Σ’ ένα απ’ τα δημαγωγικά σχόλια του «Ριζοσπάστη» αναφερόμενο στο ΠΑΣΟΚ διαβάζουμε ότι «το σοσιαλισμό (ως έννοια) τον έχει καταξευτελίσει η σοσιαλδημοκρατία!», αφήνοντας σαφώς να εννοηθεί ότι οι νέοι σοσιαλδημοκράτες δηλ. οι χρουστσοφικοί ρεβιζιονιστές, μεταξύ των οποίων και οι ηγέτες του «Κ»ΚΕ, δεν έχουν τάχα διασύρει-καταξευτελίσει το σοσιαλισμό ή αλλιώς «η σοσιαλδημοκρατία και όχι η Σοβιετική Ένωση όσο ήταν Σοβιετική Ένωση…» («Ρ» 30/5/2007, σελ. 42).
Καταρχήν πρέπει να σημειωθεί ότι το ΠΑΣΟΚ δεν είναι σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, όπως ισχυρίζονται οι χρουστσοφικοί ηγέτες του «Κ»ΚΕ (πρόκειται για αντιμαρξιστική εκτίμηση) αλλά είναι απ’ την ίδρυσή του ένα μεγαλο-αστικό κόμμα – εκφραστής των ταξικών συμφερόντων του μεγάλου κεφαλαίου – που όμως για δημαγωγικούς λόγους παραπλάνησης της εργατικής τάξης και γενικά των πλατιών λαϊκων μαζών πρόβαλε σοσιαλδημοκρατικά-σοσιαλιστικά ακόμα και «κομμουνιστικά» συνθήματα. Είναι επίσης πασίγνωστό ότι τα παλιά ρεφορμιστικά σοσιαλδημοκρατικά κόμματα προήλθαν απ’ τον εκφυλισμό των επαναστατικών σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων της Β΄ διεθνούς που εγκατέλειψαν το μαρξισμό και πρόδωσαν την προλεταριακή επανάσταση, ακολουθώντας το διαβόητο δρόμο της «ειρηνικής μετεξέλιξης του καπιταλισμού σε σοσιαλισμό» δηλ. τον «ειρηνικό κοινοβουλευτικό δρόμο περάσματος στο σοσιαλισμό» με τη βοήθεια του αστικού κράτους. Η νέα χρουστσοφική σοσιαλδημοκρατία εμφανίζεται στα μέσα της δεκαετίας του ΄50 μετά την επικράτηση και κυριαρχία του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού (20ο συνέδριο του ΚΚΣΕ, Φλεβάρης 1956) στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα δηλ. προήλθε απ’ τον εκφυλισμό των πρώην κομμουνιστικών κομμάτων και τη μετατροπή τους σε αστικά σοσιαλδημοκρατικά τύπου κόμματα. Και είναι σοσιαλδημοκρατικά τα χρουστσοφικά κόμματα, επειδή οι θέσεις του 20ου συνέδριου του ΚΚΣΕ που αυτά ακολούθησαν-ακολουθούν είναι ως προς το περιεχόμενο ατόφιες οι πασίγνωστες αντιμαρξιστικές θέσεις της παλιάς σοσιαλδημοκρατίας.
Η παλιά σοσιαλδημοκρατία εγκαταλείποντας τη μαρξιστική αντίληψη του σοσιαλισμού διέσυρε με τον πιο χειρότερο τρόπο την έννοια του σοσιαλισμού με την προβολή και προπαγάνδιση μιας αστικής αντίληψης του σοσιαλισμού δηλ. ενός «σοσιαλισμού» χωρίς Διχτατορία του Προλεταριάτου και ενός πολυκομματικού-πλουραλιστικού «σοσιαλισμού».
Και η νέα χρουστσοφική σοσιαλδημοκρατία, τύπου «Κ»ΚΕ (΄56)-ΣΥΝ, που κυριάρχησε στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα, εγκαταλείποντας και προδίνοντας τον επαναστατικό μαρξισμό δηλ. το λενινισμό-σταλινισμό, βαδίζοντας πλέον στα χνάρια της παλιάς σοσιαλδημοκρατίας, διέσυρε και αυτή την έννοια του σοσιαλισμού με την επαναπροβολή στο αντεπαναστατικό 20ο συνέδριο του ΚΚΣΕ (1956) ενός «σοσιαλισμού» χωρίς Διχτατορία του Προλεταριάτου και τη διατήρηση του αστικού κοινοβουλίου που τάχα μετατρέπεται – χωρίς α) βίαιη-ένοπλη προλεταριακή επανάσταση και β) χωρίς συντριβή του αστικού κράτους – σε «όργανο πραγματικής δημοκρατίας, δημοκρατίας για τους εργαζόμενους»: «να καταχτήσει σταθερή πλειοψηφία στη βουλή και να τη μετατρέψει από όργανο της αστικής δημοκρατίας σε όργανο της πραγματικής λαϊκής θέλησης. Σ’ αυτή την περίπτωση ο θεσμός τούτος, ο πατροπαράδοτος για πολλές πολυαναπτυγμένες χώρες μπορεί να γίνει όργανο πραγματικής δημοκρατίας, δημοκρατίας για τους εργαζόμενους» (Ν.Σ. Χρουστσιόφ: «Λογοδοσία της ΚΕ του ΚΚΣΕ στο ΧΧ συνέδριο του Κόμματος», σελ.42, 1956).
Επιπλέον η αντίληψη του σοσιαλισμού της νέας χρουστσοφικής σοσιαλδημοκρατίας ταυτίζεται με την αντιμαρξιστική αντίληψη της παλιάς σοσιαλδημοκρατίας της Β΄ διεθνούς όπως οι ίδιοι οι χρουστσοφικοί ρεβιζιονιστές μας διαβεβαιώνουν, αφού μαζί θα χτίσουν το «σοσιαλισμό» τους: «οι κομμουνιστές που δίνουν αποφασιστική σημασία στην ενότητα της εργατικής τάξης, τάσσονται υπέρ της συνεργασίας με τους σοσιαλιστές και τους σοσιαλδημοκράτες, για να εγκαθιδρύσουν σήμερα ένα προοδευτικό δημοκρατικό καθεστώς και για να οικοδομήσουν στο μέλλον τη σοσιαλιστική κοινωνία» (Διεθνής Σύσκεψη των ρεβιζιονιστικών χρουστσοφικών κομμάτων 1969)
Αλλά και στο σοσιαλδημοκρατικό Πρόγραμμα του χρουστσοφικού «Κ»ΚΕ(΄56) – βασισμένο στο 20ο συνέδριο του ΚΚΣΕ – γίνεται λόγος για «κυβέρνηση αντιιμπεριαλιστικών αντιμονοπωλιακών δυνάμεων, με βάση το κοινοβούλιο» και ότι «το ΚΚΕ επιδιώκει μια τέτοια κυβέρνηση, με τη δράση της και τη γενικότερη λαϊκή παρέμβαση, να συμβάλει στην έναρξη της επαναστατικής διαδικασίας» («Πρόγραμμα του ΚΚΕ», σελ. 39, Αθήνα 1996) και επιπλέον σ’ αυτό διατηρείται το αστικό κράτος «εκδημοκρατισμένο» – αντί να συντριβεί-τσακιστεί – όταν γίνεται λόγος μόνο για «εκδημοκρατισμό» του: «πάλη για τον εκδημοκρατισμό της Δημόσιας Διοικησης, των Ενόπλων Δυνάμεων, των Σωμάτων Ασφαλείας, του συστήματος απονομής δικαιοσύνης» («Πρόγραμμα του ΚΚΕ», σελ. 35, Αθήνα 1996).
Επίσης στο Πρόγραμμα του «Κ»ΚΕ(56) προπαγανδίζεται μια αντιμαρξιστική αντίληψη του σοσιαλισμού, δηλ. ενός «σοσιαλισμού» χωρίς Διχτατορία του Προλεταριάτου και ο οποίος επιπλέον κατοχυρώνει «την ύπαρξη των κομμάτων που δρούν μέσα στα πλαίσια του σοσιαλιστικού συντάγματος» (στο ίδιο σελ. 45) δηλ. προπαγανδίζεται ο διαβόητος πολυκομματικός-πλουραλιστικός «σοσιαλισμός». Στο Πρόγραμμα του «Κ»ΚΕ διατηρείται, φραστικά μόνο, και προφανώς για δημαγωγικούς λόγους εξαπάτησης των κομμουνιστών η έννοια «δικτατορία του προλεταριάτου» (στο ίδιο σελ. 44), ενώ στην πραγματικότητα αυτή απορρίπτεται, αφού είναι πασίγνωστο ότι χωρίς να προηγηθούν: α) η βίαιη-ένοπλη προλεταριακή επανάσταση, β) η συντριβή-τσάκισμα της αστικής κρατικής μηχανής – και τα δυο τα αρνείται στο Πρόγραμμα της η ηγεσία του «Κ»ΚΕ - δεν είναι ποτέ δυνατή η εγκαθίδρυση της Διχτατορίας του Προλεταριάτου. Άρνηση της βίαιης-ένοπλης προλεταριακής επανάστασης και της αναγκαιότητας συντριβής του αστικού κράτους σημαίνει άρνηση της Διχτατορίας του Προλεταριάτου. Επιπλέον και η διατήρηση και ύπαρξη πολλών κομμάτων στο «σοσιαλισμό» του Προγράμματος του «Κ»ΚΕ σημαίνει άρνηση της Διχτατοριας του Προλεταριάτου, αφού «η διχτατορία του προλεταριάτου μπορεί να είναι πλέρια μόνο στην περίπτωση που θα την καθοδηγεί ένα μόνο κόμμα, το κόμμα των κομμουνιστών, που δε μοιράζεται και δεν πρέπει να μοιράζεται την καθοδήγηση με άλλα κόμματα» (Ι.Β. Στάλιν: τόμος 10ος, σελ. 112-113) Σε οικονομικό επίπεδο στο «σοσιαλισμό» του Προγράμματος διατηρείται «η δράση ενός μέρους του κεφαλαίου, του μη μονοπωλιακού» («Πρόγραμμα του ΚΚΕ», σελ. 48, Αθήνα 1996), που στην περίπτωση της Ελλάδας είναι μεγάλης έκτασης, πράγμα που σημαίνει καταρχήν ύπαρξη εκμετάλλευσης και αν παρθεί υπόψη η ύπαρξη και λειτουργία του νόμου της Αξίας σε συνδυασμό με την «αξιοποίηση των εμπορευματοχρηματικών σχέσεων» - όλα μαζί σημαίνουν διατήρηση και ύπαρξη του καπιταλισμού (=ακριβής αντιγραφή των γνωστών αντιμαρξιστικών χρουστσο-μπρεζνιεφικών απόψεων που εφαρμόστηκαν στη Σοβιετική Ένωση και οδήγησαν στην πλήρη και οριστική παλινόρθωση του καπιταλισμού).
Η νέα χρουστσοφική σοσιαλδημοκρατία, πέρα απ’ το ότι δυσφήμισε, όπως και η παλιά σοσιαλδημοκρατία το σοσιαλισμό ως έννοια, δυσφήμισε επιπλέον το σοσιαλισμό και ως Πράξη: πρώτο, επειδή ταύτισε το σοσιαλισμό, που οικοδομήθηκε στη Σοβιετική Ένωση την περίοδο των Λένιν-Στάλιν, με την καταπίεση, την έλλειψη ελευθερίας και δημοκρατίας και τα διαβόητα ανύπαρκτα «εγκλήματα» του Ιωσήφ Στάλιν, κατά συκοφαντώντας τον, και δεύτερο, γιατί ενώ είχε παλινορθωθεί ο καπιταλισμός – με έναρξη-πρώτο βήμα την ανατροπή της Διχτατορίας του Προλεταριάτου που αντικαταστάθηκε με τη δικτατορία της νέας αστικής τάξης την περίοδο των Χρουστσοφ-Μπρέζνιεφ-Γκορμπατσόφ – παρουσίαζε-προπαγάνδιζε ακριβώς αυτή τη δικτατορία της νέας αστικής τάξης και την κρατική-συνεταιριστική καπιταλιστική ιδιοκτησία, αλλά και την ατομική καπιταλιστική ιδιοκτησία της περιόδου Μπρέζνιεφ-Γκορμπατσόφ σαν «πραγματικό σοσιαλισμό». (Άρθρο 17 του μπρεζνιεφικού Συντάγματος: «επιτρέπεται η ιδιωτική εργασιακή δραστηριότητα στη σφαίρα των μικροβιοτεχνικών επαγγελμάτων, της αγροτικής οικονομίας …», σελ. 48). Διαφήμιζαν μια οικονομία ως «σοσιαλιστική» στην οποία ο νόμος της Αξίας ρύθμιζε την παραγωγή, κυριαρχούσαν οι εμπορευματοχρηματικές σχέσεις, ο καπιταλιστικός ανταγωνισμός μεταξύ των επιχειρήσεων ή αλλιώς η «οικονομική αυτοτέλεια και πρωτοβουλία των επιχειρήσεων» και που σκοπός της παραγωγής ήταν το Κέρδος. («Το Σύνταγμα της ΕΣΣΔ 1977, σελ. 47-48). Διαφήμιζαν ως «σοσιαλισμό» τις ιδιωτικές καπιταλιστικές επιχειρήσεις της Γιουγκοσλαβίας του Τίτο, τις ιδιωτικές καπιταλιστικές επιχειρήσεις σε διάφορους τομείς της οικονομίας της Πολωνίας (ενώ ήταν γνωστό ότι στην αγροτική οικονομία τα 80% της πολωνικής γης ήταν ατομική καπιταλιστική ιδιοκτησία) των Γκομούλκα-Γιαρουζέλσκι, τον καπιταλιστικό «παράδεισο» της Ουγγαρίας του Γιάνος Κάνταρ, κλπ. κλπ. (μόλις το 1980 υποχρεώθηκε να ομολογήσει ο «Ριζοσπάστης», αυτό που γνώριζε «όλος» ο κόσμος: «η Πολωνία είναι η χώρα της Κομεκόν με το μεγαλύτερο ποσοστό ατομικής ιδιοχτησίας στην αγροτική παραγωγή. 80% μικρή ιδιοχτησία, 20% κοινωνική», «Ρ» 24/8/1980).
Σ’ άλλο σημείο οι σοσιαλδημοκράτες του «Κ»ΚΕ αναφέρονται στη «Σοβιετική Ένωση όσο ήταν Σοβιετική Ένωση» σ’ αντιπαράθεση με την παλιά σοσιαλδημοκρατία , εννοώντας προφανώς πως η σοσιαλιστική Σοβιετική Ένωση υπήρξε-διατηρήθηκε σοσιαλιστική και μετά το θάνατο-δολοφονία του Στάλιν δηλ. την περίοδο των Χρουστσοφ-Μπρέζνιεφ-Γκορμπατσόφ. Όμως Διχτατορία του Προλεταριάτου υπήρξε στη Σοβιετική Ένωση από τη νίκη της Οκτωβριανής επανάστασης (1917) και διατηρήθηκε μόνο ως τις αρχές-μέσα της δεκαετίας του ΄50, αφού ανατράπηκε μετά το θάνατο-δολοφονία του Στάλιν και αντικαταστάθηκε από τη δικτατορία της νέας υπό διαμόρφωση αστικής τάξης ή αλλιώς το λεγόμενο «κράτος όλου του λαού», όπως μας διαβεβαιώνουν και παραδέχονται και οι ίδιοι οι χρουστσοφικοί ρεβιζιονιστές στο 22ο Συνέδριο («το 22ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ», σελ. 205-209, Αθήνα 1961): «ανάπτυξη του κράτους της δικτατορίας της εργατικής τάξης σε παλλαϊκό κράτος») και επομένως μετά το 1956 έπαψε να υπάρχει η σοσιαλιστική Σοβιετική Ένωση (επειδή δεν υπάρχει σοσιαλισμός χωρίς Διχτατορία του Προλεταριάτου), η οποία από τότε μπήκε στο δρόμο της σταδιακής παλινόρθωσης του καπιταλισμού – παλινόρθωση που ολοκληρώθηκε επί Μπρέζνιεφ-Κοσύγκιν στα τέλη της δεκαετίας του ΄60 με τις καπιταλιστικού χαρακτήρα μεταρρυθμίσεις του 1965.
Αρ. Φύλ. 258 15-30 Σεπτέμβρη 2007
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου