Εντελώς «ξαφνικά», οι σοσιαλδημοκράτες ηγέτες του «Κ»ΚΕ (΄56) εμφανίζονται να «τιμούν» τα 60χρονα του ΔΣΕ – υποκριτικά βέβαια - και να υποκλίνονται στον «τρίχρονο αγώνα που εξελίχθηκε σ’ ένα πραγματικό ολοκαύτωμα» των ηρωικών μαχητών του ΔΣΕ, καθοδηγούμενο απ’ το επαναστατικό ΚΚΕ με επικεφαλής τον ΝΙΚΟ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ, ενάντια στον ντόπιο μοναρχοφασισμό και τον αγγλοαμερικάνικο ιμπεριαλισμό.
Ας σημειωθεί ευθύς εξαρχής ότι παρά τη δημαγωγία τους οι ηγέτες του «Κ»ΚΕ προσέχουν πάρα πολύ τα λόγια τους, σχετικά με την καπηλεία του αγώνα του ΔΣΕ, γιατί τους «τραβάει το αυτί» η αντιδραστική αστική τάξη, που απ’ τη μια τους επιτρέπει τη δημαγωγία για τον εγκλωβισμό του εργατικού κινήματος στον εντελώς ακίνδυνο γι’ αυτήν αντεπαναστατικό ρεφορμιστικό χρουστσωφικό δρόμο, ενώ απ’ την άλλη τρέμει την καπηλεία των επαναστατικών αγώνων του ΚΚΕ και ιδιαίτερα του ΔΣΕ, που την έφερε στο χείλος του γκρεμού, γιατί αποτελεί «δίκοπο μαχαίρι» και επομένως πρέπει να κρατηθεί σε ορισμένα όρια.
Όμως η υποκρισία τους και ο αστικός πολιτικός αμοραλισμός τους δεν γνωρίζουν προφανώς όρια όταν έρχονται τώρα, μετά 6 δεκαετίες, να «τιμήσουν» τον αγώνα του ΔΣΕ, κι αυτό όχι τόσο επειδή α) διατηρούν ακόμα και δεν έχουν ποτέ ως τώρα απορρίψει την γνωστή θέση τους για «αριστερίστικη, τυχοδιωκτική γραμμή του Ζαχαριάδη στην περίοδο του ένοπλου αγώνα 1946-1949» («Σαράντα χρόνια του ΚΚΕ 1918-1958», σελ. 657, εκδ. 1958), β) δεν θεωρούν τον ένοπλο αγώνα του ΔΣΕ – την ανώτατη μορφή ταξικής πάλης – ως την αναγκαία, αναπόφευκτη και μοναδική μορφή για την ανατροπή της δικτατορίας της αντιδραστικής αστικής τάξης, αλλά κυρίως και πρώτα απ’ όλα γιατί γ) μετά το ΄56 εξαπόλυσαν, από κοινού με τις αντικομμουνιστικές ρεβιζιονιστικές χρουστσωφικές κλίκες των τότε ρεβιζιονιστικών-καπιταλιστικών χωρών, ένα μαζικό και πρωτοφανές προγκρόμ φασιστικών διώξεων (μαζικές χιλιάδες απολύσεις από τη δουλειά, βίαιες μαζικές εξώσεις από κατοικίες, διωξίματα παιδιών απ’ τα σχολεία, απαγόρευση άσκησης επαγγελμάτων, τρομοκρατία, χαφιεδισμοί, παρακολουθήσεις, συλλήψεις και φυλακίσεις, τρομοκρατικές δίκες και καταδίκες με νόμους για αλήτες, αφαίρεση της ιδιότητας του πολιτικού πρόσφυγα, πολύχρονες εξορίες, εγκλεισμοί ακόμα και σε ψυχιατρεία, εξοντώσεις και δολοφονίες κομμουνιστών, κ.λπ., κ.λπ.) ενάντια στην συντριπτικότατη πλειοψηφία των επαναστατών ανταρτών του ΔΣΕ, σε ποσοστό που κυμαίνονταν μεταξύ 90-95% του συνόλου των οργανωμένων και ανοργάνωτων μαχητών του ΔΣΕ.
Το πογκρόμ των μαζικών φασιστικών διώξεων εναντίον των ανταρτών του ΔΣΕ εξαπολύθηκε επειδή αυτοί δεν δέχτηκαν: 1) να ακολουθήσουν τον προδοτικό σοσιαλδημοκρατικό δρόμο του 20ου Συνεδρίου – «6ης Ολομέλειας» («ειρηνικός δρόμος», κ.λπ.) και επιπλέον 2) να αποκηρύξουν το ΔΣΕ και να χαρακτηρίσουν τον αγώνα του «τυχοδιωκτικό», δηλ. να χαρακτηρίσουν τον ίδιο τον αγώνα τους «τυχοδιωκτισμό». Πρώτη και κορυφαία περίπτωση διώξεων υπήρξε εκείνη του μεγάλου κομμουνιστή ηγέτη ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ εμπνευστή, οργανωτή και καθοδηγητή του ένοπλου αγώνα του ΔΣΕ, που μετά από 17 χρόνια εξορία και εξοντωτικές διώξεις δολοφόνησε η σοσιαλδημοκρατική κλίκα των Μπρέζνιεφ-Φλωράκη στο Σουργκούτ της Σιβηρίας τον Αύγουστο του ΄73.
Επομένως αντί των υποκριτικών εκδηλώσεων «τιμής» στο ΔΣΕ – για ψηφοθηρικούς λόγους - οι επιζώντες μαχητές του αλλά και οι κομμουνιστές, η εργατική τάξη και ο αντιφασίστας ελληνικός λαός περίμεναν απ’ την ηγεσία της Παπαρήγα μια ανοιχτή καταδίκη, έστω και μισό αιώνα αργότερα, των μαζικών φασιστικών διώξεων σε βάρος των δεκάδων χιλιάδων μαχητών του ΔΣΕ και του καθοδηγητή τους Νίκου Ζαχαριάδη απ’ τις αντεπαναστατικές χρουστσωφικές ρεβιζιονιστικές κυβερνήσεις όλων των πρώην σοσιαλιστικών χωρών με τη δραστήρια συνεργασία-συμμετοχή και απαίτηση των εκάστοτε, μετά το ΄56, διορισμένων δεξιών οπορτουνιστών στην ηγεσία του σοσιαλδημοκρατικού «Κ»ΚΕ (΄56).
Αντί, λοιπόν, μιας σαφούς και ανοιχτής καταδίκης των μαζικών φασιστικών διώξεων, η σοσιαλδημοκρατική ηγεσία της Παπαρήγα προτίμησε, όπως ήταν εξάλλου αναμενόμενο, τη δημαγωγία και πολιτική απάτη δηλ. εκδηλώσεις «τιμής» στους μαχητές του ΔΣΕ, τους οποίους δεκαετίες ολόκληρες οι χρουστσωφικοί ηγέτες ομοϊδεάτες της κυνήγησαν με «φωτιά και σίδερο», προκαλώντας έτσι με τον πιο χυδαίο και ακραίο τρόπο την επαναστατική ταξική συνείδηση των επιζώντων μαχητών του ΔΣΕ αλλά και προσβάλλοντας βάναυσα ακόμα και τη νοημοσύνη τους.
Δεν πρέπει όμως να προκαλεί καθόλου έκπληξη αυτή η χωρίς όρια υποκρισία και ο ακραίος αστικός πολιτικός αμοραλισμός της σοσιαλδημοκρατικής ηγεσίας Παπαρήγα – ξεπερνάει κατά πολύ ακόμα και την υποκρισία και τον αμοραλισμό της αστικής τάξης την οποία υπηρετεί – αφού αυτά αποτελούν αναπόσπαστα συστατικά στοιχεία του αστικού ιδεολογικο-πολιτικού εκφυλισμού του χρουστσωφικού «Κ»ΚΕ (΄56).
Σήμερα η σοσιαλδημοκρατική ηγεσία Παπαρήγα είναι πολύ δύσκολο να βρει έστω και ελάχιστους απ’ τους επιζώντες μαχητές του ΔΣΕ που να μην έχουν υποστεί τις όποιες φασιστικές χρουστσωφικές διώξεις στις μετά το ΄56 δεκαετίες.
Απ’ τις δεκάδες χιλιάδες φασιστικές χρουστσωφικές διώξεις ας αναφερθούν, μ’ αφορμή τα δημοσιεύματα στον «Κυριακάτικο Ριζοσπάστη» της 16ης Ιούλη 2006, αντιπροσωπευτικά μόνο τρεις περιπτώσεις: ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ, ΣΤΕΡΓΙΟΥ ΚΟΚΚΑ και ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΑΛΙΑΝΕΣΗ.
Με ποιόν, λοιπόν, τρόπο «τίμησαν» και «τιμούν» τον αγώνα του ΔΣΕ οι χρουστσωφικοί ηγέτες του «Κ»ΚΕ (΄56) το δείχνουν οι τρεις παρακάτω χαρακτηριστικές περιπτώσεις:
Οι αποστάτες χρουστσωφικοί ρεβιζιονιστές κυνήγησαν με «φωτιά και σίδερο» τον Νίκο Ζαχαριάδη επειδή: α) δεν δέχτηκε ν’ ακολουθήσει την αντεπαναστατική σοσιαλδημοκρατική γραμμή του 20ου Συνεδρίου του ΚΚΣΕ και έμεινε ως το τέλος συνεπής υπερασπιστής που επαναστατικού μαρξισμού δηλ. του λενινισμού-σταλινισμού, β) αντιτάχθηκε στην επέμβαση των χρουστσωφικών ρεβιζιονιστικών στα εσωτερικά του ΚΚΕ και γ) υπεράσπισε τον επαναστατικό αγώνα του ΔΣΕ, αρνούμενος να τον χαρακτηρίσει «τυχοδιωκτικό» όπως απαιτούσαν και έπραξαν οι χρουστσωφικοί ρεβιζιονιστές. Τότε (Φλεβάρης 1956) η φασιστική ρεβιζιονιστική κλίκα των Χρουστσώφ-Μπρέζνιεφ τον συνέλαβε παράνομα, κρατώντας τον εξορία αρχικά στο Μποροβίτσι της περιοχής Νόβγκοραντ και τον Ιούνη του 1962 τον μεταφέρει γκανγκστερικά, στο Σουργκούτ της Σιβηρίας, ενώ του αφαιρεί όχι μόνο την ταυτότητα πολιτικού πρόσφυγα αλλά ακόμα και το όνομά του, «βαφτίζοντάς» τον πλέον Νικολάι Νικολάγιεβιτς Νικολάγιεβ. Αφού τον κράτησαν 17 ολόκληρα χρόνια εξορία σε εξοντωτικές συνθήκες στη Σιβηρία, κατασυκοφαντώντας τον με τις ρετσινιές του «προδότη», «πράκτορα», «χαφιέ», κ.λπ. και αφού δεν μπόρεσαν να τον λυγίσουν και καθυποτάξουν, η προδοτική σοσιαλδημοκρατική ομάδα των Μπρέζνιεφ-Φλωράκη τον δολοφόνησε τον Αύγουστο του 1973, παραμονές της πολιτικής «αλλαγής» στην Ελλάδα για να μην επιστρέψει ζωντανός και τους χαλάσει τα αντεπαναστατικά σχέδιά τους.
Να λοιπόν πως «τίμησε» το ΔΣΕ η σοσιαλδημοκρατική κλίκα των Φλωράκη-Παπαρήγα: δολοφονώντας τον εμπνευστή, οργανωτή και καθοδηγητή του ένδοξου ΔΣΕ ΝΙΚΟ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ δηλ. διαπράττοντας επιπλέον ένα έγκλημα που ούτε οι γερμανοί ναζί δεν τόλμησαν, λόγω πίεσης της τότε σταλινικής Σοβιετικής Ενωσης (Δημητρόφ, Ζαχαριάδης κ.λπ.), να διαπράξουν: «την 1η Αυγούστου 1973 ο χουστσωφικός ηγέτης Λ. Μπρέζνιεφ προχώρησε σ’ ένα έγκλημα που δεν το τόλμησαν ούτε οι χιτλερικοί κατακτητές. Με την ΚΑ-ΚΕ-ΜΠΕ δολοφόνησαν τον Ν. Ζαχαριάδη, τον εκλεκτό ηγέτη του ΚΚΕ και μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής της Κομμουνιστικής Διεθνούς… ο Χαρ. Φλωράκης φαίνεται ότι συναίνεσε με τη χρουστσωφική ηγεσία αν δεν της το ζήτησε εκείνος για τη δολοφονία του Ζαχαριάδη. Ό π ω ς κ α ι ν ά χ ε ι τ ο ζ ή τ η μ α ο Χ α ρ. Φ λ ω ρ ά κ η ς υ π ή ρ ξ ε η θ ι κ ό ς α υ τ ο υ ρ γ ό ς τ η ς δ ο λ ο φ ο ν ί α ς τ ο υ Ν. Ζ α χ α ρ ι ά δ η» (Ν. Κεπέση: «Προβληματισμοί γύρω από πρόσωπα και γεγονότα», σελ. 45, Αθήνα 2006) σημειώνει σωστά εντελώς πρόσφατα ο βετεράνος κομμουνιστής σύντροφος Νίκανδρος Κεπέσης.
Πώς «τίμησε» τώρα το ΔΣΕ, στην περίπτωση του Νίκου Ζαχαριάδη, η πιστή και συνεπής υπηρέτρια του ντόπιου κεφαλαίου σοσιαλδημοκράτισσα Α. Παπαρήγα – αλλά και ολόκληρη η ηγεσία του ΚΚΕ που τα τελευταία χρόνια έχει σε τέτοιο βαθμό εκφυλιστεί ώστε να αποκτήσει επάξια τον τίτλο της «παλλακίδας» του μοναρχοφασιστικού κόμματος της ΝΔ - αυτό μπορεί να το πληροφορηθεί κανείς καλύτερα από το αντεπαναστατικό ρεφορμιστικό λογίδριο που αυτή εκφώνησε στο Κεφαλοχώρι Κόνιτσας. Ανατρέχοντας λοιπόν στην ομιλία της βρίσκει κανείς αμέσως την προκλητικότατη απάντηση σ’ αυτό το ερώτημα: σ’ αυτήν δεν γίνεται η παραμικρή αναφορά, έστω για δημαγωγία, στο όνομα του εμπνευστή, οργανωτή και καθοδηγητή του ένοπλου αγώνα και της 3 ½χρονης εποποιϊας του ΔΣΕ ΝΙΚΟ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ: δηλ. ΔΣΕ χωρίς τον ηγέτη του Νίκο Ζαχαριάδη, κατακτώντας–επιβεβαιώνοντας έτσι εκ νέου επάξια τον τίτλο της αδέξιας μέτριας μαθητριούλας των Χρουστσώφ-Μπρέζνιεφ κατά το γνωστό «η Σοβιετική Ενωση με επικεφαλής το ΚΚΣΕ και το σοβιετικό λαό τους χάλασε τα σχέδια» («Κυριακάτικος Ριζοσπάστης», «7 μέρες μαζί», 16/7/2006, σελ. 4), δηλ. ΚΚΣΕ χωρίς τον ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ. Ομως τα πραγματικά ιστορικά γεγονότα – μεταξύ των οποίων κι αυτό της ένοπλης πάλης του ΔΣΕ με επικεφαλής τον Νίκο Ζαχαριάδη που την ύπαρξή τους δεν αποτολμούν να αμφισβητήσουν ούτε οι πιο αντιδραστικοί αστοί ιστορικοί και πολιτικοί (τα ερμηνεύουν απλώς διαφορετικά) - δεν μπορούν ευτυχώς να τα αλλάξουν ούτε εξαλείψουν-εξαφανίσουν απ’ την ιστορία οι ψευτιές-αποσιωπήσεις των χρουστσωφικών σοσιαλδημοκρατών ηγετών του «Κ»ΚΕ. Το μόνο που πετυχαίνουν οι λακέδες του κεφαλαίου ηγέτες του «Κ»ΚΕ με την άρνηση-αποσιώπηση του πραγματικού γεγονότος ότι ηγέτης του ΔΣΕ ήταν ο ΝΙΚΟΣ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ είναι να αυτογελοιοποιούνται, να δείχνουν το μέγεθος της αντιδραστικότητάς τους και τον ακραίο αντιζαχαριαδισμό τους.
Το πυροβόλο
«Όταν ο ταγματάρχης Στέργιος Κόκκας διαπίστωσε ότι οι άνδρες του τάγματος έπιασαν τις οριστικές θέσεις τους κοντά στο πρώτο εχθρικό συρματόπλεγμα (...) ρίχνει τη συνθηματική κόκκινη φωτοβολίδα κι αυτοστιγμής άρχισε το σφυροκόπημα των εχθρικών θέσεων με τα δύο πυροβόλα, ένα καμπύλης τροχιάς και το άλλο άμεσης βολής (...) οι μαχητές του τάγματος που βρίσκονταν στην αιχμή της επίθεσης στήριζαν πολλές ελπίδες στην καταστροφή των εχθρικών πυροβολείων από το πυροβόλο άμεσης βολής. (...) όμως έπαθε βλάβη και βγήκε εκτός μάχης. Χρησιμοποιήθηκε κεραυνοβόλα το δεύτερο πυροβόλο» (από το ημερολόγιο του Δημήτρη Κατσή).
Αυτό το πυροβόλο, έψαξαν και βρήκαν, στο Πάτωμα, κατεστραμμένο πια, στο σημείο που έριξε τις τελευταίες του βολές, σύντροφοι από τη Μακεδονία. Είναι αυτό που τοποθετήθηκε στο μνημείο.
Η περίπτωση του επαναστάτη κομμουνιστή σταλινικού-ζαχαριαδικού και μακαρίτη πια συντρόφου μας Στέργιου Κόκκα είναι, όσον αφορά την «τιμή» προς το ΔΣΕ, ακόμα πιο χαρακτηριστική, οδυνηρή και τραγελαφική για τη δημαγωγία, την ψευτιά και την αναξιοπιστία της σοσιαλδημοκρατικής ηγεσίας της Α. Παπαρήγα, γιατί οι χρουστσωφικοί ρεβιζιονιστές (σοβιετικοί και έλληνες), πέρα απ’ τις γενικότερες παντοειδείς φασιστικές διώξεις σε βάρος χιλιάδων ανταρτών του ΔΣΕ, εξόρισαν τον επαναστάτη κομμουνιστή Στέργιο Κόκκα για χρόνια στις παγωμένες στέππες της Σιβηρίας (θερμοκρασία 50-60 βαθμούς υπό το μηδέν) μαζί με τη γυναίκα και το μικρό παιδί τους. Στις 30/10/1962 τον μετέφεραν από την Τασκένδη στο Κουστανάι του βορείου Καζακστάν. Αφέθηκε ελεύθερος μετά 6 χρόνια για να επιστρέψει στην Τασκένδη στις 20/6/1968.
Να, λοιπόν, πως «τίμησαν»-εκδικήθηκαν οι χρουστσωφικοί ηγέτες του «Κ»ΚΕ(΄56) το ΔΣΕ στην περίπτωση-πρόσωπο του κομμουνιστή Στέργιου Κόκκα: του έδωσαν την ευκαιρία να «παραθερίσει» 6 χρόνια στις παγωμένες στέππες της Σιβηρίας: «Μας αρπάξανε από κοντά σας και μας πετάξανε σ’ αυτές εδώ τις άγριες παγωμένες και αφιλόξενες στέππες του βόρειου Καζακστάν… Μια βουβή τραγωδία, ένα ασύλληπτο δράμα άρχισε να ξετυλίγεται στο βόρειο Καζακστάν, το καινούριο βουβό δράμα των ελλήνων πολιτικών προσφύγων, η καινούρια τραγωδία μια χούφτας τίμιων κουκουέδων. Μονάχοι, καταμόναχοι ζούμε σαν τα άγρια θηρία, σε άγρια μέρη, ξεκομμένοι απ’ τον υπόλοιπο κόσμο, θαμμένοι μέσα στα χιόνια, τις άγριες θύελλες και του φοβερούς πάγους… Αρνηθήκαμε να γίνουμε δούλοι, αρνηθήκαμε να γίνουμε λούστροι, αρνηθήκαμε να σκύψουμε το κεφάλι, αρνηθήκαμε να προσκυνήσουμε τους προσκυνημένους, αρνηθήκαμε και αρνούμαστε να θάψουμε την αλήθεια, να αρνηθούμε τις αρχές μας, να τσαλαπατήσουμε τις επαναστατικές παραδόσεις του Λαού μας και του Κόμματός μας, αρνηθήκαμε και αρνούμαστε να αρνηθούμε την επαναστατική μας τιμή… Στο βόρειο Καζακστάν όπως και στην «ελεύθερη» Τασκένδη, ψηλά, περήφανα κυματίζει η κουκουέδικη σημαία που την κρατούν στα ροζιασμένα, μα τίμια χέρια τους, οι ατρόμητοι έλληνες κομμουνιστές… Γεια χαρά! Η νίκη είναι δικιά μας! Β. Καζακστάν, Οκτώβρης 1963, ΣΑΒΒΑΣ ΠΑΛΛΕΣ (δεύτερος γραμματέας της ΚΕ της ΚΟ της 7ης πολιτείας Τασκένδης, εθελοντής μαχητής των Διεθνών Ταξιαρχιών στην Ισπανία).
Κι όλα αυτά επειδή ο Στέργιος Κόκκας (αλλά και οι άλλοι έλληνες κομμουνστές) αρνήθηκε να σκύψει το κεφάλι στους χρουστσωφικούς ρεβιζιονιστές δηλ. ν’ ακολουθήσει την προδοτική σοσιαλδημοκρατική γραμμή των 20ου Συνεδρίου-6ης Ολομέλειας («ειρηνικός δρόμος», κ.λπ.) και να χαρακτηρίσει τον ίδιο τον αγώνα του δηλ. τον αγώνα του ΔΣΕ «τυχοδιωκτισμό» του Νίκου Ζαχαριάδη.
Αν το δοξασμένο πυρόβολο του Στέργιου Κόκκα χιονοανεμοδέρνονταν δεκαετίες στις κορυφές του Γράμμου, ο επαναστάτης σύντροφός μας, αντισυνταγματάρχης του ΔΣΕ, που το χρησιμοποίησε στη μάχη στα Πατώματα είχε τη «μεγάλη τύχη», πέρα απ’ τις άλλες φασιστικές διώξεις, να χιονοανεμοδέρνεται για χρόνια, αρχές-μέσα της δεκαετίας του ΄60, στις παγωμένες στέππες του βορείου Καζακστάν, αιχμάλωτος πλέον και ηρωικός δεσμώτης των προδοτών χρουστσωφικών ρεβιζιονιστών (σοβιετικών και ελλήνων).
Με την ευκαιρία ας σημειωθεί πως τα «πυροβόλα» ο Στέργιος Κόκκας, και γενικά ο ΔΣΕ, δεν τα έστρεφαν μόνο ενάντια στους αγγλοαμερικάνους ιμπεριαλιστές αλλά και ενάντια στον ντόπιο μοναρχοφασισμό-καπιταλισμό, για την ανατροπή του καπιταλισμού και επομένως ο αγώνας του ΔΣΕ δεν ήταν απλά και μόνο «αντιιμπεριαλιστικός, διεθνιστικός» («Κυρ. Ριζοσπάστης», 6/8/2006, σελ. 11), όπως ισχυρίζεται η σοσιαλδημοκρατική κλίκα της Παπαρήγα, αλλά αγώνας για την εγκαθίδρυση της δικτατορίας του προλεταριάτου: «η επανάσταση που έκανε ο ΔΣΕ ήταν σοσιαλιστική. Και η εξουσία που εγκαθίδρυε, όπου επικρατούσε, ήταν δικτατορία του προλεταριάτου» («Βοήθημα για την ιστορία του ΚΚΕ», σελ. 253, 1952, εκδ. της ΚΕ του ΚΚΕ).
Το γενναίο αυτό υπερασπιστή της Μουργκάνας υποστράτηγο του ΔΣΕ Γιώργο Καλιανέση, που σύντριψε δυο φορές το μοναρχοφασιστικό στρατό, τον συνέλαβαν μετά τα γεγονότα της 9ης προς 10 Σεπτέμβρη του ΄55 στην Τασκένδη οι χρουστσωφικοί ρεβιζιονιστές με την υπόδειξη των ελληνόφωνων τσιρακιών τους, τον έριξαν 6 σχεδόν μήνες στα μπουντρούμια των φυλακών της Τασκένδης σε πλήρη απομόνωση, τον ανέκριναν μαζί με άλλους με τρόπο που «οι πρώτες ανακρίσεις στη διοίκηση της αστυνομίας θύμιζαν κατοχική περίοδο» (Δ. Βύσσιος), τον καταδίκασαν στις σκηνοθετημένες τρομοκρατικές φασιστικές «δίκες-στρατοδικεία», που θύμιζαν «δίκη σε στρατοδικεία κατοχικής και εμφυλιοπολεμικής περιόδου» (Δ. Βύσσιος), τον δίκασαν με ψευδείς κατηγορίες, στρατολογώντας ψευδομάρτυρες, και με νόμους για «χούλιγκανς-αλήτες» τον καταδίκασαν σε 3 χρόνια φυλακή μαζί με τους Δ. Βύσσιο, αντισυνταγματάρχη πολιτικό επίτροπο της 103 ταξιαρχίας, τον Νίκο Φράγκο, ταγματάρχη του ΔΣΕ, κ.λπ.
Το γενναίο και λαμπρό πολέμαρχο του ΔΣΕ (και του ΕΛΑΣ) Γιώργο Καλιανέση που τσάκισε δυο φορές τον μοναρχοφασιστικό στρατό στη Μουργκάνα, ταπεινώνοντας και καταξευτελίζοντας τους υπερφίαλους στρατηγίσκους του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού και του ντόπιου μοναρχοφασισμού, οι αντεπαναστάτες φασίστες χρουστσωφικοί ρεβιζιονιστές τον εκδικήθηκαν με τον πιο ελεεινό και θρασύδειλο τρόπο: τον καταδίκασαν με νόμους για «αλήτες» και τον εξόρισαν στη Σιβηρία και μάλιστα δίπλα σε στρατόπεδο γερμανών εγκληματιών πολέμου: «οι γερμανοί θεωρούνταν αιχμάλωτοι πολέμου, δεν δούλευαν και έπαιρναν το συσσίτιο του σοβιετικού στρατιώτη και συμπληρωματικά κάθε δέκα μέρες δέματα με τρόφιμα και φάρμακα απ’ τον Ερυθρό Σταυρό της δυτικής Γερμανίας. Οι καταδικασμένοι αγωνιστές πρόσφυγες τρέφονταν με τις σάπιες πατάτες και το μουχλιασμένο πλιγούρι του στρατοπέδου. Κι αυτή η «δίαιτα», σε συνθήκες βαριάς και εξαντλητικής εργασίας, φρουρούμενοι από ένοπλους δεσμοφύλακες και ειδικά σκυλιά: καθημερινά καθορίζονταν από τον αρχιφύλακα ένα κομμάτι γης από το οποίο, από ένα μέτρο βάθος αφαιρούνταν το χώμα και μεταφέρονταν σε κοντινή απόσταση, έπειτα με κασμάδες σπάζονταν και απομακρύνονταν, ο αιώνιος πάγος πάχους 1-1,5 μέτρου και μετά απ’ αυτό, με ειδικά εργαλεία-φτυάρια, κοβόταν η τύρφη σε σχήμα όπως τα τούβλα, εξαγόταν στην επιφάνεια και τοποθετούνταν έτσι που να μπορεί να στεγνώσει για να χρησιμοποιηθεί το χειμώνα σαν καύσιμη ύλη. Καθημερινά 12-13 ώρες στο πόδι. Μετρήματα, ξαναμετρήματα, μεταφορά στον τόπο της δουλειάς σε ανοιχτά αυτοκίνητα, τουρτουρίζοντας από το κρύο. Σε συνθήκες απάνθρωπης διαβίωσης και εξαντλητικής δουλειάς άνθρωποι που υπέφεραν από φυματίωση ή ήσαν ανάπηροι πολέμου έπρεπε να «εκπληρώνουν τη νόρμα». Οι Γερμαναράδες, καλοθρεμμένοι ασχολούνταν με τα σπορ, οργάνωναν την ψυχαγωγία τους και χλεύαζαν τους πάντες και τα πάντα. Οι έλληνες πρόσφυγες για να μην «εκτεθούν πολιτικά» έλεγαν ότι μέθυσαν και μάλωσαν σ’ ένα γάμο και τους δίκασαν σαν χούλιγκαν. Ενώ ήταν όλοι τους ανώτερα στελέχη της Εθνικής Αντίστασης και του ΔΣΕ, μεταξύ των οποίων διοικητές και επίτροποι ανώτερων μονάδων και στρατηγοί» (Δ. Βύσσιος).
Να, λοιπόν, πως «τίμησαν» και «τιμούν» τον αγώνα του ΔΣΕ οι ηγέτες του χρουστσωφικού «Κ»ΚΕ στην περίπτωση του Γιώργου Καλιανέση: συλλαμβάνοντάς τον, ρίχνοντάς τον στην φυλακή, παραπέμποντάς τον σε σκηνοθετημένες δίκες και καταδικάζοντάς τον με νόμους για «χούλιγκανς-αλήτες» και εξορίζοντάς τον σε στρατόπεδα κοντά σε κείνα των γερμανών ναζί αιχμαλώτων.
«Αλήτες», λοιπόν, για τους προδότες χρουστσωφικούς ρεβιζιονιστές (σοβιετικούς-έλληνες) οι αετοί των Γράμμου-Βίτσι-Κλέφτη-Μουργκάνας αντάρτες του ΔΣΕ: «στην περίοδο αυτή για πρώτη φορά συναντήσαμε τη λέξη χούλιγκανς και η οποία δόθηκε παράσημο και κοσμητικό επίθετο σ’ όλους τους «ζαχαριαδικούς» της Τασκένδης» (Κ. Καρανικόλας: «Μια λευκή σελίδα του ΚΚΕ», σελ. 87-88, εκδ. «Νικολαϊδη», Αθήνα 1987).
Όμως οι αντικομμουνιστές χρουστσωφικοί ρεβιζιονιστές δεν πρωτοτύπησαν χαρακτηρίζοντας τους αντάρτες του ΔΣΕ «αλήτες» αφού είχε ήδη προηγηθεί ο Γ. Παπανδρέου, αρχές της δεκαετίας του ΄50, όπως το ξαναθύμισε επαναφέροντάς το στη δημοσιότητα, ο αντιδήμαρχος Ξάνθης, φασίστας Μ. Φωτιάδης, αντιστράτηγος ε.α., στέλεχος του μοναρχοφασιστικού κόμματος της ΝΔ: «ο γέρος της δημοκρατίας είχε πει ότι ο Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδος ήταν ένα τσούρμο αλήτες»* («Ρ», 21/10/2003).
Ο εκφραστής και υπερασπιστής των συμφερόντων της αντιδραστικής μεγαλοαστικής τάξης αντικομμουνιστής Γ. Παπανδρέου και οι πράκτορές της στο εργατικό κίνημα αντικομμουνιστές χρουστσωφικοί ρεβιζιονιστές (σοβιετικοί-έλληνες) χαρακτηρίζουν τους αντάρτες του ΔΣΕ «αλήτες».
Να, λοιπόν, πώς «τίμησε» και «τιμά» η χρουστσωφική ηγεσία του «Κ»ΚΕ (΄56) τους αντάρτες του ΔΣΕ: χαρακτηρίζοντάς τους «αλήτες».
* Ο «Ριζοσπάστης» και στις τρεις αναφορές σ’ αυτό το θέμα (21/10/2003, 4/11/2003, σελ.40 και 2/3/2004, σελ.40) αποσιωπά σκόπιμα ότι ο φασίστας αξιωματικός Μ. Φωτιάδης ανήκει στο συνδυασμό του μοναρχοφασιστικού κόμματος της ΝΔ, για να μην χαλάσει προφανώς την εικόνα του μεγαλοαστικού αντιδραστικού αυτού κόμματος και παρενοχληθεί η μόνιμη συνεργασία «Κ»ΚΕ-ΝΔ , ενώ ο πολύς Φυτσιλής, ένα από τα πιο εμετικά λιβανιστήρια του αποστάτη Φλωράκη, που ούτε αυτός αναφέρει σε ποιο κόμμα ανήκει ο αντιδήμαρχος Ξάνθης, παρουσιάζεται επιπλέον με ολόκληρο «κατεβατό» στο «Ριζοσπάστη» (4/11/2003, σελ. 40) ως «υπερασπιστής» τάχα των μαχητών και μαχητριών του ΔΣΕ και σε ύφος ταμ-ταμ διαβεβαιώνει ότι η ιστορία «έχει αποφανθεί, οριστικά και τελεσίδικα, για το ποιοι ήταν οι μαχητές και οι μαχήτριες του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδος και ποιοι είναι οι ανιστόρητοι και θρασύδειλοι πολιτικοί αλήτες που ασχημονούν και σκυλεύουν τα ιερά και τα όσια των αγώνων του λαού μας».
Όμως σ’ αυτούς τους «ανιστόρητους και θρασύδειλους πολιτικούς αλήτες» ανήκουν και οι αντεπαναστάτες αντικομμουνιστές χρουστσωφικοί ρεβιζιονιστές της παράταξής του που κι αυτοί αποκαλούσαν τους αντάρτες του ΔΣΕ «αλήτες» και τους καταδίκασαν με νόμους για «χούλιγκανς-αλήτες», ενώ οι διάφοροι «Φυτσιλήδες», θλιβερά και αξιοθρήνητα τσιράκια των Χρουστσώφ-Μπρέζνιεφ παρήλαυναν σωρηδόν και κατέθεταν ως ψευδομάρτυρες στις σκηνοθετημένες φασιστικές δίκες της Τασκένδης σε βάρος των ελλήνων κομμουνιστών, ηρωικών μαχητών του ΔΣΕ.
Να, λοιπόν, που ο αχυράνθρωπος των άγγλων ιμπεριαλιστών Γ. Παπανδρέου και οι αχυράνθρωποι των Χρουστσώφ-Μπρέζνιεφ της παράταξης του Φυτσιλή δηλ. οι ηγέτες του αστικορεβιζιονιστικού σοσιαλδημοκρατικού «Κ»ΚΕ (΄56) ταυτίζονται πλήρως αφού και οι δυο πλευρές αποκαλούν τους αντάρτες του ΔΣΕ «αλήτες».
Τέλος αλλού ο χρουστσωφικός σοσιαλδημοκράτης αντικομμουνιστής Φυτσιλής που φημίζεται για τις δημαγωγικές του σαπουνόφουσκες εμφανίζεται «αγανακτισμένος» μ’ άλλο «κατεβατό» στο Ριζοσπάστη (20/8/2004, σελ. 28) για να εκφράσει τον δήθεν «αποτροπιασμό» του για τις προσπάθειες απομάκρυνσης του αγάλματος του Λένιν απ’ την πόλη Τιούμεν, «ξεχνώντας» πως τα αφεντικά του και οι ομοϊδεάτες του αντεπαναστάτες χρουστσωφικοί ρεβιζιονιστές κατεδάφισαν νύχτα, σαν κλέφτες και με γκαγκστερικό τρόπο, όλα τα αγάλματα του ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ σ’ ολόκληρη τη Σοβιετική Ένωση και τις άλλες ρεβιζιονιστικές χώρες.
Η συντρόφισσα, Νίκη, σύντροφος στη ζωή και στην πάλη του Στέργιου Κόκκα, προσφέρει στη μνήμη του στην «Ανασύνταξη» 50 ευρώ
Αρ. Φύλ. 232 1-31 Αυγούστου 2006
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου