ΨΗΦΙΣΤΗΚΕ ΑΠΟ ΠΑΣΟΚ – ΝΔ – ΛΑΟΣ – ΔΗΣΥ ΤΟ ΦΑΣΙΣΤΙΚΟ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ ΠΟΥ ΚΑΤΑΡΓΕΙ ΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΟ ΑΣΥΛΟ

ΙΣΟΠΕΔΩΝΟΥΝ ΤΙΣ ΚΑΤΑΚΤΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΣΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ

300+ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΣΧΟΛΩΝ Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ ΦΟΙΤΗΤΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ

Στις 24 Αυγούστου η κυβέρνηση του μεγαλοαστικού ΠΑΣΟΚ ακολουθώντας πιστά τις εντολές της τρόικα (ΕΕ – ΔΝΤ – ΕΚΤ) για ισοπέδωση των λαϊκών κατακτήσεων, πέρασε με ευρεία πλειοψηφία τον νέο Νόμο Πλαίσιο από την Βουλή. Η κυβέρνηση βρήκε άξιο συμπαραστάτη το ναζιφασιστικό κόμμα του ΛΑΟΣ «για τη σύνδεση αξιολογήσεως-χρηματοδοτήσεως, έστω και αν γίνεται ντροπαλά, για τη δημιουργία του Συμβουλίου Διοικήσεως, (...) και για το λόγο της ξεκαθαρίσεως του ζητήματος του ασύλου, ο Λαϊκός Ορθόδοξος Συναγερμός θα υπερψηφίσει το παρόν νομοσχέδιο.» (Α. Γεωργιάδης Ολομέλεια της Βουλής 23/8/2011), την μοναρχοφασιστική ΝΔ που αξίωνε αλλαγές για να εξυπηρετήσει την ΔΑΠ «Δεν δέχεστε τους φοιτητές. Κατά τη δική μου εκτίμηση κακώς δεν δέχεστε τους φοιτητές διότι η πρόταση του 5% ήταν καθαρά συμβολικής αξίας και αυτή η συμβολική αξία θα έδινε τη δυνατότητα στους φοιτητές να αισθανθούν ότι έχουν θέση και ρόλο. (…) ψηφίζουμε «ΝΑΙ» επί της αρχής υπό αυτές τις επιφυλάξεις.» (Α. Σπηλιωτόπουλος Ολομέλεια της Βουλής 24/8/2011) και την φιλελεύθερη ΔΗΣΥ «Η Δημοκρατική Συμμαχία αναγνωρίζοντας την ανάγκη ουσιαστικών αλλαγών υποστηρίζει επί της αρχής το παρόν νομοσχέδιο. (…)Το κίνημά μας πιστεύει στην κατάργηση του άρθρου 16 του Συντάγματος, που απαγορεύει στην ιδιωτική πρωτοβουλία να αναπτύξει δραστηριότητα στο χώρο της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης.» (Ε. Αυγενάκης Ολομέλεια της Βουλής 23/8/2011), που σαν γνήσιο τμήμα της ΝΔ είχε πάντα σαν στόχο την ενίσχυση των ταξικών φραγμών στην εκπαίδευση. Η κατάργηση του Πανεπιστημιακού Ασύλου είναι προφανές ότι βαθαίνει πολύ επικίνδυνα το προτσές της φασιστικοποίησης της κοινωνικής ζωής. Η ψήφισή του είναι ενταγμένη σε αυτή την αντιδραστική πολιτική της Αστικής τάξης, δραστικού περιορισμού των δημοκρατικών ελευθεριών και δικαιωμάτων.

Παρά την προσπάθεια της κυβέρνησης να φέρει το νομοσχέδιο άρον-άρον στην Βουλή, πριν φύγει ο Αύγουστος και δυναμώσουν οι φωνές αντίστασης στο νόμο, από τους Φοιτητές και γενικότερα την Πανεπιστημιακή κοινότητα, οι Φοιτητικοί Σύλλογοι συγκάλεσαν μαζικά σε σύντομο χρονικό διάστημα Γενικές Συνελεύσεις στις οποίες πήραν αγωνιστικές αποφάσεις ενάντια στον νέο Νόμο προχωρώντας σε καταλήψεις και διαδηλώσεις. Απέναντί τους βέβαια βρήκαν τις γνωστές δυνάμεις της αντίδρασης που είτε έμμεσα είτε άμεσα προσπάθησαν να αποδυναμώσουν και να εμποδίσουν την δυναμική των φοιτητικών κινητοποιήσεων. Η ΔΑΠ (ΝΔ) στις περισσότερες σχολές απείχε από τις Γενικές Συνελεύσεις, αλλά σε όσες είχε την δυνατότητα μπλόκαρε μέσω των Διοικητικών Συμβουλίων τη σύγκλησή τους. Η ΠΑΣΠ (ΠΑΣΟΚ) συνεχίζοντας την (από παλιότερα) τακτική της, σε κάποιες σχολές στηρίζει τις καταλήψεις μέχρι να βρει την κατάλληλη στιγμή για να περάσει στο απέναντι στρατόπεδο, ενώ σε κάποιες άλλες διασπά το αγωνιστικό μπλοκ στρώνοντας το έδαφος για την ΔΑΠ. Η ΠΚΣ («Κ»ΚΕ) – φανερά αποδυναμωμένη τα τελευταία χρόνια από τις επιλογές της ηγεσίας του σοσιαλδημοκρατικού «Κ»ΚΕ να στέκεται εμπόδιο σε κάθε κίνημα αντίστασης στην νεοφιλελεύθερη πολιτική – σε πολλές συνελεύσεις φοιτητικών συλλόγων δεν εμφανίζεται καν, ενώ όπου εμφανίζεται διασπά τα ενωτικά – αγωνιστικά πλαίσια που κατατίθενται. Στις κεντρικές πόλεις δε, δεν στηρίζει καν τις καταλήψεις ως μέσο πάλης.

Ποια είναι όμως τα σημεία του νόμου που χτυπούν τα δικαιώματα των φοιτητών και κατ’ επέκταση ολόκληρου του λαού; Ας παρουσιαστούν τα πιο σημαντικά…

• Κατάργηση του Πανεπιστημιακού Ασύλου. Ο φασιστικός Νόμος – Πλαίσιο καταργεί το Πανεπιστημιακό Άσυλο δια της μη αναφοράς σε αυτό (Άρθρο 3). Έτσι η προσπάθεια που είχε προηγηθεί για την αποσύνδεση της πολιτικής σημασίας του στους λαϊκούς αγώνες ενάντια στις κυρίαρχες ιδεολογίες (Νόμος Πλαίσιο 2007 – ΝΔ) ολοκληρώνεται πλέον με την πλήρη κατάργησή του. Στόχος τους είναι απαγόρευση του φοιτητικού συνδικαλισμού και η διάλυση των φοιτητικών συλλόγων που οι κινητοποιήσεις τους πάντοτε ήταν πολύ δυναμικές και επικίνδυνες γι’ αυτούς («Κόμματα και φοιτητικές παρατάξεις δεν μπορεί να έχουν λόγο στα πανεπιστήμια», Άννα Διαμαντοπούλου Βήμα της Κυριακής 21/8/2011). Θέλουν ένα πανεπιστήμιο αποστειρωμένο από την επαναστατική θεωρία, ένα φοιτητικό κίνημα ανοργάνωτο και αδύναμο να προωθήσει τους αγώνες του και να τους ενώσει με του εργατο-λαϊκό κίνημα, ένα πανεπιστήμιο στο οποίο θα κυριαρχεί ο ατομισμός και ανταγωνισμός και καμία έννοια συλλογικής διεκδίκησης. Ήδη κάτι τέτοιο προσπαθούν να επιβάλλουν και για τα σχολεία σύμφωνα με την εγκύκλιο του Υπ. Παιδείας που στάλθηκε στις 8/9/2011 και απαγορεύει στα σχολεία «κάθε ομιλία πολιτικού περιεχομένου προς τους μαθητές ή εκπαιδευτικούς μέσα στο χώρο του σχολείου από εκπροσώπους κομμάτων, φορείς συλλογικών οργάνων ή άλλα πρόσωπα», απαγορεύοντας στην ουσία των συνδικαλισμό, ένα μέτρο που μόνο σε ανοικτά φασιστικά καθεστώτα συναντούμε. Η κατάργηση του Πανεπιστημιακού Ασύλου έχει ως άμεση συνέπεια οι δυνάμεις καταστολής να έχουν το δικαίωμα της εισβολής σε Πανεπιστημιακό χώρο ακόμα και για ένα κοινό ποινικό αδίκημα. Με αυτό προσπαθούν να προλάβουν παρόμοιες περιπτώσεις με αυτή της απεργίας πείνας των 300 μεταναστών – εργατών που διεκδίκησαν την νομιμοποίησή τους μέσα στην ασφάλεια που τους παρείχε ο χώρος του Ασύλου, χρησιμοποιώντας τον, μάλιστα, ακριβώς για το σκοπό για τον οποίο υπάρχει. Να δίνει στέγη και να καλύπτει του λαϊκούς αγώνες, τους αγώνες των αδύνατων, των κατατρεγμένων, των εργαζομένων. Αν συνδυαστούν τα παραπάνω με τον τρομονόμο Νο 4 που σχεδιάζει η κυβέρνηση να περάσει (με τις επιταγές της ΕΕ) και που ως στόχο έχει τη δίωξη ως τρομοκρατών ακόμη και όσων εκφράζουν ριζοσπαστικές απόψεις ή ασκούν έντονη κριτική σε μια κρατική πολιτική, ποινικοποιείται κάθε δράση ενάντια στην κυρίαρχη πολιτική και ιδεολογία.

• Διάλυση πτυχίων – Ολιγοετείς σπουδές που θα οδηγούν σε πτυχίο. Η Υπ. Παιδείας μας είχε προϊδεάσει για αυτές τις αλλαγές. Το ότι αποσιωπήθηκαν από τον αστικό τύπο δεν μας κάνει εντύπωση. Όμως και οι δυνάμεις που αναφέρονται στην Αριστερά ελάχιστα μίλησε γι’ αυτό, εγκλωβισμένη στις προτάσεις παιδείας που έχει εκφράσει και που το καπιταλιστικό σύστημα ευχαρίστως μπορεί να τις προσαρμόσει στα μέτρα του.

Αρχικά τα τμήματα μπορεί να μην καταργούνται (όπως σχεδίαζε να κάνει η Υπουργός), όμως στην ουσία θα υπάρχουν μόνο για να εκτελούν ένα «πρόγραμμα σπουδών», χωρίς την δυνατότητα επεξεργασίας αυτού και εμπλουτισμού του με επιστημονικά κριτήρια. Το πιο σημαντικό όμως είναι η κατάργηση του δικαιώματος των τμημάτων να απονέμουν πτυχία (το οποίο έχουν πλέον οι σχολές), που έχει ως αποτέλεσμα από εδώ και στο εξής να απονέμονται νέα πτυχία (από άλλο φορέα) χωρίς καμία επαγγελματική κατοχύρωση, αρά χωρίς καμία αξία (Άρθρο 9, Παρ. 10ι). Από την άλλη, δημιουργεί «προγράμματα σπουδών σύντομου κύκλου» (όπως τα ονομάζει) που αποκτώνται σε 1-2 χρόνια (Άρθρο 30, Παρ. 2γ). Αυτό θα έχει ως αποτέλεσμα την δημιουργία αποφοίτων πολλών ταχυτήτων πάνω στο ίδιο επιστημονικό αντικείμενο με στόχο την πτώση των μεροκάματων και την διάλυση κάθε συλλογικής διεκδίκησης των αποφοίτων, μέσω του ανταγωνισμού που θα αναπτυχθεί μεταξύ τους.

• Όριο φοίτησης (Άρθρο 2). Καθιερώνεται όριο φοίτησης ν+2 έτη (όπου ν ο ελάχιστος αριθμός εξαμήνων για την απόκτηση πτυχίου). Αυτό έχει σαν στόχο την εντατικοποίηση των σπουδών, έτσι ώστε ο φοιτητής να μην έχει το χρόνο να ασχοληθεί με την υπεράσπιση των δικαιωμάτων του και την ανάπτυξη της Συλλογικής δράσης. Ιδιαίτερα σε σχολές που προαπαιτείται η επιτυχής εξέταση πολλών μαθημάτων για να μπορεί κάποιος να παρακολουθήσει το επόμενο, το ποσοστό των φοιτητών που αποφοιτούν πριν τα ν+2 έτη είναι εξαιρετικά χαμηλό. Οι λάσπες της Διαμαντοπούλου και όλων των προκατόχων της ενάντια στους «αιώνιους φοιτητές» (ότι δήθεν κοστίζουν στο κράτος κλπ.) πέφτουν στο κενό, μιας και οι «αιώνιοι φοιτητές» δεν έχουν δικαίωμα σε καμία παροχή από το κράτος (ούτε σίτιση, ούτε στέγαση, ούτε συγγράμματα), άρα το κόστος γι’ αυτούς είναι μηδενικό.

• Συμμετοχή ιδιωτών στην διοίκηση των Πανεπιστημίων. Θεσμοθετείται το Συμβούλιο Διοίκησης που πλέον αυτό λαμβάνει τις σημαντικότερες αποφάσεις για το ίδρυμα. Αποτελείται και από εξωτερικά μέλη (που μπορεί να είναι επιχειρηματίες, εκκλησία κλπ.) που κατέχουν περίπου τις μισές θέσεις σε αυτό (Άρθρο 8, Παράγραφος 2β). Αυτό έχει σαν συνέπεια η διοίκηση των Πανεπιστημίων να περάσει σε ιδιώτες, αλλάζοντας πλέον τον στόχο τους (από την ολοκληρωμένη επιστημονική κατάρτιση σήμερα) στην εξεύρεση και την μεγιστοποίηση του κέρδους τους. Σε συνδυασμό με τα Νομικά Πρόσωπα Ιδιωτικού Δικαίου (ΝΠΙΔ) – στην ουσία ανώνυμες εταιρίες – που προβλέπει ο νόμος για την διαχείριση της περιουσίας του (Άρθρο 58), τα Πανεπιστήμια θα λειτουργούν μόνο με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια πλέον.

• Ραγδαία μείωση της χρηματοδότησης, Σύνδεση χρηματοδότησης με την αξιολόγηση. Σύμφωνα με το άρθρο 58, παρ. 7β «επιτρέπεται η κάλυψη πάγιων λειτουργικών δαπανών των Α.Ε.Ι., πλην της μισθοδοσίας προσωπικού εν όλω ή εν μέρει, από το ΝΠΙΔ.». Αυτό θα έχει ως συνέπεια την Ραγδαία μείωση της Κρατικής χρηματοδότησης για την τριτοβάθμια εκπαίδευση κατά 80-90%, μιας και δεν είναι πλέον ευθύνη του κράτος να χρηματοδοτεί τα Πανεπιστήμια, αλλά αυτά είναι υποχρεωμένα να βρίσκουν τους πόρους – ακόμα και για τις βασικές ανάγκες λειτουργίας τους – για να συντηρηθούν και να επιτελέσουν το έργο τους. Η υποχρηματοδότηση αυτή είναι μαθηματικά βέβαιο ότι θα παραδίδει τα Πανεπιστήμια στην αγκαλιά των εταιριών. Παράλληλα η – ελάχιστη αυτή – κρατική χρηματοδότηση συνδέεται άμεσα με τους στόχους του 4ετούς προγραμματισμού που εξαναγκάζεται το Πανεπιστήμιο να συμφωνήσει με το κράτος (Άρθρο 62). Αυτό έρχεται σε πλήρη ρήξη ακόμα και με το Αστικό Σύνταγμα, μιας και το άρθρο 16 αυτού προβλέπει ότι «Τα ιδρύματα αυτά τελούν υπό την εποπτεία του Κράτους, έχουν δικαίωμα να ενισχύονται οικονομικά από αυτό και λειτουργούν σύμφωνα με τους νόμους που αφορούν τους οργανισμούς τους.»

• Κατάργηση βιβλίων. Με τον νέο Νόμο θεωρείται σύγγραμμα είτε το έντυπο ή το ηλεκτρονικό βιβλίο (Άρθρο 37, Παρ. 1). Έτσι με την παροχή ηλεκτρονικών βιβλίων (σε CDs κλπ.) που είναι πιο φθηνά, το κράτος θα έχει επιτελέσει την υποχρέωσή του απέναντι στους φοιτητές, αδιαφορώντας βέβαια για την δυνατότητα αυτών να αγοράσουν Ηλεκτρονικό Υπολογιστή ή να διαβάσουν μπροστά σε μία οθόνη…

• Άρση μονιμότητας επίκουρων καθηγητών. Με το νέο νόμο αίρεται η μονιμότητα των επίκουρων καθηγητών. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να γκρεμίζεται ο προγραμματισμός ανθρώπων με διδακτορικά και πολυετείς σπουδές και πολλά χρόνια εργασίας στα Πανεπιστήμια. Μαζί τους γκρεμίζεται και ο προγραμματισμός των Πανεπιστημίων, μιας και πλέον δεν θα πρέπει να περιμένουν από το Υπουργείο το ύψος των πιστώσεων μόνο για τις θέσεις των συμβασιούχων, αλλά πλέον και για των επίκουρων καθηγητών, αδυνατώντας να εγγυηθούν για την ομαλή λειτουργία του ιδρύματος και την εκτέλεση των προγραμμάτων σπουδών. Η παραπάνω διάταξη θα δημιουργήσει ένα μαζικό κύμα ανεργίας εργαζομένων με πολύ υψηλά επίπεδα μόρφωσης, με αποτέλεσμα να πέσουν – τα ιδιαίτερα χαμηλά – μεροκάματα σε επίπεδα εξαθλίωσης.

Η απάντηση του φοιτητικού κινήματος σε αυτά πρέπει να είναι μία: ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΟΥ ΝΟΜΟΥ. Χρέος των προοδευτικών φοιτητών, αλλά κυρίως των κομμουνιστών, είναι να διασφαλίσουν την δημοκρατική λειτουργία των Γενικών Συνελεύσεων και των συντονιστικών επιτροπών που οργανώνονται, να παλέψουν για να διασπάσουν τα μπλοκ που στηρίζουν έμμεσα ή άμεσα τη μεταρρύθμιση, να επικεντρώσουν στη βάση των προβλημάτων που προκύπτουν από την εφαρμοζόμενη κυβερνητική πολιτική και να ενώσουν τον αγώνα τους ΣΤΗΝ ΠΡΑΞΗ με αυτόν όλου του λαού για Εθνική Ανεξαρτησία και κατ’ επέκταση Έξοδο από την ΕΕ το ΕΥΡΩ και την ΟΝΕ.