Tα αντιδραστικά ΑΛΥΤΡΩΤΙΚΑ εθνικιστικο-φασιστικά συλλαλητήρια Θεσσαλονίκης-Αθήνας

τα τυχοδιωκτικά εθνικιστικο-φασιστικά ΑΛΥΤΡΩΤΙΚΑ συλλαλητήρια των ΝΔ – «ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ»–ΑΝΕΛ–ΛΕΒΕΝΤΗ–Εκκλησιαστικής Αντίδρασης τροφοδοτούν: α) τον αντιδραστικό εθνικισμό-φασισμό-Ναζι-φασισμό, β) οδηγούν σε επικίνδυνη ΑΠΟΣΤΑΘΕΡΟΠΟΙΗΣΗ της ΕΛΛΑΔΑΣ και ΟΛΩΝ των χωρών των ΒΑΛΚΑΝΙΩΝ, και γ) υπηρετούν τα φιλοπόλεμα τυχοδιωκτικά σχέδια των ιμπεριαλιστών Αμερικανο-ΝΑΤΟϊκών–ΕΕ–Ρωσίας στην περιοχή

–  Έξω απ’ τα ΒΑΛΚΑΝΙΑ οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις ΗΠΑ-ΕΕ-ΡΩΣΙΑ
– Επιστροφή στην Ελλάδα των λίγων εν ζωή Σλαβομακεδόνων πολιτικών προσφύγων πρώην ανταρτών των ΕΛΑΣ-ΔΣΕ αλλά και των οικογενειών
– Αναγνώριση ΟΛΩΝ των δικαιωμάτων της Σλαβομακεδόνικης μειονότητας που η αντιδραστική αστική τάξη και τα κόμματά της από κοινού με τους σοσιαλδημοκράτες ηγέτες του «Κ»ΚΕ έχουν κηρύξει «ανύπαρκτη» (ΦΛΩΡΑΚΗΣ: «για το ΚΚΕ μακεδονική μειονότητα δεν υπάρχει» «Ρ» 16/9/1988, σελ.3) 

«Ο μακεδόνικος λαός έχει μια πλούσια ιστορία. Έχει λαμπρές επαναστατικές παραδόσεις, που αρχίζουν απ’ την περίοδο της τουρκοκρατίας. Ο μακεδόνικος λαός είναι σλάβικος λαός, που αποτελεί ξεχωριστό έθνος, με δικά του γνωρίσματα και ιδιομορφίες. Έχει όλα τα στοιχεία που συγκροτούν ένα έθνος: κοινότητα στη γλώσσα, στο έδαφος, στην οικονομική ζωή, στην ψυχοσύνθεση που εμφανίζεται στην κοινότητα της κουλτούρας. Στη μακρόχρονη περίοδο της μαύρης τούρκικης σκλαβιάς δεν υποκύπτει μα παλαίβει για τη ζωή του, για την εθνική του υπόσταση. Η δημιουργία λεύτερων εθνικών κρατών στα Βαλκάνια επέδρασε βαθιά στο μακεδόνικο λαό. Όλο και περισσότερο ωριμάζει η ιδέα για την εθνική απελευθέρωση της Μακεδονίας. Το 1893 ιδρύεται η εθνικοαπελευθεροτική οργάνωση ΒΜΡΟ (Εσωτερική Μακεδόνικη Επαναστατική Οργάνωση) που κάτω απ’ την ηγεσία των σοσιαλιστών Γκότσε Ντέλτσεφ, Νικόλα Κάρεφ, Γιάνε Σαντάνσκ και άλλων γίνεται εκφραστής των πόθων του μακεδόνικου λαού για λεύτερη, ανεξάρτητη, δημοκρατική Μακεδονία. Η Ντελτσεφική ΒΜΡΟ οργανώνει το λαό και τον οδηγεί στην επανάσταση του Ήλιντεν. Γράφονται λαμπρές σελίδες ηρωϊσμού και αυτοθυσίας. Καρπός της επανάστασης είναι η δημοκρατία του Κρούσεβο. Η επανάσταση του Ήλιντεν, παρά την ήττα της, είναι μια μεγαλειώδική εποποιία στην ιστορία του μακεδόνικου λαού, που εμπνέει σ’ όλους τους κατοπινούς εθνικούς και κοινωνικούς του αγώνες» (Πρώτο Συνέδριο της Οργάνωσης «ΗΛΙΝΤΕΝ», Απρίλης 1952: «ΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΤΟΥ ΣΛΑΒΟΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΥ ΛΑΟΥ ΓΙΑ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ», σελ. 5-6, εκδοτικό «ΝΕΑ ΕΛΛΑΔΑ», 1952) 

Το κεντρικό σύνθημα των εθνικιστικο-φασιστικών συλλαλητηρίων: «η Μακεδονία είναι μια και είναι ελληνική» είναι ΑΛΥΤΡΩΤΙΚΟ – ΕΠΕΚΤΑΤΙΚΟ σύνθημα αλλά και ΧΟΝΔΡΟΕΙΔΕΣΤΑΤΟ ιστορικό ΨΕΥΔΟΣ

Η ξενόδουλη αστική τάξη και τα κόμματά της δεν διακρίνονται μόνο από μια χωρίς προηγούμενο στάση εθελοδουλίας απέναντι στα ξένα «αφεντικά» τους ιμπεριαλιστές, αλλά και στο εσωτερικό της χώρας χαρακτηρίζονται από μια πρωτοφανή απληστία κέρδους-πλουτισμού, αρπαγής και λεηλασίας του εσωτερικού πλούτου, μα και από μια ακραία διαφθορά και ρεμούλα, μαφιόζικης μορφής, σε τέτοιο βαθμό που να αδιαφορούν ακόμα για την «τύχη» και τη λειτουργία του συστήματός τους, μ’ αποτέλεσμα, αντί να παίρνονται κάποια μέτρα αναγκαία γι’ αυτό, να έρχονται τα ξένα «αφεντικά» να τα επιβάλλουν, κάθε φορά, για τα δικά τους προφανώς συμφέροντα με πιο χαρακτηριστικές περιπτώσεις των τελευταίων χρόνων την πλήρη οικονομική ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ της χώρας και το μακρόχρονο διεθνή έλεγχο (με τις γνωστές καταστροφικές συνέπειες),τα σκάνδαλα της «SIEMENS» και της «NOVARTIS» (όλα μαζί συνέβαλαν στη χρεοκοπία) αλλά και τώρα στη «λύση» του λεγόμενου «Μακεδονικού» που εκκρεμεί πάνω από μια ολόκληρη 25ετία – κι’ αυτό σ’ ένα βαλκανικό περιβάλλον άκρως εύφλεκτο λόγω του μόνιμου στρατηγικού γεωπολιτικού χαρακτήρα της περιοχής των Βαλκανίων και πλήρους τωρινής αστάθειας, που γίνεται ακόμα περισσότερο ασταθές και ευφλεκτικότερο εξαιτίας του σκληρότατου ανταγωνισμού για τον έλεγχο των αγωγών πετρελαίου και φυσικού αερίου προς την Ιταλία και την κεντρική Ευρώπη.

Έτσι οι ιμπεριαλιστές των ΗΠΑ – ΕΕ, στα πλαίσια του οξύτατου ανταγωνισμού στα Βαλκάνια με την ιμπεριαλιστική Ρωσία, αλλά και την Τουρκία ως περιφερειακή δύναμη στην περιοχή, για τα δικά τους συμφέροντα και σχέδια στα Βαλκάνια, απαιτούν και πιέζουν για «λύση» του λεγόμενου «Μακεδονικού», που θα προωθήσει την ένταξη της πΓΔ Μακεδονίας σε ΝΑΤΟ –ΕΕ.

Απ’ την άλλη η ακραία εθνικιστική-σοβινιστική Εξωτερική πολιτική της Ελλάδας την τελευταία 25ετία – που εκφράζεται στο γνωστό αλυτρωτικό σύνθημα: «η Μακεδονία είναι μία και είναι ελληνική» – έχει υποστεί συντριπτικότατη ήττα και βρίσκεται σε πλήρες αδιέξοδο, επειδή: πρώτο, δεν κατάφερε να λύσει το λεγόμενο «Μακεδονικό» για μια ολόκληρη και πλέον 25ετία, δεύτερο, «πέτυχε» η γειτονική χώρα να αναγνωριστεί με το Συνταγματικό της όνομα από 140-150 χώρες, τρίτο, να τροφοδοτήσει, με την άρνησή της να προχωρήσει σε λύση, μια πολύ επικίνδυνη έξαρση του επεκτατικού αλυτρωτισμού και στις ΔΥΟ χώρες, διευκολύνοντας τον ακραίο εθνικιστή-σοβινιστή φασίστα ΓΚΡΟΥΕΦΣΚΙ να προωθήσει και καλλιεργήσει μια ακραίας γελοιότητας «μεγα-Αλεξανδρινή» φαντασιακή ιστορική καρικατούρα, που δεν έχει απολύτως καμία σχέση με την ιστορία της γειτονικής χώρας, τέταρτο, οδήγησε τη χώρα σε πλήρη απομόνωση, πρωτίστως στο χώρο των Βαλκανικών γειτονικών χωρών, με επιπλέον δεδομένο τα στηρίγματα της Τουρκίας και τη σημαντική της επιρροή σ’ αυτές.

Στο εθνικιστικο-φασιστικό συλλαλητήριο της Αθήνας και ανάμεσα στον υστερικά αλαλάζοντα εθνικιστικο-φασιστικό-Ναζι-φασιστικό συρφετό, με τις ευλογίες των ρασοφόρων και της εκκλησιαστικο-θρησκευτικής Αντίδρασης, εθεάθη, συνοδευόμενος από ολόκληρη φασιστική τραμπούκικη κουστωδία, ο ευθυνόφοβος και θρασύδειλος «Μακεδονομάχος στρατηλάτης»(!), ακραίος εθνικιστής-ρατσιστής, «υπερπατριώτης» φασίστας Α. ΣΑΜΑΡΑΣ, «ξεχνώντας», ότι υπήρξε ΑΚΡΙΒΩΣ η «αφεντιά» του ο αποκλειστικά βασικός αρχιτέκτονας-ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ του λεγόμενου «ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΥ». Τώρα, ο τότε ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ του σημερινού «Μακεδονικού», εμφανίζεται πανέτοιμος, και μάλιστα χωρίς γραβάτα, για νέες καταστροφικές «εθνικιστικές στρατιωτικές περιπέτειες» παρόλο που είναι «δαφνο»-στεφανωμένος απ’ τα μέσα Δεκέμβρη του 1991 με ΔΥΟ απανωτές συνεχόμενες ΠΡΟΔΟΣΙΕΣ, επειδή το τότε χαζοχαρούμενο νήπιο του Μητσοτάκη, ως υπουργός Εξωτερικών διέπραξε μια διπλή ΠΡΟΔΟΣΙΑ: πρώτο, με τη Συμφωνία-συνυπογραφή ΔΙΑΛΥΣΗΣ της ενιαίας Γιουγκοσλαβίας, δεύτερο, ακόμα χειρότερα, με τη Συμφωνία-συνυπογραφή ΑΠΟΣΧΙΣΗΣ της «Δημοκρατίας της Μακεδονίας» από τη ΣΕΡΒΙΑ στην οποία αυτή είχε παραχωρηθεί μετά το δεύτερο Βαλκανικό πόλεμο (1913) (γι’ αυτό το ζήτημα του 1991 το βιβλίο του υπουργού Εξωτερικών της Γερμανίας διαψεύδει το Σαμαρά: HANS-DIETRICH GENSCHER: Erinnerungen, σελ. 927-967, Εκδ. Goldmann Verlag, München 1997). Μήνες μετά τη διάπραξη της διπλής προδοσίας ο Σαμαράς καρατομήθηκε-παραιτήθηκε μόλις στις 13 Απρίλη 1992.

Στη διπλή αυτή ΠΡΟΔΟΣΙΑ του, είχε βέβαια ως οδηγό και το «λαμπρό» μα και πλουσιότατο παρελθόν δράσης, εμπνεόμενος πάντα απ’ το παράδειγμα των εθνοπροδοτικών ταγμάτων Ασφαλείας διέθετε έτσι το σπάνιο προνόμιο να συγκεντρώνει ΟΛΑ τα απαραίτητα «αξιοζήλευτα προσόντα» τους για παρόμοιες προδοσίες. Από νεαρή ηλικία ακόμα διαμορφώθηκε σε φανατικό θαυμαστή-υμνητή τους, τρέχοντας λαχανιασμένα εν έτει 1982 στο Μελιγαλά να τιμήσει αυτούς τους εγκληματίες εθνοπροδότες Ναζι-φασίστες συνεργάτες των γερμανικών φασιστικών στρατευμάτων: «από κοντά και η Ν.Δ., που βλέπει το μνημόσυνο του 1982 ως τη δέουσα απάντηση στην επίσημη αναγνώριση της εαμικής Αντίστασης. Ο νεαρός βουλευτής Αντώνης Σαμαράς ανακοινώνει π.χ. με ειδικό δελτίο τύπου την έλευσή του «για να παραστεί στο Μνημόσυνο των σφαγιασθέντων από τους εαμοκομμουνιστές» («Ελευθερία» 18/9/82).»(« Ελευθεροτυπία», ΙΟΣ, 11/9/2005)» («ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ», Νο 311, 1-15 Δεκ. 2009, σελ.2), και: «ο Σαμαράς έδινε σταθερά το «παρών» σε διχαστικές εκδηλώσεις, όπως εκείνες στην Πηγάδα του Μελιγαλά, ενώ ακολουθούσε μια ρητορική (για «πρασινοφρουρούς» κ. α.) που ξεσήκωνε τους ροπαλοφόρους «Κένταυρους» και «Ρέιντζερς» της γαλάζιας γενιάς» («Νέα», 5-6/12/2009, σελ.12).

Κεντρικό σύνθημα και των δυο Συλλαλητηρίων Θεσσαλονίκης (14/1/2018)-Αθήνας (4/2/2018) ήταν: «η Μακεδονία είναι μια και είναι ελληνική» ή αλλιώς όπως το διατύπωσε στο ακραίο εθνικιστικό του παραλήρημα ο Θεοδωράκης: «η Μακεδονία είναι μία και ήταν, είναι και θα είναι πάντα ελληνική», ένα ΑΛΥΤΡΩΤΙΚΟ επεκτατικό σύνθημα, επειδή υπονοεί κατάληψη-προσάρτηση στην Ελλάδα της πΓΔΜακεδονίας αλλά και τμήματος της Βουλγαρίας, επειδή ο γεωγραφικός χώρος Μακεδονία διαμοιράστηκε μετά το δεύτερο Βαλκανικό πόλεμο (1913) σε τρία τμήματα: ΕΛΛΑΔΑ 53%, ΣΕΡΒΙΑ 33% (από το 1919 Γιουγκοσλαβία), ΒΟΥΛΓΑΡΙΑ 14% (η Βουλγαρία πήρε το μικρότερο τμήμα ως χώρα ηττημένη σ’ αυτό τον πόλεμο). Αυτή είναι η ιστορική ΑΛΗΘΕΙΑ, και ο ισχυρισμός «η Μακεδονία είναι μια και είναι ελληνική» αποτελεί: πρώτο, ένα προκλητικό ΑΛΥΤΡΩΤΙΚΟ-επεκτατικό σύνθημα της εθνικιστικο-σοβινιστικής, φασιστικής και Ναζι-φασιστικής Αντίδρασης, και δεύτερο, ένα χονδροειδέστατο ιστορικό ΨΕΥΔΟΣ.

Περιττεύει ένας περεταίρω σχολιασμός. Το μόνο που πρέπει να γίνει γνωστό στην Αντιφασιστική-Κομμουνιστική νεολαία της χώρας και να υπογραμμιστεί είναι: πρώτο, ότι ΟΛΟΙ οι λαοί, μαζί και ο Ελληνικός λαός, έχουν πληρώσει βαρύτατα με μεγάλες καταστροφές και ωκεανούς αίματος τις εθνικιστικές–σοβινιστικές, ρατσιστικές, φασιστικές-Ναζι-φασιστικές, κλπ. απόψεις, πάντα και με τις ευλογίες των ρασοφόρων της εκκλησιαστικο-θρησκευτικής Αντίδρασης, δεύτερο, στην περίοδο της τριπλής Κατοχής, ΟΛΕΣ ανεξαιρέτως οι Οργανώσεις που επηρεάζονταν και καθοδηγούνταν από αυτές τις αντιδραστικές απόψεις μπήκαν στην υπηρεσία και συνεργάστηκαν με τους ιταλο-γερμανο-βουλγάρους φασίστες κατακτητές, πολεμώντας τον Ελληνικό λαό.

Δεν χρειάζονται περισσότερα για τα συλλαλητήρια, όμως δεν μπορούμε να μην ξεχωρίσουμε και σημειώσουμε τρία εξοργιστικά ακραίας μορφής περιστατικά-πράξεις που προκάλεσαν ευθέως τον αντιφασίστα λαό μας:

1. Προκλητική αντισημιτική-εθνικιστική πράξη ο εμπρησμός του αρχοντικού της Εβραιο-Μουσουλμάνας Ναζιφέ Χανούμ

Το αρχοντικό της Ναζιφέ Χανούμ στη Θεσσαλονίκη έγινε συνειδητός στόχος των εθνικιστών, αντισημιτών και των φασιστών- Ναζι-φασιστών, οι οποίοι είχαν προσχεδιάσει την καταστροφή του κατά τη διάρκεια του εθνικιστικο-φασιστικού συλλαλητηρίου, βάζοντας τελικά φωτιά σ’ αυτό.

Η Ναζιφέ Χανούμ ήταν μουσουλμάνα Θεσσαλονικιά Εβραία, η οποία είχε γεννηθεί το 1873 στην Κωνσταντινούπολη, γόνος αριστοκρατικής οικογένειας, από μια μικτή οθωμανική οικογένεια (η μητέρα της, Χαβά Χανούμ, ήταν Θεσσαλονικιά Εβραία), η οποία αρχικά είχε παντρευτεί το Σουκρή Μπέη που πέθανε λίγα χρόνια αργότερα και ξαναπαντρεύτηκε τον Μουσταφά Εφέντη (εισαγγελέα Θεσσαλονίκης) και αργότερα παντρεύτηκε τον Αβδουραχμάνοβιτς (σλάβικης καταγωγής). Πέθανε το 1941, χωρίς να ζήσει την εξόντωση των 45000 Εβραίων στα Χιτλερικά στρατόπεδα Συγκέντρωσης.

2. Προκλητικό Χιτλερικό απόβρασμα – και μάλιστα ΑΝΑΠΗΡΟΣ – χαιρετά Ναζι-φασιστικά απ’ την εξέδρα της πλατείας Συντάγματος, δίπλα στο Θεοδωράκη, προκαλώντας ανατριχίλα και μεγάλη αγανάκτηση στο Πανελλήνιο

Ο Ναζι-φασιστικός χαιρετισμός ενός θρασύδειλου Χιτλερικού αποβράσματος απ’ την εξέδρα του συλλαλητηρίου της Αθήνας που δημιούργησε έντονη ανατριχίλα, μεγάλη αγανάκτηση και οργή στο Πανελλήνιο είναι προκλητικότατος, και μάλιστα πολλαπλά: πρώτο, γιατί ο Χιτλερικός Ναζι-φασισμός έπνιξε τρείς Ηπείρους σε έναν απέραντο ωκεανό αίματος με 60–70 εκατομμύρια νεκρούς, εξόντωσε πάνω από 6 εκατομμύρια Εβραίους και αμέτρητους άλλους στα στρατόπεδα Συγκέντρωσης, δεύτερο, γιατί κάθε γωνιά της χώρας μας έχει μετατραπεί σε τόπο μαρτυρίου απ’ τα Χιτλερικά στρατεύματα, τρίτο, γιατί το προκλητικότατο Χιτλερικό απόβρασμα – ΑΝΑΠΗΡΟΣ σε καρέκλα – θα πρέπει να γνωρίζει – και πρώτα απ’ όλα η νεολαία της χώρα, μα προπαντός τα παιδιά που έχουν την ατυχία να είναι ανάπηρα, ότι ήταν ΑΚΡΙΒΩΣ οι ΑΝΑΠΗΡΟΙ και οι ΑΡΡΩΣΤΟΙ, αυτοί που πρώτοι-πρώτοι ρίχνονταν απ’ τα εγκληματικά ανθρωπόμορφα τέρατα–«ξανθά» Χιτλερικά κτήνη ομοϊδεάτες του στους Φούρνους των Χιτλερικών στρατοπέδων Συγκέντρωσης.

3. Ο ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ πρόσβαλε ανεπίτρεπτα-αδικαιολόγητα και βάναυσα τη μνήμη του μεγάλου Αντιφασίστα προοδευτικού ποιητή ΓΙΑΝΝΗ ΡΙΤΣΟΥ.

Ο ΜΙΚΗΣ ΖΕΙ και θα ΖΕΙ και στο μέλλον (δηλ. το αντιφασιστικό του έργο) – Ο ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ όμως δε ζει πια, «αυτοκτόνησε» στη πλατεία Συντάγματος, μαζί με τους «καλούς Έλληνες»(!), στις 4 Φλεβάρη 2018. Γιατί «βαριά τραυματισμένος» πολιτικά (χωρίς να είναι επαγγελματίας πολιτικός) εδώ και πολλές δεκαετίες απ’ την εποχή της προσχώρησής του στη νέα προδοτική χρουστσοφική σοσιαλδημοκρατία των ΤΙΤΟ-ΧΡΟΥΣΤΣΟΦ, κλπ. και σ’ εκείνη των «Κ»ΚΕ-«Κ»ΚΕεσ., πέρασε, παρασυρμένος και τυλιγμένος στα αστικά δίχτυα των ρεφορμιστών ΚΥΡΚΟ-ΦΛΩΡΑΚΗΔΩΝ – αδίστακτων προδοτών αποστατών πολιτικάντηδων – πολλές περιπέτειες πικρίες και στενοχώριες και πολύ δύσκολες βασανιστικές προσωπικές στιγμές απ’ τις αστικο-ρεφορμιστικές αμοραλιστικές ίντριγκες τους (για να εξυπηρετηθούν καλλίτερα τα συμφέροντα του ντόπιου κεφαλαίου και όχι μόνο), δυστυχώς ΕΠΕΛΕΞΕ ο ίδιος τώρα, σ’ ένα κλίμα ακραίας εθνικιστικής έξαρσης και υστερίας, να «αυτοκτονήσει» στην πλατεία Συντάγματος, αγκαλιά (παρά τον ειρωνικό τόνο της φωνής του) μαζί με τους: «καλούς Έλληνες»(!): «αδέρφια μου, φασίστες, ρατσιστές, τρομοκράτες, αναρχικοί, τραμπούκοι»(!!!) που αποτελούσαν το πραγματικό ακροατήριο του εθνικιστικο-φασιστικού συλλαλητηρίου της Αθήνας (συνειδητά ή ασυνείδητα) που κραύγαζε: «η Μακεδονία είναι μια και είναι ελληνική» - σύνθημα αντιδραστικό, αλυτρωτικό-επεκτατικό (και σ’ αυτή τη ρεφορμιστική του περίοδο ο ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ είχε κάποιες φωτεινές πολιτικές «αναλαμπές», π.χ. κατά του εθνικιστικού «Δικτύου 21», αντιφασιστικές συναυλίες στη Μακρόνησο, «περίπτωση Οτσαλάν», κλπ., με τελευταία τον Αύγουστο 2017 την υπεράσπιση της συμβολής του ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ στη συντριβή του Χιτλερο-φασισμού, βλ. και «ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ» αρ.φυλ. 318, 15-31 Μάρτη 2010).

Από τον αντιδραστικό αστικό εθνικισμό διαπνέεται και η έκκληση του ΜΑΝΩΛΗ ΓΛΕΖΟΥ όταν απευθύνεται στο λαό της γειτονικής χώρας πΓΔ Μακεδονίας προτείνοντάς του: «βγάλτε λοιπόν απ’ το νου σας τη λέξη Μακεδονία με οποιαδήποτε μορφή» (από άρθρο του στην «Καθημερινή» 12/2/2018).

Τις τελευταίες δεκαετίες ο αντιδραστικός αστικός εθνικισμός δεν κυριαρχεί μόνο στα μυαλά των ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ-ΓΛΕΖΟΥ αλλά κυριαρχεί και στις σοσιαλδημοκρατικές ηγεσίες των ρεφορμιστικών κομμάτων «Κ»ΚΕ-ΣΥΡΙΖΑ, με την ηγεσία του «Κ»ΚΕ να έχει μετατραπεί σε πρωτοπορία της εθνικιστικής αντίδρασης και τον αποστάτη ΦΛΩΡΑΚΗ ωρυόμενο να κραυγάζει: «για το ΚΚΕ μακεδονική μειονότητα δεν υπάρχει» («Ρ» 16/9/1988, σελ.3).

Φαίνεται πως ο ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ γοητεύεται και ζήλεψε τη θλιβερή φήμη της αντιδραστικής πορείας του ομοτέχνου του αναρχικού μικροαστού RICHARD WAGNER, τον οποίο ο MARX απαξιωτικά αποκαλούσε «Staatsmusikanten» (=κρατικό μουσικό) (MARX/ENGELS: WERKE, Bd.34, σελ 23, DIETZ VERLAG, Berlin- DDR 1966), που απ’ τα επαναστατικά οδοφράγματα της Δρέσδης (1848-49) κατέληξε σ’ έναν ακραίο εθνικιστή-αντισημίτη, φιλώντας τα πόδια και τις γυαλιστερές μπότες του Βαυαρού Μονάρχη ή όπως έγραφε ο Λουνατσάρσκι: «ο επαναστάτης έγινε αντεπαναστάτης. Ο πρώην εξεγερμένος μικροαστός φιλά τα πόδια του Ρωμαίου Πάπα, του φύλακα της Τάξης» (ANATOLI LUNATSCHARSKI: Das ERBE, σελ. 54, Verlag der Kunst, Dresden 1965). Ο RICHARD WAGNER μαζί με τον άλλο υπεραντιδραστικό FRIEDRICH NIETZSCHE υπήρξαν οι ιδεολογικο-πολιτικοί πρόδρομοι του Χιτλερικού Ναζι-φασισμού.

Ο αυτοδιασυρμός του ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ στο εθνικιστικο-φασιστικό Συλλαλητήριο στην πλατεία Συντάγματος, που κορυφώθηκε στο σύνθημα του συγκεντρωμένου, και καλά οργανωμένου, αλαλάζοντος φασιστικού-Ναζι-φασιστικού συρφετού, που έδινε τον «τόνο» στη συγκέντρωση: «Μίκη αλλάζεις την ιστορία» (δηλ. τη ΔΙΚΗ του ιστορία στην κατεύθυνση θλιβερού κατήφορου) ήταν ΕΠΙΛΟΓΗ του ίδιου – επαίσχυντος κατήφορος που επέτρεψε στους εθνικιστές-φασίστες να επισφραγιστεί με τις δηλώσεις των Χιτλερικών αποβρασμάτων ΗΛ. ΚΑΣΙΔΙΑΡΗ: «ο Μίκης ξεκίνησε από την ΕΟΝ του Ιωάννου Μεταξά και έκλεισε τον κύκλο του στο συλλαλητηρίου πλάϊ σε πατριώτες και εθνικιστές! Οι ενδιάμεσες στάσεις κυβιστήσεις παραγράφονται» και ΧΡ.ΣΚΑΛΟΥΜΠΑΚΑ: «ή άκουγα τον πατέρα μου στην Μακρόνησο (έχω ομιλίες του) να μιλάει για τη Μακεδονία ή τον Μίκη Θεοδωράκη, ήταν το ίδιο και το αυτό. Πιστεύω από τον τάφο του αυτή την ώρα ο πατέρας μου να χαμογελάει … ήσυχος ότι τίποτε δεν έχει χαθεί» (ο πατέρας του ήταν ο αρχιβασανιστής δεκάδων χιλιάδων και στυγερός φασίστας δολοφόνος εξόριστων δεσμωτών αντιφασιστών και κομμουνιστών στο κολαστήριο της Μακρονήσου, το Νταχάου της Ελλάδας).

Όμως το μεγαλύτερο και οδυνηρότερο ολίσθημα του ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ δεν ήταν το εθνικιστικο-φασιστικό του λογύδριο στο συλλαλητήριο – που ήταν εντελώς αναμενόμενο – αλλά η ανεπίτρεπτη χρήση της «ΡΩΜΙΟΣΥΝΗΣ» που τραγούδησε και ο ίδιος ο ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ, μια ΠΡΑΞΗ εντελώς αδικαιολόγητη και εξοργιστική που συνάμα αποτελεί την πιο ακραία μορφή ΒΑΝΑΥΣΗΣ ΠΡΟΣΒΟΛΗΣ της μνήμης του μεγάλου Αντιφασίστα προοδευτικού ποιητή ΓΙΑΝΝΗ ΡΙΤΣΟΥ, ΧΩΡΙΣ ούτε καν, έστω και τυπικά, να έχει αυτό το δικαίωμα, αφού το ποίημα «ΡΩΜΙΟΣΥΝΗ» – φωτεινός φάρος μαχητικής Αντίστασης στο φασισμό και τον ιμπεριαλισμό – είναι του ΓΙΑΝΝΗ ΡΙΤΣΟΥ, ενώ αυτός έγραψε μόνο τη μουσική.

Αυτό προκάλεσε τη δικαιολογημένη και ορθή αντίδραση της κόρης του ποιητή. Ευτυχώς που βγήκε η Έρη Ρίτσου – μια εντυπωσιακά συνεπής και μαχητική Αντιφασίστρια στη σημερινή πολύ επικίνδυνη θολούρα, που αξίζει κάθε έπαινο – να αποκαταστήσει την ιστορική ΑΛΗΘΕΙΑ.

Σε ανάρτησή της στο Facebook.αναφέρει σχετικά: «Μαθαίνω πως στο συλλαλητήριο ακούστηκε η Ρωμιοσύνη: "Τούτο το χώμα είναι δικό τους και δικό μας". Βέβαια ο Ρίτσος όταν έγραφε τους στίχους αυτούς δεν είχε υπ' όψιν του τη συγκεκριμένη σημερινή χρήση από τα πάσης φύσεως παλληκάρια που γίνανε μαλλιά κουβάρια...(Εκτός και αν η χρήση από πλευράς διοργανωτών είναι μια συμβολική χειρονομία συμφιλίωσης με τη γείτονα χώρα. Επί μακεδονικού εδάφους όλοι μαζί, το χώμα της Μακεδονίας είναι δικό τους και δικό μας! Οπότε, πάσο!)»,

Για να συμπληρώσει στη συνέχεια, σ’ ένα δεύτερο σχόλιο στο οποίο περιγράφει, πότε γράφτηκε η «Ρωμιοσύνη» και πότε μελοποιήθηκε από τον Μίκη Θεοδωράκη.

«Η Ρωμιοσύνη γράφτηκε από τον Γιάννη Ρίτσο αμέσως μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, μεταξύ 1945-47, μέσα στον εμφύλιο, και είναι μια εποποιία της Αντίστασης του Ελληνικού λαού κατά των Ναζί.

Η Ρωμιοσύνη μελοποιήθηκε από τον Μίκη Θεοδωράκη, μετά τον ξυλοδαρμό του καθώς και άλλων αριστερών από τους χωροφύλακες στον Πειραιά, ανήμερα των Φώτων το 1966. Μέσα στα αίματα ο Μίκης επιστρέφει σπίτι του και βρίσκει ένα αντίτυπο της Ρωμιοσύνης που μελοποιεί μέσα σε λίγες ώρες.

Είτε φασίστες την τραγουδήσουν, είτε πατριδολάγνοι, είτε πατριδοκάπηλοι, είτε δωσίλογοι, είτε άσχετοι, είτε ανύποπτοι, η Ρωμιοσύνη είναι το ποίημα που είναι, γράφτηκε για το λόγο που γράφτηκε και αυτό ΔΕΝ ΑΛΛΑΖΕΙ.

Ὅλοι διψᾶνε. Χρόνια τώρα. Ὅλοι μασᾶνε μία μπουκιὰ οὐρανὸ πάνου ἀπ᾿ τὴν πίκρα τους.
Τὰ μάτια τους εἶναι κόκκινα ἀπ᾿ τὴν ἀγρύπνια, 
μία βαθειὰ χαρακιὰ σφηνωμένη ἀνάμεσα στὰ φρύδια τους
σὰν ἕνα κυπαρίσσι ἀνάμεσα σὲ δυὸ βουνὰ τὸ λιόγερμα.
Τὸ χέρι τους εἶναι κολλημένο στὸ ντουφέκι
τὸ ντουφέκι εἶναι συνέχεια τοῦ χεριοῦ τους
τὸ χέρι τους εἶναι συνέχεια τῆς ψυχῆς τους –
ἔχουν στὰ χείλια τους ἀπάνου τὸ θυμὸ
κ᾿ ἔχουνε τὸν καημὸ βαθιὰ-βαθιὰ στὰ μάτια τους
σὰν ἕνα ἀστέρι σὲ μία γοῦβα ἁλάτι.
Ὅταν σφίγγουν τὸ χέρι, ὁ ἥλιος εἶναι βέβαιος γιὰ τὸν κόσμο
ὅταν χαμογελᾶνε, ἕνα μικρὸ χελιδόνι φεύγει μὲς ἀπ᾿ τ᾿ ἄγρια γένειά τους
ὅταν κοιμοῦνται, δώδεκα ἄστρα πέφτουν ἀπ᾿ τὶς ἄδειες τσέπες τους
ὅταν σκοτώνονται, ἡ ζωὴ τραβάει τὴν ἀνηφόρα μὲ σημαῖες καὶ μὲ ταμποῦρλα»