για τη 10η επέτειο της Μάχης 1943-1953
Ζυρίχη, 26 Φλεβάρη 1953 και Βέρνη, 4 Μάρτη 1953
………. Τα πιο σημαντικά Σύμβολα περιέχουν κάτι περισσότερο της μιας σημασίας και το νόημά τους ξεπερνάει κατά πολύ την ιδιαιτερότητα. Έχουν τέτοια μεγάλη δύναμη, που δεν αναπαριστούν μόνο το παρελθόν και ούτε μόνο το παρόν, αλλά και το πιο μακρινό μέλλον, μάλιστα, αναπαριστούν την ιστορία της ανθρωπότητας γενικότερα, ταυτόχρονα όμως δεν βρίσκονται απόμερα απ’ αυτή την ανθρώπινη ιστορία ή φαινομενικά θρονιασμένα πάνω απ’ αυτήν ως κάτι αφηρημένο και καθαρό, άφθαστη Ιδέα, αλλά αποτελούν απευθείας τμήμα ακριβώς αυτής της ιστορίας.
Ένα τέτοιο Σύμβολο είναι το Στάλινγκραντ.
Το Στάλινγκραντ δεν είναι μόνο το Σύμβολο της ηρωικής μάχης, της μεγαλειώδους θυσίας, της ένδοξης Νίκης, της νίκης του Λογικού και του Πολιτισμού πάνω στο παράλογο και τη βαρβαρότητα, της νίκης ενός νέου Κόσμου πάνω σ’ ένα παλιό Κόσμο, το Στάλινγκραντ είναι ταυτόχρονα το Σύμβολο της συνεχούς Ανοικοδόμησης, της συνειδητά αποφασισμένης εργασίας, της υπό άνθιση Ειρήνης. – Μάλιστα, το Στάλινγκραντ είναι κάτι παραπάνω: είναι η τεράστια δύναμη που εμπεριέχει αυτό το Όνομα, αφού συνενώνει αυτά τα Σύμβολα και τα ανυψώνει σ’ ένα νέο Σύμβολο, που δεν εμπεριέχει μόνο τον αγώνα πριν δέκα χρόνια και την Ειρήνη που ακολούθησε τα μετέπειτα δέκα χρόνια, εμπεριέχει εξίσου και την πάλη για την Ειρήνη, τη μαχητική Ειρήνη, η οποία κυριαρχεί στο παρόν και τον αγώνα για την Ειρήνη στο μέλλον. Στάλινγκραντ είναι το νέο Σύμβολο. Ήταν το μεγάλο φωτεινό άστρο της Ελπίδας πριν δέκα χρόνια, ήταν το μεγάλο μνημείο της ανοικοδόμησης μετά και είναι και σήμερα, είναι το πιο τολμηρό και το πιο πλήρες Σύμβολο του αύριο.
Αξιότιμοι φίλοι!
Όταν πριν δέκα χρόνια στις αρχές Φλεβάρη 1943 τα στρατεύματα του στρατάρχη Paulus μια παγωμένη νύχτα καταστράφηκαν, σημειώθηκε η πιο μεγάλη μάχη που γνώρισε ως τώρα η ιστορία της ανθρωπότητας, είναι η πιο τολμηρή και η πιο γιγάντια στρατιωτική γενική μάχη που σημειώθηκε στην ιστορία των πολέμων, ως μια νέα μάχη των Καννών τερματίστηκε νικηφόρα, αφού έπαψε να υπάρχει ένα στρατός από 330.000 άνδρες και έτσι χτυπήθηκε θανάσιμα η ισχυρότερη στρατιωτική δύναμη του σύγχρονου κόσμου.
Στα μέσα του καλοκαιριού του προηγούμενου χρόνου, στις 23 Αυγούστου 1942, αρχίζει η γερμανική επίθεση στην εξαιρετικής στρατηγικής σημασίας πόλη του Βόλγα. Παρά τη συμμετοχή εξαιρετικά σημαντικών δυνάμεων δεν μπόρεσε ο επιτιθέμενος, κατά την προέλαση, να καταλάβει το Στάλινγκραντ, και τώρα αρχίζει η μάχη της κόλασης που η λαοί παρακολουθούν με κομμένη την ανάσα. Εκατοντάδες συντάγματα πεζικού, χιλιάδες βαριά οπλισμένες με νάρκες και χειροβομβίδες μονάδες, δεκάδες χιλιάδες πολυβόλα και αναρίθμητες μοίρες επιθετικών αεροπλάνων βομβαρδίζουν ασταμάτητα και συχνά ταυτόχρονα δυο χιλιάδες αεροπλάνα και περισσότερα από είκοσι πέντε χιλιάδες πυροβόλα βρίσκονται σε δράση. Η υπεράσπιση βρίσκεται σε μια κατάσταση που χλευάζει όλες τις σκέψεις των στρατιωτικών και όλες τις δυνατότητες των ανθρώπων, η οποία, όπως μεταδίδει ο Konstantin Simonow, «ο καθένας που πιστεύει μόνο στη θεωρία του πολέμου συμπεραίνει ότι είναι άσκοπη και εντελώς αδύνατη»
Μήνα το μήνα, βδομάδα τη βδομάδα, μέρα τη μέρα, ώρα την ώρα, μάλιστα, λεπτό το λεπτό η πυρακτωμένη και αποπνικτική κόλαση επεκτείνεται καταβροχθίζοντας τα πάντα στην κοχλαστή λαβα, μάχονται για ένα μέτρο μα και μισό μέτρο, για όροφο και υπόγειο, για κατάληψη σπιτιών σπιθαμή προς σπιθαμή. Παρόλα αυτά οι επιτιθέμενοι δεν φτάνουν στο Βόλγα, 50 μέτρα πριν σταματούν. Τρεις γερμανικές επίλεκτες μεραρχίες σ’ ένα μέτωπο μήκους ενάμιση χιλιομέτρου, επαναλαμβάνουν, μετά από αδιάκοπα πυρά διάρκειας 80 ωρών προς τους στρατιώτες του Tschuikow, τις φρουρές του Rodimzew και τους κομμουνιστές εργάτες του Malenkow και με δεκατρείς χιλιάδες πολυβόλα που καλύπτουν τα στρατεύματα εφόδου, επαναλαμβάνουν 22 φορές την επίθεση και αποκρούονται, χωρίς να έχουν καταλάβει ούτε μισό μέτρο. «Τη νύχτα μεταφέρετε ένας αιχμάλωτος στο στρατιωτικό καταφύγιο. Τα χέρια του και το σκεπασμένο με γκρίζα γένια πρόσωπό του είναι τελείως μαύρα από τη βρώμα, ένα ξεσκισμένο κουρέλι που κάποτε ήταν κασκόλ τυλίγει το λαιμό του. Είναι ένας γερμανός απ’ τα επίλεκτα τμήματα εφόδου της Βέρμαχτ, μέλος του ναζιστικού κόμματος που συμμετείχε σ’ όλες τις εκστρατείες. Του τέθηκε το ερώτημα: “πως εκτιμούν οι γερμανοί την αντίσταση εδώ;”. Ο αιχμάλωτος στέκεται εκεί, ακουμπά τις πλάτες στον τοίχο του στρατιωτικού καταφύγιου. “Οχ…!” είπε και ξεσπάει ξαφνικά σε δάκρυα…».
Όλα ήταν δυνατά ή σχεδόν δυνατά: η Πολωνία και η Γαλλία, η Σκανδιναβία και τα Βαλκάνια, η Αφρικανική Έρημος και η Κρήτη και τα παγωμένα βράχια του Βόρειο Πόλου, ακόμα και η Βαλτική και η Ουκρανία, η Σεβαστούπολη και η Ρωσία του Έλβα καταλήφθηκαν, όμως μπροστά στο Λένινγκραντ και τη Μόσχα και το Στάλινγκραντ, σ’ αυτή την Τριάδας, που τώρα φωτίζει το σκοτάδι, συντρίβεται η φαινομενικά ανίκητη τρέλλα-παραφροσύνη, τσακίζεται στον ηρωισμό των σοβιετικών ανθρώπων. Όμοιο με μια μυθική γιγαντιαία άμαξα, όμοιο με την Τρόϊκα του ρωσικού θρύλου με τους φλεγόμενους θεϊκούς ίππους, έτσι στέκονται αυτές οι τρεις πόλεις και αντιστέκονται. Τι σύμβολο! Ξεχωριστής και μεγάλης σημασίας: η πρωτεύουσα Μόσχα με καρδιά το Κρεμλίνο και την Κόκκινη Πλατεία, πλευρισμένη απ’ τις δυο πόλεις, που φέρουν τα ονόματα μεγάλων επαναστατών, αποτελούν τους τρεις ισχυρότερους προμαχώνες του προστατευτικού αναχώματος, πού η τρομακτική παλίρροια σκάει ανίσχυρη.
Ένα μυστικό; Ένα αίνιγμα; Η απάντηση βρίσκεται-αποκαλύπτεται στη λακωνική επιστολή που τα στρατεύματα της 62ης μονάδας του στρατού απηύθυναν στο Στάλιν με την ευκαιρία του εορτασμού της Οκτωβριανής Επανάστασης: «Σήμερα που μαχόμαστε στο Στάλινγκραντ ξέρουμε ότι δεν αγωνιζόμαστε μόνο για το Στάλινγκραντ. Στο Στάλινγκραντ υπερασπίζομε όλα, όσα μας είναι ακριβά και χωρίς τα οποία δεν μπορούμε να ζήσουμε. Εδώ μπροστά στο Στάλινγκραντ αποφασίζεται η τύχη της πατρίδας μας, εδώ μπροστά στο Στάλινγκραντ αποφασίζεται το ζήτημα της ύπαρξης η μή της ελευθερίας του σοβιετικού λαού».
Στις 20 Νοέμβρη αρχίζει η σοφά σχεδιασμένη και τολμηρά διευθυνόμενη από τον Ιωσήφ Βησσαριόνοβιτς Στάλιν αντεπίθεση, που πράγματι, σε επιστημονική, στρατηγική αντίληψη, δεν έχει όμοιό της. Ήδη μετά από τρεις μέρες συνενώνονται τα στρατεύματα του μετώπου του Ντον με τα στρατεύματα του μετώπου του Στάλινγκραντ στο Κalatsch – η υποχώρηση των γερμανών προς τα δυτικά έχει φραχτεί και οι πολιορκητές έγιναν πολιορκημένοι. Στα τέλη Δεκέμβρη τα στρατεύματα του Manstein ηττήθηκαν κατά κράτος από το Malinowski. Μέσα Γενάρη ο κλοιός των στρατευμάτων του Paulus συρρικνώθηκε στο μισό, τέλη Γενάρη ο κλοιός διασπάστηκε σε δυο τμήματα. Στις 30 Γενάρη η «Ανώτατη Διοίκηση της Βέρμαχτ» ανακοίνωσε ακόμα ένα ψέμα: «στο Στάλινγκραντ η κατάσταση είναι αμετάβλητη. Το θάρρος των υπερασπιστών είναι ακλόνητο». Τρεις μέρες αργότερα οι υπόλοιποι από το 1/3 του εκατομμυρίου αιχμαλωτίζονται, είναι ενενήντα χιλιάδες. Διακόσες σαράντα χιλιάδες βρίσκονται σκοτωμένοι στα ανεμοδαρμένα χιονισμένα πεδία των μαχών ή στα καπνίζοντα ερείπια της πόλης, το άνθος ενός λαού μακριά απ’ την πατρίδα, άσκοπα θυσιασμένο, αναιδώς σαγηνευμένο, τρομακτικά καταστραμμένο. Σύμβολο της πιο μεγάλης Ήττας!
Και ταυτόχρονα Σύμβολο της πιο μεγάλης Νίκης! Ότι ηττήθηκε είναι ένας σκλαβωμένος λαός, είναι μια ληστρική εκμεταλλευτική κυρίαρχη τάξη, είναι ο φιλοπόλεμος καταχτητικός μονοπωλιακός καπιταλισμός στη φασιστική του μορφή, ότι θριάμβευσε είναι οι λαοί που αποτίναξαν με τη δύναμή τους τη σκλαβιά, είναι οι απελευθερωμένες από την εκμετάλλευση εργαζόμενες τάξεις των εργατών και αγροτών, είναι ο ανοικοδομούμενος φιλειρηνικός σοσιαλισμός.
Έτσι το Στάλινγκραντ δεν είναι μόνο ένα Σύμβολο του πολέμου και της μάχης, αλλά ταυτόχρονα ένα Σύμβολο της Ειρήνης και της Ανοικοδόμησης. Και όπως η πόλη κείται σε ερείπια που προκαλούν ανατριχίλα, όπου δεν έμειναν ίχνη τοίχων, που δεν διακρίνονται πλέον δρόμοι, όπου μόλις τα αιχμαλωτισμένα στρατεύματα οδηγήθηκαν πέρα από το Βόλγα, άρχισε άμεσα πάλι η ανοικοδόμηση. Πολλές σοβιετικές μητέρες έχασαν τους γιούς τους, πολλοί σοβιετικοί γιοί τις μητέρες τους και συνέβησαν σημεία και τέρατα, όμως οι θρήνοι χάνονται στο συνωστισμό της ανοικοδόμησης. Τεράστια βουνά είναι τα ερείπια σε μπάζα που πρέπει να απομακρυνθούν, τρομακτικά κουραστική είναι η έναρξη της δουλειάς εν μέσω της πείνας και του ψύχους, μέσα σε βουνά από σπασμένες πέτρες και γιγάντια κομμάτια πάγων. Ηρωικά άρχισε η ανοικοδόμηση, μια ανοικοδόμηση που επιτρέπει να γεννηθεί μια ένδοξη εντελώς νέα πόλη και με ακόμα μεγαλύτερη λάμψη, όμοια με έναν λαμπερό Φοίνικα που αναδύεται μέσα από τη γκρίζα στάχτη. Μαρμάρινα είναι σήμερα τα σκαλοπάτια που κατεβαίνουν στο Βόλγα, αρκαδικοί οι πλούσιοι κήποι και τα πολύχρωμα ανθισμένα φυτά που στολίζουν τους δρόμους, κλασικά στην περήφανη μεγαλοπρέπεια των κιόνων υψώνονται τα παλάτια Πολιτισμού, που αγκαλιάζουν τις πλατείες, γιγάντια εργοστασιακά οικοδομήματα και εργαστήρια δημιουργήθηκαν. Και όλα αυτά μέσα σε δέκα χρόνια, μετά από έναν πόλεμο που προκάλεσε τρομακτικές πληγές, τις πιο φρικαλέες απώλειες σε ανθρώπινες ζωές και τις πιο μεγάλες ζημιές σε υλικά αγαθά.
Μάλιστα, κάτι περισσότερο: το Στάλινγκραντ δε βιώνει μόνο ως πόλη την ανάστασή της αλλά βιώνει και την αλλαγή του τοπίου της. Βιώνει το νέο κεντρικό κανάλι του Στάλινγκραντ που συνδέει το Βόλγα με τα Ουράλια, βιώνει το νέο κανάλι-Λένιν που συνενώνει το Βόλγα με το Δον, βιώνει τη νέα τεχνητή λίμνη-ταμιευτήρα νερού που αρδεύει μια άνυδρη περιοχή τριπλάσια σε επιφάνεια από την Ελβετία, βιώνει το νέο υδροηλεκτρικό Σταθμό του Στάλινγκραντ που θα παράγει κατά μέσο όρο το χρόνο δέκα δισεκατομμύρια ΚWh. Το Στάλινγκραντ βιώνει τα Μεγάλα Έργα του Κομμουνισμού.
Είναι Έργα, που η ανθρωπότητα ποτέ δεν γνώριζε, ούτε στα όνειρά της, Έργα, τα οποία ξεπερνούν τα Επτά Θαύματα της Αρχαιότητας, που είναι πιο γιγάντια από τη Ρώμη και της Βερσαλλίες, που δεν αναγγέλλουν μόνο υλική δύναμη, αλλά πρώτα απ’ όλα και ηθική δύναμη, Έργα που για πρώτη φορά στην ιστορία ανήκουν στους ίδιους τους οικοδόμους-κατασκευαστές τους – μια ουτοπία που από χιλιετίες ήταν όνειρο και φαντασία, γίνεται τώρα πραγματικότητα. Έρημοι θα αρδεύονται και στέπες θα μετατρέπονται σε λιβάδια: ο ουκρανικός λαός που ποτέ πριν δεν είδε να φυτρώνει βαμβάκι, αναμετριέται με το Ουζμπεκιστάν στη συγκομιδή βαμβακιού, ο τουρκμενικός λαός σκοπεύει να θερίζει δυο φορές το χρόνο σιτηρά σε έδαφος που παλιότερα ήταν άγονο. Ένας εντελώς νέος Κόσμος γεννιέται και το Στάλινγκραντ βρίσκεται στο μέσο αυτού του αμέτρητου και ως προς τις συνέπειες ακαθόριστου γίγνεσθαι. Στάλινγκραντ, άφθαστο Σύμβολο της Ανοικοδόμησης και της Ειρήνης!
Και όπως το Στάλινγκραντ είναι το πιο ισχυρό Σύμβολο του Αγώνα και της Νίκης και το πιο τολμηρό Σύμβολο της Ανοικοδόμησης και της Ειρήνης, έτσι συνενώνει, στη βάση του γιγαντιαίου περιεχόμενού του, και τα δυο σ’ ένα ακόμα πιο ευρύτερο και πληρέστερο Σύμβολο: Στάλινγκραντ είναι το Σύμβολο του ηρωικού αγώνα για τη νικηφόρα Ειρήνη.
Αυτό είναι το βαθύτερο νόημα του Στάλινγκραντ.
Όταν πριν δέκα χρόνια ο Κόκκινος Στρατός των ελεύθερων σοσιαλιστικών λαών υπό την καθοδήγηση του Στάλιν και του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης σύντριψαν το φασισμό, αυτή η Νίκη έμοιαζε με μια φωτεινή αστραπή στο σκοτεινό ουρανό της Ευρώπης. Και ο Ελβετικός λαός, περικυκλωμένος από τον αλαζονικό εξουσιαστή της ηπείρου, σίγουρος αυτός για το λάφυρο που μένει ακόμα να καταβροχθίσει, δεν ένοιωσε καμία μέρα σιγουριά, αφου τον απειλούσε ένας αρπαχτικού χαρακτήρα επικείμενος κίνδυνος μιας ύπουλης επιδρομής, από την οποία δυστυχώς όχι λίγοι στη ίδια τη χώρα υπόσχονταν προσωπικό όφελος και ήταν πρόθυμοι να συνεργαστούν, και τότε ο Ελβετικός λαός στη συντριπτική του πλειοψηφία ένιωθε τα γεγονότα του Στάλινγκραντ ως λύτρωση απ’ τον συνεχώς διογκούμενο φόβο. Η Ένωση των σοσιαλιστικών Σοβιετικών Δημοκρατιών είκοσι πέντε ολόκληρα χρόνια καθημερινά συκοφαντημένη και χλευασμένη, υψώνεται ξαφνικά στην πραγματική της μορφή ως νέα αναμφισβήτητη και άμεση αλήθεια, ως σωτήρια δύναμη από τη μεγάλη συμφορά. Ναι, σαφώς διαπιστώνεται: η τότε θυσία απειράριθμων σοβιετικών ανθρώπων μας έσωσε από την καταστροφή ως αυθύπαρκτη κρατική οντότητα, από την υποδούλωση του φασισμού, από την εκμετάλλευση μιας ξένης ράτσας αφεντικών.
Αλλά μόλις ο φρικτός κολοσσός σωριάστηκε στο έδαφος, μόλις ήταν σίγουρη η διασφαλισμένη νέα ύπαρξη, μόλις μετά τη μακριά τρομακτική νύχτα ξημέρωσε, ξεχάστηκε η σωτηρία. Όχι, ότι μόνο εμείς οι Ελβετοί είμαστε ξεχασιάρηδες, όχι, αυτή η ασυνείδητη ή συνειδητή αδύνατη μνήμη είναι χαρακτηριστική σχεδόν για όλους τους διασωθέντες: το όμορφα σκαλισμένο, πολύτιμο σπαθί που ο Άγγλος βασιλιάς παρέδωσε στους υπερασπιστές του Στάλινγκραντ ως τιμητικό ευχαριστήριο δώρο, σήμερα έχει αντικατασταθεί από τέσσερες σύντομες ανούσιες φράσεις στο πιο λεπτομερές Λεξικό του αστικού κόσμου, την «Encyklopaedia Britannica».
Όμως αυτή η υποτίμηση και αυτή η αδύνατη μνήμη έχουν τους δικούς τους εντελώς ιδιαίτερους λόγους, όπως και το γελοίο, επικίνδυνο παιχνίδι που λίγο μετά το Στάλινγκραντ άρχισε εκ νέου: πάλι η Σοβιετική Ένωση έγινε στόχος των πιο χονδροειδών ψευδών και των πιο πρόστυχων συκοφαντιών. Το φταίξιμο όμως δεν πρέπει να αναζητηθεί στο λαό, αντίθετα: όπως προηγούμενα παραπλανήθηκε και όπως άλλοι λαοί ακόμα χειρότερα αφέθηκαν να παραπλανηθούν και υποδουλωθούν, έτσι και σήμερα οι πραγματικοί υποκινητές του ψεύδους και της συκοφαντίας δεν πρέπει να αναζητηθούν στις γραμμές των εργαζόμενων τάξεων, το ψεύδος και η συκοφαντία δεν υπηρετούν τους εργαζόμενους. Υπηρετούν άλλες τάξεις, άλλες δυνάμεις, δυνάμεις οι οποίες κατά βάση είναι εχθρικά διακείμενες απέναντι στις εργαζόμενες τάξεις παρά τις αντίθετες διαβεβαιώσεις και τη συγκάλυψη.
Και έτσι ξεπηδούν πιεστικά τα ερωτήματα: τίνος οι σκοποί είναι εντελώς αντίθετοι στους σκοπούς των εργαζομένων? Σε ποιόν στέκεται εμπόδιο το πρώτο κράτος των εργαζομένων, των εργατών και αγροτών? Ποιός οργάνωσε την πρώτη σταυροφορία ενάντια στη Σοβιετική Ένωση, το 1918, ποιός τη δεύτερη το 1941? Ποιός μιλάει σήμερα ήδη πάλι για μια τρίτη σταυροφορία, μετά από την οικτρή αποτυχία των δυο πρώτων που τελείωσαν οικτρά και ντροπιαστικά? Ποιός βοήθησε το φασισμό από αρχή? Ποιός ήλπιζε στο θανάσιμο αποδυνάμωμα της Σοβιετικής Ένωσης από τη χιτλερική επίθεση? Ποιός καθυστέρησε το δεύτερο μέτωπο την περίοδο του Στάλινγκραντ και ποιός προετοίμαζε ήδη τότε τον ψυχρό πόλεμο, για να τον προωθεί σήμερα σε μεγάλη κλίμακα με εκατομμύρια επίσημα χρήματα και μάλιστα να καυχιέται γι’ αυτό? Ποιός χτίζει τώρα γύρω απ’ τη Σοβιετική Ένωση αεροπορικές βάσεις για ατομικά βομβαρδιστικά? Ποιός συμμαχεί με τους νικημένους και μη νικημένους φασίστες, με τον Tschiang Kai-Schek και με το Franco? Ποιός σκότωσε το Μπελογιάννη, ποιός τουφεκίζει ανυπεράσπιστους κορεάτες αιχμαλώτους? Ποιός στέλνει ξένους μισθοφόρους ενάντια στο λαό του Βιετνάμ, ποιός μετατρέπει τα ειρηνικά χωριά στη Malaia σε στάχτη με Νapalm? Ποιός μεταφέρει το ζεύγος Rosenberg στα κελιά μελλοθανάτων του Sing-Sing? Ποιός χλευάζει και δυσφημεί τους φίλους της ειρήνης και τα συλλαλητήριά τους? Ποιός μιλάει για την αναγκαιότητα ενός τρίτου παγκοσμίου πολέμου? – Αλλά και ποιός μετατρέπει την αλήθεια σε ψέμα?
Αξιότιμοι φίλοι!
Η απάντηση είναι στα χείλη όλων μας, τη γνωρίζουμε. Αυτό όμως δεν αρκεί. Επιβάλλεται, η απάντηση να ακουστεί, να αγωνιστούμε με την απάντηση. Επιβάλλεται, να κερδίσουμε τους λαούς για την Ειρήνη. Επιβάλλεται, να συγκεντρώσουμε ακόμα περισσότερο τους φίλους της Ειρήνης, να αρπάξουμε απ’ τον δήμιο τους Ethel και Julius Rosenberg, να απελευθερώσουμε τους κρατούμενους της Koje από την απανθρωπιά, να ανοίξουμε τα μπουντρούμια πείνας στα ελληνικά νησιά. Επιβάλλεται, να κερδίσουμε τη μεγάλη Μάχη που ποτέ διεξήγαγαν οι λαοί: τη Μάχη για την αληθινή Ειρήνη.
Αυτή η Μάχη πρέπει να διεξαχθεί τόσο ηρωϊκά, τόσο επίμονα και σκληρά και τόσο τολμηρά όπως εκείνη του Στάλινγκραντ. Πνεύμα και ανδρεία, αφοσίωση και θάρρος πρέπει να εφαρμοστούν όπως στο Στάλινγκραντ. Αυτή η μάχη πρέπει να τερματιστεί νικηφόρα όπως το Στάλινγκραντ. Στάλινγκραντ, το Σύμβολο του αγώνα μας. – Και ο σκοπός που τίθεται είναι επίσης ένα Στάλινγκραντ, ένα ακόμα μεγαλύτερο ευρύτερο Στάλινγκραντ ως Σύμβολο πρωτοποριακής μελλοντικής κατεύθυνσης νέων δυνατοτήτων του ελεύθερου ανθρώπινου γένους.
Στάλινγκραντ, Σύμβολο της πιο μεγάλης Νίκης, Σύμβολο του πιο σκληρού αγώνα, Σύμβολο της τολμηρής οικοδόμησης, Σύμβολο της αληθινής Ειρήνης! Στάλινγκραντ – πόλη του Στάλιν.
_____________
Σημειώσεις «ΑΝΣΥΝΤΑΞΗΣ»:
Α. Μάχη των Καννών: «η μάχη του Στάλινγκραντ είναι το κλασσικό πρότυπο σύγχρονής επιχείρησης, που έχει στη βάση της τον ελιγμό που είναι γνωστός στη στρατιωτική φιλολογία με το όνομα μάχη των Καννών. Μια επιχείρηση της ίδιας σπουδαιότητας εκτελέστηκε στο Σεδάν με την κύκλωση των γαλλικών στρατευμάτων, το Σεπτέμβρη του 1870, όπου 120.000 περίπου άνδρες του γαλλικού στρατού συνθηκολόγησαν έπειτα από σύντομη αντίσταση. Το 1941, οι γερμανοί προσπάθησαν να επαναλάβουν τη μάχη των Καννών στη Δουνκέρκη πάνω από 300.000 άνδρες του άγγλο-γαλλικού στρατού. Αλλά η απόπειρα αυτή απέτυχε: τα κυκλωμένα στη στεριά στρατεύματα, μεταφέρθηκαν από το βρετανικό στόλο. Το φθινόπωρο του 1941 οι χιτλερικές στρατιές, κάνουν μια ανάλογη επιχείρηση μπροστά στη Μόσχα, αλλά έπαθαν μια συντριπτική ήττα και τσακιστήκανε από τον Κόκκινο Στρατό. Έτσι, η επιχείρηση του Στάλινγκραντ με την ευρύτητα της και με τη μεγαλειώδη επιτυχία της, είναι μια επιχείρηση μοναδική στην ιστορία των πολέμων» Ν.ΤΑΛΕΝΣΚΙ, στρατηγός του Κόκκινου Στρατού.
B.1. Απ’ την ομιλία του Konrad Farner έχει παραλειφθεί το αρχικό της τμήμα που αναφέρεται γενικά στα Σύμβολα. Στην ελληνική μετάφραση χάνεται δυστυχώς η ζωντάνια και η ισχυρή εκφραστική δύναμη του γερμανικού πρωτότυπου, απ’ τα χαρακτηριστικά των κειμένων του διάσημου Ελβετού μαρξιστή.
2. Η ομιλία του 50χρονου τότε μαρξιστή Konrad Farner απευθύνεται σ’ ένα ευρύτερο κοινό, γι’ αυτό χρησιμοποιούνται σ’ αυτή και οι ανάλογες κατάλληλες φραστικού χαρακτήρα διατυπώσεις και απουσιάζουν οι λέξεις-έννοιες «μαρξισμός», «σύντροφοι», κλπ.. Μια ομιλία επικεντρωμένη στην ανάδειξη της πολλαπλά μεγάλης ιστορικής σημασίας του «STALINGRAD»: πρώτο, ως Σύμβολο της Αντιφασιστικής Νίκης των λαών, δεύτερο, ως Σύμβολο της ήττας του Χιτλεροφασισμού και του φασισμού γενικότερα, τρίτο, ως Σύμβολο μαχητικής Ειρήνης: «Στάλινγκραντ είναι το Σύμβολο του ηρωικού αγώνα για τη νικηφόρα Ειρήνη», τέταρτο, ως Σύμβολο της οικοδόμησης του «νέου κόσμου» δηλ. του χωρίς εκμετάλλευση σοσιαλιστικου-κομμουνιστικού κόσμου, πέμπτο, ως Σύμβολο του «αγώνα μας» γενικότερα δηλ. της «πρωτοποριακής μελλοντικής κατεύθυνσης νέων δυνατοτήτων του ελεύθερου ανθρώπινου γένους» που περνάει προφανώς μέσα απ’ την επαναστατική ανατροπή του καπιταλισμού με τη βίαιη-ένοπλη Προλεταριακή Επανάσταση, κι’ αυτά όλα μαζί συνδεδεμένα με άφθαστο αριστοτεχνικό υποδειγματικό τρόπο, ισχυρή εκφραστική δύναμη μα και ακαταμάχητη πειστικότατα και πληρότητα διαλεκτικής ενότητας θεωρίας και πολιτικής πράξης, κλασικό παράδειγμα συνδυασμού και για τους σημερινούς επαναστάτες μαρξιστές.
Γ. Ελάχιστα Βιογραφικά για τον KONRAD FARNER (Luzern 1903-Thalwil/Zυρίχη 10.04.1974). Ο Konrad Farner γεννήθηκε στη Luzern της κεντρικής Ελβετίας όπου τελείωσε το Γυμνάσιο. Καταγόταν από γνωστή αστική οικογένεια και είχε «καλή αστική» παιδεία. Το 1922/24 σπούδασε στη Γερμανία (Φρανκφούρτη-Κολωνία-Μόναχο): Λογοτεχνία, Ιστορία της Τέχνης, Φιλοσοφία, Πολιτική Οικονομία. Αναγκάστηκε να διακόψει τις σπουδές για οικονομικούς λόγους.
Το 1923 έγινε μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελβετίας (KKS), μετέπειτα Κόμμα Εργασίας Ελβετίας (PdAS).
Το 1936-41 σπούδασε στο Πανεπιστήμιο της Βασιλείας: Πολιτική Οικονομία(Edgar Salin), Ιστορία, Γερμανική Λογοτεχνία, Θεολογία (Karl Barth),
Διαφωνούσε για πολλά χρόνια με τη ρεφορμιστική χρουστσοφική πολιτική γραμμή του PdAS και το 1968 άσκησε δημόσια κριτική στην επέμβαση των στρατευμάτων του Συμφώνου της Βαρσοβίας στην Τσεχοσλοβακία και παραιτήθηκε από όλα τα καθήκοντά του στο PdAS, ενώ το 1969 αποχώρησε οριστικά από αυτό.
Σ’ ένα γράμμα του, αργότερα, προς το H.D.Sander (30 Απρίλη 1970) αναφέρει μεταξύ άλλων για την αποχώρησή του: «…ότι αφορά την αποχώρησή μου από το PdAS, έχει ακριβώς τον αντίθετο χαρακτήρα από εκείνη του Ernst Fischer: ο Fischer πήγε προς τα δεξιά από όπου είχε έρθει, ο Farner πήγε προς τα αριστερά απ’ όπου και είχε έρθει. Η κριτική μου της επέμβασης στην CSSR (Τσεχοσλοβακία) είναι κριτική απ’ τα αριστερά. Είμαι ενάντια στο Dubcek (Ντούμπτσεκ) όσο και ενάντια στο Breschnew (Μπρέζνιεφ), και οι δυο τους είναι ρεβιζιονιστές, μόνο διαφορετικού βαθμού … πρέπει να διορθώσω: εγώ δεν πήγα προς τα αριστερά, αλλά το Κόμμα μου πήγε προς τα δεξιά…»(σημ.. «Α»: ο Ernst Fischer ήταν Αυστριακός ρεβιζιονιστής).
Νωρίτερα, το 1963, σε μια συνέντευξή του στο περιοδικό «Neutralitaet» χαρακτήρισε τον «Ουμανισμό» ως ένα «κενό σύνθημα χωρίς ουσία» και επίσης δικαιολογημένα είχε χαρακτηρίσει τη γνωστή ιδεαλιστική αντιμαρξιστική σαπουνόφουσκα της διαβόητης «προσωπολατρίας» ως μια «γελοία και αντεπιστημονική έννοια»: «… οι Ρώσοι δεν μπορούν να ορίσουν την έννοια της «προσωπολατρίας», αυτή είναι για μένα μια γελοία, αντεπιστημονική έννοια» («Neutralitaet», 1 Jahrgang, No 3, σελ. 9, Δεκέμβρης 1963).
Η πολυδιαφημισμένη αστική ελβετική «Δημοκρατία» δηλ. η κυρίαρχη αντιδραστική αστική τάξη τον κυνήγησε, πέρα απ’ το σε βάρος του φασιστικό πογκρόμ του΄56 για τα αντεπαναστατικά γεγονότα στην Ουγγαρία, με «φωτιά και σίδηρο»: φιμώνοντάς τον μια ολόκληρη ζωή και μην επιτρέποντάς του ως κομμουνιστή διανοούμενο να δουλέψει και να δημοσιεύσει οτιδήποτε, καταδικάζοντάς τον έτσι σε μόνιμη ανέχεια, πείνα και εξαθλίωση μ’ ολόκληρη την οικογένειά του (δεν μπορούσε βέβαια σε καμιά περίπτωση να του συγχωρήσει ότι την εγκατέλειψε και προσχώρησε στο κομμουνιστικό κίνημα).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου