α. ανοιχτή εγκατάλειψη της μαρξιστικής θεωρίας της απόλυτης εξαθλίωσης του προλεταριάτου
Όπως αναφέρθηκε σε προηγούμενο σημείωμα, όλα τα πρώην κομμουνιστικά κόμματα που ακολούθησαν την αντεπαναστατική σοσιαλδημοκρατική γραμμή του 20ου συνέδριου του ΚΚΣΕ (Φλεβάρης 1956) δηλ. τα κόμματα της νέας χρουστσοφικής σοσιαλδημοκρατίας – τόσο εκείνα των τότε ρεβιζιονιστικών χωρών του παλινορθωμένου καπιταλισμού όσο και εκείνα των παραδοσιακών καπιταλιστικών χωρών – ΑΠΕΡΡΙΨΑΝ ανοιχτά τη μαρξιστική θεωρία της απόλυτης εξαθλίωσης του προλεταριάτου, σύμφωνα με την οποία, κατά το Λένιν, «ο εργάτης εξαθλιώνεται α π ό λ υ τ α, δηλ. γίνεται πραγματικά φτωχότερος από πριν, είναι υποχρεωμένος να ζει χειρότερα, να τρέφεται λιγότερο, να υποσιτίζεται περισσότερο, να στεγάζεται στα υπόγεια και στις σοφίτες» (ΛΕΝΙΝ)1 .
Αυτή η απόρριψη διατυπώθηκε τότε, μετά τα μέσα της δεκαετίας του 1950, ανοιχτά σε εκατοντάδες δημοσιεύματα στα έντυπα των χρουστσοφικών σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων, αλλά και στα υλικά δυο σημαντικών διεθνών συναντήσεων, με πρώτη την «Internationale Wirtschaftswissenschaftliche Konferenz der Humbold-Universitaet zu Berlin 1-4 Oktober 1958» (θέμα: «Konjunktur-Krise-Krieg»). Στα δημοσιευμένα υλικά της, πέραν των συστηματικών διαστρεβλώσεων, καταγράφεται η απόρριψη της μαρξιστικής θεωρίας της εξαθλίωσης του προλεταριάτου, με πιο ακραία περίπτωση, εκείνη του Φιλανδού αντιπροσώπου Eino Novalainen, ο οποίος, με πρόσχημα την πάλη κατά του «δογματισμού», και αφού παρέθεσε ολόκληρο το σχετικό απόσπασμα του Λένιν, απέρριψε ανοιχτά τη μαρξιστική θεωρία της απόλυτης εξαθλίωσης του προλεταριάτου, «διαβεβαιώνοντας» μάλιστα, ταυτόχρονα, ότι παρά την απόρριψη: «δεν είμαι ρεβιζιονιστής , παρόλα αυτά πιστεύω, ότι αυτός ο ισχυρισμός δεν ισχύει για όλες τις καπιταλιστικές χώρες» (σελ. 369) και ότι «οι μαρξιστές (εννοεί προφανώς τους χρουστσοφικούς ρεβιζιονιστές σοσιαλδημοκράτες) δεν χρειάζεται να αντιλέγουν στους οπορτουνιστές και ρεβιζιονιστές, όταν αυτοί κατ εξαίρεση τυχαίνει να λένε την αλήθεια» (σελ.370) 2 δηλ. ισχυρίζεται ότι η μαρξιστική θεωρία της απόλυτης εξαθλίωσης του προλεταριάτου δεν ισχύει τάχα για τις αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες (!!!). Και στη διεθνή Σύσκεψη της Μόσχας (27 Αυγ. –3 Σεπτ. 1962) με θέμα: «Προβλήματα του σύγχρονου καπιταλισμού και η εργατική τάξη» που οργανώθηκε απ’ το περιοδικό «Προβλήματα ειρήνης και σοσιαλισμού» και το «Ινστιτούτο για την παγκόσμια οικονομία και τις διεθνείς σχέσεις της Ακαδημίας Επιστημών της ΕΣΣΔ» εγκαταλείπεται οριστικά η μαρξιστική θεωρία της απόλυτης εξαθλίωσης του προλεταριάτου απ’ τα ρεφορμιστικά κόμματα της νέας χρουστσοφικής σοσιαλδημοκρατίας, με πρωτοστατούντες απ’ τους συμμετέχοντες, τους T.Timofejew (σελ.407), H.Winston (σελ.412), W.Ljubimowa (σελ.439-40), W.Tscheprakow (σελ.462-463), κλπ. 3.
Οι ηγεσίες του "Κ"ΚΕ απ' το '56 και ύστερα κινήθηκαν και σ’ αυτό το σπουδαίο ζήτημα του μαρξισμού δηλ. τη μαρξιστική θεωρία της απόλυτης εξαθλίωσης του προλεταριάτου στο δρόμο της ρεβιζιονιστικής χρουστσωφικής σοσιαλδημοκρατίας. Έτσι ενώ στο ρεφορμιστικό «Πρόγραμμα» που ψηφίστηκε στο 8ο Συνέδριο (1961) του “K”ΚΕ, εξακολουθεί να αναφέρεται ακόμα ότι "μεγαλώνει η σχετική και η απόλυτη εξαθλίωση" (σελ.20) 4 της εργατικής τάξης, στο «Πρόγραμμα» που ψηφίστηκε στο 9ο Συνέδριο (Μάρτης 1974) και τροποποιημένο εγκρίθηκε από το 10ο Συνέδριο (Μάης 1978) έχουν απαλειφθεί εντελώς οι όροι “σχετική και απόλυτη εξαθλίωση του προλεταριάτου” και αντ' αυτών αναφέρεται: "η εντατικοποίηση της δουλειάς αυξάνει. Η εκμετάλλευση της εργατικής τάξης δυναμώνει. Μειώνεται το μερίδιό της στο εθνικό εισόδημα... Η αβεβαιότητα για το αύριο μεγαλώνει..." (σελ.17) 5.
Την αλλαγή αυτή σημείωσε τότε με ιδιαίτερη ικανοποίηση, σε άρθρο του για τις προσυνεδριακές συζητήσεις του 9ου Συνεδρίου, ο ρεβιζιονιστής οικονομολόγος Ν. Κυρίτσης (αργότερα πρόεδρος του Κ"Μ"Ε), ο οποίος είχε εκφράσει τη γνώμη ότι αυτό έπρεπε να είχε ήδη γίνει στο 8ο Συνέδριο (1961). Γράφει: «Στο καινούργιο πρόγραμμα η παλιά θέση: "μεγαλώνει η σχετική και απόλυτη εξαθλίωση..." αλλάζει με την πρόταση "αυξάνει η εκμετάλλευση της εργατικής τάξης και μειώνεται το μερίδιό της στο εθνικό εισόδημα... Η αβεβαιότητα για το αύριο συνέχει την εργατική τάξη". Νομίζω πως η αλλαγή αυτή είχε ωριμάσει από καιρό και ίσως έπρεπε να είχε γίνει στο προηγούμενο Συνέδριο» (σελ.120). Στη συνέχεια διαστρεβλώνοντας και απορρίπτοντας τη θεωρία του Μαρξ σχετικά με την απόλυτη εξαθλίωση του προλεταριάτου καταλήγει: «Γι' αυτό θεωρώ πετυχημένη και επίκαιρη τη θέση στο ζήτημα αυτό που προτείνεται, επειδή αντανακλά αντικειμενικά τη σημερινή κατάσταση της εργατικής τάξης στη χώρα μας» (σελ. 121) 6.
Πέραν του ότι στο «Πρόγραμμα» του "Κ"ΚΕ απορρίπτεται ανοιχτά από το 1974 η μαρξιστική θεωρία της απόλυτης εξαθλίωσης του προλεταριάτου, η ηγεσία του "Κ"ΚΕ ισχυρίζεται πως τάχα το 1978 (τότε εγκρίθηκε εκ νέου το ρεφορμιστικό πρόγραμμα από το 10ο Συνέδριο) δεν ίσχυε στην Ελλάδα ο νόμος της απόλυτης εξαθλίωσης του προλεταριάτου, δηλαδή αυτή δε διαπίστωνε χειροτέρευση και άμεση πτώση του βιοτικού επιπέδου της εργατικής τάξης που εκδηλώνονταν τότε με τη μείωση του πραγματικού μισθού των εργαζομένων σαν αποτέλεσμα της ύψωσης των τιμών και της αύξησης των φόρων, τη χρόνια και διαρκώς αυξανόμενη ανεργία (εκατοντάδες χιλιάδες ήταν, το 1978, οι άνεργοι στη χώρα μας), την εντατικοποίηση της εργασίας, τη χειροτέρευση συνθηκών εργασίας, την αύξηση των ατυχημάτων, τη χειροτέρευση της διατροφής και των συνθηκών διαβίωσης και κατοικίας της εργατικής τάξης, κλπ.
Αξίζει εδώ να υπογραμμιστεί, ότι η άρνηση της ύπαρξης της απόλυτης εξαθλίωσης του προλεταριάτου στη χώρα μας από τους ρεβιζιονιστές σοσιαλδημοκράτες ηγέτες γίνονταν σε μια περίοδο που η καπιταλιστική οικονομία της Ελλάδας μαστίζονταν ακόμα από τη μεγάλη οικονομική κρίση, τη μεγαλύτερη μετά την κρίση 1929-33, που είχε ξεσπάσει από τις αρχές της δεκαετίας του '70 και είχε αγκαλιάσει ολόκληρο τον τότε αστικό και ρεβιζιονιστικό καπιταλιστικό κόσμο. Σε μια τέτοια περίοδο, δηλ. περίοδο οικονομικής κρίσης, είναι ολοφάνερο ότι ο νόμος της απόλυτης εξαθλίωσης του προλεταριάτου δρούσε με ακόμα μεγαλύτερη ένταση. Η άρνηση της ύπαρξης της απόλυτης εξαθλίωσης του προλεταριάτου, σε μια τέτοια περίοδο, εκφράζει όχι μόνο την πλήρη απομάκρυνση από τον μαρξισμό-λενινισμό αλλά επιπλέον και το μέγεθος της προδοσίας των συμφερόντων της εργατικής τάξης εκ μέρους των σοσιαλδημοκρατών ηγετών του "Κ"ΚΕ, μα και συνιστά τον πιο ακραίο εξωραϊσμό του καπιταλισμού.
Στα 1972 ο Θ. Ζάχος, στέλεχος του "Κ"ΚΕ, απαντώντας στους αβάσιμους ισχυρισμούς του τότε υπουργού της Χούντας φασίστα Τσάκωνα, o οποίος ισχυρίζονταν, ότι τάχα "ο Μαρξ διεψεύσθη προς έτι ως προς την αναγκαίαν μέλλουσαν να επισυμβή απαθλίωσιν της εργατικής τάξης", αφού παραθέτει στοιχεία για την Ελλάδα και τις διάφορες καπιταλιστικές χώρες (ΕΠΑ, Αγγλία, κλπ,) καταλήγει: "εννοείται, τα στοιχεία που παραθέσαμε δε σημαίνει ότι στη μεταπολεμική περίοδο κυριαρχεί απόλυτη εξαθλίωση της εργατικής τάξης" 7 .
Είναι ολοφάνερο ότι ο Θ. Ζάχος αρνούμενος την ύπαρξη της εξαθλίωσης της εργατικής τάξης στον καπιταλιστικό κόσμο μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, αρνείται και την ισχύ του νόμου της απόλυτης εξαθλίωσης του προλεταριάτου για όλες ανεξαίρετα τις καπιταλιστικές χώρες. Για να προσδώσει κύρος στη ρεβιζιονιστική άποψη του "Κ"ΚΕ εγκατάλειψης της θεωρίας της απόλυτης εξαθλίωσης του προλεταριάτου και να δικαιολογήσει την προδοσία του κόμματος του, ο Ζάχος επικαλείται τις αντιμαρξιστικές απόψεις του γνωστού αποστάτη σοβιετικού (ουγγρικής καταγωγής) ρεβιζιονιστή οικονομολόγου E.Varga (1879-1964) (τον χαρακτηρίζει επιστήμονα "παγκοσμίου φήμης"), ο οποίος, ως γνωστόν, αρνούνταν την ύπαρξή της στις καπιταλιστικές χώρες μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, και επιπλέον αρνούνταν ευθέως τη μαρξιστική θεωρία της εξαθλίωσης και ισχυρίζονταν, ότι ο Μαρξ δεν είχε διατύπωσε «καμιά θεωρία της απόλυτης εξαθλίωσης του προλεταριάτου» (J.Kuczynski) 8.
Ο Θ. Ζάχος υποστηρίζει την ίδια αντι-μαρξιστική θέση με τον E.Varga και μ' όλους τους σοβιετικούς ρεβιζιονιστές σοσιαλδημοκράτες που απέρριπταν ανοιχτά τη μαρξιστική θεωρία της απόλυτης εξαθλίωσης του προλεταριάτου και είχαν φτάσει ως το σημείο, όπως αναφέρθηκε σε προηγούμενο σημείωμα, να ισχυρίζονται, ότι αυτή "δεν έχει καμιά σχέση με τον μαρξισμό-λενινισμό" όπως ο Ρώσος Sergej Dalin 9, που είχε το θράσος να ισχυριστεί-γράψει: «παλιότερα διακηρύσσονταν η θεωρία της απόλυτης εξαθλίωσης του Προλεταριάτου. Όμως αυτή δεν έχει τίποτε το κοινό με το μαρξισμό-λενινισμό», εννοώντας προφανώς ότι δεν έχει σχέση με το αντεπαναστατικό αντιμαρξιστικό ρεύμα του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού (=παραλλαγή της αστικής ιδεολογίας).
Ο Σ. Ζορμπαλάς (Γ.Γ τότε του Κ«Μ»Ε) υποστήριζε, ότι το 1976 στις αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες και στις ΕΠΑ δεν κυριαρχούσε τάχα απόλυτη εξαθλίωση του προλεταριάτου. Έγραφε: «Σ' αυτές τις χώρες χωρίς να αποκλείεται η απόλυτη εξαθλίωση ιδιαίτερα σε μερικούς κλάδους και ορισμένα λαϊκά στρώματα, σαν τους νέγρους και τις μειονότητες των ΕΠΑ, κυριαρχεί σήμερα η σχετική εξαθλίωση του προλεταριάτου» 10 .
Όμως η πραγματικότητα των καπιταλιστικών χωρών εκείνης της περιόδου διέψευδε τους ισχυρισμούς του Ζορμπαλά, που μ' αυτή του τη θέση εξωράϊζε τον καπιταλισμό των αναπτυγμένων καπιταλιστικών χωρών, και έδειχνε, ότι και σ' αυτές κυριαρχούσε η απόλυτη εξαθλίωση του προλεταριάτου, που εκδηλώνονταν με ραγδαία πτώση και χειροτέρευση του βιοτικού επιπέδου της εργατικής τάξης λόγω της κρίσης, μείωση των πραγματικών μισθών των εργατών, χειροτέρευση των συνθηκών δουλειάς και διαβίωσης, ένταση της εκμετάλλευσης, αυξήσεις ενοικίων, τη μαζική ανεργία που είχε πάρει στα 1976 τεράστιες διαστάσεις (σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία στις ΕΠΑ υπήρχαν περίπου 10 εκατομμύρια άνεργοι, στη Δυτική Γερμανία 1,5 εκατομμύριο, στην Αγγλία πάνω από 1,5 εκατομμύριο, κλπ.).
Τέλος, ο Γ. Φαράκος (μέλος τότε του ΠΓ και μετέπειτα Γ.Γ του "Κ"ΚΕ) στο βιβλίο του "Επιστημονικοτεχνική επανάσταση και εργατική τάξη" (1974) 11 διαστρεβλώνει την μαρξιστική θεωρία της εξαθλίωσης, παρουσιάζοντάς την σαν "τάση" (σελ. 156) – ακολουθώντας τους Ε. David (1899), Kautsky (1901) και Tscheprakov (1969), κλπ. – που τάχα δεν επικρατεί, γιατί υπάρχουν σειρά παράγοντες που δρουν αντίθετα, και πρώτα απ' όλα η πάλη της εργατικής τάξης για αύξηση μισθών και καλυτέρευση συνθηκών δουλειάς, άποψη που οδηγεί όλους τους ρεβιζιονιστές ανοιχτά ή συγκαλυμμένα σε εγκατάλειψη της Προλεταριακής Επανάστασης.
Και αυτή η αποτυχημένη προσπάθεια διαστρέβλωσης του Φαράκου «μεταμόρφωσης» του ν ό μ ο υ της εξαθλίωσης, a la Kautsky, σε «τάση» (K.Kautsky 1901: «η εξαθλίωση πρέπει να νοείται ως τάση και όχι απαραίτητα ως αλήθεια») 12, την οποία συνέχισε πρόσφατα ο σοσιαλδημοκράτης ρεφορμιστής Δ.Κουτσούμπας, κάνοντας επίσης λόγο για «τάση απόλυτης και σχετικής εξαθλίωσης»13, βαδίζοντας με συνέπεια στα χνάρια του δασκάλου τους K.Kautsky αλλά και όλων των παλιών ρεφορμιστών και των νέων της χρουστσοφικής σοσιαλδημοκρατίας, συνιστά ΑΠΟΡΡΙΨΗ της μαρξιστικής θεωρίας της εξαθλίωσης του προλεταριάτου. Όμως η απόλυτη και σχετική εξαθλίωση του προλεταριάτου δεν είναι "τάση", όπως ισχυρίζονται οι Φαράκος και Κουτσούμπας αλλά και οι διάφοροι ρεβιζιονιστές σοσιαλδημοκράτες (για να αρνηθούν την ισχύ τους), αλλά ένας αντικειμενικός οικονομικός νόμος ανάπτυξης της καπιταλιστικής κοινωνίας, ο οποίος δρα ακόμα πιο έντονα στην περίοδο της γενικής κρίσης του καπιταλισμού και ιδιαίτερα στην περίοδο των οικονομικών κρίσεων, όπως εκείνη της δεκαετίας του 1970 και πολύ περισσότερο η σημερινή κατά την οποία η κυκλική καπιταλιστική κρίση υπερπαραγωγής συμπίπτει επιπλέον ΚΑΙ με την ΠΛΗΡΗ ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ της ελληνικής οικονομίας.
Όσον αφορά την πάλη της εργατικής τάξης για αύξηση μισθών και καλύτερες συνθήκες δουλειάς, αυτή δεν μπορεί να εμποδίσει τη δράση του νόμου της σχετικής και απόλυτης εξαθλίωσης του προλεταριάτου, πολύ περισσότερο δεν μπορεί να τον καταργήσει. Μπορεί μόνο ελάχιστα να περιορίσει τις συνέπειές του για την εργατική τάξη, ενώ σε περιόδους κρίσεων, όπως η σημερινή, δεν μπορεί καθόλου να περιορίσει τις αρνητικές συνέπειες και την απόλυτη εξαθλίωση. Στην πάλη της εργατικής τάξης μπαίνουν πάντα όρια, που καθορίζονται από την ύπαρξη και δράση των αντικειμενικών οικονομικών νόμων του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής. Γι’ αυτό ο Μαρξ έχει τονίσει γενικά: "Η εργατική τάξη δεν πρέπει να υπερβάλλει την τελική αποτελεσματικότητα των καθημερινών αυτών αγώνων. Δεν πρέπει να ξεχνά ότι παλεύει ενάντια στα αποτελέσματα και όχι ενάντια στις αιτίες αυτών των αποτελεσμάτων, ότι καθυστερεί βέβαια την προς τα κάτω κίνηση, δεν αλλάζει όμως την κατεύθυνσή της..." 14
Η εργατική τάξη ΔΕΝ μπορεί στα πλαίσια του καπιταλισμού να καταργήσει με την πάλη της τους νόμους του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, και επομένως ούτε και το νόμο της σχετικής και απόλυτης εξαθλίωσης του προλεταριάτου. Προϋπόθεση για την κατάργηση αυτών των νόμων είναι η επαναστατική βίαιη-ένοπλη ανατροπή του καπιταλισμού και η εξάλειψή του.
Οι σοσιαλδημοκρατικές ηγεσίες του χρουστσοφικού "Κ"ΚΕ εγκαταλείποντας τη μαρξιστική θεωρία της εξαθλίωσης του προλεταριάτου δεν πρόδωσαν μόνο τον επαναστατικό μαρξισμό, αλλά αποδεικνύονται επιπλέον και οι καλύτεροι εξωραϊστές και υπερασπιστές του καπιταλιστικού εκμεταλλευτικού συστήματος.
Οι ρεφορμιστές, παλιοί παραδοσιακοί και νέοι χρουστσοφικοί σοσιαλδημοκράτες, και οι αστοί κριτικοί του Μαρξ έχουν πάντα επιδείξει ένα εξαιρετικά λεπτό ταξικό ένστικτο όταν επιχειρούν μόνιμα να παραποιήσουν, ανασκευάσουν και απορρίψουν τη θεωρία της απόλυτης εξαθλίωσης και αρνηθούν το νόμο αυτό της καπιταλιστικής ανάπτυξης που ένας από τους πιο δραστήριους απολογητές και συνειδητούς υπερασπιστές του καπιταλισμού, ο Ρ. Mendes-France, τον είχε αποκαλέσει στα μέσα της δεκαετίας του 1950 – εκφράζοντας το δικαιολογημένο ταξικό του μίσος – "διαβόητο νόμο"!!!
Συγκεντρώνοντας τα πυρά των επιθέσεών τους στο νόμο της απόλυτης εξαθλίωσης οι εχθροί της επανάστασης και του σοσιαλισμού-κομμουνισμού προσπαθούν με παραποιημένα στοιχεία να εξαπατήσουν την εργατική τάξη, καλλιεργώντας της την απατηλή-αποπροσανατολιστική αντίληψη ότι η οικονομική ανάπτυξη του καπιταλισμού συνοδεύεται τάχα από "βελτίωση" της κατάστασής του προλεταριάτου και όλων των εργαζομένων, και επομένως η προλεταριακή επανάσταση είναι «περιττή», δεν είναι αναγκαία και αναπόφευκτη.
Σήμερα όμως, σε περίοδο παρατεταμένης κυκλικής κρίσης υπερπαραγωγής, που σ' ολόκληρο τον καπιταλιστικό κόσμο ο νόμος αυτός δρα μ’ όλη τη δύναμή του και το προτσές της απόλυτης εξαθλίωσης είναι ιδιαίτερα έκδηλο και μάλιστα βαθαίνει παραπέρα – επιβεβαιώνοντας ταυτόχρονα την ορθότητα της θεωρίας της εξαθλίωσης του Μαρξ – οι παραδοσιακοί αστοί αλλά και οι παλιοί παραδοσιακοί και νέοι χρουστσοφικοί σοσιαλδημοκράτες μη δυνάμενοι ν' αρνηθούν αυτή τη ζοφερή κατάσταση της ακραίας εξαθλίωσης του προλεταριάτου και των πλατιών λαϊκών μαζών, σιωπούν.
β. ανοιχτή εγκατάλειψη της μαρξιστικής θεωρίας της σχετικής εξαθλίωσης του προλεταριάτου
Οι σοσιαλδημοκράτες ηγέτες του «Κ»ΚΕ δεν αρκέστηκαν μόνο στην εδώ και κάποιες δεκαετίες απόρριψη – ακολουθώντας τους παραδοσιακούς αστούς και τους παλιούς σοσιαλδημοκράτες – της μαρξιστικής θεωρίας της απόλυτης εξαθλίωσης του Προλεταριάτου, αλλά προχώρησαν και παραπέρα. Τώρα με το ρεφορμιστικό τους σύνθημα: «να πτωχεύσει η πλουτοκρατία, όχι ο λαός» που προβλήθηκε για πρώτη φορά το 2010, με χιλιάδες αφίσες σε πολλές πόλεις της χώρας, προχώρησαν ΚΑΙ στην απόρριψη της μαρξιστικής θεωρίας της σχετικής εξαθλίωσης του Προλεταριάτου, την οποία δύσκολα αμφισβητούν ακόμα και οι αστοί οικονομολόγοι.
Η αφίσα με το παραπάνω ρεφορμιστικό σύνθημα αναδημοσιεύτηκε επανειλημμένα στο «Ριζοσπάστη» (14-4-2010, σελ.3, κλπ.) και προπαγανδίζεται μόνιμα απ’ τις στήλες του αλλά και απ’ όλα τα στελέχη και την ίδια την Παπαρήγα σε διάφορες ομιλίες της, όπως στην «εκδήλωση της Αχτίδας Βιομηχανίας της ΚΟΑ του ΚΚΕ» (29/4/2010): «καλύτερα να πτωχεύσει η πλουτοκρατία παρά να πτωχεύσει ο λαός»15, ομιλία στην οποία μας πληροφορεί επιπλέον, και για πρώτη φορά, ότι ο «σοσιαλισμός» που επιδιώκει το κόμμα της δεν θα είναι ο μαρξιστικός σοσιαλισμός που οικοδομήθηκε στη Σοβιετική Ένωση των ΛΕΝΙΝ ΣΤΑΛΙΝ, αλλά ένας «σοσιαλισμός που δεν θα είναι η επανάληψη του σοσιαλισμού που γνωρίσαμε» και ένας «σοσιαλισμός που θα έχει διδαχθεί από τα σοβαρά λάθη», ενώ σε άλλη συνέντευξή της, ένα περίπου μήνα αργότερα, επανέλαβε: «το ΚΚΕ από την αρχή είπε ότι ή θα πτωχεύσει ο λαός ή η πλουτοκρατία, μέση λύση δεν υπάρχει» 16.
Το φαινομενικά «ορθό» και επικίνδυνο ελκυστικό σύνθημα των αφισών «να πτωχεύσει η πλουτοκρατία, όχι ο λαός» από μια πρώτη και επιπόλαια ματιά εξαπατά, δίνοντας την εντύπωση ότι στρέφεται «κατά» της πλουτοκρατίας και είναι «υπέρ» του λαού δηλ. εκφράζει και υπερασπίζει τάχα τα ταξικά συμφέροντα της εργατικής τάξης και των πλατιών λαϊκών μαζών. Όμως μια προσεχτικότερη προσέγγιση-ανάλυσή του επιτρέπει, όπως θα καταδειχθεί αμέσως παρακάτω, να διαπιστωθεί ότι είναι ένα ρεφορμιστικό σύνθημα στην υπηρεσία των ταξικών συμφερόντων του κεφαλαίου, ενώ επιπλέον συνιστά πλήρη εγκατάλειψη της μαρξιστικής θεωρίας της σχετικής εξαθλίωσης του προλεταριάτου: η «σ χ ε τ ι κ ή εξαθλίωση των εργατών», που είναι «ακόμα πιο ολοφάνερη» (ΛΕΝΙΝ), εκφράζεται στην «ελάττωση της μ ε ρ ί δ α ς που παίρνουν από το κοινωνικό εισόδημα. Η α ν α λ ο γ ι κ ή μερίδα των εργατών στην καπιταλιστική κοινωνία, που πλουτίζει με γοργούς ρυθμούς, όλο και μικραίνει, γιατί όλο και πιο γοργά πλουτίζουν οι εκατομμυριούχοι» (ΛΕΝΙΝ) 17, σημαίνει άρνηση της ύπαρξης της σχετικής εξαθλίωσης στην αστική κοινωνία και βρίσκεται, προφανώς, σε κραυγαλέα αντίθεση-σύγκρουση με την αντικειμενική οικονομική καπιταλιστική πραγματικότητα, όπως θα φανεί αμέσως παρακάτω.
Και τώρα μια σειρά σύντομες παρατηρήσεις που αποκαλύπτουν το αντιμαρξιστικό περιεχόμενο του συνθήματος:
Καταρχήν το σύνθημα του σοσιαλδημοκρατικού «Κ»ΚΕ «να πτωχεύσει η πλουτοκρατία, όχι ο λαός» είναι ρεφορμιστικό, επειδή καλλιεργεί στην εργατική τάξη την αυταπάτη ότι στα πλαίσια του καπιταλισμού είναι κάποια στιγμή δυνατό «να πτωχεύσει η πλουτοκρατία». Ακριβώς το αντίθετο είναι σωστό. Εκείνο που συμβαίνει μόνιμα και αναπόφευκτα στην πραγματικότητα της καπιταλιστικής κοινωνίας όλων των χωρών είναι: η πλουτοκρατία πλουταίνει ολοένα και περισσότερο ενώ το Προλεταριάτο (και όλοι οι εργαζόμενοι) εξαθλιώνεται, σχετικά και απόλυτα.
Μια δεύτερη παρατήρηση αφορά στη σχέση του συνθήματος «να πτωχεύσει η πλουτοκρατία» με τη μαρξιστική-λενινιστική-σταλινική θεωρία της σχετικής και απόλυτης εξαθλίωσης του Προλεταριάτου. Η υιοθέτηση, προπαγάνδιση και προβολή αυτού του ρεφορμιστικού συνθήματος-θέσης οδηγεί αναπόφευκτα σε απόρριψη της μαρξιστικής θεωρίας της εξαθλίωσης του Προλεταριάτου, αφού μ’ αυτό υποστηρίζεται η άποψη ότι στον καπιταλισμό γενικά μπορεί να υπάρξει περίπτωση «να πτωχεύσει η πλουτοκρατία», άποψη που είναι σε πλήρη ρήξη με τη μαρξιστική θεωρία της εξαθλίωσης που διδάσκει και υποστηρίζει ακριβώς το αντίθετο: το προλεταριάτο στον καπιταλισμό εξαθλιώνεται τόσο σχετικά όσο και απόλυτα.
Μια τρίτη παρατήρηση αφορά στη σχέση του συνθήματος «να πτωχεύσει η πλουτοκρατία» με τη σημερινή οικονομικο-κοινωνική πραγματικότητα της καπιταλιστικής κοινωνίας. Ο ισχυρισμός των ρεφορμιστών ηγετών του «Κ»ΚΕ ότι σήμερα μπορεί «να πτωχεύσει η πλουτοκρατία» ή όποτε στο μέλλον είναι φανερό πως βρίσκεται σε κραυγαλέα αντίθεση και πλήρη σύγκρουση με τη σημερινή ζοφερότατη αντικειμενική πραγματικότητα της σχετικής και απόλυτης εξαθλίωσης του Προλεταριάτου στη χώρα μας και σ’ όλες τις καπιταλιστικές χώρες του πλανήτη. Επομένως οι ηγέτες του χρουστσοφικου-μπρεζνιεφικού «Κ»ΚΕ αρνούνται και αμφισβητούν τη σημερινή πραγματικότητα του αντικειμενικού προτσές της εξαθλίωσης (σχετικής-απόλυτης) που βαθαίνει διαρκώς, προσπαθώντας με το παραπλανητικό τους σύνθημα «να πτωχεύει η πλουτοκρατία» να εξαφανίσουν, ως δια μαγείας, ακριβώς αυτό το υπαρκτό προτσές της εξαθλίωσης, εξωραΐζοντας έτσι τη σημερινή ζοφερή για τους εργαζόμενους και το λαό πραγματικότητα και το καπιταλιστικό σύστημα γενικότερα.
Επιβάλλεται ακόμα να υπογραμμιστεί ιδιαίτερα, ότι ο νόμος της σχετικής και απόλυτης εξαθλίωσης του Προλεταριάτου – που δρα με μεγαλύτερη ένταση σε περιόδους κρίσης όπως η σημερινή και μάλιστα σε συνθήκες πλήρους χρεοκοπίας της οικονομίας της χώρας – δεν είναι δυνατό ούτε απ’ την επαναστατική ταξική πάλη του Προλεταριάτου να «τροποποιηθεί» και πολύ περισσότερο να ακυρωθεί-καταργηθεί.
Είναι σημαντικό να σημειωθεί επίσης ότι το έτσι κι’ αλλιώς ρεφορμιστικό αυτό σύνθημα προβάλλεται εν μέσω: 1) βαθιάς και παρατεταμένης οικονομικής κρίσης, 2) πλήρους χρεοκοπίας της ελληνικής οικονομίας 3) άμεσης τεράστιας επιβολής μειώσεων των ονομαστικών μισθών και συντάξεων από Τρόϊκα-Κυβέρνηση, και 4) επιπλέον: μεγάλη μείωση των πραγματικών μισθών, λόγω μεγάλης αύξησης φόρων (άμεσων-εμμέσων), υψηλού πληθωρισμού και κερδοσκοπικών αυξήσεων τιμών, αλλά και την τεράστια περικοπή κοινωνικών δαπανών, την πρωτοφανή αύξηση της μαζικής ανεργίας κλπ., κλπ. με ταυτόχρονη πρωτόγνωρη αύξηση των κερδών των καπιταλιστών. Και παρόλα αυτά η ρεφορμιστική ηγεσία του ρεφορμιστικού «Κ»ΚΕ ισχυρίζεται ότι «η πλουτοκρατία πτωχεύει και όχι ο λαός» Πλήρης, λοιπόν, αντιστροφή της σημερινής οικονομικο-κοινωνικής ελληνικής πραγματικότητας.
Η τέταρτη και τελευταία παρατήρηση αφορά στη σχέση του συνθήματος «να πτωχεύσει η πλουτοκρατία» με τους αντικειμενικούς οικονομικούς νόμους του καπιταλισμού. Υιοθετώντας και προβάλλοντας το σύνθημα αυτό η ηγεσία του «Κ»ΚΕ οδηγείται αναπόφευχτα, όπως και οι αστοί οικονομολόγοι, στην άρνηση της ύπαρξης των αντικειμενικών οικονομικών νόμων του καπιταλισμού δηλ. στη συγκεκριμένη περίπτωση στην άρνηση της ύπαρξης και αναγνώρισης του ν ό μ ο υ της σχετικής και απόλυτης εξαθλίωσης του Προλεταριάτου.
Συνοψίζοντας πολύ σύντομα τα παραπάνω είναι φανερό πως εκείνο το τόσο ελκυστικό σύνθημα «να πτωχεύσει η πλουτοκρατία, όχι ο λαός» που «πρόσφερε-προσφέρει» δηλ. προπαγανδίζει και διαδίδει στις γραμμές της εργατικής τάξης και το λαό η ηγεσία του «Κ»ΚΕ δεν είναι παρά: 1) ένα παραπλανητικό ρεφορμιστικό δηλητήριο που καταστρέφει την ταξική συνείδηση των εργαζομένων, καλλιεργώντας τους την κολοσσιαία αυταπάτη ότι σήμερα – και γενικά στα πλαίσια του καπιταλισμού – υπάρχει περίπτωση «να πτωχεύσει η πλουτοκρατία» και όχι ο λαός, ένας ρεφορμιστικός ισχυρισμός που αντιστρέφει τελείως τη σημερινή πραγματικότητα, επιπλέον 2) είναι σε πλήρη ρήξη και αρνείται ευθέως τη μαρξιστική-λενινιστική-σταλινική θεωρία της σχετικής και απόλυτης εξαθλίωσης του Προλεταριάτου, 3) βρίσκεται σε πλήρη αντίθεση και σύγκρουση με τη σημερινή πραγματικότητα δηλ. την ύπαρξη και το βάθεμα του προτσές της σχετικής και απόλυτης εξαθλίωσης του Προλεταριάτου, 4) αρνείται την ύπαρξη του νόμου της σχετικής και απόλυτης εξαθλίωσης του Προλεταριάτου στον καπιταλισμό.
***
Ας κλείσει το παραπάνω ελλιπές σημείωμα με την παράθεση ενός σχετικού με το θέμα απόσπασμα του Λένιν που ισχύει και για την εγκατάλειψη της μαρξιστικής θεωρίας της εξαθλίωσης απ’ τη χρουστσοφική σοσιαλδημοκρατία γενικά και απ’ την ηγεσία του «Κ»ΚΕ που έχει ως στόχο να απομακρύνει την εργατική τάξη απ’ την πάλη για την υπεράσπιση των συμφερόντων της, άλλα και απ’ την βίαιη-ένοπλη επαναστατική ανατροπή του καπιταλισμού: «Οι αστοί ρεφορμιστές και μαζί τους μερικοί οπορτουνιστές απ’ τις γραμμές της σοσιαλδημοκρατίας ισχυρίζονται, ότι δεν υπάρχει εξαθλίωση των μαζών στην καπιταλιστική κοινωνία. Η «θεωρία της εξαθλίωσης» δεν είναι σωστή, η ευημερία των μαζών, αν και αργά, μεγαλώνει, το χάσμα μεταξύ των κατόχων και των μη κατεχόντων δεν μεγαλώνει, αλλά μικραίνει.
Τον τελευταίο καιρό όλη η ψευτιά των ισχυρισμών αυτών ξεσκεπάζεται στα μάτια των μαζών όλο και καθαρότερα» 18.
---------------------
1. Lenin Werke: Bd. 18, σελ. 428, Berlin-DDR 1965
2. «Konjunktur-Krise-Krieg», Βd. 2, σελ. 367-370, Berlin-DDR 1959
3. «Probleme des modernen Kapitalismus und die Arbeiterklasse», Berlin-DDR 1964
4. «Πρόγραμμα του ΚΚΕ», σελ. 20, 1961
5. «Πρόγραμμα του ΚΚΕ», σελ 17, Αθήνα 1978
6. «Νέος Κόσμος», 9/1971, σελ. 120 και 121
7. «Νέος Κόσμος», 11/1972, σελ 40-41
8. J.Kuczynski: «Die Geschichte der Lage der Arbeiter unter dem Kapitalismus», Bd. 36,σελ.5, Berlin-DDR 1968
9. Sergej Dalin: «Vargas letztes Buch» στο: «Sowjetunion heute», 7/1965, σελ.9
10. Σ. Ζορμπαλάς: «Ο μαρξισμός και η εποχή μας». σελ. 41, Αθήνα 1976
11. Γρ. Φαράκος: «Επιστημονικοτεχνική επανάσταση και εργατική τάξη», σελ. 156, Αθήνα 1974
12. Κ. Kautsky: «Protokoll ueber die Verhandlungen des Parteitages der Sozialdemokratischen Partei Deutschlands», σελ. 158, 1901
13. «Ριζοσπάστης» 25/4/2010, σελ. 4
14. Κ. Μαρξ: «Μισθός, τιμή και κέρδος» σελ. 80
15. «Ριζοσπάστης» 30/4/2010, σελ. 6-9
16. «Ελευθεροτυπία» 23-5-2010, σελ. 18
17. Lenin Werke: Bd. 18, σελ. 429, Berlin-DDR 1965
18. Lenin Werke: Bd. 18, σελ. 428, Berlin-DDR 1965
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου