Εκδήλωση παρουσίασης έργων ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ 25/10/2014

Στις 25 Οκτώβρη διοργανώθηκε απ’ τις εκδόσεις «Καστανιώτη» εκδήλωση-παρουσίαση των δύο ως τώρα τόμων έργων του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΆΔΗ στο Μουσείο Εθνικής Αντίστασης στην Ηλιούπολη.

Στην εκδήλωση παραβρέθηκε αντιπροσωπία της «Κίνησης για Ανασύνταξη του ΚΚΕ 1918-΄55» με επικεφαλής το σύντροφο ΚΩΣΤΑ ΝΑΤΣΙΚΑ, αντάρτη του ΔΣΕ, απ τους αδιάλλακτους και μαχητικούς υπερασπιστές της ΚΕ του ΚΚΕ και της επαναστατικής γραμμής των ΣΤΑΛΙΝ-ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ, που είχε την «τύχη» να συλληφθεί το Σεπτέμβρη του 1955 και να περάσει τις φθινοπωρινο-χειμερινές του «διακοπές» στα σκοτεινά μπουντρούμια των χρουστσοφικών φασιστικών φυλακών της Τασκένδης, να δικαστεί στις σκηνοθετημένες ΦΑΣΙΣΤΙΚΕΣ δίκες και να καταδικαστεί με νόμους για αλήτες-χούλιγκανς – αντεπαναστατικές χρουστσοφικές δίκες σε βάρος των μπαρουτοκαπνισμένων επαναστατών κομμουνιστών, ηρωικών ανταρτών των ΕΛΑΣ-ΔΣΕ, δίκες με διαμετρικά αντίθετο ταξικό περιεχόμενο απ’ τις ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΕΣ σταλινικές δίκες της Μόσχας, της δεκαετίας του 1930, που καταδίκασαν τρομοκράτες αντεπαναστάτες και προδότες.

Αλέξης Πάρνης	Σήφης Ζαχαριάδης

Ο σύντροφός μας και εξόριστος για πολλά χρόνια στη Σιβηρία Δημήτρης Βύσσιος, απ’ τους πρώτους συλληφθέντες και καταδικασθέντες σημειώνει για τις «ανακρίσεις»: «οι πρώτες ανακρίσεις στη διοίκηση της αστυνομίας θύμιζαν κατοχική περίοδο στην Ελλάδα», ενώ τις σκηνοθετημένες δίκες που επακολούθησαν χαρακτηρίζει ως «δίκες σε στρατοδικεία κατοχικής και εμφυλιοπολεμικής περιόδου που κατάργησαν και τα τελευταία προσχήματα στοιχειώδους νομικής συμπεριφοράς, και εγγυήσεις του συντάγματος και της ποινικής δικονομίας υπέρ των κατηγορουμένων» (Δ.Βύσσιου: «Ανοιχτή Επιστολή προς τον Μπορίς Νικολάεβιτς Πονομαριόφ, πρώην υπεύθυνος του τμήματος Διεθνών Σχέσεων της ΚΕ του ΚΚΣΕ (Ιανουάριος 1991)»). Ήταν τόσο προκλητικοί οι ανακριτές αξιωματικοί της χρουστσοφικής Αστυνομίας που ζητούσαν ακόμα και «δηλώσεις υποταγής και μετανοίας». Ο σύντροφος, γενναίος στρατηγός του ΔΣΕ, Γιώργης Καλιανέσης, που κουρέλιασε δυο φορές το κύρος και τις στρατιωτικές ικανότητες του αμερικανού στρατηγού Βαν Φλητ και των μοναρχοφασιστών στρατηγίσκων στη Μουργκάνα της Ηπείρου, κι αυτός απ’ τους πρώτους συλληφθέντες και καταδικασθέντες και στη συνέχεια εξόριστος στη Σιβηρία, διηγήθηκε σε μια σχετική συζήτηση, ότι του ζητήθηκε από τον υποστράτηγο της Αστυνομίας Σλανέβσκυ να υπογράψει μια τέτοια επαίσχυντη δήλωση. Η αντίδραση του περήφανου στρατηγού ήταν «να πετάξει στα μούτρα» δηλ. προς το μέρος του ανυπόγραφο το προσβλητικό και επαίσχυντο κουρελόχαρτο λέγοντάς του οργισμένα και σε έντονο ύφος: «αρνούμαι να το υπογράψω. Το κόμμα μου, το ΚΚΕ, δεν μ’ έμαθε να υπογράφω δηλώσεις μετανοίας και αποκήρυξης του κομμουνισμού».

*

Στην εκδήλωση-παρουσίαση των δυο τόμων έργων ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ συμμετείχε πολύς κόσμος. Η αίθουσα ήταν κατάμεστη και μεγάλο μέρος των συμμετεχόντων βρίσκονταν όρθιοι έξω από την αίθουσα, ακούγοντας από εκεί τις ομιλίες.

Ομιλητές στην εκδήλωση ήταν οι: Γιώργος Πετρόπουλος, Νίκος Χατζηδημητράκος, Σήφης Ζαχαριάδης, Γιώργος Κοτανίδης και Αλέξης Πάρνης.

Μετά τους ομιλητές έγινε σύντομη γραπτή πολιτικο-ιδεολογική παρέμβαση της «Κίνησης» από το σύντροφο Τάσο Μπάλλο:

Προφορικά εκτός γραπτού κειμένου: «καταρχήν δυο συγχαρητήρια λόγια για τη συμπαράσταση του Αλέξη Πάρνη, την παροιμιώδη, στο Νίκο Ζαχαριάδη και μια αναφορά στην εξόντωση του Νίκου Ζαχαριάδη, εντελώς σύντομη χωρίς να επεκταθώ».

Σύντομη γραπτή παρέμβαση:

«Εκ μέρους των λιγοστών ακόμα εν ζωή – προφανώς και των πολλών χιλιάδων που δεν ζουν πια – Σταλινικών-Ζαχαριαδικών κομμουνιστών, ανταρτών του ηρωικού και τρισένδοξου Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας, αλλά και νεότερων επαναστατών κομμουνιστών οφείλω καταρχήν να επαινέσω και ΔΗΜΟΣΙΑ τον αντάρτη των ΕΛΑΣ-ΔΣΕ, σημερινό σεμνό και αθόρυβο μα μεγάλο ποιητή και συγγραφέα ΑΛΕΞΗ ΠΑΡΝΗ για τη θαρραλέα και γενναία στάση του αλληλεγγύης και συμπαράστασης στο μεγάλο ΗΡΩΑ του λαού μας εξόριστο στη χρουστσο-μπρεζνιεφική Σοβιετική Ένωση ΝΙΚΟ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ, δεσμώτη, για 35 ολόκληρα χρόνια (17 ζωντανός και 18 νεκρός), των ΔΗΜΙΩΝ της αντικομμουνιστικής σοσιαλφασιστικής κλίκας των Χρουστσόφ-Μπρέζνιεφ-Μικογιάν-Σουσλόφ-Αντρόποφ, κ.λ.π., και των διορισμένων ως «ηγεσία» στο νέο ρεφορμιστικό «Κ»ΚΕ υποτακτικών της δεξιάς οπορτουνιστικής σοσιαλδημοκρατικής ομάδας των Κολιγιάννη-Παρτσαλίδη-Βαφειάδη-Δημητρίου-Τσολάκη-Φλωράκη-Λουλέ, κλπ., ο οποίος, ακριβώς γι’ αυτή του τη στάση, υπέστη συνεχείς διώξεις, διατρέχοντας άμεσο κίνδυνο να βρεθεί κι ο ίδιος εξόριστος και να αφήσει τα κόκαλά του, όπως ο Ζαχαριάδης και άλλοι κομμουνιστές, στις παγωμένες στέπες της Σιβηρίας. Μια αξιοθαύμαστη και αξιοζήλευτη προλεταριακή αλληλεγγύη και αμέριστη συμπαράσταση – δίπλα σ’ εκείνη τη μεγαλειώδη μαζική των χιλιάδων Ζαχαριαδικών της ηρωϊκής Τασκένδης ανταρτών του ΔΣΕ – εκείνες τις παγερές νύχτες της άγριας και σκοτεινής εποχής της νέας καπιταλιστικής ρεβιζιονιστικής Σοβιετικής Ένωσης που όλα «τα σκιάζε η φοβέρα» της αντεπαναστατικής βίας και της φασιστικής τρομοκρατίας του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού και τα «πλάκωνε η σκλαβιά» της χρουστσοφικής ρεβιζιονιστικής αντεπανάστασης που ανέτρεψε, μετά το θάνατο-δολοφονία του μεγάλου ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ, με βίαιο πραξικοπηματικό τρόπο τη Διχτατορία του Προλεταριάτου στη Σοβιετική Ένωση και κατάργησε το σοσιαλισμό-κομμουνισμό, ανοίγοντας ταυτόχρονα το δρόμο στο πισωδρομικό προτσές της σταδιακής παλινόρθωσης του καπιταλισμού που ολοκληρώθηκε στα μέσα της δεκαετίας του ΄60 του περασμένου αιώνα με τις καπιταλιστικές μεταρρυθμίσεις των Μπρέζνιεφ-Κοσύγκιν της Ολομέλειας του Σεπτέμβρη 1965.

Ακόμα να συγχαρώ θερμά και να ευχαριστήσω, πέρα των πολλών άλλων, τον Αλέξη Πάρνη για το ωραίο και συγκινητικό επαναστατικό του ποίημα για το Νίκο Ζαχαριάδη, που πετυχαίνει με μεγάλη και ισχυρή εκφραστική δύναμη να δώσει το γνήσιο και αληθινό πορτρέτο και το επαναστατικό μέγεθος της προσωπικότητας του μεγάλου επαναστάτη κομμουνιστή ηγέτη ΝΙΚΟ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ, «μιας απ τις σημαντικότερες φυσιογνωμίες του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος» κατά το ΝΙΓΙΑΖΟΦ (1955), γραμματέα του ΚΚ Ουζμπεκιστάν, στον οποίο ο ΣΤΑΛΙΝ, κατά τη διάρκεια του 19^ου Συνεδρίου του ΚΚΣΕ, το 1952 είχε πει: «τον βλέπεις αυτόν; Αυτός είναι μεγάλος ηγέτης. Θα κάνει επανάσταση όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και στην Ευρώπη», τη «μόνη χαρισματική προσωπικότητα που πέρασε από το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας» κατά τον ιστορικό ΝΙΚΟ ΣΒΟΡΩΝΟ («Σύγχρονα Θέματα», τεύχος 35-36-37, Δεκέμβριος 1988, σελ. 52).

Δεύτερο, να συγχαρώ το Σήφη Ζαχαριάδη και τους Γιώργο Πετρόπουλο και Νίκο Χατζηδημητράκο για την πρωτοβουλία να εκδώσουν τους δυο ως τώρα τόμους έργων του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ και τις εκδόσεις Καστανιώτη. Να χαιρετίσω θερμά αυτή την εκδοτική προσπάθεια η οποία θα επιτρέψει στους νεότερους να γνωρίσουν από «πρώτο χέρι» το έργο και την επαναστατική δράση του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ και να σχηματίσουν αντικειμενική εκτίμηση της σπουδαίας προσφοράς του μεγαλύτερου κομμουνιστή επαναστάτη της χώρας στον 20^ο αιώνα και για 25 ολόκληρα χρόνια γραμματέα του ΚΚΕ, συμβολή-προσφορά που ξεπερνάει τα σύνορα της μικρής μας χώρας σε σειρά σημαντικά ζητήματα (ιστορικό γράμμα του 1940 – ΕΑΜοΕΛΑΣίτικη Αντίσταση, ένοπλη πάλη του ΔΣΕ κατά του αγγλο-αμερικάνικου ιμπεριαλισμού και του ντόπιου μοναρχοφασισμού, με κορυφαίο γεγονός, διεθνούς ιστορικής σημασίας, την πάλη κατά του προδοτικού αντεπαναστατικού σοσιαλδημοκρατικού ρεύματος του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού, κλπ.), μακριά και απαλλαγμένη απ’ τις γελοίες και αντεπιστημονικές ιδεαλιστικές προσεγγίσεις της ντόπιας χρουστσοφικής σοσιαλδημοκρατίας των «Κ»ΚΕ-«Κ»ΚΕεσ.-ΣΥΡΙΖΑ-ΔΗΜΑΡ κλπ. και των διαφόρων άλλων αντιμαρξιστικών ρευμάτων (μαοϊκών, τροτσκιστών, κλπ.) περί «προσωπολατρίας», «ανώμαλου κομματικού καθεστώτος», «θεοποίηση-αποθέωση», «αντιφατικής και αλλοπρόσαλλης προσωπικότητας», κλπ. κλπ.

Σχετικά με το θάνατο-εξόντωση του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ έχομε μπροστά μας τρία (3) αντικειμενικά ιστορικά δεδομένα, τα οποία ανεξάρτητα απ’ τις ιδεολογικο-πολιτικές τοποθετήσεις, αντιπαραθέσεις και συγκρούσεις, ΔΕΝ μπορούν να αμφισβητηθούν από κανέναν: πρώτο, ότι ο ΝΙΚΟΣ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ πέθανε-εξοντώθηκε το πρώτο δεκαήμερο του Αυγούστου 1973, δεύτερο, εξοντώθηκε επί γραμματείας των ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ-ΦΛΩΡΑΚΗ του ΚΚΣΕ και «Κ»ΚΕ, που φέρνουν ΚΑΙ την ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΗ ευθύνη της εξόντωσής του, τρίτο, εξοντώθηκε παραμονές της πολιτικής αλλαγής στην Ελλάδα, ούτε καν ένα χρόνο πριν τη λεγόμενη «μεταπολίτευση»»……. ΔΙΑΚΟΠΗ

Σ΄ αυτό το σημείο διακόπτεται αυθαίρετα ο σύντροφος απ’ τον συντονιστή της εκδήλωσης, για να συνεχίσει και «κλείσει» εκτός γραπτού κειμένου με τα εξής: «οι εκδοχές της φασιστικής σοβιετικής KGB αυτής της περιόδου ΔΕΝ αποτελούν, βέβαια, «ιστορική αλήθεια»(!) όπως πολλοί διανοούμενοι κάποιες δεκαετίες (εκ παραδρομής και βιασύνης ειπώθηκε «μέρες») τις εμφάνιζαν ως «ιστορική αλήθεια»(!) . Ευχαριστώ».

Η συνέχεια του κειμένου που δεν επιτράπηκε να διαβαστεί-ακουστεί έχει ως εξής:

«Αποσιωπώντας συνειδητά και παρακάμπτοντας σκόπιμα τα ΜΟΝΑ τρία αυτά υπαρκτά αντικειμενικά ιστορικά δεδομένα για να ΣΥΓΚΑΛΥΦΘΕΙ το μεγάλο, αποτρόπαιο και στυγερό ΕΓΚΛΗΜΑ της φυσικής εξόντωσης του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ απ’ την προδοτική σοσιαλφασιστική κλίκα των ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ-ΦΛΩΡΑΚΗ, δεκάδες δημοσιογράφοι και «ιστορικοί»(!), εν γνώσει τους και από όποια πολιτική σκοπιμότητα ή από αφέλεια, επιπολαιότητα και ανευθυνότητα, πρόβαλαν-υποστήριξαν, ΑΥΤΟΔΙΑΣΥΡΟΜΕΝΟΙ και ΑΥΤΟΓΕΛΟΙΟΠΟΙΟΥΜΕΝΟΙ, ως «ιστορική αλήθεια» (!) για μια ολόκληρη σχεδόν 20ετία την ΠΡΩΤΗ εκδοχή της φασιστικής Μπρεζνιεφικής KGB δηλ. το θάνατο από «οξεία καρδιακή προσβολή»(Αύγουστος 1973) για να έρθει και πάλι η ίδια KGB το 1990 να τους γελοιοποιήσει και κατεξευτελίσει με μια ΔΕΥΤΕΡΗ εκδοχή – διαμετρικά αντίθετη της ΠΡΩΤΗΣ – με το γνωστό σημείωμα στην εφημερίδα «Τιουμένσκι Ισβέστια» του αντισυνταγματάρχη της KGB Αλεξάντρ Πετρούσιν θανάτου του ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ: εκείνη της «αυτοκτονίας δι’ απαγχονισμού» («Κυριακάτικος Ριζοσπάστης»/ 9 Δεκέμβρη 1990, σελ.2), που εδώ και μια σχεδόν 25ετία συνεχίζει να παρουσιάζεται απ’ τους ίδιους κύκλους («1973 αυτοκτονεί στο Σουργκούτ της Σιβηρίας ο Νίκος Ζαχαριάδης», «Ρ» 1/8/2014, σελ.2) χωρίς κανένα στοιχείο, ως νέα, ΔΕΥΤΕΡΗ «ιστορική αλήθεια»(!) χωρίς να μπορούν να δικαιολογήσουν ΤΙ είναι ΕΚΕΙΝΟ που υποκρύπτει η ΑΡΝΗΣΗ δημοσιοποίησης του σχετικού με το θάνατο του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ Φακέλου των Αρχείων και ΤΙ είναι ΑΥΤΟ – αν όχι η διαπραχθείσα απ’ την KGB ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ, αφού όλα τα άλλα είναι γνωστά – ΚΑΙ ποιός είναι ο λόγος, που, σύμφωνα με δήλωση (2003) της διευθύντριας των ρώσικων Αρχείων Τομιλίνα, ο Φάκελος θανάτου του ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ παραμένει ακόμα «άκρως απόρρητος», και ο οποίος αν δει το φώς της δημοσιότητας, «κάτι τέτοιο, θα έβλαπτε τα εθνικά συμφέροντα της Ρωσίας…» (Γιώργου Α. Λεονταρίτη: Το τέλος του Νίκου Ζαχαριάδη, στο: «Ελευθεροτυπία» Ε ΙΣΤΟΡΙΚΑ, Νικος Ζαχαριάδης, Άρης Βελουχιώτης, Νίκος Μπελογιάννης, Βίοι παράλληλοι και… τεμνόμενοι, σελ. 63-64, χωρίς χρονολογία).

Δυο εκδοχές αλληλοσυγκρουόμενες και ολωσδιόλου ατεκμηρίωτες, και μάλιστα προερχόμενες απ’ τους διώκτες και ΔΗΜΙΟΥΣ-ΔΟΛΟΦΟΝΟΥΣ του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ, και γι’ αυτό εντελώς αναξιόπιστες, οι οποίες ΕΠΙΠΛΕΟΝ – ας προσεχθεί αυτό ιδιαίτερα – μετατοπίζουν την αιτία του θανάτου απ’ την KGB και την «φορτώνουν» στο ίδιο το ΘΥΜΑ τους, νεκρό πλέον ΝΙΚΟ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ («καρδιά» - «αυτοκτονία»): δηλαδή η μεν ΠΡΩΤΗ (1973) εκδοχή, αποδίδει το θάνατο σε φυσική σωματική βλάβη του ΘΥΜΑΤΟΣ: «οξεία καρδιακή προσβολή», η δε ΔΕΥΤΕΡΗ αποδίδει το θάνατο σε «δική» του ενέργεια-πράξη: «αυτοκτονία δι’ απαγχονισμού», αφήνοντας προγραμματισμένα ΕΝΤΕΛΩΣ στο απυρόβλητο τη φασιστική KGB που διέπραξε το ειδεχθές ΕΓΚΛΗΜΑ της ΔΟΛΟΦΟΝΙΑΣ του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ, αθωώνοντας έτσι την αντικομμουνιστική σοσιαλφασιστική ΜΠΡΕΖΝΙΕΦΙΚΗ κλίκα της τότε καπιταλιστικής Σοβιετικής Ένωσης, που έδωσε την εντολή να ΔΟΛΟΦΟΝΗΘΕΙ ο μεγάλος επαναστάτης κομμουνιστής ηγέτης για να μην επιστρέψει ζωντανός στην Ελλάδα και τους χαλάσει τα προδοτικά τους σχέδια.

Η εργατική τάξη και ο ελληνικός λαός απαιτούν να ανοιχτούν τα σχετικά με το θάνατο του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ Αρχεία αλλά και γενικά όλα τα Αρχεία σε Ρωσία και Ελλάδα, και προφανώς εκείνα της σοσιαλδημοκρατικής ηγεσίας του «Κ»ΚΕ, γιατί τα σημερινά «δίδυμα» της ντόπιας χρουστσοφικής σοσιαλδημοκρατίας («Κ»ΚΕ-ΣΥΡΙΖΑ), ενώ γεννήθηκαν ως «σιαμαία» («Κ»ΚΕ’56) της βάρβαρης και απροκάλυπτης επέμβασης της προδοτικής ρεβιζιονιστικής ηγετικής ομάδας των ΧΡΟΥΣΤΣΟΦ-ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ στο επαναστατικό μας κόμμα, το σταλινικό-ζαχαριαδικό ΚΚΕ, και ως τέτοια εξόρισαν ΜΑΖΙ και κατασυκοφάντησαν από ΚΟΙΝΟΥ το ΝΙΚΟ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ, μετά τον «επιτυχή» διαχωρισμό τους το 1968 («12^η Ολομέλεια») προέκυψαν δυο σοσιαλδημοκρατικές ομάδες: μια χρουστσο-ευρω«κομμουνιστική» («Κ»ΚΕεσ.) ομάδα και μια χρουστσο-μπρεζνιεφική («Κ»ΚΕ) ομάδα, και αυτή δηλ. η σοσιαλδημοκρατική ομάδα των ΦΛΩΡΑΚΗ-ΤΣΟΛΑΚΗ-ΛΟΥΛΕ, κλπ. που ΔΟΛΟΦΟΝΗΣΕ το ΝΙΚΟ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ το 1973.

Ας κλείσουμε με ένα τετράστιχο απ’ το αφιερωμένο στο Νίκο Ζαχαριάδη ποίημα του Αλέξη Πάρνη:

Ολόρθος της αιώνιας νιότης το βάθρο πάτησες

και γεφυρώνεις τ’ αύριο με τ’ άξια περασμένα

Όχι, δεν χάνονται ποτέ οι καιροί της επανάστασης

όταν αφήνουν πίσω τους ήρωες σαν και σένα

***

Σύντομο αναγκαίο σχόλιο της «ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗΣ»

Απ τις πρώτες κιόλας σειρές της πολιτικο-ιδεολογικής παρέμβασης της Σταλινικής-Ζαχαριαδικής «Κίνησης» που ακούστηκαν, τα λιγοστά παρεβρισκόμενα στην αίθουσα, φανατικά αντιζαχαριαδικά-αντισταλινικά αλλά και κάποια οψίμως «φιλο-ζαχαριαδικά»(=αντισταλινικο-αντιζαχαριαδικό ρεύμα) ιδεολογικο-πολιτικά «ρετάλια» της ντόπιας χρουστσοφικής σοσιαλδημοκρατίας των διαφόρων παραλλαγών των «Κ»ΚΕ-ΣΥΡΙΖΑ, κλπ. ενοχλήθηκαν ευθύς εξαρχής, και φανερά θορυβημένα μα και εμφανώς εκνευρισμένα – μην αντέχοντας το διάλογο και την ιδεολογική-πολιτική αντιπαράθεση – άρχισαν με ψίθυρους, θορύβους, χειρονομίες, νοήματα, μηνύματα κινητών, κλπ. να απαιτούν τη ΔΙΑΚΟΠΗ της παρέμβασης, στην οποία ανταποκρίθηκε πολύ πρόθυμα ο συντονιστής της εκδήλωσης, κάποιος εντελώς άγνωστος σε μας, προφανώς χρουστσοφικός σοσιαλδημοκράτης δημοσιογραφίσκος, Τσολάκειας σοσιαλφασιστικής τραμπούκικης νοοτροπίας, ο οποίος καταφεύγοντας στην πασίγνωστη και θρασύδειλη «σανίδα σωτηρίας» της ΦΙΜΩΣΗΣ των επαναστατικών μαρξιστικών πολιτικο-ιδεολογικών απόψεων ΔΙΕΚΟΨΕ τελικά την παρέμβαση του συντρόφου μας, και μάλιστα με τη σαθρή, ανόητη και γελοία «δικαιολογία» ότι θα ακολουθήσουν και άλλοι ομιλητές, τη στιγμή που όλοι οι παρεβρισκόμενοι στην αίθουσα γνώριζαν ότι δεν υπήρξε κανένας άλλος που να θέλει να θέσει ερωτήσεις ή να παρέμβει, όπως και έγινε (αυτό διαπιστώνεται και απ τα πλάνα μαγνητοσκόπησης της εκδήλωσης).

Τέτοιες απαράδεκτες στάσεις και πανικόβλητες συμπεριφορές απ’ τα ρεφορμιστικά «ρετάλια» της ντόπιας χρουστσοφικής σοσιαλδημοκρατίας, που τρέμουν τις πολιτο-ιδεολογικές αντιπαραθέσεις, δεν μας εκπλήσσουν. Το μόνο που πρέπει εδώ να σημειωθεί, για τους νεότερους, είναι ότι αυτά αποτελούν συνέχεια των γνωστών «ηρωϊκών» παραδόσεων των ελάχιστων «μαύρων»-«κυβερνητικών» της Τασκένδης, που επιτέθηκαν στα κομματικά Γραφεία της ΚΟΤασκένδης και ζήτησαν απ’ το Χρουστσόφ να επέμβει στο επαναστατικό σταλινικό-ζαχαριαδικό ΚΚΕ, όπως και έπραξε, οπαδών του Δημητρίου («Πικραμύγδαλου») και του αρχιτραμπούκου Τσολάκη («Ταρζάν»), που ως τρεμάμενος λαγός είχε τρυπώσει και ζάρωσε για ώρες στην καμινάδα ενός σπιτιού, γλιτώνοντας έτσι απ’ τη δικαιολογημένη επαναστατική οργή των Σταλινικών-Ζαχαριαδικών κατά τη διάρκεια των συγκρούσεων στη 7^η πολιτεία στις 9 προς10 Σεπτέμβρη του 1955. Την αποτυχημένη «επιχείρηση» κατάληψης των Γραφείων της ΚΟΤ απ’ τα ελληνόφωνα τσιράκια του Χρουστσόφ σχολίασε, τότε, ως εξής ο Ηλίας Ζούνης από την Ήπειρο: «τώρα κατάλαβα γιατί δεν πήραμε την Κόνιτσα, η οποία είχε τουλάχιστον χίλια σπίτια, αφού οι αρχηγοί μας με 200 άτομα δεν τα κατάφεραν να καταλάβουν μια μονοκατοικία!» (Κώστα Δ. Καρανικόλα: Μια λευκή σελίδα του ΚΚΕ, σελ. 54, εκδ. Νικολαϊδη, Αθήνα 1987).

Όλες αυτές οι αντισταλινικές-αντιζαχαριαδικές κατευθύνσεις, μαζί και οι πολύ όψιμες «φιλο-ζαχαριαδικές» (=μεταμορφώνουν τον επαναστάτη μαρξιστή δηλ. λενινιστή-σταλινιστή ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ σ’ έναν, αποδεκτό για την αστική τάξη, χρουστσοφικό ρεβιζιονιστή σοσιαλδημοκράτη και κάποιοι σε «τροτσκιστή») είναι αντιμαρξιστικές και σοσιαλδημοκρατικού χαρακτήρα κατευθύνσεις και έχουν ως σταθερή-μόνιμη βάση τον αντισταλινισμό-αντικομμουνισμό, γιατί:

Α. ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΑ. Δεν καθοδηγούνται απ’ τον επαναστατικό μαρξισμό δηλ. το λενινισμό-σταλινισμό (ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ 1939: «ο σταλινισμός είναι ο μαρξισμός-λενινισμός της εποχής του σοσιαλισμού») αλλά απ’ το αντεπαναστατικό σοσιαλδημοκρατικό ρεύμα του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού (=παραλλαγή της αστικής ιδεολογίας).

Β. ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ. Στα κεντρικά ζητήματα της Προλεταριακής Επανάστασης, εγκαταλείποντας πλήρως το μαρξισμό, ακολούθησαν στο παρελθόν, ακολουθούν και σήμερα τη σοσιαλδημοκρατική γραμμή του «ειρηνικού κοινοβουλευτικού δρόμου», και επιπλέον αρνούνται την αναγκαιότητα: 1) της συντριβής του αστικού κράτους και 2) της εγκαθίδρυσης της Διχτατορίας του Προλεταριάτου – η γνωστή αντιμαρξιστική γραμμή του αντεπαναστατικού 20^ου Συνεδρίου του ΚΚΣΕ (Φλεβάρης 1956) και της παρασυναγωγής της «6^ης Ολομέλειας» (Μάρτης 1956) του ρεφορμιστικού «Κ»ΚΕ(’56).

Γ. ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ-ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΣ. Προβάλουν και προπαγανδίζουν μια αντιμαρξιστική αντίληψη του σοσιαλισμού-κομμουνισμού δηλ. ενός «σοσιαλισμού-κομμουνισμού» χωρίς Διχτατορία του Προλεταριάτου (20^ο Συνέδριο), ενώ απ’ τη θέση τους για ΔΗΘΕΝ ύπαρξη «σοσιαλισμού» τη χρουστσο-μπρεζνιεφο-γκορμπατσοφική περίοδο (1953-1991), κατά την οποία είχε πλέρια παλινορθωθεί ο καπιταλισμός, απορρέει επίσης μια αντιμαρξιστική αντίληψη του σοσιαλισμού-κομμουνισμού, επειδή προβάλετε ως «σοσιαλισμός-κομμουνισμός» ο παλινορθωμένος καπιταλισμός εκείνης της ιστορικής περιόδου της Σοβιετικής Ένωσης (πολιτικός τομέας: «κράτος όλου του λαού» = διχτατορία της νέας «σοβιετικής»μπουρζουαζίας, οικονομικός τομέας: «αναπτυγμένος σοσιαλισμός» = παλινορθωμένος καπιταλισμός, που η αποκατάστασή του ολοκληρώθηκε στα μέσα της δεκαετίας του 1960, κλπ.κλπ.).