Οι τροτσκιστικές επιθέσεις στο GEORGI DIMITROV : ΟΛΟΜΕΤΩΠΕΣ επιθέσεις στον ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ και στο διεθνές επαναστατικό κομμουνιστικό κίνημα της Γ΄ΚΔ

Τροτσκιστο-χρουστσοφικές σοσιαλδημοκρατικές οι επιθέσεις στη μαρξιστική γραμμή του 7 ^ου Συνεδρίου της ΚΔ (1935) μα ΠΡΩΤΙΣΤΩΣ φιλο-ΧΙΤΛΕΡΙΚΕΣ 

Τα τελευταία χρόνια πυκνώνουν και πληθαίνουν σε διάφορα μέρη της ευρωπαϊκής ηπείρου, αλλά και στη χώρα μας, οι επιθέσεις των διαφόρων παραλλαγών της χρουστσο-τροτσκιστικής σοσιαλδημοκρατίας στη μαρξιστική γραμμή του 7 ^ου Συνεδρίου της Γ΄ Κομμουνιστικής Διεθνούς (1935), φτάνοντας μάλιστα σε μια περίπτωση ( W . EGGERS ) ως το σημείο ο μεγάλος κομμουνιστής ηγέτης και ήρωας της ΔΙΚΗΣ της Λειψίας GEORGI DIMITROV να χαρακτηρίζεται προκλητικά και προβοκατόρικα ανοιχτά ακόμα και «προδότης»(!) – ΕΠΙΘΕΣΕΙΣ με αποκλειστικό ΣΤΟΧΟ την κατασυκοφάντηση μιας επαναστατικής μαρξιστικής γραμμής, επειδή ΑΚΡΙΒΩΣ αυτή συνδέεται-συνδέθηκε με τις μεγαλύτερες ως τώρα ΕΠΙΤΥΧΙΕΣ, στην ιστορία της επαναστατικής ταξικής πάλης του διεθνούς κομμουνιστικού και αντιφασιστικού κινήματος μ’ επικεφαλής τον ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ, με πρώτες βέβαια και κορυφαίες : 1. τη ΔΙΑΣΩΣΗ του σοσιαλισμού-κομμουνισμού στη Σοβιετική Ένωση και 2. τη ΣΥΝΤΡΙΒΗ του ΧΙΤΛΕΡΟ-ΦΑΣΙΣΜΟΥ, χωρίς τις οποίες οι υπόλοιπες θα ήταν αδύνατο να επιτευχθούν. (Έτσι προκύπτει και το σφοδρότατο, αλλά εξηγήσιμο ταξικό μίσος και οι συκοφαντίες της αστικής και φασιστικής ιμπεριαλιστικής αντίδρασης και όλων των αντεπαναστατικών αντισταλινικών αντικομμουνιστικών κατευθύνσεων σε βάρος του ΜΕΓΑΛΟΥ ΣΤΑΛΙΝ).

Μάλιστα, η σοσιαλδημοκρατική αντισταλινική-αντιζαχαριαδική ηγεσία του «Κ» Κ Ε θεωρεί τόσο σημαντική - ακόμα και για ΣΗΜΕΡΑ - την τροτσκιστική δεξιά οπορτουνιστική, μα πρωτίστως φιλο-ΧΙΤΛΕΡΙΚΗ, επίθεσή της στη μαρξιστική γραμμή της Γ' ΚΔ που την επαναλαμβάνει συνεχώς. Ακόμα και πρόσφατα στη « ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ της ΚΕ του ΚΚΕ για τα 100 χρόνια από την Οχτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση » (εκδ. «ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΠΟΧΗ», Αθήνα, 2017) δηλ. την παραθέτει-σφηνώνει σε ένα εντελώς άσχετο θέμα, χωρίς να αναφέρει καθόλου τις πολλαπλές μεγάλες επιτυχίες της ΚΔ, αποσιωπώντας σκόπιμα, μεταξύ άλλων, τη ΔΙΑΣΩΣΗ του σοσιαλισμού-κομμουνισμού στη Σοβιετική Ένωση και τη ΣΥΝΤΡΙΒΗ του γερμανικού ΧΙΤΛΕΡΟ-ΦΑΣΙΣΜΟΥ.

Όμως, για να γίνει καλύτερα κατανοητή στους νεότερους αντιφασίστες-κομμουνιστές η σημερινή χρουτσο-τροτσκιστή σοσιαλδημοκρατική στάση της ηγεσίας του «Κ»ΚΕ και οι δεξιές επιθέσεις της σε ΚΟΜΙΝΤΕΡΝ-ΣΤΑΛΙΝ αλλά και η αντεπαναστατική της πορεία είναι αναγκαίο, μαζί με την πολεμική αντιπαράθεση, να υπενθυμιστεί σύντομα αυτή η πορεία ( βλέπε: σημείωση για «Κ»ΚΕ* στο τέλος).

Οι τροτσκιστο-χρουστσοφικές σοσιαλδημοκρατικές επιθέσεις των τελευταίων χρόνων αλλά και οι σημερινές, επιβάλλουν μια εκ νέου, έστω περιορισμένη (εκτεταμένα σε παλιότερες κριτικές) πολεμική αντιπαράθεση-αντίκρουση των αντιμαρξιστικών απόψεων τριών περιπτώσεων : 1. των τροτσκιστικών θέσεων της χρουστσο-τροτσκιστικής σοσιαλδημοκρατικής ηγεσίας των ΠΑΠΑΡΗΓΟ-ΚΟΥΤΣΟΥΜΠΟ-ΜΑΪΛΗΔΩΝ, 2. ορισμένων ανάλογων αντιμαρξιστικών απόψεων των ΝΑΡ-ΑΝΤΑΡΣΥΑ («Τετράδια του Μαρξισμού» 02/2016, άρθρο Δ. ΓΡΗΓΟΡΟΠΟΥΛΟΥ : «η σχέση του εθνικού και ταξικού στο στάδιο του ολοκληρωτικού καπιταλισμού»), 3. των αντιμαρξιστικών απόψεων αρθρίδιου-λίβελου κάποιου αντισταλινικού γερμανού τροτσκιστή-χρουστσοφικού ονόματι WOLFGANG EGGERS : « Verrat des VII Weltkongresses der Komintern », 24. Juli 2015, σελ. 1-12 ( = η προδοσία του VII Συνεδρίου της Komintern ).

Και οι τρεις αυτές ΑΝΤΙΣΤΑΛΙΝΙΚΕΣ-ΑΝΤΙΚΟΜΙΝΤΕΡΝ κατευθύνσεις, προσπαθούν να αυτοπροβληθούν-εμφανιστούν ως «νέα» και μάλιστα «αριστερή»(!) κριτική στη μαρξιστική γραμμή του 7 ^ου Συνεδρίου της Γ΄ Κομμουνιστικής Διεθνούς (1935) – μια ολοσχερώς ανεπιτυχής προσπάθεια αντεπαναστατών αντικομμουνιστών.

Οι επιθέσεις αυτές στη μαρξιστική γραμμή του 7 ^ου Συνεδρίου της Γ΄ΚΔ συνοψίζονται στους παρακάτω τροτσκιστικούς ισχυρισμούς-ΜΥΘΟΥΣ : α . «Κ» Κ Ε: πως ΤΑΧΑ « Το 7 ^ο Συνέδριο της ΚΔ διαμόρφωσε στρατηγική που προσανατόλισε τα ΚΚ στη σύμπραξη με τη μια ιμπεριαλιστική πλευρά, τη λεγόμενη δημοκρατική, εναντίον της άλλης, της φασιστικής. Εκ των πραγμάτων η νέα στρατηγική της ΚΔ ωθούσε να διεξάγεται η πάλη του κομμουνιστικού και εργατικού κινήματος υπό ΞΕΝΗ ΣΗΜΑΙΑ (υπογρ. «Α») » («Το ΚΚΕ στον ιταλοελληνικό πόλεμο 1940-1941», σελ. 26, Αθήνα 2015), «αλλαγές στη γραμμή της Κομμουνιστικής Διεθνούς» , που ΤΑΧΑ «έπαιξαν αρνητικό ρόλο στην πορεία του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος στις επόμενες δεκαετίες» (« ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ» , σελ. 37)και «εγκλώβιζαν την πάλη του εργατικού κινήματος κάτω από τη σημαία της αστικής δημοκρατίας» (στο ίδιο, σελ. 38), ΤΑΧΑ «δε φώτιζε» το συνδυασμό «για την εθνικοαπελευθερωτική ή αντιφασιστική πάλη για την ανατροπή της αστικής εξουσίας» (στο ίδιο, σελ. 38), β . ΝΑΡ-ΑΝΤΑΡΣΥΑ: πως ΤΑΧΑ « η γραμμή του 7 ^ου Συνέδριου της Γ΄ Διεθνούς δεν αφήνει περιθώρια για την επαναστατικοποίηση της ταξικής πάλης, για τη μετατροπή του αντιφασιστικού αγώνα σε προλεταριακό επαναστατικό αγώνα » («Τετράδια του Μαρξισμού» 02/2016, σελ. 112), γ . WOLFGANG EGGERS : πως ΤΑΧΑ « άρνηση της προλεταριακής επανάστασης και η συμμαχία με τη μπουρζουαζία… ήταν η χειρότερη προδοσία στην ιστορία της Komintern », « το VII Συνέδριο άνοιξε διάπλατα τις πόρτες στο σοσιαλδημοκρατισμό », «προδοσία του VII Παγκοσμίου Συνεδρίου της Κομιντέρν», κλπ. (« Verrat des VII Weltkongresses der Komintern », 24. Juli 2015, σελ. 3).

Καταρχήν η αντιφασιστική-κομμουνιστική νεολαία είναι σημαντικό να γνωρίζει ότι αυτοί οι ψευδείς και αντιδραστικοί ισχυρισμοί – συκοφαντικές επινοήσεις-επιθέσεις ενάντια στην Κομμουνιστική Διεθνή – από πλευράς περιεχομένου (παρά τις όποιες προσεκτικές φραστικές «διαφορές») δεν είναι καθόλου νέες, αφού πρωτοδιατυπώθηκαν στη διάρκεια του δεύτερου μισού της δεκαετίας του 1930 απ' τον αντιμπολσεβίκο - αντιλενινιστή Λ. ΤΡΟΤΣΚΙ που τότε από ρεφορμιστή μενσεβίκο είχε ήδη μετεξελιχθεί-μετατραπεί σε πράκτορα του φασισμού και προδότη τότε της πατρίδας του Σοβιετικής Ένωσης. Στις 29 Σεπτέμβρη 1939 έγραφε χαρακτηριστικά : «Η "υπεράσπιση της ΕΣΣΔ" με τον τρόπο που ερμηνεύεται από την Κομμουνιστική Διεθνή, όπως και η "πάλη κατά του φασισμού" χθες, βασίζεται στην αποκήρυξη της ανεξάρτητης ταξικής πολιτικής. Το προλεταριάτο μεταμορφώνεται... σε μια βοηθητική δύναμη ενός αστικού στρατοπέδου ενάντια σ' άλλο αστικό στρατόπεδο» (Λ. ΤΡΟΤΣΚΙ: «Στην υπεράσπιση του Μαρξισμού», σελ. 50, εκδ. ΑΛΛΑΓΗ, Αθήνα 1980).

Επιπλέον ας σημειωθεί ευθύς εξαρχής ότι οι δεξιές οπορτουνιστικές, μα πρωτίστως φιλο-ΧΙΤΛΕΡΙΚΕΣ , τροτσκιστο-χρουστσοφικές συκοφαντικές επιθέσεις στη μαρξιστική γραμμή του 7 ^ου Συνεδρίου της Γ΄ΚΔ και το GEORGI DIMITROV αποτελούν εξόφθαλμα ΟΛΟΜΕΤΩΠΗ επίθεση στο μεγάλο καθοδηγητή τους ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ , γιατί αυτός ήταν, μετά το θάνατο του Λένιν, ο κλασσικός του μαρξισμού και ΚΑΘΟΔΗΓΗΤΗΣ του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος δηλ. ΟΛΩΝ των επαναστατικών κομμάτων, που συγκροτούσαν την ΚΔ ως τμήματα-μέλη της.

Με τα παραπάνω τερατώδη ΨΕΥΔΗ, τις διαστρεβλώσεις και συκοφαντίες-λασπολογίες, που προκλητικά και κατάφορα παραποιούν- αρνούνται την ιστορική Αλήθεια και βρίσκονται ευθέως σε κραυγαλέα ΡΗΞΗ και πλήρη ΑΝΤΙΘΕΣΗ με την αντικειμενική ιστορική πορεία της περιόδου, κατά τη διάρκεια και μετά τον πόλεμο, αλλά και της νέας , μετά το Μάη 1945, οικονομικο-κοινωνικο-πολιτικής ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ που προέκυψε – η οποία ταυτόχρονα ΔΙΑΨΕΥΔΕΙ πλήρως τις αντιμαρξιστικές τους απόψεις – προσπαθούν να συγκαλύψουν τον υπεραντιδραστικό φιλο-ΧΙΤΛΕΡΙΚΟ χαρακτήρα των προδοτικών τους απόψεων και των εχθρικών υπονομευτικών τους ενεργειών απέναντι στο ένοπλο Αντιφασιστικό-Κομμουνιστικό επαναστατικό κίνημα εκείνης της κρίσιμης ιστορικής περιόδου, μ’ επικεφαλής τη σοσιαλιστική-κομμουνιστική Σοβιετική Ένωση , που μάχονταν στην πρώτη γραμμή κατά της ναζιστικής χιτλερικής Γερμανίας και το φασιστικό Άξονα.

Παρά τις απεγνωσμένες προσπάθειες των προδοτών εμπνευστών τους να διαμορφώσουν και διατηρήσουν ένα «αριστερό»(!) προσωπείο – για αποπροσανατολισμό και εξαπάτηση της εργατικής τάξης και των λαών – η επίθεση τους αυτή δεν είναι επίθεση απ’ τα «αριστερά», όπως αυτό διαφημίζεται για εξαπάτηση ανίδεων και αφελών, αλλά εντελώς ΑΝΤΙΘΕΤΑ αποκαλύπτεται ως επίθεση απ’ τα ΔΕΞΙΑ και μάλιστα της πιο ακραίας αντιδραστικής αστικής μορφής δηλ. ΕΙΝΑΙ μια φιλο-ΧΙΤΛΕΡΙΚΗ επίθεση , αφού οι παμπάλαιες πασίγνωστες αντιμαρξιστικές τροτσκιστικές απόψεις-θέσεις, τουλάχιστον μετά την ΕΙΣΟΔΟ της σοσιαλιστικής-κομμουνιστικής Σοβιετικής Ένωσης στον πόλεμο, σε συνδυασμό και στενή σχέση με τη διαμόρφωση πλέον, κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκόσμιου πολέμου, των ΔΥΟ – σε αιματηρότατη πολεμική σύγκρουση – γιγαντιαίων ΑΝΤΙΠΑΛΩΝ πολιτικο-στρατιωτικών στρατοπέδων, αυτές ΔΕΝ ήταν απλά και ΜΟΝΟ αστικές, δεξιές οπορτουνιστικές, αλλά ΕΠΙΠΛΕΟΝ και ΠΡΩΤΙΣΤΩΣ ήταν-είναι φιλο-ΧΙΤΛΕΡΙΚΕΣ: κι’ αυτό επειδή ΑΚΡΙΒΩΣ βρέθηκαν (βρίσκονται) ΑΜΕΣΑ ( αντικειμενικά-υποκειμενικά ) στην ΥΠΗΡΕΣΙΑ (θεωρητικά-πρακτικοπολιτικά) του υπεραντιδραστικού ιμπεριαλιστικού φασιστικού Άξονα: ΒΕΡΟΛΙΝΟ-ΡΩΜΗ-ΤΟΚΙΟ καθόλη τη διάρκεια του πολέμου και ως τέλος του – μαζί βέβαια και με τον τροτσκιστικό φιλο-ΧΙΤΛΕΡΙΚΟ μύθο περί « δευτέρου ιμπεριαλιστικού πολέμου »(!) και απ τις ΔΥΟ πλευρές(!), δηλ. και απ’ την πλευρά της Σοβιετικής Ένωσης–ένοπλου Αντιφασιστικού-Κομμουνιστικού κινήματος (αναφορά σε επόμενη συνέχεια ).

Οι τροτσκιστές (και όποιοι άλλοι οπορτουνιστές), ακολουθώντας την αντιμαρξιστική φιλο-ΧΙΤΛΕΡΙΚΗ γραμμή του ΔΙΠΛΟΥ προδότη ΤΡΟΤΣΚΙ (γενικά και ειδικά της πατρίδας του) με τα περί « δευτέρου ιμπεριαλιστικού πολέμου »(!) (Λ. ΤΡΟΤΣΚΙ : «Στην υπεράσπιση του Μαρξισμού», σελ. 47 & 238, εκδ. «ΑΛΛΑΓΗ», Αθήνα 1980) αλλά και με την σαφέστατη προβολή – σε αντιπαράθεση με το σύνθημα : « Για την Πατρίδα! Για τον Στάλιν!» – ως κεντρικού συνθήματος : « Για τον Σοσιαλισμό! Για την Παγκόσμια Επανάσταση! Ενάντια στον Στάλιν!» (στο ίδιο, σελ.54) δηλ. πρόβαλλαν το φιλο-ΧΙΤΛΕΡΙΚΟ σύνθημα (θεωρητικά–πρακτικά πολιτικο-στρατιωτικά) : πάλη « Ενάντια στο Σταλιν!» , ΧΤΥΠΟΥΣΑΝ τότε τη μαρξιστική γραμμή της ΚΔ – 7 ^ου Συνεδρίου και τη Σοσιαλιστική Σοβιετική ‘Ενωση – ΜΟΝΑΔΙΚΟΥΣ ισχυρούς αντιπάλους του ΦΑΣΙΣΜΟΥ – με εξόφθαλμο αποκλειστικό ΣΤΟΧΟ να ΔΙΑΣΩΣΟΥΝ τη ΧΙΤΛΕΡΙΚΗ ιμπεριαλιστική Γερμανία και το φασιστικό Άξονα απ’ την ήττα: (« Αυτό το είδος της "υπεράσπισης της ΕΣΣΔ" θα διαφέρει φυσικά, όπως η νύχτα από τη μέρα, από την επίσημη υπεράσπιση του καθοδηγείται τώρα από το σύνθημα "Για την Πατρίδα! Για τον Στάλιν!". Η δ ι κ ή μ α ς υπεράσπιση της ΕΣΣΔ γίνεται με το σύνθημα "Για τον Σοσιαλισμό! Για την Παγκόσμια Επανάσταση! Ενάντια στον Στάλιν!"» (στο ίδιο, σελ. 54) ( βλέπε γι’ αυτό το ζήτημα το παρακάτω ευστοχότατο σχόλιο του ERNST BLOCH στη σημείωση για τις « ΔΙΚΕΣ »).

ΤΡΙΑ είναι, ανάμεσα στ’ άλλα, τα ΚΟΙΝΑ βασικότερα σημεία μεταξύ των τριών δεξιών οπορτουνιστικών τροτσκιστο-χρουστσοφικών αλλά πρωτίστως φιλο-ΧΙΤΛΕΡΙΚΩΝ επιθέσεων στη μαρξιστική γραμμή της Γ΄ Κομμουνιστικής Διεθνούς :

1. Επίθεση στη μαρξιστική γραμμή του VII Συνεδρίου της KOMINTERN .

2. Εξόφθαλμος ΑΝΤΙΣΤΑΛΙΝΙΣΜΟΣ (ανοιχτός ή συγκαλυμμένος), γιατί η επίθεση στο 7 ^ο Συνέδριο της Γ΄ΚΔ και το GEORGI DIMITROV αποτελεί ΟΛΟΜΕΤΩΠΗ επίθεση στο μεγάλο καθοδηγητή της Κομιντέρν ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ όπως προαναφέρθηκε .

3. Αποπροσανατολιστική απόπειρα απόδοσης στη μαρξιστική γραμμή του 7 ^ου Συνεδρίου και στους ΣΤΑΛΙΝ- DIMITROV των μετέπειτα προδοτικών σοσιαλδημοκρατικών απόψεων της νέας χρουστσοφικής σοσιαλδημοκρατίας (20 ^ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ, « ειρηνικός δρόμος » κλπ.), ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΩΝΤΑΣ έτσι (αφού ΤΑΧΑ ήδη προϋπήρχαν) και συγκαλύπτοντας τον αντιμαρξιστικό προδοτικό χαρακτήρα αυτού του αντεπαναστατικού αστικού ρεύματος που κατέστρεψε τον σοσιαλισμό-κομμουνισμό και ολόκληρο το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα (η ηγεσία του «Κ»ΚΕ και ο Μ. Μαϊλης ακριβώς αυτό εννοούν όταν γράφουν ότι « η εκλογή αυτοδιάλυσης της Κομμουνιστικής Διεθνούς (1943) » επέδρασε, μαζί με άλλα γεγονότα « αρνητικά και στο ΚΚΣΕ » και πως δεν « προοιωνίζονταν θετικές εξελίξεις » («Ρ» 13/2/2000, σελ 11, «Θέσεις για το σοσιαλισμό» (Οκτώβρης 2008), Παπαρήγα για « διάλυση της Γ΄Διεθνούς », «Ρ» 6/11/2008, κλπ. κλπ., ο Δ. Γρηγορόπουλος ισχυρίζεται πως τα ντοκουμέντα των χρουστσοφικών σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων των δεκαετιών «1970 και του 1980» αποτελούν τάχα «συνέχεια»(!) εκείνων του 7 ^ου Συνεδρίου, σελ. «Τετράδια του Μαρξισμού» 02/2016, σελ 114, ενώ ο γερμανός τροτσκιστής-χρουστσοφικός W . Eggers ισχυρίζεται ότι η ΔΗΘΕΝ « δεξιά οπορτουνιστική σημαία του DIMITROV » οδήγησε τάχα πολύ νωρίτερα απ’ το « 20 ^ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ » στο ρεβιζιονισμό, κλπ. κλπ).

Για ΑΥΤΟΔΙΑΛΥΣΗ ΚΔ βλέπε ΚΟΜΕΠ, αρ. 15, Ιούλης 1943, που σε κάποιο σημείο προς το τέλος του κειμένου γίνεται λόγος για ΚΑΤΑΛΗΨΗ της πολιτικής Εξουσίας-Σοσιαλισμό και αναφέρεται σαφέστατα : « η συντριβή του φασισμού και η εθνική απελευθέρωση ανοίγουν το δρόμο για την αναδημιουργία της Ελλάδας με τη λαϊκή Δημοκρατία, με το σοσιαλισμό. Οι καταχτητές και οι ποικιλώνυμοι πράκτορές τους – οι Ράλληδες, Πάγκαλοι, τα σκυλόψαρα, το τροτσκιστικό χαφιεδολόϊ – θα λυσσάξουν πιο πολύ ενάντια στο ΚΚΕ ». Και επιπλέον : «Βοήθημα για την ιστορία του ΚΚΕ, σελ. 182, εκδοτικό «Νέα Ελλάδα», 1952, ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ : «Ο μεγάλος πόλεμος για την Πατρίδα», σελ. 76-77, εκδ. «Τα νέα βιβλία», Αθήνα 1946, «ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ», αρ. φυλ. 285, 1-15 Νοέμβρη 2008, σελ. 2-4, κλπ..

Οι σημερινές αντισταλινικές τροτσκιστικές επιθέσεις – συνέχεια των παλιότερων τροτσκιστικών – ΟΛΩΝ των αντισταλινικών ρεφορμιστών απ’ την ηγεσία του «Κ»ΚΕ των ΠΑΠΑΡΗΓΟ-ΚΟΥΤΣΟΥΜΠΟ-ΜΑΪΛΗΔΩΝ, των διαφόρων ΓΡΗΓΟΡΟΠΟΥΛΩΝ (ΝΑΡ-ΑΝΤΑΡΣΥΑ) ως τους γερμανούς τροτσκιστές-χρουστσοφικούς τύπου EGGERS στο 7 ^ο Συνέδριο της Γ΄ΚΔ (ΣΤΑΛΙΝ- DIMITROV ) συνιστούν :

πρώτο , από μόνες τους άρνηση , πλήρη εγκατάλειψη και ΠΡΟΔΟΣΙΑ του επαναστατικού μαρξισμού δηλ. του ΛΕΝΙΝΙΣΜΟΥ-ΣΤΑΛΙΝΙΣΜΟΥ , επειδή στη συγκεκριμένη περίπτωση αυτός εκφράζεται ΜΟΝΟ στη μαρξιστική γραμμή του 7 ^ου Συνεδρίου της Γ΄ ΚΔ, δεύτερο, ολοκληρωτική εγκατάλειψη της Αντιφασιστικής στάσης , τρίτο, είναι επιθέσεις απ’ τα ΔΕΞΙΑ και άμεσα υπονομευτικού χαρακτήρα στο ένοπλο Αντιφασιστικό-κομμουνιστικό κίνημα τη Γ΄ΚΔ, μ’ επικεφαλής τη Σοβιετική Ένωση, επειδή ήταν ΑΚΡΙΒΩΣ η μαρξιστική γραμμή του 7 ^ου Συνεδρίου της Γ΄ΚΔ εκείνη που ΔΙΕΣΩΣΕ τη σοσιαλιστική-κομμουνιστική Σοβιετική Ένωση και οδήγησε στη ΣΥΝΤΡΙΒΗ της χιτλερικής Γερμανίας, τέταρτο, οι τροτσκιστικές επιθέσεις ήταν και είναι ΣΑΦΕΣΤΑΤΑ φιλο-ΧΙΤΛΕΡΙΚΟΥ χαρακτήρα σ' εκείνα τα πλαίσια δηλ. σε ΣΤΕΝΗ πάντα και ΑΜΕΣΗ σχέση με την τότε ΔΕΔΟΜΕΝΗ αντικειμενική ιστορική πραγματικότητα της αιματηρότατης πολεμικής σύγκρουσης Χιτλερικής Γερμανίας – Σοβιετικής Ένωσης (1941-1945) που δεν άφηνε, ούτε αφήνει, καμία άλλη επιλογή : με το ΦΑΣΙΣΜΟ ή με τη ΣΟΒΙΕΤΙΚΗ ΕΝΩΣΗ, ΧΙΤΛΕΡ ή ΣΤΑΛΙΝ , με τον αντιφασίστα ERNST BLOCH να σημειώνει το 1937 με σαφήνεια : «χ ω ρ ί ς τ η Ρ ω σ ί α, κ α ν έ ν α ς Α ν τ ι φ α σ ι σ τ ι κ ό ς Α γ ώ ν α ς κ α ι κ α μ ι ά Ν ί κ η » (Ο Τρότσκι είχε ήδη, τουλάχιστον από τις 25 Σεπτέμβρη του 1939 αποφασίσει: «Ενάντια στον Στάλιν» δηλ. φιλο-ΧΙΤΛΕΡΙΚΑ, όπως παρατίθεται παραπάνω).

Σε πλήρη ΑΝΤΙΘΕΣΗ και εχθρικότατη αντιπαράθεση με τις τροτσκιστικές (και όποιων άλλων δεξιών οπορτουνιστών) φιλο-ΧΙΤΛΕΡΙΚΕΣ απόψεις-στάσεις και υπονομευτικές-διασπαστικές προδοτικές ενέργειες, στη γενική συνολική στρατηγική και τακτική της Σοβιετικής Ένωσης και του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος (Γ΄ΚΔ) εκείνης της ιστορικής περιόδου αντιμετώπισης του αναπτυσσόμενου φασισμού και της προετοιμασίας του ιμπεριαλιστικού πολέμου της Χιτλερικής Γερμανίας ΠΕΡΙΛΑΜΒΑΝΟΝΤΑΝ : η μαρξιστική γραμμή του 7 ^ου Συνεδρίου (1935), οι επαναστατικές Δίκες** της Μόσχας , οι διπλωματικές ενέργειες της εξωτερικής πολιτικής της Σοβιετικής Ένωσης που βασίζονταν στον προλεταριακό διεθνισμό, τα στρατιωτικά μέτρα και προετοιμασίες για τον επερχόμενο πόλεμο, το Σύμφωνο μη επίθεσης Σοβιετικής Ένωσης-Γερμανίας, η αυτοδιάλυση της ΚΔ, η εκμετάλλευση των ενδοιμπεριαλιστικών αντιθέσεων στην οποία στηρίχτηκε η προσωρινή αντιχιτλερική συμμαχία ΕΣΣΔ-ΑΓΓΛΙΑΣ-ΗΠΑ, κλπ. μα πρώτα απ’ όλα ο σαφής προσδιορισμός του χαρακτήρα του Β’ παγκοσμίου πολέμου – ΟΛΑ μαζί συγκρότησαν τότε την αποκλειστικά ΜΟΝΑΔΙΚΗ μαρξιστική γραμμή που μπορούσε να οδηγήσει – ΚΑΙ οδήγησε – ΠΡΩΤΑΡΧΙΚΑ στην αποτελεσματική υπεράσπιση και ΔΙΑΣΩΣΗ της σοσιαλιστικής-κομμουνιστικής Σοβιετικής Ένωσης και τη ΣΥΝΤΡΙΒΗ του φασιστικού Άξονα αλλά και την ΚΑΤΑΛΗΨΗ της πολιτικής ΕΞΟΥΣΙΑΣ απ’ το προλεταριάτο και τους συμμάχους του σε σειρά χώρες.

Η γενική συνολική επαναστατική ΕΝΙΑΙΑ μαρξιστική στρατηγική της Σοβιετικής Ένωσης – διεθνούς Αντιφασιστικού-Κομμουνιστικού κινήματος των διαφόρων χωρών, δεν ήταν ΜΟΝΟ μια θεωρητικο-πολιτική Διακήρυξη, αλλά ΕΦΑΡΜΟΣΤΗΚΕ με τη μέγιστη δυνατή ακρίβεια και συνέπεια στον πολιτικό, διπλωματικό και στρατιωτικό τομέα δράσης, ενώ η ΟΡΘΟΤΗΤΑ της κρίθηκε-επιβεβαιώθηκε ΟΡΙΣΤΙΚΑ πλέον στην ΠΡΑΞΗ κατά τη διάρκεια και μετά το τέλος του πολέμου με : 1 . την αποτελεσματική υπεράσπιση και ΔΙΑΣΩΣΗ της σοσιαλιστικής-κομμουνιστικής Σοβιετικής Ένωσης, 2 . την απελευθέρωση των ευρωπαϊκών λαών (και ευρύτερα) απ’ το ναζιστικό ζυγό, 3 . την πλήρη καταστροφή των φασιστικών γερμανικών στρατευμάτων, την άνευ όρων παράδοση της ΧΙΤΛΕΡΙΚΗΣ Γερμανίας και τη συντριβή του ΧΙΤΛΕΡΟ-ΦΑΣΙΣΜΟΥ , 4 . τη μετατροπή σειράς χωρών σε Λαϊκές Σοσιαλιστικές Δημοκρατίες , 5 . τη δημιουργία του σοσιαλιστικού στρατοπέδου , 6 . τη μεγάλη ανάπτυξη του Αντιφασιστικού και επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος στις διάφορες χώρες, πρωτοφανή στην ιστορία του.

Και τώρα τρία καίρια και θεμελιώδη ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ που αποκαλύπτουν τα χονδροειδή τερατώδη ψεύδη, τις διαστρεβλώσεις και τις συκοφαντίες αλλά ταυτόχρονα αναδεικνύουν και τα εξόφθαλμα ΑΔΙΕΞΟΔΑ και των τριών περιπτώσεων της χρουστσο-τροτσκιστικής κατεύθυνσης :

Πρώτο, πως είναι, λοιπόν, δυνατό η ΕΦΑΡΜΟΓΗ της γραμμής της Γ΄ΚΔ–7 ^ου Συνεδρίου να έχει οδηγήσει σε τόσες πολλές και τόσο μεγάλες ΕΠΙΤΥΧΙΕΣ για το Προλεταριάτο και τους λαούς όλων των χωρών και ταυτόχρονα να έχουν, έστω και ελάχιστη πειστικότητα και την παραμικρή σχέση με την ιστορική ΑΛΗΘΕΙΑ, τα χονδροειδή ΨΕΥΔΗ, οι συκοφαντίες και οι ΑΝΤΙΣΤΑΛΙΝΙΚΕΣ σχιζοφρενικές πολιτικές, μα πρωτίστως φιλο-ΧΙΤΛΕΡΙΚΕΣ, ΠΑΛΑΒΡΕΣ των διαφόρων σημερινών προδοτικών τροτσκιστο-χρουστσοφικών σοσιαλδημοκρατικών κατευθύνσεων σε βάρος του επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος της Γ’ ΚΔ με καθοδηγητή τον ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ ; : « ο Στάλιν επιδίδεται ουσιαστικά σε φιλο-ναζιστική προπαγάνδα, την ώρα που οι ναζί βρίσκονται έξω από τη Μόσχα » (!), κλπ. («ΜΑΡΞΙΣΤΙΚΗ ΣΚΕΨΗ», τόμος 6 ^ος , σελ. 126, Ιούλιος-Σεπτέμβριος 2012), « η νέα στρατηγική της ΚΔ ωθούσε να διεξάγεται η πάλη του κομμουνιστικού και εργατικού κινήματος υπό ΞΕΝΗ ΣΗΜΑΙΑ (υπογρ. «Α»)» («Το ΚΚΕ στον ιταλοελληνικό πόλεμο 1940-1941», σελ 26, Αθήνα 2015), κλπ., ΤΑΧΑ « η γραμμή του 7 ^ου Συνέδριου της Γ΄ Διεθνούς δεν αφήνει περιθώρια για την επαναστατικοποίηση της ταξικής πάλης, για τη μετατροπή του αντιφασιστικού αγώνα σε προλεταριακό επαναστατικό αγώνα » («Τετράδια του Μαρξισμού» 02/2016, σελ. 112), WOLFGANG EGGERS : η δήθεν « άρνηση της προλεταριακής επανάστασης και η συμμαχία με τη μπουρζουαζία… ήταν η χειρότερη προδοσία στην ιστορία της Komintern », πως ΤΑΧΑ « το VII Συνέδριο άνοιξε διάπλατα τις πόρτες στο σοσιαλδημοκρατισμό », « άνοιξε το δρόμο στη διάλυση της Komintern », « προδοσία Dimitrov και προδοσία VII Συνεδρίου » κλπ. («Verrat des VII Weltkongresses der Komintern», 24. Juli 2015, σελ . 2 και 3) κλπ . κλπ .

Δεύτερο, πως είναι-ήταν δυνατό με «τη νέα στρατηγική της ΚΔ» να διεξάγονταν η πάλη ΤΑΧΑ «υπό ΞΕΝΗ ΣΗΜΑΙΑ» («Κ»ΚΕ, 2015) ή αλλιώς «η πάλη του εργατικού κινήματος κάτω από τη σημαία της αστικής δημοκρατίας» («Κ»ΚΕ: «ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ», σελ. 38) ή ακόμα «με τη προδοτική γραμμή της ΚΔ» (διάφοροι EGGERS ) και ταυτόχρονα – όλως παραδόξως για την περίπτωση αυτής της κατεύθυνσης – η νέα οικονομικο-κοινωνικο-πολιτική πραγματικότητα που προέκυψε μετά τον πόλεμο, τουλάχιστον στην Ευρώπη (αν όχι ευρύτερα), να συνιστά – ΑΡΚΙΒΩΣ αυτή η νέα πραγματικότητα – ΑΠΩΛΕΙΑ θέσεων της μπουρζουαζίας και του ιμπεριαλισμού και σε αλλαγή συσχετισμού δυνάμεων σε βάρος της διεθνούς Αντίδρασης;

Τρίτο, πως είναι-ήταν δυνατό να μην συνδέονταν ΔΗΘΕΝ «ο αντιφασιστικός αγώνας με τον προλεταριακό επαναστατικό αγώνα» (ΝΑΡ-ΑΝΤΑΡΣΥΑ), ή να μην «φωτίζονταν» τότε ο συνδυασμός «της εθνικοαπελευθερωτικής ή αντιφασιστικής πάλης για την ανατροπή της αστικής εξουσίας» («Κ»ΚΕ: «ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ», σελ. 38) ή, ακόμα χειρότερα, να ακολουθήθηκε «σοσιαλδημοκρατική» γραμμή δηλ. εκείνη του «προδοτικού 7ου Συνέδριου» ( W . EGGERS ) και ταυτόχρονα οδηγήθηκαν μια σειρά χώρες, μετά τον πόλεμο, σε Λαϊκοδημοκρατικό-Σοσιαλιστικό δρόμο (ΑΛΒΑΝΙΑ, ΒΟΥΛΓΑΡΙΑ, κλπ.) ; Ή μήπως, κατά τη γνώμη-εκτίμηση τους, ΔΕΝ οδηγήθηκαν σ' αυτό το δρόμο, οπότε από εδώ απορρέει ότι οι τροτσκιστο-χρουστσοφικοί σοσιαλδημοκράτες ηγέτες («Κ»ΚΕ-ΝΑΡ-ΑΝΤΑΡΣΥΑ- EGGERS , κλπ.) ΑΡΝΟΥΝΤΑΙ τη δημιουργία, μετά τον πόλεμο, και την αντικειμενική ΥΠΑΡΞΗ του σοσιαλιστικού στρατοπέδου ;

Είναι κάτι παραπάνω από ορατά τα υπαρκτά αδιέξοδα αυτών των οπορτουνιστών για τα οποία σκόπιμα σιωπούν : είναι ΚΡΑΥΓΑΛΕΑ.

Τα εμφανή όμως ΑΔΙΕΞΟΔΑ και των τριών περιπτώσεων («Κ»ΚΕ-ΝΑΡ-ΑΝΤΑΡΣΥΑ- EGGERS ) της τροτσκιστο-χρουστσοφικής σοσιαλδημοκρατικής κατεύθυνσης είναι τόσο εξόφθαλμα και κραυγαλέα που : απ’ τη μια εκφράζουν-προβάλλουν τις πραγματικές φιλο-ΧΙΤΛΕΡΙΚΕΣ τους θέσεις με τις επιθέσεις στο 7 ^ο Συνέδριο-Γ’ ΚΔ – ΜΟΝΑΔΙΚΟ μαχητικό αντίπαλο του φασιστικού ΑΞΟΝΑ και σφοδρότατο πολέμιο των φιλο-ΧΙΤΛΕΡΙΚΩΝ τροτσκιστικών θέσεων και υπονομευτικών ενεργειών – ενώ απ’ την άλλη η ηγεσία του «Κ»ΚΕ , για εξαπάτηση και παραπλάνηση της εργατικής τάξης, δεν τολμά να κατονομάσει τους ΣΤΑΛΙΝ- DIMITROV , το ΝΑΡ δεν κατονομάζει το ΣΤΑΛΙΝ, οι διάφοροι τροτσκιστές EGGERS επιτίθενται στην ΚΔ – 7 ^ο Συνέδριο και το DIMITROV μη τολμώντας να κατονομάσουν το μεγάλο κλασσικό του Μαρξισμού και καθοδηγητή της ΚΟΜΙΝΤΕΡΝ, παρουσιάζοντας έτσι τον ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ ως το «μεγάλο αφελή»(!) που για σχεδόν 20 ολόκληρα χρόνια (1935-1953) δεν «είχε καταλάβει» (!) τη ΔΗΘΕΝ «προδοσία» του 7 ^ου Συνεδρίου της ΚΔ και τον «προδότη» (!) DIMITROV , ενώ ΟΛΟΙ μαζί σήμερα υποκριτικά «τιμούν» τη μεγάλη Αντιφασιστική ΝΙΚΗ των λαών και αναγκαστικά υποκλίνονται μπροστά της δημαγωγικά, αφού είναι γνωστό ότι την κρίσιμη εκείνη ιστορική περίοδο οι τροτσκιστικές κατευθύνσεις βρέθηκαν ( αντικειμενικά-υποκειμενικά ), με τις επιθέσεις τους στη μαρξιστική γραμμή της ΚΔ, στο αντίπαλο φιλο-ΧΙΤΛΕΡΙΚΟ στρατόπεδο , καταβάλλοντας απεγνωσμένα προσπάθειες υπονόμευσης και τελικά ματαίωσης αυτής της μεγάλης ΝΙΚΗΣ . Και είναι τέτοιο το μέγεθος του ΑΔΙΕΞΟΔΟΥ του τροτσκιστή προδότη EGGERS , που στο φλύαρο αντικομμουνιστικό τροτσκιστικό αντικομιντέρν-αντισταλινικό του παραλήρημα για « προδοσία Dimitrov και προδοσία VII Συνεδρίου », φτάνει στο σημείο να «προσφέρει» σ’ όποιους αφελείς και μάλιστα απ’ την πρώτη κιόλας σελίδα του άθλιου λιβελογραφήματός του μια «εύγευστη» ρωσική τροτσκιστο-χρουστσοφική αλλά δηλητηριώδη σαλάτα αποτελούμενη : από αντικομιντέρν οπαδούς του Τρότσκι και υπερασπιστές των Κομιντέρν- DIMITROV (σελ.2-3) (!!!). Άφθαστος τροτσκιστικός εκλεκτικισμός που συνάμα αποτελεί και τη μόνιμη χαρακτηριστική μεθοδολογία ΟΛΩΝ των δεξιών οπορτουνιστικών ρευμάτων.

Οι φιλο-ΧΙΤΛΕΡΙΚΕΣ απόψεις-θέσεις των παλιών τροτσκιστών ΟΛΩΝ των κατευθύνσεων θάβονταν τότε νυχθημερόν, μαζί με τις ναζι-φασιστικές, στα πεδία των αιματηρότατων μαχών του Β΄ παγκοσμίου Αντιφασιστικού πολέμου , στις απανωτές νικηφόρες μάχες του επαναστατικού Κόκκινου Στρατού και του ένοπλου Αντιφασιστικού-Κομμουνιστικού κινήματος στις διάφορες χώρες, και τελικά θάφτηκαν ΟΡΙΣΤΙΚΑ στα ερείπια του Reichstag του ΧΙΤΛΕΡΙΚΟΥ Βερολίνου το Μάη του 1945 με τελική νικηφόρα στρατιωτική πράξη την τοποθέτηση της ΚΟΚΚΙΝΗΣ ΣΗΜΑΙΑΣ σ΄αυτό.

Το διεθνές προλεταριάτο και οι λαοί όλων των χωρών, παλιότερα και ΣΗΜΕΡΑ, ξέρουν και γνωρίζουν πολύ καλά ότι στο Χιτλερικό ΒΕΡΟΛΙΝΟ ΔΕΝ μπήκαν , ούτε οι αντεπαναστάτες ΤΡΟΤΣΚΙΣΤΕΣ, ούτε οι διάφοροι τροτσκιστο-χρουστσοφικοί EGGERS , ούτε οι ΠΑΠΑΡΗΓΟ-ΚΟΥΤΣΟΥΜΠΟ-ΜΑΪΛΗΔΕΣ («Κ»ΚΕ), ούτε οι ΓΡΗΓΟΡΟΠΟΥΛΟΙ (ΝΑΡ-ΑΝΤΑΡΣΥΑ), αλλά ΜΠΗΚΕ ο επαναστατικός Κόκκινος Στρατός του ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ , αφού πρώτα σύντριψε ολοσχερώς τα ΧΙΤΛΕΡΙΚΑ στρατεύματα, με την άμεση, συνεπή, διαρκή και μαχητική ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗ του ένοπλου Αντιφασιστικού-Κομμουνιστικού κινήματος των διαφόρων χωρών, μ΄ επικεφαλής τους επαναστάτες κομμουνιστές ηγέτες της KOMINTERN , μεταξύ των οποίων, και ο μεγάλος κομμουνιστής ηγέτης GEORGI DIMITROV που τον λασπώνουν με τον πλέον άθλιο τρόπο, με άφθαστη προκλητικότητα και θρασύτητα, οι διάφοροι αντισταλινικοί-αντιχοτζικοί άκαπνοι προδότες με φιλο-ΧΙΤΛΕΡΙΚΕΣ θέσεις EGGERS , χαρακτηρίζοντάς τον «προδότη».

Στο Βερολίνο δεν μπήκε απλά ο Κόκκινος Στρατός, όπως ψευδέστατα ισχυρίζονται τα διάφορα ρεφορμιστικά έντυπα της χρουστσοφικής-τροτσκιστικής σοσιαλδημοκρατικής ηγεσίας του «Κ»ΚΕ, αλλά ο επαναστατικός Κόκκινος Στρατός υπό την καθοδήγηση του ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ . Ή μήπως τον «καθοδηγούσαν» με τις προσευχές τους οι άκαπνες εθνικίστριες θεούσες ΠΑΠΑΡΗΓΑ-ΚΑΝΕΛΛΗ;

Αλλά και η προκλητική και ακραία φιλο-ΧΙΤΛΕΡΙΚΗ ΠΡΑΞΗ της μετονομασίας του « STALINGRAD » σε « VOLGOGRAD » από την αποστάτρια κλίκα των ΧΡΟΥΤΣΩΦ-ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ είχε μηδενικά αποτελέσματα γι' αυτούς τους φιλο-Χιτλερικούς προδότες, αφού δεν κατάφεραν να σβήσουν-εξαφανίσουν «από προσώπου γης» το όνομα του μεγάλου αρχιτέκτονα της Αντιφασιστικής ΝΙΚΗΣ των λαών ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ. Το διεθνές προλεταριάτο και οι λαοί ΑΡΝΗΘΗΚΑΝ – αρνούνται και ΣΗΜΕΡΑ– πεισματωδώς, συνειδητά ή αυθόρμητα, να αποκηρύξουν το ΣΥΜΒΟΛΟ της μεγάλης αντιφασιστικής ΝΙΚΗΣ των λαών και ταυτόχρονα σύμβολο της καταστροφικής ήττας του χιτλεροφασισμού και μιλούν – και θα μιλούν και στο μέλλον – για « Μάχη του ΣΤΑΛΙΝΓΚΡΑΝΤ » και όχι «μάχη ΒΟΛΓΚΟΓΚΡΑΝΤ» κλπ., κλπ. Οι σημερινοί ρεφορμιστές σοσιαλδημοκράτες ηγέτες «Κ»ΚΕ-ΣΥΡΙΖΑ-ΝΑΡ από τη μια «τιμούν», προφανώς υποκριτικά, τη μεγάλη ΝΙΚΗ των λαών (αλλά χωρίς τον καθοδηγητή της) και υποκλίνονται αναγκαστικά σ' αυτήν και από την άλλη σκόπιμα αποσιωπούν τη μεγάλη, αποφασιστική και καθοριστική συμβολή του ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ σ' αυτή, ενώ αρνούνται να καταγγείλουν δημόσια ως φιλο-ΧΙΤΛΕΡΙΚΗ ΠΡΑΞΗ τη μετονομασία του « STALINGRAD » σε « VOLGOGRAD ».

Οι παραπάνω εκπρόσωποι των αντισταλινικών τροτσκιστο-χρουστσοφικών κατευθύνσεων επέλεξαν όψιμα μετά πολλές δεκαετίες απ’ τη μεγάλη αντιφασιστική ΝΙΚΗ των λαών, να μεταμορφωθούν σε αντιδραστικές φιλο-ΧΙΤΛΕΡΙΚΕΣ βαρυπενθούσες θλιβερές μαυρομαντηλούσες γονατισμένες πάνω στους τάφους των ΧΙΤΛΕΡ-ΜΟΥΣΟΛΙΝΙ, ξεσπώντας απαρηγόρητες σε γοερούς σπαρακτικούς θρήνους, δίπλα στους όπου γης Ναζι-φασίστες, για τη μεγάλη καταστροφική ΗΤΤΑ του ΦΑΣΙΣΜΟΥ – ΝΑΖΙ-ΦΑΣΙΣΜΟΥ το Μάη του 1945.

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ με : Χαρακτήρα του Πολέμου – Κατάληψη πολιτικής Εξουσίας – Προδοσίες

-----

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

* Σοσιαλδημοκρατικό «Κ»ΚΕ (1956) . Οι εκάστοτε σοσιαλδημοκρατικές αντισταλινικές-αντιζαχαριαδικές ηγεσίες από το 1956 που ηγήθηκαν του νέου αστικού σοσιαλδημοκρατικού χρουτσοφικού εκτρώματος που φέρει το όνομα «Κ» Κ Ε (Μάρτης 1956) και προέκυψε απ’ την ανοιχτή, ωμή, βάρβαρη επέμβαση και διάλυση του επαναστατικού ΚΚΕ – δεν έχει απολύτως καμιά σχέση και σε κανένα επίπεδο (ιδεολογικό-πολιτικό-οργανωτικό) με το σταλινικό-ζαχαριαδικό ΚΚΕ – κινήθηκαν πάντα και με συνέπεια στο σοσιαλδημοκρατικό δρόμο των αντισταλινικών ρεβιζιονιστών-τροτσκιστών ΤΙΤΟ-ΧΡΟΥΣΤΣΟΦ σε ΟΛΑ τα ζητήματα της Προλεταριακής Επανάστασης και του Σοσιαλισμού-Κομμουνισμού. Στον ίδιο σοσιαλδημοκρατικό χρουστσοφικό δρόμο – εμπλουτισμένο βέβαια τα τελευταία χρόνια με «μπόλικο» τροτσκισμό – κινείται και η σημερινή ηγεσία παρά τις όποιες παραπλανητικές ψευτο«κριτικές» (επειδή «κρατάει» τις ίδιες θέσεις στα ζητήματα Επανάστασης-Κομμουνισμού) περί « στροφής στο 20 ^ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ (1956) » («ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ», σελ. 51), αφού η άποψη που εκπροσωπείται στο ρεφορμιστικό «Πρόγραμμά του ΚΚΕ» (σελ. 27-58, Αθήνα 2013) « αποτελεί μια κλασική «ευρωκομμουνιστική» και δεξιά οπορτουνιστική στρατηγική », όπως ορθότατα παρατηρούσε τότε ένας απ’ τους συμμετέχοντες στο «διάλογο» («Ρ»8/3/2013, σελ. 18). ΑΚΡΙΒΩΣ επειδή σ’ αυτό (σελ.27-58) υιοθετείται και υπερασπίζεται σιωπηρά ο διαβόητος « ειρηνικός δρόμος » και διατηρείται ανέπαφη δηλ. δεν συντρίβεται η αστική κρατική μηχανή που ΧΩΡΙΣ αυτά να προηγηθούν είναι εντελώς αδύνατη η εγκαθίδρυση της Διχτατορίας του Προλεταριάτου που διατηρείται μόνο φραστικά και για εξαπάτηση στο «Πρόγραμμα». Η ίδια πολιτική απάτη επαναλαμβάνεται και στην πρόσφατη «ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ»(σελ. 57) : «η σοσιαλιστική οικοδόμηση ξεκινά με την επαναστατική κατάκτηση της εξουσίας από την εργατική τάξη. Το εργατικό κράτος, η δικτατορία του προλεταριάτο, είναι όργανο της εργατικής τάξης στην ταξική πάλη, που συνεχίζεται στο σοσιαλισμό με άλλες μορφές και μέσα »(!). Κι αυτό ΑΚΡΙΒΩΣ το ρεφορμιστικό «Πρόγραμμα» διαφημίζει ο «Ριζοσπάστης», μ’ αφορμή την έναρξη του 20 ^ου Συνέδριου του «Κ»ΚΕ, με πηχυαίο δισέλιδο τίτλο ως «επαναστατικό Πρόγραμμα»(!) : « «όπλο» μας το επαναστατικό Πρόγραμμα του ΚΚΕ, «σφαίρες» τα χιλιάδες μέλη και οι οπαδοί του κόμματος »(«Ρ»2/4/2017, σελ. 14-15).

Σε πλήρη αντίθεση με τις αντιμαρξιστικές απόψεις «Προγράμματος»-«ΔΙΑΚΗΡΥΞΗΣ» στα ΔΥΟ θεμελιώδη ζητήματα της Προλεταριακής Επανάστασης (ΑΡΝΗΣΗ : ένοπλης-βίαιης επανάστασης – συντριβής αστικής κρατικής μηχανής ) – ΚΟΙΝΕΣ απόψεις-θέσεις της παλιάς σοσιαλδημοκρατίας- νέας χρουστσοφικής σοσιαλδημοκρατίας (20 ^ο Συνέδριο ΚΚΣΕ) – ο επαναστατικός Μαρξισμός δηλ. ο Λενινισμός-Σταλινισμός διδάσκει : «ο νόμος της βίαιης επανάστασης του προλεταριάτου, ο νόμος της συντριβής της αστικής κρατικής μηχανής, σαν προκαταβολικός όρος για μια τέτοια επανάσταση είναι νόμος αναπόφευκτος » ( Ι.ΣΤΑΛΙΝ : ΑΠΑΝΤΑ, τ.6, σελ. 133, εκδ. της ΚΕ του ΚΚΕ, 1952).

Στο ζήτημα του Σοσιαλισμού η σημερινή σοσιαλδημοκρατική χρουστσοφική-τροτσκιστικη ηγεσία του «Κ»ΚΕ παρά και τις εντελώς τελευταίες παραπλανητικές ψευτο «κριτικές» στο 20 ^ο και 22 ^ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ («ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ», σελ. 51-53) διατηρεί και υπερασπίζει τη γνωστή βασική χρουτσοφικό-τροστκιστική θέση περί δήθεν ΥΠΑΡΞΗΣ «σοσιαλισμού» κατά τη χρουστσο-μπερζνιεφο-γκορμπατσοφική περίοδο (1953-1990) (στο ίδιο σελ. 61 : « αντεπαναστατικές ανατροπές των ετών 1989- 1991») παρόλο που ΔΕΝ υπήρχε πλέον Διχτατορία του Προλεταριάτου (υπήρχε «κράτος όλου του λαού» = δικτατορία της νέας μπουρζουαζίας ) ούτε επαναστατικό μαρξιστικό-λενινιστικό κόμμα (ΚΚΣΕ =«κόμμα όλου του λαού» = κόμμα της νέας μπουρζουαζίας ) και παρόλο που είχαν εφαρμοστεί οι καπιταλιστικού χαρακτήρα οικονομικές μεταρρυθμίσεις , οι οποίες είχαν εξαλείψει εντελώς το Σοσιαλισμό-Κομμουνιςμό δηλ. παρουσιάζει-διαφημίζει ως «Σοσιαλισμό»(!!!) έναν πλέρια παλινορθωμένο καπιταλισμό ή αλλιώς το λεγόμενο « αναπτυγμένο πραγματικό υπαρκτό σοσιαλισμό »(!) της καπιταλιστικο-ιμπεραλιστικής Σοβιετικής Ένωσης εκείνης της ιστορικής περιόδου. Επομένως, υποστηρίζοντας αυτή τη θέση η ηγεσία του «Κ»ΚΕ υιοθετεί και προβάλλει μια αντιμαρξιστική αντίληψη του Σοσιαλισμού-Κομμουνισμού, δηλ. εκείνη του παλινορθωμένου καπιταλισμού .

Οι αστικο-ρεφορμιστικές φλυαρίες της «ΔΙΑΚΗΡΥΞΗΣ» (σελ 51-53) περί « επιχειρησιακού κέρδους »(!), « σοσιαλισμού με αγορά »(!), κλπ. αποτελούν μανδύα απόκρυψης και εξωραϊσμού του καπιταλιστικού Κέρδους και του καπιταλισμού της Αγοράς, που κυριαρχούσαν στη, μετά το ΣΤΑΛΙΝ, περίοδο στη Σοβιετική Ένωση και στις άλλες ανατολικές χώρες του παλινορθωμένου καπιταλισμού. Περιττό να σημειωθεί ότι δεν υπάρχει ως οικονομικο-κοινωνικο-πολιτικό σύστημα « σοσιαλισμός με αγορά ». Ας υπενθυμιστεί ακόμα στην αντιφασιστική-κομμουνιστική νεολαία, ότι οι χρουστσοφικοί σοσιαλδημοκράτες των «Κ»ΚΕ-ΣΥΡΙΖΑ υπεράσπισαν και στήριξαν «με νύχια και με δόντια», δεκαετίες ολόκληρες, τις καπιταλιστικού χαρακτήρα οικονομικές μεταρρυθμίσεις που εξάλειψαν πλήρως το Σοσιαλισμό-Κομμουνισμό σ’ αυτές τις χώρες, ενώ η χρουστσο-μπρεζνιεφική κατεύθυνση της σημερινής ηγεσίας του «Κ»ΚΕ ήταν εκείνη (το αστικό πλέον ΚΚΣΕ) που πρωτοστάτησε και καθοδήγησε άμεσα το πισωδρομικό αυτό προς τον καπιταλισμό προτσές (τα σημερινά σοσιαλδημοκρατικά χρουστσοφικά κόμματα , μαζί και το «Κ»ΚΕ, βαδίζουν τον ίδιο αντισταλινικό ρεφορμιστικό δρόμο αν κρίνει κανείς απ’ τα τελευταία τεύχη της «ΚΟΜΕΠ» αλλά και απ’ τη «Διεθνή Κομμουνιστική Επιθεώρηση», 7/Ιούνης 2017) και εντελώς πρόσφατα τη «ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ» της Διεθνούς Συνδιάσκεψης αυτών των κομμάτων στο Λένινγκραντ («Ρ» 27/8/2017, σελ. 6-7) : επαναπροβολή αντιμαρξιστικών σοσιαλδημοκρατικών απόψεων στα βασικά ζητήματα της Προλεταριακής Επανάστασης και του Σοσιαλισμού-Κομμουνισμού, ισχύει γι’ αυτά η παραπάνω κριτική ).

** Επαναστατικές ΔΙΚΕΣ της Μόσχας. Στις Δίκες της Μόσχας αποκαλύφθηκε ο προδοτικός ρόλος των τροτσκιστών, κλπ., και ομολογήθηκαν οι εγκληματικές κατασκοπευτικές και τρομοκρατικές δολοφονικές τους πράξεις, που όλα μαζί υποχρέωσαν το διάσημο νομικό και λαμπρό επαναστάτη Εισαγγελέα ANDREI J . WYSCHINSKI να προτείνει-ζητήσει στο κλείσιμο της δικαστικής διαδικασίας στο τέλος της αγόρευσής του: « να εκτελεστούν όλα τα λυσσασμένα σκυλιά! » («PROZESSBERICHT über die Strafsache des Trotzkistisch-Sinowjewistischen terroristischen Zentrums», σελ . 167, MOSKAU 1936, Herausgegeben vom Volkskommissariat für Justizwesen der UDSSR).

Τις επαναστατικές Δίκες της Μόσχας υποστήριξε σύσσωμο το διεθνές κομμουνιστικό αλλά και το αντιφασιστικό κίνημα μα και πολλές εκατοντάδες κομμουνιστές και αντιφασίστες διανοούμενοι (δηλ. εκείνοι που ήθελαν να ηττηθεί ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ) από τους Μ. GORKI , I . EHRENBURG , M . SHOLOHOV ως τους L . ARAGON , R . ROLLAND , απ τους S .& B . WEBB , B . SHAW ως τους B . BRECHT , H . MANN , E . BLOCH , κλπ. κλπ., με τον LION FEUCHTWA Ν GER να επισκέπτεται τη Μόσχα το 1937, που αφού παρακολούθησε τις Δίκες έγραψε στις ταξιδιωτικές του εντυπώσεις : « MOSKAU 1937», στις οποίες, μεταξύ άλλων, διερωτήθηκε : « Όταν ο Αλκιβιάδης πήγε στους Πέρσες, γιατί να μην πάει ο Trotzki στους φασίστες;» (σελ.89). Επίσης ο διεθνώς γνωστός αντιφασίστας γερμανός φιλόσοφος ERNST BLOCH αναφερόμενος τ o 1937 (« Kritik einer Prozesskritik », M ä rz 1937) στις επαναστατικές Δίκες της Μόσχας αποκάλυπτε με αξιοθαύμαστη οξυδέρκεια τον προδοτικό ρόλο των τροτσκιστών υπογραμμίζοντας σωστά, ότι πρέπει να γίνει αντιδιαστολή του επαναστατικού Δικαστηρίου από ένα δυτικοευρωπαϊκό ταξικό Δικαστήριο, επειδή έχουν εντελώς διαφορετικό ταξικό περιεχόμενο , διαπίστωνε το « μίσος των τροτσκιστών ενάντια στο Στάλιν », που, μόνο μετά την κατάληψη της εξουσίας απ’ το Χίτλερ, μετατρέπεται σε σύμμαχο του φασισμού και ότι η ενωμένη πλέον « ενέργεια του ναζιστικού τέρατος, του ιαπωνικού αρπακτικού κράτους και του τροτσκιστικού μίσους », συγχωνευμένα σε ενιαία δύναμη δεν πρέπει καθόλου να υποτιμηθούν, για να τονίσει ότι το « τελικό αποτέλεσμα της τροτσκιστικής δράσης δεν θα ήταν φυσικά η παγκόσμια επανάσταση… αλλά η εισαγωγή του καπιταλισμού στη Ρωσία » και « έτσι με σαφήνεια μπορεί να ειπωθεί: το αποτέλεσμα θα είναι να βρεθεί ο γερμανικός φασισμός στη Μόσχα. Η Ρωσία τότε θα γίνονταν, εκείνο που είχε ονειρευτεί ο Rathenau: γιγάντια ανατολική αποικία, γερμανική Ινδία». Αλλού γράφει ότι θα ήταν «αφέλεια χωρίς προηγούμενο να αμφιβάλλει κανείς για τα σχέδια του Τρότσκι» και διερωτάται πως « θα ήταν όντως ακατανόητο αν η Γκεστάπο και ο τροτσκισμός δεν θα συναντιόντουσαν στο έδαφος του κοινού μίσους» ενάντια στη Σοβιετική Ένωση και το ΣΤΑΛΙΝ ( ERNST BLOCH : “Kritik einer Prozesskritik” , στο : «Vom Hasard zur Katastrophe, Politische Aufsätze aus den Jahren 1934-1939, σελ. 177-179, Suhrkamp Verlag, Frankfurt am Main 1972). Ενώ τον ίδιο χρόνο στο άρθρο « Το Ιωβηλαίο των αποστατών » (1937) ο B LOCH σημειώνει, προσδιορίζοντας με σαφή τρόπο την αντιπαράθεση και το ιστορικό δίλημμα της εποχής : ΦΑΣΙΣΜΟΣ ή ΣΟΒΙΕΤΙΚΗ ΕΝΩΣΗ, ΧΙΤΛΕΡ ή ΣΤΑΛΙΝ, δίνοντας έτσι ταυτόχρονα και την εναλλακτική πρόταση δράσης της πιο κρίσιμης στιγμής εκείνης της περιόδου : «χ ω ρ ί ς τ η Ρ ω σ ί α, κ α ν έ ν α ς Α ν τ ι φ α σ ι σ τ ι κ ό ς Α γ ώ ν α ς κ α ι κ α μ ι ά Ν ί κ η » (E. BLOCH : “Jubiläum der Renegaten” (1937), στο : “Politische Messungen, Pestzeit, Vormärz”, σελ. 233, “Suhrkamp Verlag”, Frankfurt am Main 1970).

Από την πλευρά του ο G . DIMITROV σε άρθρο του με τον χαρακτηριστικό τίτλο: «Υποστήριξη στους αδίστακτους τρομοκράτες σημαίνει βοήθεια στο φασισμό» καταδίκαζε με σφοδρότητα τη συμπαράσταση των πολιτικών και συνδικαλιστικών ηγετών της προδοτικής σοσιαλδημοκρατίας στους τρομοκράτες τροτσκιστές κλπ. και σημείωνε ορθότατα, μεταξύ άλλων, ότι «η δίκη ενάντια στους τρομοκράτες, τους πράκτορες του φασισμού, είναι αναπόσπαστο τμήμα του αντιφασιστικού αγώνα της διεθνούς εργατικής τάξης» (Georgi Dimitro v : «Gemeine Terroristen in Schutz nehmen, bedeutet dem Faschismus helfen!», στο: «RUNDSCHAU» über Politik, Wirtschaft und Arbeiterbewegung, 5. Jahrgang, Νο 38, 27/8/1936, σελ. 1541, BASEL).

Παρά τις αντιδραστικές φλυαρίες του προδότη, δραστήριου και μαχητικού πράκτορα του φασιστικού Άξονα ΤΡΟΤΣΚΙ, αλλά και τα χονδροειδή τερατώδη ψεύδ που αράδιασε στη διαβόητη «αντιδίκη» – σ’ αντιπαράθεση με τις επαναστατικές Δίκες της Μόσχας – ο «αντίκτυπος» της έκθεσης της «Επιτροπής DEWEY » (πραγματιστής φιλόσοφος, αντιδραστικός ιδεολόγος του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού), « ήταν ουσιαστικά μηδενικός. Ήταν σαν να πυροβολείς έναν ελέφαντα με αεροβόλο » ομολογεί ο άγγλος τροτσκιστής Κλιφ, (Τόνυ Κλιφ: «ΤΡΟΤΣΚΙ 1927-1940», τ.4, σελ. 503, εκδ. «Μαρξιστικό Βιβλιοπωλείο», Αθήνα 2010), γιατί, όπως αναγκάζεται εκ των υστέρων να παραδεχτεί: « η μόνη ρεαλιστική απάντηση στις πανίσχυρες δυνάμεις του Χίτλερ έμοιαζε να είναι ο Στάλιν και ο Κόκκινος Στρατός » (δεν «έμοιαζε»(!) απλά και μόνο, αλλά ΗΤΑΝ μια χειροπιαστή πραγματικότητα ) (στο ίδιο, σελ. 503-504) . Ευτυχώς για το επαναστατικό κίνημα και για την επιτυχή ένοπλη πάλη των λαών της Ευρώπης ενάντια στο φασισμό, η Σοσιαλιστική-Κομμουνιστική Σοβιετική Ένωση «ξεκαθαρίστηκε» τότε σε μεγάλο βαθμό απ’ τους εσωτερικούς της εχθρούς, ΑΚΡΙΒΩΣ επειδή « οι Δίκες της Μόσχας επισφράγισαν την απομόνωση των τροτσκιστών » (στο ίδιο, σελ. 504), όπως αναγκάζεται να παραδεχτεί και ο Τ.Κλιφ.

Τέλος, με την ευκαιρία ας σημειωθεί ακόμα πως, πέρα απ’ το ότι ο αντιμαρξιστής μενσεβίκος ΤΡΟΤΣΚΙ παρουσιάζει το Φασισμό , – σε πλήρη αντίθεση με το μαρξιστικό ορισμό της Γ΄ΚΔ- DIMITROV (1935) – όπως και οι τότε σοσιαλδημοκράτες, ως κίνημα μικροαστικό , (Λ.ΤΡΟΤΣΚΙ : « Η πάλη ενάντια στο φασισμό στη Γερμανία», σελ.47, εκδ. Εργατική Πάλη, Αθήνα 2000), συγκαλύπτοντας έτσι, το πραγματικό ταξικό του περιεχόμενο , ο αντιδραστικός Τρότσκι υπήρξε απ’ τους πρώτους σημαιοφόρους της αντιδραστικής φασιστικής θεωρίας περί « ολοκληρωτισμού » – αυτές τις μέρες του Αυγούστου βρίσκεται στις «μεγάλες δόξες»(!) της – μα και ο πρώτος που χαρακτήρισε τη σοσιαλιστική-κομμουνιστική Σοβιετική Ένωση του ΣΤΑΛΙΝ « ολοκληρωτικό καθεστώς » (Λ.ΤΡΟΤΣΚΙ: «Η 4 ^η Διεθνής και ο Πόλεμος» σελ. 47, εκδ. Εργατική Πάλη, Αθήνα 2004), δίνοντας συνέχεια και με άλλες αντιμαρξιστικές και αντιδραστικές διατυπώσεις περί « ανατροπής της ολοκληρωτικής γραφειοκρατίας » και « ολοκληρωτικής ολιγαρχίας » (Λ.ΤΡΟΤΣΚΙ : «Ο Πόλεμος και η Τετάρτη Διεθνής», σελ. 72 και 74, εκδ. «ΑΛΛΑΓΗ» Αθήνα 1984).