45 χρόνια από τη στυγερή ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ του μεγάλου κομμουνιστή ηγέτη ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ στο Σουργκούτ της Σιβηρίας

45 χρόνια από τη στυγερή ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ του μεγάλου κομμουνιστή ηγέτη ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ στο Σουργκούτ της Σιβηρίας απ’ τη σοσιαλφασιστική προδοτική αντικομμουνιστική κλίκα των ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ-ΦΛΩΡΑΚΗ

Και η δεύτερη εκδοχή της φασιστικής KGB περί «αυτοκτονίας»(!) – ΨΕΥΔΕΣΤΑΤΗ και τέτοιας ακραίας γελοιότητας εκδοχή «κατάλληλη» ΜΟΝΟ για ακροατήρια ΕΠΙΠΕΔΟΥ Βρεφονηπιακών Σταθμών

Η μεγάλη καταστροφή του Σοσιαλισμου-Κομμουνισμού στη Σοβιετική Ένωση

αρχές του δεύτερου μισού του 20^ου αιώνα

Μετά την επικράτηση της χρουστσοφικής ρεβιζιονιστικής αντεπανάστασης με βίαιο στρατιωτικό ΦΑΣΙΣΤΙΚΟ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ (=τμήματα στρατού-KGB-Αστυνομία) στη Σοβιετική Ένωση – ύστερα απ’ το θάνατο-ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ (δηλητηρίαση-γιατροί) του ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ – και την ΕΞΑΓΩΓΗ της αντεπανάστασης με ανοιχτές ωμές ΕΠΕΜΒΑΣΕΙΣ στις Λαϊκές Δημοκρατίες της Ανατολικής Ευρώπης, το ΠΙΣΩΔΡΟΜΙΚΟ προτσές της παλινόρθωσης του Καπιταλισμού σ’ αυτές τις χώρες συνοδεύτηκε ΑΝΑΠΟΦΕΥΚΤΑ από μαζικές φασιστικές διώξεις χιλιάδων επαναστατών κομμουνιστών (συλλήψεις, φυλακίσεις, εκτελέσεις, εξορίες, κλπ. και εξοντώσεις σε φασιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης) απ’ τις οποίες δεν γλίτωσαν ούτε οι χιλιάδες Έλληνες επαναστάτες κομμουνιστές Σταλινικοί-Ζαχαριαδικοί με αποκορύφωμα τη γκανγκστερική σύλληψη του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ, τη 17χρονη εξορία του και τελικά τη θρασύδειλη ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ του.

Η ρεβιζιονιστική-σοσιαλδημοκρατική τροτσκιστική κλίκα των ΧΡΟΥΣΤΣΟΦ-ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ ακολούθησε το δρόμο του πρώτου διδάξαντα, απ’ το 1948 και μετά, του πράκτορα και πιστού μαντρόσκυλου του διεθνούς ιμπεριαλισμού ρεβιζιονιστή-σοσιαλδημοκράτη-τροτσκιστή ΤΙΤΟ, που είχε ήδη εξοντώσει δεκάδες χιλιάδες Γιουγκοσλάβους επαναστάτες κομμουνιστές, οπαδούς των ΚΟΜΙΝΤΕΡΝ-ΚΟΜΙΝΦΟΡΜ.

Η αντιδραστική αντικομμουνιστική κλίκα των ΧΡΟΥΣΤΣΟΦ-ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ δεν ήταν απλά ρεβιζιονιστική-σοσιαλδημοκρατική τροτσκιστική αλλά μια ΦΑΣΙΣΤΙΚΗ, ακριβέστερα: φιλο-ΧΙΤΛΕΡΙΚΗ ομάδα, και ΑΚΡΙΒΩΣ γι’ αυτό ΔΕΝ δίστασε να προχωρήσει στην ΠΡΟΚΛΗΤΙΚΟΤΑΤΗ και την πιο ακραίας μορφής φιλο-ΧΙΤΛΕΡΙΚΗ ΠΡΑΞΗ: δηλ. τη ΜΕΤΟΝΟΜΑΣΙΑ, αρχές Νοέμβρη 1961, του μεγάλου διπλού ΣΥΜΒΟΛΟΥ Αντιφασιστικής ΝΙΚΗΣ-ΗΤΤΑΣ του Χιτλερο-φασισμού, δηλ. του τρισένδοξου STALINGRAD σε «VOLGOGRAD» – πράγμα που ΔΕΝ έπραξαν οι δυτικοί ιμπεριαλιστές οι οποίοι σεβάστηκαν τη μεγάλη και ΚΑΘΟΡΙΣΤΙΚΗ ΣΥΜΒΟΛΗ του ΣΤΑΛΙΝ στην ΗΤΤΑ του Χιτλερικού ΝΑΖΙ-φασισμού με την ολοκληρωτική συντριβή των Χιτλερικών Γερμανικών στρατευμάτων και τη θριαμβευτική κατάληψη του Χιτλερικού Βερολίνου με τους Γάλλους να διατηρούν ακόμα ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ τη στάση «ΣΤΑΛΙΝΓΚΡΑΝΤ» στο Μετρό του Παρισιού μα και μεγάλη πλατεία στο κέντρο της πόλης με την ονομασία «Πλατεία της μάχης του Στάλινγκραντ»: «place de la bataille de Stalingrad Septembre 1942-Janvier 1943» (ανάλογες ονομασίες διατηρούνται και σε άλλες καπιταλιστικές χώρες της Δυτικής Ευρώπης). Οι σημερινοί Χρουστσοφικοι αντισταλινικοί σοσιαλδημοκράτες ηγέτες ΚΟΥΤΣΟΥΜΠΑΣ-ΤΣΙΠΡΑΣ ΑΡΝΟΥΝΤΑΙ και ΣΗΜΕΡΑ – που σημειώνεται άνοδος των φασιστικών-Ναζι-φασιστικών δυνάμεων στην Ευρώπη – να καταγγείλουν ως φιλο-ΧΙΤΛΕΡΙΚΗ ΠΡΑΞΗ την επαίσχυντη ΜΕΤΟΝΟΜΑΣΙΑ του τρισένδοξου STALINGRAD σε «VOLGOGRAD» (φοβούνται φαίνεται μήπως δυσαρεστήσουν τις Ναζι-φασιστικές δυνάμεις της Ευρώπης!!!).

Η νέα χρουστσοφική σοσιαλδημοκρατία που εμφανίστηκε ανοιχτά και επίσημα πλέον με το διαβόητο 20^ο Συνέδριο (Φλεβάρης 1956) του ΚΚΣΕ ήταν συνέχεια – από πλευράς περιεχομένου-ΘΕΣΕΩΝ – της παλιάς σοσιαλδημοκρατίας της εποχής του ΛΕΝΙΝ: πιστή αντιγραφή των αντιμαρξιστικών απόψεων των ηγετών της Β΄Διεθνούς που συνιστούσαν ανοιχτή προδοσία του επαναστατικού μαρξισμού, της Προλεταριακής Επανάστασης και του Σοσιαλισμου-Κομμουνισμού:

α) ΖΗΤΗΜΑΤΑ Προλεταριακής Επανάστασης: ΑΡΝΗΣΗ άμεσα-έμμεσα (σιωπηρά) των νόμων της βίαιης-ένοπλης πάλης και συντριβής της αστικής κρατικής μηχανής ως αναπόφευκτων και εντελώς απαραίτητων προϋποθέσεων για την εγκαθίδρυση της Διχτατορίας του Προλεταριάτου, ακολουθώντας το λεγόμενο «ειρηνικό δρόμο»(!) και τη διατήρηση του αστικού κράτους(!), που και τα ΔΥΟ μαζί σημαίνουν ΑΡΝΗΣΗ της εγκαθίδρυσης της Διχτατορίας του Προλεταριάτου και προδοσία της Προλεταριακής Επανάστασης.

β) ΖΗΤΗΜΑΤΑ Σοσιαλισμου-Κομμουνισμού: σ’ αυτό το κεντρικό ζήτημα υποστηρίζεται και προβάλλεται μια αντιμαρξιστική αστική αντίληψη του «Σοσιαλισμού»(!) ΧΩΡΙΣ Διχτατορία του Προλεταριάτου ή εκείνη του λεγόμενου «ανεπτυγμένου Σοσιαλισμού» (!) δηλ. του «παλινορθωμένου καπιταλισμού» της περιόδου των ΧΡΟΥΣΤΣΟΦ-ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ-ΓΚΟΡΜΠΑΤΣΟΦ (1953-1990), αφού οι χρουστσοφικοί σοσιαλδημοκράτες («Κ»ΚΕ-ΣΥΡΙΖΑ, κλπ.) υποστηρίζουν ότι ΤΑΧΑ «υπήρχε», και μετά το 1953, «σοσιαλισμός» στη Σοβιετική Ένωση ως τις λεγόμενες «αντεπαναστατικές ανατροπές των ετών 1989-91» («ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ της ΚΕ του ΚΚΕ», σελ. 61, «Συγχ. Εποχή» Αθήνα 2017) (ΟΛΕΣ οι παραπάνω σοσιαλδημοκρατικές θέσεις για τα ΖΗΤΗΜΑΤΑ Επανάστασης – Σοσιαλισμου-Κομμουνισμού αποτυπώνονται και στα ρεφορμιστικά «Προγράμματα» των «Κ»ΚΕ-ΣΥΡΙΖΑ).

Αν ο ρεβιζιονισμός της εποχής του ΛΕΝΙΝ με ηγέτες-εκπροσώπους E.BERNSTEIN-K.KAUTSKY-O.BAUER, κλπ. προκάλεσε τεράστια καταστροφή στο επαναστατικό εργατικό κίνημα με τη ΜΕΤΑΤΡΟΠΗ όλων σχεδόν των τότε επαναστατικών κομμάτων του Προλεταριάτου σε αστικά ρεφορμιστικά κόμματα – με εξαίρεση ένα τμήμα του Ρωσικού κόμματος, το Κόμμα των Μπολσεβίκων με επικεφαλής το ΛΕΝΙΝ (το άλλο τμήμα ήταν οι ρεφορμιστές Μενσεβίκοι-«καουτσκιστής ΤΡΟΤΣΚΙ»: ΛΕΝΙΝ: τ.49, σελ.191-192) – ο χρουστσοφικός ρεβιζιονισμός προκάλεσε ακόμα πολύ μεγαλύτερη: με την ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ επιπλέον του Σοσιαλισμου-Κομμουνισμού στη Σοβιετική Ένωση και στις άλλες Λαϊκές Δημοκρατίες της Αν. Ευρώπης.

Ο αστικός ρεφορμιστικός εκφυλισμός των τότε σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων δικαιολογημένα υποχρέωσε το ΛΕΝΙΝ να μιλήσει ΟΡΘΟΤΑΤΑ για «αστικά εργατικά κόμματα» σημειώνοντας: τα ««αστικά εργατικά κόμματα», σαν πολιτικό φαινόμενο, έχουν πια δημιουργηθεί σ’ ό λ ε ς τις προηγμένες καπιταλιστικές χώρες, ότι χωρίς αποφασιστικό, ανελέητο αγώνα σ’ όλη τη γραμμή ενάντια σ’ αυτά τα κόμματα – ή, και ομάδες, κατευθύνσεις κλπ. – δ ε ν μ π ο ρ ε ί ν α γ ί ν ε τ α ι κ α ν λ ό γ ο ς ο ύ τ ε γ ι α α γ ώ ν α ε ν ά ν τ ι α σ τ ο ν ι μ π ε ρ ι α λ ι σ μ ό, ο ύ τ ε γ ι α μ α ρ ξ ι σ μ ό, ο ύ τ ε γ ι α σ ο σ ι α λ ι σ τ ι κ ό ε ρ γ α τ ι κ ό κ ί ν η μ α» (υπογρ. «ΑΝ.») (LENIN: Bd. 23, σελ. 116, Berlin-DDR 1968).

Η ΟΡΘΟΤΑΤΗ αυτή μαρξιστική εκτίμηση του ΛΕΝΙΝ ισχύει πλήρως και στο ακέραιο και για τα ρεφορμιστικά κόμματα της νέας χρουστσοφικής σοσιαλδημοκρατίας, δηλ. τα κόμματα των διαφόρων χωρών (στη χώρα μας το «Κ»ΚΕ(1956), και μετά τη διάσπαση του 1968 σε «Κ»ΚΕ-«Κ»ΚΕεσ.-ΣΥΡΙΖΑ) που ακολούθησαν την αντιμαρξιστική σοσιαλδημοκρατική γραμμή του 20^ου Συνεδρίου του ΚΚΣΕ.

Σε πλήρη ΑΝΤΙΘΕΣΗ με τις αντιδραστικές αερολογίες των παραδοσιακών αστών προπαγανδιστών αλλά και με τα αντιμαρξιστικά μυθεύματα των αντισταλινικών ρεφορμιστών («Κ»ΚΕ-ΣΥΡΙΖΑ-ΛΑΕ-ΑΝΤΑΡΣΙΑ-ΤΡΟΤΣΚΙΣΤΕΣ, κλπ. περί «ύπαρξης»(!) και μάλιστα «αναπτυγμένου σοσιαλισμού»(!) στη Σοβιετική Ένωση της περιόδου (1953-1990), η μαρξιστική ανάλυση της οικονομικο-κοινωνικο-πολιτικής πορείας της κοινωνίας της Σοβιετικής Ένωσης μετά το 1953 καταδεικνύει και οδηγεί στο επιστημονικά τεκμηριωμένο ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ, ότι η Σοβιετική Ένωση της περιόδου του ΧΡΟΥΣΤΣΟΦ-ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ-ΓΚΟΡΜΠΑΤΣΟΦ (1953-1990) ΔΕΝ ήταν ΠΛΕΟΝ μια σοσιαλιστικη-κομμουνιστική χώρα (προφανώς και οι άλλες ρεβιζιονιστικές χώρες της Αν. Ευρώπης) αλλά ΑΝΤΙΘΕΤΑ: ΜΙΑ καπιταλιστική χώρα και ιμπεριαλιστική υπερδύναμη ΕΠΕΙΔΗ στον:

1. ΠΟΛΙΤΙΚΟ τομέα: α. ΔΕΝ υπήρχε πλέον ΔΙΧΤΑΤΟΡΙΑ του ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟΥ, αφού αυτή είχε ανατραπεί και αντικατασταθεί (σύμφωνα ΚΑΙ με τους ίδιους) απ’ το «κράτος όλου του λαού»(!) δηλ. τη δικτατορία της νέας «σοβιετο»-ρώσικης μπουρζουαζίας, ήταν δηλ. «Διχατορία της μπουρζουαζίας» όπως ορθότατα σημειώνει το 1971, από μαρξιστική σκοπιά, ο μεγάλος άγγλος Ελληνιστής και διάσημος μαρξιστής GEORGE THOMSON (George Thomson: von Marx zu Mao Tsetung, σελ. 171, Verlag Neuer Weg, Tübingen 1973, αγγλικά 1971), ΟΥΤΕ β. ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΌ μαρξιστικό-λενινιστικό Κόμμα υπήρχε αλλά «κόμμα όλου του λαού»(!) δηλ. ένα αστικό αντικομμουνιστικό κόμμα, που οργάνωσε και καθοδήγησε την πλήρη παλινόρθωση του καπιταλισμού – κόμμα εκφραστής-υπερασπιστής των ταξικών συμφερόντων της νέας «σοβιετο»-ρώσικης μπουρζουαζίας.

2. ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟ τομέα: κυρίαρχη ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ δεν ήταν ο επαναστατικός μαρξισμός, δηλ. ο Λενινισμός-Σταλινισμός αλλά το αστικό ρεύμα του Χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού (=παραλλαγή της αστικής Ιδεολογίας) και άλλα παραδοσιακά αστικά ιδεαλιστικά ρεύματα (υπαρξισμός, νεοθετικισμός, φιλοσοφική ανθρωπολογία, πραγματισμός, φροϋδισμός, οντολογία, ερμηνευτική, αντιδραστικός ρομαντισμός, νιτσεϊσμός, κλπ.), όπως παραδέχονται ΚΑΙ διάφοροι ρεβιζιονιστές θεωρητικοί (W.BRUS,A.SCHAFF,G.LUKACS,H.H.HOLZ,κλπ.) με τον αμετανόητο δυτικογερμανό χρουστσοφικό ρεβιζιονιστή θεωρητικό του D«K»P (=Γερμανικό «Κομμουνιστικό» Κόμμα) ROBERT STEIGERWALD να ομολογεί το 1989,  έστω και «κατόπιν εορτής», ότι στη Σοβιετική Ένωση «ορισμένοι φιλόσοφοι αυτομόλησαν προς την πλευρά των Heidegger, Popper, Gadamer (ορισμένοι μάλιστα προς το Nietzsche!) ή άλλοι περιόριζαν τη θεωρία σε κοινωνιολογική και θετικιστική ανάλυση γεγονότων» (R. Steigerwald στο: «NEUES DENKEN UND MARXISTISCHE PHILOSOPHIE, AG MATERIALISTISCHE DIALEKTIK», σελ. 68, Edition Marx-Engels-Stiftung, Wuppertal 1991) (το σοσιαλδημοκρατικό D«K»P συμμετείχε στην πρόσφατη συνάντηση των 91 Χρουστσοφικών κομμάτων στην Αθήνα, «Ρ» 24-25/11/2018, σελ.5).

3. ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ τομέα: αμέσως μετά την ΑΝΑΤΡΟΠΗ της Διχτατορίας του Προλεταριάτου το 1953 ανοίχτηκε διάπλατα ΠΛΕΟΝ ο δρόμος για την εφαρμογή των ΠΡΩΤΩΝ θεμελιωδών, καπιταλιστικού χαρακτήρα, οικονομικών μεταρρυθμίσεων στην Οικονομία της Σοβιετικής Ένωσης, όπως ομολογούν-παραδέχονται ΚΑΙ οι ίδιοι, με το σοβιετικό ρεβιζιονιστή οικονομολόγο, G.KOSLOW, απ’ τους πρωτεργάτες της αντεπαναστατικής κατεύθυνσης να μας πληροφορεί: «στα ντοκουμέντα του ΚΚΣΕ μετά το 1953 υπογραμμίζεται, ότι είναι αναγκαία, η εκμετάλλευση των Εμπορευματικών Σχέσεων για την οικοδόμηση της κομμουνιστικής(διάβαζε:καπιταλιστικής «ΑΝ») κοινωνίας» (G.Koslow: «Die Warenproduktion und das Wertgesetz im Sozialismus», σελ. 8, Berlin-DDR 1961) αλλά και ο Πολωνός W.BRUS σημειώνει: «στην αγροτική οικονομία εισήγαγαν αμέσως (Αύγουστος 1953: Αποφάσεις του Ανωτάτου Σοβιέτ, το Σεπτέμβρη: βασικό Πρόγραμμα της ΚΕ του ΚΚΣΕ) μεταρρυθμίσεις, οι οποίες εξάλειψαν δραστικά τον υπερσυγκεντρωτισμό και επέκτειναν τον τομέα των Εμπορευματο-Χρηματικών-Σχέσεων» (W.Brus: Funktionsprobleme der sozialistischen Wirtschaft, σελ. 135, Frankfurt 1971, Warszawa 1961), ενώ για την Οικονομική Ιδιοσυντήρηση, βλέπε: N.P.Fedorenko/ P.G.Bunitsch/ S.S.Schatalin: «Effektivität in der sozialistischen Wirtschaft»,Berlin-DDR1972, Moskau 1970, σελ.148,: «ιδιαίτερα έντονα αναπτύχθηκε αυτό το προτσές απ’ το 1953. Ουσιαστική σημασία είχε η απόφαση του Συμβουλίου Υπουργών της ΕΣΣΔ της 11^η Απρίλη 1953 “Για την επέκταση των δικαιωμάτων των Υπουργών της ΕΣΣΔ”. Παράλληλα σ’ αυτό επεκτάθηκαν τα δικαιώματα των Επιχειρήσεων με Οικονομική Ιδιοσυντήρηση…» και στην Ολομέλεια του Ιούλη 1955 επεκτάθηκαν «τα δικαιώματα των διευθυντών». Η Οικονομική Ιδιοσυντήρηση εισάχθηκε-καθιερώθηκε επίσημα στην Οικονομία της Σοβ.Ένωσης με τις Αποφάσεις των Ολομελειών της ΚΕ της ΚΚΣΕ, Σεπτέμβρη 1953 και Φλεβάρη-Μάρτη 1954 («PROKLA», 1/1971 σελ. 141) – Οικονομική Ιδιοσυντήρηση (=“Chozrascet”-“Wirtschaftliche Rechnungsführung“) ΟΧΙ απλά ως «μέθοδος λογιστικής καταγραφής και σύγκρισης», γιατί αυτή ήδη υπήρχε, αλλά ΕΠΙΠΛΕΟΝ ως οικονομική καπιταλιστική Κατηγορία (και στην Οικονομία της Σοβιετικής Ένωσης), η οποία έχει ως πυρήνα το Κέρδος και ως κεντρικό στόχο τη μεγιστοποίηση της Αποδοτικότητας των Επιχειρήσεων, κλπ., μα και οι N.P.Fedorenko/ P.G.Bunitsch/ S.S.Schatalin: «Effektivität in der sozialistischen Wirtschaft», σελ.148, Berlin-DDR 1972, Moskau 1970: «Απόφαση της 11^η Απρίλη 1953» για τα «δικαιώματα των επιχειρήσεων με Οικονομική Ιδιοσυντήρηση» – απόψεις-ιδέες δανεισμένες κατευθείαν απ’ τους αστούς οικονομολόγους.

Πέραν της μαρξιστικής ανάλυσης-εκτίμησης των επαναστατών μαρξιστών δηλ. των λενινιστών-σταλινιστών, ακόμα και ένας ρεβιζιονιστής καθηγητής φιλοσοφίας ο Ρώσος Βίκτορ Αλεξέγιεβιτς ΒΑΖΙΟΥΛΙΝ, έστω και πολύ καθυστερημένα (4 Απρίλη 1992), σημειώνει ΟΡΘΟΤΑΤΑ για τους Χρουστσοφικούς: «σε αντίθεση με την οικονομική πολιτική του Ι. Στάλιν, άρχισαν να αναζητούν το περιεχόμενο της νέας πολιτικής στα έργα αστών οικονομολόγων… εφ’ όσον απέρριψαν την οικονομική πολιτική που εφάρμοζε ο Ι. Στάλιν, δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτε άλλο εκτός από το να δανεισθούν ιδέες αστών οικονομολόγων» («Η Οκτωβριανή Επανάσταση και ο πρώιμος σοσιαλισμός στη Λογική της Ιστορίας» σελ. 28, Εκδ. «Ριζοσπαστική Σκέψη» Αθήνα, 2017).

ΕΝ ΣΥΝΤΟΜΙΑ εφαρμόστηκαν στην τότε, μετά το 1953, Οικονομία της Σοβιετικής Ένωσης: 1) πλήρης επέκταση-γενίκευση των Εμπορευματο-Χρηματικών Σχέσεων, 2) αγορα-πωλησία των Μέσων Παραγωγής, 3) επέκταση της σφαίρας δράσης του Νόμου της ΑΞΙΑΣ ως ρυθμιστή ΠΛΕΟΝ της Παραγωγής, 4) α. εισαγωγή του καπιταλιστικού ΚΕΡΔΟΥΣ ως σκοπού της Παραγωγής, και β. ως κριτήριο Αποδοτικότητας των Επιχειρήσεων, 5) πλήρης Οικονομική Ιδιοσυντήρηση (=“Chozrascet”-“Wirtschaftliche Rechnungsführung), 6) α. εισαγωγή της Καπιταλιστικής Τιμής Παραγωγής, και β. εισαγωγή του Ανταγωνισμού, κλπ.,κλπ. 7) διάλυση των Μηχανο-τρακτερικών Σταθμών, που ΟΛΑ μαζί οδήγησαν ΑΝΑΠΟΦΕΥΚΤΑ στη σταδιακή παλινόρθωση του Καπιταλισμού, η οποία ΟΛΟΚΛΗΡΩΘΗΚΕ αρχές-μέσα της δεκαετίας του 1960, με τη μετατροπή των δυο μορφών (κρατική-συνεταιριστική) σοσιαλιστικης-κομμουνιστικής Ιδιοκτησίας σε καπιταλιστική Ιδιοκτησία αλλά και την εμφάνιση της παραδοσιακής ατομικής καπιταλιστικής Ιδιοκτησίας, καθώς και των ΔΥΟ βασικών χαρακτηριστικών γνωρισμάτων της εμπορευματικής ΠΛΕΟΝ Οικονομίας της Σοβιετικής Ένωσης: α) μετατροπή των Μέσων Παραγωγής σε ΕΜΠΟΡΕΥΜΑΤΑ, και β) μετατροπή της Εργατικής Δύναμης σε ΕΜΠΟΡΕΥΝΑ που σημαίνουν πλήρη ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ των Σοσιαλιστικων-Κομμουνιστικών Σχέσεων Παραγωγής, που κυριαρχούσαν ως το 1953, και αντικατάστασή τους με τις εκμεταλλευτικές Καπιταλιστικές Σχέσεις Παραγωγής.

Α. Και η ΔΕΥΤΕΡΗ εκδοχή της φασιστικής KGB περί «αυτοκτονίας»(!) του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ – ΨΕΥΔΕΣΤΑΤΗ και τέτοιας ακραίας γελοιότητας εκδοχή «κατάλληλη» ΜΟΝΟ για ακροατήρια ΕΠΙΠΕΔΟΥ Βρεφονηπιακών Σταθμών

ΣΤΑΛΙΝ προς ΝΙΓΙΑΖΟΦ για ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ:

«Τον βλέπεις αυτόν; Αυτός είναι μεγάλος ηγέτης.

Θα κάνει την επανάσταση όχι μόνο στην Ελλάδα

αλλά και στην Ευρώπη» (κατά τη διάρκεια των

εργασιών του 19^ου Συνεδρίου του ΚΚΣΕ 1952)

ΝΙΓΙΑΖΟΦ: «Ο Ζαχαριάδης είναι μια απ’ τις

σημαντικότερες φυσιογνωμίες του διεθνούς

Κομμουνιστικού κινήματος» (1955)

(από: Πάνος Δημητρίου: ΕΚ ΒΑΘΕΩΝ, σελ. 202-203, Αθήνα 1997)

Σ’ αυτή την ισχυρή λαίλαπα της Χρουστσοφικής ρεβιζιονιστικής αντεπανάστασης και της απίστευτης φασιστικής βαρβαρότητας του παλινορθωμένου καπιταλισμού στη Σοβιετική Ένωση και στις άλλες Αν.Χώρες εξοντώθηκαν πολλές εκατοντάδες χιλιάδες επαναστάτες κομμουνιστές αλλά και γνωστοί μεγάλοι επαναστάτες ηγέτες και μέλη της Εκτελεστικής Επιτροπής της Γ’ Κομμουνιστικής Διεθνούς (Gottwalt-Bierut-Rakosi-Ζαχαριάδης):

KLEMENT GOTTWALT (23.11.1896-14.3.1953). Ο GOTTWALT λίγες μέρες μετά την επιστροφή του στην Πράγα απ’ την κηδεία του ΣΤΑΛΙΝ στη Μόσχα πεθαίνει. Είναι κάτι παραπάνω από φανερό ότι η δολοφονική συμμορία των Χρουστσοφ-Μπρέζνιεφ-Μικογιάν κλπ. τον δηλητηρίασε.

BOLESLAW BIERUT (18.4.1892-12.3.1956). Στη Μόσχα πεθαίνει το 1956 o BIERUT, προφανώς δηλητηριασμένος απ’ τη χρουστσοφική προδοτική συμμορία.

MATYAS RAKOSI (14.3.1892-5.2.1971). Στον τελευταίο τόπο της εξορίας, το Gorky της καπιταλιστικής Σοβιετικής Ένωσης, εξοντώνεται-δολοφονείται, κάτω από άγνωστες συνθήκες, ο RAKOSI, μετά 15 χρόνια εξορίας, απ’ την αντικομμουνιστική σοσιαλφασιστική συμμορία των ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ-KADAR.

Την ίδια περίοδο στην καπιταλιστική-ιμπεριαλιστική Σοβιετική Ένωση κυριαρχούσε η αντεπαναστατική βία και η φασιστική τρομοκρατία της νέας «σοβιετο»-Ρωσικής μπουρζουαζίας, αφού σ’ αυτή είχε σημειωθεί «μια εξαιρετική ισχυροποίηση των καταπιεστικών Οργάνων, η αύξηση των φυλακών και των στρατοπέδων συγκέντρωσης, οι Ψυχιατρικές κλινικές-φυλακές, η μιλίτσια, ο στρατός και άλλων ακόμα που αποτελούν ένα βασικό χαρακτηριστικό γνώρισμα της φασιστικής δικτατορίας στη Σοβιετική Ένωση» (Εκπομπή Ρ.Σ.Τιράνων 20 και 27.2.1976 με τίτλο: «Οι σοβιετική ρεβιζιονιστές συγκαλύπτουν τη σοσιαλφασιστική πολιτική με τα συνθήματα της δημοκρατίας και της ελευθερίας, Σειρά: «Η Σοβιετική Ένωση – ένα καπιταλιστικό κράτος και μια ιμπεριαλιστική δύναμη» στο: “RADIO TIRANA, επιλογή εκπομπών Νο 5, 4.3.1976, σελ.21”, Rotfront-Kiel BRD).

Σ’ εκείνη την περίοδο ΚΑΙ ενόψει της επικείμενης πολιτικής αλλαγής στην Ελλάδα και των σχεδίων της ντόπιας αντιδραστικής αστικής τάξης αλλά προπαντός των σχεδίων των σοβιετικών ιμπεριαλιστών της ηγετικής αντικομμουνιστικής ομάδας του ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ και των υποτακτικών της λακέδων του σοσιαλδημοκρατικού «Κ»ΚΕ αποφασίστηκε η ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ του μεγάλου κομμουνιστή ηγέτη ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ απ’ τη σοσιαλφασιστική κλίκα των ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ-ΦΛΩΡΑΚΗ, ώστε να μην επιστρέψει ζωντανός στην Ελλάδα την περίοδο της λεγόμενης «μεταπολίτευσης» και τους χαλάσει τα αντεπαναστατικά προδοτικά τους σχέδια όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και ευρύτερα στην Ευρώπη (με τη δημιουργία μαζικού επαναστατικού λενινιστικού-σταλινικού ΚΚΕ και την ύπαρξη στη γειτονιά της σοσιαλιστικής Αλβανίας), αφού ο ΝΙΚΟΣ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ ήταν, σύμφωνα ΚΑΙ με τον ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ, «μεγάλος ηγέτης. Θα κάνει την επανάσταση όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και στην Ευρώπη» (κατά τη διάρκεια των εργασιών του 19^ου Συνεδρίου του ΚΚΣΕ 1952) (από: Πάνος Δημητρίου: ΕΚ ΒΑΘΕΩΝ, σελ. 202-203, Αθήνα 1997).

ΟΡΘΟΤΑΤΑ σημειώνει ο σ.Ν.ΚΕΠΕΣΗΣ: «Υπάρχει και η εκδοχή ότι όσο ζούσε ο Ν. Ζαχαριάδης δεν θα μπορούσε να σταθεί το ΚΚΕ στην Ελλάδα. Ο Χαρ. Φλωράκης φαίνεται ότι συναίνεσε με τη χρουστσωφική ηγεσία αν δεν της το ζήτησε εκείνος για τη δολοφονία του Ζαχαριάδη. Όπως και νάχει το ζήτημα ο Χαρ. Φλωράκης υπήρξε ηθικός αυτουργός της δολοφονίας του Ν. Ζαχαριάδη» (ΝΙΚΑΝΔΡΟΣ ΚΕΠΕΣΗΣ: «Προβληματισμοί γύρω από γεγονότα και πρόσωπα», σελ.45-46, Αθήνα 2006), ενώ ο σ. ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΒΥΣΣΙΟΣ υπενθυμίζει την ΟΜΟΛΟΓΙΑ-δήλωση του ΣΤΑΥΡΟΥ ΖΟΡΜΠΑΛΑ: «και ο Ζορμπαλάς, καθοδηγητής του ΚΜΕ (Κέντρο Μαρξιστικών Ερευνών), το 1980 ομολογεί: «πως θα μπορούσε να γίνει Κόμμα όταν θα βρισκόταν στην Ελλάδα ο Ζαχαριάδης;» (Δ. ΒΥΣΣΙΟΣ: «Ανοιχτή επιστολή προς τον Μπορίς Νικολάγιεβιτς Πονομαριόφ, πρώην υπεύθυνο του Τμήματος Διεθνών Σχέσεων της ΚΕ του ΚΚΣΕ (Ιανουάριος 1991)».

Οι πολιτικο-ιδεολογικοί νάνοι προδότες ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ-ΦΛΩΡΑΚΗ έτρεμαν το ιδεολογικο-πολιτικά ανάστημα και το μεγάλο κύρος στους Έλληνες κομμουνιστές και ευρύτερα του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ, έτρεμαν το ΓΙΓΑΝΤΑ επαναστάτη κομμουνιστή ηγέτη ΚΑΙ γι’ αυτόν ΑΚΡΙΒΩΣ το λόγο έπρεπε να τον ΔΟΛΟΦΟΝΗΣΟΥΝ παραμονές της «μεταπολίτευσης» για να ΜΗΝ επιστρέψει ΖΩΝΤΑΝΟΣ στην Ελλάδα, αφού ΔΕΝ θα μπορούσαν να τον κρατήσουν ΠΛΕΟΝ εξόριστο στη Σιβηρία, επειδή στη «μεταπολίτευση» θα νομιμοποιούνταν τα «Κ»ΚΕ-«Κ»ΚΕεσ. και θα επέστρεφαν οι πρώην αντάρτες των ΕΛΑΣ-ΔΣΕ πολιτικοί πρόσφυγες, πλην ΣΛΑΒΟΜΑΚΕΔΟΝΩΝ – όπως και έγινε – με βάση τη μυστική συμφωνία (κατά τη διάρκεια της φασιστικής δικτατορίας) ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ-ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ-ΦΛΩΡΑΚΗ, όπως αποκάλυψε αργότερα, το 1995, ο ΚΩΝ/ΝΟΣ ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ στον Πρόλογο του στο βιβλίο: Θεόδωρος ΣΚΥΛΑΚΑΚΗΣ: «Στο όνομα της Μακεδονίας», σελ.3-4, (ελληνική ευρωεκδοτική, Αθήνα 1995). Όμως η συντριπτικότατη πλειοψηφία των ανταρτών των ΕΛΑΣ-ΔΣΕ ήταν ΣΤΑΛΙΝΙΚΟΙ-ΖΑΧΑΡΙΑΔΙΚΟΙ και η Σοβιετική Πρεσβεία της Αθήνας θα καίγονταν μέρα-νύχτα ώσπου να απελευθερωθεί ο ΔΕΣΜΩΤΗΣ ηγέτης τους ΝΙΚΟΣ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ.

α. Η φασιστική Mπρεζνιεφική KGB στα χνάρια της Ναζι-φασιστικής Χιτλερικής Gestapo

Όταν τον Αύγουστο του 1973 ανακοινώθηκε από KGB-«Κ»ΚΕ, ότι ο ΝΙΚΟΣ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ πέθανε από «οξεία καρδιακή προσβολή» η συντριπτικότατη πλειοψηφία των δεκάδων χιλιάδων ελλήνων κομμουνιστών πολιτικών προσφύγων ανταρτών των ΕΛΑΣ-ΔΣΕ (πάνω από 90-95%), απ’ την ΠΡΩΤΗ στιγμή της θλιβερής είδησης βροντοφώναξαν οργισμένα, αποφασιστικά και δυνατά με μια φωνή: «ΔΟΛΟΦΟΝΗΣΑΝ το ΝΙΚΟ ΜΑΣ». Εμείς απορρίψαμε κατηγορηματικά τα περί θανάτου του ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ από «οξεία καρδιακή προσβολή» μυθεύματα της φασιστικής Μπρεζνιεφικής KGB-«Κ»ΚΕ. Ήμασταν απόλυτα πεπεισμένοι και υποστηρίξαμε την εκδοχή, ότι ο ΝΙΚΟΣ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ ΔΟΛΟΦΟΝΗΘΗΚΕ απ’ τους προδότες χρουστσωφικούς ρεβιζιονιστές σοσιαλδημοκράτες (σοβιετικούς-έλληνες) στον τόπο της εξορίας του, Σουργκούτ της Σιβηρίας. Δεκαετίες μετά υιοθέτησε και υποστήριξε δημόσια για πρώτη φορά το 2006 (εσωτερικά το έθεσε πολύ νωρίτερα μετά το 1990) ο σύντροφος ΝΙΚΑΝΔΡΟΣ ΚΕΠΕΣΗΣ: «Την 1^η Αυγούστου 1973 ο χρουστσοφικός ηγέτης Λ. Μπρέζνιεφ προχώρησε σε ένα έγκλημα που δεν το τόλμησαν ούτε οι χιτλερικοί κατακτητές. Με την ΚΑ-ΚΕ-ΜΠΕ δολοφόνησαν τον Ν. Ζαχαριάδη τον εκλεκτό ηγέτη του ΚΚΕ και μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής της Κομμουνιστικής Διεθνούς. Ο Χαρ. Φλωράκης θυμάμαι το παρουσίασε σαν αυτοκτονία. Ήταν αδύνατο να πιστέψω κάτι τέτοιο. Ο Ν. Ζαχαριάδης δεν αυτοκτόνησε…Ο Χαρ. Φλωράκης φαίνεται ότι συναίνεσε με τη χρουστσωφική ηγεσία αν δεν της το ζήτησε εκείνος για τη δολοφονία του Ζαχαριάδη. Όπως και νάχει το ζήτημα ο Χαρ. Φλωράκης υπήρξε ηθικός αυτουργός της δολοφονίας του Ν. Ζαχαριάδη» (ΝΙΚΑΝΔΡΟΣ ΚΕΠΕΣΗΣ: «Προβληματισμοί γύρω από γεγονότα και πρόσωπα, σελ. 45-46, Αθήνα 2006).

18 σχεδόν χρόνια αργότερα, το 1990, ο αντισυνταγματάρχης της KGB Αλεξάντρ Πετρούσιν διέψευσε την ΠΡΩΤΗ εκδοχή περί «καρδιακής προσβολής»(!) ως ΨΕΥΔΗ πλέον – ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΝΟΝΤΑΣ μας – ανακοινώνοντας τη ΔΕΥΤΕΡΗ εκδοχή: «αυτοκτονία δι’ απαγχονισμού» («Ρ»9/12/1990), που κι’ αυτή την απορρίψαμε ως ΨΕΥΔΗ εκδοχή.

Έτσι, πέραν απ’ της δικής μας εκδοχής από την πλευρά των δολοφόνων ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ-ΦΛΩΡΑΚΗ έχουμε μπροστά μας δύο εκδοχές θανάτου του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ: «καρδιακή προσβολή»–«αυτοκτονία», ΕΚΔΟΧΕΣ αλληλοσυγκρουόμενες, αλληλοαναιρούμενες και αλληλοδιαψευδόμενες, και κατά συνέπεια πρόκειται για δυο ΨΕΥΔΕΙΣ εκδοχές. Και στις ΔΥΟ περιπτώσεις είπαν-λένε προφανώς ΨΕΜΑΤΑ για να σκεπάσουν το αποτρόπαιο έγκλημα της ΔΟΛΟΦΟΝΙΑΣ του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ που δεν αποτόλμησαν ούτε οι Ναζι-φασίστες Χιτλερικοί εγκληματίες να διαπράξουν.

Επιπλέον και οι δυο ΕΚΔΟΧΕΣ της KGB είναι ολωσδιόλου ατεκμηρίωτες, και μάλιστα προερχόμενες απ’ τους διώκτες και ΔΗΜΙΟΥΣ-ΔΟΛΟΦΟΝΟΥΣ του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ, και γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο είναι ΕΝΤΕΛΩΣ αναξιόπιστες.

Μια άλλη ακόμα ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΑΤΗ και μεγάλης σπουδαιότητας ΠΛΕΥΡΑ του «ζητήματος» ΕΞΟΝΤΩΣΗΣ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ που πρέπει να προσεχθεί ιδιαίτερα τόσο απ’ τους αντιφασίστες-κομμουνιστές όσο και από τους ερευνητές – επειδή φωτίζει καλύτερα τη συγκεκριμένη «προβληματική» – είναι ότι ΚΑΙ στις δυο ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΙΣ η αιτία θανάτου ΜΕΤΑΤΟΠΙΖΕΤΑΙ απ’ την KGB-«Κ»ΚΕ και «φορτώνεται» στο ίδιο το ΘΥΜΑ τους, δηλ. στο νεκρό πλέον ΝΙΚΟ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ («καρδιά»-«αυτοκτονία»): η μεν ΠΡΩΤΗ (1973) εκδοχή, αποδίδει το θάνατο σε φυσική σωματική βλάβη του ΘΥΜΑΤΟΣ: «οξεία καρδιακή προσβολή», η δε ΔΕΥΤΕΡΗ αποδίδει το θάνατο σε «δική» του ενέργεια-πράξη: «αυτοκτονία δι’ απαγχονισμού», αφήνοντας έτσι οι δυο ΕΚΔΟΧΕΣ προγραμματισμένα και ευθύς εξαρχής ΕΝΤΕΛΩΣ στο απυρόβλητο τις σοσιαλφασιστικές κλίκες των ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ-ΦΛΩΡΑΚΗ-KGB που διέπραξαν το ειδεχθές ΕΓΚΛΗΜΑ της ΔΟΛΟΦΟΝΙΑΣ του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ.

Στην περίπτωση της KGB απαντάται η γνωστή πρακτική αιώνων ΟΛΩΝ των μυστικών ΥΠΗΡΕΣΙΩΝ των κυρίαρχων αντιδραστικών τάξεων που ΠΑΝΤΑ μετατόπιζαν την ΑΙΤΙΑ του θανάτου των δολοφονημένων αντιπάλων τους στα ίδια τα ΘΥΜΑΤΑ, ώστε να συγκαλύπτουν τα εγκλήματά τους, εξαπατώντας ταυτόχρονα και παραπλανώντας τους λαούς. Πρόκειται για ΑΝΤΙΣΤΡΟΦΗ της σχέσης ΔΟΛΟΦΟΝΟΥ δράστη-ΘΥΤΗ–ΘΥΜΑ-μάρτυρα, ανακηρύσσοντας το ΔΟΛΟΦΟΝΟ σε «μάρτυρα» – πλήρης και ΠΡΟΚΛΗΤΙΚΟΤΑΤΗ αντιστροφή που είχε πάρει τις πιο τερατώδεις διαστάσεις στη Ναζι-φασιστική Χιτλερική Γερμανία με αποκορύφωμα τη δολοφονική πρακτική της Gestapo.

Και ακριβώς απ’ τη Ναζι-φασιστική Χιτλερική Gestapo είχε διδαχθεί τα καλύτερα μαθήματα η φασιστική KGB της περιόδου του παλινορθωμένου καπιταλισμού των ΧΡΟΥΣΤΣΟΦ-ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ-ΓΟΡΜΠΑΤΣΟΦ, φθάνοντας ως την εγκληματική δαιμονική επινόηση ΦΑΣΙΣΤΙΚΗΣ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑΣ χρήσης των Ψυχιατρείων για πολιτικούς λόγους (βλέπε παραπάνω Ρ.Σ..ΤΙΡΑΝΩΝ). Σ’ αυτά είχε εγκλειστεί για χρόνια – μετά την πολύχρονη εξορία του στη Σιβηρία – ο σύντροφός μας αντάρτης των ΕΛΑΣ-ΔΣΕ, ΚΩΣΤΑΣ ΚΥΡΓΙΑΝΝΗΣ (ΛΑΚΑΡΕΑΣ), πολιτικός επίτροπος αντισυνταγματάρχης της 159 επίλεκτης Ταξιαρχίας Σουλίου του ΔΣΕ, ΔΑΣΚΑΛΟΣ από τα ΔΟΛΙΑΝΑ-Ιωαννίνων για πολιτικούς λόγους δηλ. για να αποκηρύξει την επαναστατική γραμμή των ΣΤΑΛΙΝ-ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ.

Στη Γερμανία η πρακτική των Ασφαλειών ΑΝΤΙΣΤΡΟΦΗΣ της σχέσης ΘΥΤΗΣ–ΘΥΜΑ είχε ΕΠΙΠΛΕΟΝ ανυψωθεί σε υπεραντιδραστική Ιδεολογία και είχε περάσει ακόμα και στη Λογοτεχνία, κλπ., π.χ. η έκδοση ενός μυθιστορήματος με το χαρακτηριστικό τίτλο του FRANZ WERFEL: Nicht der Mörder, der Ermordete ist schuldig, 1920 (= Όχι ο δολοφόνος, ο δολοφονημένος είναι ένοχος), παρόλο που ο συγγραφέας το έγραψε για άλλο θέμα, διαστρεβλώθηκε βάναυσα αργότερα και χρησιμοποιήθηκε απ’ τους Ναζι-φασίστες σ’ εντελώς άλλη κατεύθυνση.

Ας αναφερθούν εδώ μόνο ΔΥΟ περιπτώσεις: Η μια είναι εκείνη της ακραίας αντισημίτριας COSIMA WAGNER, που παρουσίασε, στα τέλη Φλεβάρη 1919, ως «Μάρτυρα»(!) ΟΧΙ τον δολοφονημένο (21 Φλεβάρη 1919) στο Μόναχο Πρωθυπουργό της Βαυαρίας KURT EISNER, τον «σημίτη της Γαλικίας» όπως περιφρονητικά και προκλητικά τον αποκαλούσε, αλλά το ΔΟΛΟΦΟΝΟ του Graf Arco: «στα μάτια μου ο Graf Arco είναι ένας Μάρτυρας» (Cosima Wagner: Επιστολή an Ernst Fürst zu Hohenlohe-Langanburg, Bayreuth, 27.2.1919 στο: Das zweite Leben, σελ. 744, Piper Verlag, München 1980). Η άλλη είναι εκείνη του Ναζι-φασίστα και ακραίου ΑΝΤΙΣΗΜΙΤΗ υπαρξιστή φιλοσόφου MARTIN HEIDEGGER που ο νοσηρός του εγκέφαλος έφτασε στα «Schwarze Hefte» (=Μαύρα Τετράδια) στην παρανοϊκή σχιζοφρενική επινόηση της «Selbstvernichtung der Juden» = «αυτο-εξολόθρευση των Εβραίων» (MARTIN HEIDEGGER: Anmerkungen I-V (“Schwarze Hefte” 1942-1948) Bd. 97, σελ.20, Frankfurt am Main 2015). Μ’ αλλά λόγια, κατά τον HEIDEGGER, οι Εβραίοι έχτισαν «οι ΙΔΙΟΙ»(!) τα Χιτλερικά στρατόπεδα Auschwitz, κλπ. και «εθελοντικά ρίχνονταν από μόνοι τους στους Φούρνους»(!) να απανθρακωθούν κατά εκατομμύρια(!) – ακραία ΚΤΗΝΩΔΗΣ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ ενός ως το τέλος αμετανόητου ΧΙΤΛΕΡΙΚΟΥ Ναζι-φασίστα. Με την ευκαιρία, ας σημειωθεί ότι την έννοια «Selbstvernichtung» ο πολύς HEIDEGGER, διορισμένος απ’ τους Χιτλερικούς Ναζι-φασίστες Πρύτανης στο Πανεπιστήμιο του Freiburg, την έχει δανειστεί-υποκλέψει σιωπηρά, χωρίς να το αναφέρει (δεν είναι και το μόνο,) απ’ το άρθρο του ακραίου εθνικιστή και αντισημίτη RICHARD WAGNER: “Das Judentum in der Musik”, σελ. 12, Leipzig 1869, ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ των υπεραντιδραστικών Ναζι-φασιστικών Χιτλερικών απόψεων, και με την ευκαιρία, ας σημειωθεί: οι Χρουστσοφικοί ηγέτες W.ULBRICHT-E.HONECKER του παλινορθωμένου καπιταλισμού της πρώην DDR (= «Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας») τον «ΞΕΠΛΥΝΑΝ» απ’ το σοβινισμό-εθνικισμό, το ρατσισμό και τον αντισημιτισμό για να εντάξουν την υπεραντιδραστική Μουσική του στη λεγόμενη «Sozialistische Musikkultur» (=σοσιαλιστική μουσική κουλτουρα) τους («Musik und Gesellschaft”, 28. Jahrgang, März 1978, σελ. 129, Berlin-DDR) – δηλ. «πρωτότυπος» εμπλουτισμός της μπουρζουάδικης μουσικής του παλινορθωμένου καπιταλισμού της DDR με τον ακραίο σοβινισμό, ρατσισμό και αντισημιτισμό της μουσικής του WAGNER της φεουδο-αστικής Γερμανίας της εποχής του.

β. Οι ΔΥΟ «ιστορικές Αλήθειες»(!) της φασιστικής Mπρεζνιεφικής KGB-«Κ»ΚΕ

Οι δολοφόνοι του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ της προδοτικής σοσιαλφασιστικής κλίκας των ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ-ΦΛΩΡΑΚΗ παρουσίασαν, όπως προαναφέρθηκε, την ΠΡΩΤΗ ΨΕΥΔΗ εκδοχή της KGB ως «ιστορική αλήθεια»(!) για μια ολόκληρη σχεδόν 20ετία, την γνωστή εκδοχή-ΜΥΘΟ της φασιστικής Μπρεζνιεφικής KGB δηλ. το ΘΑΝΑΤΟ από «οξεία καρδιακή προσβολή» (Αύγουστος 1973), για να έρθει και πάλι η ίδια KGB, 18 σχεδόν ολόκληρα χρόνια αργότερα, το 1990, να γελοιοποιήσει και καταξευτελίσει ΠΡΩΤΙΣΤΩΣ τη ρεφορμιστική ηγεσία ΦΛΩΡΑΚΗ του «Κ»ΚΕ αλλά και όλους όσους πρόβαλαν-υποστήριξαν την ΠΡΩΤΗ ψευδή εκδοχή ως «ιστορική αλήθεια»(!) με μια ΔΕΥΤΕΡΗ εκδοχή – αντίθετη της ΠΡΩΤΗΣ – με το γνωστό σημείωμα στην εφημερίδα «Τιουμένσκι Ισβέστια» του αντισυνταγματάρχη της KGB Αλεξάντρ Πετρούσιν θανάτου του ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ: εκείνη της «αυτοκτονίας δι’ απαγχονισμού» («Κυριακάτικος Ριζοσπάστης», 9 Δεκέμβρη 1990, σελ.2), η οποία εδώ και σχεδόν μια ολόκληρη 30ετία εξακολουθεί – ακόμα και ΣΗΜΕΡΑ και ποιος ξέρει ως πότε; –να παρουσιάζεται απ’ τους ίδιους κύκλους των ΔΟΛΟΦΟΝΩΝ («1973 αυτοκτονεί στο Σουργκούτ της Σιβηρίας ο Νίκος Ζαχαριάδης», «Ρ» 1/8/2014, σελ.2, κλπ.) ως νέα, υποτιθέμενη «ιστορική αλήθεια»(!), ΧΩΡΙΣ να υπάρχει, προς το παρόν, ΚΑΝΕΝΑ απολύτως αποδεικτικό στοιχείο και ΧΩΡΙΣ να έχει ΑΝΟΙΧΤΕΙ το σχετικό τμήμα των «Αρχείων» των KGB-«Κ»ΚΕ, που αφορά το θάνατο-ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ του.

Μερικές ΒΑΣΙΚΕΣ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ σχετικά με τις δυο ΨΕΥΔΕΙΣ εκδοχές της KGB:

πρώτο, ΚΑΝΕΝΑΣ ελάχιστα νοήμων όχι μόνο αγωνιστής αντιφασίστας-κομμουνιστής αλλά και ο πιο απλός άνθρωπος ΔΕΝ μπορεί να θεωρήσει ως «ιστορική αλήθεια» τις «Ανακοινώσεις» μιας οποιασδήποτε ΦΑΣΙΣΤΙΚΗΣ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ, στην προκειμένη περίπτωση της Μπρεζνιεφικής KGB: 1) «οξεία καρδιακή προσβολή» (Αύγουστος 1973)– 2) «αυτοκτονία δι’ απαγχονισμού» («Κυριακάτικος Ριζοσπάστης», 9 Δεκέμβρη 1990, σελ.2),

δεύτερο, πέρα απ’ τη διάψευση της ΠΡΩΤΗΣ εκδοχής περί «οξείας καρδιακής προσβολής» που εγκαταλείφτηκε από την ίδια την KGB, ούτε η ΔΕΥΤΕΡΗ περί «αυτοκτονίας» εκδοχή μπορεί να θεωρηθεί «ιστορική αλήθεια» ΕΠΕΙΔΗ:

α. Σε ΚΑΜΙΑ περίπτωση δεν μπορεί να εκληφθεί ως «ιστορική αλήθεια» η «Ανακοίνωση»-ΕΚΔΟΧΗ μιας ΟΠΟΙΑΣΔΗΠΟΤΕ φασιστικής Ασφάλειας (είναι αφέλεια απροσμέτρητου μεγέθους), στη συγκεκριμένη περίπτωση η ΔΕΥΤΕΡΗ εκδοχή της KGB,

β. ΔΕΝ υπάρχει ΚΑΝΕΝΑ απολύτως στοιχείο που να τεκμηριώνει αυτή την ΨΕΥΔΕΣΤΑΤΗ εκδοχή περί «αυτοκτονίας»(!),

γ. επειδή οι δολοφόνοι (ΚΚΣΕ-KGB-«Κ»ΚΕ) του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ εξακολουθούν να ΑΡΝΟΥΝΤΑΙ το άνοιγμα των Αρχείων, σχετικά με το θάνατο-ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ του – ΑΡΝΗΣΗ που ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΝΕΤΑΙ και με τη δήλωση (Θεσσαλονίκη άνοιξη 2000) της διευθύντριας των ρώσικων Αρχείων Ν.ΤΟΜΙΛΙΝΑ: «ο φάκελος του θανάτου του εξόριστου ηγέτη του ΚΚΕ παραμένει πάντα στα κρατικά αρχεία ως «άκρως απόρρητος», και αποκάλυψε ότι «οι Ρώσοι δεν έχουν δημοσιοποιήσει όλα όσα αφορούν το Νίκο Ζαχαριάδη και κυρίως τα ντοκουμέντα για τις συνθήκες του θανάτου του…». Η Τομιλίνα πρόσθεσε ότι «κάτι τέτοιο, θα έβλαπτε τα εθνικά συμφέροντα της Ρωσίας…»» (Γ.ΛΕΟΝΤΑΡΙΤΗ: «ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ», στο: «Ελευθεροτυπία» 6 Μαΐου 2014, «ΙΣΤΟΡΙΚΑ» Νο.235, σελ.49), ενώ οι λαλίστατοι σοσιαλδημοκράτες ηγέτες του «Κ»ΚΕ, λακέδες του ντόπιου κεφαλαίου και υπηρέτες των συμφερόντων του, τηρούν μονίμως, δεκαετίες τώρα, ΕΝΟΧΗ «σιγή ισχύος».

ΔΥΟ ΒΑΣΙΚΕΣ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ: α) η «απάντηση» αυτή της ΤΟΜΙΛΙΝΑ, ότι «κάτι τέτοιο, θα έβλαπτε τα εθνικά συμφέροντα της Ρωσίας…» μπορεί να ΙΣΧΥΕΙ αποκλειστικά και ΜΟΝΟ για τη δημοσιοποίηση ΟΛΟΚΛΗΡΟΥ του «Φακέλου ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ» (αν ισχύει κι’ αυτό), β) σε ΚΑΜΙΑ περίπτωση όμως ΔΕΝ ισχύει για τη δημοσιοποίηση του ΤΜΗΜΑΤΟΣ του «Φακέλου ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ», που ΑΦΟΡΑ «τις συνθήκες του θανάτου του…» (διάβαζε: συνθήκες εξόντωσης-ΔΟΛΟΦΟΝΙΑΣ), και επομένως, η «απάντηση» αυτή της ΤΟΜΙΛΙΝΑ συνιστά μια παντελώς ΑΣΤΗΡΙΚΤΗ δικαιολογία και ταυτόχρονα αποτελεί μια εξόφθαλμα ΒΛΑΚΩΔΗ «απάντηση». Κι’ αυτό ΕΠΕΙΔΗ η δημοσιοποίηση του ΤΜΗΜΑΤΟΣ του «Φακέλου ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ», που ΑΦΟΡΑ «τις συνθήκες του θανάτου του…» θα «επιβεβαίωνε»(!) ή ΟΧΙ, ΑΠΛΑ και ΜΟΝΟ, την ΗΔΗ γνωστοποιημένη απ’ το 1990 ΔΕΥΤΕΡΗ εκδοχή περί «αυτοκτονίας» των KGB-«Κ»ΚΕ (είναι όμως πολύ πιθανό η KGB να έχει καταστρέψει ΟΛΑ τα στοιχεία και τώρα δεν έχει, εδώ και 45 ολόκληρα χρόνια, τι να δημοσιεύσει, και ΑΚΡΙΒΩΣ η μη δημοσιοποίηση από μόνη της ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΝΕΙ ότι τα περί «αυτοκτονίας» (!) του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ αποτελούν χοντροειδέστατα ΨΕΥΔΗ και γελοιότητες ακραίας μορφής).

Επομένως, ΚΑΙ η ΔΕΥΤΕΡΗ εκδοχή των KGB-«Κ»ΚΕ περί «αυτοκτονίας»(!) είναι ΨΕΥΔΕΣΤΑΤΗ και ακραίας γελοιότητας εκδοχή που ΔΕΝ μπορεί να πείσει ΚΑΝΕΝΑΝ: ούτε καν μικρά παιδιά Νηπιαγωγείων, κάτι πολύ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ: προορίζεται ΜΟΝΟ για ακροατήρια ΕΠΙΠΕΔΟΥ Βρεφονηπιακών Σταθμών.

Ο Γ. ΛΕΟΝΤΑΡΙΤΗΣ σημειώνει ΟΡΘΟΤΑΤΑ ότι οι Σταλινικοι-Ζαχαριαδικοί δηλ. όπως γράφει «οι φανατικοί οπαδοί του μέχρι σήμερα δεν πιστεύουν την εκδοχή της αυτοκτονίας και επιμένουν ότι ο Ζαχαριάδης δολοφονήθηκε από την Κα-Γκε-Μπε. Την εκδοχή τους ενίσχυσε η δήλωση της διευθυντρίας των ρωσικών κρατικών αρχείων Ν.Τομιλίνα …» (σελ. 49, σχολιασμός-αντίκρουση των ισχυρισμών της Τομιλίνα, αμέσως παραπάνω).

Και αμέσως παρακάτω γράφει: «πάντως η οικογένειά του δεν έχει αμφιβολία για την αυτοκτονία», ΧΩΡΙΣ όμως η οικογένεια να έχει απολύτως ΚΑΝΕΝΑ στοιχείο, επαναλαμβάνοντας ΑΠΛΑ την ΨΕΥΔΕΣΤΑΤΗ δεύτερη περί «αυτοκτονίας»(!) εκδοχή της φασιστικής KGB και του ρεφορμιστικού «Κ»ΚΕ (ΔΟΛΟΦΟΝΩΝ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ), αφού ψεύδονταν συνειδητά 17 ολόκληρα χρόνια απ’ το 1973 ως το 1990 με την περί «καρδιακής προβολής»(!) ΔΗΘΕΝ θανάτου του ΗΡΩΑ του λαού μας, πολυαγαπημένου και χιλιοτραγουδισμένου αρχηγού του ΚΚΕ, που ας σημειωθεί, με την ευκαιρία, αν συγκεντρώσει κανείς κάμποσες 12κάδες νανοειδούς ιδεολογικο-πολιτικού αναστήματος οπορτουνιστών τύπου ΦΛΩΡΑΚΗ-ΤΣΟΛΑΚΗ-ΛΟΥΛΕ-ΚΟΥΚΟΥΛΟΥ, κλπ., τοποθετώντας τες μία επάνω στην άλλη, ΟΛΟΙ μαζί δεν φθάνουν ούτε στον αστράγαλο του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ.

Ας υπογραμμιστεί επιπλέον, ότι ΚΑΝΕΝΑΣ, ελάχιστα νοήμων απλός άνθρωπος – πολύ περισσότερο ο πολιτικο-ιδεολογικά συνειδητοποιημένος αντιφασίστας-κομμουνιστής – ΔΕΝ μπορεί ΠΟΤΕ να εκλάβει ως «ιστορική αλήθεια»(!) (ούτε καν απλά να διανοηθεί) τις δυο ΨΕΥΔΕΣΤΑΤΕΣ εκδοχές της φασιστικής KGB, όπως ΔΕΝ μπορεί να θεωρήσει ως «ιστορική αλήθεια»(!) την ΨΕΥΔΕΣΤΑΤΗ «Ανακοίνωση»-εκδοχή της Ελληνικής μοναρχοφασιστικής Ασφάλειας, σύμφωνα με την οποία ο ήρωας του λαού μας επαναστάτης κομμουνιστής ηγέτης και εκλεγμένος Πρόεδρος της ΓΣΕΕ ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΑΠΑΡΗΓΑΣ «αυτοκτόνησε με το κορδόνι της πυτζάμας του στο κελί που τον κρατούσαν» (Ν.ΚΕΠΕΣΗΣ). (μόνο ακραία αφελείς μπορεί να πιστεύουν τα παραμύθια των φασιστικών μυστικών Υπηρεσιών-Ασφαλειών – ΔΟΛΟΦΟΝΩΝ του προλεταριάτου και των λαών – της κυρίαρχης αντιδραστικής αστικής τάξης) (το επαναστατικό ΚΚΕ με επικεφαλής το ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ θεωρούσε ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ την περίπτωση ΠΑΠΑΡΗΓΑ, απορρίπτοντας τα ΨΕΥΔΗ της φασιστικής ελληνικής Ασφάλειας περί «αυτοκτονίας», βλέπε: «ΗΡΩΕΣ ΚΑΙ ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ», ΣΕΛ. 222-223 εκδ. «ΝΕΑ ΕΛΛΑΔΑ», 1952).

Όμως, πέρα απ’ τις προαναφερόμενες τρεις (3) εκδοχές: «ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ» (μια των ζαχαριαδικών) και δυο των KGB-«Κ»ΚΕ: «καρδιά»-«αυτοκτονία» σχετικά με το θάνατο-εξόντωση του μεγάλου και αλύγιστου κομμουνιστή ηγέτη ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ, υπάρχουν μπροστά μας τρία (3) ΥΠΑΡΚΤΑ αντικειμενικά ιστορικά ΔΕΔΟΜΕΝΑ, τα οποία, ανεξάρτητα απ’ τις ιδεολογικο-πολιτικές τοποθετήσεις, αντιπαραθέσεις και συγκρούσεις-διαμάχες, ΔΕΝ μπορούν να αμφισβητηθούν από ΚΑΝΕΝΑΝ:

πρώτο, ότι ο ΝΙΚΟΣ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ πέθανε-εξοντώθηκε το πρώτο δεκαήμερο του Αυγούστου 1973,

δεύτερο, εξοντώθηκε επί γραμματείας των ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ-ΦΛΩΡΑΚΗ (αντίστοιχα σε ΚΚΣΕ-«Κ»ΚΕ), που φέρνουν ΚΑΙ την ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΗ ευθύνη της εξόντωσής-ΔΟΛΟΦΟΝΙΑΣ του,

τρίτο, εξοντώθηκε ΠΑΡΑΜΟΝΕΣ της πολιτικής αλλαγής στην Ελλάδα, ούτε καν ένα χρόνο πριν τη λεγόμενη «μεταπολίτευση».

ΟΛΑ αυτά συνηγορούν – μαζί και με το σημαντικότατο ζήτημα ΑΡΝΗΣΗΣ από KGB-«Κ»ΚΕ ανοίγματος ΜΟΝΟ του τμήματος εκείνου του «φακέλου Ζαχαριάδη» που αφορά το θάνατό-εξόντωσή του – ενισχύουν αποφασιστικά, ισχυροποιούν και καθιστούν ακόμα ΠΕΙΣΤΙΚΟΤΕΡΗ την εκδοχή της ΔΟΛΟΦΟΝΙΑΣ που υποστήριξαν-υποστηρίζουν οι Σταλινικοί-Ζαχαριαδικοί, η συντριπτικότατη πλειοψηφία (90-95%) των ανταρτών των ΕΛΑΣ-ΔΣΕ απ’ την αρχή αμέσως μετά την «Ανακοίνωση» των KGB-«Κ»ΚΕ 1973.

Αν τώρα τα θλιβερά, μα πρώτα απ’ όλα προκλητικά «ρετάλια» του 20^ου Συνεδρίου της αποστάτριας σοσιαλδημοκρατικής κλίκας των ΦΛΩΡΑΚΗ-ΤΣΟΛΑΚΗ-ΛΟΥΛΕ-ΚΟΥΚΟΥΛΟΥ, κλπ. – με συνεχιστές σήμερα τους αντισταλινικούς-αντιζαχαριαδικούς ΠΑΠΑΡΗΓΑ-ΜΑΪΛΗ-ΚΟΥΤΣΟΥΜΠΑ υπερασπιστές των δολοφόνων ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ-ΦΛΩΡΑΚΗ – αποσιώπησαν συνειδητά και παρέκαμψαν πάντα σκόπιμα τα παραπάνω τρία, τα ΜΟΝΑ ως τώρα υπαρκτά αντικειμενικά ιστορικά ΔΕΔΟΜΕΝΑ και αντ’ ΑΥΤΩΝ των υπαρκτών ΔΕΔΟΜΕΝΩΝ, πρόβαλλαν τις κατά καιρούς εκδοχές-ΜΥΘΟΥΣ της KGB, και μάλιστα ανακηρύσσοντάς τους ως «ιστορική αλήθεια»(!), και τελευταία τον Ασφαλίτικο ΜΥΘΟ περί «αυτοκτονίας» της φασιστικής KGB – à la ελληνικής μοναρχοφασιστικής Ασφάλειας στην περίπτωση δολοφονίας του ΔΗΜ.ΠΑΠΑΡΗΓΑ, αυτό έγινε-γίνεται για να ΣΥΓΚΑΛΥΦΘΕΙ το μεγάλο, αποτρόπαιο και στυγερό ΕΓΚΛΗΜΑ της φυσικής εξόντωσης του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ απ’ την προδοτική σοσιαλφασιστική κλίκα των ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ-ΦΛΩΡΑΚΗ.

Βέβαια οι δολοφόνοι του ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ της αντικομμουνιστικής σοσιαλφασιστικής κλίκας των ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ-ΦΛΩΡΑΚΗΣ-KGB για να προσδώσουν κάποια αληθοφάνεια και «πειστικότητα» στη δεύτερη ΨΕΥΔΗ εκδοχή της KGB περί «αυτοκτονίας» χρησιμοποίησαν την αποστάτρια σοσιαλδημοκράτισσα ΡΟΥΛΑ ΚΟΥΚΟΥΛΟΥ, πρώην σύζυγο του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ, παρουσιάζοντάς την ότι «γνώριζε» απ’ το 1973 ότι ο ΝΙΚΟΣ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ «αυτοκτόνησε»(!), και επομένως ψεύδονταν, όπως και η KGB, επί μια ολόκληρη 20ετία (1973-1990) δηλ. χρησιμοποίησαν ένα εντελώς ΑΝΑΞΙΟΠΙΣΤΟ και αδίστακτο άτομο, η οποία κράτησε μια τρισάθλια και κατάπτυστη στάση, διαπράττοντας ΤΡΙΠΛΗ ΠΡΟΔΟΣΙΑ σε βάρος του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ:

1. τον πρόδωσε ιδεολογικο-πολιτικά, ακολουθώντας το αντιμαρξιστικό ρεύμα της Χρουστσοφικής σοσιαλδημοκρατίας (20^ο Συνέδριο ΚΚΣΕ, κλπ.) αλλά και με ένα προδοτικό σοσιαλδημοκρατικό και κατάπτυστο αντεπαναστατικό «κείμενο» που δημοσιεύτηκε στην «Εφημερίδα Αυγη της 14^ης Ιουνίου του τρέχοντος 1957, υπογραμμένο από 230 κρατούμενες κομμουνίστριες» δηλ. ακριβέστερα: πρώην κομμουνίστριες και νυν σοσιαλδημοκράτισσες υπερασπίστριες του αρχιπροδότη ΝΙΚΗΤΑ ΧΡΟΥΣΤΣΟΦ και του συρφετού των Ελλήνων οπορτουνιστών: «με βαθιά αγανάκτηση κι οργή καταδικάζουμε την τυχοδιωκτική και αλλοπρόσαλλη πολιτική του Ζαχαριάδη και της παρέας του, καθώς και τις διασπαστικές ενέργειές του μετά την Έκτη Ολομέλεια, ενέργειες που έδειξαν πως οι άνθρωποι αυτοί για ένα μόνο ενδιαφέρονται, για το κράτημα της εξουσίας, κι ένα μόνο τους ενώνει: το κοινό μίσος ενάντια στο Κόμμα. Εγκρίνομαι όλα τα μέτρα που πάρθηκαν εναντίον τους …» με υπογραφές, μεταξύ άλλων, «των Ρούλας Κουκούλου, Καίτης Ζεύγου, Αύρας Παρτσαλίδου, Έλλης Παπά …» (ΑΛΕΞΗΣ ΠΑΡΝΗΣ: ΓΕΙΑ ΧΑΡΑ ΝΙΚΟΣ, σελ.285, εκδόσεις Καστανιώτης, Αθήνα Μάης 2011). Σχολιάζοντας δικαιολογημένα αποδοκιμαστικά ο ΑΛΕΞΗΣ ΠΑΡΝΗΣ τις «κρατούμενες που χαρακτήριζαν το Ζαχαριάδη και χιλιάδες παλικάρια του Δημοκρατικού Στρατού στην Τασκέντ εχθρούς του ΚΚΕ!... », για να σημειώσει: «ένιωσα πολύ άσημα ακούγοντας τη φωνή της Ρούλας Κουκούλου να αναθεματίζει τους ζαχαριαδικούς, εγκρίνοντας όλα τα μέτρα που πάρθηκαν εναντίων τους!...» (στο ίδιο σελ. 285-286)

2. τον πρόδωσε ως σύζυγο: «μέχρι πριν από λίγο καιρό, σύμφωνα με τις περιγραφές του Κύρου, στεκόταν πλάι της και η φωτογραφία της Ρούλας. Όμως τώρα έλειπε. Κι ήξερα βέβαια το λόγο …». Και αργότερα ο ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ «σ’ όλα τα βιογραφικά του σημειώματα απ’ το 1957 και πέρα μέχρι το θάνατό του, θα’ γράφε τη λέξη «χήρος» απαντώντας στο ερώτημα για την οικογενειακή του κατάσταση» (στο ίδιο, σελ 302).

3. τον πρόδωσε ακόμα ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ: επειδή δέχτηκε να συγκαλύψει το αποτρόπαιο και ειδεχθές έγκλημα της δολοφονίας του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ, «ξεπλένοντας» μ’ αυτόν τον τρόπο τη σοσιαλφασιστική προδοτική κλίκα των ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ-ΦΛΩΡΑΚΗ – ΔΟΛΟΦΟΝΩΝ του μεγάλου κομμουνιστή ηγέτη και ΗΡΩΑ του λαού μας.

Όμως ΚΑΙ η «Ανακοίνωση» της δεύτερης ΨΕΥΔΕΣΤΑΤΗΣ εκδοχής περί «αυτοκτονίας» του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ της KGB έχει τόση ΑΞΙΑ και «πειστικότητα» δηλ. ΚΑΜΙΑ, όσο και η εκδοχή της ελληνικής μοναρχοφασιστικής Ασφάλειας περί «αυτοκτονίας» του ΔΗΜΗΤΡΗ ΠΑΠΑΡΗΓΑ «με το κορδόνι της πυτζάμας του στο κελί που τον κρατούσαν» (Ν.ΚΕΠΕΣΗΣ).

Ο ΝΙΚΟΣ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ «αυτοκτόνησε» (!) στο Σουργκούτ της παγωμένης Σιβηρίας όσο και ο ήρωας του λαού μας, ηγετικό στέλεχος του ΚΚΕ, ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΑΠΑΡΗΓΑΣ στα σκοτεινά μπουντρούμια-κελιά της ελληνικής μοναρχοφασιστικής Ασφάλειας το Φλεβάρη του 1949.

γ. «Επιχείρηση» συσκότισης της ΙΣΤΟΡΙΚΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ με την προκλητικότατη ΣΚΟΤΑΔΙΣΤΙΚΗ εκστρατεία παρουσίασης στον Ελληνικό λαό ως «ιστορική Αλήθεια»(!) τη δεύτερη ΨΕΥΔΕΣΤΑΤΗ εκδοχή της φασιστικής KGB περί «αυτοκτονίας»(!) του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ

Αν η ηγεσία του «Κ»ΚΕ και των διαφόρων αντισταλινικών-αντιζαχαριαδικών «ορφανών», με τις ανόητες χρουστσοφικές τους κουτοπονηριές, του αποστάτη σοσιαλδημοκράτη ΦΛΩΡΑΚΗ διαδίδουν, υποστηρίζουν και υπερασπίσουν αυτούς τους Ασφαλίτικους ΜΥΘΟΥΣ της KGB, αυτό το κάνουν για να συγκαλύψουν το μεγάλο ειδεχθές έγκλημα της ΔΟΛΟΦΟΝΙΑΣ του μεγάλου κομμουνιστή ηγέτη ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ, και επομένως αυτή η αντιδραστική στάση τους καθόλου δεν εκπλήσσει, απεναντίας είναι εντελώς αναμενόμενη. Εκείνο που αποτελεί μεγάλη έκπληξη είναι η ανάλογη στάση που τηρεί, πέρα από τους διάφορους ανόητους σοβαροφανείς φαφλατάδες γραφιάδες, η εντελώς αδικαιολόγητη στάση κατάντιας στρατιάς πολλών δεκάδων δημοσιογραφίσκων και «ιστορικών»(!) που αντί να κάνουν «ιστορική έρευνα», σχετικά το μεγάλο ζήτημα της ΔΟΛΟΦΟΝΙΑΣ του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ, αφήνοντάς το ΑΝΟΙΧΤΟ προς έρευνα, αναμασούν τη ΔΕΥΤΕΡΗ εκδοχή της φασιστικής KGB και τη σερβίρούν ως «ιστορική αλήθεια»(!) στον Ελληνικό λαό – ακρότατο δείγμα πολιτικο-πνευματικής κατάντιας, κατάπτωσης και εκφυλισμού – γεγονός που τους εκθέτει ανεπανόρθωτα, γιατί αυτό δεν τους καθιστά μόνο «συνενόχους του εγκλήματος», αλλά τους στερεί κάθε σοβαρότητα και τους γελοιοποιεί στο έπακρο, επειδή το ΜΟΝΟ «στοιχείο»(!) που υπάρχει και στη νέα, ΔΕΥΤΕΡΗ, υποτιθέμενη «ιστορική αλήθεια»(!) είναι η «Ανακοίνωση» της KGB που κυνήγησε με «φωτιά και σίδερο» τον αλύγιστο επαναστάτη κομμουνιστή ηγέτη ΝΙΚΟ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ.

Σχετικά μ’ αυτό το σπουδαίο ζήτημα πρέπει να επισημανθεί ότι εδώ και καιρό ξετυλίγεται μια οργανωμένη επιχείρηση σκοταδιστικής εκστρατείας από διάφορες πλευρές, που – ανεξάρτητα απ’ τις προθέσεις τους – συγκλίνουν στη συσκότιση της ΙΣΤΟΡΙΚΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ. Ας αναφερθούν μόνο ΔΥΟ περιπτώσεις: 1) το Ντοκιμαντέρ του δημοσιογράφου ΓΙΑΝΝΗ ΤΖΑΝΕΤΑΚΟΥ, το οποίο αρχίζει με τη φράση: «στα τέλη Δεκεμβρίου του ΄91 ενταφιάζονται στην Αθήνα τα οστά του Νίκου Ζαχαριάδη, που έχει αυτοκτονήσει την 1^η Αυγούστου του ΄73» (ΕΡΤ 2013, αναμεταδόθηκε και φέτος) στο οποίο παίρνει μέρος, μεταξύ άλλων, και ο καθηγητής Ιστορίας (ΑΠΘ) ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΡΓΑΡΙΤΗΣ, 2) το 2016 ο ηθοποιός ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΤΑΝΙΔΗΣ, σε συνεργασία με το ΣΗΦΗ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ, μεταφέρει στη θεατρική Σκηνή τις τελευταίες μέρες του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ στο έργο του «ΟΜΠΙΝΤΑ», παραστάσεις που επαναλήφθηκαν και φέτος, που και στις ΔΥΟ περιπτώσεις υιοθετείται και προπαγανδίζεται η ΨΕΥΔΕΣΤΑΤΗ ΔΕΥΤΕΡΗ εκδοχή της φασιστικής KGB περί «αυτοκτονίας»(!) του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ.

Δεν ενδιαφέρουν εδώ οι αντιμαρξιστικές απόψεις – συνονθύλευμα διαφόρων αντεπαναστατικών ρευμάτων – των ΜΑΡΓΑΡΙΤΗ-ΚΟΤΑΝΙΔΗ για τον μεγάλο επαναστάτη μαρξιστή κομμουνιστή ηγέτη, λενινιστή-σταλινιστή ΝΙΚΟ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ.

Αυτό που ενδιαφέρει είναι ότι οι ΜΑΡΓΑΡΙΤΗΣ-ΚΟΤΑΝΙΔΗΣ αποδέχονται και προπαγανδίζουν στην εργατική τάξη και στο λαό ως «ιστορική Αλήθεια»(!) τη δεύτερη ΨΕΥΔΕΣΤΑΤΗ εκδοχή της φασιστικής KGB περί «αυτοκτονίας»(!) του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ, μ’ αποτέλεσμα:

Πρώτο, να «φορτώνονται» και οι ΔΥΟ: ΜΑΡΓΑΡΙΤΗΣ-ΚΟΤΑΝΙΔΗΣ, με απίστευτη ελαφρότητα και πρωτοφανή έλλειψη σοβαρότητας, ένα έγκλημα που δεν τόλμησαν να το διαπράξουν ούτε οι Χιτλερικοί κατακτητές δηλ. την ειδεχθή και θρασύδειλη ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ του «μεγάλου ηγέτη» ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ (ΣΤΑΛΙΝ 1952) και μιας «απ’ τις σημαντικότερες φυσιογνωμίες του διεθνούς Κομμουνιστικού κινήματος» (ΝΙΓΙΑΖΟΦ γραμματέας του ΚΚ Ουζμπεκιστάν Τασκέντη 1955), (Πάνος Δημητρίου: ΕΚ ΒΑΘΕΩΝ, σελ. 202-203, Αθήνα 1997).

Δεύτερο, να αυτοδιασύρονται μετατρέποντας εθελοντικά τον εαυτό τους σε θλιβερά και αξιοθρήνητα φερέφωνα της φασιστικής Μπρεζνιεφικής KGB με την προπαγάνδιση της δεύτερης ΨΕΥΔΕΣΤΑΤΗΣ εκδοχής της,

Τρίτο, να μετατρέπονται σε απολογητές του «σοβιετο»-ρώσικου καπιταλιστικού ιμπεριαλισμού, αφού, μετά το 1953, στη Σοβιετική Ένωση ΔΕΝ υπήρχε πλέον Σοσιαλισμος-Κομμουνισμός, επειδή σ’ αυτή είχε πλέρια παλινορθωθεί ο καπιταλισμός απ’ τις αρχές-μέσα της δεκαετίας του 1960, όπως καταδεικνύεται παραπάνω.

Τέταρτο, να «ΞΕΠΛΕΝΟΥΝ» απ’ τα εγκλήματά της τη σοσιαλφασιστική κλίκα των ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ-ΦΛΩΡΑΚΗ, δολοφόνων του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ.

Τώρα δεν τους απομένει – για να συμπληρώσουν-«εμπλουτίσουν» την ιστορικο-καλλιτεχνική τους δραστηριότητα – παρά να θεωρήσουν, έστω πολύ καθυστερημένα, ως «ιστορική αλήθεια»(!) ΚΑΙ την εκδοχή της Ελληνικής μοναρχοφασιστικής Ασφάλειας, σύμφωνα με την οποία ο ήρωας του λαού μας επαναστάτης κομμουνιστής ηγέτης ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΑΠΑΡΗΓΑΣ «αυτοκτόνησε με το κορδόνι της πυτζάμας του στο κελί που τον κρατούσαν» (Ν.ΚΕΠΕΣΗΣ).

Εν συντομία ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΙΚΑ: αν παρθούν υπόψη: 1) η πρακτική αιώνων των μυστικών Υπηρεσιών-Ασφαλειών – προφανώς και της φασιστικής KGB – που μετατοπίζουν ΠΑΝΤΟΤΕ τις αιτίες θανάτου στο δολοφονημένο ΘΥΜΑ τους και αντιστρέφουν μόνιμα τη σχέση ΘΥΤΗΣ-ΘΥΜΑ, 2) ότι ποτέ και σε ΚΑΜΙΑ περίπτωση ΔΕΝ μπορεί να θεωρούνται και να προβάλλονται ως «ιστορική αλήθεια» (!) οι «Ανακοινώσεις» (!) των φασιστικών μυστικών Υπηρεσιών, στην προκειμένη περίπτωση της KGB, 3) τα τρία (3) προαναφερόμενα υπαρκτά αντικειμενικά ιστορικά ΔΕΔΟΜΕΝΑ: α) ο Ν.ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ πέθανε-εξοντώθηκε το πρώτο δεκαήμερο του Αυγούστου 1973, β) εξοντώθηκε επί γραμματείας των ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ-ΦΛΩΡΑΚΗ (αντίστοιχα σε ΚΚΣΕ-«Κ»ΚΕ), που φέρνουν ΚΑΙ την ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΗ ευθύνη της εξόντωσης-ΔΟΛΟΦΟΝΙΑΣ του, γ) εξοντώθηκε παραμονές της πολιτικής αλλαγής στην Ελλάδα, ούτε καν ένα χρόνο πριν τη λεγόμενη «μεταπολίτευση», 4) μα προπαντός η ΑΡΝΗΣΗ δημοσιοποίησης μόνο του ΤΜΗΜΑΤΟΣ των «Αρχείων Ζαχαριάδη» σχετικά με την εξόντωση-δολοφονία του, τότε ΟΛΑ αυτά μαζί συνηγορούν υπέρ της ΟΡΘΟΤΗΤΑΣ της εκδοχής της ΔΟΛΟΦΟΝΙΑΣ του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ, ΕΝΙΣΧΥΟΥΝ αποφασιστικά και ισχυροποιούν την ΠΕΙΣΤΙΚΟΤΗΤΑ της εκδοχής της ΔΟΛΟΦΟΝΙΑΣ που εκπροσώπησε ευθύς εξαρχής η ΑΠΟΛΥΤΑ πεπεισμένη συντριπτικότατη πλειοψηφία των Σταλινικών-Ζαχαριαδικών ανταρτών των ΕΛΑΣ-ΔΣΕ: η ΜΟΝΗ εκδοχή που ανταποκρίνεται στην ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΛΗΘΕΙΑ.

Απολύτως ΤΙΠΟΤΕ ΔΕΝ συνηγορεί υπέρ της KGBίτικης εκδοχής περί «αυτοκτονίας του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ – μια εκδοχή για ΑΦΕΛΕΣΤΑΤΑ «σκεπτόμενους».

συνεχίζεται

Η ΜΟΝΗ πειστική εκδοχή: εκείνη της ΔΟΛΟΦΟΝΙΑΣ που ανταποκρίνεται στην ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΛΗΘΕΙΑ

Βαδίζοντας, λοιπόν, στα χνάρια των χρουστσοφικών σοσιαλδημοκρατών του «Κ»ΚΕ, οι διάφοροι «σοβαροί» δημοσιογράφοι, πολιτικοί, ακόμα και «ιστορικοί» – άλλοι εν γνώσει τους και από όποια πολιτική σκοπιμότητα ή από αφέλεια, επιπολαιότητα και ανευθυνότητα – υποστήριξαν-πρόβαλαν κι αυτοί, ΑΥΤΟΔΙΑΣΥΡΟΜΕΝΟΙ και ΑΥΤΟΓΕΛΟΙΟΠΟΙΟΥΜΕΝΟΙ, ως «ιστορική αλήθεια»(!), για μια ολόκληρη σχεδόν 20ετία, την ΠΡΩΤΗ εκδοχή-ΜΥΘΟ της φασιστικής Μπρεζνιεφικής KGB δηλ. το θάνατο από «οξεία καρδιακή προσβολή» (Αύγουστος 1973), για να έρθει και πάλι η ίδια KGB, 17 ολόκληρα χρόνια αργότερα, το 1990, να τους γελοιοποιήσει και καταξευτελίσει με μια ΔΕΥΤΕΡΗ εκδοχή – αντίθετη της ΠΡΩΤΗΣ – με το γνωστό σημείωμα στην εφημερίδα «Τιουμένσκι Ισβέστια» του αντισυνταγματάρχη της KGB Αλεξάντρ Πετρούσιν θανάτου του ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ: εκείνη της «αυτοκτονίας δι’ απαγχονισμού» («Κυριακάτικος Ριζοσπάστης», 9 Δεκέμβρη 1990, σελ.2), η οποία εδώ και πάνω από 25ετία συνεχίζει – ακόμα και ΣΗΜΕΡΑ –να παρουσιάζεται απ’ τους ίδιους κύκλους («1973 αυτοκτονεί στο Σουργκούτ της Σιβηρίας ο Νίκος Ζαχαριάδης», «Ρ» 1/8/2014, σελ.2) ως νέα, υποτιθέμενη «ιστορική αλήθεια»(!), ΧΩΡΙΣ να υπάρχει, προς το παρόν, ΚΑΝΕΝΑ απολύτως αποδεικτικό στοιχείο και χωρίς να έχει ΑΝΟΙΧΤΕΙ το σχετικό τμήμα των «Αρχείων»., χωρίς βέβαια, να μπορούν να δικαιολογήσουν ΤΙ είναι ΕΚΕΙΝΟ που υποκρύπτει η ΑΡΝΗΣΗ δημοσιοποίησης του σχετικού με το θάνατο του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ «Φακέλου» των Αρχείων και ΤΙ είναι ΑΥΤΟ – αν όχι η διαπραχθείσα απ’ την KGB ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ, αφού όλα τα άλλα είναι γνωστά – ΚΑΙ ποιός είναι ο λόγος, που, (Γιώργου Α. Λεονταρίτη: «Το τέλος του Νίκου Ζαχαριάδη», στο: «Ελευθεροτυπία» Ε ΙΣΤΟΡΙΚΑ: Νικος Ζαχαριάδης, Άρης Βελουχιώτης, Νίκος Μπελογιάννης, Βίοι παράλληλοι και… τεμνόμενοι», σελ. 63-64, χωρίς χρονολογία). Και στις δυο περιπτώσεις, οι εκδοχές-ΜΥΘΟΙ μιας Ασφάλειας δηλ. της KGB, σερβίρονται στην εργατική τάξη και το λαό μας ως «ιστορική αλήθεια»(!). Αλήθεια, πολύ «πρωτότυπη ιστορική έρευνα» (!) να ανάγεις-ανακηρύσσεις σε «ιστορική αλήθεια»(!) τις KGBίτικες Ασφαλίτικες «Ανακοινώσεις»-μυθεύματα.

και αν δει το φώς της δημοσιότητας, , γιατί αυτό μπορεί να ισχύει ΜΟΝΟ για τη δημοσίευση ολόκληρου του «Φάκελου ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ», και σε καμιά περίπτωση για τη δημοσιοποίηση του τμήματος του «Φάκελου ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ» που αφορά το θάνατό του, αφού η δημοσιοποίηση του θα επιβεβαίωνε ΑΠΛΑ απ’ την KGB, τo 1990, δηλ. τη δεύτερη εκδοχή της KGB περί «ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑΣ»(!) που ήδη έχει βλάψει (αν «έβλαψε») τα «εθνικά συμφέροντα της Ρωσίας», όπως ανόητα υποστήριξε η ΤΟΜΙΛΙΝΑ.