Στέλιος Δημητρίου - ένας χρόνος από το θάνατό του

Στις 21 Απρίλη συμπληρώθηκε ένας χρόνος από το θάνατο του αγαπημένου μας συντρόφου επαναστάτη κομμουνιστή λενινιστή-σταλινιστή Στέλιου Δημητρίου.

Ο Στέλιος Δημητρίου γεννήθηκε το 1922 στην Ποταμιά-Πρέβεζας όπου πέρασε τα παιδικά και νεανικά του χρόνια.

Η διάδοση στην περιοχή του Φαναριού των επαναστατικών κομμουνιστικών ιδεών από στελέχη του ΚΚΕ επηρέασαν το νεαρό τότε Στέλιο που σε αυτές είδε τη λύση των προβλημάτων της μεγάλης φτώχειας και ανέχειας εκείνης της εποχής αλλά και την κατάργηση της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, ιδιαίτερα τη βάρβαρη εκμετάλλευση των τσιφλικάδων του Φαναριού στους φτωχούς μεροκαματιάρηδες (άνδρες-γυναίκες-παιδιά) που δούλευαν στις λάσπες και τα έλη των χωραφιών τους, απ’ τα ξημερώματα ώσπου να «πέσει η νύχτα» για ένα ξεροκόμματο ψωμί.

Παρά τη φασιστική απαγόρευση των κομμουνιστικών ιδεών και τις συνεχείς διώξεις εκείνης της περιόδου, ιδιαίτερα κατά τη διάρκεια της φασιστικής δικτατορίας του Μεταξά, ο Στέλιος προχώρησε άφοβα σ’ αυτές μη λογαριάζοντας τη μοναρχοφασιστική τρομοκρατία.

Η μαύρη νύχτα της ιταλο-γερμανικής φασιστικής σκλαβιάς τον βρήκε έτοιμο να προσχωρήσει στις γραμμές του ΕΛΑΣ αλλά και σε ΕΠΟΝ-ΚΚΕ, πολεμώντας τους ιταλο-γερμανούς φασίστες κατακτητές αλλά και τους ντόπιους προδότες συνεργάτες τους.

Η πατριωτική του αυτή στάση είχε συγκεντρώσει το μίσος των αντιδραστικών της περιοχής μεταξύ των οποίων και της φασιστικής συμμορίας του Αννίβα που γνώριζε την επαναστατική και πατριωτική δράση του Στέλιου. Όταν έπεσε σε ενέδρα της ο Αννίβας θέλησε να τον εκδικηθεί, δίνοντας εντολή να εκτελεστεί. Γλίτωσε την εκτέλεση μετά από βίαιη αντίδραση γνωστού, του οποίου κάποια άλλη φορά νωρίτερα είχε σώσει τη ζωή του.

Μετά την απελευθέρωση της χώρας απ’ τους κατακτητές και τις προδοτικές συμφωνίες με τελευταία τη Βάρκιζα και την παράδοση των όπλων, ο σύντροφος Στέλιος βρέθηκε, όπως και εκατοντάδες χιλιάδες αντιφασίστες και κομμουνιστές, υπό το συνεχή διωγμό της ντόπιας μοναρχοφασιστικής αντίδρασης και των δολοφονικών συμμοριών της.

Αργότερα με την έναρξη του δεύτερου αντάρτικου, υπό την καθοδήγηση του ΚΚΕ με επικεφαλής το Νίκο Ζαχαριάδη, και τη συγκρότηση του ΔΣΕ προσχώρησε, αφήνοντας πίσω την οικογένειά του, στις γραμμές του και πολέμησε τους αγγλο-αμερικάνους ιμπεριαλιστές και τους ντόπιους μοναρχοφασίστες ως τα τέλη Αυγούστου του ΄49 που αποφασίστηκε η υποχώρηση του ΔΣΕ, επειδή δεν διαγράφονταν πλέον προοπτικές νίκης.

Μετά την υποχώρηση βρέθηκε μαζί με χιλιάδες άλλους μαχητές και μαχήτριες του ΔΣΕ στη φιλόξενη σοσιαλιστική Σοβιετική Ένωση του Στάλιν, στην Τασκένδη πρωτεύουσα του Ουζμπεκιστάν. Εκεί προσαρμόζεται στις νέες συνθήκες ζωής και πολιτικής δράσης, ακολουθώντας πιστά την επαναστατική γραμμή του ΚΚΕ με επικεφαλής το Νίκο Ζαχαριάδη και εκείνη του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος με καθοδηγητή τον Ιωσήφ Στάλιν.

Όμως σε λίγα χρόνια μετά το θάνατο-δολοφονία του Ιωσήφ Στάλιν (5 Μάρτη 1953) αρχίζουν οι επεμβάσεις στα εσωτερικά του ΚΚΕ της προδοτικής ρεβιζιονιστικής κλίκας των Χρουστσοφ-Μικογιάν-Μπρέζνιεφ, κλπ. που κορυφώνονται με τη δημιουργία φράξιας στην ΚΟ της Τασκένδης και τα γεγονότα της 9^ης Σεπτέμβρη 1955 αλλά και την οριστική διάλυση του επαναστατικού ΚΚΕ το Μάρτη του 1956 με τη βίαιη αντικατάσταση της επαναστατικής ηγεσίας Ζαχαριάδη στην παρασυναγωγή της «6^ης Ολομέλειας» και τη συγκρότηση του αστικού σοσιαλδημοκρατικού χρουστσοφικού εκτρώματος που φέρει και σήμερα την επωνυμία «Κ»ΚΕ με γραμμή το «κοινοβουλευτικό ειρηνικό πέρασμα στο σοσιαλισμό», κλπ.

Στη μεγάλη ιστορική διαμάχη και σφοδρότατη σύγκρουση μεταξύ μαρξισμού-λενινισμού και αντεπαναστατικού χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού, ο σύντροφος Στέλιος υπεράσπισε την επαναστατική γραμμή του ΚΚΕ, όπως και η συντριπτικότατη πλειοψηφία των κομμουνιστών της Τασκένδης (πάνω απ’ το 95%), ενάντια στο προδοτικό ρεύμα του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού, κράτησε ψηλά τη σημαία της προλεταριακής επανάστασης και του κομμουνισμού, υπεράσπισε αποφασιστικά και με συνέπεια τον επαναστατικό δρόμο των Στάλιν-Ζαχαριάδη.

Στις μετά το ΄56 δεκαετίες και για πάνω από μισό αιώνα υπεράσπισε και διέδωσε τον επαναστατικό μαρξισμό δηλ. το λενινισμό-σταλινισμό, τις επαναστατικές παραδόσεις του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος των Λένιν –Στάλιν και εκείνες του ηρωικού ΚΚΕ 1918-55 μ’ επικεφαλής το Νίκο Ζαχαριάδη που η προδοτική σοσιαλδημοκρατική ομάδα των Μπρέζνιεφ-Φλωράκη δολοφόνησε, τον Αύγουστο του ΄73, στο Σουργκούτ της Σιβηρίας, μετά 17 χρόνια εξορία.

Απ τις γραμμές τις σταλινικής-ζαχαριαδικής «Κίνησης για ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ του ΚΚΕ 1918-55» ο σύντροφος Στέλιος Δημητρίου αγωνίστηκε για την ανασύνταξη του επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος, κόντρα στην αντεπαναστατική ρεφορμιστική γραμμή των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων, «Κ»ΚΕ-ΣΥΝ, αλλά και στα άλλα οπορτουνιστικά αντεπαναστατικά ρεύματα.

Ο θάνατος του αγαπητού μας συντρόφου Στέλιου Δημητρίου, ενός γνήσιου επαναστάτη κομμουνιστή, αποτελεί σημαντική απώλεια για την «Κίνηση για ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ του ΚΚΕ 1918-55» μα και για το κομμουνιστικό κίνημα του τόπου.

Ο πάντα σταθερός και αισιόδοξος σύντροφός μας Στέλιος έζησε στρατευμένος στην υπόθεση της προλεταριακής επανάστασης και του κομμουνισμού: «και ο στρατιώτης, έφυγε από τη ζωή, μεστός από εμπειρίες και οικογενειακή θαλπωρή».