Ο αποπροσανατολιστικός ισχυρισμός της ηγεσίας του «Κ»ΚΕ για δήθεν «αρνητικές συνέπειες από τη διάλυση της ΚΔ...»

- προπέτασμα καπνού για τη διαφύλαξη του χρουτσωφικού ρεβιζιονισμού

«Φωνή της Αλήθειας», αρ.φυλ. 40, 1-15 Αυγούστου 1995, σελ. 1

 

Η ηγεσία του “Κ”ΚΕ και η αντεπαναστατική αστική ιδεολογία του χρουτσωφικού ρεβιζιονισμού από την οποία καθοδηγείται στη δράση της διέρχονται βαθειά κρίση όπως έδειξε, ανάμεσα στ’ άλλα, και ο πρόσφατος τρόπος διοργάνωσης και διεξαγωγής του υποχρεωτικού “διαλόγου”-ελιγμού, η άρον- άρον διακοπή του, και κυρίως οι αντιμαρξιστικές θέσεις των “Προβληματισμών” και της “Εισήγησης της ΚΕ του ΚΚΕ” για την Πανελλαδική Συνδιάσκεψη, που ουσιαστικά ήταν επανάληψη των ίδιων αντιμαρξιστικών θέσεων των “Προβληματισμών” σ’ όλα τα βασικά ζητήματα. Οι θέσεις αυτές, ως γνωστόν, έχουν διαψευσθεί πανηγυρικά από την ίδια την ιστορική πορεία των ρεβιζιονιστικών χωρών και το αναπόφευχτο της κατάληξής τους καθώς και από την πορεία του διεθνούς καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος. Έχουν ολοκληρωτικά χρεοκοπήσει και δυσφημιστεί στα μάτια των κομμουνιστών, της εργατικής τάξης και των λαών όλων των χωρών.

Η κρίση της ρεβιζιονιστικής χρουτσωφικής ιδεολογίας είναι κρίση της αστικής ιδεολογίας γενικά που εκφράζει τη βαθειά, αξεπέραστη και ολόπλευρη κρίση του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος της σημερινής περιόδου. Σε πολιτικό επίπεδο η κρίση της χρουτσωφικής ιδεολογίας και πολιτικής γραμμής εκφράζεται στην κρίση της σημερινής ρεβιζιονιστικής ηγεσίας του «Κ»ΚΕ που η κοινωνικο-πολιτική της αποστολή είναι: υπεράσπιση από τη μια των συμφερόντων του κεφαλαίου (μέσω της υποταγής των συμφερόντων της εργατικής τάξης σε κείνα του κεφαλαίου την πολιτική της ταξικής συνεργασίας) και από την άλλη διαιώνιση της ταξικής κυριαρχίας της αντιδραστικής αστικής τάξης (ηγέτες-πυροσβέστες της προλεταριακής επανάστασης σ’ όλα τα επίπεδα) - αποστολή που μπορεί μόνο να εκπληρωθεί με την ιδεολογικο-πολιτική πρόσδεση της εργατικής τάξης στο άρμα του αντεπαναστατικού χρουτσωφικού ρεβιζιονισμού.

Από την κρίση αυτή (που επιτείνεται και εξαιτίας της συνεχούς πολιτικής συρρίκνωσης της επιρροής του «Κ»ΚΕ) η ρεβιζιονιστική ηγεσία προσπαθεί απεγνωσμένα να ξεφύγει με την επεξεργασία και προβολή μιας νέας πιο ραφιναρισμένης και εκλεπτυσμένης μορφής αντισταλινισμού-αντικομμουνισμού (“αρνητικές συνέπειες από τη διάλυση της Κομμουνιστικής Διεθνούς”, κλπ., κλπ.).

Με τη νέα αντισταλινική-αντικομμουνιστική εκστρατεία των δήθεν “αρνητικών συνεπειών από τη διάλυση της ΚΔ” (ας σημειωθεί ότι έχουν προηγηθεί ήδη από το ‘43 οι τροτσκιστές φίλοι της), η ηγεσία του «Κ»ΚΕ επιδιώκει πρώτο τον αποπροσανατολισμό των κομμουνιστών και δεύτερο να συγκαλύψει τη συνέχιση και υπεράσπιση της αντεπαναστατικής ιδεολογίας και πολιτικής γραμμής του χρουτσωφικού ρεβιζιονισμού, τη διαφύλαξη και αναστήλωση του κλονισμένου κύρους του. Και αυτό επειδή:

1) Δεν ασκεί κριτική, αλλά το πιο σπουδαίο δεν απορρίπτει το χρουτσωφικό ρεβιζιονισμό, αντίθετα εμμένει στη διάδοση και στην με συνέπεια υπεράσπισή του (θέσεις “Προβληματισμών” και “Εισήγησης”).

2) Αναλαμβάνει πρωτοβουλία για το συντονισμό δράσης των χρουτσωφικών ρεβιζιονιστικών κομμάτων σε διεθνές επίπεδο, παρουσιάζοντάς την ως πρωτοβουλία για τη συγκρότηση δήθεν νέας ΚΔ. Αλλά τι σχέση μπορεί να έχουν με τις επαναστατικές κομμουνιστικές αρχές της ΚΔ τα ρεβιζιονιστικά σοσιαλδημοκρατικά κόμματα (κήρυκες του “ειρηνικού δρόμου”, κλπ.) και τα ανοιχτά αστικά κόμματα ό- πως το σοσιαλιστικό κόμμα Βουλγαρίας (κήρυκας της φασιστικής θεωρίας του “ολοκληρωτισμού”, του ΝΑΤΟ, της ΕΟΚ και των ιδιωτικοποιήσεων); Στην πραγματικότητα θα πρόκειται, αν γίνει, για μια νέα σοσιαλδημοκρατική Διεθνή του κεφαλαίου.

3) Προσεγγίζει με αντιμαρξιστικό τρόπο το ζήτημα της διάλυσης της ΚΔ (αποσπώντας το από τις τότε ιστορικές συνθήκες) ώστε να συσκοτισθεί και αμφισβητηθεί η ορθότητα της απόφασης της διάλυσής της σ’ εκείνη την ιστορική περιόδου του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου - ορθότητα που επιβεβαιώθηκε ιστορικά με τις θετικές επιπτώσεις και επιτυχίες του κομμουνιστικού κινήματος (ήττα του χιτλεροφασισμου δημιουργία σοσιαλιστικού στρατοπέδου, κλπ.).

4) Αποσιωπά σκόπιμα ότι ο λ α τα κόμματα-τμήματά της συμφώνησαν με την πρόταση του Προεδρείου της Εκτελεστικής Επιτροπής (15 Μάη ’43, έγινε γνωστή στις 22 Μάη) για διάλυση της ΚΔ συμπεριλαμβανόμενου και του ΚΚΕ.

5) Αποσιωπά σκόπιμα ότι 4 χρόνια μετά τη διάλυση της ΚΔ και δύο χρόνια μετά τον πόλεμο ιδρύθηκε το Γραφείο Πληροφοριών των κομμουνιστικών και εργατικών κομμάτων (Σεπτέμβρης 1947) - “για την ανταλλαγή πείρας και το συντονισμό δράσης των κομμουνιστικών κομμάτων στη νέα διεθνή περίπλοκη μετά τον πόλεμο κατάσταση” - αλλά και τη διάλυσή του (Απρίλης 1956) από τον προδότη ρεβιζιονιστή Ν. Χρουτσώφ - δάσκαλο και αγαπημένο σύντροφο της ηγεσίας του

«Κ»ΚΕ.

Για μια πιο ολοκληρωμένη πληροφόρηση των κομμουνιστών ας παραθέσουμε εδώ και ένα απόσπασμα-διαπίστωση της Απόφασης των κομμάτων (με την οποία ανακοινώθηκε η ίδρυση του Γραφείου Πληροφοριών): “Η σύσκεψη διαπιστώνει, ότι η απουσία επαφών μεταξύ των κομμουνιστικών κομμάτων που εκπροσωπούνται σ’ αυτή τη σύσκεψη είναι στην παρούσα κατάσταση μια σοβαρή έλλειψη. Η πείρα έχει δείξει, ότι αυτή η απομόνωση του ενός κόμματος από το άλλο είναι λαθεμένη και επιζήμια. Η ανάγκη ανταλλαγής πείρας και ο εθελοντικός συντονισμός της δράσης των μεμονωμένων κομμάτων είναι σήμερα ιδιαίτερα επίκαιρη. επειδή η διεθνής κατάσταση μετά τον πόλεμο έγινε περίπλοκη και μια απομόνωση κομμουνιστικών κομμάτων μεταξύ τους μπορεί να βλάψει την εργατική τάξη («Πληροφοριακή Σύσκεψη αντιπροσώπων μερικών κομμουνιστικών κομμάτων στην Πολωνία» τέλη Σεπτέμβρη 1947, σελ. 14, Μόσχα 1948).

Είναι γνωστό, ότι η διάλυση της Κομμουνιστικής Διεθνούς προκάλεσε

πολλές συζητήσεις και έγινε μεγάλος θόρυβος για τη διάλυσή της σ’ όλες τις χώρες και στους πιο διαφορετικούς κύκλους (αρχίζοντας από τους ναζιφασιστικούς και τους

άλλους ιμπεριαλιστικούς ως τους αντιφασιστικούς και κομμουνιστικούς).

Οι αντεπαναστάτες τροτσκιστές -συνεργάτες τότε του χιτλεροφασισμού - γνωστοί ορκισμένοι εχθροί της επαναστατικής πολιτικής της ΚΔ ωρύονταν σ’ όλους τους τόνους μιλώντας για “προδοσία” απέναντι στο σοσιαλισμό. Αντίθετα όλα τα κόμματα-τμήματα της ΚΔ συμφώνησαν με την ορθότητα της πρότασης του Προεδρείου της Εκτελεστικής Επιτροπής για διάλυση της ΚΔ (Ουΐλιαμ Ζ. Φόστερ: Ιστορία των τριών Διεθνών, σελ. 567-569). Επίσης με την ορθότητα της πρότασης διάλυσης της ΚΔ συμφώνησε και το ΚΚΕ (στη συνεδρίαση της ΚΕ στις 2 Ιούνη 1943 αποφασίστηκε το ΚΚΕ να μην τιτλοφορείται Ε.Τ. της ΚΔ).

Δεν είναι δυνατόν να επεκταθούμε στους λόγους που επέβαλαν τη διάλυση της ΚΔ την κρίσιμη εκείνη ιστορική περίοδο. Επιβάλλεται όμως να υπογραμμιστεί η ορθότητα αυτής της απόφασης - ορθότητα που επιβεβαιώθηκε από τα ιστορικά γεγονότα εκείνης της περιόδου (ανάπτυξη του αντιφασιστικού κινήματος, δημιουργία αντιχιτλερικής συμμαχίας, ήττα χιτλεροφασισμού, δημιουργία σοσιαλιστικού στρατοπέδου, κλπ.). Ασφαλώς ορισμένοι κομμουνιστές έχουν πέσει θύματα της αντισταλινικής-αντικομμουνιστικής εκστρατείας της ηγεσίας του «Κ»ΚΕ (“αρνητικές συνέπειες από τη διάλυση της ΚΔ” κλπ.) θεωρώντας λάθος τη διάλυση της ΚΔ και πιστεύοντας καλοπροαίρετα πως αν αυτή δεν είχε διαλυθεί δεν θα είχαμε φθάσει στην επικράτηση του χρουτσωφικού ρεβιζιονισμού ή αλλιώς πως η ύπαρξη της ΚΔ θα «εμπόδιζε» την επικράτησή του στο ΚΚΣΕ. Οι κομμουνιστές αυτοί κατά πρώτο πλανώνται και δεύτερο θεωρούν αποφασιστικότερης σημασίας για τη διατήρηση του επαναστατικού χαρακτήρα ενός κομμουνιστικού κόμματος τους εξωτερικούς παράγοντες και όχι τους εσωτερικούς, και πρώτα και κύρια την πάλη των κομμουνιστών-μελών του κόμματος της κάθε ξεχωριστής χώρας εναντίον των οποιονδήποτε αντιμαρξιστικών παρεκκλίσεων (φυσικά η πάλη αυτή επηρεάζεται θετικά ή αρνητικά από την ανάλογη θέση ενός διεθνούς Οργάνου-Οργάνωσης).

Η ως τώρα ιστορική πείρα είναι αρκετό διδακτική ώστε να συμβάλλει στη διάλυση αυτής της πλάνης:

Πρώτο, η ύπαρξη της Δεύτερης Διεθνούς δεν κατόρθωσε να εμποδίσει τον εκφυλισμό των τότε επαναστατικών κομμάτων σε ρεφορμιστικά κόμματα. Επαναστατικό κόμμα έμεινε μόνο το κόμμα του Λένιν που πάλεψε αποφασιστικά ενάντια στο ρεβιζιονισμό και ξεκαθάρισε τις γραμμές του από τους οπορτουνιστές.

Δεύτερο, το Γραφείο Πληροφοριών και το τότε σοσιαλιστικό στρατόπεδο δεν κατάφεραν να εμποδίσουν τον εκφυλισμό του γιουγκοσλάβικου κόμματος και την τιτοϊκή προδοσία, παρά το τεράστιο κύρος τους και προπαντός εκείνο της μεταπολεμικής σοσιαλιστικής Σοβιετικής Ένωσης του Στάλιν.

Τρίτο, η ύπαρξη του Γραφείου Πληροφοριών δεν εμπόδισε την χρουτσωφική προδοσία, την επικράτηση του ρεβιζιονισμού στο ΚΚΣΕ και τον εκφυλισμό του (μετά το 20ο Συνέδριο οι χρουτσωφικοί ρεβιζιονιστές διέλυσαν το Γραφείο Πληροφοριών τον Απρίλη 1956).

Η αρνητική, λοιπόν, ιστορική πείρα διαλύει την πλάνη των καλοπροαίρετων αυτών αγωνιστών και επιβεβαιώνει την ορθότητα της θέσης ότι η διατήρηση του επαναστατικού χαρακτήρα του κομμουνιστικού κόμματος εξαρτάται κύρια από τους εσωτερικούς παράγοντες και σε πρώτη γραμμή από την πάλη κατά του ρεβιζιονισμού των ίδιων των κομμουνιστών-μελών του κάθε κόμματος.

Επίσης και η θετική πείρα, με πρώτη αυτή του δικού μας κόμματος, του ΚΚΕ με επικεφαλής το σύντροφο Νίκο Ζαχαριάδη, του κόμματος μιας μικρής χώρας όπως το ΚΕΑ, κλπ., διαλύει αυτή την πλάνη και επιβεβαιώνει την ορθότητα της παραπάνω θέσης. Ο χρουτσωφικός ρεβιζιονισμός δεν κατάφερε να περάσει στο ΚΚΕ - παρά την ωμή απροσχημάτιστη επέμβαση, τις διώξεις, φυλακίσεις, εξορίες, κλπ. - χάρη στην αποφασιστική, συνεπή και θαρραλέα πάλη των μελών του κόμματος με επικεφαλής το Ζαχαριάδη ενάντια στο ρεβιζιονισμό (είναι άλλο ζήτημα τι έγινε με τις δυνάμεις αυτές αργότερα).

Η διατήρηση του επαναστατικού χαρακτήρα του κάθε κομμουνιστικού κόμματος των διαφόρων χωρών είναι πρώτα και κύρια υπόθεση των ίδιων των κομμουνιστών-μελών. Μόνο η αποφασιστική και διαρκής πάλη τους ενάντια σ’ όλες τις αντεπαναστατικές παρεκκλίσεις μπορεί να διασφαλίσει τη διατήρηση του επαναστατικού χαρακτήρα των κομμουνιστικών και εργατικών κομμάτων.