Μύθος της χρουστσοφικής σοσιαλδημοκρατίας η ύπαρξη σοσιαλισμού στη Σοβιετική Ένωση της Χρουστσο-μπρεζνιεφικής περιόδου

Μια απάντηση στο «Ριζοσπάστη»

Με αφορμή τη συμπλήρωση των 20 χρόνων απ’ τα γεγονότα του Αυγούστου (19/8/1991) στη Σοβιετική Ένωση και την κατάρρευση του παλινορθωμένου καπιταλισμού σε αυτή, αλλά και την οριστική διάλυση της καπιταλιστικo-ιμπεριαλιστικής αυτής χώρας το Δεκέμβρη του 1991, ο «Ριζοσπάστης» (21/8/2011, σελ. 16-17) σ’ ένα σχεδόν δισέλιδο άρθρο αναφέρεται σε αυτά για να επαναλάβει για πολλοστή φορά τα διαβόητα «συμπεράσματα» της σοσιαλδημοκρατικής ηγεσίας του «Κ»ΚΕ, δηλ. περί ύπαρξης «σοσιαλισμού» στη Σοβιετική Ένωση της χρουστσο-μπρεζνιεφικής περιόδου. Το άρθρο απευθύνεται σε μέλη – οπαδούς και υπογραμμίζει την «ανάγκη αφομοίωσης των συμπερασμάτων του 18^ου Συνεδρίου του ΚΚΕ» (σελ. 17) δηλ. την αφομοίωση των αντιμαρξιστικών αστικών απόψεων της διεθνούς και ντόπιας χρουστσοφικής σοσιαλδημοκρατίας σχετικά με την χρουστο-μπρεζνιεφο-γκορμπατσωφική περίοδο της ΣΕ – απόψεις που δεν έχουν καμιά απολύτως σχέση με τον επαναστατικό μαρξισμό δηλ. τον Λενινισμό – Σταλινισμό.

Και δεν έχουν καμιά σχέση οι απόψεις αυτές με τον μαρξισμό, επειδή εξακολουθούν να υποστηρίζουν την πασίγνωστη και ολωσδιόλου αστήρικτη άποψη ότι και μετά την ανατροπή της Δικτατορίας του Προλεταριάτου (μετά το θάνατο-δολοφονία του Στάλιν, Μάρτης 1953) και τη νίκη της χρουστσοφικής-ρεβιζιονιστικής αντεπανάστασης στην ΣΕ συνέχιζε τάχα να οικοδομείται και να υπάρχει ο «σοσιαλισμός» ως το 1991, παρόλο που δεν υπήρχε Δικτατορία του Προλεταριάτου και επαναστατικό Κομμουνιστικό Κόμμα και παρόλο που μετά το 1953 άρχισαν να εφαρμόζονται στην ΣΕ – με απόφαση και καθοδήγηση του αστικού σοσιαλδημοκρατικού ΚΚΣΕ της προδοτικής κλίκας των Χρουστσόφ-Μπρέζνιεφ – καπιταλιστικού χαρακτήρα οικονομικές μεταρρυθμίσεις με αποκορύφωμα εκείνες των Μπρέζνιεφ – Κοσίγκιν το Σεπτέμβρη του ’65 που εξάλειψαν τελείως τις σοσιαλιστικές – κομμουνιστικές σχέσεις παραγωγής και οδήγησαν αναπόφευκτα στην σταδιακή, αλλά πλήρη παλινόρθωση του καπιταλισμού – παλινόρθωση που ολοκληρώθηκε στα μέσα-τέλη της δεκαετίας του ’60.

Εκ νέου διαπιστώνει κανείς και σ’ αυτό το άρθρο του «Ριζοσπάστη», ότι οι σοσιαλδημοκράτες ηγέτες του «Κ»ΚΕ όταν αναφέρονται στην Χρουστσο-Μπρεζνιεφο-Γκορμπατσοφική περίοδο: πρώτο, δεν έχουν να παρουσιάσουν καμιά ανάλυση – εκτός από προπαγανδιστικές-δημαγωγικές σαπουνόφουσκες – της βάσης και του εποικοδομήματος της κοινωνίας της ΣΕ εκείνης της ιστορικής περιόδου, δεύτερο, δεν απουσιάζει μόνο η ανάλυση, αλλά επιπλέον, όλες οι αναφορές τους – πέρα από το ότι είναι εντελώς επιφανειακού χαρακτήρα – δεν γίνονται από την σκοπιά του επαναστατικού μαρξισμού, αλλά αντίθετα από αστική σκοπιά: δηλ. από εκείνη της χρουστσοφικής σοσιαλδημοκρατίας (χρουστσοφικός ρεβιζιονισμός = παραλλαγή της αστικής ιδεολογίας).

Η τακτική των σοσιαλδημοκρατών ηγετών του «Κ»ΚΕ συνίσταται στο να υποκαθιστούν την ανάλυση με μια δημαγωγική ψευτο-«κριτική» των αντεπαναστατικών 20^ου-22^ου Συνεδρίων για εξαπάτηση των μελών-οπαδών τους, ενώ ταυτόχρονα – και αυτό είναι το κύριο και πιο βασικό – εξακολουθούν να υπερασπίζουν την γνωστή αντιμαρξιστική χρουστσοφική θέση σύμφωνα με την οποία: και ύστερα από την πραξικοπηματική ανατροπή, αρχές του ’53, της Δικτατορίας του Προλεταριάτου και την αντικατάστασή της από την δικτατορία της υπό διαμόρφωση τότε νέας μπουζουαρζίας, υπήρχε τάχα και οικοδομούνταν ο «σοσιαλισμός» καθόλη την χρουστσο-μπρεζνιεφο-γκορμπατσωφική περίοδο ως το 1991. Ας αναφερθεί και σχολιαστεί σύντομα εδώ μια μόνο από τις πολλές υπερμεγέθεις αστικές κοτσάνες τους – που εκφράζουν τα αδιέξοδα και την ιδεολογικοπολιτική κρίση του «Κ»ΚΕ – ο αντιμαρξιστικός ισχυρισμός ότι τάχα «το ΚΚΣΕ έχασε σταδιακά τον επαναστατικό καθοδηγητικό του χαρακτήρα και έτσι έγινε δυνατό να κυριαρχήσουν οι αντεπαναστατικές δυνάμεις στο κόμμα και στην εξουσία στη δεκαετία του 1980» («Ρ», 21/8/2011, σελ. 17). Ας προσεχθούν δυο πράγματα στην παροιμιώδη αυτή κοτσάνα: πρώτο, χρειάστηκαν, λοιπόν, κατά τους χρουστσοφικούς σοσιαλδημοκράτες ηγέτες του «Κ»ΚΕ, 30 ολόκληρα χρόνια για να «χάσει σταδιακά τον επαναστατικό καθοδηγητικό του χαρακτήρα» το κόμμα και δεύτερο, οι προδοτική σοσιαλδημοκρατική κλίκα των Χρουστόφ-Μπρέζνιεφ που ηγούνταν του ΚΚΣΕ άνηκε στις επαναστατικές δυνάμεις αφού «οι αντεπαναστατικές δυνάμεις στο κόμμα και στην εξουσία» κυριάρχησαν μόλις τη «δεκαετία του 1980».

Όμως το ΚΚΣΕ άλλαξε αμέσως ταξικό χαρακτήρα και όχι «σταδιακά»: από επαναστατικό-προλεταριακό που ήταν την εποχή των Λένιν-Στάλιν μετατράπηκε σε αστικό σοσιαδημοκρατικού τύπου κόμμα και μάλιστα από την πρώτη στιγμή (μετά το θάνατο-δολοφονία του Στάλιν) που κυριάρχησε σ’ αυτό ως ηγετική ομάδα η αποστάτρια προδοτική ρεβιζιονιστική σοσιαλδημοκρατική κλίκα των Χρουστσόφ – Μπρέζνιεφ – Μικογιάν – Σουσλώφ κλπ. που ανέτρεψε πραξικοπηματικά και τη Δικτατορία του Προλεταριάτου σε αυτή τη χώρα. Οι αντεπαναστατικές σοσιαλδημοκρατικές αποφάσεις του 20^ου Συνεδρίου απλά επισφράγισαν και εξέφρασαν δημόσια πλέον την αλλαγή του ταξικού χαρακτήρα του ΚΚΣΕ, την ανατροπή της Δικτατορίας του Προλεταριάτου, τη νίκη της Χρουστσοφικής ρεβιζιονιστικής αντεπανάστασης. Και ακριβώς επειδή άλλαξε ταξικό χαρακτήρα, από τις αρχές του ’53, με την κυριαρχία του Χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού και ανατράπηκε η δικτατορία του προλεταριάτου, το αστικό πλέον ΚΚΣΕ ήτανε εκείνο που ευθύς εξαρχής ηγήθηκε, πρωτοστάτησε και καθοδήγησε σε όλα τα επίπεδα στο σύνολό του το αντεπαναστατικό προτσές στην ΣΕ, μαζί και τις καπιταλιστικού χαρακτήρα οικονομικές μεταρρυθμίσεις.

Σε πλήρη αντίθεση με τους ισχυρισμούς των σοσιαλδημοκρατών ηγετών του «Κ»ΚΕ, η «Κίνηση για Ανασύνταξη του ΚΚΕ 1918-55» αναλύοντας τη βάση και το εποικοδόμημα της μετά τον Στάλιν κοινωνίας της ΣΕ έχει καταλήξει στη μαρξιστική θέση - συμπέρασμα: στη ΣΕ της Χρουστσο-Μπρεζνιεφο-Γκορμπατσωφικής περιόδου δεν υπήρχε πλέον σοσιαλισμός, επειδή α) στον πολιτικό τομέα δεν υπήρχε Δικτατορία του Προλεταριάτου ούτε επαναστατικό κομμουνιστικό κόμμα, β) στον ιδεολογικό τομέα δεν ήταν πλέον κυρίαρχος ο επαναστατικός μαρξισμός δηλ. ο Λενινισμός – Σταλινισμός, αλλά η αστική ιδεολογία του Χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού μαζί με άλλα αστικά, αλλά ακόμα και υπεραντιδραστικά, ιδεαλιστικά, ανορθολογικά ρεύματα (νιτσεϊσμός, αντιδραστικός γερμανικός ρομαντισμός, κλπ.), γ) στον οικονομικό τομέα κυριαρχούσε η καπιταλιστική εμπορευματική οικονομία που είχε σταδιακά αλλά πλέρια παλινορθωθεί – εμπορευματικές σχέσεις που προωθήθηκαν αμέσως απ’ το ’53 όπως διαπιστώνεται από τις «εισηγήσεις του Ν. Χρουστσόφ στα χρόνια 1953-1960» στις οποίες υπογραμμίζεται ότι «είναι αναγκαία η εκμετάλλευση των εμπορευματικών σχέσεων για την οικοδόμηση της κομμουνιστική κοινωνίας» όπως αναφέρει παραδεχόμενος και ο Χρουστσοφικός ρεβιζιονιστής οικονομολόγος G. Koslow («Η εμπορευματική παραγωγή και ο νόμος της αξίας στον σοσιαλισμό», σελ. 8, Βερολίνο-DDR 1961).

Ακριβώς γι’ αυτό το λόγο δηλ. για την κατεύθυνση, για το καπιταλιστικό περιεχόμενο, των οικονομικών μεταρρυθμίσεων στη ΣΕ, ο αντιδραστικός εκπρόσωπος του αμερικανικού ιμπεριαλισμού Grover W. Ensley, διευθυντής της «Joint Economic Committee» των ΗΠΑ έδωσε σε άρθρο του (μετά την επίσκεψή του στη Μόσχα και τις συναντήσεις με Σοβιετικούς οικονομολόγους) τον χαρακτηριστικό τίτλο: «Επανάσταση στην οικονομική σκέψη της Σοβιετικής Ένωσης» («Nation’s Business», Γενάρης 1957), ενώ 10 χρόνια αργότερα ο Αμερικανός «σοβιετολόγος» Marshall I. Goldman», δημοσίευσε άρθρο, αναφερόμενος στις καπιταλιστικού χαρακτήρα μεταρρυθμίσεις, με τον επίσης χαρακτηριστικό τίτλο: «Οικονομική επανάσταση στην Σοβιετική Ένωση», στο οποίο μεταξύ άλλων αναφέρεται: «Την παραμονή της 50^ης επετείου της Κομμουνιστικής επανάστασης οι ρώσοι διάλεξαν τον δρόμο μιας άλλης, της οικονομικής επανάστασης» («Foreign Affairs», τομ. 45, Νο. 2/1967, σελ. 319) δηλ. της καπιταλιστικής «επανάστασης» (= αντεπανάστασης). Ο αντικομμουνιστής «σοβιετολόγος» χαρακτηρίζει τις καπιταλιστικού χαρακτήρα μεταρρυθμίσεις στην ΣΕ «οικονομική επανάσταση», αντί του ορθού «οικονομική αντεπανάσταση».

Και τώρα αναλυτικότερα, αλλά συνοπτικά:

ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΤΟΜΕΑΣ. Μετά το θάνατο-δολοφονία του Στάλιν κατά την διάρκεια της συνεχιζόμενης σφοδρής ταξικής πάλης που διεξάγονταν στην Σοβιετική κοινωνία σε όλα τα επίπεδα μεταξύ των αντεπαναστατικών και των επαναστατικών δυνάμεων, οι επαναστατικές δυνάμεις στο κόμμα και στο κράτος ηττήθηκαν, μ’ αποτέλεσμα να κυριαρχήσουν στην ηγεσία του ΚΚΣΕ οι αντεπαναστατικές ρεβιοζιονιστικές χρουστσοφικές δυνάμεις με επικεφαλής την αποστάτρια προδοτική σοσιαλδημοκρατική ομάδα των Χρουστσόφ – Μπρέζνιεφ – Μικογιάν – Σουσλώφ, κλπ., οι οποίες προχώρησαν στην βίαιη πραξικοπηματική ανατροπή της Δικτατορίας του Προλεταριάτου στην ΣΕ και στην αντικατάστασή της με τη δικτατορία της υπό διαμόρφωση τότε νέας μπουζουαρζίας την οποία σε πολιτικό επίπεδο εξέφραζε η σοσιαλδημοκρατική αυτή ομάδα με την αντεπαναστατική σοσιαλδημοκρατική της γραμμή που επίσημα πλέον εκφράστηκε και δημόσια, μετά από λίγο, στο 20^ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ (Φλεβάρης 1956).

Ο θρίαμβος της Χρουστσοφικής ρεβιζιονιστικής αντεπανάστασης και η ανατροπή της Δικτατορίας του Προλεταριάτου, αποτέλεσαν την απαρχή και ταυτόχρονα την εντελώς απαραίτητη προϋπόθεση για την έναρξη του πισωδρομικού προτσές εξάλειψης του σοσιαλισμού-κομμουνισμού και της σταδιακής παλινόρθωσης του καπιταλισμού της οποίας ηγήθηκε και καθοδήγησε σε όλα τα μέτωπα το αστικό, πλέον, σοσιαλδημοκρατικού τύπου κόμμα, το ΚΚΣΕ. Η αλλαγή του ταξικού χαρακτήρα του ΚΚΣΕ από επαναστατικό κομμουνιστικό σε αστικό σοσιαλδημοκρατικού τύπου κόμμα, εκφράζεται με σαφήνεια στην αντεπαναστατική, αστική, σοσιαλδημοκρατική γραμμή και τις αντιμαρξιστικές απόψεις του 20^ου και 22^ου Συνεδρίου – Συνέδρια κατεδάφισης-εξάλειψης του σοσιαλισμού-κομμουνισμού και παλινόρθωσης του καπιταλισμού.

Σε μια χώρα όπου δεν υπήρχε πλέον επαναστατικό κομμουνιστικό κόμμα και Δικτατορία του Προλεταριάτου είναι φανερό πως δεν μπορεί ούτε η οικοδόμηση του σοσιαλισμού-κομμουνισμού να συνεχιστεί (οικοδόμηση που διακόπηκε αμέσως ακόμα από τις αρχές του 1953 με τη νίκη της Χρουστσοφικής ρεβιζιονιστικής αντεπανάστασης), ούτε σοσιαλισμός μπορεί να υπάρξει.

Το ότι στη ΣΕ δεν υπήρχε επαναστατικό κομμουνιστικό κόμμα και Δικτατορία του Προλεταριάτου αναγκάστηκαν να το ομολογήσουν, λίγο αργότερα, ανοικτά και οι ίδιοι οι αποστάτες χρουστσοφικοί ρεβιζιονιστές στο 22^ο Συνέδριο (1961). Και τα δυο είχαν αντικατασταθεί από το «κόμμα όλου του λαού» και το «κράτος όλου του λαού»: «Το μαρξιστικό – λενινιστικό μας κόμμα, που γεννήθηκε σαν κόμμα της εργατικής τάξης, έγινε το κόμμα ολόκληρου του λαού» (σελ. 250), «Το πρόβλημα της ανάπτυξης του κράτους της Δικτατορίας της εργατικής τάξης σε παλλαϊκό κράτος» και ότι το «παλλαϊκό κράτος είναι το καινούργιο στάδιο στην εξέλιξη του σοσιαλιστικού κράτους», σελ 205 («Το 22^ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ», σελ. 205, 250, Αθήνα 1961).

Όμως για το μαρξισμό δεν υπάρχουν υπερταξικά κόμματα και κράτη δηλ. «κόμμα όλου του λαού» και «κράτος όλου του λαού». Το μεν, «κόμμα όλου του λαού», αφού δεν ήταν κόμμα της εργατικής τάξης, ήταν κόμμα της νέας μπουζουαρζίας, το δε «κράτος όλου του λαού», αφού δεν ήταν Δικτατορία του Προλεταριάτου, ήταν δικτατορία της νέας μπουζουαρζίας.

Οι αντιμαρξιστικές αστικές φλυαρίες των χρουστσοφικών σοσιαλδημοκρατών περί «κράτος όλου του λαού» και «κόμματος όλου του λαού» αποσκοπούν απλά στην συγκάλυψη των ταξικού χαρακτήρα του κράτους – κόμματος της Χρουστσο-Μπρεζνιεφο-Γκορμπατσωφικής περιόδου, δηλ. στη συγκάλυψη του αστικού χαρακτήρα του «κόμματος όλου του λαού» ως κόμματος εκφραστή – υπερασπιστή των ταξικών συμφερόντων της νέας μπουζουαρζίας και του «κράτους όλου του λαού» ως αστικού κράτους δηλ. δικτατορία της νέας μπουζουαρζίας. Το ΚΚΣΕ δεν ήταν απλά ένα αστικό σοσιαλδημοκρατικού τύπου κόμμα, αλλά και είχε μετατραπεί και σε ένα φασιστικό κόμμα με τις δολοφονίες ηγετικών στελεχών της Εκτελεστικής Επιτροπής της Κομμουνιστικής Διεθνούς, K. Gottwald, B. Bierut, M. Rakosi, Ν. Ζαχαριάδη κλπ., με τις διώξεις (φυλακίσεις, εξορίες, κλπ) των Ελλήνων κομμουνιστών ανταρτών των ΕΛΑΣ – ΔΣΕ και τις φασιστικές δίκες της Τασκένδης (Φλεβάρης 1956), με τις δολοφονικές διώξεις Σοβιετικών κομμουνιστών, την φασιστική λογοκρισία και την απαγόρευση έκδοσης των έργων του Ι. Στάλιν, κλπ. και επιπλέον φιλοδόξησε να μετεξελιχθεί σε ένα φιλοχιτλερικό κόμμα με την μετονομασία του συμβόλου της μεγάλης Αντιφασιστικής Νίκης των λαών ΣΤΑΛΙΝΓΚΡΑΝΤ σε Βόλγογκραντ, κάτι που δεν έπραξαν ούτε οι ιμπεριαλιστές, αφού οι Γάλλοι διατηρούν ακόμα και σήμερα στο μετρό την στάση ΣΤΑΛΙΝΓΚΡΑΝΤ, αλλά και πλατεία στο κέντρο του Παρισιού «Place de la Bataille de Stalingrad Septembre 1942-Janvier 1943» (φιλοχιτλερική στάση κρατά και η σημερινή ηγεσία του «Κ»ΚΕ στο συγκεκριμένο ζήτημα αφού δεν καταδικάζει – καταγγέλει τη φιλοχιτλερική αυτή πράξη των αφεντικών της). Ακριβώς αυτό το αστικό και φασιστικό, αλλά και φιλοχιτλερικό κόμμα προβάλλει ακόμα και σήμερα ο «Ριζοσπάστης» ως «επαναστατικό», που τάχα μόλις τη δεκαετία του ’80 «κυριάρχησαν σε αυτό οι αντεπαναστατικές δυνάμεις»: «το ΚΚΣΕ έχασε σταδιακά τον επαναστατικό καθοδηγητικό του χαρακτήρα και έτσι έγινε δυνατό να κυριαρχήσουν οι αντεπαναστατικές δυνάμεις στο κόμμα και στην εξουσία στη δεκαετία του 1980» («Ρ», 21/82011, σελ. 17).

ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟΣ ΤΟΜΕΑΣ. Μετά το 1953 δηλ. στην ΣΕ της Χρουστσο-Μπρεζνιεφικής περιόδου δεν ήταν πλέον κυρίαρχος ο επαναστατικός μαρξισμός, αλλά το αντεπαναστατικό ρεύμα του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού.

Δίπλα στον Χρουστσοφικό ρεβιζιονισμό και στο γόνιμο πια έδαφος της αστικής κοινωνίας του παλινορθωμένου καπιταλισμού φύτρωσαν, αναπτύχθηκαν και άνθισαν σχεδόν όλα τα άλλα αστικά ιδεαλιστικά ρεύματα (πραγματισμός, υπαρξισμός, νεοθετικισμός, φροϋδισμός, οντολογία, φαινομενολογία, φιλοσοφική ανθρωπολογία, κλπ.) ως και η θρησκεία μα και τα πλέον υπεραντιδραστικά ανορθολογικά ρεύματα όπως ο Νιτσεϊσμός και ο αντιδραστικός γερμανικός Ρομαντισμός που στην εποχή του είχε ως σημαία-σύνθημα «επιστροφή στο μεσαίωνα» - ανορθολογικά ρεύματα που επηρέασαν αποφασιστικά δεκαετίες αργότερα τη διαμόρφωση των Ναζι-φασιστικών θεωριών της Χιτλερικής περιόδου, γεγονός που αναγκάζεται να ομολογήσει, έστω και κατόπιν εορτής, μεταξύ άλλων και ο γερμανός χρουστσοφικός ρεβιζιονιστής θεωρητικός του D«K»P Robert Steigerwald: Στη ΣΕ «ορισμένοι φιλόσοφοι αυτομόλησαν προς την πλευρά των Heidegger, Popper, Gadamer (ορισμένοι μάλιστα προς το Nietzsche!) ή άλλοι περιόριζαν την θεωρία σε κοινωνιολογική και θετικιστική ανάλυση γεγονότων» (Robert Steigerwald, Neues Denken Und Marxistische Plilosophie, σελ. 68, Wuppertal 1991).

Αποσιωπά όμως ο Steigerwald ότι ήταν η σοσιαλφασιστική κλίκα των Χρουτσόφ – Μπρέζνιεφ που έδωσε εντολή στον αποστάτη W. Ulbricht να ανοίξει για πρώτη φορά μεταπολεμικά το ως τότε κλειστό Αρχείο Nietzsche που βρίσκονταν - βρίσκεται στη Βαϊμάρη και να επιτρέψει σε 2 Ιταλούς θαυμαστές του Nietzsche τον Mazzimo Montinari (μέλος του P«C»I) και το δάσκαλό του Giorgio Coli να δουλέψουν στο εκεί αρχείο με σκοπό να προετοιμάσουν μια τάχα «αποναζιστικοποιημένη» έκδοση του υπεραντιδραστικού έργου του, γεγονός που πραγματοποιήθηκε στη συνέχεια (21 τόμοι και 16 τόμοι επιστολές, επιπλέον 13 τόμοι «Nietzsche Studien» που συνεχίζονται). Να τι μας πληροφορεί σχετικά ο Cesare Cases το Μάη του 1987 μ’ αφορμή το θάνατο του M. Montinari (24 Νοέμβρη 1986), ο οποίος είχε εγκατασταθεί μόνιμα στη Βαϊμάρη από τον Απρίλη του 1961 (ελέω Χρουτσόφ-Μπρέζνιεφ-Ulbricht) και εκεί είχε παντρευτεί, αλλά κανείς από τους κατοίκους της πόλης δεν γνώριζε το λόγο της εκεί παραμονής του ως τη γέννηση των τριδύμων παιδιών του: «Η χαρακτηριστική μορφή του Mazzimo ήταν σ’ όλη την πόλη γνωστή, αλλά κανένας δεν ήξερε ότι ασχολείται με το Nietzsche. Η είδηση της γέννησης των τριδύμων έκανε τον πατέρα σε μια νύχτα μια γνωστή προσωπικότητα, όταν η γυναίκα του έλαβε ένα συγχαρητήριο τηλεγράφημα από τον Walter Ulbricht, και ποιος ξέρει, αν χάρη σ’ αυτά τα παιδιά που σήμερα έχουν μεγαλώσει δεν οφείλεται ότι μερικοί από τους κατοίκους της Βαϊμάρης μόλις τότε έμαθαν ότι στην πόλη τους δεν πνέει-κυριαρχεί μόνο το πνεύμα του Γκαίτε και του Σίλερ, αλλά και εκείνο του Nietzsche.»

Να, λοιπόν, ένα από τα πάμπολλα εγκλήματα της σοσιαλφασιστικής κλίκας των Χρουτσόφ-Μπρέζνιεφ-Ulbricht, αυτών των αρχιπροδοτών της προλεταριακής επανάστασης και του σοσιαλισμού – κομμουνισμού, οι οποίοι την ίδια στιγμή που ασκούσαν φασιστική λογοκρισία σε μαρξιστικά – επαναστατικά έργα, έκαιγαν-πολτοποιούσαν a la Χίτλερ κατά εκατοντάδες χιλιάδες τα έργα του Στάλιν και απαγόρευαν την κυκλοφορία και έκδοση του έργου, την ίδια στιγμή «χόρευαν στις ποδιές τους» τους πιο αντιδραστικούς διανοητές που ανέδειξε ποτέ η ιστορία, απ’ τους υπεραντιδραστικούς γερμανούς Ρομαντικούς που ύμνησαν το Μέττερνιχ «της Ιεράς Συμμαχίας» (Fr. Schlegel, κλπ) και υπηρέτησαν στην «Αυλή» του, φανατικούς νοσταλγούς του φεουδαρχικού μεσαίωνα και της φεουδαρχικής απολυταρχίας ως τον υπεραντιδραστικό F. Nietzsche – προδρόμους των ναζι-φασιστικών θεωριών – μα ακόμα και το σύγχρονό τους υπαρξιστή ναζί-φασίστα υπαρξιστή φιλόσοφο M. Heidegger που δεν υπεράσπισε μονάχα μαχητικά τον εθνικοσοσιαλισμό, αλλά γοητεύονταν και από τα «υπέροχα χέρια του Χίτλερ» (Karl Jaspers: “Philosophische Autobiographie”, σελ. 101, Μόναχο/Ζυρίχη 1984), όπως παραδέχεται ο ομοϊδεάτης τους Χρουστσοφικός Steigerwald.

Όλα αυτά ανταποκρίνονταν στις ανάγκες, αλλά και την ενίσχυση-δυνάμωμα της ιδεολογικοπολιτικής ταξικής πάλης της νέας μπουρζουαζίας κατά του προλεταριάτου και προφανώς στα γενικότερα ταξικά συμφέροντα της νέας μπουρζουαζίας της καπιταλιστικής-ιμπεριαλιστικής ΣΕ και εκείνης των άλλων χωρών του παλινορθωμένου καπιταλισμού (εσωτερική φασιστική καταπίεση και εκμετάλλευση της εργατικής τάξης και των σοβιετικών λαών, μεγαλορώσικος σωβινισμός και καταπίεση των εθνοτήτων, επεκτατική πολιτική, κλπ.). Τίποτα βέβαια το περίεργο που ο «Ριζοσπάστης» και οι λακέδες του ντόπιου κεφαλαίου, βαμμένοι αντισταλινικοί-αντικομμουνιστές ηγέτες του «Κ»ΚΕ, προβάλλουν ως «κομμουνιστές» τους Χρουστσόφ – Μπρέζνιεφ: βρίσκουν, απλά, την ιστορική τους συνέχεια γιατί αυτό ανταποκρίνεται και στα σημερινά συμφέροντα του κεφαλαίου που υπηρετούν (δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι κι απ’ τις στήλες του «Ρ» έχουν προβληθεί ο ιδεολογικός πρόδρομος των ναζιφασιστικών θεωριών Nietzsche, ο ναζιφασίστας Ο. Στένγκλερ, ακόμα και ο Γάλλος δωσίλογος – συνεργάτης των γερμανών κατακτητών ναζι-φασίστας Μ. Μπλανσό, στους οποίους θα αναφερθούμε σ’ άλλη ευκαιρία).

ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΣ ΤΟΜΕΑΣ. Οι καπιταλιστικού χαρακτήρα οικονομικές μεταρρυθμίσεις που αποφασίστηκαν από την ηγεσία των Χρουστσόφ – Μπρέζνιεφ του αστικού πλέον ΚΚΣΕ και εφαρμόστηκαν στην οικονομία της ΣΕ από το ’53 ως το ’65 εξάλειψαν ολοκληρωτικά τις σοσιαλιστικές-κομμουνιστικές σχέσεις παραγωγής και παλινόρθωσαν πλέρια τον καπιταλισμό – καπιταλιστική παλινόρθωση που ολοκληρώθηκε στα μέσα - τέλη της δεκαετίας του ’60 με την τελευταία και πιο ολοκληρωμένη καπιταλιστική οικονομική μεταρρύθμιση των Μπρέζνιεφ – Κοσίγκιν το Σεπτέμβρη του ’65. Πιο συγκεκριμένα η μελέτη - ανάλυση της οικονομίας της Χρουστσο-Μπρεζνιεφικής περιόδου εκ μέρους της «Κίνησης για την Ανασύνταξη του ΚΚΕ 1918-55» έχει καταλήξει:

πρώτο, στην οικονομία της Σοβιετικής Ένωσης κυριαρχούσε πλέον η εμπορευματική παραγωγή, η οποία με την επέκταση των Εμπορευματο-Χρηματικών-Σχέσεων γενικεύτηκε και πήρε πλήρη και ολοκληρωμένη μορφή στα μέσα - τέλη της δεκαετίας του ΄60. Όμως όταν στην οικονομία μιας χώρας κυριαρχεί η εμπορευματική παραγωγή, τότε το σύστημα της σ’ εκείνη την ιστορική περίοδο δεν μπορεί παρά να ήταν ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής – ο οποίος προήλθε απ’ τη σταδιακή αλλά πλήρη παλινόρθωση του καπιταλισμού, παίρνοντας τη θέση του εξαλειφθέντος σοσιαλισμου-κομμουνισμού – αφού, ως γνωστόν, ο καπιταλισμός αποτελεί την τελευταία και ανώτατη μορφή εμπορευματικής παραγωγής: «ο καπιταλισμός είναι η εμπορευματική παραγωγή σε ανώτατο στάδιο εξέλιξης όπου η ίδια η εργατική Δύναμη γίνεται Εμπόρευμα» (Λένιν).

δεύτερο, επιπλέον στην ολοκληρωμένη πια εμπορευματική οικονομία της Σοβιετικής Ένωσης εμφανίστηκαν δυο βασικά χαρακτηριστικά της γνωρίσματα: 1) η μετατροπή όλων των μέσων Παραγωγής σε Εμπορεύματα, και ακόμα 2) η μετατροπή της εργατικής Δύναμης σε Εμπόρευμα δηλ. εμφανίστηκαν δυο απ’ τα βασικά χαρακτηριστικά γνωρίσματα του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, και ακριβώς γι’ αυτό η τότε οικονομία της Σοβιετικής Ένωσης ήταν καπιταλιστική, αφού: «σύμφωνα με τη διδασκαλία του Μαρξ, τα ουσιώδη γνωρίσματα του καπιταλισμού είναι (1) η εμπορευματική παραγωγή σαν γ ε ν ι κ ή μορφή της παραγωγής. Το προϊόν παίρνει τη μορφή του εμπορεύματος στους πιο διαφορετικούς κοινωνικούς παραγωγικούς οργανισμούς, όμως στην καπιταλιστική Παραγωγή η μορφή αυτή του προϊόντος της εργασίας είναι γ ε ν ι κ ή και δεν αποτελεί εξαίρεση, δεν είναι μεμονωμένη, τυχαία. Το δεύτερο γνώρισμα του καπιταλισμού (2) είναι ότι εμπορευματική μορφή δεν παίρνει μόνο το προϊόν της εργασίας, αλλά και η ίδια η Εργασία, δηλ. η εργατική Δύναμη του ανθρώπου. Ο βαθμός ανάπτυξης της εμπορευματικής μορφής της εργατικής Δύναμης χαρακτηρίζει το βαθμό ανάπτυξης του καπιταλισμού» (Λένιν).

τρίτο, στην εμπορευματική οικονομία της Σοβιετικής Ένωσης ο νόμος της Αξίας – που είναι νόμος της εμπορευματικής παραγωγής – με την επέκταση της δράσης του στο σύνολο της οικονομίας ρύθμιζε πλέον την παραγωγή, όπως ακριβώς συμβαίνει και στον καπιταλισμό.

τέταρτο, στην εμπορευματική οικονομία της Σοβιετικής Ένωσης σκοπός της παραγωγής – με την εισαγωγή του καπιταλιστικού Κέρδους σε επίπεδο κρατικών επιχειρήσεων ξεχωριστών εμπορευματοπαραγωγών, κλάδων και γενικά του συνόλου της οικονομίας – ήταν πλέον το ανώτατο Κέρδος δηλ. εκείνο που ο Μαρξ αναφέρει σαν ένα απ’ τα τρία (τ’ άλλα δυο αναφέρονται στο παραπάνω απόσπασμα του Λένιν) ουσιώδη χαρακτηριστικά γνωρίσματα του καπιταλισμού: «το δεύτερο, που ξεχωρίζει ειδικά τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής είναι η παραγωγή Υπεραξίας σαν άμεσος σκοπός και καθοριστικό κίνητρο της παραγωγής» (Μαρξ).

πέμπτο, στην εμπορευματική οικονομία της Σοβιετικής Ένωσης επανεμφανίστηκαν και δρούσαν όλοι οι αντικειμενικοί οικονομικοί νόμοι του καπιταλισμού: νόμος της Αξίας ως ρυθμιστής της παραγωγής, νόμος της Υπεραξίας, νόμος εκμετάλλευσης της μισθωτής εργασίας απ’ το Κεφάλαιο, νόμος Ανταγωνισμού και Αναρχίας της παραγωγής, νόμος μέσου ποσοστού Κέρδους-καπιταλιστική «τιμή Παραγωγής» κλπ.

έκτο, στην εμπορευματική οικονομία της Σοβιετικής Ένωσης επανεισάχθηκαν-επανεμφανίστηκαν όλες οι καπιταλιστικές οικονομικές Κατηγορίες: Κέρδος-Αποδοτικότητα-Τόκος-Πρόσοδος-καπιταλιστική «τιμή Παραγωγής», κλπ.

Το σύνολο των παραπάνω χαρακτηριστικών που κυριάρχησαν στην εμπορευματική οικονομία της Σοβιετικής Ένωσης της χρουστσο-μπρεζνιεφικής περιόδου αποτελούν την πιο σαφή έκφραση του καπιταλιστικού χαρακτήρα των σχέσεων Παραγωγής στην οικονομία αυτής της χώρας και του καπιταλιστικού χαρακτήρα της κρατικής-συνεταιριστικής Ιδιοκτησίας, που κατέχονταν-ελέγχονταν συλλογικά απ’ τη νέα μπουρζουαζία μέσω του νέου αστικού κράτους δηλ. του «κράτος όλου του λαού», ενώ συνάμα τεκμηριώνουν επιστημονικά την πλήρη παλινόρθωση του καπιταλισμού στη Σοβιετική Ένωση των Χρουστσοφ-Μπρέζνιεφ που ολοκληρώθηκε στα μέσα - τέλη της δεκαετίας του ΄60, παρά τις αντίθετες αστικές φλυαρίες της χρουστσοφικής σοσιαλδημοκρατίας (διεθνούς και ντόπιας: «Κ»ΚΕ-ΣΥΝ) περί δήθεν ύπαρξης «σοσιαλισμού» μέχρι το 1990, εντελώς αστήρικτοι αντιμαρξιστικοί ισχυρισμοί που διαψεύδονται απ’ την καπιταλιστική πραγματικότητα της Σοβιετικής Ένωσης εκείνης της περιόδου δηλ. την ύπαρξη εμπορευματικής οικονομίας σ’ αυτή μ’ όλα τα ουσιώδη χαρακτηριστικά του καπιταλισμού, τους βασικούς οικονομικούς του νόμους και τις καπιταλιστικές οικονομικές Κατηγορίες .

Ο καπιταλισμός που παλινορθώθηκε στη Σοβιετική Ένωση τη χρουστσο-μπρεζνιεφική περίοδο ήταν ένας κρατικομονοπωλιακός καπιταλισμός ιδιαίτερου τύπου (ως προς το περιεχόμενο ήταν ίδιος με τον καπιταλισμό των Δυτικών χωρών) – ιδιαιτερότητα που συνίστατο κατά πρώτο στην κυριαρχία της κρατικής καπιταλιστικής Ιδιοκτησίας και της συνεταιριστικής καπιταλιστικής Ιδιοκτησίας στην οικονομία της Σοβιετικής Ένωσης, με περιορισμένη εμφάνιση της ατομικής καπιταλιστικής Ιδιοκτησίας αρχικά στην Αγροτική οικονομία (στη συνέχεια πήρε πολύ μεγάλη έκταση), ενώ αργότερα επεκτάθηκε και σ’ άλλους τομείς της οικονομίας και κατά δεύτερο στην εμφάνιση-διαμόρφωση ενός κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού προερχόμενου απ’ την κατάργηση του σοσιαλισμου-κομμουνισμού, ενώ στην οικονομία των Δυτικών χωρών του παραδοσιακού καπιταλισμού κυριαρχεί η ατομική καπιταλιστική Ιδιοκτησία με μια περιορισμένης έκτασης κρατική καπιταλιστική Ιδιοκτησία.