ΑΝΤΙΔΡΑΣΤΙΚΕΣ αντικομμουνιστικές αστικές θεωρίες ΣΥΓΚΑΛΥΨΗΣ της παλινόρθωσης του καπιταλισμού στη Σοβιετική Ένωση (1953-1990)
Β. Η αντιδραστική αντικομμουνιστική αστική θεωρία του «αναπτυγμένου σοσιαλισμού» της χρουστσοφικής σοσιαλδημοκρατίας
συνέχεια απ’ το προηγούμενο (Αντιδραστικές αντικομμουνιστικές αστικές θεωρίες ΣΥΓΚΑΛΥΨΗΣ της παλινόρθωσης του καπιταλισμού στη Σοβιετική Ένωση (1953-1990)–Μέρος Β’)
3.Μεταβατική περίοδος «απ’ τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό» ή απ’ τον καπιταλισμό στον κομμουνισμό;
Το ζήτημα της ακριβούς αλλά πρωτίστως ορθής οριοθέτησης της «μεταβατικής περιόδου» είναι απ’ τα σημαντικότερα και κεντρικότερα ζητήματα της μαρξιστικής θεωρίας, γιατί μ’ αυτό, σε θεωρητικό επίπεδο, συνδέονται άμεσα, στενά και αδιάρρηκτα τα ζητήματα: α) της μαρξιστικής αντίληψης του σοσιαλισμού-κομμουνισμού, που, πέραν των άλλων, έχει ως βάση και αναγνωρίζει μόνο δυο φάσεις της ενιαίας κομμουνιστικής κοινωνίας, και β) εκείνο της Διχτατορίας του Προλεταριάτου, ακριβέστερα η αναγκαιότητα διατήρησής της ως την κομμουνιστική αταξική κοινωνία, ενώ σε πολιτικό-πρακτικό επίπεδο συνδέεται με την τύχη του σοσιαλισμού δηλ. τη διατήρηση, εδραίωση και ανάπτυξη του ή την καταστροφή του, όπως συνέβηκε στη Σοβιετική Ένωση, μετά το 1953, με τη βίαιη πραξικοπηματική ανατροπή της Διχτατορίας του Προλεταριάτου που ταυτόχρονα κατάργησε το σοσιαλισμό σε πολιτικό επίπεδο (δεν υπάρχει σοσιαλισμός χωρίς Διχτατορία του Προλεταριάτου), στο δε οικονομικό τομέα εγκαινίασε τη σταδιακή παλινόρθωση του καπιταλισμού, με την εφαρμογή των καπιταλιστικού χαρακτήρα οικονομικών μεταρρυθμίσεων, παλινόρθωση που ολοκληρώθηκε στα μέσα της δεκαετίας του ΄60 του περασμένου αιώνα (μεταρρυθμίσεις Σεπτέμβρη-Οχτώβρη 1965).
Ακριβώς πάνω σ’ αυτό το κεντρικό και καίριας σημασίας ζήτημα, θεωρητικό και πολιτικό-πρακτικό, η προδοτική ρεβιζιονιστική σοσιαλδημοκρατική ομάδα των Χρουστσόφ-Μπρέζνιεφ αναθεώρησε, μετά το 1953, τον επαναστατικό μαρξισμό δηλ. το λενινισμό-σταλινισμό, προβάλλοντας τη ΝΕΑ αντιμαρξιστική της θέση για «μεταβατική περίοδο από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό» – αντικαθιστώντας τη γνωστή μαρξιστική θέση για «μεταβατική περίοδο από τον καπιταλισμό στον κομμουνισμό» – καταφεύγοντας σε μια κραυγαλέα, χονδροειδέστατη και ολωσδιόλου αποτυχημένη απόπειρα διαστρέβλωσης του Λένιν. Για να προσδώσουν, προφανώς, «πειστικότητα» στη συνειδητή διαστρέβλωσή τους, παραθέτουν ΜΟΝΟ ένα τμήμα από απόσπασμα του Λένιν, που περιέχεται στο «Χαιρετισμό προς τους Ούγγρους εργάτες» (27/5/1919), καταλήγοντας επιπλέον, με τη «βοήθειά» του, και στη διαστρέβλωση του ΜΑΡΞ: «επομένως, σύμφωνα με τον Μαρξ και τον Λένιν, το κράτος της δικτατορίας του προλεταριάτου είναι το κράτος της μεταβατικής περιόδου από τον καπιταλισμό στον σοσιαλισμό» (Ν.Χρουστσοφ: «Το 22ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ» σελ.206, Αθήνα 1961).
Το διαστρεβλωμένο-ακρωτηριασμένο απ’ τους χρουστσοφικούς αντικομουνιστές απόσπασμα του Λένιν απ’ το «Χαιρετισμό προς τους Ούγγρους εργάτες» χρησιμοποιήθηκε, στις μετέπειτα δεκαετίες, κατά κόρον στα δημοσιεύματα του διεθνούς χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού, μεταξύ των οποίων – ας αναφερθεί μόνο μια περίπτωση – και στην «Πολιτική Οικονομία του Σοσιαλισμού» (Μόσχα 1971), Γερμανικά: «Politische Oekonomie des Sozialismus», σελ.51, Berlin-DDR 1973.
Καταρχήν, πριν γίνει αναφορά στη διαστρέβλωση του ΛΕΝΙΝ δηλ. τον ακρωτηριασμό-ψαλίδισμα του αποσπάσματός του, ας υπογραμμιστεί ότι πουθενά στα έργα των ΜΑΡΞ-ΕΝΓΚΕΛΣ δεν γίνεται λόγος για «μεταβατική περίοδο από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό», όπως ψευδέστατα ισχυρίζονται οι χρουστσοφικοί σοσιαλδημοκράτες σ’ αυτό το κακόφημο συνέδριο, και ακριβώς αυτός είναι ο λόγος που δεν παραθέτουν κάποιο, έστω και ένα, σχετικό απόσπασμα από τα έργα τους.
Από τότε, μετά το αντεπαναστατικό 22ο Συνέδριο (1961), η νέα αντιμαρξιστική «θεωρία»-θέση για «μεταβατική περίοδο από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό» κυριάρχησε στα δημοσιεύματα της τότε καπιταλιστικής Σοβιετικής Ένωσης και σ’ εκείνα των χωρών του παλινορθωμένου καπιταλισμού της Ανατολικής Ευρώπης, αναγορεύτηκε σε επίσημη θέση και κατέστη κυρίαρχη αστική θεωρία σ’ αυτές τις χώρες και συνάμα αποτέλεσε θέση και όλων των ΑΝΤΙΣΤΑΛΙΝΙΚΩΝ χρουστσοφικών ρεβιζιονιστικών-σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων του πλανήτη (μαζί και του «Κ»ΚΕ ΄56).
Απ’ τις πολλές εκατοντάδες δημοσιευμάτων (άρθρα, βιβλία, μπροσούρες, σχόλια, κλπ.) ας αναφερθούν ενδεικτικά μόνο τέσσερα (4) χαρακτηριστικά αποσπάσματα. Κατά τον γνωστό χρουστσοφικό ρεβιζιονιστή ακαδημαϊκό Pjotr Fedosejew: «η περίοδος του περάσματος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό αρχίζει με τη νίκη της σοσιαλιστικής επανάστασης και την εγκαθίδρυση της δικτατορίας του προλεταριάτου και τελειώνει με την εξάλειψη της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας» («Voprosy Ekonomiki» Nr.5/1975, σελ.27) και: η «μεταβατική περίοδος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό» αρχίζει «με την κατάληψη της πολιτικής εξουσίας από την εργατική τάξη και τελειώνει με την εγκαθίδρυση του σοσιαλισμού» («Politische Oekonomie des Sozialismus», σελ.51, Berlin-DDR 1973, Μόσχα 1971), και: «η μεταβατική περίοδος αρχίζει σε κάθε χώρα τη στιγμή, που θα εγκαθιδρυθεί η πολιτική εξουσία της εργατικής τάξης, και τελειώνει με την ολοκλήρωση των σοσιαλιστικών μετασχηματισμών, με την εγκαθίδρυση των σοσιαλιστικών παραγωγικών σχέσεων» («Εγχειρίδιο Πολιτικής Οικονομίας», σελ. 8-9, Μόσχα 1974), και τέλος, κατά τον καθηγητή Anatoli Butenko, οικονομολόγο: «η μεταβατική περίοδος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό είναι μια ιστορική περίοδος ανάπτυξης, η οποία αρχίζει με την πολιτική επανάσταση και την εγκαθίδρυση της εξουσίας της εργατικής τάξης και τελειώνει με την πλήρη εξάλειψη της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, με τη νίκη των σοσιαλιστικών παραγωγικών σχέσεων, με τη δημιουργία των βάσεων του σοσιαλισμού» («SOZIALISMUS, THEORIE UND PRAXIS, Monatliches Sowjetisches Digest», 3/1974, σελ. 55, APN-Verlag, Moskau 1974).
Σ’ αντίθεση με την παραπάνω συνειδητή διαστρέβλωση, σ’ αντιμαρξιστική κατεύθυνση, που «επέτρεψε» στους χρουστσοφικούς σοσιαλδημοκράτες τα περί δήθεν «μεταβατικής περιόδου από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό» των ΜΑΡΞ-ΛΕΝΙΝ, ο Λένιν στον περίφημο «Χαιρετισμό προς τους Ούγγρους εργάτες» (27/5/1919) σημειώνει, μεταξύ άλλων, επιπλέον: «σκοπός του προλεταριάτου είναι να δημιουργήσει το σοσιαλισμό, να εξαλείψει το χωρισμό της κοινωνίας σε τάξεις, να κάνει όλα τα μέλη της κοινωνίας εργαζόμενους, να αφαιρέσει το έδαφος για κάθε εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Ο σκοπός αυτός δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί μονομιάς απαιτεί μια αρκετά μακρόχρονη μεταβατική περίοδο από τον καπιταλισμό στον σοσιαλισμό – και για το λόγο ότι η αναδιοργάνωση της παραγωγής είναι δύσκολη υπόθεση, και για το λόγο ότι χρειάζεται καιρός για να επέλθουν ριζικές αλλαγές σε όλους τους τομείς της ζωής, και για το λόγο ότι η δύναμή της συνήθειας στο μικροαστικό και τον αστικό τρόπο άσκησης της οικονομίας δεν μπορεί να υπερνικηθεί παρά μόνο με μακρόχρονη και επίμονη πάλη. Γι’ αυτό και ο Μαρξ μιλούσε για ολόκληρη περίοδο δικτατορίας του προλεταριάτου, σαν περίοδο μετάβασης από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό» 87 ( ΛΕΝΙΝ: Άπαντα, τόμος 38, σελ. 385-386, Εκδ. 5η, «σύγχρονη εποχή», Αθήνα 1982, γερμανικά: 4η εκδ., Lenin: Werke, Bd. 29, σελ. 377, Berlin-DDR 1965).
Μια απλή σύγκριση του ολοκληρωμένου αποσπάσματος του Λένιν που εδώ παρατίθεται, μ’ εκείνο των χρουστσωφικών στο 22ο Συνέδριο (1961) δείχνει ότι έχουν παραλείψει – ψαλιδίσει σκόπιμα το πρώτο τμήμα του αποσπάσματος του Λένιν για να μπορέσουν έτσι να διατυπώσουν τη νέα τους αντιμαρξιστική θέση-μύθο περί «μεταβατικής περιόδου από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό», αποδίδοντάς την μάλιστα στους ΜΑΡΞ-ΛΕΝΙΝ.
Και τώρα μερικές παρατηρήσεις-σημεία επιπλέον, που αντικρούουν-καταδεικνύουν τη χονδροειδή μα και συνειδητή διαστρέβλωση των ΜΑΡΞ-ΛΕΝΙΝ εκ μέρους των σοβιετικών χρουστσοφικών σοσιαλδημοκρατών της αποστάτριας ομάδας των Χρουστσόφ-Μπρέζνιεφ, κλπ., που συνάμα αποτελούν και επιχειρήματα υπεράσπισης της μαρξιστικής αντίληψης της μεταβατικής περιόδου από τον καπιταλισμό στον κομμουνισμό:
Πρώτο, απ’ το παραπάνω ολοκληρωμένο απόσπασμα του Λένιν με την προσθήκη του «ξεχασμένου» επίτηδες απ’ τους χρουστσοφικούς σοσιαλδημοκράτες: «σκοπός του προλεταριάτου είναι να δημιουργήσει το σοσιαλισμό, να εξαλείψει το χωρισμό της κοινωνίας σε τάξεις, να κάνει όλα τα μέλη της κοινωνίας εργαζόμενους, να αφαιρέσει το έδαφος για κάθε εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο» – δεν παρέθεσαν αυτό το τμήμα για να «τεκμηριώσουν» τη διαστρέβλωσή τους και να προσδώσουν σ’ αυτή «πειστικότητα» – γίνεται φανερό ότι ο Λένιν σ’ αυτό το κείμενο χρησιμοποιεί την έννοια «Σοσιαλισμός» με την έννοια «Κομμουνισμός», γιατί ΜΟΝΟ στον «κομμουνισμό» εξαλείφεται ο χωρισμός της κοινωνίας σε τάξεις και ΟΧΙ στο «σοσιαλισμό» όπου υπάρχουν ακόμα τάξεις και μετά την εγκαθίδρυση-οικοδόμηση της οικονομικής του βάσης με τις δυο μορφές σοσιαλιστικής ιδιοκτησίας (κρατική-συνεταιριστική): μένουν ακόμα «η εργατική τάξη, η τάξη των αγροτών και οι διανοούμενοι»(ΣΤΑΛΙΝ: «Ζητήματα Λενινισμού», σελ. 676, εκδοτικό της ΚΕ του ΚΚΕ, «Νέα Ελλάδα», 1950), κάτι που επιπλέον επιβεβαιώνεται και απ’ την αναφορά του Λένιν στο τέλος της παραγράφου στο ΜΑΡΞ.
Δεύτερο, ΕΠΙΠΛΕΟΝ: και η σημείωση 87 που παραπέμπει στο έργο του ΚΑΡΛ ΜΑΡΞ: «Κριτική του προγράμματος της Γκότα» επιβεβαιώνει επίσης τη θέση του επαναστατικού μαρξισμού για «μεταβατική περίοδο από τον καπιταλισμό στον κομμουνισμό», αφού σ’ αυτό αναφέρεται: «ανάμεσα στην καπιταλιστική και στην κομμουνιστική κοινωνία βρίσκεται η περίοδος της επαναστατικής μετατροπής της μιας στην άλλη. Και σ’ αυτή την περίοδο αντιστοιχεί μια πολιτική μεταβατική περίοδος, που το κράτος της δεν μπορεί να είναι τίποτε άλλο παρά η ε π α ν α σ τ α τ ι κ ή δ ι κ τ α τ ο ρ ί α τ ο υ π ρ ο λ ε τ α ρ ι ά τ ο υ» (βλ. και Κ.ΜΑΡΞ/Φ.ΕΝΓΚΕΛΣ: Διαλεχτά Έργα, τόμος ΙΙ, σελ.24, εκδοτικό της ΚΕ του ΚΚΕ, «ΝΕΑ ΕΛΛΑΔΑ», Δεκέμβρης 1951, γερμανικά: K.MARX/F.ENGELS: Ausgewaehlte Schriften, Bd.II, σελ. 25, Verlag fuer fremdsprachige Literatur Moskau 1950). Και απ’ το σαφέστατο αυτό απόσπασμα του Μαρξ που δεν επιδέχεται «πολλές» ερμηνείες, είναι φανερό πως όταν ο Λένιν στο παραπάνω κείμενό του μιλάει για «μεταβατική περίοδο από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό», εννοεί προφανώς τη «μεταβατική περίοδο από τον καπιταλισμό στον κομμουνισμό», αφού ο Μαρξ στο γνωστό απόσπασμα του ΔΕ μιλάει για «μεταβατική περίοδο από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό», αλλά, ΑΝΤΙΘΕΤΑ, για «μεταβατική περίοδο από τον καπιταλισμό στον κομμουνισμό» δηλ. την πλήρη ολοκληρωμένη αταξική κομμουνιστική κοινωνία (το έργο του ΜΑΡΞ: «Κριτική του προγράμματος της Γκότα» γραμμένο Απρίλη-αρχές Μάη 1875, δημοσιεύτηκε το 1891 από τον ΕΝΓΚΕΛΣ, βρίσκεται στα «Άπαντα» των Κ.ΜΑΡΞ/Φ.ΕΝΓΚΕΛΣ, τόμος 19ος , 2η ρωσ. εκδ., γερμανικά: K.MARX/F.ENGELS: Werke, Bd.19, σελ. 28 (Dietz Verlag Berlin-DDR 1969).
Τρίτο, δε θα ήταν ποτέ δυνατό ο Λένιν να μιλήσει για «μεταβατική περίοδο από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό», γιατί: α) θα διαστρέβλωνε τους ΜΑΡΞ-ΕΝΓΚΕΛΣ και τον επαναστατικό μαρξισμό γενικότερα, β) θα απέρριπτε υποχρεωτικά τη μαρξιστική αντίληψη της «μεταβατικής περιόδου από τον καπιταλισμό στον κομμουνισμό», αν οριοθετούσε τη μεταβατική περίοδο μόνο ως το Σοσιαλισμό δηλ. την πρώτη φάση της κομμουνιστικής αταξικής κοινωνίας, γ) θα απέρριπτε την αναγκαιότητα ύπαρξης της Διχτατορίας του Προλεταριάτου ως τον κομμουνισμό, όπως έπραξαν οι προδότες χρουστσοφικοί σοσιαλδημοκράτες (την είχαν ήδη ανατρέψει βίαια πραξικοπηματικά αμέσως μετά την εξόντωση του ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ), χωρίς την οποία ΠΟΤΕ δε θα μπορούσε να οικοδομηθεί ο Σοσιαλισμός-Κομμουνισμός, μα ΟΥΤΕ, τελικά, η πλήρης αταξική κομμουνιστική κοινωνία, στην οποία το κράτος, σύμφωνα με τους κλασικούς ΜΑΡΞ-ΕΝΓΚΕΛΣ-ΛΕΝΙΝ-ΣΤΑΛΙΝ, «απονεκρώνεται», όταν δημιουργηθούν οι ανάλογες εσωτερικές και διεθνείς προϋποθέσεις: «για την ολοκληρωτική απονέκρωση του κράτους χρειάζεται ολοκληρωμένος κομμουνισμός» (Β.ΛΕΝΙΝ: Διαλεχτά έργα, τόμος ΙΙ, σελ. 265, εκδ. της ΚΕ του ΚΚΕ, «Νέα Ελλάδα», 1951).
Τέταρτο, ο Λένιν ήδη στο «Κράτος και Επανάσταση», απ’ τα τελευταία έργα του (γράφτηκε Αύγουστο-Σεπτέμβρη 1917, τυπώθηκε 1918), αναφέρεται διεξοδικά στο ζήτημα της μεταβατικής περιόδου, των δυο φάσεων της κομμουνιστικής κοινωνίας και στην «απονέκρωση» του κράτους, ενώ στο «ΚΕΦΑΛΑΙΟ V» με τίτλο «Οι οικονομικές βάσεις της απονέκρωσης του κράτους» και στο υποκεφάλαιο «2» και αμέσως κάτω από τον χαρακτηριστικό υπότιτλο «Το πέρασμα από τον καπιταλισμό στον κομμουνισμό» παραθέτει το γνωστό παραπάνω απόσπασμα του ΜΑΡΞ από την «Κριτική του προγράμματος της Γκότα», ορίζοντας τη «μεταβατική περίοδο», όπως και ο ΜΑΡΞ, ως «μεταβατική περίοδο από τον καπιταλισμό στον κομμουνισμό» (Β.ΛΕΝΙΝ: Διαλεχτά έργα, τόμος ΙΙ, σελ. 256, εκδ. της ΚΕ του ΚΚΕ, «Νέα Ελλάδα», 1951).
Πέμπτο, λίγους μήνες μετά το «Χαιρετισμό προς τους Ούγγρους εργάτες» (27/5/1919), ο Λένιν ασχολείται πάλι μ’ αυτό το ζήτημα στο άρθρο του «Η οικονομία και η πολιτική στην εποχή της Διχτατορίας του Προλεταριάτου» (30.10.1919) και ορίζει τη «μεταβατική περίοδο» ως «μεταβατική περίοδο από τον καπιταλισμό στον κομμουνισμό»: «θεωρητικά δεν χωράει αμφιβολία πως ανάμεσα στον καπιταλισμό και στον κομμουνισμό υπάρχει μια ορισμένη μεταβατική περίοδος. Η περίοδος αυτή δεν μπορεί παρά να συγκεντρώνει τα γνωρίσματα ή τις ιδιότητες και των δυο αυτών συστημάτων κοινωνικής οικονομίας. Η μεταβατική αυτή περίοδος δεν μπορεί παρά να είναι περίοδος πάλης ανάμεσα στον καπιταλισμό που πεθαίνει και στον κομμουνισμό που γεννιέται, ή με άλλα λόγια: ανάμεσα στον καπιταλισμό που ηττήθηκε, μα δεν εξοντώθηκε, και στον κομμουνισμό που γεννήθηκε, μα που είναι ακόμη πολύ αδύνατος» (Λένιν: τόμος 39, σελ 271, 5η εκδ., Αθήνα 1982). Και γι’ αυτό το απόσπασμα, παρόλο που σ’ αυτό γίνεται σαφέστατα λόγος για «μεταβατική περίοδο από τον καπιταλισμό στον κομμουνισμό», οι χρουστσοφικοί σοσιαλδημοκράτες, αυτογελοιοποιούμενοι, γράφουν «ευφυώς» – αντικαθιστώντας όμως τη λέξη «κομμουνισμός» με τη λέξη «σοσιαλισμός» – πως σ’ αυτό το κείμενο: «ο Β.Ι.Λένιν θεμελίωσε την αναγκαιότητα της μεταβατικής περιόδου από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό» (!!!) («Lehrbuch Politische Oekonomie Sozialismus», σελ.28, Berlin-DDR 1972, Μόσχα 1970). Εδώ η διαστρέβλωση του ΛΕΝΙΝ είναι χονδροειδέστερη και γελοιωδέστερη απ’ την πρώτη περίπτωση δηλ. τη συνειδητή παράλειψη μέρους του αποσπάσματος, αλλά και εντελώς εξόφθαλμη με την αντικατάσταση της λέξης «κομμουνισμό» του Λένιν, αυθαίρετα και σκόπιμα, με τη λέξη «σοσιαλισμό».
Τέλος, εξίσου χονδροειδής και εντελώς εξόφθαλμη είναι και η διαστρέβλωση του ΜΑΡΞ , ανάλογης γελοιότητας με τη δεύτερη περίπτωση του Λένιν, όταν οι χρουστσοφικοί σοσιαλδημοκράτες ισχυρίζονται ότι «την αναγκαιότητα της μεταβατικής περιόδου από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό υπόδειξε για πρώτη φορά ο Μαρξ, το 1875, στο έργο ΜΑΡΞ «Κριτική του προγράμματος της Γκότα»», κι’ αυτό παρόλο που οι ίδιοι παραθέτουν και το τμήμα του γνωστού αποσπάσματος του Μαρξ, στο οποίο, ΑΝΤΙΘΕΤΑ, διαβάζουμε: «μεταξύ της καπιταλιστικής και κομμουνιστικής κοινωνίας…» και ΟΧΙ της «σοσιαλιστικής», όπως αυτοί ισχυρίζονται («Πολιτική Οικονομία» (Ν.Α.Τσάγκολοφ), τόμος τέταρτος, σελ. 13-14, εκδ. «Gutenberg», Αθήνα 1980).
Βέβαια, το μέγεθος της γελοιοποίησης των αντισταλινικών χρουστσοφικών αντικομμουνιστών, στην περίπτωση της διαστρέβλωσης του ΜΑΡΞ: «Κριτική του προγράμματος της Γκότα» και του ΛΕΝΙΝ: «Η οικονομία και η πολιτική στην εποχή της Διχτατορίας του Προλεταριάτου» με την ταχυδακτυλουργική αντικατάσταση της λέξης «κομμουνισμό» με τη λέξη «σοσιαλισμό», ξεπερνά κάθε όριο, όμως εκείνο που πρωτίστως ενδιαφέρει τους επαναστάτες κομμουνιστές και ολόκληρο το διεθνές επαναστατικό κομμουνιστικό κίνημα είναι ότι, η αντιμαρξιστική αντίληψη για «μεταβατική περίοδο από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό» αποτελεί μια απ’ τις κύριες πλευρές της αντιδραστικής αστικής αντικομμουνιστικής θεωρίας του «αναπτυγμένου σοσιαλισμού» που επινοήθηκε απ’ τους χρουστσοφικούς για να «δικαιολογηθεί» η χρουστσοφική ρεβιζιονιστική αντεπανάσταση στη Σοβιετική Ένωση, η απόρριψη της αναγκαιότητας ύπαρξης της Διχτατορίας του Προλεταριάτου ως τον κομμουνισμό, η βίαιη πραξικοπηματική ανατροπή της και η αντικατάστασή της με τη δικτατορία της νέας μπουρζουαζίας δηλ. το ΑΣΤΙΚΟ «κράτος όλου του λαού», η άρνηση των ανταγωνιστικών αντιθέσεων και η όξυνση της ταξικής πάλης στο σοσιαλισμό, η ΣΥΓΚΑΛΥΨΗ του πισωδρομικού προτσές εξάλειψης του σοσιαλισμού και της σταδιακής παλινόρθωσης του καπιταλισμού που κατά κόρον προβλήθηκε-προπαγανδίστηκε – και προπαγανδίζεται ακόμα και σήμερα απ’ τα χρουστσοφικά σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, μαζί και απ’ το ρεφορμιστικό «Κ»ΚΕ – ως «προοδευτική» δήθεν πορεία, και μάλιστα: προς την αταξική κομμουνιστική κοινωνία (!!!), κι ας ήταν ο διαβόητος «αναπτυγμένος σοσιαλισμός» τους ή «πραγματικός υπαρκτός σοσιαλισμός» της περιόδου των Χρουστσοφ-Μπρέζνιεφ-Γκορμπατσόφ (1953-1990) ένας πραγματικά υπαρκτός ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ (με τις γνωστές ιδιομορφίες του), που τελικά δεν μπορούσε παρά να καταρρεύσει αναπόφευκτα, περνώντας, στα τέλη της δεκαετίας του ΄80 (1989-90) του περασμένου αιώνα, υποχρεωτικά στον παραδοσιακό καπιταλισμό των δυτικών καπιταλιστικών χωρών.
συνεχίζεται
4. «Τρεις» ή δυο φάσεις της κομμουνιστικής κοινωνίας: σοσιαλισμός-κομμουνισμός;
5. «Σοσιαλισμός»: ένας «νέος, αυτόνομος τρόπος παραγωγής» ή κομμουνιστικός τρόπος παραγωγής;
Β. Η αντιδραστική αντικομμουνιστική αστική θεωρία του «αναπτυγμένου σοσιαλισμού» της χρουστσοφικής σοσιαλδημοκρατίας
συνέχεια απ’ το προηγούμενο (Αντιδραστικές αντικομμουνιστικές αστικές θεωρίες ΣΥΓΚΑΛΥΨΗΣ της παλινόρθωσης του καπιταλισμού στη Σοβιετική Ένωση (1953-1990)–Μέρος Β’)
3.Μεταβατική περίοδος «απ’ τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό» ή απ’ τον καπιταλισμό στον κομμουνισμό;
Το ζήτημα της ακριβούς αλλά πρωτίστως ορθής οριοθέτησης της «μεταβατικής περιόδου» είναι απ’ τα σημαντικότερα και κεντρικότερα ζητήματα της μαρξιστικής θεωρίας, γιατί μ’ αυτό, σε θεωρητικό επίπεδο, συνδέονται άμεσα, στενά και αδιάρρηκτα τα ζητήματα: α) της μαρξιστικής αντίληψης του σοσιαλισμού-κομμουνισμού, που, πέραν των άλλων, έχει ως βάση και αναγνωρίζει μόνο δυο φάσεις της ενιαίας κομμουνιστικής κοινωνίας, και β) εκείνο της Διχτατορίας του Προλεταριάτου, ακριβέστερα η αναγκαιότητα διατήρησής της ως την κομμουνιστική αταξική κοινωνία, ενώ σε πολιτικό-πρακτικό επίπεδο συνδέεται με την τύχη του σοσιαλισμού δηλ. τη διατήρηση, εδραίωση και ανάπτυξη του ή την καταστροφή του, όπως συνέβηκε στη Σοβιετική Ένωση, μετά το 1953, με τη βίαιη πραξικοπηματική ανατροπή της Διχτατορίας του Προλεταριάτου που ταυτόχρονα κατάργησε το σοσιαλισμό σε πολιτικό επίπεδο (δεν υπάρχει σοσιαλισμός χωρίς Διχτατορία του Προλεταριάτου), στο δε οικονομικό τομέα εγκαινίασε τη σταδιακή παλινόρθωση του καπιταλισμού, με την εφαρμογή των καπιταλιστικού χαρακτήρα οικονομικών μεταρρυθμίσεων, παλινόρθωση που ολοκληρώθηκε στα μέσα της δεκαετίας του ΄60 του περασμένου αιώνα (μεταρρυθμίσεις Σεπτέμβρη-Οχτώβρη 1965).
Ακριβώς πάνω σ’ αυτό το κεντρικό και καίριας σημασίας ζήτημα, θεωρητικό και πολιτικό-πρακτικό, η προδοτική ρεβιζιονιστική σοσιαλδημοκρατική ομάδα των Χρουστσόφ-Μπρέζνιεφ αναθεώρησε, μετά το 1953, τον επαναστατικό μαρξισμό δηλ. το λενινισμό-σταλινισμό, προβάλλοντας τη ΝΕΑ αντιμαρξιστική της θέση για «μεταβατική περίοδο από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό» – αντικαθιστώντας τη γνωστή μαρξιστική θέση για «μεταβατική περίοδο από τον καπιταλισμό στον κομμουνισμό» – καταφεύγοντας σε μια κραυγαλέα, χονδροειδέστατη και ολωσδιόλου αποτυχημένη απόπειρα διαστρέβλωσης του Λένιν. Για να προσδώσουν, προφανώς, «πειστικότητα» στη συνειδητή διαστρέβλωσή τους, παραθέτουν ΜΟΝΟ ένα τμήμα από απόσπασμα του Λένιν, που περιέχεται στο «Χαιρετισμό προς τους Ούγγρους εργάτες» (27/5/1919), καταλήγοντας επιπλέον, με τη «βοήθειά» του, και στη διαστρέβλωση του ΜΑΡΞ: «επομένως, σύμφωνα με τον Μαρξ και τον Λένιν, το κράτος της δικτατορίας του προλεταριάτου είναι το κράτος της μεταβατικής περιόδου από τον καπιταλισμό στον σοσιαλισμό» (Ν.Χρουστσοφ: «Το 22ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ» σελ.206, Αθήνα 1961).
Το διαστρεβλωμένο-ακρωτηριασμένο απ’ τους χρουστσοφικούς αντικομουνιστές απόσπασμα του Λένιν απ’ το «Χαιρετισμό προς τους Ούγγρους εργάτες» χρησιμοποιήθηκε, στις μετέπειτα δεκαετίες, κατά κόρον στα δημοσιεύματα του διεθνούς χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού, μεταξύ των οποίων – ας αναφερθεί μόνο μια περίπτωση – και στην «Πολιτική Οικονομία του Σοσιαλισμού» (Μόσχα 1971), Γερμανικά: «Politische Oekonomie des Sozialismus», σελ.51, Berlin-DDR 1973.
Καταρχήν, πριν γίνει αναφορά στη διαστρέβλωση του ΛΕΝΙΝ δηλ. τον ακρωτηριασμό-ψαλίδισμα του αποσπάσματός του, ας υπογραμμιστεί ότι πουθενά στα έργα των ΜΑΡΞ-ΕΝΓΚΕΛΣ δεν γίνεται λόγος για «μεταβατική περίοδο από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό», όπως ψευδέστατα ισχυρίζονται οι χρουστσοφικοί σοσιαλδημοκράτες σ’ αυτό το κακόφημο συνέδριο, και ακριβώς αυτός είναι ο λόγος που δεν παραθέτουν κάποιο, έστω και ένα, σχετικό απόσπασμα από τα έργα τους.
Από τότε, μετά το αντεπαναστατικό 22ο Συνέδριο (1961), η νέα αντιμαρξιστική «θεωρία»-θέση για «μεταβατική περίοδο από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό» κυριάρχησε στα δημοσιεύματα της τότε καπιταλιστικής Σοβιετικής Ένωσης και σ’ εκείνα των χωρών του παλινορθωμένου καπιταλισμού της Ανατολικής Ευρώπης, αναγορεύτηκε σε επίσημη θέση και κατέστη κυρίαρχη αστική θεωρία σ’ αυτές τις χώρες και συνάμα αποτέλεσε θέση και όλων των ΑΝΤΙΣΤΑΛΙΝΙΚΩΝ χρουστσοφικών ρεβιζιονιστικών-σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων του πλανήτη (μαζί και του «Κ»ΚΕ ΄56).
Απ’ τις πολλές εκατοντάδες δημοσιευμάτων (άρθρα, βιβλία, μπροσούρες, σχόλια, κλπ.) ας αναφερθούν ενδεικτικά μόνο τέσσερα (4) χαρακτηριστικά αποσπάσματα. Κατά τον γνωστό χρουστσοφικό ρεβιζιονιστή ακαδημαϊκό Pjotr Fedosejew: «η περίοδος του περάσματος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό αρχίζει με τη νίκη της σοσιαλιστικής επανάστασης και την εγκαθίδρυση της δικτατορίας του προλεταριάτου και τελειώνει με την εξάλειψη της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας» («Voprosy Ekonomiki» Nr.5/1975, σελ.27) και: η «μεταβατική περίοδος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό» αρχίζει «με την κατάληψη της πολιτικής εξουσίας από την εργατική τάξη και τελειώνει με την εγκαθίδρυση του σοσιαλισμού» («Politische Oekonomie des Sozialismus», σελ.51, Berlin-DDR 1973, Μόσχα 1971), και: «η μεταβατική περίοδος αρχίζει σε κάθε χώρα τη στιγμή, που θα εγκαθιδρυθεί η πολιτική εξουσία της εργατικής τάξης, και τελειώνει με την ολοκλήρωση των σοσιαλιστικών μετασχηματισμών, με την εγκαθίδρυση των σοσιαλιστικών παραγωγικών σχέσεων» («Εγχειρίδιο Πολιτικής Οικονομίας», σελ. 8-9, Μόσχα 1974), και τέλος, κατά τον καθηγητή Anatoli Butenko, οικονομολόγο: «η μεταβατική περίοδος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό είναι μια ιστορική περίοδος ανάπτυξης, η οποία αρχίζει με την πολιτική επανάσταση και την εγκαθίδρυση της εξουσίας της εργατικής τάξης και τελειώνει με την πλήρη εξάλειψη της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, με τη νίκη των σοσιαλιστικών παραγωγικών σχέσεων, με τη δημιουργία των βάσεων του σοσιαλισμού» («SOZIALISMUS, THEORIE UND PRAXIS, Monatliches Sowjetisches Digest», 3/1974, σελ. 55, APN-Verlag, Moskau 1974).
Σ’ αντίθεση με την παραπάνω συνειδητή διαστρέβλωση, σ’ αντιμαρξιστική κατεύθυνση, που «επέτρεψε» στους χρουστσοφικούς σοσιαλδημοκράτες τα περί δήθεν «μεταβατικής περιόδου από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό» των ΜΑΡΞ-ΛΕΝΙΝ, ο Λένιν στον περίφημο «Χαιρετισμό προς τους Ούγγρους εργάτες» (27/5/1919) σημειώνει, μεταξύ άλλων, επιπλέον: «σκοπός του προλεταριάτου είναι να δημιουργήσει το σοσιαλισμό, να εξαλείψει το χωρισμό της κοινωνίας σε τάξεις, να κάνει όλα τα μέλη της κοινωνίας εργαζόμενους, να αφαιρέσει το έδαφος για κάθε εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Ο σκοπός αυτός δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί μονομιάς απαιτεί μια αρκετά μακρόχρονη μεταβατική περίοδο από τον καπιταλισμό στον σοσιαλισμό – και για το λόγο ότι η αναδιοργάνωση της παραγωγής είναι δύσκολη υπόθεση, και για το λόγο ότι χρειάζεται καιρός για να επέλθουν ριζικές αλλαγές σε όλους τους τομείς της ζωής, και για το λόγο ότι η δύναμή της συνήθειας στο μικροαστικό και τον αστικό τρόπο άσκησης της οικονομίας δεν μπορεί να υπερνικηθεί παρά μόνο με μακρόχρονη και επίμονη πάλη. Γι’ αυτό και ο Μαρξ μιλούσε για ολόκληρη περίοδο δικτατορίας του προλεταριάτου, σαν περίοδο μετάβασης από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό» 87 ( ΛΕΝΙΝ: Άπαντα, τόμος 38, σελ. 385-386, Εκδ. 5η, «σύγχρονη εποχή», Αθήνα 1982, γερμανικά: 4η εκδ., Lenin: Werke, Bd. 29, σελ. 377, Berlin-DDR 1965).
Μια απλή σύγκριση του ολοκληρωμένου αποσπάσματος του Λένιν που εδώ παρατίθεται, μ’ εκείνο των χρουστσωφικών στο 22ο Συνέδριο (1961) δείχνει ότι έχουν παραλείψει – ψαλιδίσει σκόπιμα το πρώτο τμήμα του αποσπάσματος του Λένιν για να μπορέσουν έτσι να διατυπώσουν τη νέα τους αντιμαρξιστική θέση-μύθο περί «μεταβατικής περιόδου από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό», αποδίδοντάς την μάλιστα στους ΜΑΡΞ-ΛΕΝΙΝ.
Και τώρα μερικές παρατηρήσεις-σημεία επιπλέον, που αντικρούουν-καταδεικνύουν τη χονδροειδή μα και συνειδητή διαστρέβλωση των ΜΑΡΞ-ΛΕΝΙΝ εκ μέρους των σοβιετικών χρουστσοφικών σοσιαλδημοκρατών της αποστάτριας ομάδας των Χρουστσόφ-Μπρέζνιεφ, κλπ., που συνάμα αποτελούν και επιχειρήματα υπεράσπισης της μαρξιστικής αντίληψης της μεταβατικής περιόδου από τον καπιταλισμό στον κομμουνισμό:
Πρώτο, απ’ το παραπάνω ολοκληρωμένο απόσπασμα του Λένιν με την προσθήκη του «ξεχασμένου» επίτηδες απ’ τους χρουστσοφικούς σοσιαλδημοκράτες: «σκοπός του προλεταριάτου είναι να δημιουργήσει το σοσιαλισμό, να εξαλείψει το χωρισμό της κοινωνίας σε τάξεις, να κάνει όλα τα μέλη της κοινωνίας εργαζόμενους, να αφαιρέσει το έδαφος για κάθε εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο» – δεν παρέθεσαν αυτό το τμήμα για να «τεκμηριώσουν» τη διαστρέβλωσή τους και να προσδώσουν σ’ αυτή «πειστικότητα» – γίνεται φανερό ότι ο Λένιν σ’ αυτό το κείμενο χρησιμοποιεί την έννοια «Σοσιαλισμός» με την έννοια «Κομμουνισμός», γιατί ΜΟΝΟ στον «κομμουνισμό» εξαλείφεται ο χωρισμός της κοινωνίας σε τάξεις και ΟΧΙ στο «σοσιαλισμό» όπου υπάρχουν ακόμα τάξεις και μετά την εγκαθίδρυση-οικοδόμηση της οικονομικής του βάσης με τις δυο μορφές σοσιαλιστικής ιδιοκτησίας (κρατική-συνεταιριστική): μένουν ακόμα «η εργατική τάξη, η τάξη των αγροτών και οι διανοούμενοι»(ΣΤΑΛΙΝ: «Ζητήματα Λενινισμού», σελ. 676, εκδοτικό της ΚΕ του ΚΚΕ, «Νέα Ελλάδα», 1950), κάτι που επιπλέον επιβεβαιώνεται και απ’ την αναφορά του Λένιν στο τέλος της παραγράφου στο ΜΑΡΞ.
Δεύτερο, ΕΠΙΠΛΕΟΝ: και η σημείωση 87 που παραπέμπει στο έργο του ΚΑΡΛ ΜΑΡΞ: «Κριτική του προγράμματος της Γκότα» επιβεβαιώνει επίσης τη θέση του επαναστατικού μαρξισμού για «μεταβατική περίοδο από τον καπιταλισμό στον κομμουνισμό», αφού σ’ αυτό αναφέρεται: «ανάμεσα στην καπιταλιστική και στην κομμουνιστική κοινωνία βρίσκεται η περίοδος της επαναστατικής μετατροπής της μιας στην άλλη. Και σ’ αυτή την περίοδο αντιστοιχεί μια πολιτική μεταβατική περίοδος, που το κράτος της δεν μπορεί να είναι τίποτε άλλο παρά η ε π α ν α σ τ α τ ι κ ή δ ι κ τ α τ ο ρ ί α τ ο υ π ρ ο λ ε τ α ρ ι ά τ ο υ» (βλ. και Κ.ΜΑΡΞ/Φ.ΕΝΓΚΕΛΣ: Διαλεχτά Έργα, τόμος ΙΙ, σελ.24, εκδοτικό της ΚΕ του ΚΚΕ, «ΝΕΑ ΕΛΛΑΔΑ», Δεκέμβρης 1951, γερμανικά: K.MARX/F.ENGELS: Ausgewaehlte Schriften, Bd.II, σελ. 25, Verlag fuer fremdsprachige Literatur Moskau 1950). Και απ’ το σαφέστατο αυτό απόσπασμα του Μαρξ που δεν επιδέχεται «πολλές» ερμηνείες, είναι φανερό πως όταν ο Λένιν στο παραπάνω κείμενό του μιλάει για «μεταβατική περίοδο από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό», εννοεί προφανώς τη «μεταβατική περίοδο από τον καπιταλισμό στον κομμουνισμό», αφού ο Μαρξ στο γνωστό απόσπασμα του ΔΕ μιλάει για «μεταβατική περίοδο από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό», αλλά, ΑΝΤΙΘΕΤΑ, για «μεταβατική περίοδο από τον καπιταλισμό στον κομμουνισμό» δηλ. την πλήρη ολοκληρωμένη αταξική κομμουνιστική κοινωνία (το έργο του ΜΑΡΞ: «Κριτική του προγράμματος της Γκότα» γραμμένο Απρίλη-αρχές Μάη 1875, δημοσιεύτηκε το 1891 από τον ΕΝΓΚΕΛΣ, βρίσκεται στα «Άπαντα» των Κ.ΜΑΡΞ/Φ.ΕΝΓΚΕΛΣ, τόμος 19ος , 2η ρωσ. εκδ., γερμανικά: K.MARX/F.ENGELS: Werke, Bd.19, σελ. 28 (Dietz Verlag Berlin-DDR 1969).
Τρίτο, δε θα ήταν ποτέ δυνατό ο Λένιν να μιλήσει για «μεταβατική περίοδο από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό», γιατί: α) θα διαστρέβλωνε τους ΜΑΡΞ-ΕΝΓΚΕΛΣ και τον επαναστατικό μαρξισμό γενικότερα, β) θα απέρριπτε υποχρεωτικά τη μαρξιστική αντίληψη της «μεταβατικής περιόδου από τον καπιταλισμό στον κομμουνισμό», αν οριοθετούσε τη μεταβατική περίοδο μόνο ως το Σοσιαλισμό δηλ. την πρώτη φάση της κομμουνιστικής αταξικής κοινωνίας, γ) θα απέρριπτε την αναγκαιότητα ύπαρξης της Διχτατορίας του Προλεταριάτου ως τον κομμουνισμό, όπως έπραξαν οι προδότες χρουστσοφικοί σοσιαλδημοκράτες (την είχαν ήδη ανατρέψει βίαια πραξικοπηματικά αμέσως μετά την εξόντωση του ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ), χωρίς την οποία ΠΟΤΕ δε θα μπορούσε να οικοδομηθεί ο Σοσιαλισμός-Κομμουνισμός, μα ΟΥΤΕ, τελικά, η πλήρης αταξική κομμουνιστική κοινωνία, στην οποία το κράτος, σύμφωνα με τους κλασικούς ΜΑΡΞ-ΕΝΓΚΕΛΣ-ΛΕΝΙΝ-ΣΤΑΛΙΝ, «απονεκρώνεται», όταν δημιουργηθούν οι ανάλογες εσωτερικές και διεθνείς προϋποθέσεις: «για την ολοκληρωτική απονέκρωση του κράτους χρειάζεται ολοκληρωμένος κομμουνισμός» (Β.ΛΕΝΙΝ: Διαλεχτά έργα, τόμος ΙΙ, σελ. 265, εκδ. της ΚΕ του ΚΚΕ, «Νέα Ελλάδα», 1951).
Τέταρτο, ο Λένιν ήδη στο «Κράτος και Επανάσταση», απ’ τα τελευταία έργα του (γράφτηκε Αύγουστο-Σεπτέμβρη 1917, τυπώθηκε 1918), αναφέρεται διεξοδικά στο ζήτημα της μεταβατικής περιόδου, των δυο φάσεων της κομμουνιστικής κοινωνίας και στην «απονέκρωση» του κράτους, ενώ στο «ΚΕΦΑΛΑΙΟ V» με τίτλο «Οι οικονομικές βάσεις της απονέκρωσης του κράτους» και στο υποκεφάλαιο «2» και αμέσως κάτω από τον χαρακτηριστικό υπότιτλο «Το πέρασμα από τον καπιταλισμό στον κομμουνισμό» παραθέτει το γνωστό παραπάνω απόσπασμα του ΜΑΡΞ από την «Κριτική του προγράμματος της Γκότα», ορίζοντας τη «μεταβατική περίοδο», όπως και ο ΜΑΡΞ, ως «μεταβατική περίοδο από τον καπιταλισμό στον κομμουνισμό» (Β.ΛΕΝΙΝ: Διαλεχτά έργα, τόμος ΙΙ, σελ. 256, εκδ. της ΚΕ του ΚΚΕ, «Νέα Ελλάδα», 1951).
Πέμπτο, λίγους μήνες μετά το «Χαιρετισμό προς τους Ούγγρους εργάτες» (27/5/1919), ο Λένιν ασχολείται πάλι μ’ αυτό το ζήτημα στο άρθρο του «Η οικονομία και η πολιτική στην εποχή της Διχτατορίας του Προλεταριάτου» (30.10.1919) και ορίζει τη «μεταβατική περίοδο» ως «μεταβατική περίοδο από τον καπιταλισμό στον κομμουνισμό»: «θεωρητικά δεν χωράει αμφιβολία πως ανάμεσα στον καπιταλισμό και στον κομμουνισμό υπάρχει μια ορισμένη μεταβατική περίοδος. Η περίοδος αυτή δεν μπορεί παρά να συγκεντρώνει τα γνωρίσματα ή τις ιδιότητες και των δυο αυτών συστημάτων κοινωνικής οικονομίας. Η μεταβατική αυτή περίοδος δεν μπορεί παρά να είναι περίοδος πάλης ανάμεσα στον καπιταλισμό που πεθαίνει και στον κομμουνισμό που γεννιέται, ή με άλλα λόγια: ανάμεσα στον καπιταλισμό που ηττήθηκε, μα δεν εξοντώθηκε, και στον κομμουνισμό που γεννήθηκε, μα που είναι ακόμη πολύ αδύνατος» (Λένιν: τόμος 39, σελ 271, 5η εκδ., Αθήνα 1982). Και γι’ αυτό το απόσπασμα, παρόλο που σ’ αυτό γίνεται σαφέστατα λόγος για «μεταβατική περίοδο από τον καπιταλισμό στον κομμουνισμό», οι χρουστσοφικοί σοσιαλδημοκράτες, αυτογελοιοποιούμενοι, γράφουν «ευφυώς» – αντικαθιστώντας όμως τη λέξη «κομμουνισμός» με τη λέξη «σοσιαλισμός» – πως σ’ αυτό το κείμενο: «ο Β.Ι.Λένιν θεμελίωσε την αναγκαιότητα της μεταβατικής περιόδου από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό» (!!!) («Lehrbuch Politische Oekonomie Sozialismus», σελ.28, Berlin-DDR 1972, Μόσχα 1970). Εδώ η διαστρέβλωση του ΛΕΝΙΝ είναι χονδροειδέστερη και γελοιωδέστερη απ’ την πρώτη περίπτωση δηλ. τη συνειδητή παράλειψη μέρους του αποσπάσματος, αλλά και εντελώς εξόφθαλμη με την αντικατάσταση της λέξης «κομμουνισμό» του Λένιν, αυθαίρετα και σκόπιμα, με τη λέξη «σοσιαλισμό».
Τέλος, εξίσου χονδροειδής και εντελώς εξόφθαλμη είναι και η διαστρέβλωση του ΜΑΡΞ , ανάλογης γελοιότητας με τη δεύτερη περίπτωση του Λένιν, όταν οι χρουστσοφικοί σοσιαλδημοκράτες ισχυρίζονται ότι «την αναγκαιότητα της μεταβατικής περιόδου από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό υπόδειξε για πρώτη φορά ο Μαρξ, το 1875, στο έργο ΜΑΡΞ «Κριτική του προγράμματος της Γκότα»», κι’ αυτό παρόλο που οι ίδιοι παραθέτουν και το τμήμα του γνωστού αποσπάσματος του Μαρξ, στο οποίο, ΑΝΤΙΘΕΤΑ, διαβάζουμε: «μεταξύ της καπιταλιστικής και κομμουνιστικής κοινωνίας…» και ΟΧΙ της «σοσιαλιστικής», όπως αυτοί ισχυρίζονται («Πολιτική Οικονομία» (Ν.Α.Τσάγκολοφ), τόμος τέταρτος, σελ. 13-14, εκδ. «Gutenberg», Αθήνα 1980).
Βέβαια, το μέγεθος της γελοιοποίησης των αντισταλινικών χρουστσοφικών αντικομμουνιστών, στην περίπτωση της διαστρέβλωσης του ΜΑΡΞ: «Κριτική του προγράμματος της Γκότα» και του ΛΕΝΙΝ: «Η οικονομία και η πολιτική στην εποχή της Διχτατορίας του Προλεταριάτου» με την ταχυδακτυλουργική αντικατάσταση της λέξης «κομμουνισμό» με τη λέξη «σοσιαλισμό», ξεπερνά κάθε όριο, όμως εκείνο που πρωτίστως ενδιαφέρει τους επαναστάτες κομμουνιστές και ολόκληρο το διεθνές επαναστατικό κομμουνιστικό κίνημα είναι ότι, η αντιμαρξιστική αντίληψη για «μεταβατική περίοδο από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό» αποτελεί μια απ’ τις κύριες πλευρές της αντιδραστικής αστικής αντικομμουνιστικής θεωρίας του «αναπτυγμένου σοσιαλισμού» που επινοήθηκε απ’ τους χρουστσοφικούς για να «δικαιολογηθεί» η χρουστσοφική ρεβιζιονιστική αντεπανάσταση στη Σοβιετική Ένωση, η απόρριψη της αναγκαιότητας ύπαρξης της Διχτατορίας του Προλεταριάτου ως τον κομμουνισμό, η βίαιη πραξικοπηματική ανατροπή της και η αντικατάστασή της με τη δικτατορία της νέας μπουρζουαζίας δηλ. το ΑΣΤΙΚΟ «κράτος όλου του λαού», η άρνηση των ανταγωνιστικών αντιθέσεων και η όξυνση της ταξικής πάλης στο σοσιαλισμό, η ΣΥΓΚΑΛΥΨΗ του πισωδρομικού προτσές εξάλειψης του σοσιαλισμού και της σταδιακής παλινόρθωσης του καπιταλισμού που κατά κόρον προβλήθηκε-προπαγανδίστηκε – και προπαγανδίζεται ακόμα και σήμερα απ’ τα χρουστσοφικά σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, μαζί και απ’ το ρεφορμιστικό «Κ»ΚΕ – ως «προοδευτική» δήθεν πορεία, και μάλιστα: προς την αταξική κομμουνιστική κοινωνία (!!!), κι ας ήταν ο διαβόητος «αναπτυγμένος σοσιαλισμός» τους ή «πραγματικός υπαρκτός σοσιαλισμός» της περιόδου των Χρουστσοφ-Μπρέζνιεφ-Γκορμπατσόφ (1953-1990) ένας πραγματικά υπαρκτός ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ (με τις γνωστές ιδιομορφίες του), που τελικά δεν μπορούσε παρά να καταρρεύσει αναπόφευκτα, περνώντας, στα τέλη της δεκαετίας του ΄80 (1989-90) του περασμένου αιώνα, υποχρεωτικά στον παραδοσιακό καπιταλισμό των δυτικών καπιταλιστικών χωρών.
συνεχίζεται
4. «Τρεις» ή δυο φάσεις της κομμουνιστικής κοινωνίας: σοσιαλισμός-κομμουνισμός;
5. «Σοσιαλισμός»: ένας «νέος, αυτόνομος τρόπος παραγωγής» ή κομμουνιστικός τρόπος παραγωγής;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου