Μια σοσιαλδημοκράτισσα μεγαλοκυρά της ηγεσίας του ρεφορμιστικού «Κ»ΚΕ «θαρραλέα» στις αντισταλινικές-αντικομμουνιστικές επάλξεις

ή πως η Ε.Μπέλλου συναγωνίζεται το χρουστσοφικό σοσιαλδημοκράτη-τροτσκιστή Μ.Μαϊλη, τον πιο ξετσίπωτο λακέ της ξενόδουλης-εθελόδουλης αστικής τάξης που ανέδειξε η ντόπια χρουστσοφική σοσιαλδημοκρατία απ’ το 1956 ως τα σήμερα

«Η Οκτωβριανή Επανάσταση δημιούργησε ένα παγκόσμιο κίνημα, το 20^ο Συνέδριο το κατέστρεψε» Eric Hobsbawm

Οι σφοδρές επιθέσεις της χρουστσοφικής σοσιαλδημοκρατικής-τροτσκιστικής ηγεσίας του αστικού ρεφορμιστικού «Κ»ΚΕ ενάντια στο διεθνές επαναστατικό κομμουνιστικό κίνημα των ΚΟΜΙΝΤΕΡΝ-ΚΟΜΙΝΦΟΡΜ και τον ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ ήταν αυτονόητο και αναμενόμενο ότι θα συνεχίζονταν και μετά το 19^ο Συνέδριο που επισφράγισε και επίσημα πλέον τη συγχώνευση της χρουστσοφικής σοσιαλδημοκρατίας με το αντεπαναστατικό ρεύμα του τροτσκισμού. Θα συνεχιστούν και στο μέλλον σφοδρότερες και θα πολλαπλασιαστούν με ακόμα μεγαλύτερη ένταση.

Σ’ αυτή τη ΔΕΞΙΑ επίθεση κατά του διεθνούς επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος και του ΣΤΑΛΙΝ αλλά και των ΚΚΕ-ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ έχουν πρωτοστατήσει, κατά καιρούς, διάφορα ηγετικά στελέχη του σημερινού «Κ»ΚΕ, με πρώτο τον πιο «βαμμένο» αντισταλινικό-αντιζαχαριαδικό Μ.Μαϊλη που έφτασε ως το πιο ακραίο σημείο – σε ρόλο εκπροσώπου της ντόπιας ξενόδουλης-εθελόδουλης αστικής τάξης – να διαμαρτυρηθεί έντονα και προκλητικά, πριν δυο χρόνια, απ’ τις στήλες του «Ριζοσπάστη», επιτιθέμενος στην παλιά επαναστατική γραμμή των ΚΚΕ-ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ, επειδή στην εποχή τους, και στη βάση ακριβώς αυτής της γραμμής, η αστική τάξη «χαρακτηρίστηκε ξενόδουλη από γεννησιμιού της» («Ρ» 7-8/1/2012, σελ. 13) απ’ το κομμουνιστικό κίνημα.

Την αντισταλινική-αντικομμουνιστική σκυτάλη της επίθεσης πήρε, αυτή τη φορά, πρώτη η σοσιαλδημοκράτισσα Ε.Μπέλλου, η οποία με την πρόσφατη επίθεσή της στο διεθνές επαναστατικό κομμουνιστικό κίνημα των ΚΟΜΙΝΤΕΡΝ-ΚΟΜΙΝΦΟΡΜ και το ΚΚΣΕ με επικεφαλής τον ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ φαίνεται να συναγωνίζεται επάξια το σοσιαλδημοκράτη-τροτσκιστή Μ.Μαϊλη, ένα στέλεχος πολύ περιορισμένων πολιτικών ικανοτήτων και με εξαιρετικά χαμηλό θεωρητικό επίπεδο, αφού τα χρουστσοφικά-σοσιαλδημοκρατικά-τροτσκιστικά πολιτικά του φληναφήματα – πέρα απ’ τις αποσπασματικές γνώσεις ακόμα και σ’ αυτά τα πολιτικά-ιστορικά ζητήματα (δεν ενδιαφέρουν εδώ οι διαστρεβλώσεις) – προδίδουν χονδροειδή άγνοια και κραυγαλέα αγραμματοσύνη σε οικονομικά και φιλοσοφικά ζητήματα, ένα πολιτικό στέλεχος, που έχει όμως ξεπεράσει και αφήσει κατά πολύ πίσω ακόμα και τους παλιούς του καθοδηγητές της προδοτικής χρουστσοφικής κλίκας των Κολιγιάννη-Παρτσαλίδη-Φλωράκη-Τσολάκη, κλπ., επειδή αυτοί ενδιαφέρονταν-διαμαρτύρονταν μόνο για τη λεγόμενη «εθνική αστική τάξη» (ανύπαρκτη βέβαια), ενώ ο Μ.Μαϊλης ενδιαφέρεται-διαμαρτύρεται για ΟΛΟΚΛΗΡΗ την αστική τάξη, μετεξελισσόμενος έτσι στον πιο ξετσίπωτο λακέ ολόκληρης της ξενόδουλης-εθελόδουλης αστικής τάξης που ανέδειξε η ντόπια χρουστσοφική σοσιαλδημοκρατία απ’ το 1956 ως τα σήμερα.

Η σοσιαλδημοκράτισσα Ε.Μπέλλου διακηρύσσει «θαρραλέα» χρουστσοφικά-τροτσκιστικά: «Μη φοβηθούμε να πούμε στους νέους και στις νέες ότι η ταξική πάλη, η σοσιαλιστική οικοδόμηση στον 20ό αιώνα, το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα στις χώρες του καπιταλισμού ως προς τις ιδέες και την πρακτική του, σε φάσεις καθοριστικής σημασίας, δεν τα κατάφεραν σε αυτή την απαίτηση» («Ρ» 8/12/2013, σελ.10) για να συμπληρώσει: «Το Κομμουνιστικό Κόμμα στην ΕΣΣΔ δεν κατάφερε κυρίως μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο να βάλει οριστικά φραγμό σε κάθε μορφή ατομικής ιδιοκτησίας, σε κάθε μορφή απόσπασης του ατομικού από το κοινωνικό συμφέρον ή και απόσπασης του συλλογικού συμφέροντος, γιατί τέτοιο είναι το συνεταιριστικό ή και το διευθυντικό ή συντεχνιακό μέσα σε μια σοσιαλιστική επιχείρηση.

Δεν κατάφερε η εξωτερική πολιτική της ΕΣΣΔ για την υπεράσπιση του σοσιαλισμού από τη ναζιστική, ιμπεριαλιστική επίθεση να μην επιφέρει συγχύσεις ως προς τη στρατηγική του κομμουνιστικού κινήματος σε στρατιωτικά σύμμαχες χώρες….

Δεν κατάφερε σε χώρες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο να συντρίψει πλήρως διάφορες μορφές ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής, στη γη, να ξεριζώσει τη λογική και την πρακτική του επιχειρησιακού κέρδους, της εργολαβικής και ατομικής εργασίας, να συντρίψει όλους τους παλιούς μηχανισμούς

Ωστόσο, δεν ήταν μονόδρομος η παρέκκλιση. Το κύριο ήταν η υποκειμενική αδυναμία, που εκφράστηκε με λαθεμένους πολιτικούς στόχους και συμμαχίες. Το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα δεν μπόρεσε στις συνθήκες του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου να κρατήσει ίσια μπροστά το τιμόνι της ταξικής πάλης, ώστε να οδηγήσει σε ανατροπή της καπιταλιστικής εξουσίας στην καρδιά του ευρωπαϊκού καπιταλισμού» («Ρ» 8/12/2013, σελ.10).

Αυτά είναι ορισμένα απ’ τα αντισταλινικά-αντικομμουνιστικά «μαργαριτάρια» που συγκροτούν τη νέα σφοδρή και ολόπλευρη επίθεση της ηγεσίας του σοσιαλδημοκρατικού «Κ»ΚΕ ενάντια στο διεθνές επαναστατικό κομμουνιστικό κίνημα των ΚΟΜΙΝΤΕΡΝ-ΚΟΜΙΝΦΟΡΜ, το ΚΚΣΕ και τον ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ.

Μερικές εντελώς σύντομες παρατηρήσεις-σημεία:

Πρώτο, η επίθεση αυτή της Ε.Μπέλλου γίνεται από ΔΕΞΙΑ χρουστσοφική-τροτσκιστική σκοπιά, δηλ απ’ τη σκοπιά της αντεπαναστατικής σοσιαλδημοκρατικής γραμμής του 20^ου Συνεδρίου του ΚΚΣΕ (Φλεβάρης 1956) ή όπως ην ίδια αναφέρει σε κάποιο σημείο, στη βάση της γνωστής βασικής θέσης των χρουστσοφικών σοσιαλδημοκρατών: ότι ο σοσιαλισμός «διατηρήθηκε» και «οικοδομήθηκε» τάχα, ΧΩΡΙΣ Διχτατορία του Προλεταριάτου και επαναστατικό κομμουνιστικό κόμμα, ως το 1990-91 δηλ. ως τη λεγόμενη, κατά τους χρουστσοφικούς, «νίκη της αντεπανάστασης» («Ρ» 8/12/2013, σελ.11).

Δεύτερο, η Ε.Μπέλλου ταυτίζει σκόπιμα, προφανώς σιωπηρά, την επαναστατική μαρξιστική γραμμή των ΚΟΜΙΝΤΕΡΝ-ΚΟΜΙΝΦΟΡΜ και του ΚΚΣΕ με επικεφαλής τον ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ με την αντεπαναστατική χρουστσοφική γραμμή των αντικομμουνιστικών Συνεδρίων 20^ου , 22^ου , κλπ. που ήταν σοσιαλδημοκρατική γραμμή προδοσίας της προλεταριακής επανάστασης και του σοσιαλισμού-κομμουνισμού και ταυτόχρονα αντικομμουνιστική γραμμή κατάργησης του σοσιαλισμού-κομμουνισμού και σταδιακή παλινόρθωση του καπιταλισμού στη Σοβιετική Ένωση και στις άλλες τότε Λαϊκές Δημοκρατίες, παλινόρθωση που εγκαινιάστηκε με τη βίαιη πραξικοπηματική ανατροπή της Διχτατορίας του Προλεταριάτου το 1953, μετά το θάνατο-δολοφονία του ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ, και τη νίκη-επικράτηση της χρουστσοφικής ρεβιζιονιστικής αντεπανάστασης.

Τρίτο, τα περί ύπαρξης διαφόρων μορφών «ατομικής ιδιοκτησίας» στη Σοβιετική Ένωση και στις άλλες χώρες της κεντρικής και ανατολικής Ευρώπης ΔΕΝ αφορούν την περίοδο της νικηφόρας οικοδόμησης του σοσιαλισμού πριν το 1953, αλλά την μετά το 1953 περίοδο της πλήρους παλινόρθωσης του καπιταλισμού. Ας αναφερθεί μόνο ένα παράδειγμα: εκείνο του ομοϊδεάτη της Μπέλλου εθνικιστή σοσιαλδημοκράτη Β.Γκομούλκα, ο οποίος μετά την αποφυλάκισή του με τα τανκς των Χρουστσοφ-Μπρέζνιεφ, προχώρησε στη διάλυση των αγροτικών συνεταιρισμών το 1957-58 στην Πολωνία και από τότε «περισσότερα από 85% της καλλιεργήσιμης γης στην Πολωνία έγιναν ατομική ιδιοκτησία» όπως διαπιστώνει το 1964 ένας από τους πιο γνωστούς Πολωνούς ρεβιζιονιστές οικονομολόγους (W.Brus: Wirtschaftsplanung, ein Konzept der politischen Oekonomie, σελ. 22, Frankfurt am Main 1972)

Τέταρτο, η σκόπιμη ταύτιση των δυο ποιοτικά διαφορετικών περιόδων: οικοδόμησης του σοσιαλισμού-κομμουνισμού – παλινορθωμένου καπιταλισμού και διαμετρικά αντίθετων πολιτικών γραμμών: μαρξιστικής επαναστατικής – αντεπαναστατικής σοσιαλδημοκρατικής από την πλευρά της σοσιαλδημοκράτισσας Ε.Μπέλλου γίνεται για να συγκαλύψει, να υπερασπίσει σιωπηρά και να διασώσει τη σοσιαλδημοκρατική-χρουστσοφική γραμμή του 20^ου Συνεδρίου μη τολμώντας να ομολογήσει αυτό που αναγκαστικά ομολογεί-διαπιστώνει ένας ομοϊδεάτης της, ο ρεβιζιονιστής ιστορικός Eric Hobsbawm που ορθά σημειώνει: «Η Οκτωβριανή Επανάσταση δημιούργησε ένα παγκόσμιο κίνημα, το 20^ο Συνέδριο το κατέστρεψε» (Eric Hobsbawm: «Συναρπαστικά χρόνια», σελ.242, Αθήνα 2003).