Ο χυδαίος αντιζαχαριαδισμός της ηγεσίας του «Κ»ΚΕ ή τα Παπαρηγο-«Τζιτζιλώνεια» μυθεύματα περί «καθυστέρησης» έναρξης του δεύτερου αντάρτικου

Από ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ Αρ. Φύλ. 208 15-30 Ιούνη 2005

Οι σοσιαλδημοκράτες ηγέτες του «Κ»ΚΕ, παρά τις όποιες δημαγωγικές αναφορές σε Στάλιν-Ζαχαριάδη για εξαπάτηση της εργατικής τάξης και των κομμουνιστών, δεν χάνουν την ευκαιρία να επιδεικνύουν τα «κάλλη» του αντισταλινισμού-αντιζαχαριαδισμού στο αφεντικό τους, την αντιδραστική αστική τάξη, όπως έπραξαν με τις «Θέσεις του ΚΚΕ για τα 60 χρόνια από την αντιφασιστική νίκη των λαών, 9 Μάη του 1945» και τελευταία με δύο αντιζαχαριαδικά άρθρα του Χρήστου Τζιτζιλώνη, επίσημου «ιστορικού» του «Κ»ΚΕ με τίτλους: «Η μάχη του Γράμμου» και «Η τελική αναμέτρηση» που δημοσιεύτηκαν στα «Ιστορικά» Νο 292 (30.6.2005), της «Ελευθεροτυπίας».

Δεν θα ασχοληθούμε βέβαια, μ’ όλα τα ζητήματα που θέτουν τα άρθρα του χρουστσοφικού σοσιαλδημοκράτη αντιζαχαριαδικού Χρήστου Τζιτζιλώνη και πολύ περισσότερο με τις «Ναπολεόντειου»(!) επιπέδου στρατιωτικές γνώσεις του «μεγάλου στρατηλάτη» και «πολέμαρχου» αλλά και «επιφανούς ιστορικού» παρόλο που πολλοί από εμάς πήραν μέρος στους δυο ένοπλους αγώνες: ΕΑΜ-ΔΣΕ και επομένως διαθέτουν κάποιες έστω ελάχιστες γνώσεις και πείρα από στρατιωτικά θέματα.

Θα περιοριστούμε μόνο στο διαρκώς επαναλαμβανόμενο Παπαρηγο-«Τζιτζιλώνειο» παραμύθι της διαβόητης «15μηνης καθυστέρησης»(!) της έναρξης του δεύτερου ένοπλου αγώνα 1946-49 ή ακριβέστερα το γνωστό παμπάλαιο μύθο, ηλικίας μισού και πλέον αιώνα, της χρουστσοφικής σοσιαλδημοκρατικής ηγεσίας του «Κ»ΚΕ, που ως γνωστόν επινοήθηκε από τον ομοϊδεάτη της Μάρκο Βαφειάδη, έναν αντιΚΚΕ-αντιζαχαριαδικό μύθο που ως στόχο είχε και έχει, διαστρεβλώνοντας τα ιστορικά γεγονότα και την πολιτική γραμμή του Κόμματος εκείνης της περιόδου, να δικαιολογήσει την προδοτική του στάση-σαμποτάρισμα ανάπτυξης και μαζικοποίησης του αντάρτικου απ’ τα μέσα του καλοκαιριού του ’46 και επιπλέον να πλήξει το Νίκο Ζαχαριάδη.

Ο μύθος του Μάρκου Βαφειάδη περί «καθυστέρησης»(!) του αντάρτικου –που συνεχίζουν ακόμα και σήμερα να αναπαράγουν οι αντιζαχαριαδικοί σοσιαλδημοκράτες ηγέτες του «Κ»ΚΕ με αποκλειστικό σκοπό να συκοφαντήσουν το Νίκο Ζαχαριάδη- για να δικαιολογήσει τη σαμποταρίστική του προδοτική στάση συζητήθηκε, όπως είναι γνωστό, στην Γ’ συνδιάσκεψη του ΚΚΕ (10-14.10.1950).

Εκεί ένας απ’ τους πρωτοστάτες στη διάδοση του μύθου αυτού μετά το ’56, ο αποστάτης Κώστας Κολιγιάννης, δήλωσε σχετικά: «Ο Μ. Βαφειάδης για ν’ απαλλαγεί από τις ευθύνες λέει ότι το Κόμμα δεν ξεκίνησε με πίστη κι’ απόφαση να επικρατήσει στον ένοπλο αγώνα, ότι είχε αυταπάτες και ταλαντεύσεις και γι’ αυτό δεν νικήσαμε. Εκτός που είναι γνωστό σε όλους με τι απόφαση ξεκίνησε το Κόμμα, εγώ έχω τούτο που ανατρέπει τον ισχυρισμό του Μ. Βαφειάδη. Τον Ιούλη του 1946 ο ίδιος ο σ. Ζαχαριάδης μου είπε, όταν, τότε, πήγαινα για την Ήπειρο, να φτιάσουμε μαζικό ένοπλο κίνημα. Μίλησε μάλιστα συγκεκριμένα να ξεκινήσουμε από την περιοχή Κόνιτσας και Ζαγόρι με ορμητήριο την Β. Πίνδο-Γράμμο και πλάτες τη Δυτική Μακεδονία και από τα Τζουμέρκα με πλάτες τη Θεσσαλία και βάση τα δυο αυτά ορμητήρια να προχωρήσουμε πιο πέρα. Αν ήταν να φτιάσουμε μικροομάδες να τις χρησιμοποιήσουμε σα μέσο εκβιασμού για την αντιμετώπιση της κατάστασης, όπως λέει ο Μ. Βαφειάδης, τότε τι χρειάζονταν το μαζικό αντάρτικο, που το Κόμμα από τον Ιούνη του 1946 ζητούσε να φτιάσουμε; Εγώ πήγαινα εκεί με υπεύθυνη γνώμη του ΠΓ γιατί πήγαινα Γραμματέας της ΚΟ. Και γιατί το Κόμμα θα έδινε σε μένα τέτοια εντολή-γραμμή και άλλη σε άλλες Οργανώσεις;

Νομίζω, σύντροφοι, ότι όσα λέει ο Μ.Βαφειάδης είναι προσπάθεια να απαλλαγεί από σοβαρότατες ευθύνες που έχει που χάσαμε την ευκαιρία που υπήρχε προς τα τέλη του 1946 και το 1947 και δε  λύσαμε το πρόβλημα των εφεδρειών που είχε οπωσδήποτε αποφασιστική, καθοριστική επίδραση στην εξέλιξη του ένοπλου αγώνα». («3^η ΣΥΝΔΙΑΣΚΕΨΗ ΤΟΥ ΚΚΕ 10-14.10.1950», σελ. 166-167, εκδ. «Γλάρος», Αθήνα 1988).

Πέντε χρόνια αργότερα η διορισμένη δεξιά οπορτουνίστικη κλίκα στο νέο κόμμα, το χρουστσοφικό έκτρωμα «Κ»ΚΕ (1956) και ο «Γραμματέας» του –«ελέω» Χρουστσώφ- Κ. Κολιγιάννης τα «ξέχασε» όλα τα παραπάνω και στο «Γράμμα της ΚΕ του ΚΚΕ» (Απρίλης 1956) ισχυρίζονται: «Δεκαπέντε ολάκερους μήνες οι Κομματικές Οργανώσεις δεν είχαν σαφή προσανατολισμό και περίμεναν οδηγίες για ανάπτυξη του ένοπλου αγώνα. Ο αγώνας αυτός άρχισε να διεξάγεται σε κάπως σημαντική κλίμακα μόλις το δεύτερο εξάμηνο του 1947, δηλαδή 15 μήνες μετά την απόφαση της 2^ης Ολομέλειας του ΚΚΕ ενώ η απόφαση δεν μπορούσε να μην γίνει γνωστή στον εχθρό». («Σαράντα χρόνια του ΚΚΕ, 1918-1958», Επιλογή Ντοκουμέντων, «Πολιτικές και λογοτεχνικές εκδόσεις». Οχτώβρης-Νοέμβρης 1958).

Η τοποθέτηση του Κ. Κολιγιάννη στην 3^η Συνδιάσκεψη του ΚΚΕ (Οχτώβρης 1950) διαψεύδει με σαφέστατο και κατηγορηματικό τρόπο και τα τότε αλλά και τα μετά του ’56 ως τα σήμερα αντιζαχαριαδικά μυθεύματα των αποστατών σοσιαλδημοκρατών ηγετών Κολιγιάννη-Φλωράκη και Παπαρηγο-«Τζιτζιλώνηδων» και δεν θα ήταν αναγκαίο να επεκταθεί κανείς περισσότερο.

Όμως για καλύτερη πληροφόρηση των νεότερων αγωνιστών ας αναφερθούμε μόνο σε κάποιες γραπτές μαρτυρίες (υπάρχουν πολλές προφορικές και γραπτές μαρτυρίες) συναγωνιστών μας, αγωνιστών που πήραν μέρος στο αντάρτικο του 1946-49, αρχίζοντας με τον αντιζαχαριαδικό Γιώργη Μπλάνα (Κίσαβο) που γράφει σχετικά, ανάμεσα στ’ άλλα, γι’ αυτό το ζήτημα: «Ο Ζαχαριάδης τον Ιούλη του 1946 έδωσε εντολή σε μένα για οργάνωση μεγάλων μονάδων (μέσω Μάρκου) αλλά ως το Νοέμβρη 1946 ακόμα, στις πολιτικές οργανώσεις είχαν αντίθετη γραμμή» (Γιώργη Μπλάνα (Κίσαβος): «Εμφύλιος Πόλεμος 1946-49, όπως τα έζησα», σελ. 77, Αθήνα, χωρίς ημερομηνία έκδοσης).

Οι «πολιτικές Οργανώσεις» δεν «είχαν αντίθετη γραμμή» ούτε «η γραμμή του Ζαχαριάδη ήταν διπλή» όπως ισχυρίζεται ο Γ. Μπλάνας, αλλά είχαν γραμμή μαζικοποίησης του αντάρτικου. Όμως σε ορισμένες Οργανώσεις που στην καθοδήγησή τους κυριαρχούσαν δεξιοί οπορτουνιστές που πρόδωσαν το κίνημα με την Βάρκιζα, αυτοί ήταν αντίθετοι με τον ένοπλο αγώνα και ήταν ακριβώς εκείνοι που σαμπόταραν την ανάπτυξή του και δεν εφάρμοσαν την ΚΟΙΝΗ για όλες τις Οργανώσεις γραμμή του Κόμματος, δηλ. τη γραμμή ανάπτυξης και μαζικοποίησης του αντάρτικου από το καλοκαίρι του ’46.

Ο Γιώργης Βοντίσιος-Γούσιας αναφερόμενος στο βιβλίο του Γ. Μπλάνα (Κίσαβου) γράφει σχετικά μ’ αυτό το ζήτημα: «Είναι καθαρό ότι όλοι οι καθοδηγητές των Γραφείων περιοχής του ΚΚΕ (Ηπείρου ο Κολιγιάννης, Στ. Ελλάδας Γούσιας, Θεσσαλίας Μπαρτζώτας – Κίσσαβος, Μακεδονίας Μ. Βαφειάδης, ο τελευταίος σαν επικεφαλής του ένοπλου αγώνα) είχαν εντολή για γρήγορη μαζικοποίηση του ΔΣΕ και δημιουργία μεγάλων μονάδων, τότε πως μπορεί να μιλάει ότι οι πολιτικές οργανώσεις είχαν αντίθετη γραμμή; Αν δεν προχώρησαν να εκμεταλλευτούν τις ευνοϊκές συνθήκες του 1946 χρωστιέται στην αδυναμία των Οργανώσεων και στο σαμποτάρισμα από μέρους μερικών στελεχών. Όπως από τον Κ. Κολιγιάννη στην Ήπειρο και από τον Μ. Βαφειάδη». (Γιώργης Βοντίσιος – Γούσιας «Οι αιτίες για τις ήττες, τη διάσπαση του ΚΚΕ και της Ελληνικής Αριστεράς», τόμος Β’, σελ. 288, εκδ. «Να υπηρετούμε το λαό», Αθήνα, χωρίς ημερομηνία έκδοσης).

Επίσης ο Γεράσιμος Μαλτέζος (Τζιουμερκιώτης) γράφει: «Η βασική μέθοδος πάλης των επαναστατικών δυνάμεων στην περίοδο του 1946 ήταν ο ένοπλος αγώνας» (Γ. Μαλτέζου (Τζιουμερκιώτη): «Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας», σελ. 48, Αθήνα 1984). Ακόμα: «Σωστά ο Ζαχαριάδης αμέσως μετά το Γ’ ψήφισμα έδωκε εντολή στο Μάρκο Βαφειάδη να μαζικοποιήσει το αντάρτικο ως το τέλος του 1946 ως το ύψος του ΕΛΑΣ, δηλ. στους 50.000 - 60.000 άνδρες» (στο ίδιο, σελ. 82). «Ο αρχηγός του ΔΣΕ διέπραξε ασυγχώρητο λάθος στρατηγικής σημασίας σαμποτάροντας την εντολή του Ζαχαριάδη για μαζικοποίηση του αντάρτικου ως τα τέλη του 1946 κι αυτό το λάθος στάθηκε ένα απ’ τα κύρια λάθη στρατηγικής σημασίας, που συντέλεσε αποφασιστικά στην ήττα του ΔΣΕ» (στο ίδιο, σελ. 83). «Αυτό που έκανε ο Μάρκος το χειμώνα 1946-47 ήταν η χαριστική βολή ενάντια στο ΔΣΕ και η ιστορία δεν θα του το συγχωρέσει... Η αδυναμία του και το συνειδητό σαμποτάρισμα του ΔΣΕ προδίκασαν την ήττα του ΔΣΕ» (στο ίδιο, σελ. 62).

Πέρα απ’ τις παραπάνω μαρτυρίες ηγετικών στελεχών του ΔΣΕ, η απόφαση του Κόμματος για επιστροφή τον Ιούνη του ’46 στελεχών από το Μπούλκες στις διάφορες περιοχές της χώρας για ανάπτυξη του αντάρτικου αποτελεί μια επιπλέον απόδειξη ότι κομματική γραμμή ήταν η μαζικοποίηση του αντάρτικου απ’ τον Ιούλη του ’46.

Επίσης μια άλλη σημαντική και πρόσθετη απόδειξη είναι η συγκρότηση του Γενικού Αρχηγείου του ΔΣΕ στις αρχές του Οκτώβρη του 1946, συγκρότηση που είχε προφανώς ως στόχο τη μαζικοποίηση του αντάρτικου. Μάλλον κατά τους «στρατάρχες» του σοσιαλδημοκρατικού «Κ»ΚΕ Παπαρήγα-Τζιτζιλώνη (με «επιτελάρχη» Λ. Κανέλλη λόγω πείρας απ’ την εκστρατεία της στα Ίμια) το Γενικό Αρχηγείο του ΔΣΕ δημιουργήθηκε για να «απομαζικοποιήσει»(!) και «διαλύσει»(!) το αντάρτικο!!!

Απ’ τα παραπάνω γίνεται φανερό πως τα Παπαρηγο-«Τζιτζιλώνεια» μυθεύματα περί «αυταπάτης» του Κόμματος για «άσκηση πίεσης από μερικές αντάρτικες ομάδες»(!), ώστε «αφέθηκε να περάσει ανεκμετάλλευτη η πιο πρόσφορη περίοδος 1946-1947» («ΙΣΤΟΡΙΚΑ», Νο 292, σελ. 22) δεν έχουν καμία σχέση με την ιστορική αλήθεια. Είναι ψευδείς ισχυρισμοί που δείχνουν μεγάλη εμπάθεια και εκφράζουν ένα πρωτοφανές ταξικό μίσος της σοσιαλδημοκρατικής κλίκας του «Κ»ΚΕ απέναντι στο Νίκο Ζαχαριάδη, αποτελούν χονδροειδέστατο και της πιο ακραίας μορφής αντιζαχαριαδισμό.

Εκεί όμως οι ουρανομήκεις «στρατιωτικές» κοτσάνες των «στρατηλατών» του «Κ»ΚΕ Παπαρηγο-«Τζιτζιλώνηδων» δεν γνωρίζουν όρια γελοιότητας είναι ότι «πέτυχαν» να «καταδείξουν» ότι η εκτίμηση της 5^ης Ολομέλειας (30-31 Γενάρη 1949) ήταν «λαθεμένη» για την κατάσταση, επειδή έλεγε ότι: «Η Ελλάδα είναι στο δρόμο προς τη νίκη» («ΙΣΤΟΡΙΚΑ», Νο 292, σελ. 36). Μάλλον τότε κατά τους Παπαρήγα-Τζιτζιλώνη έπρεπε να ανακοινωθεί στους μοναρχοφασίστες και τα αφεντικά τους Αμερικανούς ιμπεριαλιστές: «Η Ελλάδα ήταν στο δρόμο προς την ήττα»!!! (Φαίνεται πως τα σχέδια-εκτιμήσεις για την παραπάνω Ολομέλεια τα κατάστρωναν, με «επιτελάρχη» τη Λιάννα Κανέλλη, κατά τη διάρκεια χορού μαζί της, πριν χρόνια, στον Περισσό).