την Κομμουνιστική Διεθνή καθοδηγούμενη, επαναστατική στρατιά εκατομμυρίων με έναν τόσο μεγάλο, σοφό τιμονιέρη, όπως ο ηγέτης μας σύντροφος Στάλιν,*** που με σιγουριά θα είναι σε θέση να εκπληρώσει την ιστορική της αποστολή – να εξαλείψει το φασισμό και μαζί με αυτόν τον καπιταλισμό από το πρόσωπο της γης.
---
* Στην έκδοση DIETZ VERLAG BERLIN - DDR του 1958 η φράση «και του Στάλιν» έχει φασιστικά λογοκριθεί και παραληφθεί από τους χρουτσωφικούς ρεβιζιονιστές.
** Στην έκδοση DIETZ VERLAG BERLIN - DDR του 1958 το όνομα του Στάλιν έχει φασιστικά λογοκριθεί και παραληφθεί από τους χρουτσωφικούς ρεβιζιονιστές.
*** Στην έκδοση DIETZ VERLAG BERLIN - DDR του 1958 η φράση «με έναν τόσο μεγάλο, σοφό τιμονιέρη, όπως ο ηγέτης μας σύντροφος Στάλιν» έχει φασιστικά λογοκριθεί και παραληφθεί από τους χρουτσωφικούς ρεβιζιονιστές.
Σημείωση: Η συνέχεια από την εισήγηση του Δημητρώφ στο 7ο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς (2/8/1935). Είναι παρμένο από τις εκδόσεις ΠΟΡΕΙΑ 1975 και η σύγκριση έγινε με το γερμανικό πρωτότυπο G. DIMITROW: Arbeiterklasse gegen Faschismus, Prometheus Verlag, Strassburg, 1935.





































































Δεν υπάρχουν σχόλια: