Τα αιματηρά γεγονότα του Μάη του '36 στη Θεσσαλονίκη με τη δολοφονία εργατών αποτέλεσαν τον προάγγελο της εγκαθίδρυσης της φασιστικής διχτατορίας του Μεταξά στις 4 Αυγούστου του 1936.
Αναδημοσιεύουμε παρακάτω την "Ανακοίνωση της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ" και αποσπάσματα από την περιγραφή του αιματοκυλίσματος των εργατικών κινητοποιήσεων και διαδηλώσεων από τον προλεταριακό συγγραφέα Θέμο Κορνάρο.
Ανακοίνωση της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ
Η μοναρχοφασιστική κυβέρνηση Μεταξά και ολόκληρη η πλουτοκρατική αντίδραση, για να σκεπάσουν το γεγονός ότι για την υπεράσπιση των πιο κανιβαλικών επιδιώξεων και της πιο απάνθρωπης εκμετάλλευσης των ληστών καπνεμπόρων και των άλλων εκμεταλλευτών του λαού ματοκύλισαν τη Θεσσαλονίκη και δολοφόνησαν δεκάδες εργαζομένων και για να καλύψουν τα ύποπτα φασιστικά, δικτατορικά σχέδιά τους και δικαιολογήσουν την αντιλαϊκή τρομοκρατία τους, διαστρεβλώνουν την πραγματικότητα των δολοφονιών τους και βάζουν σε ενέργεια τα συνηθισμένα χαφιεδικά «κόλπα» για κομμουνιστικές εξεγέρσεις, κλπ.
Η πραγματικότητα είναι πεντακάθαρη και κανένας δε μπορεί να τη διαστρεβλώσει. Στη Θεσσαλονίκη η μοναρχική κυβέρνηση, πραιτοριανός και γενίτσαρος της πλουτοκρατίας, δολοφόνησε δεκάδες εργαζομένων που παλεύουν για το ψωμί τους, για τις ελευθερίες τους.
Αυτό ξεσήκωσε απόλυτα δικαιολογημένη παλλαϊκή θύελλα σ’ όλη τη χώρα. Ο λαός ζητά ικανοποίηση. Η κυβέρνηση απαντά με καινούργιες δολοφονίες και φασιστική τρομοκρατία
Το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας, εκπρόσωπος της πιο πρωτοπόρας μερίδας του εργαζόμενου λαού, διακηρύσσει ότι σήμερα άμεσο συμφέρον του λαού και της χώρας είναι η εκδίωξη της μεταξικής κυβέρνησης που πνίγει τη χώρα στο αίμα και την οδηγεί στο γκρεμό του αφανισμού και ο σχηματισμός κυβέρνησης από τη δημοκρατική πλειοψηφία της Βουλής, που θα ικανοποιήσει τα πιο άμεσα οικονομικά και πολιτικά αιτήματα του λαού.
Το Κομμουνιστικό Κόμμα διακηρύσσει ότι ο εργαζόμενος λαός με το ξεσήκωμά του ενάντια στις κυβερνητικές δολοφονίες πρέπει να πρωτοστατήσει με όλα τα μέσα, που τα κάνει νόμιμα η κυρίαρχη πλειοψηφία του, στο γκρέμισμα της κυβέρνησης των δολοφόνων που ο αρχηγός της στρατηγός Μεταξάς μόλις πριν τρεις μήνες αποδοκιμάστηκε από το λαό.
Το Κομμουνιστικό Κόμμα διακηρύσσει ότι καμιά δύναμη, βία, τρομοκρατία δεν μπορούν να το σταματήσουν να πράξει ακέραιο το καθήκον του μπροστά στο λαό και στη χώρα. Οι κυβερνητικές δολοπλοκίες για κομμουνιστικές συνωμοσίες αποβλέπουν στην κάλυψη και δικαιολόγηση των μεταξικών στρατοκρατικών δικτατορικών επιδιώξεων.
Ο λαός και ο στρατός πρέπει ενωμένοι και κατά το παράδειγμα της Θεσσαλονίκης να ματαιώσουν τα εγκληματικά αυτά φασιστικά σχέδια των πιο λυσσασμένων εχθρών της Ελλάδας και να επιβάλουν τη λαϊκή θέληση.
Αθήνα 12 του Μάη 1936
Η Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ
(Δημοσιεύτηκε στο «Ριζοσπάστη», 14 του Μάη 1936, που κατασχέθηκε από την αστυνομία)
Θεσσαλονίκη 9-11 του Μάη 1936
(οι αγώνες του λαού)
Θέμου Κορνάρου
Η συναδέλφωση στρατού και λαού
Οι καμπάνες χτυπούνε πένθιμα το πρωί της Κυριακής. Καλούνε το λαό να κηδέψει τα 9 θύματα της χτεσινής σφαγής. Δεν έδωσε κανείς το σύνθημα. Όμως δεν έμεινε βουβή καμιά καμπάνα, από τις μεγάλες ως τα ξωκλήσια.
Όλος ο λαός ξεχύνεται στους δρόμους. Νέοι, γέροι, γυναίκες και παιδιά απ’ όλες τις συνοικίες και τους συνοικισμούς ξεκινούν για το νεκροταφείο, κρατώντας λουλούδια στα χέρια, μαύρες σημαίες ή πλακάτ με τέτοια συνθήματα:
- Κάτω ο δολοφόνος Μεταξάς!
- Στο σκαμνί ο Ντάκος!
- Τους σκότωσαν για ένα κομμάτι ψωμί.
- Εκδικηθείτε το αίμα των αδερφιών μας.
Οι μικρές ομάδες γίνονταν γρήγορα μεγάλες διαδηλώσεις. Απ’ όπου περνούν μαζεύουν λουλούδια. Από τη γλάστρα του φτωχόσπιτου που προσφέρει με συγκίνηση, ως τον ανθόκηπο της έπαυλης που δίνει από φόβο. Οι κοπέλες πλέκουν στεφάνια για τα φέρετρα και τους τάφους των νεκρών και σκορπίζουν λουλούδια σ’ όλα τα σημεία των δρόμων που βάφτηκαν από το αίμα των δολοφονημένων αδερφιών τους.
Όσο κατεβαίνουν στους κεντρικούς δρόμους, οι διαδηλώσεις ογκώνονται. Η οδός Εγνατίας και οι πάροδοι έχουν πλημμυρίσει από μια φουρτουνιαμένη λαοθάλασσα. Απ’ όλες τις γωνιές ξεπετιούνται ομιλητές κι’ αδιάκοπα ο αέρας ανταριάζεται απ’ την κραυγή:
- Εκδίκηση!
Μπρος στο Γ΄ αστυνομικό τμήμα υπάρχει ισχυρή στρατιωτική δύναμη για να φυλάξει τους δολοφόνους, τους Ντάκους, από την οργή του λαού. Η Συγκίνηση του πλήθους μεταδίδεται στους φαντάρους. Κι’ όταν η διαδήλωση φτάνει κοντά τους, αγκαλιάζονται με το λαό. Μια μυριόστομη κραυγή ακούεται:
- Ο στρατός μαζί μας.
- Ζήτω ο στρατός.
- Ζήτω ο λοχίας μας
Ο λοχίας είναι ο ήρωας της ημέρας. Ο ηρωισμός του την προηγούμενη μέρα έχει συγκινήσει τα πλήθη. Τον έχουν φυλακίσει γιατί είχε ταχθεί με το μέρος του λαού και «περιποιήθηκε» ένα χαφιέ κατά που του ‘πρεπε, την ώρα που χτυπούσε μια εργάτρια.
Τώρα που συντελείται η συναδέλφωση λαού και στρατού, το πλήθος δεν μπορεί παρά να θυμηθεί και να τιμήσει τον ηρωικό νέο.
Αγκαλιασμένος ο λαός με το στρατό προχωρεί, ένα τεράστιο κύμα προς το νεκροταφείο. Ο ταγματάρχης που ήταν επικεφαλής των φαντάρων, αρπάζεται και σηκώνεται στα χέρια. Η συγκινητική στιγμή άγγιξε τη δημοκρατική ψυχή του και θέλησε να μιλήσει στη μάζα. Μα η μάζα δεν άκουσε παρά τούτα μόνο τα λόγια:
«Είμαστε και μεις ένα κομμάτι από σας. Είμαστε παιδιά του λαού».
Οι 200 χιλιάδες λαού που τ’ άκουσαν, τον έφεραν θριαμβευτικά στους ανοιχτούς τάφους και του ‘δωσαν ένα τεράστιο στεφάνι από κατακόκκινα τριαντάφυλλα για να το καταθέσει εξ ονόματος του στρατού στα φέρετρα των 9 θυμάτων της φασιστικής βίας και του κεφαλαίου.
Έτσι επισφραγίστηκε η συναδέλφωση του λαού και του στρατού, μπροστά στους τάφους των δολοφονημένων...
Η κυριαρχία των μαζών
Η μάζα των διακοσίων χιλιάδων λαού που ΄θαψε τους νεκρούς της κατεβαίνει σ’ έναν απέραντο όγκο, κυριευμένη από μια ασυγκράτητη αγανάκτηση. Οι δρόμοι αντηχάνε από την οχλαλοή, ενώ η κραυγή «εκδίκηση» σκίζει τον αέρα. Μια σπίθα θα ΄ταν αρκετή για ν’ ανάψει άσβηστη πυρκαϊά. Και δε θα ‘ταν δυνατό να βρεθεί δύναμη που ν’ ανισταθεί ή να ανακόψει την ορμή του αμέτρητου πλήθους.
Είναι η ώρα που «έτρεμε η καρδούλα» του στρατηγού, όπως έλεγε αργότερα ο ίδιος. Η ώρα που οι καρχαρίες του πλούτου έτρεχαν πανικόβλητοι στο Σώμα Στρατού για να σώσουν την άνομη ύπαρξή τους. Μόλις όμως αισθάνθηκαν τους εαυτούς τους ασφαλισμένους μέσα στις διπλές και τριπλές σειρές των όπλων και πολυβόλων, ξαναπόχτησαν το θράσος της κυρίαρχης τάξης και άρχισαν να πιέζουν για να επέμβει ο «εθνικός στρατός» και ν’ αφεθεί ελεύθερη η χωροφυλακή (το σκυλολόι των δολοφόνων τους) να «δράσει κατά που ξέρει».
Μα ο στρατός είχε πια περάσει με το μέρος του λαού – είχε πάρει τη θέσει που έπρεπε – και το σκυλολόι των χαφιέδων δεν κοτούσε να ξεμυτίσει από τις λυκοφωλιές τους όπου η λαϊκή οργή τους είχε μαντρωμένους. Στους δρόμους της Θεσσαλονίκης κυριαρχούσε η μάζα.
Το τεράστιο συλλαλητήριο, που ΄γινε το μεσημέρι στην Πλατεία Ελευθερίας, έδειξε στους εχθρούς του λαού πως η μάζα πλημμύριζε από μια αποφασιστικότητα ακατάβλητη. Για να την αντιμετωπίσουν, χρειαζόντουσαν μεγάλες δυνάμεις. Κι άρχισαν να κουβαλούν. Έφεραν στίφη χωροφυλάκων, ολόκληρα συντάγματα, πυροβολικά, πολυβόλα, ιππικά, αεροπλάνα, πολεμικά καράβια και περίμεναν τη νύχτα...
Ο λαός δε χάρηκε παρά μια μέρα την κυριαρχία του. Μα η μέρα αυτή του ΄δειξε το δρόμο για να αποχτήσει την ελευθερία του και να επιβάλει την οριστική του κυριαρχία.
Αρ. Φύλ. 182 15-31 Μάη 2004
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου