ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ: 55
12 / 01 / 2007
ΕΚΘΕΣΗ - ΑΝΑΦΟΡΑ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΛΕΥΚΩΝ ΚΕΛΙΩΝ
Μια επιτροπή παρατηρητών, αποτελούμενη από τον πρόεδρο και τα μέλη της Ένωσης Ιατρών Τουρκίας (TTB) και του Επιμελητηρίου Αρχιτεκτόνων και Μηχανολόγων της Τουρκίας (TMMOB) επισκέφτηκαν τις φυλακές τύπου F στην Τεκίρνταγ (Ραιδεστός), πράγμα που δεν έχει ξανασυμβεί τα τελευταία 7 χρόνια. Σύμφωνα με την αναφορά της επιτροπής, από τους 324 κρατούμενους, μόνο οι 6 βγαίνουν από τα κελιά τους για τα μαθήματα Θρησκευτικών. Στα έξι εργαστήρια, όπως της κεραμικής, γλυπτικής κ.ά. παρακολουθούσαν μόνο 3 ή 4 άτομα.
Στην έκθεση - αναφοράς, οι εκπρόσωποι της επιτροπής τόνισαν ότι: «Παρότι το καθεστώς αυτό εφαρμόζεται σύμφωνα με την νομοθεσία, όπως υπερασπίστηκε η διοίκηση των φυλακών, παρατηρήσαμε ότι η συντριπτική πλειοψηφεία των κρατούμενων δεν μπορούν να πάνε στους κοινωνικούς χώρους. Επίσης, πρέπει να σημειωθεί ότι ο χρόνος που προβλέπεται ότι ο κρατούμενος μπορεί να βρίσκεται σε κάποιο κοινωνικό χώρο είναι πολύ λίγος και η συχνότητα της εξόδου από τα κελιά τους είναι μειωμένη. Για να μπορέσει ο κρατούμενος να πάει στους κοινωνικούς χώρους, πρέπει να συμμορφωθεί με τις επιδιώξεις της διοίκησης, αλλιώς χάνει κάθε δικαίωμα της επικοινωνίας. Όμως ακόμη και εκείνοι που δέχονται όλους τους εξαναγκασμούς της διοίκησης, δεν μπορούν να χρησιμοποιούν τα δικαιώματα τους.
Παρατηρήθηκε, επίσης, ότι η μεγάλη πλειοψηφεία των κρατουμένων δεν δέχονται να βγαίνουν στους κοινωνικούς χώρους επειδή η έξοδός τους από τα κελιά γίνεται μόνο με την προϋπόθεση αν υλοποιούν τις επιδιώξεις της διοίκησης. Μια μικρή μερίδα των κρατουμένων, παρότι δεν θέλουν να απέχουν, επειδή τιμωρούνται με δεκάδες πειθαρχικές ποινές, που μόνο μια από αυτές μπορεί να τους απαγορεύει κάθε δικαίωμα τους ακόμη για 6 μήνες, δεν τους επιτρέπεται.
Παρά τα κάποια μικρά θετικά πράγματα, όπως η καθαριότητα κλπ. που είδαμε ή μας άφησαν να δούμε, η αρχιτεκτονική δομή, η νομοθεσία-οι κανονισμοί των φυλακών υλοποιούν, δυστυχώς, το καθεστώς απομόνωσης που καταστρέφει σωματικά και ψυχολογικά τους κρατούμενους. Τις καταστροφικές συνέπειες που παρακαλούνται από την έλλειψη της ανθρώπινης σχέσης διαπιστώσαμε στις συζητήσεις που μπορούσαμε να κάναμε με τους κρατουμένους.
Σύμφωνα με τα επιστημονικά πειράματα που πραγματοποιήθηκαν, ο άνθρωπος κοινωνικό ον, για να συνεχίσει την ύπαρξη του ψυχολογικά και σωματικά με υγεία, αναγκάζεται να έχει αρκετά επαφή με άλλους. Η πραγματικότητα είναι ότι ο άνθρωπος όταν εξαναγκάζεται να ζει σ’ ένα χώρο ανυπαρξίας εξωτερικών διεγερτικών ερεθισμάτων, αρχίζει να αντιμετωπίζει προβλήματα στην υγεία του.
Για να μειωθούν οι βλάβες που προκαλούνται από τη εφαρμογή της απομόνωσης στις φυλακές πρέπει:
- να αναγνωρίζεται ως δικαίωμα σε κάθε κρατούμενο να μπορεί να βγαίνει στους κοινωνικούς χώρους με έναν κατάλληλο αριθμό συγκρατουμένων του καθημερινά και για έναν αρκετό χρόνο χωρίς να υπάρξουν προϋποθέσεις και εξαναγκασμοί.
- να παραδεχτεί το υπουργείο Δικαιοσύνης ότι πρέπει να κάνει προσπάθειες για την κατάργηση του καθεστώτος της απομόνωσης και για τις οικοδομικές και νομικές αλλαγές που πρέπει να γίνουν άμεσα.
- να πραγματοποιηθούν άμεσα οι απαραίτητες αλλαγές στο νομικό πλαίσιο σύμφωνα με την απόφαση της Κομισιόν για την καταπολέμηση των βασανιστηρίων και να τεθούν σε λειτουργία.
- να συγκροτηθούν επιτροπές παρατηρητών με την συμμετοχή των εκπροσώπων των Δικηγορικών Συλλόγων και των Συλλόγων Ιατρών της πόλης όπου βρίσκονται οι φυλακές για να μελετήσουν τις παραβιάσεις των ανθρώπινων δικαιωμάτων των κρατουμένων.
- να συγκροτηθεί μια πλατφόρμα, ανοικτή για την συμμετοχή των επιστημονικών φορέων και Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων που θα συζητήσουν και θα προωθήσουν λύσεις για το ζήτημα των φυλακών».
ΒΑΣΑΝΙΣΤΗΡΙΑ ΣΤΙΣ ΦΥΛΑΚΕΣ ΑΝΗΛΙΚΩΝ
Στις 6 Γενάρη στα κεντρικά γραφεία της Ομοσπονδίας για τα Θεμελιώδη Δικαιώματα, δύο θύματα βασανιστηρίων έδωσαν Συνέντευξη Τύπου. Ο Οζγκιούρ Καράκαγια και ο Ιλκέρ Σαχίν, που συνελήφθησαν και φυλακίστηκαν για την συμμετοχή τους στις διαδηλώσεις ενάντια στα λευκά κελιά, κατάγγειλαν τα βασανιστήρια που υπέστησαν, αναφέροντας λεπτομέρειες:
«Μετά την απόφαση της Εισαγγελίας για την φυλάκιση μας, μας οδήγησαν στις εφηβικές και παιδικές φυλακές της Σίντζαν της Άγκυρας. Εμείς οι τέσσερις, παρότι απαιτήσαμε να μείνουμε μαζί στον ίδιο χώρο, η διοίκηση των φυλακών αποφάσισε να μας ξεχωρίσει και να μας τοποθετήσει σε διαφορετικά κελιά μαζί με τους ποινικούς κρατούμενους. Εκεί μας εξανάγκασαν να σταθούμε σε στάση προσοχής κατά την καταμέτρηση και να χαιρετήσουμε τους δεσμοφύλακες όπως οι στρατιώτες τους ανωτέρους τους. Κατά την είσοδό μας ο αρχιδεσμοφύλακας Οκτάι, κρατούσε μια ξύλινη ράβδο, δίπλα του βρισκόταν ένας άλλος δεσμοφύλακας με πλαστικό σωλήνα στο χέρι. Καταλάβαμε ότι θα μας βασάνιζαν και αρχίσαμε να φωνάζουμε συνθήματα και να αγκαλιαζόμαστε. Άρχισαν να μας επιτίθενται άγρια. Ξεκίνησαν από τον Ναδίρ. Κάποιοι δεσμοφύλακες τον κρατούσαν από τα χέρια και τον ξάπλωσαν στο πάτωμα, κάποιοι άλλοι δεσμοφύλακες σήκωσαν τα πόδια του και άρχισαν να του κάνουν φάλαγγα. Κατόπιν άρχισαν να τον χτυπάνε στους γλουτούς. Οι δεσμοφύλακες που δεν κρατούσαν τίποτα στα χέρια τους μας χτυπούσαν με κλοτσιές και γροθιές. Όχι μόνον εμάς, αλλά βασάνισαν και τον Τζενάν Αλτούντς που μένει στο διπλανό κελί. Από την φάλαγγα, λόγω των πληγών μας στα πόδια δεν μπορούσαμε να πατήσουμε, αλλά ούτε να καθόμαστε από τις πληγές που δημιουργήθηκαν από τα χτυπήματα τους στους γλουτούς μας. Όλο το κορμί μας πονούσε. Εκείνη την ημέρα δεν ξαναφάνηκαν. Τη νύχτα δεν μπορούσαμε να κοιμηθούμε και από το κρύο και απ’ τους φρικτούς πόνους. Το πρωί της δεύτερης μέρας πάλι μας επιτέθηκαν, για να μας κάμψουν μας έκοψαν το νερό επί τριάντα ώρες. Οι ξυλοδαρμοί και τα βασανιστήρια συνεχίστηκαν μέχρι να καταφέρουμε να δούμε τον δικηγόρο μας. Ήταν ημέρα Παρασκευή. Πριν από το επισκεπτήριο του δικηγόρου, μας οδήγησαν σε άλλα κελιά που μοιάζουν με τα λευκά κελιά τύπου – F. Ήταν τόσο στενά ώστε δεν μπορούσε να κινηθεί άνθρωπος, αν προσπαθούσαμε να κινηθούμε λίγο μέσα στο κελί αρχίσαμε να ζαλιζόμαστε. Από τις πρώτες ημέρες άρχισαν να επιδρούν επάνω μας και ιδιαίτερα στα μάτια μας οι συνέπειες της απομόνωσης. Μέσω του δικηγόρου μας, που μας επισκέφτηκε, κάναμε μια καταγγελία στην Εισαγγελία της Σίντζαν. Το ίδιο βράδυ, αποτέλεσμα των προσπαθειών του δικηγόρου μας, ο Εισαγγελέας εξαναγκάσθηκε να μας ακούσει. Πήρε τις καταθέσεις μας και μας παρέπεμψε στον ιατροδικαστή, ο οποίος διαπίστωσε τα ίχνη των βασανιστηρίων που υποστήκαμε. Όμως δεν άλλαξε τίποτα. Ξέρουμε ότι, όλα αυτά που ζήσαμε εμείς, συμβαίνουν καθημερινά στα λευκά κελιά τύπου – F. Η πολιτική της απομόνωσης και των βασανιστηρίων συνεχίζεται σε όλες τις φυλακές. Αυτό που ζήσαμε εμείς ήταν ένα κομμάτι της ίδιας πολιτικής που εφαρμόζεται στα λευκά κελιά».
Κατά την ίδια Συνέντευξη Τύπου μίλησε και ο Ιλκέρ Σαχίν:
«Τα βασανιστήρια συνεχίστηκαν και τις επόμενες μέρες. Όπως είπε ο Οζγκιούρ, επί 30 ώρες δεν μας χορήγησαν νερό, ούτε θέρμανση, δηλαδή το νερό και το κρύο τα χρησιμοποίησαν ως μέσο βασανιστηρίων. Τα κελιά ήταν διαστάσεων 4 χ 8 βήματα. Όλες οι επιφάνειες του κελιού ήταν καλυμμένες με μοκέτες. Μέσα στο κελί δεν υπήρχε ούτε βρύση ούτε κρεβάτι, παρά μόνο τουαλέτα. Στις 22 Δεκέμβρη, ήταν ημέρα επισκεπτηρίου με τον δικηγόρο, με την προσπάθεια του οποίου, επιβεβαιώθηκε και επίσημα ο βασανισμός μας από τον ιατροδικαστή. Στις 25 Δεκέμβρη μας επισκέφθηκε μία Επιτροπή από τον Δικηγορικό Σύλλογο Άγκυρας η οποία διαπίστωσε τα όσα καταγγέλλουμε. Όταν αποχώρησε η Επιτροπή των δικηγόρων, οι δεσμοφύλακες, γελώντας, μας έλεγαν ότι δεν θα τους πειράξει κανείς και ότι θα συνεχίσουν να κάνουν αυτό που ξέρουν. Κατά την διάρκεια της παραμονής μας στα κελιά, καταλάβαμε ότι ο αγώνας μας ενάντια στις συνθήκες των φυλακών και η συμμετοχή μας στις διαμαρτυρίες ενάντια στα βασανιστήρια ήταν δίκαιη. Με αυτά που βιώσαμε διαπιστώσαμε ότι όλος ο λαός πρέπει να αγωνίζεται ενάντια σε αυτά».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου